สมันเรียน มปลาย จารย์สอนวิชาศิลปะกูแกเป็นอิสลาม แต่แกแนวติสๆไม่เคร่ง
ตึกพวกห้องดนตรีศิลปะนาฎศิล จะอยู่ตึกเดียวกัน แกมักจะอยู่ถึงเย็นประจำวาดรูปเคลียร์งานอะไรของแก
ทีนี้พอ 6 โมงเย็นแกเห็นนางรำคนนึงเดินผ่านห้องแกระหว่างเดินผ่านก็หันมายิ้มให้แกด้วย แกก็นึกว่าเด็กนักเรียนนาฏศิลป์
แต่ทางที่นางรำคนนั้นเดินไปมันเป็นทางตันของตึกแกก็งงทำไมเดินไปแล้วไม่เดินกลับมาซักที
แกเลยสงสัยเลยเดินตามไปดูปรากฎไม่เจอใคร แกก็งงๆ ลงไปชั้นล่างไปเจอพวกเด็กวงโยที่เพิ่งเลิกซ้อมกำลังเก็บของกลับบ้าน
แกเลยถามว่าพวกนางรำกลับกันหมดแล้วหรอ เด็กวงโยก็ทำหน้างงๆแล้วบอกว่า วันนี้พวกนาฏศิลป์ไม่มีซ้อม
ห้องก็ปิดเนี่ยแล้วชี้ให้ดูห้องนาฏศิลป์ที่อยู่ข้างๆปิดอยู่ แกเลยถามต่อว่าแล้วเมื่อกี้ใครใส่ชุดนางรำเดินผ่านห้องแกไป
ทุกวันนี้ก็ยังงง ว่านางรำคนนั้นเป็นใคร อาจารย์กูแกเลยวาดรูปนางรำคนนั้นที่แกพอจำได้เก็บไว้
กูเคยเข้าไปดูก็สวยอยู่นะ ดีที่มาแบบดีๆไม่มาแบบตุ้งแช่ๆแบบในหนังไทยไอสัส