"ออกไปขับรถวนหา โปเกสตอป มา พบว่าในอำเภอเล็กๆที่ผมอาศัยในตัวอำเภอทั้งหมดมีแค่ สองจุดซึ่งห่างกันราวเจ็ดกิโล มีอีกทีคือที่เขาหลักที่เป็นแหล่งท่องเที่ยวเลย (ห่างไปสักสี่สิบโล) พอเจออะไรแบบนี้เลยรู้สึกชอบเกมโปเกมอนโกมากขึ้นมากๆ ในแง่ที่ว่านี่มันเป็นเกมที่ไว้อธิบายสภาพความเหลือมล้ำได้น่าสนใจกว่าแค่ที่คิดว่าจะเป็น
สิ่งที่สำคัญกว่าโปเกมอนคือโปเกบอล ซึ่งมีแจกฟรีตามโปเกสตอป การที่ทุกคนเข้าถึงโปเกมอนโกได้เท่ากัน คือความเท่าเทียมหรือเปล่า(แน่นอนว่าไม่ใช่เพราะไม่ใช่ทุกคนจะมีสมาร์ทโฟน หรือ ไอโอเอส แอนดรอยด์) แต่ถ้าพูดกันในจักรวาลแคบๆของคนที่เข้าถึงเกม การเข้าถึงโปเกมอนจะด้อยไปทันทีถ้าไม่มีโปเกบอล ถ้าแทนที่โปเกมอนด้วย ศิลปะ ภาพยนตร์ ดนตรี ความรู้ หรืออะไรต่างๆ เราก็จะเห็นว่าตัวกำหนดความสามารถหรือรสนิยม ไม่ใช่ผู้เล่มแต่เป้นแผนที่ของโปสตอป เพราะมันกำหนดการเข้าถึงความรู้ด้วยเครื่องมือเฉพาะ
โปเกสตอปคือโอกาสที่ไม่เท่ากันของผู้คน และแน่นอนว่าสิ่งที่แก้ปัญหาเรื่องโอกาสนี้ได้คือเงิน 5555 (เลยพรูฟเรื่องการทำงานเก็บเงินนั่งรถมาเก็บโปเกมอนในกรุงเทพของตัวเองตลอดสิบผีที่ผ่านมา)
อนึ่ง เลยคิดขึ้นมาได้ว่ามีคนสองจำพวกที่น่าตีปาก คนจำพวกแรกคือคนที่มีโปเกสตอปแถวบ้านเป็นจำนวนมากแล้วเบะปากว่าพวกแกเลเวลไม่ถึงเพราะไม่มีความสามารถ แต่พวกที่น่าตีปากมากถึงมากที่สุดคือพวกที่ไม่เคยรู้เลยว่าโปเกมอนคืออะไรแล้วก็ออกปากว่ามันไร้สาระห้ามเล่น อย่าเล่นอันตราย ต้องโซนนิ่ง ไทมมิ่งพวกนี้น่าตีปากที่สุดเพราะนอกจากจะโง่แล้วยังเสือกเสนอหน้ามาปิดกั้นโอกาสของคนอื่นๆอีกด้วย #ผิด
สาบานว่านี่พูดถึงเกม ว่าพลางทางกดซื้อโปเกบอล อย่างฟินฟิน"
#มิตรสหายท่านหนึ่ง