ประชามติครั้งนี้ พูดตรงๆ ว่ามันโกรธ สิ้นหวัง และก็สงสารปนๆ กันไป
โกรธที่คนไทยเชื่อลมเผด็จการ รับเพียงเพราะกลัวนักการเมือง ไม่ก็รับส่งๆ ไม่ลืมหูลืมตา แบบไปตายเอาดาบหน้ากับการเลือกตั้งที่ใช้ระบบลวกจิ้มมากกว่าให้ประชาชนเลือกเข้ามาเอง
สิ้นหวังกับสิทธิเสรีภาพส่วนบุุคลตามที่ควรจะเป็น ที่ถูกริดรอนด้วยการอนุญาตของกฎหมายปกครองประเทศ กับประชาธิปไตยที่หายไป
สงสารกับคนไทยที่ต้องทนอยู่กับระบอบเผด็จการกินรวบทางความคิด ทั้งที่หลายล้านคนทนไม่ได้และจะไม่มีวันทน และต้องอยู่กับสภาพแบบนี้ไปอีกนานแสนนานแม้จะมีเลือกตั้งไปแล้วก็ยังต้องอยู่ใต้เงามาร
มัน .... ร้องไห้ไม่ออกกับการตั้งใจจมเรือเองของแระเทศไทยในครั้งนี้ สำหรับเรามันจะไม่มีอะไรทดแทนได้ ไม่มีอะไรที่เจ็บกว่านี้อีกแล้ว
เกลียดที่ต้องทนรับชะตากรรม เกลียดที่คนไม่รู้อีโหน่อีเหน่ต้องรับชะตากรรม เกลียดที่ตัวเองเสียงดังไม่พอที่จะเปลี่ยนความจริงอะไรในประเทศนี่ได้
อบากร้องไห้จนตายอีกครั้ง
แต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป ไม่ใช่เราคนเดียวที่เดินเส้นทางนี้
หากรีบสิ้นหวัง เราอาจตายก่อนได้ทำอะไร
ตราบเท่าที่ชีวิตยังไม่สิ้น ประชาธิปไตยเพื่อประชาชนไทย โดยประชาชนของประเทศไทย จะยังมีหวังที่จะกลับมาได้เสมอ ช้าหรือเร็วเราไม่อาจรู้ได้
สู้อย่างมากก็แค่ตาย อย่างน้อยก็ได้ทิ้งสัญลักษณ์ตราไว้ในแผ่นดินว่า ครั้งหนึ่งเราเคยสู้เพื่อให้คนไทยเป็นไท
ซึ่งหากมีคนเห็นคุณค่าของสิ่งนั้น ถึงเราไม่ต้องสอน ก็จะมีคนสืบทอดเจตนารมณ์อย่างแน่นอน
ยังไม่ไปไหน สู้กันต่อไป ตั้งหลักเพื่อวันที่สดใส ถึงไม่สำเร็จก็ได้ตราไว้ในโลกนี้ ว่าอย่างน้อยเราก็พยายาม