"เจอบทความอันนึงพูดถึงความแตกต่างของtouristกับtraveller เหมือนจะพยายามค่อนขอดtouristกลายๆว่า พวกนี้เป็นพวกรักสบาย ไม่อดทน นอนก็ต้องนอนสบายๆ ต้องมีแอร์นะไม่งั้นกูไม่เอา เบาะต้องนุ่มนะ นี่ดูพวกกูนี่ นอนเต้นท์เว้ย ชั้นมีฟ้าเป็นมุ้ง ชั้นมียุงเป็นเพื่อน ฟังเสียงจิ้งหรีดขาว วงศ์เทวัญ เท่ชิบหาย
พวกมึงแม่งทำอะไรตามรีวิว ไม่มีความคิดสร้างสรรค์ ไปเที่ยวทั้งทีต้องหลงสิวะ ไม่หลงมึงจะมันส์ได้ไง หลงเพื่อพบประสบการณ์ใหม่ๆ ถุ้ย! มึงรู้มั๊ยว่าการหลงเนี่ย แม่งโครตเปลืองพลังงานร่างกายและเงินด้วยอีห่า เผลอๆถ้ามึงหลงละไปเจออีพวกเห็นวิกฤต(ของมึง)เป็นโอกาส(ของมัน)ล่ะมึงเอ้ยยยย มึงโดนโขกจนจิ๋มแตกอะ เดินกุมจิ๋มอาบเลือดตัวงอกลับทีพักเลยมึง แทนที่จะเซฟเงินเอาไปแดกเบียร์ได้ แม่งเอามาจ่ายค่าหลงนี่แหละ
บางคนอาจจะชอบหลงโอเค ไม่ว่ากัน ตื่นเต้นไปอีกแบบ ลุ้นระทึกหัวใจก็ว่ากันไป แต่นี่เกลียดการหลงมาก เวลาเจอถามทางที นี่หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเลยมึง
Touristเนี่ยนะ ชอบไปแต่ที่must see place ไม่รู้จักหากิจกรรมแปลกใหม่อะไรทำ นี่เว่ย bungy jumpสิวะ sky diveมั๊ยล่ะมึง You Only Live Once (YOLO) นะโว้ย โอเคถ้าพวกทีมอาม่าเดินตามธงคิดแบบมึงน้าาาาา มึงเปิดร้านสุริยาหีบศพแถวนั้นได้เลย
สุดท้ายแล้ว อยากจะเที่ยวแบบไหน เอาที่ตัวเองชอบนั่นแหละ ถ้าเป็นโรคเห็นป้ายละตัวสั่นริกๆน้ำลายฟูมปาก จะต้องไปถ่ายรูปคู่ให้ได้ ก็ไปเลย ไม่ต้องทำชิคๆ ถ่ายรูปส้นตีนตัวเองพร้อมแคปชั่น "ขอบคุณสองขาที่ก้าวมาด้วยกันถึงทุกวันนี้หรอก" แต่ถ้ามึงชอบแบบนั้นก็จัดไปดิ ไปที่ชอบที่ชอบ คนเท่ๆเค้าไม่แคร์คนอื่นหรอกฮะ เค้าแคร์ความสุขตัวเอง มึงไม่ได้ยืมเงินใครมาเที่ยวนะคะ อย่าลืม"
#มิตรสหายท่านหนึ่ง