"(ว่าด้วยระบบประกันสุขภาพในอิ้งหลั่นที่ใกล้จะโดนยกเลิกอยู่รอมร่อ)
ช่วงที่ผ่านมาได้ใช้บริการจาก NHS (national health service) คุ้มมั่ก หนุกบั้งไม่หนุกบั้ง แต่ข้อดีคือ ได้ทำความรู้จักระบบประกันฯ ของที่อังกฤษอย่างละเอียดชนิดที่คนอังกฤษเองหลายคนอาจไม่เคยได้สัมผัส (ตูต้องอวดมั้ย ของแบบนี้) พอกลับมาก็ได้ใช้บริการ รพ.ไทยอีกเล็กน้อยด้วยความมึนงง เลยคิดว่าเอามาเล่าไว้ก็ดี เผื่อใครตามประเด็นเรื่องประกันสุขภาพอยู่
- ในรุ่นของเรา NHS ยังเป็นสิ่งที่ฟรีสำหรับนักเรียนทุกคนอยู่ (เข้าใจว่าตอนนี้เปลี่ยนแล้ว หรือกำลังจะเปลี่ยน) แปลว่าไม่ต้องจ่ายอะไรเพิ่มสำหรับการจะได้รับบริการสุขภาพ สิ่งที่ต้องทำคือไปลงทะเบียนกับ GP (general practice) ใกล้บ้าน ซึ่งหน้าตาก็แตกต่างกันไป แต่คิดว่าน่าจะทำหน้าที่เหมือนกับอนามัย คือมีหมอทั่วไปอยู่ประจำ และให้การรักษาเบื้องต้นได้ สั่งจ่ายยาได้ ค่าหมอ ค่าอุปกรณ์ ฟรีทั้งหมด
- GP นี่จะให้บริการเชิงรุกทั่วๆ ไปด้วย เช่น ฉีดวัคซีน แจกยาคุม ตรวจภายใน ไอ้พวกนี้ ก็ฟรีเหมือนกัน
- ทั้งนี้ ถ้าหากว่าเราต้องใช้ยาที่ต้องมี "ใบสั่ง" หมอจะออก prescription มาให้เราเอาไปซื้อที่ร้านขายยา (เช่น Boots) โดยเป็นราคาเหมาจ่าย (คุ้นๆ ว่าราว 8 ปอนด์) ยาจะถูกจะแพงก็จ่ายเท่านี้ ดังนั้น ถ้าเป็นยาที่ซื้อเองได้ หมอจะไม่ออกใบสั่งให้ จะแค่บอกให้เราเดินไปซื้อเอา เพราะมักราคาถูกกว่า
- กรณีที่เรามีอาการที่ต้องการให้แพทย์เฉพาะทางมาดู หรือต้องใช้เครื่องมือที่ GP ไม่มี เช่น เครื่องอัลตราซาวด์, เอ็กซเรย์ หมอทั่วไปจะทำเรื่องส่งตัวเราไปให้ รพ หรือหน่วยงานอะไรก็ตามแต่ที่สามารถทำสิ่งเหล่านั้นได้ กระบวนการต่างๆ ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ ฟรีหมดเช่นกัน
- ความโหดของ nhs อยู่ที่การนัด โดยเฉพาะนัดครั้งแรกกะหมอทั่วไปนี่แหละ เพราะเนื่องจากเขายังไม่เจอเรา ไม่รู้ว่าเราอาการหนักหรือเบา จึงต้องรอคิวกันนานระดับที่ถ้าป่วยทั่วๆ ไปเช่นไข้หวัด คนมักจะหายก่อนได้หาหมอ แต่ถ้ามีอาการผิดปกติแบบอื่น ก็นอยด์กันไป 2-3 วีค หลังจากนั้นยังมีการรอนัดจากสถานที่ที่เราถูกส่งตัวไป ทั้ง รพ ทั้ง healthcare centre อื่นๆ ซึ่งซับซ้อนซ่อนเงื่อน แล้วแต่คาแรคเตอร์ของแต่ละที่ บางที่จะ text มาให้เราโทรไปนัดวันเวลา แล้วจึงส่ง จม ตามมา บางที่ระบุวันเวลามาเองเลย ถ้าเราไม่โอเค ต้องโทรไปเลื่อนเอา
- แต่ถ้าคุณป่วยขั้นวิกฤติจริงๆ มันก็พอมีทางเลือกอยู่ เช่น ถ้ามีอาการน่าเป็นห่วง อาจโทรไปขอ same day appointment นัดวันนั้น เจอหมอวันนั้น หรือถ้าพะงาบๆ ขี้แตก อ้วกแตก หน้ามืดไปแล้ว อันนี้โทรฉุกเฉินได้เลย รถพยาบาลจะมาในทันใด แต่ถ้าไม่เป็นอะไรมากจริงแล้วตามฉุกเฉิน จะโดนมองแรง และติด blacklist
- เรื่องการส่งตัวก็เหมือนกัน ถ้าเราดูไม่น่าเป็นห่วง อาการแบ่บทิ้งๆ ไว้มันก็ไม่น่าจะตาย ก็รอนานหน่อย แต่ถ้าดูมีความเสี่ยง เช่น อาจเป็นมะเร็ง กฎหมายกำหนดให้เราต้องได้รับการตรวจโดยผู้เชี่ยวชาญ ภายใน 2 อาทิตย์
- ด้วยความที่ว่าต้องแย่งชิงกันขนาดนี้ คนที่ไม่ไปตามนัดโดยไม่แคนเซิล จะโดนปรับหนักมาก รู้สึกจะ 45 ปอนด์ สำหรับการเบี้ยวนัดหมอทั่วไป ส่วนถ้าไม่ไป รพ ตามที่เขาส่งตัว เมิงโดนตัดออกจากกองมรดก ต้องเริ่มต้นกระบวนการใหม่หมดตั้งแต่ 0 ช้ำมาก อาจเรียนจบก่อน
- หมอและพยาบาลเกือบทุกคนเท่าที่เจอ ใจดีมีโทเลอเริ่นส์อย่างยิ่ง เวิ่นเว้ออาการได้ งอแงได้ ซักไซ้ได้ ดูเป็นห่วงเป็นใยเห็นอกเห็นใจ และแม้จะกำหนดว่าแต่ละคนมีเวลาได้เจอหมอแค่ 10 นาทีต่อครั้ง แต่เอาเข้าจริงทุกนางก็ใช้เวลากับเราเท่าที่จะต้องใช้น่ะแหละ ไม่ได้ทำท่าเร่งรีบไล่เราไปไหน
โดยสรุปเราคิดว่า ภายใต้ข้อจำกัดต่างๆ nhs มันก็ทำหน้าที่ของมันได้ดีพอสมควร โดยเฉพาะในแง่ที่ว่ามันทำให้คนทุกคนมีโอกาสเข้าถึงการบริการทางการแพทย์ได้เท่ากันจริงๆ คนอาการหนัก เสี่ยงตาย ก็ได้ก่อนคนเบา ข้อเสียของมันก็คือ เนื่องจากระบบคัดกรองผู้ป่วยมันยังงงๆ ทำให้บางทีกว่าจะได้รู้ว่าใครมีความจำเป็นต้องได้รับการรักษาเร่งด่วน ก็อาจจะสายไปแล้ว (มันฉาวมากในเรื่องการตรวจพบผู้ป่วยโรคมะเร็งช้าเกินกาล)
อย่างไรก็ตาม ตอนแรกเราคิดว่าการหาหมอในไทย จะง่ายกว่า เร็วกว่า สะดวกกว่า แต่พอมาพยามนัดหมอจริงๆ แล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ซับซ้อนน้อยไปกว่ากัน ความแตกต่างอยู่ตรงที่ว่า เราเลือก รพ.เลือกหมอ เลือกวัน ได้ทั้งหมด ถ้ามีตังค์และมีเส้น (ซึ่งตูไม่มีทั้งสอง Y Y) และถึงแม้ว่าเราจะจ่ายตังค์ แต่หมอกับพยาบาลใน รพ.รัฐฯ ก็จะดูแลเราดีเสมือนไปขอยาเขาฟรี เอวังก็มีด้วยประการฉะนี้ จ้าาา"
#มิตรสหายท่านหนึ่ง