"ถ้าดูหนัง documentary สายอาหารมาก่อนหน้านี้ ไม่ต้องเยอะ แค่สองสามเรื่อง
ที่ถ่ายมานี่ก็ไม่ต่างจากหนังอาหารที่ออก ๆ มาก่อนหน้านี้ ทั้งมุมมองและการตัดต่อ
แต่อันนี้มีอารมณ์ภาพโฆษณาแบบจงใจ๊จงใจมากกว่า ความรีลยังไม่เท่า
แม้ว่าการแสดงของอาหนิงอาต่ายจะไม่ต้องสงสัย
แต่คาแรกเตอร์ตัวอื่นแค่ออกมานิดเดียวนี่ก็ยังดูฝืน ๆ
แลนี่คือจุดด้อยของหนังไทยหลาย ๆ เรื่องจริง ๆ นะ
รสชาติแบบไทย เป็นยังไงอะ สูตรแต่ละวังแต่ละตระกูลยังตีกันอยู่เลย
แล้วตกลงผัดกะเพราใส่แครอทนี่มันไทยมั้ย เราจะนับว่ามันไม่ไทยจริงเหรอ
ในเมื่อมันมีทุกหัวมุมถนน
แล้วทองหยิบทองหยอดอะ ทำไมเราให้มารีกีมาร์เป็นออริจินัล
ถ้าคนโปรตุเกสมาเห็นแล้วชี้บอกว่าเลียนแบบ ไม่ออริจิ เราจะยอมรับกันไหม
จุดเริ่มต้นของการยอมรับว่านี่คือ ออริจิ ของอาหารแต่ละอย่าง ที่ต้องสืบสาน คือตรงไหน หรือแค่สืบสาวว่านี่ทำในเมืองไทยก็ต้องทำตามแบบนี้สืบไป ห้ามเปลี่ยนแปลง ก็เท่านั้น
คนรักราเมงเคยออกมาบอกไหมว่าอันไหนคือรสชาติญี่ปุ่นที่แท้จริง คนญี่ปุ่นเคยออกมาประท้วงไหมว่าราเมงมาจากจีนควรจะทำเป็นลาเมี่ยน แล้วลาเมี่ยนของจีนมณฑลไหนอีกอะที่ออริจิ บ้านไหนของมณฑลนั้นที่ว่าออริจิที่สุด?
แล้วเอสเพรสโซ่เย็นล่ะ?
สุดท้าย ศิลปะมันจะเป็นศิลปะได้ยังไงถ้ามันคือการต้องเดินตามของเก่าที่มีคนทำเอาไว้แล้วอย่างนอกกรอบไม่ได้
ป.ล. แต่ตัวหนังก็ยังพอมีความน่าสนใจอยู่ หวังว่าสุดท้ายจะไม่ได้เป็นหนังปลุกความรักชาติอะไรงี้ ตอนนี้ดูแค่เทรลเลอร์แค่รู้สึกไม่ออริจิ (ห้ะ?)
ป.ล. คิดว่าอะไรทำลายอาหารไทยมากกว่ากัน ระหว่างการกินอาหารไทยของคนไทยด้วยกันเอง กับต่างชาติที่อยากทำอาหารไทย"
#มิตรสหายท่านหนึ่งกล่าวถึงหนังเรื่องพริกแกง