1
ผมอ่าน ลับลวงพราง เป็นครั้งแรกเมื่ออายุ 25 เพราะผมได้ยินลุงคนนึงพูดว่า "เกษตรกร ชาวไร่ ชาวนา จะรู้เรื่องประชาธิปไตยได้ยังไง"
หยิ่งผยอง ผมเสียหน้า
ผมอยากคุยกับแกสักสองสามประโยค แต่ลูกน้องแกกันออกมา ผมหันไปถามเพื่อน "ลุงคนนั้นใครว่ะ ดุฉิบหาย" ดนตรีขอเวลาอีกไม่นานกระหึ่มเป็นฉากหลัง
เพื่อนบอกไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูท่าจะเป็นคนใหญ่คนโต ลุงสวมเสื้ออย่าให้คนโกงมีที่ยืนในสังคม ส่วนลูกน้องแกที่มีข่าวโกงเงินทำสวนแล้วเอาไปบริจาค นั่งอยู่ข้างๆ ย้อนแย้งสิ้นดี ผมมองหน้า เสี้ยววินาทีนั้นเหมือนลุงสังเกตได้ว่าผมกำลังมองแก แกชี้นิ้วมาทางผมด้วยท่าทีฉุนเฉียวตามสไตล์ อุทานเสียงดังลั่นห้อง ปัดโธ่!!
2
ผมพบลุงแกอีกครั้งในรายการทีวี คืนวันสุขหรืออะไรสุขๆสักอย่างประมาณนั้น ผมจำไม่ได้เพราะไม่ได้ใส่ใจ ลุงแกบ่นด้วยอาการน้อยใจว่าคนสนใจแกน้อยกว่าเด็กแวนซ์ ผมคิดในใจว่าเป็นความผิดของพวกเรารึเปล่าน่ะที่ไม่ได้สนใจแก หรือความผิดของแกที่ทำให้เราสนใจไม่ได้ทั้งที่ใช้งบประชาสัมพันธ์อย่างมหาศาล
3
ผมเจอลุงแกอีกครั้งนึงที่งานอะไรสักอย่าง ทั้งที่ไม่รู้ว่าไปทำไม ผมยอมรับว่าลืมลุงแกไปแล้ว แต่แกดันยืนอยู่ที่นั่น
ผมเริ่มประโยคแรก "ผมอ่านหนังสือการปกครองประเทศจีนตามที่ลุงเคยแนะนำให้อ่านแล้ว"
ลุงบอก "ผมเคยแนะนำไปตอนไหนเหรอ"
เหมือนโดนทุ่มด้วยโพเดี้ยม ผมหลบไม่ทัน อะไรว่ะ ลุงคนนี้
"ลุงทำงานอะไร" ผมอยากรู้จริงๆ "เป็นยาม เป็นกุ๊ย หรือ เป็นนักเลงหัวไม้"
ลุงตอบ "ผมไม่ได้เป็นสักอย่าง"
ผมควรจะตัดบทแล้วไปคุยกับคนอื่นใช่ไหม แต่ไม่ว่ะ ไม่ใช่กับครั้งนี้ ผมคิดหัวข้อสนทนาใหม่ในทันที "ตอนนี้หน้าร้อนแล้ว มะนาวแพงมาก ผมควรปลูกมะนาวกินเองใช่ไหม"
ได้ผล ตาลุงแกเป็นประกาย "ฉันชอบวิธีแก้ปัญหาของคุณ"
4
ผมได้เป็นเพื่อนลุงในที่สุด อันที่จริงลุงแกมาขอเป็นเพื่อนผมเอง เพราะอยากเชิญเข้ากลุ่ม คณะปะติดรูป อะไรสักอย่าง ชื่อมันดูเหมือนเป็นงานศิลปะ ผมเลยเข้ากลุ่มไปเพราะนึกว่าทำงานศิลปะ จากนั้นทุกอย่างก็ดูไม่ปกติ
อาจเป็นเพราะผมควบคุมลุงแกไม่ได้ และลุงแกก็ไม่คิดที่จะควบคุมตัวเอง
เหมือนเราทำให้ทุกอย่างอยู่ในภาวะสุญญากาศร่วมกัน
มีบางครั้งที่เราเหมือนจะทำให้ทุกอย่างคืบหน้า แต่ผ่านมาสองปีแล้ว ก็พบว่าไม่มีอะไรคืบหน้าเลยสักอย่างเดียว
5
ผมเริ่มถามตัวเองว่า ทำไมเราต้องทนลุงคนนี้ เรากำลังทำอะไรอยู่ เรามากันถูกทางไหม ผมเริ่มเฟดตัวเองออกห่าง มีเพียงสายสัมพันธ์บางๆที่เชื่อมเราไว้
6
กลางดึกคืนหนึ่ง ลุงแกโทรมาหาผมเล่าให้ฟังว่าพึ่งฝากหลานเข้าโรงเรียนประถมไป
ผมถาม "ฝากโดยไม่ต้องสอบ ทำแบบนั้นได้ไง"
ลุงเงียบสักพักก่อนตอบ "นี่อำนาจผม ใครๆก็ทำกัน" แล้ววางหูไป
7
คิดดูแล้ว
นักบินอวกาศเป็นแบบนี้ใช่ไหม
หลังจากกลับจากภารกิจในอวกาศ
เค้าก็มักไม่ได้อยู่ในโลกเดียวกะเราอีกต่อไป
จาก สหายคิม ณ เปียงยาง
#มิตรสหายท่านหนึ่ง