(ต่อจาก >>414 )
ชีวิตทำให้เราต้องตั้งคำถามกับตัวเองอยู่เสมอ ขัดแย้งกับตัวเองอยู่เสมอ เมื่อถึงวัยเลข 4 เราอาจรู้สึกว่าชีวิตลงตัวขึ้น นิ่งขึ้น สงบขึ้น มีอิสระขึ้น แต่มันไม่ได้เป็นอย่างนั้นนานนักหรอก ที่สุดเราก็จะตระหนักว่า ยังมีความปั่นป่วนภายในเหมือนคลื่นใต้น้ำที่รอวันกระแทกปะทุขึ้นมาได้อีก เพราะ Coming of Age ไม่ได้มีครั้งเดียว ถ้าไม่ตายไปเสียก่อน อีกห้าปีสิบปีมันก็จะมาใหม่ซ้ำๆให้เราต้องรับมือกับมัน และการจัดการกับ Coming of Age (หรือถ้าถึงวัยนี้ บางคนอาจเรียกมันว่า Middle Life Crisis) ก็จะยากขึ้นเรื่อยๆตามความซับซ้อนของชีวิตที่เราได้ก่อร่างสร้างมันมา แต่ปัญหาก็คือ ยิ่งแก่ตัวลง เราจะเหลือมีพลังเพื่อต่อสู้ดิ้นรนหรือ Freshen Up ชีวิตของเราน้อยลงไปเรื่อยๆ ในอเมริกา คนวัย 45-64 ปี เป็นกลุ่มคนที่ฆ่าตัวตายสูงสุดในระยะหลัง คือตั้งแต่ปี 2008 เป็นต้นมาจนถึงปัจจุบัน บางทีอาจด้วยเหตุผลนี้
บางคนแก้ปัญหาเรื่องนี้ด้วยการไม่ยอมเติบโตพ้นวัยทำงานหนักของเลข 3 คือยังคงทำงานหนักต่อมาจนตลอดชีวิต ฝังตัวอยู่กับการทำงาน ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาตั้งคำถามอื่นๆ ขลุกคลุกคลีอยู่กับการต่อสู้ทางธุรกิจ ไม่อยากเห็นท้องฟ้ายามเย็นหรือการคลี่บานและร่วงโรยไปของกลีบดอกไม้ หรือแม้เห็นก็พยายามไม่รู้สึกลึกซึ้งกับอนิจลักษณะของมัน บางทีอาจเพื่อให้ลืมคำถามนั้นของชีวิต และก็เป็นไปได้อย่างยิ่ง-ที่บางทีพวกเขาอาจทำถูก
สิ่งที่อยากบอกก็คือ เราต้องต่อสู้กับวันวัยของเราไปจนตลอดชีวิตนั่นแหละ ชีวิตก็เป็นทุกข์ของมันอย่างนี้ไม่รู้จักจบสิ้นหรอก สิ่งที่เรียกว่า So-Called Happiness มันก็เป็นได้แค่ So-Called แต่ภาวะดิ้นรนเป็นทุกข์ กับความขัดแย้งภายในของเราต่างหากที่จะยั่งยืนถาวรเกิดดับอยู่กับเราไปจนกระทั่งวาระสุดท้าย
ดังนั้นถ้าเราคิดว่าชีวิตมันน่ากลัว มันก็จะน่ากลัวเสมอ แต่ถ้าเรายักไหล่บอกมันว่า-ก็แล้วไงล่ะ น่ากลัวก็จริง แต่จะอย่างไรเราก็ต้องเจอมันอยู่เสมอไม่ใช่หรือ, เราก็จะไม่กลัวความน่ากลัวนั้นอีกต่อไป แต่จะเห็นมันเป็นเพียงความธรรมดาหนึ่งของชีวิตนี้-ก็เท่านั้นเอง"
#มิตรสหายท่านหนึ่ง