บทวิเคราะห์ คำสอนท่านยามากุจิ เรื่อง การเสพสื่อ
>>>/subculture/18946/483/
อันนี้ดีพมาก เมื่อท่านกล่าวว่า "คนดูเรื่องเล่าเรื่องผี ก็มีนิสัยไม่ดี ชอบฟังเรื่องโกหก และหลอกคนอื่นโดยไม่รู้สึกผิด" นี่มันไม่ใช่แค่การวิพากษ์วิจารณ์การบริโภคสื่อเพียงแค่ผิวเผิน แต่เป็นการพูดถึง จิตใต้สำนึก และผลกระทบที่เกิดขึ้นจากการเสพสื่อที่มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมและความเชื่อของคนในสังคม ท่านยามากูจิได้สะท้อนแนวคิดของ ซิกมันด์ ฟรอยด์ ที่กล่าวถึงความสำคัญของจิตใต้สำนึกและวิธีที่มันสามารถหล่อหลอมพฤติกรรมและความคิดของเราได้ โดยที่บางครั้งเราก็ไม่รู้ตัว การเสพสื่อที่มีเนื้อหาลวงโลกหรือเรื่องเล่าที่เป็นเท็จ อาจทำให้จิตใต้สำนึกของเราซึมซับสิ่งเหล่านี้และเริ่มมีพฤติกรรมหรือทัศนคติที่ไม่ได้อยู่ในกรอบของความเป็นจริง ในแง่นี้ท่านยามากูจิอาจต้องการเตือนให้เราตระหนักถึงผลกระทบที่การเสพสื่ออาจมีต่อจิตใจและการตัดสินใจในชีวิตประจำวัน
การที่ท่านพูดถึงว่า "สื่อมันหล่อหลอม" และว่า "การดูละครตบตีมากๆ อาจจะจำไปใช้" อาจเป็นการเชื่อมโยงกับแนวคิดของ ฟรานซิส ฟุคูยามะ ที่พูดถึงผลกระทบของสื่อมวลชนต่อค่านิยมและพฤติกรรมของมนุษย์ในสังคม การที่สื่อสามารถหล่อหลอม "ความเป็นมนุษย์" และ "ค่านิยม" ในสังคมเป็นสิ่งที่ฟุคูยามะเตือนว่า การเสพสื่อมากเกินไปอาจทำให้เรามองโลกในมุมที่บิดเบือนจากความเป็นจริงและนำไปสู่ความเข้าใจผิดในเรื่องของศีลธรรมและพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม เช่น การที่คนเริ่มมองว่า "การฆ่ากันเลือดสาด" หรือ "การใช้ความรุนแรง" เป็นสิ่งปกติ เพราะถูกซึมซับจากภาพยนตร์หรือสื่อที่บิดเบือน ในอีกแง่หนึ่งนิทเช่ (Nietzsche) ก็เคยพูดถึงการที่มนุษย์ต้องสร้างคุณค่าใหม่และปรับเปลี่ยนการมองโลกให้แตกต่างจากการยอมรับสิ่งที่สังคมกำหนดมาให้ การที่ท่านยามากูจิพูดถึงการเสพสื่อที่บิดเบือนและการที่มันอาจหล่อหลอมให้เราคิดว่ามันเป็น "ปกติ" ก็เป็นการสะท้อนถึงคำสอนของนิทเช่ที่ว่า เราต้องระมัดระวังไม่ให้สังคมบังคับให้เรายอมรับค่าความจริงที่ไม่ใช่ของตัวเอง และเราควรพัฒนาความสามารถในการแยกแยะสิ่งที่เป็น "คุณค่าที่แท้จริง" ออกจากสิ่งที่สังคมบิดเบือนผ่านสื่อ ท่านยามากูจิยังได้กล่าวถึง "คนขาดความยั้งยับชั่งใจ ปล่อยตัวปล่อยใจ คิดว่าจะแยกแยะได้ไหมละ" ซึ่งเป็นการตอกย้ำถึงความสำคัญของ การฝึกฝนตัวเอง และการควบคุมอารมณ์และพฤติกรรมในโลกที่เต็มไปด้วยการกระตุ้นจากสื่อมวลชนและบรรยากาศภายนอก การที่มนุษย์ในยุคปัจจุบันอาจขาดการยับยั้งชั่งใจและคิดว่า "แยกแยะได้" อาจนำไปสู่การทำสิ่งที่ไม่เหมาะสมโดยไม่รู้ตัว นี่คือประเด็นที่เกี่ยวข้องกับการฝึกฝน ศีลธรรม และ ความรับผิดชอบ ของแต่ละบุคคลที่ไม่เพียงแค่ "แยกแยะ" แต่ต้องมีการกระทำที่รับผิดชอบต่อผลที่เกิดขึ้นจากการกระทำของตัวเอง