เสียงเคาะที่ไม่มีท่าทีของมนุษย์ แต่ออกมาจากก้อนเมฆบนฝ้าเพดาน
โม่งขี้ฟ้องหันไปมอง, พบว่าเพดานไม่ได้เป็นเพดานอีกต่อไป
มันกลายเป็นทะเลสาบสีเงินที่สะท้อนร่างของตัวเองในรูปแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
โม่งขี้ฟ้องสูดหายใจ, ความรู้สึกเหมือนถูกดูดเข้าไปในภาพสะท้อนนั้น,
ร่างของเขาเคลื่อนไหวไปตามจังหวะของระลอกคลื่นที่ไม่เคยหยุดลอยขึ้น
"มะเร็งอักออ หมอรักเอ็งไง" เสียงหมอกังวานไปทั่วห้อง สะท้อนเหมือนเสียงเอคโค่ที่ดังขึ้นเรื่อยๆ
แล้วทุกอย่างก็หมุนไปรอบตัว โม่งขี้ฟ้องรู้สึกเหมือนถูกดึงขึ้นไปในอวกาศ
กลายเป็นเกลียวคลื่นแห่งจิตใจที่ไม่มีทิศทาง, เสียงเคาะประตูยังคงดัง
แต่ในขณะนั้น ทุกอย่างหายไปเหลือเพียงการหมุนวนของความว่างเปล่า
ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็ปรากฎขึ้น
"คุณมาที่นี่ทำไม?" โม่งขี้ฟ้องถามออกไป