เสียงเพลงมาร์ชดังก้องไปทั่วโรงเรียน เป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนรวมตัวกัน ออนิววางกล้องส่องทางไกลลง มองดูความวุ่นวายที่เกิดขึ้น เขายิ้มเยาะในใจ เขากำลังจะเริ่มดำเนินการแผนการบางอย่าง
ในขณะเดียวกัน อาจารย์เหมาพร้อมด้วยหน่วย รปภ. พิเศษ กำลังเดินตรวจตราตามจุดต่างๆ ของโรงเรียน สายตาของเขาจับจ้องไปที่กลุ่มนักเรียนที่มักจะโดด หนึ่งในนั้นคือ ออนิว หัวหน้ากลุ่มนักเรียนอินดี้
"ออนิว!" อาจารย์เหมาตะโกนเรียก "ทำไมไม่ไปรวมตัวกับนักเรียนคนอื่น?"
ออนิวหันขวับมามอง อาจารย์เหมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความท้าทาย
"ผมไม่ชอบรวมตัวกับพวกแกะ" ออนิวตอบ "ผมมีสิทธิ์ที่จะอยู่คนเดียว"
"นี่ไม่ใช่เรื่องสิทธิ์" อาจารย์เหมาพูดเสียงเข้ม "นี่คือกฎของโรงเรียน"
"กฎของโรงเรียน?" ออนิวหัวเราะ "กฎของพวกคุณน่ะหรือ? กฎที่เอาไว้กดขี่พวกเรา?"
"ออนิว ระวังคำพูดของแก!" อาจารย์เหมาเริ่มโมโห
"ผมพูดความจริง" ออนิวพูดต่อ "พวกคุณไม่เคยเข้าใจพวกเรา พวกคุณไม่เคยฟังพวกเรา พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาสั่งพวกเรา?"
"ออนิว หยุดพูดเดี๋ยวนี้!" อาจารย์เหมาตะโกน
"ไม่!" ออนิวตะโกนกลับ "ผมจะไม่หยุดพูด ผมจะพูดให้ทุกคนได้ยิน พวกเราไม่ใช่แกะ พวกเราไม่ใช่ทาส พวกเราเป็นมนุษย์!"
เสียงของออนิวดังก้องไปทั่วบริเวณ นักเรียนหลายคนเริ่มหันมามอง
"ออนิว แกกำลังทำอะไร?" ภูมี่ รองประธานนักเรียนชาย เดินเข้ามาหา "แกกำลังก่อกบฏหรือไง?"
"ผมไม่ได้ก่อกบฏ" ออนิวตอบ "ผมแค่เรียกร้องสิทธิ์ของพวกเรา"
"สิทธิ์อะไร?" ภูมี่ถาม "สิทธิ์ที่จะโดดแถว? สิทธิ์ที่จะไม่เคารพกฎของโรงเรียน?"
"ไม่ใช่!" ออนิวตอบ "สิทธิ์ที่จะมีชีวิตของตัวเอง สิทธิ์ที่จะเลือกทางเดินของตัวเอง สิทธิ์ที่จะเป็นอิสระ!"
ภูมี่มองออนิวด้วยความโกรธ เขาไม่เคยเห็นออนิวพูดจาโผงผางขนาดนี้มาก่อน
"แกคิดว่าแกเป็นใคร?" ภูมี่ถาม "แกคิดว่าแกจะเปลี่ยนอะไรได้?"
"ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร" ออนิวตอบ "แต่ผมรู้ว่าผมไม่ใช่แกะ ผมรู้ว่าผมไม่ใช่ทาส ผมรู้ว่าผมเป็นมนุษย์ และผมจะต่อสู้เพื่อสิทธิ์ของผม!"
ออนิวพูดจบ เขาก็ยกกำปั้นขึ้นสูง นักเรียนบางคนเริ่มปรบมือให้เขา
"หยุดนะ!" อาจารย์เหมาตะโกน "นี่มันอะไรกัน!"
อาจารย์เหมาพยายามควบคุมสถานการณ์ แต่ก็สายเกินไป เสียงโห่ร้องของนักเรียนดังก้องไปทั่ว บรรยากาศเริ่มตึงเครียดขึ้น
"นี่คือจุดเริ่มต้น" ออนิวคิดในใจ "นี่คือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง" ออนิวประกาศสงคราม