เซิ๋น เก็บความแค้นไว้ไม่ไหว
ช่วงเวลาบ่ายโม่ง เขาจึงเข้าไปที่ห้องผอ.ประยุทธ์ เพื่อคุยด้วยหน่อย
เขาจึงไปที่ห้องผอ. แต่ไม่พบประยุด
เขาพบชายที่นั่งรถขึ้นซึ่งก็คือประวิทย์
เซิ๋นถาม "เห็น ผอ.ประยุทธ์ไหมครับ"
"ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้" ประวิทบ์ตอบไปแต่คำนี้
"ไม่เห็นตั้งแต่ตอนไหนหรือครับ" เซินถามต่อ
"ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้" ประวิทย์ตอบแค่คำเดียว
"แล้วถ้าอยากพบ ผอ. ต้องไปที่ไหนหรอครับ" เซิ๋นยังคงมุ่งมั่นถามต่อ
"ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้" ประวิทย์ตอบด้วยคำถามเดิม
เซิ๋นรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก เขาจึกพุ่งไปด้วยขาจักรกลอันใหม่ ใช่แล้ว เซินทำลายขาตัวเองทิ้งแล้วเป็นเป็นขาจักรกล มันมีพลังแรงถีบที่สูงมาก เขาพุ่งไปด้วยความเร็วถึง 360 กม.ต่อชม
"เร็วมาก" ประวิทย์ถึงกับพูดคำอื่นนอกจากคำว่าไม่รู้
"หึหึ จัดการไอ้แก่นี่ไปเลยดีกว่า" เซิ๋นคิดในใจว่าน่าจะจัดการง่ายๆ
"หมัดปืนเจ็ตยางยืด" เซิ๋นตะโกนท่าไม้ตายอย่างสุดเสียง
แต่เขากับเห็นแค่นิ้วก้อยเท่านั้นที่หยุดท่าเขา
"บากะน่า นี่มันอะไรกัน" เซิ๋นพูดด้วยความตกใจ
ประวิทย์ใช้คาถาอัญเชิญ คนที่ถูกอัญเชิญมาก็คือ ธรรมนัส ผู้ใช้คาถาแป้ง
"หึหึ" ธรรมนัส หัวเราะอย่างพิศวง
"หมูเถื่อน" ก็คือแกสินะ เซิ๋น ชั้นจะกำหลาบให้สิ้น
"คาถาแป้ง คลื่นแป้งโหมกระหน่ำ"
นั่นคือท่าไม้ตายของ ธรรมนัส
พายุแป้งที่ซัดไปมาหลายที เซิ๋นโดนซัดกระเด็นจนไปไกลจนถึงเกาะอเมซอลลินลี่