อ.สามารถ : "เออ.. มีอะไรเหรอคะ นี่เป็นการทัศนศึกษาของนักเรียนนะคะ คุณน่าจะเข้าใจอะไรผิด"
หมอดูโปริ่ง : "ไม่ผิดหรอก นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้าย จะมีเรื่องร้ายเกิดขึ้น หลังจากนี้ตัวใครตัวมันแล้วกัน"
??? : "ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมดูแลเขาเอง ผมเคยอบรมหลักสูตรรักษาความปลอดภัยสมัยที่ยังเป็น Security Guard"
เสียงสุขุมนุ่มลึกจากชายชาวต่างชาติอายุราวๆ 50 ปี ผมและหนวดของเขาสีเหมือนขนหมาป่าสีเทา
สูงประมาณ 6 ฟุต 3 นิ้ว รูปร่าง V Shape ที่ห่อหุ้มด้วยชุดสูทสี Navy Blue ไม่ผูกเนคไท
อ.สามารถ : "อ๊ะ!! อาจารย์แซนเดอร์ ฝากด้วยนะคะ"
อาจารย์แซนเดอร์ส ครูสอนภาษาจากสหรัฐอเมริกา ทริปนี้มาด้วยเพราะ อ.สามารถ โน้มน้าวคณะครูให้เห็บชอบ
ด้วยเหตุผลที่ว่าอยากให้ชาวต่างชาติมาเที่ยวชมบ้านเมือง
อ.แซนเดอร์ส : "ผมมาจากประเทศที่ประชาชนมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกัน คุณจะทำอะไรก็ได้แต่ต้องไม่รบกวนผู้อื่น
ถ้าเปิดประตูตรงนี้ผู้โดยสารท่านอื่นจะได้รับอันตราย อยากโดดร่มเชิญท้ายเครื่องครับ Follow Me"
อ.แซนเดอร์ส ผายมือเชิญให้หมอดูโปริ่งและผู้ติดตามที่สวมชุดอาหรับโพกศีรษะด้วยผ้าแดงลายจุดให้เดินตามมา
อ.สามารถ : "อ.แซนเดอร์ส ไหวไหมคะ เป็นห่วง"
อ.แซนเดอร์ส หันมายิ้มให้ ส่งสัญญาว่าไม่เป็นไร อ.สามารถ รู้สึกเสียววาบเอิบอิ่มหัวใจ
ครูพี่เลี้ยงที่ 1 : "จะไหวไหมนะ"
อ.สามารถ : "ไหวสิ ล่ำบึกขนาดนั้น อ่าห์.. เอ้ย!! ไหวสิ เคยเป็น Security Guard ที่อเมริกาเลยนะ"
ครูพี่เลี้ยงที่ 1 : "ตอนแรกที่อเมริกาจะส่งมา ไม่ใช่ครูคนนี้ไม่ใช่เหรอ"
อ.สามารถ : "อืม.. ตอนเเรกเป็นคนดำ แต่ดีแล้วที่ไม่มา เอาคนนี้แหละ ฉันชอบ"
ผ่านไป 10 นาที อ.สามารถ เริ่มร้อนใจไม่เห็น อ.แซนเดอร์ส กลับมาซักที
อ.สามารถ จึงเดินไปที่ท้ายลำ เห็น อ.แซนเดอร์ส ยืนอยู่คนเดียวโดยถอดเสื้อนอกออก
อ.สามารถ : "อูยยย.. ล่ำจังเลยค่ะ เอ้ย!! ไม่ใช่ อ.แซนเดอร์ส เป็นไงบ้างคะ"
อ.แซนเดอร์ส : "เรียบร้อยดีครับ เรียกผมแซนด์ก็ได้นะ กลับไปที่นั่งกันเถอะ"
อ.สามารถ ดีใจมากที่ อ.แซนเดอร์ส ให้เรียกชื่อเล่น โดยไม่ได้สังเกตเลยว่า ร่มชูชีพมีจำนวนเท่าเดิม