เมืองร้อนมีผักมากที่สุด แต่มูลค่าตลาดมันไปเกาะกุมกับผักเมืองหนาว เช่น สลัดแบบฝรั่ง ใช้ผักเมืองหนาวมาก การนำเข้ามาจะต้นทุนต่ำกว่าปลูกในประเทศ เช่น แครอท ผักใบ กระเทียม เป็นต้น และบางอย่างไทยก็ปลูกไม่ขึ้น เช่น บล็อกโคลี่
.
มันมีคนบอกว่า ลำพังการทำกับข้าว (อุตสาหกรรมอาหาร) ไม่ทำให้ประเทศรวย
.
มันจริงแบบนั้น และเกือบทั้งหมดของการปรุงอาหาร จะมีคนจีนไปเอี่ยว คล้ายๆกับที่ล้งจีนครองทุเรียนไทย วงการอ่าหารก็แบบนั้น ธุรกิจจริงๆไม่ได้มองกันง่าย
.
เพราะการนำเข้าผักเมืองหนาวเข้ามา เราก็ต้องหาคนที่เชี่ยวชาญเน็ทเวิร์กเมืองจีน และเทรดพืชเมืองร้อนไปยังตลาดเขาด้วย -- จีนบุกไทย ง่าย แต่ไทยบุกจีน ยาก ผมเคนเล่าเป็นซีรี่ย์แล้ว
.
แต่ใจความคือดีมานด์ ซัพพลาย
.
คนเก่งที่สุดของไทย จะไม่มาทำงานด้านนี้ (อาจจะเศร้านิดๆ ที่ต้องบอกว่า เขาไปทำงานที่อื่น อเมริกา สิงค์โปร์ ได้เงินเยอะกว่ามาสู้กับคนจีนในสนามนี้)
.
ดังนั้นจึงมีแต่ฝั่งจีนบุกไทย
.
ที่เห็นชื่อเจ้าของโรงงาน ที่ดินเป็นไทย จริงๆถ้าไม่เมียจีน ก็นอมินีทั้งนั้น
.
ธุรกิจในระดับโลก ต้องใช้คนที่เชี่ยวชาญหลายน่านน้ำทำ มันเป็นเช่นนี้เสมอ
.
ไทยบุกจีนแล้วรอด มีน้อยมากครับ ... ในประเทศเขากันเอง ยังแข่งกันเลือดสาด มาร้อย ตาย 90 อะไรแบบนั้นเลย
.
สำหรับผม อุตสาหกรรมเกษตรนี้แหละ แม่งอย่าง ละเอียดอ่อน ไม่แน่จริงอยู่ไม่รอด
.
ผมจึงพูดเสมอ อย่าคิดว่าคุณเป็นเมืองเกษตร แล้วจะเก่งด้านอุตสาหกรรมเกษตรไปด้วย
.
เหมือนคนทำเหมืองลิเทียม ไม่จำเป็นต้องเก่งทำรถไฟฟ้า มันก็อารมณ์นั้น ในภาพใหญ่ มันต้องเป็ฯอุตสาหกรรมหลายๆชิ้นส่วน ... แล้วคนไทยนะ อะไรที่เชลฟ์ไลฟ์สั้น มีเรื่องหมดอายุ เรื่องควบคุมยิลด์ อย่าไปทำ คนแม่งไม่มีระเบียบ มาทำพวกนี้เจ๊งง่ายๆ เพราะมันต้องใช้ระเบียบสูง