ห้องเช่าข้างร้านเรามีคนงานก่อสร้างมาเช่าอยู่ ห้องขนาดมาตราฐานห้องเช่าทั่วๆ ไป น่าจะ 4*12 เมตร แต่พวกเขาเช่าอาศัยอยู่กันน่าจะ 14-15 คน
พวกเขาบอกว่าเวลานอนก็นอนเรียงกันไปตั้งแต่ห้องโถงด้านหน้า 4-5 คน ห้องนอนตรงส่วนกลางอีก 5-6 คน ไปยันห้องครัวเอนกประสงค์ด้านหลังที่นอนกันได้ 3-4 คน
แออัดสุดๆ แต่พวกเขาก็อยู่กันได้
อาหารทั้งสามมื้อทำกินกันเอง ข้าวสาร เกลือ ปลาร้าและเครื่องปรุงขนกันมาจากบ้านเกิด-ชัยภูมิ ส่วนวัตถุดิบอื่นๆ ก็ขี่มอไซไปซื้อหาเอาจากตลาด
วันไหนเลิกงานเร็วพวกเขาจะพากันหิ้วกระแป๋ง กะละมังและอุปกรณ์หาปูหาปลาขึ้นรถกระบะตระเวนไปตามแหล่งน้ำที่มีคนบอกว่าไปหาจับสัตว์น้ำได้
ได้ปลา ได้หอย ได้ปู ไม่มากเท่าไร แต่ก็ช่วยประหยัดสตางค์ได้หลายบาท
เย็นย่ำ บางคนเป็นพ่อครัวแม่ครัวทำอาหาร มี 4-5 คนซื้อเหล้าขาวมานั่งดวดพอได้แก้เมื่อยขบแขนขาหลังไหล่
บางคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรา แต่เป็นตาเป็นยายคนแล้ว หอบลูกหลานที่โรงเรียนยังปิดเทอมมาอยู่ด้วยกัน
คนงานทั้งหมดทำงานไม่มีวันหยุด ไม่-ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่อยากมีวันหยุด ใครๆ ก็อยากมีวันหยุดกันทั้งนั้นแหละ แต่รายได้วันต่อวันวันละแค่สามสี่ร้อยบาทนั่นต่างหากที่ไม่อณุญาตให้พวกเขาหยุดงานได้
ลูกต้องเข้าโรงเรียน พ่อต้องมีเงินไปหาหมอ ผ่อนธกส.เดือนนึงก็หลายบาท……
ทุ่มเรี่ยวแรงสู้งานสู้ชีวิตกันขนาดนี้ หลายคนยังบอกว่าคนพวกนี้ขี้เกียจสันหลังยาว ไร้การศึกษา กินแต่เหล้าขาว โง่ จน เจ็บ เป็นภัยสังคม
อืม ภัยของสังคม สังคมที่กัดกินชีวิตคนตัวเล็กตัวน้อยเพื่อไปบำรุงบำเรอผู้มีอันจะกินที่มีอยู่แค่หยิบมือเดียว
สังคมที่ไม่เคยปันส่วนแบ่งอย่างสมเหตุสมผล สังคมที่พร้อมจะฉกฉวยเอาไปจากคนไม่มีกำลังต่อสู้
สังคมที่รอให้คนหิวโหยก้มลงกราบกรานเพื่อตนเองจะได้ลำเลิกบุญคุณ
นี่แหละสังคมของเรา