กูมีอะไรถ้าเก็บได้ก้เก็บกับตัว ขี้เกียจเล่าเพราะเล่าไปก็ไม่ช่วยอะไรอยู่ดี เล่าให้คนฟังแล้วก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น เผลอๆมีคนสมเพชด้วย
พื้นที่ส่วนตัวมีหลายระดับแต่ระดับนั้นไม่ใช่ที่มึงหรือใครใครจะเข้ามาได้ ถ้ามึงรู้ แสดงตัวว่าเป็นห่วงกูก็เข้าใจ และรู้สึกขอบคุณมากๆ
ที่หายไปเพราะอยากสะสางอะไรให้เรียบร้อย คือกูไม่ไหวแล้วอีเหี้ย จัดการกับความรู้สึกตัวเองด้วยตัวเอง
บางคนโดนปลอบแล้วจะรู้สึกเหี้ยกว่าเดิม เช่นกูเป็นต้น บางทีโคตรท้อก็ไม่อยากได้คำปลอบว่าสู้นะ กูสู้จนเหนื่อยแล้ว พยายามจะตายห่าแล้ว
ไม่ใช่ต้องมานั่งฝืนทำตัวปกติ เอาใจใครต่อใคร
ไว้มันโอเคกูก็กลับมา นานๆไปอาจอยากเล่าให้มึงฟังบ้างไรงี้
กูอยากให้มึงเคารพเส้นนี้ ว่าอะไรที่กูคิดว่ามึงควรรู้ ควรเข้าใจกูจะบอกมึงเอง