กูกำลังวางแผนจะหยุดตัวเองลง แต่กลัวของมีคม แดกยาเม็ดไม่เป็น กลัวเลือด ไม่กล้าหักดิบทำอะไรรุนแรงกับตัวเองในทีเดียว ถ้าอดอาหารไปเรื่อยๆ เอาจนถึงชีวิต ต้องใช้วิธีแบบไหนดีอะ อดน้ำ อดข้าว หรือทั้งคู่ อยากได้แบบค่อยเป็นค่อยไปที่สะสมอาการจนหนักเกินเยียวยา เพราะไม่อยากโชคร้ายโดนช่วยชีวิตไว้ทัน
กูมาถามเพราะไม่รู้จะหาจากไหนดี กูโง่ และไม่มีแรงใจจะอยู่ต่อแล้ว เกิดมาเป็นลูกสาวหลานสาวในยุคเจนวายต้นๆ แค่อาหารทะเล กูยังไม่เคยได้กินบ้างแบบลูกชายหลานชาย ปลาทะเลโง่ๆ หรือปลาหมึกฝีมือย่าแบบที่พวกมันได้กินกูไม่มีโอกาสได้ลิ้มรส กูน้อยใจมาตลอด อยากเรียนสายภาษาก็ไม่ยอมเซ็นลงทะเบียนเป็นผู้ปกครองให้จนกูต้องไปเรียนสายที่ที่บ้านต้องการแทน มหาลัยหนีไปสอบอักษรศาสตร์ 2 ปี 2 ครั้ง ติดทุกครั้ง แต่ก็โดนจับได้และให้ไปเรียนบริหารที่ไม่ชอบแทน ทุนที่สอบได้ก็ให้แต่คนมีเงิน ไม่มาแลเด็กครแบครัวประสาทแดกโวยวายเรื่องกูให้อับอายอยู่ที่หน้าศาลาพระเกี้ยว พอจบมา หางานทางภาษาที่ติวเองสอบได้ต่างหากกับ บ. ต่างชาติแบบออนไลน์ ได้เงินเดือนละ 7 หมื่นเป็นหลักเริ่มต้น เลี้ยงตัวเองสบาย แบ่งเงินให้ที่บ้านได้ กูก็ยังโดนด่า บังคับให้ลาออก เงินเก็บน้อยนิดที่มีก็โดนริบไปหมด เพื่อนมีก็โดนที่บ้านสวมวิญญาณมนุษย์ป้า-ลุง ปสด ไล่ตะเพิดหายหมดไม่เคยมีถึงขั้นเพื่อนสนิท ปีนี้จะสามสิบแบ้ว กูดักดานอยู่แต่ช่วยงานที่บ้าน เงินเดือนไม่ได้ มีแค่ที่ซุกหัวนอนกับเมนูไข่เลี้ยงชีพไปวันๆ กูไม่มีสกิลเอาตัวรอดหรือเก่งแบบเด็กสมัยนี้ หาทางออกไปไม่ได้เลย ทุกวันไม่มีความสุขสักที พวกเขาอาจจะรักกูอยู่บ้างไม่ว่าจะในฐานะแรงงานทาสหรืออะไรก็ตาม แต่มันทำให้กูทรมานและไม่สนเรื่องความกตัญญูแล้ว กูไม่มีใครเคียงข้างเลย กูเหงา กูเสียใจ เหนื่อยจะพยุงชีวิตตัวเองต่อไปแล้ว
