Fanboi Channel

โควทผิด 555

>>18 เสียงเคาะประตูห้องผมเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างโมโหร้ายของน้องสาว
ผมก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง แล้วสายตาก็พลันไปสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเป็นไปได้

เวลาที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือ คือวันอังคารที่ 16 กรกฏาคม ปี 2011

ต้องเป็นวันเสาร์ดิ http://en.wikipedia.org/wiki/Portal:Current_events/2011_July_16

16 กรกฏาคม 2011 วันนั้นที่ผมไม่เคยลืม วันที่เธอจากไป ตอนนี้ผมยังกลับไปแก้ไขทัน
เธอคนนั้นจะถูกโจรโรคจิตฆ่าตายระหว่างทางกลับบ้านตอน 4 ทุ่ม ตอนนี้เพิ่งจะ 2 ทุ่ม
ผมยังมีโอกาสแก้ไข ผมไม่รีรออีกต่อไป รีบวิ่งออกจากบ้าน ได้ยินเสียงน้องสาว
ตะโกนโหวกเหวกไล่หลังผมก็ไม่สนใจ

ฝนตกปรอยๆ ผมวิ่งตากฝนราวกับพระเอกหนังเกาหลีตอนจบ

ฉึก! ใครบางคนพุ่งเข้ากระแทกผมจากด้านหลัง....

(อ้าว..กุลืมว่าถูกรถชนตาย กุขอโทษ แก้เป็นรถชนละกันนะ)

เฮือก! ผมสะดุ้งสุดตัว เหงื่อท่วมเต็มเสื้อ กวาดสายตาไปรอบๆอย่างลุกลน
นี่มันห้องผมเอง? หัวใจเต้นเร็ว ผมรู้สึกว่าผมฝันถึงอะไรบางอย่าง เป็นฝันที่ไม่ดีนัก
10.38 ของเช้าวันอาทิตย์ ถือว่าสายแล้ว เพราะวันนี้ผมมีกำหนดการว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไปซื้อของที่สะพานเหล็ก...

>>24 ระหว่างที่ขึ้นรถไฟฟ้า ผมสังเกตเห็นผู้หญิงคนนึงหน้าตาน่ารักทีเดียว น่าจะอ่อนกว่าผมสักสองสามปี
กำลังถูกนิโกรลวนลามอยู่ท้ายขบวนรถไฟฟ้า ด้วยหน้าที่ของลูกผู้ชาย ผมจึงเข้าไปตำหนินิโกรคนนั้นจนมัน
หนีไป ผู้โดยสารต่างปรบมือให้ผม น้องผู้หญิงคนนั้นก็ขอบคุณผมใหญ่ แล้วก็ขอเบอร์โทรศัพท์ผมไป บอกว่า
อยากตอบแทน

พอถึงสะพานเหล็ก ผมก็สอยฟิกเกอร์คิริโนะตัวที่จองไว้ เป็นคิริโนะในชุดเมด เท่านี้ผมก็จะเก็บไลน์คิริโนะได้ครบแล้ว

วนลูปอีกละ แนวนี้มันเยอะไปแล้วม้าง

เค้าเรียกฝันบอกเหตุ เดี๋ยวจะเข้าเนื้อเรื่องโดนนิโกรเวียนเทียนในซอยตะหาก

เหยดดด สไตน์เกท

>>25 แล้วหยงก็เข้ามาบัสมู้ตายหมดแม่ง . . . อะไรนะ? ผิดบอร์ดเหรอ!!!

>>25

หลังจากผมกลับมาถึงบ้าน และประสบความสำเร็จในการหลบน้องสาวที่ยังพยายามตามฆ่าผมอย่างไม่ลดละเข้าไปในห้องได้สำเร็จ ผมรีบแกะกล่องฟิกเกอร์คิริโนะตัวสุดท้ายเพื่อเอาออกมาโชว์ในตู้ และด้วยความเหนื่อยจากการหลบหนีน้องสาว ผมได้ผลอยหลับไป

ผมตื่นขึ่้นมาอีกครั้ง ด้วยเสียงของคิริโนะ (จำชื่อ CV ไม่ได้) พูดว่า "あなたはもう死んでいる" เนื่องจากสกิลภาษาญี่ปุ่นผมต่ำต้อยติดดินในระดับเดียวกับโอตะไทยส่วนใหญ่ ผมจริงไม่รู้เรื่อง จริงตอบไปว่า "ว่าไงนะ ฟังไม่ออก" คิริโนะจึงตะโกนกลับมาว่า "เธอน่ะ ตายไปแล้ว!"

ผมตกใจสะดุ้งตื่น ถอนหายไปว่ามันเป็นแค่ฝัน ผมรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ อยู่ที่ท้อง จึงลืมตาขึ้น

ได้เห็นน้องสาววัย 13 ปี คนเดิมที่ไล่ฆ่าผมเมื่อตอนเที่ยง นั่งคร่อมผมอยู่ โดยวางมีดอีโต้มันแว๊บวางอยู่บนหน้าท้องของผม เธอค่อยๆ พูดออกมาด้วยเสียงแอ็บแบ้วดัดจริตที่สามารถทำให้ซิสค่อนทุกคน (รวมถึงพวกที่มี Air Imouto เช่นซิสค่อนจาก Apple) ละลายน้ำแตกได้ในพริบตาว่า

"เวลาปรึกษาปัญหาชีวิต"

บอร์ดนี้มันมีแก้คำอัตโนมัติหรือกูพิมพ์ผิดเองวะ จิง จึง จริง

กูพิมพ์ผิดเอง โอเค

CV : ทาเคทัตสึ อายานะ สัดส่วน 88 61 86

อย่าตื่นจากฝันบ่อยดิวะ แม่ง lame

>>30
เสี้ยววินาทีนั้น ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว มือผมกวาดไปทั่วพื้นห้องเสมือนนักว่ายน้ำ หวังว่าจะควานหาอะไรที่ช่วยแก้สถานการณ์
แต่นั่นยิ่งทำให้เธอได้ใจและใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือมีด กดแขนผมเอาไว้
จากนั้นก็งื้อมีดขึ้นสูงแล้วปักลงไปบนฝ่ามือของผม

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" แม้จะไกลหัวใจ แต่ผมก็ร้องลั่นบ้านเสมือนโดนเฉือนกล่องดวงใจ
แม้ว่ามันจะโดนแค่เฉียดๆปลายนิ้วก้อยไปสามมิล
ตรงข้ามกัน น้องสาวของผมกลับพูดต่อด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นชวนขนลุก
"ที่ไหน?"
"พี่ไปเจอยัยแว่นนั่นที่ไหน?"

รอดูฉากแกงค์แบง

>>35
น้องสาวผมเป็นคนอารมณ์ร้อนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย
"ยัยแว่นไหน พี่ไม่เห็นรู้เรื่อง"
"ยังจะมาไขสืออีก!"
น้องสาวผมเสือกแทงมีดในเข้าที่ท้องผม เสียงกระซวกสยดสยอง เลือดแดงไหลนองท่วมเตียง
ผมกรีดร้องไม่เป็นภาษา %$@#@$#@1!
เฮี้ยยยยฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ต้องเป็นหนูคนเดียว! ของหนูคนเดียว!!!
เสียงหัวเราะนั้นค่อยๆแว่วเบาลงพร้อมกับสติผมที่ค่อยๆหลุดลอย

DEAD END
>Continue from Last Save Point
>Return to Title

flag แบบนี้ต้องกด quick time event รีบเข้าไปจูบนะ

ต่อจาก >>37 และ >>35 เป็นเซฟพอยต์

ผมตัดสินใช่ ชั่งน้ำหนักระหว่างชีวิตตัวเองกับความลับ

"ที่บ้านเของเธอจ่ะ" ผมพูดด้วยเสียวอ่อยๆ"

"จริงเหรอ? งั้นก็ไปตายไป!" น้องผมกรีดร้อง พร้อมกับเสือกมีดเข้ามาที่จุดนั้นของผม มันสะบัดออกนอกหน้าต่างลงไปในบ่อเป็ดหลังบ้านในทันที

ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

น้องผมแสะยิ้ม

"ต่อจากนี้พี่ก็มีคนอื่นนอกจากหนูไม่ได้แล้วสินะคะ ดีใจจังเลยค่ะ" เสียงนั้นราวกับมีดมาตัดโคนของผมที่ยังเหลืออยู่ให้สิ้นซาก

"อยู่กับหนูตลอดไปนะคะ"

สติผมเริ่มหลุดลอยจากเลือดที่เสียไปมาก

ผมรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ที่เข้ามาแถวขาผม

น้องผมนั่นเอง

เธอเข้ามาค่อยๆ บรรจงดูดเลือดจากแผลนั้นอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเอาผ้าและน้ำเข็งมากดห้ามเลือด

ผมหมดสติไปในที่สุด

--------------------------

ผมลืมตาขึ้นช้าๆ ที่นี่ที่ใหน? ผมเห็นหญิงวัยกลางคนที่คุ้นหน้าเดินเข้ามาหา

"โรงพยาบาลไงล่ะ ลูกก็น้า ทำอีท่าไหน ถึงเผลอหั่น...ของตัวเองได้เนี่ย โชคดีนะที่น้องเจอทัน เลยพอปฐมพยาบาลทัน ไม่งั้นลูกคงตายไปแล้วล่ะ" แม่ผมบอก

ผมก้มลงมองดู...อย่างช้าๆ

"ไม่!!!!!!!!" ผมตะโกนและหมดสติไปอีกครั้ง

ผมตื่นอีกครั้ง น้องผมนั่งหลับอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นเธอที่ตัดของผมไป

"เอ้า ตื่นแล้วเหรอ? อย่าลืมของคุณน้องเขาด้วยล่ะ ให้เลือดลูกไปตั้งเยอะแหนะ

"ถ้าไม่เป็นไรมาก แม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆ มาเยื่ยมใหม่"

ผมนอนคิดโน่นคิดนี่อยู่สักพัก น้องผมก็ตื่น

"อ่าว พี่ชาย ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?

"ต่อจากนี้พี่ห้ามมองใครนอกจากหนูแล้วนะ พวกเราแลกเลือดกันแล้ว" เธอพูดด้วยสีหน้าไร้เดียวสา

"เดี๋ยวนะ พี่ให้เลือดเธอไปตั้งแต่เมื่อไร"

"ก็ตอนที่หนูดูดไปเองไงคะ"

"#$%&#$%&#$%&#$%"

"ต่อจากนี้พวกเราจะได้อยู่กันไปตลอดกาลไงคะ อ่อ หนูลืมบอก หนูเป็นแวมไพร์ค่ะ"

------------ ENDING SCENE 1 : ด้วน END -------------

"แต่แวมไพร์น่ะ เราไม่ได้เป็นอมตะจริงๆ หรอกค่ะ แต่ร่างกายเราจะรีเซ็ตตัวเองทุก 5 ปี เพราะฉะนั้น เดี๋ยวอีก 5 ปีของพี่ก็งอกใหม่เองแหละค่ะ"

"(...)"

"อีก 5 ปี หนูก็ 18 แล้ว สามารถเล่นกับพี่ได้โดยไม่ผิดกฎหมายแล้วค่ะ"

"(...)"

"พี่อย่าทิ้งหนูไปอีกน้า~ ไม่งั้นหนูจะตัดส่วนอื่นด้วยนะ"

"คร้าบ..."

นี่ผมต้องอยู่กับน้องคนนี้ไปตลอดกาลเลยใช่ไหม~~~~

------------ FIIN: CG Complete 1.3% -------------

ปล. ทุเรศตัวเองว่ะ พิมพ์ไปได้ไงฟะ เรื่องอย่างนี้

ด้วนend ตอนจบแบบใหม่แทนที่nice boat lol

น้องแว่นยังไม่ได้ออกเล้ย

ต่อจาก>>39 โหลดเซพจาก >>35

"ยัยแว่น....อ๋อออออ ยัยแว่นนี่เอง" ผมพูดบ่ายเบี่ยงต่อเวลาพลางนึกหาหนทางรอดชีวิต

"อย่ามาทำไขสือ รีบๆตอบมา!!" น้องสาวผมขึ้นเสียง ทำหน้าดุร้ายและเงื้อมีดขึ้นขู่จะแทงซ้ำ
ผมจนปัญญาจะหาข้อแก้ตัว เลยตอบสิ่งที่อยู่ในหัวออกไปโดยไม่คิด "MK!!! ไปกินMKมา!!"

น้องสาวชะงักไปพักนึงก่อนจะทำหน้าตาของขึ้นถึงขีดสุดแล้วตะโกนด่ายัยแว่นด้วยภาษาแปลกประหลาดปนกับภาษาไทย จับความได้ว่า "อีดวกส์เอ้ย อีแมวขโมย แกนะแก!" ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้ทำให้สถาณการณ์ดีขึ้นเลย ผมหมดสิ้นหนทางจะหนีรอด ได้แต่สวดภาวนาให้ผมตายแบบไม่ต้องเจ็บมาก

ทันใดนั้นเอง เสียงริงโทนโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นจากปลายเตียงที่ผมวางมีนไว้ มันเป็นเพลงEDของอนิเมซีซั่นนี้ชื่อเรื่องว่าวเรฟ เนื้อเพลงแปลเป็นไทยแบบทุเรศๆตรงตามสถาณการณ์ได้ว่า "ไม่ใช่กู กูไม่ผิด ไม่ใช่กู๊ ไม่ใช่กู" บนหน้าจอมือถือปรากฏเบอร์โทรศัพท์ของผู้ต่อสายเข้าที่ไม่รู้จัก...

>>43
มันได้ผล น้องสาวผมเสียสมาธิไปกับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ผมอาศัยจังหวะนั้นรีบผลักเธอกระเด็นแล้ววิ่งตรงไปที่ประตู
แต่น้องสาวผมไม่ได้โง่ ประตูห้องถูกล๊อคเอาไว้

"โบคุจ่านาอี๊ โบคุจาน่าอี" เสียงริงโทนผิดกาละเทศะยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

น้องสาวผมเธออยู่ในสีหน้าราวกับฆาตกรเลือดเย็นบรรจงกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาช้าๆ
ก่อนที่เธอจะพ่นคำผรุสวาทใส่โทรศัพท์ เสียงอันคุ้นเคยก็ดังออกมาจากโทรศัพท์

"V for Viennetta"

>>44 ต้อง Vendetta ไม่ใช้เรอะ
>>43 /กราบ มีโหลดเซฟด้วย

>>44
พลั่ก!! เสียงโทรศัพท์ในมือของน้องผมตกกระแทกพื้น มือของเธอเริ่มสั่นระริก
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมต้องหนีแล้ว ผมใช้ช่องว่างที่ได้มาอย่างมีค่าด้วยการคว้าฟิกเกอร์คิริโนะจังในชุดเมดที่เพิ่งถอยมาเชยชมวันนี้พร้อมปลดล็อคกลอนประตู แล้ววิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านไปในทันที

ผมแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของน้องสาวจากหน้าต่างห้องตัวเอง ใจหนึ่งผมก็เป็นห่วงเธอ อีกใจผมก็ยังรู้สึกกลัวเธอ
ทันใดนั้นเอง ก็มีกรอบสี่เหลี่ยมโผล่ขึ้นมาต่อหน้าผมสามอัน พร้อมข้อความประหลาดที่บ่งบอกถึงทางเลือกที่ผมมีในตอนนี้

A: แกไม่รู้จักนิยายเรื่องเดอะเซลล์ของสตีเฟ่นคิงรึไงไอ้กร๊วก น้องแกน่ะโดนคลื่นโทรศัพท์นั่นจนเสียสติไปแล้ว ทางเดียวของแกตอนนี้คือหนีเท่านั้น
B: กลับไปขอโทษน้องเขาเถอะนะ บอกความจริงไปตรงๆ น้องของเธอต้องเข้าใจแน่ๆ เชื่อฉันสิ ฉันเป็นแฟรี่
C: อีกสิบนาที เจอกันที่ประตูโรงเรียน ✌(・＿・)✌

>>46 โรงเรียนอะไรวะ เจ้าขอกระทู้มันทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ??

(นอกเรื่อง)

จงบอกเรื่องที่โดน Reference ทั้งหมดในกระทู้นี้

>>46 >>47 หาทางแถได้แล้ว ทำงานเป็นครูสิ

>>46
โรงเรียน??? โรงเรียนอะไรวะ?? แล้วไอ้ชอยส์สุดท้ายที่อยู่นอกสามัญสำนึกนี่มันคืออะไร
พอผมลองพิจารณาดูในใจก็เห็นว่าไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เอาก็เอาวะ มั่วข้อสุดท้ายมันนี่แหละ
ส่วนเรื่องโรงเรียนน่ะเหรอ ถ้ามันขึ้นมาถามผมแบบนี้แปลว่ามันรู้แน่ว่าโรงเรียนแรกที่ผมนึกถึงคือโรงเรียนอะไร

ผมออกวิ่งอย่างสุดแรง ทิ้งเสียงกรีดร้องของน้องสาวไว้เบื้องหลัง แล้วมุ่งหน้าไปยังที่แห่งนั้น

โรงเรียนอนุบาลที่สาวแว่นคนนั้นทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กอยู่

>>47 อ่ะ แถให้ละ
>>49 are you ...me?

รถสิบล้อเบรคแตกไถลเข้าหาโรงเรียนอนุบาล บรรทุกไดนาไมต์มาเต็มอัตรา
บู้ม !! เด็กอนุบาลทั้งโรงเรียนก็กลายเป็นโกโก้ครันช์

>>45
Viennetta ไอติมวอล ..

>>52
โชคดีที่เหตุเกิดกลางดึก โรงเรียนอนุบาลไม่มีเด็กนักเรียนและใครอยู่เลย แม้โรงเรียนจะระเบิดเละเทะไปแล้ว
หลังจากวิ่งมาหอบแฮ่กๆ ในมือถือฟิกเกอร์คิริโนะ แต่ผมก็ยังคงไปยืนรอดหน้าประตูโรงเรียนอยู่ดี ท่ามกลางความมืดมิด
ผมได้ยินเสียงสาวแว่นเพื่อนสมัยเด็กชื่อ S คนนั้นแว่วมา
"รอนานมั้ยคะ"
"เอ่อ...เพิ่งมาถึงเองครับ"
ผมตอบไปตามรีแอ็คชั่นที่คุ้นเคย...ไม่ใช่สิ มันจะมาเดทอีเวนท์อะไรกันกลางดึก! ที่สำคัญสาวแว่นคนนี้เธอตาย
ไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้วไม่ใช่หรือ! ผมดูนาฬิกา พบว่าวันนี้เป็นวันที่ 17 กรกฏา 2011 เวลา 21.30 หรือเมื่อสองปีก่อน
สาเหตุจะทำไมก็ไม่รู้หล่ะ แต่คุ้นๆว่าเคยทำอีเวนท์นี้ไปแล้ว ผมเลยเลิกคิดหาเหตุผล สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็คือ
อีก 1 ชั่วโมงเธอจะเสียชีวิต...

ผมต้องช่วยชีวิตเธอให้ได้!

รู้สึกเหมือนจะกลับมาเข้าเรื่องได้แล้ว รูทสาวแว่น

>>45
http://www.worth1000.com/entries/682216/v-for-viennetta

จริงๆน้องสาวกรีดร้องเพราะเวียนเน็ตต้าไม่มีขายแล้วสินะ

พล็อตตันกันหมดแล้วรึไง

เจอเวียนเนตต้าแล้วติดสตัน สมองกลวงกันหมดเบย

>>54

ผมค่อยๆนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น...

ใช่แล้ว มันต่างออกไปจากที่จำได้ เอส...ยัยแว่นเพื่อนผมนั้น ถ้าเป็นในความทรงจำของผม เธอต้องเสียชีวิตเมื่อวานสิ วันเสาร์ที่16 กรกฏา 2011.... แต่ว่าวันนี้คือวันอาทิตย์ที่17 กค. 2011 แสดงว่าเธอรอดพ้นจากชะตากรรมแล้วงั้นเหรอ? หรือว่านี่เป็นแค่ฝันของเรา?

ระหว่างที่กำลังคิดไตร่ตรองว่าผมมาที่นี่ได้ยังไง ผมก็นึกถึงเรื่องบนรถไฟฟ้าMRTออก เรื่องของสาวออฟฟิศอายุน้อยกว่าผมคนนั้น

"ขอเบอร์ติดต่อหน่อยสิคะ ถ้าเป็นไปได้อยากจะตอบแทนค่ะ"

ไม่แน่นะบางที เรื่องทั้งหมดนี่อาจจะเป็นการตอบแทนจากเธออย่างงั้นเหรอ? ระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องบ้าๆอยู่ เอสก็ก้มลงมองหน้าผมแล้วเอียงคอด้วยความสงสัย "เป็นอะไรไปเหรอ? ทำหน้าตาเครียดเชียว" ผมได้ยินแล้วจึงรีบปฏิเสธไปก่อนเพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย "เปล่าๆ ไม่มีไรหรอก" แว่นตากรอบสีดำเหมือนคุณยาย แก้มกลมๆดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กม.ปลาย ผมสั้นทรงตัดตรงเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน เมื่อมองหน้าเธอ ผมก็มั่นใจได้อีกครั้งว่าเป็นเธอจริงๆ ในที่สุดก็ได้เจอเธออีกครั้งแล้วสินะ

เหตุการณ์ที่เธอเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาผมนั้นตามหลอกหลอนผมมาตลอด แต่ว่าตอนนี้ข้างหน้าผมคือเธอจริงๆ เอสที่ใจดีกับผมเสมอ เอสที่ยิ้มแย้มและคอยให้อภัยผมมาตลอด หยดน้ำอุ่นๆไหลลงมาตามแก้มของผมโดยไม่รู้ตัว

"อ้าว! ร้องไห้ทำไมน่ะ!? " เธอตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของผมไหลเมื่อจ้องหน้ากันอยู่ ผมไม่ตอบอะไร เพียงแค่ส่ายหัวแล้วยิ้มให้ เธอเองก็ทำหน้าตาสงสัยงงงวย แต่ก็ยิ้มตอบผมอย่างอ่อนโยน

ชั่วพริบตานั่นเอง ผมไม่ทันรู้ตัวเลย ว่ารถบรรทุกอีกคันกำลังพุ่งตรงมาทางทางเท้าที่พวกเรายืนอยู่รวดเร็วราวกับจรวจ ... ที่นั่งคนขับนั้นปรากฏหน้าของน้องสาวที่ผมคุ้นเคยแสยะยิ้มอยู่...

>>60
ในช่วงวินาทีแห่งความเป็นความตาย S... เธอคนนั้นก็เข้ามาขวางระหว่างตัวผมกับรถบรรทุกเอาไว้
พูดเป็นเล่น ในเวลาแบบนี้ ผมสิที่ต้องผลักเธอออกไป
สองปีที่ผ่านไปจากวันนี้ ผมเคยทำอะไรให้เธอบ้างไหม นอกจากปล่อยชีวิตไปตามกระแสบ้าน้องสาว
ครั้งก่อนก็แบบนี้ เพราะผมมันไม่เคยรู้ตัว ไม่เคยคิดรับผิดชอบอะไร คิดแต่ว่าเธอคงอภัยให้ทุกอย่าง
แต่สุดท้ายก็เสียเธอไป

ผมหลับตาลง ด้วยสำนึกในความด้อยค่าของตัวเองที่แม้จะได้โอกาสแต่ก็กลับทำให้มันหลุดมือไปอีกครั้ง
อย่างน้อยคราวนี้ ได้จบมันไปพร้อมกับเธอก็คงไม่เลวนัก

เสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกยังดังสะเทือนไม่หยุด ผมรู้สึกว่ามันจะนานเกินไปหน่อยแล้วก็เลยลืมตาขึ้นอีกครั้ง

"แก! นังแว่น! แกเป็นใครกันแน่!!!"
เสียงน้องสาวของผมตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด
ภาพที่ปรากฏต่อหน้าผมในตอนนี้คือ รถบรรทุกถูกหยุดเอาไว้ด้วยมือเดียวของหญิงสาวที่เข้ามาขวางผมไว้เมื่อกี้
"ฉันคือ ผู้ทำสัญญาลำดับที่12 -Sophia-"

LOL

..มันเปลี่ยนแนวไปเลย..

จูนิเบียวสัดๆ

เข้ หักมุมสรัดๆ

เหยด....

>>61
....
ผมควรจะพูดยังไงดี
ฝันใช่มั้ย? ผมฝันอยู่ใช่รึเปล่า? คนเราจะฝันซ้ำซ้อนกันได้สักกี่ครั้งกันนะ?
แต่-มัน-คือ-ความ-จริง!

ที่หน้าผมตอนนี้ ในโลกอดีตเมื่อสองปีก่อน มีเพื่อนสมัยเด็กที่น่าจะตายไปแล้วยืนอยู่
เธอใช้มือข้างหนึ่งค้ำยันรถบรรทุกที่พุ่งตรงเข้ามาจนตัวรถบุบเบี้ยว โดยที่ตัวเธอไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

"ฉันคือ ผู้ทำสัญญาลำดับที่12 -Sophia-"
S กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น มันไม่ใช่เสียงของเธอที่ปกติจะสดใสร่าเริงอยู่เสมอ ไม่ใช่เสียงของเธอที่ผมรู้จัก

"ขอโทษนะ" เธอกล่าวแล้วพุ่งเข้ามาคว้าตัวผมที่กำลังตกตะลึงด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว แล้วกระโดดลอยขึ้นฟ้าด้วยกำลังที่ไม่น่าเชื่อ
เบื้องล่างที่ผมมองเห็นขณะล่องลองขึ้นสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นมีรถบรรทุกที่บุบบี้แน่นิ่งอยู่
...และใบหน้าของน้องสาวผมที่"แสยะยิ้ม"อยู่ด้านหลังที่นั่งคนขับ

"ฮะ...ฮะฮะ.......ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ!!!!"

เสียงหัวเราะอย่างวิปริตดังก้องขึ้นในหู ขณะ S ที่กำลังอุ้มผมเคลื่อนที่บนหลังคาตึกรามออกห่างจากจุดที่เกิดเหตุ ...เสียงของน้องสาวที่ผมรู้จักดี

"เจอจนได้...!! เจอตัวจนได้!! ลำดับที่ 12 เจ้าคนทรยศ!! "น้องสาว"ของพวกเราเอ๋ย !!"

.....................................................................................................
_(:3 」∠)_

>>67
"นั่นน่ะ คือ "K" ผู้ทำสัญญาลำดับ10"
Sเล่าให้ผมที่ทำหน้างงอยู่ในอ้อมแขนของเธอฟัง
"น้องสาวของเธอน่ะ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"

ผมรู้สึกสับสนไปหมด เรื่องราวนี่มันเริ่มผิดแปลกไปจากปกติตั้งแต่ตอนไหน ตอนที่ผมเจอสาวออฟฟิซคนนั้นในรถไฟฟ้า ตอนที่โทรศัพท์ไม่ทราบปลายทางโทรเข้ามา หรือตอนที่มีชอยส์ประหลาดโผล่ขึ้นมาให้เลือกกันล่ะ?

"Kคงกะจะเก็บฉันให้ได้ ถึงได้เข้ามาแทนที่น้องสาวคนเก่าของเธอ แต่ระยะหลังมานี้ ฉันเองก็แทบจะลืมไปแล้วเหมือนกันว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ ยัยนั่นก็เลยจับสัมผัสฉันที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองนี้ไม่ได้ล่ะมั้ง"

เดี๋ยวสิ แล้วทำไมถึงได้รู้ตัวขึ้นมาล่ะ ?
หรือว่าจะเป็นเพราะโทรศัพท์นั่น...
ใครก็ตามที่โทรเข้ามาตอนนั้น ไม่ได้คิดจะโทรหาผมตั้งแต่แรกอยู่แล้วงั้นรึ!? นี่ก็แปลว่า ผมถูกเฝ้าดูอยู่ตลอดน่ะสิ!

"ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันน่ะ ไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้เลย ไม่ได้คิดว่าจะพาเธอมาลำบากแบบนี้ด้วยซ้ำ"
"ตอนนั้น ฉันคิดแค่ว่า... ไม่อยากให้เธอตาย เท่านั้นเอง"
Sที่ดูเยือกเย็นจนถึงเมื่อกี้ ค่อยๆสารภาพความในใจของเธอออกมา

ไกลออกไป บนยอดตึกวิทยุที่มองเห็นได้ทั่วเมือง มีสายตาคู่หนึ่งที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่
"ช่วยตอบแทนให้แล้ว จากนี้ก็ต้องช่วยตัวเองต่อแล้วล่ะนะ"
หญิงสาวในชุดพนักงานออฟฟิซยิ้มมุมปาก

สรัส กูรอฉากนิโกร GangBang อยู่ เมื่อไหร่จะถึงวะ

>>69 เขียนเองโลด

>>69 สงสัยต้องให้จบรูทสาวแว่น แล้วเริ่มใหม่แต่แรกในรถไฟฟ้า แล้วเลือก"ไม่ช่วยสาวออฟฟิศ" มั้ง???

มี S มี K จะเอาให้ครบ 24 ตัวอักษรเลยมั้ย

ผมคงกลับไปที่บ้านไม่ได้แล้ว เพราะว่า K รออยู่ที่นั่น วันนี้ผมเลยไปค้างบ้านของ S
เพื่อนสมัยเด็กที่กลายเป็น...อะไรไปแล้วก็ยังไม่เข้าใจ

ที่ห้องของเธอประดับด้วยตุ๊กตาน่ารักนิดหน่อยตามประสาเด็กผู้หญิง ผมนั่งกระสับกระส่าย
คนเดียวในห้องเนื่องจาก S ลงไปอาบน้ำ เธออยู่ห้องเช่าคอนโดนี้คนเดียว เธอบอกว่าผม
เป็นผู้ชายคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้

เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น S ออกมาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผมสั้นที่เปียกลู่ติด
ศรีษะของเธอ หยดน้ำที่เกาะตามตัวทำเอาผมใจเต้นระทึก S หันมามองผมพร้อมกับสีหน้า
เขินอาย

"หันไปทางโน้นก่อนสิ"
"อ๊ะ ขอโทษ"

ผมนั่งหันหลัง เสียงเสื้อผ้าถูกระทบกับเนื้อตัวที่แว่วมา ทำให้น้องชายของผมขยันขันแข็ง
"อ๊ะ อย่าเพิ่งหันมานะ"
เกือบจะหันไปแล้ว เมื่อกี้เกือบจะหันไปแล้ว! ทันใดนั้นแขนสองข้างก็เข้ากอดรัดผมจากด้านหลัง
ใบหน้าของ S ซุกเข้าที่ต้นคอผมจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆปะทะกับต้นคอผม

"ร...เราไม่ได้อยู่กันสองคนนานแล้วนะ.."

"ผู้ทำสัญญา" "ลำดับที่ 12 " "น้องสาว" Sister Princess เร๊อะ

เรื่องที่เราไอดีได้ตอนนี้

- Densha Otoko (>>1)
- Mirai Nikki (>>20)
- Steins;Gate (>>24)
- OreImo (>>17 >>25 >>30)
- Bungaku Shoujo (>>18)
- Kenshiro (>>30)
- Valvrave (>>43)
- Date A Live (>>46)
- Bakemonogatari (>>73)

มีเรื่องไรอีก?

ผมกลืนน้ำลาย...
เสียงหัวใจที่เต้นระรัวนี้ไม่รู้ว่าเป็นของผมเองหรือว่าเป็นของ S ที่กอดผมอยู่กันแน่
ท่ามกลางคำคืนอันเงียบสงบหลังจากผ่านเหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อนี้ยิ่งทำให้หัวใจของเราเต้นระรัว

ไอ้เหตุการณ์ที่เหมือนกับเลิฟคอเมดี้นี่มันอะไรกัน
จิตสำนึกดีชั่วและความสับสนอลหม่านกำลังตีกันอยู่ในหัวของผม ลมหายใจของ S ที่ส่งผ่านมายังต้นคอ..หน้าอกของ S ที่แนบอยู่กลางหลัง...

S ยังเป็นเธอคนเดิมอยู่หรือเปล่า?
ถ้าผมจะทำลงไปมันจะดีจริงๆหรือ?
เธอเองก็เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ไอ้แบบนี้หรือเปล่าที่เค้าเรียกว่าสถาณการณ์พาไปนะ??

"นี่..." S กระซิบขึ้นมาด้วยเสียงสั่นเครือที่ข้างหูผม

"ช่วยนุ่มนวลกับฉันหน่อยนะ"

"!!"

ถ้าปล่อยผ่านไปตอนนี้ก็ตุ๊ดแล้ว
ผมไม่ใช่พระเอกเลิฟคอเมดี้ห่วยๆ ที่จะยอมปล่อยผ่านโอกาสที่ผ่านมา ด้วยการทำตัวเป็นพระเอกหรือทำเป็นไม่รู้เรื่อง

ลูกผู้ชายเมื่อถึงเวลาก็ต้องกล้าลุย!!

ผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับ S
สายตาของเราสองคนประสานกัน ดวงตาของเธอสั่นครือ แก้มเป็นสีแดงระเรื่อ

S พยักหน้าเชิงว่าพร้อมแล้ว..

ผมผลักเธอลงที่เตียง
หัวใจเต้นแรงยิ่งขึ้น

ผมเอื้อมมือไปจับที่ผ้าเช็ดตัวที่เป็นสิ่งเดียวที่ห่อหุ้มตัวเธอ..

และแล้ว..

เปรี้ยง!!!!

เสียงดังสะเทือนราวกับฟ้าถล่ม กำแพงคอนโดเบื้องหลังของเราถูกเจาะเป็นรูด้วยพลังบางอย่าง ฝุ่นและเศษอิฐปลิวกระจายไปทั่วห้อง

เมื่อฝุ่นจางลง ที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเด็กสาวไว้ผมหางม้าในชุดนักเรียนคอซองยืนหัวร่อด้วยความสะใจ

"กร๊าก ฮ่าๆๆๆๆ เจอตัวจนได้นะ! เราก็คือ V ผู้ทำสัญญาลำดับ9!! เจ้าคนทรยศเอ๋ย! เตรียมตัวตายซะดีๆ!!"

เหี้ย ผมเกลียดเลิฟคอเมดี้!!!

ฟัค ลืม quote >>73 Orz

ชอบเพราะบรรทัดสุดท้ายนี่ล่ะ ได้อารมณ์มาก

เหยด สนุกขึ้นเรื่อยๆ

ตัวละครเพิ่มมาแบบนี้ต้องลิสต์ไว้ในรูทใหม่ๆด้วยนะ

จาก >>76

"อย่างที่ K กับ M พูดเอาไว้เลย ว่าแกจะต้องทรยศองค์กรของพวกเราเข้าซักวัน เหมือนกับที่ได้รับนาม S แต่กลับมีหน้าอกมหึมานั่นแหละ!!"
อย่ามาเล่นมุขแป้กๆด้วยการเอาตัวอักษรไซส์ขนาดมาเล่นในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานสิเว้ย! แล้ว M นี่มันใครอีกวะ!?

"จงออกมา! fulmine falce (เคียวสายฟ้า)!! "
สิ้นเสียงตะโกนชื่อถ้าเป็นภาษาอิตาลี(ล่ะมั้ง?) กระแสไฟฟ้าจำนวนมหาศาลที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็เข้ามารวมกันในมือของ V และกลายสภาพเป็นเคียวสีฟ้าอ่อนที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวของเธอเสียอีก

พริบตาต่อมา ผมก็ถูกแรงกระชากอย่างรุนแรงจากข้างหลังเหวี่ยงออกไปชนกับประตูอย่างแรง
ขณะที่กำลังจะหันกลับไปตะโกนด่าคนที่ทำอย่างนั้น ก็พบว่า S กำลังใช้มือของเธอต้านรับอาวุธของ V เอาไว้อยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะจับผมเหวี่ยงออกไปก่อนที่ V จะจู่โจมเข้ามา

"รีบหนีออกไปข้างนอกเร็วเข้า! ถ้ายังอยู่ในที่แคบๆแบบนี้เธอจะถูกลูกหลงไปด้วยนะ!"
S พูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูร้อนใจ แม้กระทั่งในสถานการณ์แบบนี้เธอยังเป็นห่วงผมอยู่อีก

แต่ถึง S จะพูดอย่างนั้น
ผมที่เคยเห็นวาระสุดท้ายของเธอมาแล้วไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ การที่ผมจะหนีออกไปแล้วปล่อยให้เธอต่อสู้อยู่เพียงลำพังนั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับการที่ปล่อยให้เธอไปตายโดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้อย่างในอดีตนั่นแหละ

แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ผมจะช่วยอะไรเธอได้? ผมที่เป็นโอตาคุบ้าการ์ตูนสายซิสค่อน สอยฟิกเกอร์คิริโนะเป็นว่าเล่นเนี่ยนะ?
ผมได้แต่สาปแช่งตัวเองอยู่ในใจ ถ้าต้องมาเห็นคนที่รู้จักต้องตายอีกครั้งโดยที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย แล้วผมจะกลับมาอยู่ในช่วงเวลานี้ทำไม!?

พระเจ้า จอมมาร หรือคิริโนะก็ได้ ผมอยากได้พลัง! พลังที่จะช่วยเหลือผู้หญิงตรงหน้านี้!!

อ๊ะ เขียนคำว่า"ชื่อท่า"ผิด

ต่อจาก >>81

Vที่ถืออาวุธเทอะทะใหญ่เกินตัวนั้นปราดเปรียวกว่าที่คิดมาก ห้องที่แคบๆกับอาวุธที่ไร้รูปร่างแบบนั้นยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก
สำหรับ S ที่ตอนนี้อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวนั้น ต้องบอกว่าเกินกว่าจะรับมือไหว
"น่าเสียดายนะ S ทีแรกชั้นเองก็คิดว่าเราจะเป็นคู่แข่งกันได้แท้ๆ ดูเธอตอนนี้สิ เป็นแค่ยัยแว่นงุ่มง่ามที่ทำอะไรเองไม่ได้เลย"
Vยิ้มเยาะ ขณะมองดูS ด้วยสายตาสมเพชเวทนา
"น้องสาวน่ะ มันเลิกเป็นกันไม่ได้หรอกนะ!"

เดี๋ยวสิ น้องสาว? แต่ไหนแต่ไรมา ผมจำได้ว่าผมมีน้องสาวแค่คนเดียวนี่นา แถมตอนนี้น้องสาวผมก็โดนK "แทนที่" ไปแล้วด้วย

"ไม่ต้องทำหน้างงไปหรอก พี่ชาย ชั้นจะบอกให้เอาบุญก็แล้วกัน ยัยนี่น่ะเป็นหนึ่งในกลุ่มพวกเราที่พยายามก้าวข้าม sister zone ไปยังฐานะคนรัก"
ตัวตนของ S กำลังถูกเปิดโปง
"ส่วนน้องสาวของพี่ชายน่ะ ก็ยังอยู่ในหมู่ของพวกเรานั่นแหละ แต่คนที่พี่ชายคิดถึงอยู่จะเป็นคนไหน ชั้นก็ไม่รู้ด้วยหรอกนะ"

"พอทีเถอะ Viennetta"
S ที่ได้แต่รับการโจมตีมาตลอดเริ่มทนไม่ไหว
"ฉันน่ะ ไม่เคยคิดหักหลังพวกเธอแต่แรกอยู่แล้ว แต่พวกเธอต่างหากล่ะ ที่ไม่เคยซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง!"

"ความรู้สึกตอนที่ฉันเลือกจะเปลี่ยนตัวเองไปเป็นเพื่อนสมัยเด็กของพี่ชายน่ะ มันก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่อยู่ในใจของพวกเธอหรอก!"

ทันใดนั้น ชอยส์ปริศนาก็พลันปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผมอีกครั้ง
A: พุ่งเข้าชาร์จ V เลยสิ ยัยนั่นไม่กล้าทำอะไรแกหรอก
B: พูดไปสิว่าแกชอบ S เท่านั้น! น้องสาวอะไรนั่นน่ะช่างหัวมันเถอะ!
C: ฟิกเกอร์คิริโนะในชุดเมดนั่น แกคิดว่ามันเอาไว้ทำอะไรล่ะ?

>>83

เห้ย…เกรียนๆแบบผม เห็นตัวเลือกเหี้ยๆแล้วมันก็อดใจไม่ไหวต้องลอง....
ผมเลือกข้อง C. ฟิกเกอร์คิริโนะในชุดเมด! ผมกำมันแน่นแล้วปาเข้าใส่ V กับ S
ที่กำลังปะทะกัน ฟิกเกอร์คิริโนะในชุดเมดกระแทกกับบาเรียของ V แล้วแตกกระจาย
เป็นเสี่ยงๆ เศษขาและแขนของคิริโนะ(ฟิกเกอร์)หักปลายแหลมพุ่งมาเสียบเข้าที่คอหอย
และตาของผมปักลึกลงไปมิด... ไม่น่าหยิบตัว 1/8 มาเลย

S หันมาด้วยสีหน้าตกใจ น้ำตาไหลริน
อ่า…นี่คงเป็นการตายที่สมกับตัวข้าแล้ว
โดนขาอ่อนคิริโนะเสียบคอหอยตาย
…ชีวิตข้าไม่มีอะไรต้องเสียใจ

http://imgur.com/uhIkgKe

DEAD-END

ตายอีกแล้วเหรอวะ!?

รอบนี้อุตส่าห์แต่งบทหล่อๆกันซะนาน ถ้าย้อนเซฟคราวนี้มันจะไปโผล่ตรงไหนเนี่ย?

83 ก็พอน่า ลองเลือกขำๆ

>>84
DEAD-END .....?

ในช่วงวินาทีสุดท้ายก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับวูบไปผมมองเห็น S หันมาด้วยสีหน้าตกใจ น้ำตาไหลริน ไม่สิ ไม่ใช่แค่ S เท่านั้น แม้แต่ V เองก็เหมือนจะตกใจเองเหมือนกัน นั่นสินะ ตายได้ทุกเรศขนาดนี้มันก็น่าตกใจจริงๆ นั่นล่ะ
อาห์ แต่ตูข้าไม่เสียใจหรอก ถึงจะเป็นไอ้บ้าที่ไม่รู้อยู่ดีๆ ก็ควักฟิกเกอร์ออกมาจากไหน แถมยังโดนฟิกเกอร์ที่ตัวเองปาไปแตกกระจายจนเสียบหัวตายก็เถอะ!
ภาพรอบข้างค่อยๆ มืดลง ขณะที่ผมได้ยินเสียงของสองสาว

"บ้าน่า! ไอ้นั่นมัน...ทำใมนายถึงมีมันได้!?" V ตื่นตระหนก

"...ชั้น...ทำให้เธอต้องเข้ามาพัวพันด้วยจนได้..." ส่วนเสียงของ S นั่นฟังดูเศร้าโศกเหลือเกิน

ไม่เอาน่าผมมันก็แค่ไอ้บ้าลามกธรรมดาเท่านั้นแหล่ะ ตายไปก็ไม่มีอะไรน่าเสียใจหรอกนะ แค่นานๆ ทีเผา DVD อนิเมซิสค่อนมาให้ผมบ้างก็พอแล้วล่ะ
ผมหลับตาลง ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้
........
....
.
...ผมตายรึยังนะ? แต่ทำใมเหมือนยังได้ยินเสียงดังล้งเล้งกันอยู่เลย
ผมลองพยายามลืมตาข้างที่เหลือขึ้นมา
แล้วก็ต้องตกใจ

ร่างกายของผมเรืองแสงสีทองขึ้นมา ไม่ใช่แค่นั้นบาดแผลที่ได้รับจากฟิกเกอร์เองก็เหมือนจะค่อยๆ สมานตัวแล้ว พร้อมกับแสงที่สว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ
ผมหันไปทาง S เพื่อหาคำตอบ
"...สิ่งที่สถิตอยู่ในฟิกเกอร์นั้นคืออาภรณ์เวทย์ที่ถูกปิดผนึกมาช้านาน เป็นสิ่งที่ตัวฉันนำมาออกมาในตอนที่หลบหนีออกจากองค์กรณ์..สิ่งนั้นจะมอบพลังให้กับผู้ครอบครองในยามที่ชีวิตจะดับสูญ...พลังที่มาพร้อมกับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนีได้"

S ทำหน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม

"หนอย! ใครจะยอมล่ะย้า!!" V กู่ร้อง สองแขนแขนบางๆ เหวี่ยงเคียวคว้างมาใส่ผมเต็มแรง หางม้าสะบัดไปตามแรงเหวี่ยง
แสงสีทองส่องสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนผมแสบตา

"เปล่าประโยชน์...การทำสัญญาสำเร็จเรียบร้อยแล้ว..." S หลับตาลง หยาดน้ำตาไหลริน

สิ้นแสงที่ส่องสว่าง
ผมเห็นเคียวที่พุ่งเข้ามาช้าดุจภาพสโลว ทำให้ผมคว้ามันเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย
"...ผู้ทำสัญญาลำดับที่ 13 [M] ถือกำเนิดแล้ว"

ผมมองดูตัวเอง

...ในตอนนี้ตัวผมห่อหุ้มด้วยชุดเมดที่หน้าตาเหมือนฟิกเกอร์คิริโนะที่ผมขว้างไปไม่มีผิด

นี่มันเชี่ยอัลไล!!

เดี๋ยวดิ M มันต้องมีตัวตนมาก่อนพระเอกอยู่แล้วสิ ใช้โค้ดเนมอื่นไป๊

>>88
"M งั้นหรืออย่ามาพูดตลกน่า!! ทั้งๆ ที่หล่อนเป็นคนฆ่า M เพื่อชิงมันมาเองแท้ๆ ยัยคนทรยศ! สำหรับเราน่ะ M มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหล่ะ!" V กู่ร้อง

---------------------
problem?

แม่งทะลุเดดเอ็นด์กรูได้อีก

สัส ขำว่ะ 55555555

ฮาชิหาย แม่มยังแถต่อได้อีก

ต่อจาก >>90
"พี่ชายเองก็เหมือนกัน! กล้าทำแบบนี้กับ M ได้ยังไง! ถึงจะเป็นพี่ชายชั้นก็ไม่ให้อภัยหรอกนะ!"
Vจอมโวยวายในสายตาผม ดูเชื่องช้าลงไปถนัดตา ผมจึงใช้ช่องว่างที่มีอยู่มากมายแทรกเข้าไปในรัศมีโจมตีของเคียวยักษ์จนถึงเจ้าตัวได้โดยง่าย
ไม่สิ แบบนี้ต้องเรียกว่า ถึงเนื้อถึงตัวสินะ
ตัวผมในชุดเมดเข้าสวมกอด Vไว้จากด้านหลัง ผมหางม้าสูงของเธอที่สะบัดไปมายามที่แกว่งเคียวนี่ก็ดูน่ารักไม่หยอก
ใบหูของเธอเริ่มแดงระเรื่อ ทำเอาผมชักจะอดใจไม่ไหว ก็เลยเผลองับเบาๆเข้าไป
"กรี๊ดดดดดดดฟหกกดกดฟฟหยุดน้าาาาาาาาาา"
Vที่ดูยังไงก็ยังไม่ขึ้น ม.ปลายดี ส่งเสียงไม่เป็นภาษา แข้งขาก็พลันอ่อนเปลี้ย อาวุธยักษ์ก็หายไปในทันใด
ภาพของตัวผมในชุดของM คงทำร้ายจิตใจเธอมาก

แต่ก่อนที่ผมจะได้ใจแล้วทำอย่างอื่นต่อ S ก็คว้ามือผมเอาไว้
"พอเถอะค่ะ เธอหมดทางสู้แล้วล่ะ"

------------------------------------------------------------------------------
V เสร็จไป 1

กลายเป็นเรื่องเหี้ยอะไรไปแล้ววะ

Kore wa zombie desuka?

>>94
"อึก..."
"รู้สึกตัวซะทีนะ"
ผมพูดทักทาย V ที่พึ่งฟื้นขึ้นมา
"ช...เชือกพวกนี้มันอะไรกัน?"
สภาพของ V ในตอนนี้ถูกจับมัดไว้ด้วยเชือกอย่างแน่นหนา ซึ่งคนที่จับเธอมัดเอาไว้ก็คือ S ที่อยู่ข้างๆผมนั่นเอง

"ทำไมถึงแกะไม่ออกเนี่ย!? ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!"
"เชือกนั่นสร้างด้วยพลังของอาภรณ์เวทเช่นเดียวกับชุดของ M ฉะนั้นเธอทำลายมันไม่ได้หรอก" S พูดขึ้น
"S! แก!! นอกจากแกจะฆ่า M ทรยศพวกเรา แกยังให้เอาพลังของ M ไปให้พี่ชายใช้อีก!!" คำพูดของ V ทำให้สีหน้าของ S หมองลง
แต่พอ V พูดขึ้นมา ผมเองก็พึ่งนึกขึ้นมาได้ตอนนี้ผมก็ยังใส่ชุดเมดนั่นอยู่ ไม่รู้ว่าที่สีหน้าของ S แย่ลงเพราะเห็นหันมาเห็นสารรูปที่ทุเรศทุรังของผมรึเปล่า

"พวกเธอจะทะเลาะอะไรกันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ช่วยอธิบายหน่อยเถอะว่าเกิดอะไรขึ้นกับชั้น แล้วก็น้องสาวของชั้นด้วย" ผมพูดแทรก V ขึ้นมาด้วยความสงสัย จู่ๆก็ถูกย้อนเวลากลับมา โดนน้องสาวตัวปลอมไล่ล่าเอาชีวิต เพื่อนสมัยเด็กที่เคยรู้จักมีพลังวิเศษและมาเฉลยว่าเป็นน้องสาวอีกคนที่ผมไม่รู้จัก เจอเรื่องแบบนี้เอาไปเล่าให้ใครฟังเค้าก็หาว่าบ้ากันทั้งนั้นแหละ

"...เรื่องพวกนั้น ชั้นจะเป็นคนตอบให้เอง"
เสียงคมเข้มของผู้ชายที่ไม่น่าจะมีอยู่ในห้องนี้ดังขึ้นมาจากทางระเบียงหน้าต่าง ทำให้ทุกคนหันไปหาต้นเสียงนั้น

ในห้องเล็กๆของ S มีผู้ชายอีกคนหนึ่งนอกจากผมยืนอยู่ที่มุมห้อง เขามีรูปร่างใหญ่โตกำยำน่าเกรงขาม ผมทรงเดดร็อคและใบหน้าที่หยาบกร้านดูเหมือนกับหัวหน้าชนเผ่าอะไรซักอย่างในป่าลึก
ถึงแม้ว่าผมจะเคยพบเจอเขาแค่ครั้งเดียวโดยบังเอิญ แต่เนื่องจากผมพึ่งเจอกับเขามาไม่นานนัก ผมจึงจำใบหน้านั้นได้อย่างแม่นยำ
เจ้าผิวดำที่ไปลวนลามสาวออฟฟิศในรถไฟฟ้านั่นเอง!

"...นาย!" ผมตะโกนออกมาอย่างตกใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุนั้นมาจากการที่เขาโผล่มากะทันหัน หรือการที่ผมเองก็รู้จักเขาอยู่แล้วเช่นเดียวกับ S กันแน่
"นายก็เป็นพวกเดียวกับเด็กคนนี้งั้นรึ!?"
ชาวผิวดำมองมาทางผม
"ถ้าคุณเป็นพวกที่อวยคิริโนะล่ะก็คงใช่ เพราะว่าผมชอบคุโรเนโกะยังไงล่ะ"

พี่ดำแกย้อนเวลามาด้วยเรอะ...

*Dreadlocks -- เดรดล็อค

Guideline...
• ตัวเอก: ชายบนรถไฟฟ้า เป็นโอตาคุสายน้องสาว ชอบคิริโนะ แปลงร่างได้ด้วยฟิกเกอร์
• น้องสาว: น้องสาวของตัวเอก ปัจจุบันโดน K เข้าครอบครองร่าง มีนิสัยยันเดเระ
• S: เพื่อนสมัยเด็กที่ตายไปแล้ว หน้าอกใหญ่ เป็นผู้ทำสัญญาลำดับที่ 12 ชื่อ Sophia
• V: ผู้ทำสัญญาลำดับที่ 9 Viennetta ใช้อาวุธเคียว
• M: ผู้ทำสัญญาลำดับที่ 13 (Magnum?) โดนช่วงชิงพลังมาให้ตัวเอกด้วยกลวิธีบางอย่าง
• พี่มืดเดรดล๊อค: นิโกรที่ลวนลามสาวบนรถไฟฟ้า เป็นคุโระเนโกะแฟนคลับ
• สาวออฟฟิศบนรถไฟฟ้า: ชอบยืนบนที่สูง ทำอะไรลับๆล่อๆ มีปริศนา

องค์กรลับ (ยังไม่มีชื่อ) เป็นการรวมตัวกันของน้องสาวผู้มากความสามารถในด้านต่างๆ เพื่อหวังจะทำลาย Sister Zone เข้าสู่ Incest Ending ให้ได้

>>97
"โลกคู่ขนาน?"
"ใช่แล้ว โลกคู่ขนาน ไอ้ที่เห็นบ่อยๆ ตามนิยายวิทยาศาสตร์ หรืออนิเมตามสมัยนิยมตอนนี้น่ะแหล่ะ" ชายผิวดำกล่าว
"โลกนี้นั้นแบ่งออกเป็นสองฝ่าย คือฝ่ายที่อวยคิริโนะ และฝ่ายที่อวยคุโรเนโกะ ไม่สิ...พูดให้ถูกคือเคยมีอีกหลายฝ่ายเลยเชียวล่ะ แต่ที่เหลือรอดมาได้ในตอนสุดท้ายก็มีแค่สองฝ่ายนี้เท่านั้นน่ะนะ" ชายผิวดำเล่าด้วยท่าทางสบายอารมณ์พลางเป่าปากไปด้วย
"ฝ่ายอวยคิริโนะเองในตอนท้ายที่สุดก็เรียกได้ว่าน่าจะถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้นแล้วแท้ๆ ฮะๆ ไม่คิดเลยนะว่าในท้ายที่สุดจะมีหนอนบ่อนไส้เหลืออยู่ในกลุ่มได้ถึงสองคน"
ผมมองไปที่ S ที่กำลังกัดริมฝีปากอยู่ เธอคงเป็นหนึ่งในนั้น แล้วอีกคนล่ะ
"ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แล้วทำใมผมถึงถูกดึงเข้ามาเกี่ยวด้วยล่ะ? แล้วโลกคู่ขนานที่เป็นเวลาเมื่อสองปีก่อนนี่คืออะไรกันแน่"

ชายผิวดำใช้กำปั้นทุบโต๊ะดังโครมก่อนหันกลับมาเล่าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

"หืม...เกี่ยวสิ คุณน่ะเกี่ยวเต็มๆ เลยล่ะ ก็ในตอนนั้นผมเองน่าจะจัดการ"คนทรยศคนสุดท้าย"ได้แล้วแท้ๆ แต่คุณกลับเข้ามาขัดขวางจนแผนการผิดพลาดไปหมดเลยล่ะ แถมสุดท้ายโลกยังถูกย้อนเวลามาเพื่อสร้างโลกคู่ขนานนี่ขึ้นมาอีก โลกคู่ขนานที่จริงๆแล้ว S คนนั้น น่าจะถูกจัดการด้วยรถบรรทุกไปแล้วก่อนที่พลังจะตื่นขึ้นมา แต่กลับถูกขัดขวางด้วยคนทรยศคนสุดท้ายที่ย้อนเวลากลับมาและทำให้แผนการทุกอย่างพังไปซะก่อน -ใช่แล้ว "M" ที่ควรจะถูกผมจัดการไปในตอนนั้นได้ย้อนเวลากลับมา ปลดผนึกและมอบพลังเกือบทั้งหมดของตัวเองในยุคสมัยนี้ให้กับ S -ทั้งหมดทั้งปวงนี่ถ้าไม่มีคุณซักคน โลกนี้จะเหลือแค่ผู้ที่อยู่ฝ่ายคุโรเนโกะแล้วแท้ๆ!!"

"M ยังมีชีวิตอยู่...." V ที่โดนมัดอยู่มีน้ำตาคลอเมื่อได้ยินเรื่องที่เหลือเชื่อขึ้นมา

งงชิบหาย ทำไมกองกำลังน้องสาวที่อยากกินพี่ชายถึงได้ต้องเป็นฝ่ายอวยแมวดำวะ แต่พอกลานยเป็นสงครามกองอวยแล้วหมดรมณ์อ่านชอบกล

อืม ขัดๆตรงกองกำลังน้องสาวไปอยู่ฝั่งอวยแมวดำเหมือนกัน ส่วนตรงที่Mยังไม่ตายแต่เป็นคนส่งตัวเอกย้อนมาอดีตพร้อมฟิกเกอร์คิริโนะนี่ใช้ได้อยู่

>>97 rewrite

"ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ถึงผมจะเชียร์คุโรเนโกะ แต่ผมก็เป็นพวกเดียวกับคุณนะ"
พี่มืดยิ้มฟันขาว ก่อนจะแวบมาอยู่ข้างหลังผมแล้วตบตูดหนึ่งที
บ้าน่า นี่ขนาดเรามีพลังของMแล้วยังมองตามไม่ทันอีกงั้นรึ!
ผมหวนนึกไปถึงตอนที่เจอเขาครั้งแรกบนรถไฟฟ้า ตอนนั้นอาจเป็นเพราะผมทำใจดีสู้เสือเข้าไปเตือนเขาต่อหน้าคนทั้งรถ เขาเลยไม่กล้าทำอะไร
แต่ตอนนี้มันคนละเรื่องกันแล้ว ถึงเจ้าตัวจะออกปากเองว่ามาดีก็เถอะ แต่ถ้าต้องเป็นศัตรูกันล่ะก็ ผมและSในตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แน่

"ตอนนั้นพวกเราก็แค่ทดสอบคุณน่ะ"
พี่มืดเห็นผมทำหน้าระแวง ก็เลยเฉลยเรื่องครั้งที่ผมเห็นเขาจับก้นสาวออฟฟิซให้ฟัง
"ที่จริงน่ะ ผมไม่สนใจสาวๆ(3d)หรอก แต่(ถ้าเป็นหนุ่มๆก็อีกเรื่อง)เจ๊เขาให้รับบทเป็นคนลามกบนรถไฟ ก็เลยขัดไม่ได้"

เฮ้ย งั้นพี่มืดคนนี้แกก็เปนพวกรสนิยมวิไลน่ะสิฟะ!
ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัว รีบเอามืดปิดก้นตัวเองในชุดเมดไว้แบบทันควัน
พี่มืดเดรดล็อคแลบลิ้นเลียริมฝีปากหนึ่งทีก่อนจะเข้าเรื่องต่อ...

คิดจะแต่งต่อมันก็แต่งได้ทั้งนั้นล่ะหว่ะ ถ้าให้แต่งต่อเองก็เป็นไอ้ดำปกปิดแผนการทั้งหมดและหลอกใช้แก๊งน้องสาว วางแผนทำลายอีกฝ่ายให้หมดให้เสียสมดุลแล้วค่อยยึดครองกองอวยอะไรก็ว่าไป แค่ไม่อยากแต่งต่อยาวเดี๋ยวจะกลายเป็นเขียนไปคนเดียว

ถ้าจะเล่นมุก rewrite เนี่ย ตู rewrite ตั้งกะไอ้ >>97 แล้ว คิดว่าตูชอบสองครามกองอวยเรอะ สัด!! โคตรเกลียดเลย
แค่ถือว่าคนก่อนแต่งมายังไงมันก็ต้องต่อไปให้ได้ตามมารยาท

เวร ดราม่ากันเพราะกูเรอะเนี่ย กูขอโทษ...
(พี่มืดอวยแมวดำนี่กูใส่ไปเล่นๆนะ)

ก็แถกันไปขำๆน่า ขัดใจก็แถกลับ อย่าคิดมาก
ขอแค่อย่าตื่นจากฝันบ่อย... มันเหนื่อย

>>105
แต่พี่มืดอวยแมวดำมันยังกลางๆนะกูว่า แต่ไอ้ >>101 นี่กูเรียก inconsistent

ตกลงเอาไง สรุป ไม่เอารีไรท์ไหม? เพื่ออนาคตของตอนต่ออื่นๆด้วย

ไม่เอาก็แล้วกัน แต่ตื่นจากฝันนี่ก็ไม่เอานะ

ok then, Red or Blue, which pill do you choose

งั้นเอาเป็น หยงจึงดูดยาเส้นนอกร้านอย่างใจเย็น ละกันครับ

แม่งไม่มีใครแต่งต่อกันเลยจริงๆเรอะเนี่ย กูรู้สึกผิดนะเว้ย

>>113 คว้านท้องซะ

ขอลงไอ้ที่แต่งไว้แต่โดน >>97 ตัดหน้าละกัน ไม่ต้องนับไทม์ไลน์ก็ได้แต่ ไหนๆ ก็ไหนๆ กลัวเสียของ
อนึ่งตอนนี้ค่า SAN ติดลบ _(:3 」∠)_
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต่อจาก >>94 ไม่ต้องนับไทม์ไลน์ก็ได้แต่ ไหนๆ ก็ไหนๆ กลัวเสียของ

"อะ..อือ..."
"อ้าวฟื้นแล้วรึ?"
ในที่สุด V ที่สลบไปเพราะโดนผมล่วงละเมิ....โดนผมเผด็จศึ.....จะใช้คำว่าอะไรดีวะ "โดนผมทำให้สลบไป" ละกัน ก็ฟื้นขึ้นมาจนได้
จะอยู่ในคอนโดที่โดนถล่มแบบนั้นต่อไปก็ถ้าจะไม่ดีแน่ๆ ผมเลยขนตัวเธอมาที่ตึกร้างข้างๆ ที่สร้างไม่เส็จเพราะพิษฟองสบู่แตก
ก็มีเรื่องให้ต้องถามเยอะแยะนี่นะ

"นี่มันที่ไหนกันคะ หา แล้วนี่มันอะไรกันเนี่ย!!"
V ร้อนลน อืม...ก็ไม่แปลกหรอกนะ ก็โดนทำให้สลบไปแถมยังมาฟื้นในที่แปลกๆ นี่นา

"โทษทีนะ ถ้าปล่อยให้เธอเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระได้ทางฝ่ายผมสิที่จะเป็นอันตราย เลยต้องขอพันธนาการเธอเอาไว้ซักหน่อย"
"ซักหน่อย!? เนี่ยนะซักหน่อย!? แล้วทำใมต้องมัดเป็นรูปกระดองเต่าด้วยล่ะคะ !!"

อาห์...อย่างที่ว่าน่ะนะ ตอนนี้ V อยู่ในสภาพโดนมัดด้วยเชือกเป็นรูปกระดองเต่า พอดีหนังสือที่ผมเคยซื้อมามันมีสอนวิธีมัดแบบนี้อยู่เลยอยากจะลองใช้ดูซักครั้งนึงในชีวิตเหมือนกัน

"ถ้าจะตอบว่าทำใมล่ะก็...ความซาบซึ้งของลูกผู้ชายล่ะมั้ง"
"บ้าแล้วค่ะ! ความวิปริตของพวกจิตทรามต่างหาก!!"
"หวา รุนแรงชะมัด ผมเป็นแค่ชายหนุ่มผู้มีจิตใจบริบริสุทธิ์นะ!"
"คนจิตทรามบริสุทธิ์ค่ะ ค่าความจิตทรามเกิน 9000 แล้วค่ะ!! ปล่อยเราไปนะคะ!"
หนอยยายนี่นี่ปากร้ายชะมัด เป็นแค่เด็กม.ต้น(?) แท้ๆ

"ใจเย็นๆ ก่อนสิ พี่ชายไม่ทำอะไรหรอกน่า...ล่ะมั้งนะ"
"ความน่าเชื่อถือติดลบค่ะ! ถึงจะเป็นพี่ชายก็เถอะ ถ้ายังไม่ถึงเวลาอันควรล่ะก็เราก็ไม่ยอมให้ทำอะไรหรอกนะคะ!!"
"นี่ๆ จะระแวงกันเกินไปแล้วนะ..แต่ก็ชักจะสงสัยแล้วสิว่าเวลาที่ว่าน่ะ เมื่อไหร่ล่ะ อายุสิบแปดก่อนรึไง"
"เร็วไปแปดสิบปีค่ะ!!"
"นานไปแล้ว!!"

ชักจะนอกเรื่องไปเยอะแล้วแฮะ
"ขอเขาเรื่องเลยแล้วกัน เรื่องของพวกเธอ กับเรื่องของ S น่ะ..."
"มนุษย์ต่างดาวค่ะ พวกเรามาจากดวงดาวอันแสนไกลโพ้นผ่านกลุ่มดาว M-78 มายังโลกเพื่อรักษาสันติสุขของโลกค่ะ! เพื่อปกป้องไม่ให้โลกถูกทำลายค่ะ!"
"อย่าเล่าเรื่องที่ฟังยังไงก็เป็นเรื่องโกหกมาหน้าตาเฉยสิ แล้วหล่อนนะเป็นยอดมนุษย์ที่ชอบมาชนชาวโลกตายคาที่รึไงหา!! แล้วไอ้สโลแกนอันหลังน่ะมันเป็นของตัวร้ายนะ!"

V แลบลิ้นใส่ผม หนอยยัยนี่ทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ซะได้
"นี่ผมซีเรียสนะ พวกเธอเป็นใครกันแน่"
"เรื่องแบบนั้นน่ะ ไปถามคุณแฟนตัวดีของคุณสิคะ สนิดกันถึงขั้นจะทำเรื่องลามกกันอยู่แล้วนี่!"
อึก...พูดถึงก็นึกขึ้นมาจนได้ เป็นเพราะยัยนี่แท้ๆ ทั้งๆที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วเชียว
"คือตอนนี้ S เค้าไม่อยู่ในอารมณ์อยากตอบน่ะ...ล่ะมั้งนะ ไม่รู้ว่าโมโหอะไรน่ะ หลังจากที่ผมงับใบหูของเธอจนเธอสลบไป กับมัดเธอเอาไว้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนเดินหนีไปเลยน่ะ พิลึกคนจริงๆ เนอะ"
"หวา..คนจิตทรามแถมยังซื่อบื้ออยู่ตรงนี้ค่ะ! คุณตำรวจค้า มาเอาตัวคุณพี่ชายสารเลวที่สมควรโดนม้าดีดตายไปเค้าซังเตทีเถอะค่า!"
"อะไรกันล่ะนั่น!!"

"เข้าใจหน่อยสิ เพราะอย่างที่ว่ามาน่ะ ตอนนี้ก็มีเธอเท่านั้นที่ผมพอจะพึ่งพาได้แล้วนะ"
"อืม...ถ้าเป็นพี่ชายล่ะก็... แต่ว่าไม่ได้ค่ะ ยังไงเราก็บอกไม่ได้ เพราะว่า S คนนั้นเป็นคนทรยศค่ะ น่าชิงชังค่ะ"
"ทำใมล่ะ S เค้าไปทำอะไรมารึยังไง"
"ทั้งๆ ที่รวบรวมบอลวิเศษที่ขอพรอะไรก็ได้แล้วแท้ๆ แต่เธอคนนั้นกลับขอกางเกงในตัหน้าค่ะ เลวร้ายที่สุดเลย!!"
"ไอ้นั่นมันไอ้หมูลามกแล้ว!"

บ้าเอ้ย คุยกันไม่รู้เรื่องเลย! ผมจะร้องไห้แล้วนะเว้ย!!

อ่านอันบนแล้วนึกว่าหอยทากโมโนกาตาริเลยนะ

>>115
"คอยดูเถอะความคับแค้นใจที่เธอทำนี้ ผมจะเอาไปถล่มใส่เวปแฟนบอยให้ไฟลุกเลย!!"
"ยี้ หมาขี้แพ้ค่ะ เกรียนผมติดหนังหัวค่ะ! ลูกผู้ชายตัวจริงเขาต้องไปตั้งตัวเป็นศาสดาบนเวปพันดริฟ หรือไปโปรดสัตว์บนเวปตุรกีต่างหากล่ะคะ"
"ไม่ได้ดีกว่ากันเลยไม่ใช่เรอะ!! แถมเผลอๆยังหนักกว่าเดิมซะอีก! แถมรู้เรื่องพวกนั้นได้แสดงว่าหล่อนเองก็เกรียนไม่เบาเหมือนกันนี่หว่า!!"

"แต่ถึงจะเจาะลึกในรายละเอียดไม่ได้ก็เถอะนะคะ...แต่คุณ S คนนั้นน่ะ ไม่ใช่ S คนเดิมที่พี่ชายรู้จักอีกแล้วล่ะค่ะ ...ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นพี่ชายก็จะยังปกป้องเธอต่อไปหรือคะ?"
อยู่ๆ V ก็ทำสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา

"...นั่นสินะ..."
S ในตอนนี้เปลี่ยนไปแทบจะสิ้นเชิง จะเรียกว่าเป็นอีกคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยก็ว่าได้
แต่ถึงกระนั้น...แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น...

"ปกป้องสิ ผมสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วนี่ ว่าจะปกป้องยัยนั่น"
"ไม่ว่ายังไงก็ตามหรือคะ"
"ไม่ว่ายังไงก็ตาม"

"หืม...น่านับถือมากค่ะ เรานับถือในความมุ่งมั่นของพี่ชายอย่างสุดหัวใจเลย"
"อื้อๆ ในที่สุดก็เห็นความเท่ห์ของผมขึ้นมาแล้วใช่มั้ย"
"ถ้าไม่ติดว่าสารรูปอุบาตว์ทุเรศสายตามากค่ะ!"
ผมนึกขึ้นได้ จึงก้มมองดูตัวเองแล้วหน้าซีด
ฉิบหายแล้ว ผมยังใส่ชุดเมดอยู่เลยนี่หว่า!!
แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ผมไม่อยากโดนคนที่สารรูปโดนมัดทุเรศพอๆกันอย่างหล่อนมาว่าหรอกนะ!!

>>115 >>117
เดินเรื่องคล้ายๆกันแต่สำนวนการเขียนแม่งเจ๋งกว่ากูลิบลิ่วเลยอ่ะ กูไม่น่าไปตัดหน้ามึงเลย...

อิมเมจV กลายเป็นมาโยย เวอร์ชั่นม.ต้นไว้หางม้าไปแล้ว

<_<) อยากเขียนแต่ยังไม่ว่างเลย ต๊ะไว้ก่อน

มีใครว่างมั่งวาดแฟนอาร์ตแม่มเลย

ว่าจะวาดอยู่นะ แต่กลัวอิมเมจมันจะไม่ตรงกับที่นึกภาพกันนี่สิ

ไม่เหมือนไม่เป็นไร ให้กูแฮ่กๆได้เป็นพอ

อ่ะ ประเดิม
http://imgur.com/JYOaffG

เนื่องจาก>>115 ที่เป็นไทม์ไลน์ไม่หลัก แต่เสือกมี>>117 มาเขียนต่อหน้าตาเฉย

และเนื่องด้วย>>97ที่แต่งไทม์ไลน์หลักไว้ชอบของ115 คิดว่าควรเปลี่ยนไทม์ไลน์หลักเป็น >>94 >>115 >>117 ดีหรือไม่? เพื่อการไม่สับสนไปมากกว่านี้

และสร้างกฏใหม่ห้ามแก้เขียนรีไรท์ใหม่ หลังจากเมนท์นี้เป็นต้นไป

เห็นด้วยตอบOK ไม่เห็นด้วยช่วยแย้งวิธีแก้ความสับสนตอนนี้มาที

>>115 กับ >>117 ก็คนเดียวกัน
แต่จัดเต็มไปหน่อย จะต่อกันไหวมั้ย?
_(:3 」∠)_

>>117
ระหว่างที่ปล่อยให้ผมเค้นคำสารภาพจาก V เอาเองตามสะดวก S ที่ปลีกวิเวกออกมาก็ขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าของตึกร้าง
ฐานะของเธอในตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กอีกแล้ว
ภาพทิวทัศน์จากบนตึกร้างในสายตาเธอเริ่มไม่ชัดเจนเหมือนเคย แสงสว่างจากตึกรามบ้านช่องยามค่ำคืนในเมืองคงทำให้เธอตาพร่า
Sลองขยับกรอบแว่นให้เข้าที่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
หยดน้ำอุ่นๆที่ปริ่มอยู่ในตาเริ่มไหลออกมา
ความจริงเธอก็รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเธอไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กของเขา
แล้วความหมายของน้ำตานี่คืออะไรกันล่ะ?

"ไม่เอาน่า S เธอน่ะเตรียมใจมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่ใช่รึไง"
เจ้าของคำพูดคือหญิงสาวท่าทางภูมิฐาน ผมที่ยาวประบ่าถูกมัดรวบไว้เป็นจุกเล็กๆด้านหลัง ดูเรียบร้อยตามสไตล์สาวออฟฟิซ
"ที่ฉันยอมทิ้งพลังในฐานะM เอาไว้ให้เจ้าพี่ชายไม่เอาไหนนั่น ก็เพื่อจะให้กลับมาช่วยเธอที่ทำผิดพลาดไว้นะ"

เรื่องนั้น S เองก็พอเดาได้ตอนที่เห็นชุดประจำตัวของM อดีตผู้สมรู้ร่วมคิดที่ทำให้เธอได้ออกมาใช้ชีวิตในฐานะเพื่อนสมัยเด็กได้ตั้งหลายปี
ทีแรก เธอเองก็คิดว่าโดนหักหลังเข้าซะแล้ว เพราะหลังจากที่Mหายไป เธอก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรกในหมู่ผู้ทำสัญญา

"แล้ว... เธอจะปล่อยให้Vเข้าใจผิดต่อไปอย่างนั้นเหรอ ไม่สงสารเค้าบ้างเลยเหรอ?"
ช่างเป็นคำถามที่สมเป็น S ผู้ห่วงเรื่องของคนอื่นมากกว่าตัวเองจริงๆ

"ยัยนั่นน่ะ ยังเด็กนัก ปล่อยให้อยู่ในฐานะน้องสาวแบบไม่ต้องคิดอะไรมากความไปแบบนั้นล่ะดีแล้ว"
อดีตM ตัดบทเรียบๆ
จากมุมมองของเหล่าผู้ทำสัญญา S คือคนที่เปลี่ยนจากพรรคพวกไปเป็นคนทรยศ
จากมุมมองของพี่ชาย S คือคนที่เปลี่ยนจากเพื่อนสมัยเด็กกลายเป็นน้องสาวแท้ๆ
แต่จากมุมมองของ M เธอยังคงเป็น S คนเดิมเสมอเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา

"ให้ฉันมาทำอะไรแบบนี้อีกรอบน่ะ ไม่เอาแล้วนะ เลิกร้องไห้แล้วกลับไปสะสางเรื่องตัวเองได้แล้ว โอกาสแบบนี้น่ะไม่มีอีกแล้วนะรู้มั้ย"
อดีตM เตือนเธอด้วยความห่วงใย เธอรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่สู้ดีนัก การที่Kหายเงียบไปแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด
สำหรับM ที่ตายไปแล้วในความทรงจำของพี่น้องผู้ทำสัญญา คงยื่นมือเข้ามาช่วยS ได้เท่านี้

และเมื่อ S หันกลับมาอีกครั้ง Mคนเก่าก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว
"ขอบใจนะ Magnum"

-------------------------------------------------------------
แมกนั่ม แพงจริงๆ

มา ช่วยอีกภาพ https://dl.dropboxusercontent.com/u/23647524/DSC_0599.jpg

V ป๊อปนะ ความนิยมแซงหน้าชาวบ้านหมดแล้ว

ปล่อยผ่าน >>97 ละกัน ต่อ >>127 กันเลย

เวียนเน็ตต้านี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ผู้หญิงชื่อแม็กนั่มนี่มันจะฮาไปแล้ว

กองทัพไอติมถล่มจักรวาล

มันอาจจะเป็นแค่ตำแหน่งก็ได้มั้ง

S คงไม่ใช่ Sonic น่ะเว้ยย

Magnum มีหลายฟอร์มนะเฟ้ย
ล่าสุดนี่มีฟอร์มใหม่ Brownie กับ Strawberry ด้วย

>>128 หางม้าล่ะเว้ยหางม้า
เมิงลืมแฟกเตอที่สำคัญที่สุดได้ยังไง

>>127
ครืดดดดดดด
ประตูเลื่อนฝืดๆ ของตึกร้างถูกเปิดออก ตามด้วยเงาร่างเล็กๆ ของใครบางคนที่ก้าวเข้ามาในตัวอาคาร
ผมและ V (ที่ยังคงถูกมัด) มองไปทางต้นเสียง ขนทั่วร่างของผมลุกกราว เมื่อเห็นคนๆ นั้น
ให้ตายสิ...ลืมเรื่องยัยนี่ไปซะสนิทเลย...
น้องสาวแท้ๆ ของผม ...ไม่สิ ต้องเรียกว่าอดีตน้องสาวสินะ

"K" ยืนอยู่ตรงนั้น แสงสลัวๆ ที่ส่องมาจากนอกตึกทำให้ผมมองเห็นสีหน้าของเธอไม่ชัด

"อ๊า K นี่นา! ช่วยด้วยค่ะ! ตาพี่ชายบ้ากามจะข่มเหงเราค่ะ! พี่ชายจับก้นเราแล้วบอกว่า [ฮี่ฮี่ฮี่ มาเป็นของพี่ซะเถอะน้องสาว] ด้วยล่ะค่ะ!! เราแต่งงานไม่ได้แล้วค่ะ! ต้องให้พี่ชายมารับผิดชอบแต่งงานกับเราด้วยนะคะ!! ส่วน K ก็จะกลายเป็นน้องสาวเราอีกทีค่ะ!"
"เฮ้ย! เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย! อย่ามาใส่ร้ายกันสิ แล้วคิดไปถึงไหนแล้วล่ะนั่น!!"
ถ้าปล่อยให้ยัยบ้านี่พูดต่อไปคงไม่ดีแน่ๆ เรื่องมันจะได้วุ่นวายไปกันใหญ่ สงสัยต้องหาอะไรมายัดปากยัยนี่ซะก่อนแล้วล่ะมั้ง

"..หมดเลย..."
"..หา? อะไรนะครับ...คุณ K" ดูเหมือน K จะพูดอะไรบางอย่างซึ่งผมได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่

"...จะ-ฆ่า-ให้-หมด-เลย!!" K แผดเสียง
ดวงตาที่เบิกโพลงมาทางพวกผมนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
"เฮ้ย!!"
ผมรีบดึงตัว V ที่เกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นให้หลบฉากออกมา
ใบมีดจำนวนนับไม่ถ้วนปักลงไปตรงจุดที่ผมกับ V อยู่เมื่อครู่ ถ้ายังยืนอยู่ตรงนั้นป่านนี้ได้เป็นตัวเม่นไปแล้ว ดีนะที่ยังไม่ได้คลายชุดทำให้มีพลังเหลือเฟือพอที่จะฉุดกระชากลากถูยัยนี่ออกมาได้

"หวา! หวา! อะไรกัน! อะไรกันคะ K นี่เราเองนะคะ V ไง จำไม่ได้แล้วหรือคะ!? V ที่ทุกครั้งที่ K ซื้อยักษ์คู่ก็จะคอยไปช่วยแบ่งกินครึ่งหนึ่งเพราะกลัวว่า K จะกินไม่หมดยังไงล่ะคะ!"
"เพื่อนกินนี่หว่า!!"
ตบมุขผิดเวลายังไงก็ไม่รู้ให้ตายสิ

"คนนั้นก็ดี...คนนี้ก็ดี.... ทั้งๆที่พี่ชายเป็นของชั้นแท้ๆ...ทั้งๆ ที่ชั้นเจอตัวพี่ชายก่อนแท้ๆ... พอตามไปถึงคอนโดที่จับกระแสได้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว...ชั้นต้องวิ่งตามหาแค่ไหนรู้บ้างมั้ย....แถมยังมีพวกงี่เง่าที่ตามมาจีบอีก อา...ปลาในสวนสาธารณะจะอิ่มกันหรือเปล่านะ เลี้ยงไปตั้งหลายคนนี่นา...แถมพอมาถึงนี่ก็เจอยัยโง่นี่มาจู๋จี๋กับพี่ชายอีก..."

"น่ากลัวค่ะ!! K น่ากลัวเกินไปแล้วค่ะ!! สาวยันตัวแม่อยู่ตรงนี้!! พี่ชายช่วยด้วยค่ะ!! แล้วจะยกโทษที่จับหน้าอกแล้วพูดว่า [มาชแมลโลนุ่มๆสองลูกของเธอนี่ชั้นจะค่อยๆ ลิ้มรสอย่างนุ่มนวลเอง] นะคะ!!"

ยัยบ้านี่จะชักใบให้เรือเสียกันได้ขนาดไหนกันเนี่ยยยยยยย

"หรือ...เล่นกันขนาดนั้นแล้วหรือ...นั่นสินะ...เล่น SM กันด้วยนี่...มัดกระดองเต่าเชียวนะ หืมม์ ทีกันหนูทั้งๆ ที่จะเล่นยังไงก็ได้หนูไม่เคยเกี่ยง แต่กลับไม่เคยทำอะไรเลยแท้ๆ..."

ขอโทษครับ! อันนี้ผมทำเอง! ผิดไปแล้วครับ!! หวายน่ากลัวชิบเป๋ง !!

"ไม่ต้องกลัวนะคะพี่ชาย...พอหนูเอายัยเสนียดจังไรนี่ไปเลี้ยงให้กับหมาทั้งหมู่บ้านได้อิ่มมื้อใหญ่กันแล้ว พี่ชายน่ะ...หนูจะเป็นคนรับผิดชอบทานเองค่ะ...จะไม่ให้เหลือเลย...ทั้งส่วนนั้น...และส่วนนี้ของพี่ชาย...พี่ชายจะได้ไม่ออกห่างจากหนูอีกยังไงล่ะคะ...ดีใช่มั้ยล่ะคะ...ดีสินะ..."

ผมกลืนน้ำลาย ถ้าเป็นแบบนี้สงสัยจะตายคู่แน่ๆ ตายไม่ดีซะด้วย! โถ่เว้ย ไม่มีทางเลือกแล้ว
ผมออกแรงดึงเชือกที่มัดตัว V อยู่ ด้วยพลังของชุดเมดทำให้เชือกขาดออกได้ไม่ยากเย็นนัก

"ถ้าไม่อยากโดนแด๊กเป็นอาหารหมาล่ะก็ชั้นต้องขอแรงเธอล่ะนะ"
"ค่ะ เราก็ไม่อยากตายตั้งแต่ก่อนมีลูกหลานพอจะตั้งทีมฟุตบอลได้เหมือนกัน"

ผมกับ V ตั้งท่าเตรียมพร้อม เบื้องหน้านั้นมี K ที่ท่าทางราวกับอสูรกายก้าวย่างเข้ามา!!

เวียนเน็ตต้าแม่งโผล่มาแบบงงๆ และเข้าปาร์ตี้พระเอกแบบงงๆสินะ

K นี่รูทก่อนเป็นแวมไพร์นะ 55555

ขัดนิด
- ตอนแรกสุดที่ V มันโทรมาหา K นี่ K มันตกใจจนมือถือหล่นเลยไม่ใช่เรอะ แล้วทำไมตอนนี้สถานภาพมันกลับกันซะงั้นล่ะ
(คือกลัวความยันเดเระมันก็ส่วนนึงอ่ะนะ แต่ V ไม่น่าจะเหวอขนาดนั้น)
- V นี่กลายเป็นตัวละครที่ใช้คำพูดแปรปรวนสุดๆ ตอนปรากฎตัวนี่ใช้คำพูดห้วนๆห่ามๆ แต่หลังจากฟื้นขึ้นมานี่พูดลงท้ายคะขาตลอดเลย

>>140 เค้าเรียก Character Development

>>140 คนแต่งตั้งกี่คน ดีเทลล์ยิบย่อยต่างคนต่างใส่ทั้งนั้น เก็บขนาดนั้นแต่งคนเดียวแล้วล่ะ _(:3 」∠)_

>>140 ถ้าจะให้กูลองหาข้อแถดูก็ คนที่โทรมาเบอร์ตัวเอกทีแรกอาจจะไม่ใช่V แต่ว่าเป็นใครซักคนที่ถามคำถามที่ทำให้Kตอบคำว่า"V for Vienetta"ออมาได้ ส่วนที่มือสั่นจนทำโทรศัพท์ตกก็เป็นเพราะอารมณ์หึงหวงพี่ชายหรืออะไรซักอย่าง

-V มันโทรเข้ามือถือตัวเอกสิ แล้วK เป็นคนรับ แล้วทำมือถือตก
น่าจะอาการว่า นอกจากยัยแว่นแล้วพี่ยังจี๋จ๋ากับยัย V อีกเรอะ (อีนี่คลั่งตลอดเวลา)
ส่วน V - พูดกับ S จะเหยียดๆ
- พูดกับ K จะออกแนวเป็นลูกไล่เขา
- น่าจะติด M แจ

ส่วนที่ขัดกันอยู่น่าจะเป็น พลังของM ที่อยู่ในฟิกเกอร์คิริโนะที่ S บอกว่าเอาออกมาจากองค์กร
แต่ M เป็นคนบอกว่าเอาให้ตัวเอกเอง
ตรงนี้ลองเรียงไทม์ไลน์ จะได้ว่า ฟิกเกอร์คิริโนะที่มีพลังของ M อยู่กับ S จนกระทั่งSตายตอนรอบแรก แล้ว M มาเก็บไปสลับกับฟิกเกอร์คิริโนะที่ซื้อมาจากสะพานเหล็กทีหลัง แล้วส่งตัวเอกย้อนกลับไปสองปี

Problem solve! ?

เอาจริงๆนะ แต่งนิยายเวียนเนี่ย มันสนุกเพราะรับลูกแถ ต่อไปเรื่อยๆ ยังไงก็ได้ อะไรไม่ตรงถ้าอยากจะให้มันตรงก็แถทีหลังได้ จะมาใส่ใจของเล็กๆ น้อยไปหมด คนแต่งก็ไม่สนุก คนอ่านก็ไม่สนุก (จริงๆนะอยากให้เนียนเป๊ะๆ เนี่ยอ่านแบบคนแต่งคนเดียวดีกว่า) อย่างตรงนี้อย่างที่แต่ละคนลองใส่เหตุผลให้ ถ้ามีใครเอาไปใส่ในเนื้อเรื่องแถให้ มันก็เข้าแก๊ปหลักได้

อยาก V เนี่ย ผมคนใส่มาคนแรก ตอนแรกก็ตั้งใจจะให้นิสัยห้าวๆ เป็นอีบ้าแบบจิลโน่ในโทโฮอะไรแบบนั้น (แอบใส่เซตติ้งให้เรียกตัวเองว่า "เรา" ไปตั้งแต่แรกด้วย) ซึ่งตอนแต่งผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนคนใส่ว่าเวเนตต้าอะไรมาแล้ว ใช้ V เพราะกะว่าจะให้มาจากชื่อจริง วิริยา วิภาดา ที่เป็นชื่อผู้หญิงอะไรแบบนั้น ซึ่งตอนหลังก็มีคนมาช่วยเรียกวีเป็นแวนเนตต้าให้ไปเรียบร้อย

พอตอนหลังเห็นมีคนแต่ง ให้โดนงับหูแล้วร้องว้ายจนสลบ ก็รู้สึกอยากใส่แฟ๊คเตอร์โดนรังแกขึ้นมา
ซึ่งถ้าจะบอกว่าทำใมนิสัยเปลี่ยนไปจะให้ใส่แฟคเตอร์ว่า "ถืออาวุธแล้วนิสัยเปลี่ยนไปด้วยก็ยังได้" แต่ผมคงไม่ทำนะ เขียนแบบนี้ก็สนุกดี ถ้าจำกัดอะไรขนาดนั้นมันยิ่งพาลขี้เกียจเอาจริงๆ
_(:3 」∠)_

พอดีกลัวว่าถ้าปล่อยไว้เดี๋ยวมันจะหลุดแบบตอนพี่มืดน่ะ ถ้าทำให้เสียมู้ดก็ขอโทษที

ยังนึกไม่ออกเลยว่า K มันจะบู๊ยังไง รออ่านชาวบ้านเขียนดีกว่า ขอมันๆนะ

สารภาพว่าแต่งบทบู๊ไม่เป็น(ชะอ้าว)
เลยโยนกลองให้คนอื่นแล้ว~
_(:3 」∠)_

>>137
แม้จะไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไม แต่ตอนนี้ผมมีพลังของ M อยู่ และสารรูปในชุดเมดที่สวมอยู่นี่
ช่วยให้ผมมีพลังมากกว่าปกติ K ค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ในมือถือมีดเล่มโง้งคมกริบ

"หุ...จะเข้ามาพร้อมกันเลยก็ได้นะ จะได้ไม่เสีย...." K ชะงักแว่บนึงแล้วชี้มีดในมือมาทางผม

ผมมองตามไปพบว่า V ที่ผมเพิ่งจะปล่อยจากมัดหลังเต่าและหวังจะพึ่งพาเอาตัวรอด
จากสถานการณ์นี้พลันอันตรธานหายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงกระดาษแผ่นนึง ผมหยิบขึ้นมาอ่าน

"พี่ชายคะ เราลองคิดดูอีกทีแล้ว เราไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องช่วยพี่ชายนี่คะ หนูไม่ใช่ตัวละครในโชเนนจัมพ์
ที่พอเสียท่าครั้งนึงแล้วต้องเป็นพวกด้วยแบบซึนเดเระ ตัวละครอย่างหนูน่ะ โอกาสได้เป็นพวกหลังจบการต่อสู้
น่ะแค่ 1/64 เท่านั้นนะคะ อ้อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ความนิยมหนูกำลังพุ่งแรงอย่างกับ 3DS หลังลดราคา
ขนาดมอนฮัน 4 ยังมาลง 3DS เลยนะคะ ในไม่ช้าหนูก็คงมีบทอีกอยู่ดี"

อ้าว...ฉิบหายล่ะสิเวียนเน็ตต้าชิ่งไปซะแล้ว ยังไม่ทันจะได้ตกใจ K ก็กระโดดพุ่งเข้ามาราวกับลูกธนู แล้วเสือกแทง
มีดเข้ามา เสียงกรีดสายลมแสบแก้วหู ผมหลบได้อย่างหวุดหวิด ชุดเมดขาดวิ่นไปนิดหน่อยเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องของผม
อ่ะแฮ่ม ถึงผมจะเป็นโอตะสายน้องสาว แต่ก็มีกล้ามท้องนะครับ K โจมตีเข้ามาอีกคราวนี้เร็วขึ้นกว่าเดิม เร็วขึ้นกว่าเดิม
และเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนมองเห็นคมมีดเป็นสายนับร้อย

"เฮี้ยๆๆๆๆๆๆ แขนข้างไหนกันนะที่มันชอบลวนลามเด็กมัธยม
จะเก็บเอาไว้ให้ใช้กับหนูให้เต็มที่เลย ส่วนอื่นๆจะได้เฉือนทิ้งให้หมด"

ผมหลบเลี่ยงอย่างสุดความสามารถแล้วก็ยังเต็มไปด้วยบาดแผล เหมือนว่า K จงใจจะแทงให้โดนแค่ถากๆเองเสียด้วยซ้ำ...
พริบตาที่ผมเสียสมาธิ K ก็ถองด้วยเข่าเข้าที่สีข้างผม ทำเอาผมจุกจนแทบร้องออกมาไม่เป็นภาษา จากนั้นเธอก็เอาจ้วงแทงมีด
ตรงเข้ามาที่คอหอย ผมใช้มีอเสองข้างที่เกร็งพลังรับเอาไว้ แต่ก็ยังแทงทะลุฝ่ามือทั้งสองจนมีดฝังเข้าไปที่คอหอยผมไปราว
ข้อนิ้วมือนึงแล้ว.... เลือดไหลหยดออกมาอย่างช้าๆ.....

ทันใดนั้น ชอยส์ปริศนาก็พลันปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผมอีกครั้ง
A: รับเอาไว้อย่างสุดกำลัง...แต่ก็ท่าทางจะไม่ไหว
B: รับเอาไว้อย่างสุดกำลัง...แต่ก็ท่าทางจะไม่ไหวเลย
C: รับเอาไว้อย่างสุดกำลัง...แต่ก็ท่าทางจะไม่ไหวจริงๆ
อะไรกัน ทำไมตัวเลือกมันช่างสิ้นหวังอย่างนี้....

>>149
"ในเมื่อรับไว้ไม่ไหว แล้วจะตื๊อรับไว้ทำห่านอะไรอีกละว้อย!?"
ผมฝืนพลิกข้อมือของตัวเองทั้งๆที่มีดของ K ยังแทงทะลุอยู่
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปาฎิหารย์ พลังบ้ายามไฟไหม้ หรือ Plot Armor ตามสไตล์พระเอกการ์ตูน ใบมีดของ K ที่แทงเข้าใส่ผมนั้นหักคาฝ่ามือที่ถูกแทงของผม

"!?" สีหน้าของ K ฉายแววตกตะลึงขึ้นในชั่วพริบตา
แน่นอนว่าผมไม่พลาดจังหวะนั้นเด็ดขาด ผมใช้ขาที่ยังว่างอยู่เตะเข้าไปที่ลำตัวของ K เป็นการโจมตีสวนกลับที่มีจุดประสงค์เพื่อทิ้งระยะห่างออกไปในเวลาพร้อมกัน
แต่ทั้งๆที่ K ถูกลูกเตะที่มีพลังเหนือมนุษย์ของชุดเมดที่ผมใส่อยู่ เธอกลับไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก เพียงแค่ไถลออกไปในระยะไม่ถึง2เมตรโดยที่ยังยืนอยู่เท่านั้น

"...นี่พี่ ...เตะหนู ...พี่กล้าเตะหนูด้วยสารรูปอุบาทว์แบบนั้นรึ!?" K ตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด สีหน้าของเธอกลับมาบิดเบี้ยวด้วยความคลุ้มคลั่งอีกครั้ง
เออ ผมรู้ว่าสภาพผมตอนนี้มันน่าสมเพชแต่ไม่ต้องมาพูดย้ำๆมันทุกพาร์ทก็ได้เว้ย!!

"ถ้าคิดว่าทิ้งระยะห่างเพื่อที่จะหนีล่ะก็เลิกหวังไปเลย!!"
สิ้นเสียงตะโกน เบื้องหน้าของ K ก็มีใบมีดจำนวนมหาศาลผุดขึ้นมากลางอากาศ จนผมมองไม่เห็นร่างของ K ที่อยู่เบื้องหลัง

มันคือท่ายิงจู่โจมแบบที่เธอใช้กับ V ตอนที่เริ่มปรากฎตัวที่นี่ แต่จำนวนของมันต่างกันอย่างเทียบไม่ติด

ชั่วพริบตาที่ผมนึกขึ้นได้แบบนั้น ห่าฝนใบมีดที่สูงท่วมเพดานห้องก็พุ่งเข้าใส่ผมด้วยความเร็วสูง

>>150

"แม็กนั่มชิลด์!!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากอีกฟากของชั้นเดียวกัน เสียงตะโกนของSนั่นเอง
เสี้ยววินาทีต่อมา ชุดสาวใช้ที่เป็นอาภรวิเศษหนึ่งเดียวที่ปกป้องผมไว้ก็แปลงสภาพกลายเป็นเส้นผ้ายาวก่อนเลื้อยออกจากตัวผมไป เส้นผ้าทั้งหมดไปรวมตัวกันอยู่บริเวณหน้าร่างกาบของผมและรวมตัวกันเป็นโล่ห์สีขาวตัดดำขนาดใหญ่

ใบมีดจำนวนนับล้านที่พุ่งเข้าเสีบร่างกายผมถูกโล่ห์สีขาวดำนี้ป้องกันไว้ทำให้ผม(ซึ่งตอนนี้อยู่ในสภาพกกน.ตัวเดียว) รอดพ้นจากสภาพเม่นน้อยไปหวุดหวิด

Kที่กำลังเกรี้ยวกราดตกใจและหันหน้าคงับไปยังต้นเสียงเมี่อครู่ ภาพที่ปรากฏอยู่คือS เพื่อนสมัยเด็กของผมนั่นเอง
"อยู่นี่เองเหรอ ยัยคนทรยศ" Kตวาดเสียงลั่น
Sทำหน้าเครียด และหันมาทางผม "ถ้าเธอได้พลังของMมาแล้วล่ะก็ก็ไม่ได้แล้ว เรียนรู้วิธีต่อสู้ตามที่ชั้นพูดซะนะ!"

ผมพยักหน้าหงึกๆทั้งสภาพกกน.ตัวเดียว อาห์ ไอ้นิยายเชี่ยนี่มันจะรังแกผมไปถึงไหน
"ไม่ทันหรอกน่า!" K พุ่งเข้ามาที่ตัวผมอย่างรวดเร็ว ผมเข้าใจได้เลยว่าระดับของยัยนี่ต่างจากเวียนเน็ตต้าที่ชิ่งหนีไปแล้วราวกับสเป็คของ3DSกับPSvita

"แม็กนั่มเบลด!" Sออกคำสั่งแทบจะทันที พริบตานั้นโล่ห์ขนาดใญ่ที่คุ้มกันผมเมื่อครู่ก็เปลี่ยนสภาพเป็นดาบสีขาดตัดดำขนาดยักษ์ทีใหญ่ยิ่งกว่าของคxาวด์ สไตร์ฟ ดาบขนาดยักษ์นั่นพุ่งเข้าไปฟาดฟันKที่พยายามพุ่งตัวมาทางผม Kใช้มีโค้งที่อยู่ในมือทั้งสองรับการฟันของดาบและตีลังกาหลบไปข้างหลัง หน้าตาของเธอยิ่งดูจะโกรธหนักเข้าไปอีก ชิบหาย นี่ถ้าโดนจับตัวได้ผมคงไม่เหลือชิ้นดีแหงๆ

"พลังของMน่ะ เป็นรองแค่ผู้ทำสัญญาลำดับที่1กับ7เท่านั้น... ต่อให้เป็นมือใหม่อย่างเขา เธอก็คงสู้ด้วยลำบากแหละนะ" Sยิ้มทั้งขมวดคิ้ว ผม(ในสภาพกกน.ตัวเดียวนั่นแหละ)

Kที่โกรธจัดทำหน้าตื่นละลึงเล็กน้อย หน้าของเธอเสียขวัญพอดู "ป...แปลว่าแกทำให้พี่ชายเป็นผู้ทำสัญญาไปแล้วงั้นเหรอ..." เสียงของเธอสั่นครือ

พริบตานั้นเอง สีหน้าของเธอราวกับกลายกลายสีหน้าของน้องสาว ที่ผมคุ้นเคยมาตลอด13ปี

"น...นี่" ผมพยายามเรียกK ที่รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมานิดๆ
"ใช่แล้วล่ะ..แล้วชั้นก็จะเป็นคนทำลาย ไอ้บ่วงกรรมนี่ให้ดูเอง!" Sประกาศเกล้า

พิมพ์ผิดเยอะชิบหายเลย ขอโทษว่ะเหล่าร่างแยก

ไม่เป็นไรกูมีสกิล auto-correct vision

แสดงว่าทุกครั้งที่สู้ก้ต้องแก้ผ้าเหลือแต่กกน.สินะ lol

สกิล M มันบาโยเนตต้าชิมิ

ก็แหม่ ลองนึกดูจิ สมัยสาวออฟฟิศใช้มันจะเอโร่ยขนาดไหน

ฉากแอ็คชั่นเขียนยากอ่า.... ขอเวลาแป๊บ แล้วจะมาลากไปฉากลามกแทน

แม่งไม่มีคนต่อเลยว่ะ สงสัยกูทิ้งท้ายยากเกินไป

>>151
S ชูดาบยักษ์ในมือแล้วฟาดใส่ K ที่กำลังดูสับสนทรมานและขดตัวงุ้มงอ
"แม๊กนั่มเบลด!!"
ต่อให้นั่นเป็น K ที่ครอบครองร่างของน้องสาวผมอยู่ แต่ด้วยสัญชาติญาณของพี่ชาย
ร่างกายผมวิ่งเข้าไปปกป้องเธอโดยอัตโนมัติ ดาบเล่มโตฟาดตรงมาที่ผมอย่างรวดเร็ว
แต่ทันใดนั้นเอง ดาบเล่มนั้นก็ส่องประกายแสงแล้วคลายสภาพจากดาบกลับมาอยู่
ที่ตัวผมในสภาพชุดเมดอย่างเดิม โอคุณพระ ในที่สุดผมก็หลุดพ้นจากสภาพกางเกงใน
ตัวเดียวเสียที ขอบคุณคนแต่งอันนี้จริงๆ

ดูเหมือนว่าพลังของ M นั้นจะยังยึดถือผมเป็นนายมากกว่า S ที่เพียงแค่ขอยืมมาใช้
ดังนั้นจึงคลายสภาพเพื่อปกป้องเจ้านายตัวจริง...หรือมันอาจจะทนรับสภาพเจ้านาย
ในกางเกงในบ๊อกเซอร์ตัวเดียวไม่ไหวเลยต้องมาปิดบังให้ก็ได้

S ขยับแว่นตาให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนจะมาทีเรียไลซ์อาวุธใหม่ขึ้นเป็นสนับมือขนาดยักษ์
และเต็มไปด้วยหนามแหลมคมกริบ
"Avengers!!" นั่นคือชื่ออาวุธของเธอ
"ขอโทษนะคะ โอกาสที่จะกำจัด K นั้นหาได้ไม่ง่ายนัก ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป"
"เห้ยๆ ทำไมเปลี่ยนอาวุธเป็นอะไรที่มันดูผิดคาแรกเตอร์แบบนั้นไปได้"
"มันเป็นความประทับใจจากโลกคู่ขนานค่ะ ที่โลกนั้นฉันอีกคนนึงได้ต่อยเข้าที่ท้องน้อย
ของ K อีกคนนึง ความรู้สึกตอนนั้นประทับใจไม่รู้ลึมเลยล่ะค่ะ เลยอยากจะสัมผัสอีกครั้ง"
S เดินตรงเข้าไปหา K ด้วยสีหน้าแปลกๆ เสียงหายใจแรงขึ้น พริบตานั้น K เงยหน้าขึ้นมา
สายตานั้นของน้องสาวผมคนเดิมที่ปริ่มด้วยน้ำตา

"…พี่คะ"

ต่อมบางอย่างในสมองผมขาดผึงขึ้นมาทันที ตรงเข้าไปอุ้มตัว K ที่กำลังทรมานแล้วกระโดด
พังกระจกออกทางหน้าต่างทันที ผมได้ยินเสียง S ตะโกนไล่หลัง เหมือนว่าเธอก็ร้องไห้ด้วย
แต่สิ่งที่อยู่อ้อมกอดผม ไม่ว่ามันจะเป็น K ที่ครอบครองร่างหรือจะเป็นน้องสาวผมจริงๆ
ผมก็ไม่สนใจอีกต่อไป... ผมอุ้มเธอหนีไปท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี

เชดเข้ น้องสาวNTR

เข้ารูทKปุ๊บ Sกลายเป็นนางร้ายแทน

จะจบkสองรูทเลยรึเปล่าวะเนี่ย

หักกลับมาน้องสาวได้อีกแล้ว!

จะมีอาวุธของคู่แข่งชื่อจัสติสลีคมั่งป่าววะ...

ตอนใหม่เริ่มออกช้า ; ;

เย็นนี้เดี๋ยวมาช่วยต่อ ขอกลับบ้านก่อน

>>159

เสียงฝนสาดเทจากฟากฟ้ากระทบกับหลังคากระเบื้อง... ผมกับน้องสาว...ไม่สิ ผมกับKที่ตอนนี้ไม่ได้ทำสีหน้ากระหายเลือดแบบก่อนหน้านี้นั่งขดตัวหลบฝนอยู่ที่ร้านขายน้ำผลไม้ร้างกลางสวนสาธารณะติดห้างสรรพสินค้าที่กำลังรีโนเวทใหม่ สวนสาธารณะที่ไร้ผู้คนเพราะฝนตก

ไกลขนาดนี้ คงพ้นสายตาของตัวละครตัวอื่นได้สักระยะล่ะนะ

"นี่...พวกเธอน่ะ เป็นอะไรกันแน่..." ผมที่นั่งอยู่ข้างKจู่ๆก็ถามเปิดประเด็นขึ้น น่าจะถึงเวลาถามความจริงทั้งหมดกันซักทีแล้ว Kที่นั่งขดตัวเลื่อนสายตามาทางผมครู่หนึ่งก่อนจะหลบหน้ากลับไป

"เรื่องทั้งหมดเริ่มขึ้นที่ดาวM77..." อ...อุลตร้าแมนเรอะ!! ผมอยากจะตะโกนตบมุขไปใจจะขาด แต่ว่ากลัวจะKYเกิน จึงหยุดไว้แค่คิดในใจ

K ถอนหายใจเฮือกใหญ่ "พี่คงจำไม่ได้เลยสินะ... เรื่องของพวกเราพี่น้องในภพที่แล้วน่ะ ก็คงแหงล่ะนะ..." แน่นอนว่าผมไม่เข้าใจ จึงส่ายหน้าแล้วฟังเรื่องราวต่อ

"กษัตริย์ของดาวM77 ท่านพ่อและท่านแม่ของพวกเรา มีบุตรชาย1คน และบุตรสาวอีกสิบแปดคน... เป็นครอบครัวที่เต็มไปด้วยความสุข ทุกๆวันทั้งฉันแล้วก็พวกพี่ๆและน้องๆจะได้วิ่งเล่นในสวนของพระราชวังที่สวยงาม..." Kเล่าเรื่องต่อไปด้วยเสียงเรียบเฉยไร้อารมณ์

"พี่ชายในภพนั้น เป็นพี่ชายที่ใจดีกับพวกเราน้องสาว สามารถเสี่ยงชีวิตได้เพื่อความเอาแต่ใจของพวกเราเสมอ จนวันหนึ่ง พี่ชายได้ใช้ชีวิตตัวเองเข้าแลกเพื่อถ่วงเวลาให้พวกเราน้องสาวหนีจากเหล่าอัศวินกบฏที่หวังยึดอำนาจของตระกูล" ไอ้เหี้ย กากขิงๆเลยผม... ว่าแต่เรื่องบ้าอะไรเนี่ย!?!

เสียงฝนยิ่งเทลงมาแรงมากขึ้น ระอองน้ำทำให้เสื้อผ้าที่ชื้นเปียกของKไม่แห้งลงแม้แต่น้อย บราสีฟ้าลายกระต่ายสวยงาม ผมฟังเรื่องราวต่อและแกล้งทำเป็นไม่เห็น

"สำหรับพวกเราที่ไม่เคยออกมานอกวังน่ะ พี่ชายเป็นผู้ชายคนเดียวที่ใจดีด้วย ที่เสียสละให้ และที่เป็นครอบครัว...ความรู้สึกที่ผุดขึ้นมาพร้อมกับความสูญเสียในตอนนั้นมันเรียกว่าความรักล่ะ... พี่สาวคนโตบอกไว้แบบนั้น" ผมมองที่สีหน้าของK หน้าเธอที่ขดตัวอยู่เต็มไปด้วยความอึกอัด... แต่ผมเองก็อยู่ในสภาพที่พูดอะไรไม่ได้....เพราะไม่ได้เชื่อที่เธอเล่าเลยซักนิด ฟังดูโม้เหม็นชิบหายเลย

"พวกเราได้ทำสัญญากับเทพไกอา หรือก็คือดาวโลก เทพไกอาให้ข้อเสนอขอให้พวกเราลงมาจุติในร่างมนุษย์โลก โดยจะมอบความทรงจำและความรู้สึกทั้งหมดให้กับพวกเรา พร้อมกับพลังพิเศษที่ชื่อ "พลังของผู้ทำสัญญา" โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าพวกเราต้องทำงานให้กับองกรณ์ของไกอา...ถ้าหากว่าสามารถทำงานจนไต่เต้าเป็นข้าราชการไกอาระดับC9ได้ จะมอบตำแหน่งน้องสาวและคนรักกับพี่ชายให้เป็นการตอบแทน" ให้ตายเหอะ ใครแต่งเรื่องวะ..... แล้วทำไมต้องเป็นน้องสาวควบคนรักด้วย

"ด..เดี๋ยวสิ ถ้างั้น...Sที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของชั้นล่ะ...ถ้าสมมติยัยนั่นได้ขึ้นC9เมื่อไหร่ จะกลายมาเป็นน้องสาวชั้น? ทั้งๆที่สายเลือดไม่เกี่ยวกัน??" ผมงงงวยกับตรรกะประหลาดที่Sอธิบายยิ่งนัก

"ด้วยพลังของไกอาน่ะ เปลี่ยนแปลงความจริงได้สบายๆ... ถ้าเกิดสมมติว่ายัยแว่นได้ขึ้นC9ขึ้นมา คุณพ่อของเราก็อาจจะอยู่ๆมีเรื่องแดงขึ้นมาว่าแอบไปมีชู้และมีลูกกับผู้หญิงคนอื่น ออกมาเป็นยัยแว่น อะไรแบบนั้นก็ได้" ฟังดูไม่น่าเชื่อและไม่สมเหตุผลเท่าไหร่ แต่ถ้าเกิดว่าเป็นเรื่องจริงก็คงอันตรายต่อพ่อผมน่าดู โถ คุณพ่อครับ...ผมสงสารพ่อจับใจ

"ทั้งหมดที่พวกเราพยายามอยู่ตอนนี้น่ะ ก็เพราะอยากจะได้อยู่เป็นคนรักกับพี่ชายในฐานะน้องสาวนะ" Kน้ำตาปริ่ม...

"ทั้งๆที่น่าจะเรียกว่าเป็นน้องสาวที่โชคดีที่สุดที่ได้จุติมาเป็นน้องสาวของพี่อีกครั้งแท้ๆ.... แต่จริงๆแล้วหนูต่างหากที่โชคร้ายที่สุด... เพราะว่าจุติเป็นน้องสาวของพี่น่ะสิ พี่ชายเลยไม่เคยมองหนูในฐานะผู้หญิงเลย.." Kเริ่มร้องไห้ฟูมฟายขี้มูกโป่ง

ผมไม่เข้าใจเหตุผลที่อยากจะเป็นคนรักกับผมในฐานะพี่ชายน้องสาวหรอก แต่สำหรับผมเธอคือน้องสาวแท้ๆ... และผมที่เป็นพี่ชาย ถ้าเห็นคนที่เป็นน้องสาวกำลังร้องไห้ จะให้ทนอยู่เฉยๆได้ยังไงกัน? ผมค่อยๆเอาแขนโอบร่างที่สั่นระริกของเธออย่างแผ่วเบา เรื่องที่เธอเล่าออกมาจะเป็นเรื่องจริวหรือแต่งก็ไม่เกี่ยวหรอก...

"....อย่าร้องให้เลยนะ พี่ขอโทษ" ผมทำได้แค่ขอโทษเธอ... ขอโทษน้องสาวแท้ๆของผมในชาตินี้เท่านั้น...

==========================

รวบเงื่อนไขยากชิบเป๋ง.....

/กราบ
สรุปมันจะฟันน้องสาวทุก Timeline เลยไหม...

เรื่องทั้งหมดมันคงจบด้วยดี ถ้าผมไม่บังเอิญไปเห็นรอยยิ้มอย่างผู้ชนะที่ปรากฏบนใบหน้าของน้องสาว หรือคนที่อ้างตัวว่าเป็นน้องสาวผมแวบหนึ่ง

แล้วภาพในหัวผมก็มืดลง โดยที่ผมไม่ทันรู้ตัวว่าตัวเองโดนอะไรเข้าไป

"หึ แค่เอาพล็อตนิยายของยัย V มาแต่งต่อเล่นๆก็หลงเชื่อซะเป็นตุเป็นตะ ง่ายจริงๆ"
Kหัวเราะในคอ แววตากลับมาเยียบเย็นเหมือนเดิมแล้ว
"ที่เหลือก็แค่กำจัดตัวเกะกะอย่าง S ทิ้งซะ เท่านั้นอนาคตของชั้นกับพี่ก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอีกต่อไป"

-------------------------------------
สั้นๆ แต่ได้ใจความ

เวรกรรม ลืมเขียนว่า ต่อจาก >>167

เหมือนเอคเซราเรเตอร์สร้างบอลเกงกิสุดอลังปาออกมาแต่เจออิมเมจิ้นเบรกเกอร์สลายไปในพริบตา

เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า พลังของน้องสาวอยู่เหนือทุกสิ่ง

powerlevel ตอนนี้ น่าจะเป็น M > K=S > V ราวๆนี้?

แต่อ่านนานๆละรู้สึกว่าตัวละครหญิงมันเยอะไปนะ ถ้าใครจะเขียนต่อช่วยเอาพี่ดำกลับมามีบทอีกรอบทีดิ๊

พี่ดำนี่ก็เป็นน้องสาวด้วยรึเปล่าวะ?

>>175 Kuroaniki?

>>175 จริงๆแล้วข้างในเป็นสาวน้อยน่ารัก

จริงๆ เป็นลูกสาวของใครสักคนใน worldline อื่นย้อนมาทำให้เกิดเรื่อง?

>>169

"ก่อนอื่น เดี๋ยวจะหาว่าเสียของ"
K ทาบมือไปที่ร่างของพี่ชายในชุดเมด แสงสีชมพูจากทั่วทั้งชุดเมดพุ่งเข้าสู่ร่างเธอผ่านทางแขน
ชุดเมดบนร่างของเขาค่อยๆหายไปทีละชิ้นสองชิ้น จนหมดตัว
เธอมองดูร่างของพี่ชายที่เหลือแค่กางเกงในตัวเดียวล่อนจ้อนอีกครั้งแล้วก็อดหัวเราะคิกไม่ได้

"ขอบคุณนะคะ พี่ ถ้าพี่ไม่พาหนูหนีมาแบบนี้ หนูก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้ยัยแว่นนั่นเหมือนกัน"
K ที่ตอนนี้อยู่ในชุดเมด นึกทบทวนเรื่องราวในใจ ถ้าเธอระบุตัวS ได้ตั้งแต่ก่อนหน้านี้ ก็คงไม่ต้องเกิดเรื่องแบบนี้แล้วแท้ๆ

เสียงฝนที่หยุดลง มาพร้อมกับการปรากฏกายของคนที่เธอรออยู่
S นั่นเอง
"นี่สินะ สิ่งที่เธอวางแผนไว้ "
S ขยับแว่น ดูไม่ค่อยแปลกใจที่เห็น K อยู่ในชุดเมด
"มันแปลกนะ ทั้งที่เธออยู่ในซิสเตอร์โซนแท้ๆ แต่กลับพอใจที่จะรักษาสภาพแบบนั้นไว้
เธอไม่เข้าใจรึไง ว่าความรักระหว่างพี่น้องน่ะ มันเป็นไปไม่ได้"

"น้องสาวแล้วไงล่ะ ยัยแว่น"
K สวนกลับแบบไม่สะทกสะท้าน เพราะซิสเตอร์โซน สำหรับความรักที่เธอมีต่อพี่ชายมันก็ไม่มีความหมายอะไรอยู่แล้ว
"คนที่คิดฟุ้งซ่านจนถึงขนาดจะเลิกเป็นน้องสาวอย่างเธอ คิดจะแย่งพี่ชายไปจากชั้นน่ะ มันเร็วไปร้อยปี!"

"ถึงคราวชั้นเอาคืนบ้างล่ะ! แมกนั่มไนฟ์!!"
ความเร็วของM ที่ผสานกับทักษะการโจมตีประชิดอันรุนแรงของK กลายเป็นกระบวนท่าคลุกวงในที่เฉียบคมและเด็ดขาดยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า
Sที่โดนเข้าประชิดตัวในชั่วพริบตาถูกแรงอัดของมีดซัดกระเด็นไปชนกับผนังห้างแถมยังได้แผลฉกรรจ์ตรงหน้าท้อง

Kในชุดเมดเดินเข้ามาด้วยหน้าตายิ้มแย้มปานสวมวิญญาณน้องเมดแห่งเมดคาเฟ่ชื่อดัง
"ไม่ทราบจะรับอะไรเพิ่มอีกรึเปล่าคะ นายท่าน?"
"เอ แต่โดนไปแค่ดอกเดียวก็หมดสภาพแล้ว แบบนี้สงสัยคงต้องลาจากกันแล้วล่ะค่ะ"

S ที่อยู่ในสภาพกระอักเลือด ใช้แรงเฮือกสุดท้าย หยิบอเวนเจอร์ อาวุธประจำตัวขึ้นมา แต่ก็โดนมีดของ K ซัดเข้าที่ฝ่ามือจนอาวุธตกลงพื้น

"จบกันแค่นี้ล่ะ Sophia"

โบคุจาไนยยยย~~~~! โบคุจ่านาาาอิ๊~~~~~ โบคุจานายยยยย~~~~~~
เสียงที่คุ้นเคยนั้น ทำเอาK คิ้วกระตุก (ขณะนี้เวลาประมาณ ตีสอง เช้าวันจันทร์ ใครมันโทรมาวะ?)
เสียงริงโทนที่โคตรจะไม่รู้กาลเทศะของผม ดังขึ้นอีกครั้ง ราวกับจะบอกว่า ตอน2011 VVVยังไม่ฉายนะเฟ้ย

อนึ่ง ตอนนี้ มือถืออยู่ที่ K เพราะพกมาด้วยตอนออกจากบ้าน

อ...เออว่ะ แสดงว่าโทรศัพท์พระเอกเอาติดตัวกลับมาจากปี2013 ไม่ก็เป็นไอเทมที่ได้มาตอนย้อนเวลา?

>>179

ชุดเมดของ K นั้นเป็นแบบเน้นความคล่องตัวก็จริง แต่เนื่องจากมันสวมทับชุดปกติอยู่ กว่าจะล้วงเอามือถือเจ้ากรรมออกมาได้ก็กินเวลาอยู่พักหนึ่ง
K เหลือบมอง S ที่เรียกไว้ว่าหมดสภาพไปแล้วแวบหนึ่งให้แน่ใจว่าจะไม่โดนทีเผลอ ก่อนจะเบนสายตากลับมาที่มือถือที่ยังดังไม่หยุด
"...นี่มันเพลงบ้าอะไร--ไม่สิ ไม่โชว์เบอร์แล้วยังโทรมาเวลาแบบนี้เนี่ยนะ"
แต่เธอไม่มีอารมณ์อยากรู้อยากเห็นว่าใครจะโทรมาหาพี่ชายตัวเองในตอนนี้ จึงกดวางสายไปอย่างไม่ใยดี

K เดินเข้าไปหา S เพื่อปิดบัญชี
"คราวนี้ชั้นก็ชนะอีกแล้วนะคะ พี่ชาย"
Kรำพึงกับตัวเอง
คมมีดของเธอค่อยๆแหวกผ่าเสื้อเชิ้ตของSออกให้เห็นร่องอกไซส์ไม่สมกับฉายา
Sหลับตา พร้อมรับชะตากรรมของตัวเอง
ใช่ เธอตามมาทั้งที่รู้ว่าตัวเองจะแพ้ เธอหวังแค่ว่าคำพูดเธอจะทำให้Kยอมฟังได้บ้าง
และนี่ก็คือคำตอบที่ K มอบให้เธอ

----------------------------------------------------------------------------------------
2 ปีผ่านไป
ผมเริ่มตีตัวออกห่างจากน้องสาวของตัวเองตั้งแต่วันนั้น
ผมไม่ได้บอกเธอว่าทำไม เพราะผมอยากให้เธอรู้สึกตัวเอง ว่าการที่ผมพาเธอหนีจากSไปในคืนนั้น มันไม่ได้หมายความว่าผมเลือกเธอมากกว่า S
และการที่เธอไม่ยอมตอบผมว่า S หายไปไหนในคืนนั้น มันทำให้ผมปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้
ผมไม่ได้กล่าวโทษเธอ เพราะถึงทำไป S ก็ไม่ได้ฟื้นกลับมาอีกครั้ง

2 ปี ผ่านไป
นิยายน้องสาวไม่น่ารักที่ผมเคยตามติดเป็นแฟนคลับอยู่ก็มาถึงตอนจบ ที่น้องสาวอย่างคิริโนะเป็นผู้ชนะ
ผมตัดสินใจทำลายทุกสิ่งที่เกี่ยวกับน้องสาวไปพร้อมกับความทรงจำของ S ด้วยการเผามันซะ
ผมมองดูเศษเถ้าที่ปลิวกระจายไปในแรงลมของเดือน6 โดยไม่รู้สึกว่านี่จะเป็นคำขอโทษที่เหมาะสมกับ S เลยสักนิด

----------------------------The end ---------------------------------------
ending 2/16 S-normal end cleared (เรอะ)

โอย ทำไงจะเอาชนะน้องสาวได้ฟระเนี่ย

มืดแปดด้านมาก

รอบหน้าสงสัยต้องปลดอีน้องออกไปแต่เนิ่นๆ

เป็น Event Breaker ชัดๆ

พระเอกคือไอ่เหี้ยหนอนรึเปล่าวะเนี่ย....

_(:3 」∠)_ คราวนี้จะเริ่มจาก SavePoint ไหนล่ะหนิ?

เดี๋ยวนะ มี 16 เอ็นดิ้งก็เลยเรอะ

เอาจริง ถ้ามีคนวาดแฟนอาร์ตมาเยอะ เอาจะเอามาทำ VN เล่นดีกว่า 555

เห็นอยู่2รูปแถมมีแต่ V เนี่ยนะ...

S true end ไปเลยดีไหม มันจะได้ไม่วนกลับมา S อีกในอนาคต

S true end ก่อนก็ดี หลบอีน้องดีๆละกัน

อยากเห็นฉากจบ V >_>

รอบหน้าขอซีนตบกันมันๆหน่อย

สวัสดีครับ วันนี้ผมไปสยาม ลงรถไฟฟ้าไปดิจิตอลเกทเวย์ ร้าน Gameshop เพื่อจอง
Final Fantasy XIV: A Realm Reborn Collector Edition ขากลับเห็นเด็กสาวมัธยมต้นคนนึง
ไว้ผมหางม้า หน้าตาน่ารักทีเดียว น่าจะอ่อนกว่าผมสามสี่ปี โดนนิโกรแอบจับตูดอยู่ท้ายขบวนครับ
ผมเลยเดินไปด่านิโกรมัน ว่าอย่ามาทำแบบนี้ในเมืองไทย ตอนนั้นรถไฟใต้ดินถึงทองหล่อพอดี
มันเลยไม่กล้าทำอะไรเดินหนีออกไป น้องผู้หญิงคนนั้นกลับเชิดหน้าทำเหมือนโมโห แล้วบอกว่า
ไม่ได้ขอให้ช่วยซะหน่อย แต่กลับขอเบอร์ติดต่อผมไว้ เห็นว่าอยากตอบแทนตามมารยาทเฉยๆ

คิดว่าเขาขอเบอร์ผมไปเฉยๆตามมารยาทหรือว่าเขาจะติดต่อผมกลับมาจริงๆครับ
แอบตื่นเต้น ไม่เคยให้เบอร์ผู้หญิงเลย ยิ่งเด็ก ม.ต้นด้วย ยิ่งตื่นเต้นเป็นพิเศษจริงๆ

รถไฟฟ้าใต้ดินถึงทองหล่อด้วยวุ๊ย

ก๊อปมาลืมแก้ โทษที แก้แต่บรรทัดบน เอาเป็นว่ารถไฟฟ้านะ

มัน New Game+ มาใหม่เลยวุ้ย...
จะมีของเทพติดมากับการเล่นใหม่ด้วยมั้ย

รอบที่แล้วสาวออฟฟิศอ่อนกว่า3-4ปี

รอบนี้เด็กม.ต้น3-4ปี พระเอกอายุลด?

New Game Minus…

จริงๆคือเพิ่งสังเกตว่าพระเอกอายุมากกว่าสาวออฟฟิศ 3-4 ปี สมมติสาวออฟฟิศเอ๊าะๆเลย ให้ 23 เลยเอ้า
พระเอกจะอายุราวๆ 27-28 ถ้ามาเจอตัวเอกเด็ก ม.ต้น จะต้องบรรยายว่า "อายุน้อยกว่าผมสัก 12-13 ปี"
มันจะฟังดูโรคจิตไปหน่อย เอาเป็นแก่กว่า 3-4 ปี พระเอก 17-18 ละกัน หรือจะเป็นย้อนสมัยยังละอ่อนก็ได้
แถๆกันไปเองละกัน

>>195

เย็นนั้นเอง มีเบอร์จากคนไม่รู้จักโทรมาที่โทรศพท์ของผม เป็นเสียงเด็กผู้หญิงม.ต้น บอกว่านัดเจอกันที่ร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง...ผมคิดว่าต้องเป็นสาวหางม้าไม่ผิดแน่

เมื่อถึงที่นัดพบ ห้องที่จองไว้ กลับมีคนรอผมอยู่ที่นั่นสามคน...สาวน้อยหางม้า และสาวออฟฟิศท่าทางภูมิฐานและ.....พ่อนิโกรผมเดธร็อคที่เจอในรถไฟฟ้า....

"ยินดีต้อนรับสู่นิวเกมพลัสค่ะ" สาวหางม้าพูด
"ไม่ได้เจอกันนานนะ พี่ชาย สองปีแล้วสินะ" สาวออฟฟิศยืนกอดอกอยู่ข้างๆ

ทันใดที่เห็นหน้าเธอ ความทรงจำที่เหมือนถูกปิดผนึกไว้ของผมก็พรั่งพลูออกมา เรื่องเมื่อสองปีก่อน... เรื่องที่สูญเสียเพื่อนสมัยเด็กไป เรื่องที่พยายามย้อนเวลากลับไปช่วยเธอ เรื่องของน้องสาว...

"จะเอารึยังครับ" พี่ดำพูดไทยได้

"คราวนี้อย่าให้พลาดล่ะพี่ชาย แล้วเอาแม็กนั่มของชั้นคืนมาด้วยล่ะ..."

>>201
พูดเสร็จแล้วสาวออฟฟิซก็โยนกุญแจให้ผมดอกหนึ่ง
"ทันทีที่พี่ชายก้าวออกไปจากห้องนี้ เรื่องทั้งหมดก็จะดำเนินใหม่อีกครั้ง และโปรดจำไว้ด้วยว่าพวกเราที่พี่ชายเจอข้างนอกนั่น เป็นคนละคนกับพวกเราในห้องนี้ เราแค่ยืมรูปลักษณ์ภายนอกของพวกเธอมาเพื่อให้คุยกับพี่ชายได้สะดวกเท่านั้นเอง"
สาวน้อยม.ต้นเจ้าของผมหางม้าอธิบาย
"อ้อ ยกเว้นแม่สาวออฟฟิซคนนี้ไว้คนนึงก็แล้วกัน"
ผมทำหน้างงๆ แต่ก็เหมือนจะเข้าใจ สรุปว่าแม่สาวน้อยคนนี้ถึงจะหน้าตาเหมือนคนที่ผมเคยเจอ แต่ก็เป็นคนละคนกันงั้นสินะ
"จากนี้ไป เวลาที่พี่ชายมีปัญหา ก็ใช้กุญแจดอกนี้เข้ามาที่ห้องอาหารแห่งนี้ซะนะคะ นี่ล่ะ บริการพิเศษจาก new game+"
สาวน้อยผมหางม้าโบกมือลา ทำนองว่าวันนี้พอแค่นี้ก่อน จากนั้นพี่มืดเดรดล็อคก็ทำท่าเหมือนจะลากผมออกไป
"เฮ้ย ยังไม่บอกกันเลยนะว่าที่นี่มันอะไร แล้วจะให้ชั้นทำอะไร!?"

"อ๋อ ที่นี่เหรอ ถ้าเป็นเรื่องอื่นรู้สึกเค้าจะเรียกว่าVelvet roomน่ะ แต่อันนี้ต่างไปหน่อย เอาเป็นว่าชื่อ "ห้องปรึกษาปัญหาชีวิต"ก็แล้วกัน"
สาวออฟฟิซตอบแทนให้แบบยิ้มๆ
ขอให้สนุกกับ new game+
ผมรู้สึกเหมือนทั้งสามคนในห้องอาหารจะสื่อกับผมแบบนั้น

เหยดด เพอร์โซน่า

K2,V2?? อย่างนี้ต้องมี Event จีบพิเศษซินะ // กูขำ"ห้องปรึกษาปัญหาชีวิต" ท้องแข็งจริงจัง

V2 กับ สาวออฟฟิซคนเดิมสิ

>>202
ผมลืมตาตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในห้อง เหงื่อโทรมกาย ในมือผมมีกุญแจปปริศนาอยู่ 1 ดอก
ท่าทางผมจะไม่ได้ฝันไปสินะเหลือบมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลาตีสองครึ่ง ผมจึงออกไปสูดอากาศ
นอกระเบียงเพื่อสงบสติอารมณ์ แน่นอนว่า "น้องสาว" นอนอยู่ห้องข้างๆ ผมจึงพยายามเดินอย่าง
เงียบเชียบที่สุด

หลังจากเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆในหัวสมอง ภาพหลายภาพทับซ้อนกัน K, M, S, V และพี่มืด
ตัวผมนั้นยังสับไม่รู้ว่าจะทำอะไรก่อน แต่ที่แน่ๆ ผมควรจะห่างจาก "น้องสาว" ให้มากที่สุด
และผมอยากเจอสาวน้อยผมหางม้าอีกครั้ง ผมยากเจอ "V" คนนั้น มีอะไรหลายอย่าง
ที่เธอต้องอธิบาย

วันรุ่งขึ้นผมออกจากบ้านไปที่สถานีรถไฟฟ้าอีกครั้ง ผมเป็น NEET จึงมีเวลาว่างเหลือเฝือ
ผมพอจะจำเครื่องแบบของเธอได้ ชุดนักเรียนนั้นยังไงก็ต้องขึ้นที่สถานีนี้....

>>206
ระหว่างที่ผมยืนรออยู่ตรงชานชาลารถไฟฟ้า ผมก็สังเกตเห็นกลุ่มสาวๆในชุดนักเรียนที่คุ้นตา ทยอยเดินขึ้นบันไดฝั่งตรงข้ามมา
อ่าว ชิบหาย ขึ้นผิดฝั่ง
ทันทีที่ผมคิดได้ ผมก็รีบวิ่งลงบันไดรถไฟฟ้าไปทันที เสียงรถไฟขบวนถัดไปเริ่มเข้ามาใกล้ ในขณะที่ผมพยายามฝ่าฝูงชนไปขึ้นบันไดอีกฝั่ง

>>207
ก็มีเมล์ส่งเข้ามายังมือถือของผม เมื่อผมเปิดมือถือขึ้นมาเช็คก็พบว่ามีโปรแกรมอะไรก็ไม่รู้เปิดอยู่ และในหน้าจอนั้น...

"คลิปใบหน้าผู้ตายถูกส่งมาแล้วค่า~" เสียงของหญิงสาวดังขึ้น แถมบนหน้าจอมือถือของผมก็สีม่วงสวมหูกระต่ายบ่นห่าอะไรก็ไม่รู้อยู่ด้วย นี่มันอะไรวะเนี่ย!?
ถึงแม้ผมจะพบกับเรื่องที่เหนือธรรมชาติมามากมาย แต่จู่ๆมาเจออะไรที่ไร้สามัญสำนึกแบบนี้มันก็ไม่ชินซะทีสิน่า...

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังเอะใจกับเสียงเมซเซจนั้น โดยเฉพาะกับคำว่าผู้ตาย
ผมกดคลิกเข้าไปเพื่อดูไฟล์ที่แนบมาในเมล์ในที่สุด
ในนั้นปรากฎภาพของเด็กนักเรียนหญิงไว้ผมหางม้าคนหนึ่งที่ยืนรอรถไฟในชานชาลาฝั่งตรงข้าม และจู่ๆก็มีมือผลักเธอตกลงไปบนราง จากนั้นเธอก็ถูกรถไฟฟ้า...
ผมแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง
"เวนเนียตต้า!?"

แล้วทำไมหล่อนไปขึ้นอีกฝั่งนึงฟระ ตูพึ่งวิ่งออกมาจากที่นั่นเองนะเว้ย!!

เสียงขบวนรถไฟที่เหมือนกับการนับถอยหลังของมัจจุราชเริ่มใกล้เข้ามาทุกขณะ

วิ่งกลับไปใหม่เลย

>>208 ฟุบ!! Vที่น่าจะถูกเหยียบไส้ทะลักเป็นข่าวช่องสามตอนเช้าให้ผู้สื่อข่าวใส่แว่นพาพ่อแม่มาร้องไห้ในรายการ ตอนนี้กลับโดดขึ้นไปนั่งอยู่บนขบวนรถไฟ... บนที่ว่านี่หมายถึงบนขบวนนะไม่ใช่ในขบวน

ผมที่วิ่งตามไปอีกฝั่ง (แน่นอนว่าไม่ทัน) ได้แต่ยืนหอบดูเธอนั่งที่นั่งพิเศษจากไป....ผมพยายามสอดส่องสายตาหาเจ้าของมือที่ผลักVลงไปให้รถไฟเหยียบ แต่ดูเหมือนจะหนีไปเสียแล้ว ผมจะตามเธอไปที่โรงเรียนเลยก็ย่อมได้ แต่การหลีกเลี่ยงนั้นย่อมดีกว่าในตอนนี้ เพราะว่าโรงเรียนที่เธอเรียนอยู่มันเป็นโรงเรียนเดียวกับน้องสาวของผม คงไม่ใช่ความผิดที่ดีที่จะเจอน้องสาวตัวอันตรายเบอร์1ในตอนนี้

แผนการแรกของผมคือตีสนิทเพื่อหลอกถามข้อมูลหลายๆอ่างจากV และแอบลวนลามไปในตัว แต่ว่าตอนนี้คงต้องเอาเรื่องนั้นไว้ก่อน
เมื่อไตร่ตรองให้ดี ตอนนี้คนที่ผมเป็นห่วงมากที่สุดก็คือS สาวแว่นเพื่อนสมัยเด็กของผมที่ผมช่วยเอาไว้ไม่ได้และปล่อยให้เธอตายมาแล้วถึงสองครั้งนั่นเอง ผมได้ทำการโทรติดต่อเธอเพื่อนัดเจอกันที่คอนโดของเธอในทันที

แต่ทันใดนั้นเอง เมื่อผมหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรศัพท์ คลิปผู้ตายที่ยังเปิดค้างเอาไว้อยู่ก็มีข้อความขึ้น... ข้อความนั้นเขียนไว้ไว้ว่า "พลาดไป1 จำนวนที่พลาดได้เหลืออีก4"

>>210
ผมเกาหัวแกรกๆ มันจะอะไรนักหนาวะเนี่ย ถ้าผมยังไล่ตามแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆก็ไม่รู้มันจะจบเมื่อไหร่กันแน่
เอาแบบนี้ละกัน ผมหยิบกุญแจดอกนั้นทีได้จาก M ที่ "ห้องปรึกษาปัญหาชีวิต" แล้วเดินไปที่ประตูห้องน้ำ
ของสถานีรถไฟฟ้า เสียบกุญดอกนั้นเข้าที่ลูกบิดประตู พอเปิดออกก็พบกับแสงสว่างจ้าจนแสบตา

"อ๊ะ..อย่าทำรุนแรงสิ"
"เจ๊บนึดนึงน่า เดี๋ยวก็รู้สึกดีเอง ฮิฮิฮิฮิ"
"อ๊ะ...อ๊างงงค์"

ภาพที่ผมเห็นคือ M สาวออฟฟิศคนนั้นกำลังทำสีหน้ารัญจวนนอนหนุนตักของ V และ V ก็แคะหูให้ด้วยสีหน้าราวกั
บลุงแก่ๆหื่นกามลวนลามเด็กผู้หญิง ที่สำคัญที่สุดคือตอนนี้ทั้งสองคนใส่ชุดว่ายน้ำนักเรียน! ทำไมต้องชุดว่ายน้ำนักเรียน!
แคะหูในชุดว่ายน้ำนักเรียน... มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลยนะเว้ย! แต่ภาพที่เห็นก็ช่างเป็นอาหารตาชั้นเลิศจริงๆ
เสียดายไม่ได้ถ่ายคลิปเก็บไว้!

"พี่ชาย!" ทั้งสองคนพอเห็นผมก็ตกใจสะดุ้ง ตาลีตาเหลือกรีบไปเปลี่ยนชุดก่อนกลับออกมา

"อย่างที่เราเคยบอกไว้นะ พวกเราที่พี่ชายเจอข้างนอกนั่น เป็นคนละคนกับพวกเราในห้องนี้"
จะพยายามรักษาภาพลักษณ์ของคาแรกเตอร์ไว้สินะ เออๆ เชื่อก็ได้ วันหลังค่อยมาแอบดูใหม่ละกัน
"ทำไมพี่ชายกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะคะ ตามปกติมันต้องอีกนานเลยนะ"

ผมหัวเราะแฮะๆ
"คือผมอยากไปให้ถึง S รูท True Ending แต่ขี้เกียจทำ Event แล้วอ่ะ มีโหลดเซพไปเลยมั้ย"

ทั้งสองคนกุมขมับแล้วมองผมด้วยสายตาเหยียดหยาม....

>>211
Vหรือสาวน้อยท่าทางคล้ายV ทำหน้ารำคาญ พลางหยิบชาร์ทอะไรสักอย่างขึ้นมาดู
"อ้าว ยังขาดอีเวนท์สำคัญอีกไม่เท่าไหร่แล้วนี่"
ส่วนผมได้แต่ทำหน้างงๆ

"โอเคๆๆๆ เดี๋ยวจัดให้ก็ได้ เชอะ อุตส่าห์จับโยนเข้าเนื้อเรื่องใหม่ไปแล้วแท้ๆ"
ดูท่าทางเธอเสียดายนิดๆ ที่ต้องช่วยผมแบบนี้

"คราวนี้ขอรอบเดียวผ่านนะคะ พี่ชาย"
สาวออฟฟิซในชุดว่ายน้ำนักเรียนสีขาวพูดยิ้มๆ

ทันใดนั้น พื้นตรงที่ผมยืนอยู่ก็หายวับไป ส่วนตัวผมก็ร่วงลงไปยังความมืดมิดเบื้องล่างของห้องปรึกษาปัญหาชีวิตโดยไม่ทันได้ส่งเสียงสักแอะ
จะเรียกว่ามืดมิดก็คงไม่ใช่ซะทีเดียว มันเหมือนกับอยู่ในโรงภาพยนตร์ซะมากกว่า เพียงแต่สิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ 360องศานั้น
เต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์ทั้งที่เคยเห็นและไม่เคยเห็นสลับไปมาอย่างเร็วจี๋

ภาพเหตุการณ์นั้นหยุดลงพร้อมกับตัวผมที่ตกลงหัวฟาดกับพื้นที่รองรับนิ่มๆ
"อุ๊ฟฟฟฟ"
พอเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นที่อ่อนนุ่ม ก็พบว่าตัวเองกำลังล้มทับอยู่บนร่างของใครคนหนึ่งที่คุ้นเคย เธอสวมแว่นตาทรงคุณยาย อยู่ในชุดไวท์เมจปกปิดมิดชิด
S นั่นเอง...

แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตจากเบื้องหลัง
"เผลอไม่ได้เลยนะ ไอ้พี่บ้า! นี่ขนาดอยู่ตรงหน้าบอสแท้ๆ!?"

อสูรไฟร่างยักษ์สีแดงเถือกกำลังคำรามลั่นบนแอเรียที่เต็มไปด้วยหินร้อนแดง เขาของมันหักไปข้างหนึ่ง
ส่วนเจ้าของเสียงอีกคนก็อยู่ในชุดนักฆ่าสาวควงมีดคู่สองข้าง บนหัวมีสามเหลี่ยมสีเขียวๆชี้ลงมา (ต้องเรียกว่าเคอร์เซอร์สินะ)
เห็นชื่อเจ้าตัวว่า "Kir**098"
....นี่มันน้องสาวผมนี่หว่า แถมตั้งชื่อลงท้ายปีเกิดตัวเองอีกตะหาก

สู้กะ Ifrit แล้ว....

อึ้งเลยกู....

ไปต่อกันไม่ถูกเลยเรอะ

Dafaq did I just read....

>>212
แม้จะมีสัมผัสอะไรนิ่มๆจนติดใจ แต่ผมก็รีบลุกขึ้นจากสภาพที่ทับ S อยู่

"มัวแต่แต๊ะอั๋งกันแทงค์เน่าไปแล้ว พี่ชายไปแทงค์ต่อเร็วเข้าๆ" แล้ว
K ก็ถีบผมกระเด็นไปกองตรงหน้าเจ้าอสูรไฟร่างยักษ์ตัวนั้น ข้างๆกายผมมี
ร่างของพี่มืดเดรดล๊อคนอนเกรียมอยู่ ไอ้หมอนี่เป็นแทงค์สินะ...ผมหัวเราะแหะๆ
เจ้าอสูรไฟนั่นท่าทางจะไม่ตลกด้วย มันทักทายผมด้วยกงเล็บยักษ์ที่ไฟลุกท่วม
ผมยกขวานที่ไม่รู้ว่าอยู่ในมือตั้งแต่เมื่อไหร่ป้องกันไว้

"Cure II !" S ร่ายเวทย์เพ่ิมพลังอย่างรวดเร็ว
แล้ว K ก็กระโจนเข้าจู่โจมอสูรเพลิงนั่นทันที

Kir**098 use Dragon Kick
→Critial! Ifrit takes 254 damage.

"ไอ้พี่บ้า อย่ามัวชักช้า อิฟจะใช้ Hell Fire แล้ว รีบพัง Nail เร็วเร้ววว"
ผมไม่เข้าใจที่ K พูดสักเท่าไหร่ แต่พอมองซ้ายมองขวาก็เจอเสาอยู่ต้นนึง
ยังไม่ทันที่ผมจะเงื้อขวาน เจ้าอสูรเพลิงนั่นก็ลอยตัวขึ้นกลางอากาศ มีเปลวเพลง
ล้อมรอบตัวมันขดเป็นวงกลม ค่อยๆขมวดเข้ารวมที่หน้าอก

Ifrit uses Hell Fire.
→You takes 4550 Damage.
→Kir**098 takes 3604 damage.
→Sophia takes 3540 damage.

ผมก็ฟุบลงไปกองบนพื้นจากเพลิงนรกนั่น... แต่กรอบสี่เหลี่ยมตรงหน้าผมยังทำงานอยู่
Kiri**098: พี่ชายเฮงซวยเอ๊ย! ไม่ยอมรีบตี Nail งี้จะไปรอดได้ยังไงเล่า щ(ಠ益ಠщ)
Sophia: ไม่ใช่ความผิดของพี่ชายหรอกค่ะ ก็พี่มืดอ่ะตายก่อนเพื่อน (｀・ω・´)”
Dreadlock Strife: （ﾉ´д｀）ก็ยูไม่ยอมฮีลให้มี ไอจะไปรอดยังไงล่ะวู้
Kiri**098: ออกกันก่อนแล้วกัน _:(´□`」 ∠):_

หน้าจอก็มืดลง....แล้วพวกเราก็ยืนอยู่หน้าคริสตัลก้อนใหญ่

ทำไมตัวเอกโดนแรงจังฟะ

>>217
ณ ห้องปรึกษาปัญหาชีวิต
"อ้าว โดนเด้งออกมาซะแล้ว แบบนี้จะให้ทำไงดี?"
"เงียบๆไว้ ของจริงจะเริ่มแล้ว"

สองสาวนั่งเฝ้าอยู่หน้าจอมอนิเตอร์ในห้องปรึกษาปัญหาชีวิต ประหนึ่งกำลังดูเรียลลิตี้โชว์

Kiri**098: มีอะไรจะสารภาพมั้ย?
ผม : เอ่อ คือ...
Sophia : เดี๋ยวสิ K ไม่คิดว่ามันแปลกบ้างเหรอ?
Dreadlock Strife: เยส ไอถิงค์โซ
Kiri**098: อะไร?
Kiri**098: อย่ามา-
Sophia : เธอน่ะ จริงจังเกินไปแล้วนะ!
Sophia : ไม่สังเกตบ้างหรือไงว่าพี่เขาตามไม่ทันอยู่
Dreadlock Strife: นี๊ด ซัม โพชั่น?
Kiri**098: .....
Kiri**098: แค่นี้ยังไม่ผ่านแล้วเมื่อไหร่จะเก่งล่ะ
Sophia : K เธอเริ่มเล่นเกมนี้ทำไม คิดดูดีๆสิ
Kiri**098: จะเอาเหรอยัยแว่น? อย่านึกว่าอยู่LSเดียวกันแล้วชั้นจะไม่กล้านะ
Sophia : อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ
Dreadlock Strife: บิช พลีส
Kiri**098: ./partycmd oust Dreadlock Strife
→ Dreadlock Strife has logged out the game.
Kiri**098: นึกว่าจะแน่
Sophia : K พอที วันนี้เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ!

ผมที่รู้ล่วงหน้าแล้วว่านี่คืออีเวนท์ที่จะนำไปสู่ฉากจบที่แท้จริงของ S ก็ยังเดาไม่ออกว่าเธอคิดจะทำอะไร
ที่แน่ๆตอนนี้พี่มืดเดร็ดล็อคไม่อยู่เป็นไม้กันหมาให้ผมแล้ว
ทำไมถึงเป็นไม้กันหมาน่ะเหรอ ก็จากประสบการณ์ลงดันที่ผ่านมานั้น เวลาผมพลาดทีไร
มันมักจะมีเหตุให้กลายไปเป็นความผิดของพี่มืดแกทุกทีน่ะสิ ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ (แต่ผมไม่พูดหรอก)
จะว่าไป Sนี่ก็ นอกจากจะใจดีแล้ว ยังช่างสังเกตอีกตะหาก อุตส่าห์เข้าใจว่าผมเล่นไม่เก่งก็เลยช่วยประคับประคองมาให้ถึงขนาดนี้ โดยที่น้องสาวผมไม่รู้ตัวเลยสักนิด
ที่จริงผมก็รู้สึกผิดอยู่บ้างเหมือนกัน อุตส่าห์เป็นนีทมีเวลาเล่นตั้งเยอะแยะยังสู้พวกเธอสองคนที่คนนึงเรียน คนนึงทำงานไม่ได้เลย

ผมนี่มันกากจริงๆ

Kiri**098: แล้วทำไมล่ะ เมื่อก่อนตอนไม่มีเธอ พี่เค้าก็เล่นเก่งกว่านี้ตั้งเยอะแท้ๆ!

ผมเริ่มทำหน้างง ระหว่างที่คิดเรื่อยเปื่อยเมื่อกี้ พวกเธอคุยกันไปถึงไหนแล้ววะเนี่ย...

กลายเป็นนิยายเกมออนไลน์ไปแล้ว!

โลกคู่ขนานน้องสาวเรอะ
ถ้าเดินสายนี้ไปเรื่อยๆก็จะเป็นฉากจบ K อีกแล้วนะ!

ต้องแก้ให้เป็น S ได้สิ!

จบน้องสาวอีกรอบกูเผาคอมพ์ทิ้งจริงๆอะ (กูโม้)

เลิกเล่นกันแล้วเหรอวะ รออ่านต่ออยู่นะ

คนแต่งติดเกมหมดแล้ว... _(:3_lZ)_

>>225 เกมออกเยอะจริงๆ พับผ่า

>>219

มือนุ่มๆของผู้หญิงเอื้อมมือมาที่คอด้านหลังของผมแล้วบรรจงปลดNerveGearที่คลุมหัวผมออก
"อย่าคิดมากเลยนะจ๊ะ แค่เกมเอง..." ผมถูกจับล็อคเอาท์ออกจากเกม

ผมอยู่ในสภาพเปลือยกายครึ่งตัว นอนคล่อมร่างเนียนใสแบบสาววัย20กลางๆในสภาพชุดชั้นในของSอยู่ เธอเองก็เพิ่งถอดเนิร์ฟเกียร์ออกเช่นกัน

เฮ้ยๆ อะไรวะ ผมสงสัยเหลือเกิน ว่าห้องปรึกษาปัญหาชีวิตพาผมข้ามเนื้อเรื่องมาถึงไหนกันแน่
แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมขนลุกชูชันด้วยความตื่นเต้น
หน้าอกของSมีขนาดใหญ่กว่าที่เห็นในชุดเข้ารูปแบบทุกที ผมไม่เคยรู้สึกตัวมาก่อนเลยว่าเพื่อนสมัยเด็กของผมหุ่นนางแบบขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นยัยแว่นแท้ๆ แปลว่าที่ผ่านมาผมกับยัยนี่เล่นเกมในสภาพนี้ลุยบอสกันเรอะ!

ก่อนหน้านี้ก็เคยคิดไว้แล้วว่าผมมันต่างจากพระเอกการ์ตูนฮาเรมกากๆ! ถ้าเจอจังหวะแบบนี้มีแต่ต้องลุยเท่านั้น
ผมไม่รอช่า เข้าโจมตีรักแร้ขาวเขียนขิงเธอทันที ร่างของSสะดุ่งด้วยความตกใจ ได้ยินเสียงสะดุ้งแสนระทวยของเธอแว๊บหนึ่ง

ผมบรรจงเลียรักแร้ด้านขวาของเธออย่าหิวกระหาย Sเริ่มส่งเสียงครางเบาๆถี่ๆ เธอคว้ามือขวาของผมไปดูดเพื่อกลบเสียงตัวเองแก่เขิน
กลิ่นของเธอช่างหอมรัญจวนถูกใจผมมาก มีกลิ่นละมุนเล็กๆของน้ำหอมผสมกับกลิ่นเฉพาะตัวของเธอที่ผมคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็ก กลิ่นที่ผมรับรู้มาตลอดตอนที่เรานอนกลางวันด้วยกัน ตอนที่เล่นด้วยกัน ตอนที่จูงมือกันกลับจากโรงเรียน สารพัดภาพความหลังโผล่ออกมาในหัวผมราวกับน้ำพุ

นี่น่ะ..เรียกว่ารักได้รึเปล่านะ...

แฮ่กๆ

อ่านแล้วเหมือนKจะออกมาอีกแล้ว

แม่งเฟติสรักแร้นี่หว่า

ใช่ รัก....รักแร้

กำลังหื่นเลย เป็นหมันไปแล้ว

เขียนไม่ออก หยุดพักเก็บข้อมูลกันอยู่

ถ้าอ่านแต่เนื้อก็เฉยๆ แต่อ่านคอมเมนต์ประกอบนี่ฮามาก

ขุด

>>235 ผิดมู้ละ มีภาคต่อไป2มู้แล้ว

>>236 ขอวาร์ปที เล่นในมือถือโหลดช้า ;_;

>>237 https://fanboi.ch/lounge/175/138/

http://my.dek-d.com/namelessfanboi19/quizmaze/?id=2203 ลองก่อนดิ๊ กูทำแบบเบลอมาก นอนละจ้า

>>239 ใครจะเล่นมึงปรับเป็นonly meก่อนนะสัส เดี๋ยวโม่งหลุด

ไอ้สัส สนุกว่ะ

แก้บั๊ก+เพิ่มรูป

ลิ้งเดิม

คนทำควิส จะทำถึงภาคนี้เลยไหม https://fanboi.ch/lounge/175/#footer

>>239 กูตอบเกรียนแม่มโดนมีดปักหำรัวๆ 5555555

>>243 ต้องดูความฟิต

โดนแทงกะโปกจน flood เต็ม Timeline เบย

ฉันจับKที่หลับมัดข้อมือทั้งสองข้างไว้ที่หัวเตียงรวมทั้งขาทั้งสองข้างไว้
เฮ้อ... มัดขารวบไว้แบบนี้คงใช้นิ้วลำบากแต่ช่างเถอะ
แต่ว่าเพื่อนสนิทฉันนี่หล่อจังเลยน้า มองดีๆแล้วน่ารักจริงๆเลย สีหน้าตอนหลับดูเป็นสาวน้อยอะไรแบบนี้ถึงจะหล่อยังไงก็เป็นผู้หญิงอยู่ดีแหละนะ
ทนไม่ไหวแล้ว...
ควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว...
บ้าน่าแค่เห็นสีหน้าตอนหลับไม่เห็นจะต้องเป็นขนาดนี้เลย...
อยากทำร้าย อยากแกล้ง อยากทำให้เสียใจ อยากให้โกรธแค้น อยากลวนลาม อยากเห็นสีหน้าขัดขืน อยากให้ร้องไห้ อยากให้เกลียด อยากให้อีกฝ่ายขยะแขยง
อา เมื่อไรจะตื่นสักทีนะ
"อืออ~"
"อ้าว ตื่นแล้วเหรอ หลับไปนานจังเลยนะแต่สีหน้าตอนหลับน่ะน่ารักมากเลยละ"
"เธอเป็นใคร?"
"เรื่องนั้นเอาเป็นว่าช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าหลับตาสิ"
Kทำหน้าสงสัยใส่ฉันนิดหน่อย ก่อนจะหลับตาลงตามที่ฉันบอก
น่ารักจริงๆ ทั้งการแสดงสีหน้า ทั้งตอนอยู่นิ่งๆ ไม่ว่าตอนไหน
เฮ้อ ทนไม่ไหวจริงๆเลย เป็นบ้าอะไรกันนะตัวฉันเนี้ย
"เธอทำอะไรน่ะ!?"
"ฮืม? อย่างที่เห็นนั่งคร่อมเธออยู่ไง ขอจูบสักทีสิน่านะ"
"ด.. เดี๋...."
ไม่รอฟังคำตอบหรอก ถึงจะถามไปแล้วก็เถอะ
หวานจัง
อยากกินเข้าไปทั้งตัวเลย
อยากเลียไปทั้งตัว
อยากดูด
อยากดม อยากซุกไซร้ไปทั่วเลย
อยากจับ อยากสัมผัส
ทั้งกลิ่นตัว ลักษณะ สีหน้าไม่ว่าอะไร ยังไงก็ชอบจริงๆนั้นละ
"เป็นของฉันนะ ยังไงก็ช่วยอยู่กับฉันตลอดไปนะ ไม่ว่าจะขัดขืนยังไงก็ไม่คิดปล่อยหรอก เพราะงั้นเตรียมตัวเตรียมใจเถอะฉันไม่คิดจะหยุดอยู่แล้ว"
ฉันพูดแล้วมองคนตรงหน้าที่เต็มไปด้วยความตกใจ
กระวนกระวาย
สงสัย
ไม่เข้าใจ
รังเกียจ
โกรธ
ชอบจริงๆเลย อยากขอให้ทำสีหน้าแบบนี้ตลอดไปด้วยนะ
แม้จะได้ยินเสียงของเธอพูดอยู่ก็ไม่สนใจ ซอกคอตรงนี้หอมกว่าที่คิดซะอีก กลิ่นสบู่หรือว่าน้ำหอมกันนะท่าทางจะเป็นคนเหงื่อน้อยซะด้วยสิ แต่คงเพราะห้องแอร์มันเย็น ตรงหน้าอกถึงจะตัวเล็กแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีถึงจะเล็กแต่กลิ่นกับความนุ่มนิ่มชวนรู้สึกดีจัง ถอดเสื้อออกแล้ว แต่เอายกทรงไว้ดีกว่า แบบนี้เซ็กซี่กว่านี่น่า
ยกทรงลูกไม้สีดำ... เกินคาดกว่าที่คิดฉันพอเดาลักษณะช่วงล่างของเธอได้แล้วละ
หอมจัง นิ่มจัง ผิวขาวแบบนี้เคยตากแดดบ้างไหมเนี้ย
"นี่ รู้สึกยังไงบ้างเหรอ"
"..."
"เมื่อกี้ก็พูดๆอยู่แท้ๆทำไมหยุดซะละ นี่พูดต่อเถอะนะ ฉันน่ะชอบเสียงของเธอมากเลยละ อื้ม พูดสิ"
"..."
"ถ้าไม่พูดละก็ฉันจะจูบเธออีกรอบนะ"
แน่นอน... ไม่รอให้พูดหรอก
สิ่งเสพติดแน่ๆ ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งไม่อยากห่าง ยิ่งเธอเสียใจหรือทรมาน ยิ่งขัดขืน ยิ่งโกรธ ยิ่งทำให้ไม่อยากหยุด
คงหยุดไม่ได้แน่ๆ ไม่ไหวหรอกตอนนี้น่ะ เธอคงรู้สึกไม่ดี เธอคงจะเกลียดฉัน
แต่ขอโทษจริงๆนะ ฉันชอบและรู้สึกดีมากๆเลยละที่เธอเป็นแบบนี้
ขอร้องละ ช่วยเกลียดฉันต่อเถอะนะ
อย่าทำท่าทาทางยอมแพ้แบบนั้นสิ ขัดขืนฉันต่อสิ
บางทีคงจะเหนื่อย
"อื้ม พอก่อนก็ได้ เดี๋ยวอะไรให้กินนะ ฉันทำอาหารอร่อยมาก ต่อให้ไม่อยากกินยังไงก็ต้องกิน"
"..."
เงียบอีกแล้ว
อื้ม ช่างเถอะ วันนี้ทำไข่ยัดไส้ดีกว่า
ร่างกายของผู้ชายเนี้ย ไม่น่ากินเอาซะเลยน้า แต่ว่าถ้าฉันทำยังไงต้องอร่อยอยู่แล้วละ
เป็นถึงร่างกายชองคุณพี่ชายเลยนี่น่า
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
มู้เก่าแม่งล็อคไปแล้ว https://fanboi.ch/lounge/175/#footer ช่างแม่งละกัน

แล้วโลกก็แตก

มีคนมาต่อแล้ววววววววววววววว เหยดดดดดดดดดดดดด

>>247 กูงง อันนี้คือต่อจากกระทู้แอบชอบทอมหรือว่ายังไงวะ?

>>250 น่าจะคนละรูท

ฉันบรรจงใช้มีดสับชิ้นเนื้อให้เหลืองเพียงชิ้นเล็กชิ้นน้อย มันช่างมีความสุขจริงๆนะการทำอาหารให้คนที่ฉันหลงใหลเนี่ย
แต่ว่านะ.......ฉันน่ะ อยากจะกินเธอที่ถูกมัดอยู่บนเตียงมากกว่า
สัมผัสอันนุ่มนวลยังติดอยู่ที่ปากอยู่เลย
ฉันน่ะ อยากจะสัมผัสเธอต่อ อยากให้เธอกรีดร้อง อยากจะทำทุกอย่างกับร่างนั้น อา...แค่คิดก็แทบหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว
ฉันอยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัวเลย แต่ถ้าทำแบบนั้นฉันก็จะไม่ได้เห็นเธออีกต่อไปน่ะสิ
อยากรู้จังว่าเธอจะมีรสชาติยังไง จะหวานมั้ยนะหรือจะขม เดาไม่ถูกเลย แต่ฉันว่าเธอต้องอร่อยแน่ๆก็น่ารักออกปานนั้นนี่นา
อยากรู้จัง
อยากรู้จังเลย
ไม่อยากห้ามตัวเองเลย
ถ้าฉันกรีดเนื้อเธอออกมาทีละชิ้น เสียงร้องของเธอจะเป็นยังไงกันนะ
คงจะเร้าอารมณ์มากๆ ฉันแทบจะทนไม่ไหวแล้ว
เธอต้องเกลียดฉันมากแน่ๆ.........เอาสิ เกลียดฉันสิ เกลียดฉันอีกนะ เกลียดฉันให้มากๆเพราะมันทำให้ฉันมีความสุข
อา......หัวใจของฉันเต้งแรงจัง แทบจะหลุดออกมาจากอกอยู่แล้ว

อยากได้คนแบบที่มึงเขียนมาเป็นแฟนจัง

>>252 ตอนต่อแม่เจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาน้ำตาจิไหล

อ่านแล้วอยากลองแดกคนแปลกๆ

>>253 คนไหนวะ คนที่โดนมัดหรือคนที่กะลังเชือดคนอื่น

คนที่กำลังเชือด

ย้อนอดีตอีน้องสาวพาวเวออัพเหรอวะ หรือว่ารูทใหม่ แล้วไอที่ลวนลามนี่ใครซีหรือวีวะ

ไทม์ไลน์ไหนวะเนี่ย งงจนกูไปไม่เป็นแล้ว

แล้วไอ้พระเอกนี่โดนเชือดไปแล้วเหรอวะ...

ไม่ได้ต่อกับอะไรเลย เหมือนขึ้นเรื่องใหม่

จู่ๆหิวเลยดึงตัวละครมาแดกเล่น?

ตอนเดิมพระเอกแม่งเดี้ยงแล้วนี่ แต่รอยต่อระหว่างตอนล่าสุดกับตอนที่แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น กูรอโม่งมาด้นสดต่ออยู่นะ

ขณะที่เหตุการณ์กำลังดำเนินไป ได้มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากฟ้า"หยุดนะ!!"
หุ่นตัวหนึ่งลงจอดตรงที่สนาม ลักษณะของมันโคตรลิเก ปีกใหญ่ๆสีน้ำเงินดำ ข้อต่อเคลือบทอง หน้าแบบกันดั้ม ลิเกคณะไหนวะ!!
"หยุดการต่อสู้นี้ซะ"
"อ่ะ...พ......."ทั้ง V และ K ต่างทำหน้าตกใจ แต่คนที่ดูจะช็อกมากที่สุดคือ C
ผมได้ทำการถามเขาไป"แล้ว...คุณคือใคร!!"
"ผมเหรอ....."ค็อกพิทของหุ่นนั้นถูกเปิดออก"คิระ ยามาโตะ พี่ชายของพวกเธออีกคนยังไงล่ะ"
"พี่......"C ทำหน้าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง
"คางาริ......."ไอ้หมอนั่นเรียกชื่อเธอด้วยชื่ออะไรกัน?
แต่ที่รู้ๆ ไอ้หมอนี่ไม่ได้มาดีแน่ๆ!! มันมาแย่งบทพระเอกชัดๆ!!
...............................
S หน้าซีดอยู่หน้าจอในร้านอาหารจีนพร้อมกับเจ๊พนักงานออฟฟิศและพี่ดำ
"ไม่จริงน่า.....เขาน่าจะหายไปแล้วไม่ใช่เหรอ พี่ชายอีกคน คนรองของพี่พวกเรา...ฎ

>>263 ควย

>>263 สาด อะไรวะเนี่ย ไทม์ไลน์ไหนอีกวะ

ทำแบบ re monster ไหมมึงแดกๆ เวลอัพๆ

กูเล่าในมุมมองของvละกันนะ ตอนนี้กูงงเนื้อเรื่องชิบหายแต่จะแถต่อ อิอิกำ ต่อจาก>>263
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฉันแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างอธิบายสาเหตุไม่ได้รู้สึกเหมือนกับฉันจะไม่สามารถควบคุมอะไรได้อีกต่อไป
ฉันได้ยินเพียงเสียงร้องของkผู้ที่ถูกมัดอยู่บนเตียง เธอพยายามอย่างมากที่จะหลุดจากพันธนาการที่ฉันเป็นผู้สร้างไว้
ชายผู้ที่อ้างว่าชื่อ คิระ ยามาโมโตะ ได้ค่อยๆพาร่างอันกำยำของตนเองเดินเข้ามาหาc
"ไม่ได้เจอกันนานนะ" เขาค่อยๆใช้ปลายนิ้วสัมผัสลงไปบนใบหน้าของcอย่างแผ่วเบา "คางาริ"
c หรือคางาริ สบัดหน้าของเธออกจากเขา เธอมองเขาด้วยสายตาที่หลายหลายความรู้สึกยากที่จะอธิบายได้
แววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธเคือง สุขใจ เสียใจ หวาดกลัวและอีกหลายๆความรู้สึกที่มนุษย์คนหนึ่งพึงมี แต่หนึ่งในนั้นคือความรู้รู้สึกสุขสม เหมือนกับการที่เรารับรู้ว่าเรากำลังจะได้สิ่งที่ต้องการ
ฉันรู้ในทันที
ฉันถูกแย่งชิงสิทธิ์ในการควบคุมทั้งหมดไปแล้ว
สิทธิ์ที่ฉันจะได้กระทำต่อร่างนั้นที่กำลังดิ้นรนอยู่บนเตียง
ไม่สิ....
ไม่ทั้งหมด.............ฉันเพียงต้องยืดเวลาออกไปเพื่อที่จะได้สร้างช่วงเวลานี้ขึ้นมาอีกครั้ง
ช่วงเวลาที่จะเล่นสนุกกับเรือนร่างของk
ฉันยังมีโอกาส
___________________________________________________________________________________
กูขอท้าวความนิดนึง คือกูงงเอง กูเลยจะสร้างช่วงช่องว่างที่หายไปจากกระทู้ชอบทอมละกันนะเพราะกูตามกลับไปอ่านมากูก็งงว่าไมkโดนมัดเห็นว่าไม่มีใครเขียนต่อตรงนั้นกูก็แต่งขึ้นมาเองเลยละกัน
เอาเป็นว่าหลังจากที่พวกแม่งโดนvอีกคน(ในที่นี้เรียกว่าv2ละกัน กูงง)โจมตี kที่กำลังอยู่ในห้วงของความเสียใจที่พี่ชายตายก็ได้ระเบิดพลังเหี้ยไรซักอย่างทำให้สร้างมิติลี้ลับขึ้นมาซึ่งvและศพตัวเอกก็โดนดูดเข้าไปด้วยความบังเอิญ เลยทำให้เหลือแต่v2และcอยู่ด้วยกันสองคนนี้ก็เลยเปิดฉากต่อสู้กันอย่างดุเดือดจนcเกือบจะแพ้ ในขณะเดียวกันทางด้านของvและkที่ถูกดูดเข้ามาในมิติ kก็สลบไป vที่เห็นkนอนอยู่ก็เกิดวิปริตขึ้นมา(สาเหตุมาจากการตายของตัวเอกที่vมันแอบชอบในตอนแรก)เลยจับkมัดแล้วเอาศพตัวเอกมาสับเพื่อทำอาหารให้kกิน ตามนี้>>247 >>252 ทางด้านcที่กำลังจะแพ้ก็ถูกv2ใช้พลังฉีกร่างของcเป็นชิ้นๆแต่ด้วยพลังที่มากเกินควบคุมพลังนี้เลยฉีกแม่งทุกอย่างที่อยู่ตรงนี้รวมทั้งร่างของv2(dead)และมิติที่kสร้างขึ้น kและvเลยไม่เป็นไรเพราะเหมือนมิติมันโดนฉีกไปแทน cที่เป็นอมตะก็ได้ฟื้นขึ้นมาใหม่แต่ก็อยู่ในสภาพร่อแร่ ยังไม่รู้เรื่องที่vมันวิปริตไปแล้วและด้วยเห็นว่าkมันโดนมัดอยู่เลยคิดว่าvจะดำเนินตามแผนการเดิมคือกำจัดkแต่มันเองก็สู้ไม่ไหวแล้ว จากนั้นก็เป็นเหตุการณ์>>263
ปล. กูคิดว่าตอนนี้พระเอกเป็นวิญญาณอยู่นะ เพราะตายห่าไปแล้วแต่ยังมองเห็นและคิดได้อยู่ มั้ง
ปล2 กูแถได้แค่นี้แหละ

ผมได้แต่มองเจ้าคิระนั่นทำท่าจะจูบ C อยู่ แต่ว่าดูเหมือนว่าผมจะทำอะไรไม่ได้เลย! โถ่เว้ย!! สุดท้าย.....ผมมันก็ทำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอ!!!
ผมเริ่มนึกกลับไป.....
ช่วงเวลาที่ผมยังได้อยู่กับน้องสาวของผม
ตอนที่ผมได้รู้จักกับ S
ตอนที่ช่วยสาวจากพี่ดำ
น้องสาวผม ไม่สิ K ได้จ้วงแทงผม
ตอนที่เธอดูดเลือดผม
ผมตื่นมาอีกครั้ง
ผมได้สัญญาว่าจะช่วยทุกคนไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะเป็น V C K S หรือใครก็ตาม
น้องสาวผมยังไม่ถูกปล่อยออกมา ผมรู้ว่าเธอจะกลับมาทำร้ายผม แต่ว่าคนเป็นพี่ชายนั้น ไม่ว่าน้องสาวจะเป็นอย่างไร หรือตัวเองจะเป็นคนคุแค่ไหน ผมก็ยังต้องปกป้องน้องสาว
ไม่ใช่แค่น้องผม แต่ทุกๆคน
ครั้งแรกของผมกับ S
V ที่ช่วงชิงหัวใจผมไป
C ที่เพิ่งเจอกันไม่นาน
ผมจะปกป้องพวกเธอ!!!!!
"อย่างนั้นสินะ"
S ที่มาจากไหนไม่รู้ได้พูดอะไรบางอย่างพลางหันมาที่ที่ผมอยู่ หรือว่า!!!
"ใช่แล้วล่ะ ชั้นสามารถมองเห็นนาย และความคิดของนาย ชั้นรับรู้แล้วล่ะ แล้วก็....ขอบคุณนะ...ชั้นจะมอบพลังให้เธอเอง"
เธอได้จุมพิตที่ปากผม มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่น เดี๋ยวก่อน! วิญญาณแตะต้องคนได้เหรอ!! แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ร่างของผมกำลังเรืองแสง
"ไม่มีเวลาแล้ว ชั้นจะบอกเธอนะว่าจะทำยังไง"เธอได้บอกวิธีที่จะหยุดได้ ผมช็อก แต่ก็ไม่มีทางอื่นอีกต่อไป ผมทำได้แค่นี้
"โอ้ววววววววววววววววว"ผมพุ่งด้วยความเร็วสูงตัดหน้าไอ้คิระที่กำลังจะจูบ C และจูบ C ตัดหน้าทันที ความรู้สึกที่อบอุ่นไหลผ่านริมฝีปากผมอีกครั้ง และผมรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง กระดูก กล้ามเนื้อ ผิวหนังของผมถูกสร้างกลับมาด้วยความเร็วเหลือเชื่อบนร่างวิญญาณผม และชุดเมดที่คุ้นเคยก็หุ้มตัวผมอีกครั้ง
"คนที่จูบ C ครั้งแรกน่ะ ไม่ใช่คิระหรอก แต่เป็นชั้นยังไงล่ะ!!!!"ผมโพสท่าทำหน้าโฉดตามที่ S บอก
"ยัตตะ!!"เจ้าคิระทำหน้าช็อก และทำท่าจะไปขึ้นหุ่นลิเกๆของมัน
"ไม่ทันหรอก!!"S ตะโกน ชุดเมดของผมเกิดการเปลี่ยนแปลง
"Exellion Buster Form Activate"
"RG System:Enable"
"โอ้วววววววววววววววววว"ชุดเมดของผมขาดกระจุย เส้นใยของชุดได้เข้ามาห่อหุ้มตัวผมอีกครั้งแล่ะกลายเป็นชุดใหม่......
...
...
...
...
...
แบบปาปิยองจาก busou renki
"นี่มันเชี้ยอะไร!!!!!!!!!!!!!!!!"ผมแหกปากลั่น ไหน S บอกผมว่ามันจะเป็นชุดผู้กล้าไง!!
แต่ไม่ทันแล้ว ปีกผีเสื้อสีม่วงเข้มสุดอลังการราวหม้อหุ่งข้าวมีหนวดงอกออกมาจากหลังผม และผมก็พุ่งอีกครั้งไปที่หน้าคิระ
"จ๊ากกกกกกกกกกก!!!!!!!!"เจ้าคิระทำหน้าเหมือนเจอผีอีเม้ยหลอกเข้าเต็มๆ
ชุดส่วนเป้าผมระเบิดออก ไส้กรอกชีส 7 นิ้วของผมตั้งฉาก 180 องศากับพื้นโลก และผมก็พุ่งใส่หน้ามัน
"ท่าไม้ตายข้าวห่อไข่อเวจี Build Knuckle!!!!!!!!!!!!!!!!"
และไส้กรอกชีสผมก็เข้าปากมันเต็มๆ
"อ้ากกกกก ่ม่ายยยยยยยยยยยยยยย ความซิงปากของชั้นเก็บให้อัสรันคนเดียวเท่าน้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน"
และเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น ผมออกมาจากการระเบิดพร้อมไส้กรอกที่ยังห้อยต่องแต่งและเดินไปหา K ที่โดนมัดบนเตียง
"มาจบเรื่องนี้....กันเถอะ!!!"

>>268 ควย จังไรมากตอนนี้

ทำไหมยังไม่มีคนมาแต่งต่อเบยยยยยย

thread ruined

จังไรชิบหาย ไส้กรอกโตงเตงด้วยไอ้สัส 55555

>>270 จังไร+งงเกิน กูช่วยแต่งไม่ไหวว่ะ
รอขึ้นรูทหน้าก่อนแล้วกัน

pvXwXY8xc มึงทำกระทู้ล่มมาเกือบปีแล้ว จงมาแก้ไขโดยโพสเนื้อหาตอนต่อไปซะ เปลี่ยนเป็นมโนก็ได้

>>268 เมื่อผมแตะตัว K นั้น แสงสว่างได้เข้ามารายล้อมผม เพราะ RG system นั่นคืออนุภาคพลาสกี้นั่นเอง ด้วยลำแสงที่ห่อหุ้มตัวผมในตอนนี้
ทำให้ผมได้อัพเกรดไปอีกขั้น ในตอนนี้ผมได้กลายเป็นวิคเตอร์หมายเลข 4 และมีเหล็กเทวะสีดำ ผมจึงใช้เหล็กเทวะสีดำนั้น ย้อนเวลาเหตุการณ์ทั้งหมด เพื่อไปพบกับผู้หญิงคนนั้น สาวแว่นข้างบ้านที่แท้จริง ก่อนที่จะถูกสวมรอย
ความจริงนั้นสาวแว่นข้างบ้านผมได้ตายไปเมื่อ 3 ปีก่อน และ 1 ปีให้หลังนั้นได้ถูกสวมรอยโดย S
17 กรกฏา 2010 เวลา 21.30 ----
ในวันนี้ผมได้นัดเดทกับเธอที่ร้านอัลปาโน่ ในระหว่างที่ผมกำลังรอเธออยู่ที่ร้านอาหารอย่างใจจดใจจ่อเพื่อที่จะสารภาพบางสิ่งกับเธออยู่นั้นเอง ผมก็ได้รับโทรศัพท์แจ้งเข้ามาว่าสาวแว่นได้ถูกรถบรรทุกชนและเสียชีวิตแล้วจากพลเมืองดีที่เป็นคนนำส่งโรงพยาบาล และได้เจอเบอร์ผมเป็นเบอร์สุดท้ายที่เธอโทรออก ใช่แล้ว ถ้าหากว่าผมพยายามย้อนเวลาไปก่อนหน้านั้นอีกสักนิด เธอคงไม่เจอกับเรื่องเลวร้ายแบบนี้
ถ้าหากเป็นผมในอดีตคงไม่สามารถทำอะไรได้ ได้แต่ร้องไห้ ในขณะที่ตัวผมในอดีตรีบเดินทางไปโรงพยาบาลด้วยหัวใจที่แหลกสลาย ผมก็ได้เริ่มทำบางอย่าง...
17 กรกฏา 2010 เวลา 19:30
ในตอนนี้ตัวผมได้ย้อนเวลากลับมายังช่วงที่เธอยังมีชีวิต ผมได้แต่สงสัยว่าทำไมเธอที่ไม่เคยผิดเวลานัด ถึงได้ไปช้าถึง 2 ชั่วโมง
ผมได้เข้าใจแล้ว เธอเลือกซื้อชุดที่จะมาเดทกับผมนั่นเอง แต่เธอไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้ชีวิตเธอจะต้องเจอกับความเลวร้ายเพียงใด
แค่ผมคิด ผมก็อดปวดร้าวแทนเธอไม่ได้ แต่ว่าในตอนนี้แหละ ผมคนนี้จะต้องช่วยเธอให้ได้ ด้วยพลังของเหล็กเทวะและ RG System
17 กรกฏา 2010 เวลา 20:30
ใช่แล้ว ในตอนนี้เธอกำลังรีบเดินทางไปหาผม แม้เธอจะรีบนั่งมอเตอร์ไซค์ไปก็ตามแต่ แต่สภาพรถที่แออัดขนาดนี้มอเตอร์ไซค์ยังผ่านไม่ได้
เธอจึงลงจากมอเตอร์ไซค์แล้วรีบวิ่งมา และเมื่อมาถึงซอยที่พ้นจากการจราจรติดขัดแล้วนั่นเอง ที่ฟากของถนนนั้นได้มีรถบรรทุกของคนขับที่เมามาย
นั่นคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ในตอนนี้ร่างกายของผมได้ไปหยุดอยู่ตรงหน้ารถบรรทุกก่อนที่มันจะชนเธอ ผมได้ยื่นมือซ้ายออกไปและเอามือขวาโอบกอดเธอเอาไว้ ดูท่าว่าเธอจะตกใจมากสินะ แรงจากการปะทะกันระหว่างมือของผมกับรถบรรทุก ส่งผลให้โครงหน้าของรถบรรทุกเสียหายทั้งหมด แต่คนขับยังปลอดภัย เธอซึ่งยังสงสัยว่าผมเป็นใคร :ซึ่งนั่นมันก็ไม่แปลก เพราะตอนนี้สีผมและสีตาของผมได้กลายเป็นสีเขียวมรกตเหมือนกับวิคเตอร์หมายเลข 1 แต่เหล็กเทวะของผมเป็นแบบที่ปรับปรุงแล้ว ร่างกายของผมจึงไม่ปรากฏสีแทน หากแต่เป็นสีขาวเปล่งประกายสะท้อนแสง ซึ่งต่างจากตัวผมที่เคยผิวสีแทนเป็นอย่างมาก แต่นั่นมันก็ช่วยไม่ได้ เพราะนี่เป็นพลังที่ผมยอมรับเพื่อช่วยเหลือเธอ
ในที่สุดเธอก็จำผมได้ "นะ.. นี่นาย ไม่ใช่ว่านายอยู่ในร้านอัลปาโน่หรอกเหรอ แล้วทำไมร่างกายกับสีผมของนายจึงเป็นแบบนี้ แล้วยังสามารถหยุดรถบรรทุกได้แบบนั้นอีก"
ผมจึงพาเธอไปนั่งพักที่สวนสาธารณะ ถึงจะผิดกับตัวผมในอดีตที่กำลังรอเธออยู่ก็เถอะ แต่ก็ต้องอธิบายให้เธอฟัง
ผมได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เธอตกใจเป็นอย่างมาก ผมจึงขอให้เธอเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับและรีบไปหาตัวผมในอดีต
แต่แล้วเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อระหว่างทางที่เธอกำลังไปนั้นมีรถยนต์เข้ามาชนเธออย่างจัง ผมเข้าไปอุ้มศพของเธอที่เสียชีวิตในทันทีด้วยหัวใจที่แหลกสลายอีกครั้ง "ทำไมกัน ทั้งๆที่ฉันก็แก้ไขอดีตได้แล้วนี่นา ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นได้ ทำไม ทำไม ทำไม"
ผมได้แต่ตะโกนอย่างสิ้นหวัง ทันใดนั้นเอง V C K S ก็ได้ปรากฏตัวต่อหน้าผมทั้ง 4 คน
"นายไม่สามารถหลีกหนีชะตากรรมได้หลอกนะ แม้ว่าตัวเธอจะสามารถรอดจากบรรทุกได้ก็ตามที แต่ชีวิตเธอก็ต้องจบสิ้นในวันนี้"
ผมไม่ยอมแพ้ ย้อนเวลากลับไปอย่างบ้าคลั่ง ไม่ว่าจะทำเท่าไหร่ สิ่งที่ผมได้กลับมาก็คือภาพการตายของเธอและหัวใจที่แหลกสลายจนสิ้นหวัง

>>275 V C K S ได้แต่มองผมอย่างสมเพช แม้ว่าผมจะมีพลังมากซักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถช่วยเธอได้
S ได้บอกผมว่า ทางเดียวที่จะช่วยสาวแว่นได้ก็คือการฆ่ายมทูตที่จะมารับวิญญาณเธอ
ผมจึงได้ย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง นี่เป็นการย้อนเวลาครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ และในครั้งนี้ผมได้เห็นมัน!
นั่นคือยมทูต โครงกระดูกในชุดผ้าคลุมกำลังเงื้อเคียวไปหาเธอ
ผมจึงเรียกอาวุธของตนเองมาจากเหล็กเทวะ คาปราซโซ่ เดอ ลาเช่
สิ้นเสียงคำพูด ดาบของผมก็ได้ปรากฏขึ้น ดาบเล่มนั้นได้พุ่งเข้าไปขวางเคียวยมทูตอย่างทันท่วงที
ผมได้ผลักเธอให้หนีไป ในขณะที่ผมกำลังต่อสู้กับยมทูตอยู่นั้นเอง เธอก็ถูกคนบ้าใช้มีดแทงจนตาย ผมซึ่งได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจึงสิ้นหวังอีกครั้ง
V C K S ได้ปรากฏตัวต่อหน้าผมหลังจากที่ผมฆ่ายมทูตตายแล้ว
"ทำไมกันล่ะ ทั้งๆที่ยมทูตสู้อยู่กับชั้น ทำไมเธอถึงยังตายได้อีก"
C ได้เอ่ยคำพูดที่ราวกับเยาะเย้ยผมออกมา "ยมทูตไม่ได้มีตนเดียวซะหน่อย"
ผมจึงย้อนเวลาอีกครั้ง ไม่ว่าจะต้องย้อนเวลาอีกซักกี่ครั้งก็ต้องช่วยเธอให้ได้
V บอกผมว่าผมสามารถย้อนเวลาได้อีก 4 ครั้งเท่านั้น หากมากไปกว่านั้น ตัวตนของผมในทุกช่วงเวลาต้องถูกทำลาย
สถานการณ์ยิ่งทวีความสิ้นหวังเข้าไปอีก
แต่ทว่า ในตอนนี้ผมสามารถคิดหาทางช่วยชีวิตสาวแว่นและชีวิตตัวผมเองได้แล้ว...

ก....กลับมาแล้ว!!!! ดีใจมว๊าาาากกก! ไทม์ไลน์แม่งกลายเป็นเส้นเดียวแล้วว่ะ เดี๋ยวมาสรุปเรื่องกันหน่อยละกัน

สรุปเรื่องราวจนถึงตอนนี้!

ต่อจาก
>>>/lounge/175/136/
>>>/lounge/175/137/
>>>/lounge/175/138/
=====================
หลังจาก3หน่อ ตัวเอก,CและVเข้ามาในมิติวาร์ปที่พี่นิโกรเปิดเพื่อไปจัดการกับK ตัวเอกที่อยู่ในที่เปลี่ยวกับVก็เกิดอารมณ์ขึ้นมาเลยลวนลามVจนเสื้อผ้าหลุดลุ่ย กางเกงในลอยคว้างหายไประหว่างกำลังวาร์ป ระหว่างนั้นเองตัวเอกและVก็พบกับCซึ่งมาพร้อมกับกางเกงในของVที่หายไปเมื่อครู่

Cที่เห็นVในร่างเกือบเปลือยใส่แค่เสื้อเชิ๊ตตัวเดียวก็เกิดอารมณ์อยากแล้ว เลยเข้ามาแกล้ง+ลวนลามVอีกต่อ (อีนี่น่าสงสารมาก) แต่ในตอนนั้นเองระหว่างที่ทั้ง3กำลังจะออกจากมิติวาร์ปเพื่อเผชิญหน้ากับK ตัวเอกก็ลงจอดผิดท่าคอหักตายห่ากลายเป็นวิญญาณ

Kที่อยู่ที่นั่นเห็นว่าพี่ชายกลายเป็นศพไปแลวก็ร้องไห้ลั่น เข้ามากอดร่างพี่ชายด้วยความเสียใจแล้วเริ่มเถียงกับV ที่เป็นสาเหตุทำให้พี่ชายตาย ระหส่างกำลังเถียงอยู่นั้น Kก็โดนV2ที่พึ่งโผล่มาเอาป่านี้โจมตีเข้าที่หลังคอ

Kที่กำลังเสียใจที่พี่ชายตายยิ่งโกรธหนักที่โดนV2ลอบทำร้าย จึงกรีดร้องจนมิติบิดเบี้ยว ทำให้เกิดช่องว่างมิติดูดตัวKเอง V และ ศพของตัวเอกเข้าไปในมิตินั้น เหลือเพียงCและV2อยู่ที่มิติเดิม

CและV2เปิดศึกกันอย่างดุเดือดจนV2ร่างสลายเป็นเสี่ยงๆ ส่วนCที่มีพลังอมตะอยู่แล้วจึงฟื้นกลับขึ้นมาได้

ในขณะที่อีกมิติ Vที่สติแตกเพราะความเสียใจที่ตัวเอกตายก็จับKที่หมดสติมัดไว้กับเตียงแล้วเริ่มซุกไซร้ลามเลียเพื่อนรักอย่างโหยหา ก่อนจะสับศพของพี่ชายเป็นชิ้นๆเพื่อเอามาทำเป็นอาหารให้กับK ในตอนนั้นเองCที่ฟื้นขึ้นมาก็พบกับKและVโดยที่ยังไม่รู้ว่าVสติแตกไปแล้ว

ทันใดนั้นเองหุ่นรบปีกลิเกก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับชายที่อ้างว่าตัวเองคือคิระ ยามาโตะ มันจับCขึ้นมาทำท่าจะจูบ ภาพนั้นเป็นภาพที่ตัวเอกซึ่งเป็นวิญญาณยอมรับไม่ได้ ได้แต่ยืนเจ็บใจคิดแต่ว่าอยากจะปกป้องทุกคน

Sได้ปรากฏตัวขึ้นข้างหลังตัวเอกที่เป็นวิญญาณแล้วกล่าวขอบคุณก่อนจะมอบพลังให้ Sจูบตัวเอกแล้วมอบพลังแห่งเหล็กเทวะและRGซิสเต็มให้ตัวเอกเพื่อต่อกรกับคิระยามาโตะผู้กำลังจะช่วงชิงจูบของCไป

ด้วยพลังแห่งเหล็กเทวะ/พลังของRGซิสเต็มและพลังของชุดเมด ทำให้ตัวเอกได้กายเนื้อกลับมา(ในสภาพชุดปาปิยอง) เอาชนะคิระยามาโตะและช่วงชิงจูบแรกของCมาเป็นของตัวเองได้ในที่สุด

ตัวเอกเดินไปหาKที่โดนมัดอยู่บนเตียงและสัมผัสกับร่างของเธอเพื่อจบเรื่องทั้งหมด

ต่อที่>>275

ขุ่นพระ!!! กลับมาแล้วโว้ยยยยย

ฉากอี K โดนรัดบนเตียงนี่กูแฮ่กๆมากไอเหี้ย

คนแต่งฉากน้องKฉดนมัดนี่อัจฉริยะชัดๆ

>>281 นี่ก็เวอร์ไปสัส

สรุปSไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กตัวจริงหรอกเหรอ ช็อคเลยกู อุตส่าห์หลงรักมา2ปี

ขณะเดียวกัน ที่เมดคาเฟ่แห่งหนึ่ง คนสามคนมองหน้าจออย่างพึงพอใจในห้องๆหนึ่ง
"ดูเหมือนจะคิดได้แล้วสินะ"หญิงสาวที่ถูกเข้าใจว่าโดนลวนลามบนรถไฟฟ้ามองอย่างพึงพอใจ
"เขาจะต้องทำได้แน่ๆ"พี่นิกก้าหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ
"อนาคตอยู่ที่ตัวนายแล้ว เจ้าหนุ่ม"ลุงราล(โว้ย)ตะเบ๊ะ
...................
ปล.กูเองที่ทำเรื่องเพี้ยน กูต้องกราบขอโทษโม่งทุกคนที่กูทำผิดพลาดไปนะเมื่อหลายปีก่อน ถ้าจะไม่ให้อภัยกูก็ไม่เป็นไร แต่กูรู้สึกผิดจริงๆ

อันไหนโพสมึง

โดนลืมแล้ว