>>117
ระหว่างที่ปล่อยให้ผมเค้นคำสารภาพจาก V เอาเองตามสะดวก S ที่ปลีกวิเวกออกมาก็ขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าของตึกร้าง
ฐานะของเธอในตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กอีกแล้ว
ภาพทิวทัศน์จากบนตึกร้างในสายตาเธอเริ่มไม่ชัดเจนเหมือนเคย แสงสว่างจากตึกรามบ้านช่องยามค่ำคืนในเมืองคงทำให้เธอตาพร่า
Sลองขยับกรอบแว่นให้เข้าที่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
หยดน้ำอุ่นๆที่ปริ่มอยู่ในตาเริ่มไหลออกมา
ความจริงเธอก็รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเธอไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กของเขา
แล้วความหมายของน้ำตานี่คืออะไรกันล่ะ?
"ไม่เอาน่า S เธอน่ะเตรียมใจมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่ใช่รึไง"
เจ้าของคำพูดคือหญิงสาวท่าทางภูมิฐาน ผมที่ยาวประบ่าถูกมัดรวบไว้เป็นจุกเล็กๆด้านหลัง ดูเรียบร้อยตามสไตล์สาวออฟฟิซ
"ที่ฉันยอมทิ้งพลังในฐานะM เอาไว้ให้เจ้าพี่ชายไม่เอาไหนนั่น ก็เพื่อจะให้กลับมาช่วยเธอที่ทำผิดพลาดไว้นะ"
เรื่องนั้น S เองก็พอเดาได้ตอนที่เห็นชุดประจำตัวของM อดีตผู้สมรู้ร่วมคิดที่ทำให้เธอได้ออกมาใช้ชีวิตในฐานะเพื่อนสมัยเด็กได้ตั้งหลายปี
ทีแรก เธอเองก็คิดว่าโดนหักหลังเข้าซะแล้ว เพราะหลังจากที่Mหายไป เธอก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรกในหมู่ผู้ทำสัญญา
"แล้ว... เธอจะปล่อยให้Vเข้าใจผิดต่อไปอย่างนั้นเหรอ ไม่สงสารเค้าบ้างเลยเหรอ?"
ช่างเป็นคำถามที่สมเป็น S ผู้ห่วงเรื่องของคนอื่นมากกว่าตัวเองจริงๆ
"ยัยนั่นน่ะ ยังเด็กนัก ปล่อยให้อยู่ในฐานะน้องสาวแบบไม่ต้องคิดอะไรมากความไปแบบนั้นล่ะดีแล้ว"
อดีตM ตัดบทเรียบๆ
จากมุมมองของเหล่าผู้ทำสัญญา S คือคนที่เปลี่ยนจากพรรคพวกไปเป็นคนทรยศ
จากมุมมองของพี่ชาย S คือคนที่เปลี่ยนจากเพื่อนสมัยเด็กกลายเป็นน้องสาวแท้ๆ
แต่จากมุมมองของ M เธอยังคงเป็น S คนเดิมเสมอเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา
"ให้ฉันมาทำอะไรแบบนี้อีกรอบน่ะ ไม่เอาแล้วนะ เลิกร้องไห้แล้วกลับไปสะสางเรื่องตัวเองได้แล้ว โอกาสแบบนี้น่ะไม่มีอีกแล้วนะรู้มั้ย"
อดีตM เตือนเธอด้วยความห่วงใย เธอรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่สู้ดีนัก การที่Kหายเงียบไปแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด
สำหรับM ที่ตายไปแล้วในความทรงจำของพี่น้องผู้ทำสัญญา คงยื่นมือเข้ามาช่วยS ได้เท่านี้
และเมื่อ S หันกลับมาอีกครั้ง Mคนเก่าก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว
"ขอบใจนะ Magnum"
-------------------------------------------------------------
แมกนั่ม แพงจริงๆ