Fanboi Channel

สวัสดีครับ วันนี้ผมไปแสวสะพานเหล็ก ลงรถไฟฟ้าใต้ดินหัวลำโพงไปซื้อDVDมา ขากลับเห็นสาวออฟฟิศคนนึง น่าจะอ่อนกว่าผมสามสี่ปี โดนนิโกรแอบจับตูดอยู่ท้ายขบวนครับ

ผมเลยเดินไปด่านิโกรมัน ว่าอย่ามาทำแบบนี้ในเมืองไทย ตอนนั้นรถไฟใต้ดินถึงสามย่านพอดี มันเลยไม่กล้าทำอะไรมั้ง เลยเดินหนีออกไป น้องผู้หญิงคนนั้นก็ขอบคุณผมใหญ่ แล้วขอเบอร์ติดต่อไว้ เห็นว่าอยากตอบแทนอะ

คิดว่าเขาขอเบอร์ผมไปเฉยๆตามมารยาทหรือว่าเขาจะติดต่อผมกลับมาจริงๆครับ แอบตื่นเต้น ไม่เคยให้เบอร์ผู้หญิงเลย

>>1
อาจจะแค่ขอเป็นมารยาท
แต่ถ้าโชคดีอาจจะมี SMS มาขอบคุณ
ถ้าแจ๊คพ็อตแตกอาจจะโทรมาขอบคุณ ลองทำแบบ Densha Otoko ชวนไปกินข้าวดู

Seems legit ว่ะ

>>1 เขาอาจจะตอบแทนคุณทีหลังก็ได้ ของแบบนี้ไม่แน่ไม่นอน แต่อย่าคาดหวังมาก
แต่นายทำดี เราขอชื่นชมจริงๆ

พิมพ์ว่านิโกรนี่ racist หรือเปล่า? เรียกไอ้เหี้ยหมึก ไอ้ดำเหี้ยดีกว่ามะ?

>>5 เอหลายคนยังไม่รู้น่ะว่าคำว่า นิโกร มัน Racist หรือไม่ = ="

พลาดไปแล้วนะครับ
ที่ถูกต้อง คุณต้องเดินเข้าไปหาอย่างสุภาพแล้วถามว่า "Can I Join?" ครับ

ก็น่าจะขอบคุณเป็นมารยาท แต่อย่าไปคาดหวังมาก ไอ้หนุ่มรถไฟใน 2ch มันยังยืนยันไม่ได้เลยว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง

ถ้าได้ชุดชามาเป็นของตอบแทนก็เตรียมตัวได้เลย

ไม่มั้ง เขาอาจจะพาไปเลี้ยงข้าวขอบคุณก็ได้แหละ

กูว่ามันโม้

ต่อจาก >>1
จากนั้น รู้สึกตัวอีกทีผมก็ตื่นขึ้นมาในซอยเปลี่ยวๆ เสื้อผ้ากางเกงขาดหลุดลุ่ย ถุงใส่ฟิกเกอร์ที่ถือมาด้วยก็หายไปไหนแล้วไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้รู้สึกปวดหัวเหมือนโดนอะไรฟาด

คนต่อไปมาต่อดิ๊

อ้าวกลายเป็นมู้ต่อฟิกไปสะแล้ว

>>12 กระเป๋าเงินผมก็หายไปด้วย ผมเลยต้องเดินกลับบ้าน เคราะห์ดีที่ซอยนั้นไม่ห่างจากบ้านผมมากนัก
พอถึงบ้าน น้องสาวของผม(13ปี)เห็นเข้าก็ตกใจ รีบถามว่าพี่ชายไปโดนอะไรมา ผมเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร
เหมือนกัน แต่พอผมล้วงกระเป๋า ก็พบกระดาษกับเบอร์โทรศัพท์ของใครไม่รู้อยู่

>>14
ทันใดนั้น พอน้องผมเห็นข้อความในกระดาษใบนั้น น้องผมก็หันหลังเดินเข้าครัวไปช้าๆ ผมเร่ิมเสียวสีนหลังวาบ

น้องผมเดินกลับมา ในมือถือมีด ดวงตาาเป็นสีเลือด มองทอดมาที่ผมอย่างเลือดเย็น

>>15 ผมที่จำอะไรไม่ได้เลยก็แกล้งถามเธอไปว่า "หน้าพี่มีอะไรติดเหรอจ๊ะ"
แต่กลับถูกเธอสวนกลับมาว่า
"ไปเจอยัยแว่นนั่นมาอีกแล้วใช่มั้ย!"

>>16 ยัยแว่น.. ผมนึกออกแล้ว ยัยแว่นนิสัยเหมือนคุณยาย เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผม
แต่เธอถูกรถชนตายไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว น้องสาวผมพูดอะไรขึ้นมาเนี่ย ผมเสียวสันหลังวาบ
จึงรีบเข้าห้องตัวเอง หยิบโทรศัพท์(สำรอง)ขึ้นมาแล้วลองโทรไปที่เบอร์นั้น...

ฮัลโหล....นั่นใครคะ เสียงนั้นดังออกมาจากโทรศัพท์

>>18 ใช่ เป็นคนนั้นจริงๆ ด้วย ยัยแว่นคนนั้น คนที่ชื่อขึ้นต้นด้วยตัว S แตายังไงเธอก็ตายไปแล้ว เมื่อสองปีก่อน ผมเป็นคนฆ่าเธอเอง ถ้าไม่ใช่เพราะผม เธอก็คงไม่ถูกรถชนตาย

ผมหน้าซีด กดวางสาย และโทรใหม่อีกครั้ง

โควทผิด 555

>>18 เสียงเคาะประตูห้องผมเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับเสียงตะโกนอย่างโมโหร้ายของน้องสาว
ผมก้มลงมองหน้าจอโทรศัพท์มือถืออีกครั้ง แล้วสายตาก็พลันไปสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเป็นไปได้

เวลาที่แสดงอยู่บนหน้าจอมือถือ คือวันอังคารที่ 16 กรกฏาคม ปี 2011

ต้องเป็นวันเสาร์ดิ http://en.wikipedia.org/wiki/Portal:Current_events/2011_July_16

16 กรกฏาคม 2011 วันนั้นที่ผมไม่เคยลืม วันที่เธอจากไป ตอนนี้ผมยังกลับไปแก้ไขทัน
เธอคนนั้นจะถูกโจรโรคจิตฆ่าตายระหว่างทางกลับบ้านตอน 4 ทุ่ม ตอนนี้เพิ่งจะ 2 ทุ่ม
ผมยังมีโอกาสแก้ไข ผมไม่รีรออีกต่อไป รีบวิ่งออกจากบ้าน ได้ยินเสียงน้องสาว
ตะโกนโหวกเหวกไล่หลังผมก็ไม่สนใจ

ฝนตกปรอยๆ ผมวิ่งตากฝนราวกับพระเอกหนังเกาหลีตอนจบ

ฉึก! ใครบางคนพุ่งเข้ากระแทกผมจากด้านหลัง....

(อ้าว..กุลืมว่าถูกรถชนตาย กุขอโทษ แก้เป็นรถชนละกันนะ)

เฮือก! ผมสะดุ้งสุดตัว เหงื่อท่วมเต็มเสื้อ กวาดสายตาไปรอบๆอย่างลุกลน
นี่มันห้องผมเอง? หัวใจเต้นเร็ว ผมรู้สึกว่าผมฝันถึงอะไรบางอย่าง เป็นฝันที่ไม่ดีนัก
10.38 ของเช้าวันอาทิตย์ ถือว่าสายแล้ว เพราะวันนี้ผมมีกำหนดการว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไปซื้อของที่สะพานเหล็ก...

>>24 ระหว่างที่ขึ้นรถไฟฟ้า ผมสังเกตเห็นผู้หญิงคนนึงหน้าตาน่ารักทีเดียว น่าจะอ่อนกว่าผมสักสองสามปี
กำลังถูกนิโกรลวนลามอยู่ท้ายขบวนรถไฟฟ้า ด้วยหน้าที่ของลูกผู้ชาย ผมจึงเข้าไปตำหนินิโกรคนนั้นจนมัน
หนีไป ผู้โดยสารต่างปรบมือให้ผม น้องผู้หญิงคนนั้นก็ขอบคุณผมใหญ่ แล้วก็ขอเบอร์โทรศัพท์ผมไป บอกว่า
อยากตอบแทน

พอถึงสะพานเหล็ก ผมก็สอยฟิกเกอร์คิริโนะตัวที่จองไว้ เป็นคิริโนะในชุดเมด เท่านี้ผมก็จะเก็บไลน์คิริโนะได้ครบแล้ว

วนลูปอีกละ แนวนี้มันเยอะไปแล้วม้าง

เค้าเรียกฝันบอกเหตุ เดี๋ยวจะเข้าเนื้อเรื่องโดนนิโกรเวียนเทียนในซอยตะหาก

เหยดดด สไตน์เกท

>>25 แล้วหยงก็เข้ามาบัสมู้ตายหมดแม่ง . . . อะไรนะ? ผิดบอร์ดเหรอ!!!

>>25

หลังจากผมกลับมาถึงบ้าน และประสบความสำเร็จในการหลบน้องสาวที่ยังพยายามตามฆ่าผมอย่างไม่ลดละเข้าไปในห้องได้สำเร็จ ผมรีบแกะกล่องฟิกเกอร์คิริโนะตัวสุดท้ายเพื่อเอาออกมาโชว์ในตู้ และด้วยความเหนื่อยจากการหลบหนีน้องสาว ผมได้ผลอยหลับไป

ผมตื่นขึ่้นมาอีกครั้ง ด้วยเสียงของคิริโนะ (จำชื่อ CV ไม่ได้) พูดว่า "あなたはもう死んでいる" เนื่องจากสกิลภาษาญี่ปุ่นผมต่ำต้อยติดดินในระดับเดียวกับโอตะไทยส่วนใหญ่ ผมจริงไม่รู้เรื่อง จริงตอบไปว่า "ว่าไงนะ ฟังไม่ออก" คิริโนะจึงตะโกนกลับมาว่า "เธอน่ะ ตายไปแล้ว!"

ผมตกใจสะดุ้งตื่น ถอนหายไปว่ามันเป็นแค่ฝัน ผมรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ อยู่ที่ท้อง จึงลืมตาขึ้น

ได้เห็นน้องสาววัย 13 ปี คนเดิมที่ไล่ฆ่าผมเมื่อตอนเที่ยง นั่งคร่อมผมอยู่ โดยวางมีดอีโต้มันแว๊บวางอยู่บนหน้าท้องของผม เธอค่อยๆ พูดออกมาด้วยเสียงแอ็บแบ้วดัดจริตที่สามารถทำให้ซิสค่อนทุกคน (รวมถึงพวกที่มี Air Imouto เช่นซิสค่อนจาก Apple) ละลายน้ำแตกได้ในพริบตาว่า

"เวลาปรึกษาปัญหาชีวิต"

บอร์ดนี้มันมีแก้คำอัตโนมัติหรือกูพิมพ์ผิดเองวะ จิง จึง จริง

กูพิมพ์ผิดเอง โอเค

CV : ทาเคทัตสึ อายานะ สัดส่วน 88 61 86

อย่าตื่นจากฝันบ่อยดิวะ แม่ง lame

>>30
เสี้ยววินาทีนั้น ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว มือผมกวาดไปทั่วพื้นห้องเสมือนนักว่ายน้ำ หวังว่าจะควานหาอะไรที่ช่วยแก้สถานการณ์
แต่นั่นยิ่งทำให้เธอได้ใจและใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือมีด กดแขนผมเอาไว้
จากนั้นก็งื้อมีดขึ้นสูงแล้วปักลงไปบนฝ่ามือของผม

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" แม้จะไกลหัวใจ แต่ผมก็ร้องลั่นบ้านเสมือนโดนเฉือนกล่องดวงใจ
แม้ว่ามันจะโดนแค่เฉียดๆปลายนิ้วก้อยไปสามมิล
ตรงข้ามกัน น้องสาวของผมกลับพูดต่อด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นชวนขนลุก
"ที่ไหน?"
"พี่ไปเจอยัยแว่นนั่นที่ไหน?"

รอดูฉากแกงค์แบง

>>35
น้องสาวผมเป็นคนอารมณ์ร้อนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย
"ยัยแว่นไหน พี่ไม่เห็นรู้เรื่อง"
"ยังจะมาไขสืออีก!"
น้องสาวผมเสือกแทงมีดในเข้าที่ท้องผม เสียงกระซวกสยดสยอง เลือดแดงไหลนองท่วมเตียง
ผมกรีดร้องไม่เป็นภาษา %$@#@$#@1!
เฮี้ยยยยฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ต้องเป็นหนูคนเดียว! ของหนูคนเดียว!!!
เสียงหัวเราะนั้นค่อยๆแว่วเบาลงพร้อมกับสติผมที่ค่อยๆหลุดลอย

DEAD END
>Continue from Last Save Point
>Return to Title

flag แบบนี้ต้องกด quick time event รีบเข้าไปจูบนะ

ต่อจาก >>37 และ >>35 เป็นเซฟพอยต์

ผมตัดสินใช่ ชั่งน้ำหนักระหว่างชีวิตตัวเองกับความลับ

"ที่บ้านเของเธอจ่ะ" ผมพูดด้วยเสียวอ่อยๆ"

"จริงเหรอ? งั้นก็ไปตายไป!" น้องผมกรีดร้อง พร้อมกับเสือกมีดเข้ามาที่จุดนั้นของผม มันสะบัดออกนอกหน้าต่างลงไปในบ่อเป็ดหลังบ้านในทันที

ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

น้องผมแสะยิ้ม

"ต่อจากนี้พี่ก็มีคนอื่นนอกจากหนูไม่ได้แล้วสินะคะ ดีใจจังเลยค่ะ" เสียงนั้นราวกับมีดมาตัดโคนของผมที่ยังเหลืออยู่ให้สิ้นซาก

"อยู่กับหนูตลอดไปนะคะ"

สติผมเริ่มหลุดลอยจากเลือดที่เสียไปมาก

ผมรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ที่เข้ามาแถวขาผม

น้องผมนั่นเอง

เธอเข้ามาค่อยๆ บรรจงดูดเลือดจากแผลนั้นอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเอาผ้าและน้ำเข็งมากดห้ามเลือด

ผมหมดสติไปในที่สุด

--------------------------

ผมลืมตาขึ้นช้าๆ ที่นี่ที่ใหน? ผมเห็นหญิงวัยกลางคนที่คุ้นหน้าเดินเข้ามาหา

"โรงพยาบาลไงล่ะ ลูกก็น้า ทำอีท่าไหน ถึงเผลอหั่น...ของตัวเองได้เนี่ย โชคดีนะที่น้องเจอทัน เลยพอปฐมพยาบาลทัน ไม่งั้นลูกคงตายไปแล้วล่ะ" แม่ผมบอก

ผมก้มลงมองดู...อย่างช้าๆ

"ไม่!!!!!!!!" ผมตะโกนและหมดสติไปอีกครั้ง

ผมตื่นอีกครั้ง น้องผมนั่งหลับอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นเธอที่ตัดของผมไป

"เอ้า ตื่นแล้วเหรอ? อย่าลืมของคุณน้องเขาด้วยล่ะ ให้เลือดลูกไปตั้งเยอะแหนะ

"ถ้าไม่เป็นไรมาก แม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆ มาเยื่ยมใหม่"

ผมนอนคิดโน่นคิดนี่อยู่สักพัก น้องผมก็ตื่น

"อ่าว พี่ชาย ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?

"ต่อจากนี้พี่ห้ามมองใครนอกจากหนูแล้วนะ พวกเราแลกเลือดกันแล้ว" เธอพูดด้วยสีหน้าไร้เดียวสา

"เดี๋ยวนะ พี่ให้เลือดเธอไปตั้งแต่เมื่อไร"

"ก็ตอนที่หนูดูดไปเองไงคะ"

"#$%&#$%&#$%&#$%"

"ต่อจากนี้พวกเราจะได้อยู่กันไปตลอดกาลไงคะ อ่อ หนูลืมบอก หนูเป็นแวมไพร์ค่ะ"

------------ ENDING SCENE 1 : ด้วน END -------------

"แต่แวมไพร์น่ะ เราไม่ได้เป็นอมตะจริงๆ หรอกค่ะ แต่ร่างกายเราจะรีเซ็ตตัวเองทุก 5 ปี เพราะฉะนั้น เดี๋ยวอีก 5 ปีของพี่ก็งอกใหม่เองแหละค่ะ"

"(...)"

"อีก 5 ปี หนูก็ 18 แล้ว สามารถเล่นกับพี่ได้โดยไม่ผิดกฎหมายแล้วค่ะ"

"(...)"

"พี่อย่าทิ้งหนูไปอีกน้า~ ไม่งั้นหนูจะตัดส่วนอื่นด้วยนะ"

"คร้าบ..."

นี่ผมต้องอยู่กับน้องคนนี้ไปตลอดกาลเลยใช่ไหม~~~~

------------ FIIN: CG Complete 1.3% -------------

ปล. ทุเรศตัวเองว่ะ พิมพ์ไปได้ไงฟะ เรื่องอย่างนี้

ด้วนend ตอนจบแบบใหม่แทนที่nice boat lol

น้องแว่นยังไม่ได้ออกเล้ย

ต่อจาก>>39 โหลดเซพจาก >>35

"ยัยแว่น....อ๋อออออ ยัยแว่นนี่เอง" ผมพูดบ่ายเบี่ยงต่อเวลาพลางนึกหาหนทางรอดชีวิต

"อย่ามาทำไขสือ รีบๆตอบมา!!" น้องสาวผมขึ้นเสียง ทำหน้าดุร้ายและเงื้อมีดขึ้นขู่จะแทงซ้ำ
ผมจนปัญญาจะหาข้อแก้ตัว เลยตอบสิ่งที่อยู่ในหัวออกไปโดยไม่คิด "MK!!! ไปกินMKมา!!"

น้องสาวชะงักไปพักนึงก่อนจะทำหน้าตาของขึ้นถึงขีดสุดแล้วตะโกนด่ายัยแว่นด้วยภาษาแปลกประหลาดปนกับภาษาไทย จับความได้ว่า "อีดวกส์เอ้ย อีแมวขโมย แกนะแก!" ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้ทำให้สถาณการณ์ดีขึ้นเลย ผมหมดสิ้นหนทางจะหนีรอด ได้แต่สวดภาวนาให้ผมตายแบบไม่ต้องเจ็บมาก

ทันใดนั้นเอง เสียงริงโทนโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นจากปลายเตียงที่ผมวางมีนไว้ มันเป็นเพลงEDของอนิเมซีซั่นนี้ชื่อเรื่องว่าวเรฟ เนื้อเพลงแปลเป็นไทยแบบทุเรศๆตรงตามสถาณการณ์ได้ว่า "ไม่ใช่กู กูไม่ผิด ไม่ใช่กู๊ ไม่ใช่กู" บนหน้าจอมือถือปรากฏเบอร์โทรศัพท์ของผู้ต่อสายเข้าที่ไม่รู้จัก...

>>43
มันได้ผล น้องสาวผมเสียสมาธิไปกับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ผมอาศัยจังหวะนั้นรีบผลักเธอกระเด็นแล้ววิ่งตรงไปที่ประตู
แต่น้องสาวผมไม่ได้โง่ ประตูห้องถูกล๊อคเอาไว้

"โบคุจ่านาอี๊ โบคุจาน่าอี" เสียงริงโทนผิดกาละเทศะยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

น้องสาวผมเธออยู่ในสีหน้าราวกับฆาตกรเลือดเย็นบรรจงกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาช้าๆ
ก่อนที่เธอจะพ่นคำผรุสวาทใส่โทรศัพท์ เสียงอันคุ้นเคยก็ดังออกมาจากโทรศัพท์

"V for Viennetta"

>>44 ต้อง Vendetta ไม่ใช้เรอะ
>>43 /กราบ มีโหลดเซฟด้วย

>>44
พลั่ก!! เสียงโทรศัพท์ในมือของน้องผมตกกระแทกพื้น มือของเธอเริ่มสั่นระริก
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมต้องหนีแล้ว ผมใช้ช่องว่างที่ได้มาอย่างมีค่าด้วยการคว้าฟิกเกอร์คิริโนะจังในชุดเมดที่เพิ่งถอยมาเชยชมวันนี้พร้อมปลดล็อคกลอนประตู แล้ววิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านไปในทันที

ผมแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของน้องสาวจากหน้าต่างห้องตัวเอง ใจหนึ่งผมก็เป็นห่วงเธอ อีกใจผมก็ยังรู้สึกกลัวเธอ
ทันใดนั้นเอง ก็มีกรอบสี่เหลี่ยมโผล่ขึ้นมาต่อหน้าผมสามอัน พร้อมข้อความประหลาดที่บ่งบอกถึงทางเลือกที่ผมมีในตอนนี้

A: แกไม่รู้จักนิยายเรื่องเดอะเซลล์ของสตีเฟ่นคิงรึไงไอ้กร๊วก น้องแกน่ะโดนคลื่นโทรศัพท์นั่นจนเสียสติไปแล้ว ทางเดียวของแกตอนนี้คือหนีเท่านั้น
B: กลับไปขอโทษน้องเขาเถอะนะ บอกความจริงไปตรงๆ น้องของเธอต้องเข้าใจแน่ๆ เชื่อฉันสิ ฉันเป็นแฟรี่
C: อีกสิบนาที เจอกันที่ประตูโรงเรียน ✌(・＿・)✌

>>46 โรงเรียนอะไรวะ เจ้าขอกระทู้มันทำงานแล้วไม่ใช่เหรอ??

(นอกเรื่อง)

จงบอกเรื่องที่โดน Reference ทั้งหมดในกระทู้นี้

>>46 >>47 หาทางแถได้แล้ว ทำงานเป็นครูสิ

>>46
โรงเรียน??? โรงเรียนอะไรวะ?? แล้วไอ้ชอยส์สุดท้ายที่อยู่นอกสามัญสำนึกนี่มันคืออะไร
พอผมลองพิจารณาดูในใจก็เห็นว่าไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เอาก็เอาวะ มั่วข้อสุดท้ายมันนี่แหละ
ส่วนเรื่องโรงเรียนน่ะเหรอ ถ้ามันขึ้นมาถามผมแบบนี้แปลว่ามันรู้แน่ว่าโรงเรียนแรกที่ผมนึกถึงคือโรงเรียนอะไร

ผมออกวิ่งอย่างสุดแรง ทิ้งเสียงกรีดร้องของน้องสาวไว้เบื้องหลัง แล้วมุ่งหน้าไปยังที่แห่งนั้น

โรงเรียนอนุบาลที่สาวแว่นคนนั้นทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กอยู่

>>47 อ่ะ แถให้ละ
>>49 are you ...me?

รถสิบล้อเบรคแตกไถลเข้าหาโรงเรียนอนุบาล บรรทุกไดนาไมต์มาเต็มอัตรา
บู้ม !! เด็กอนุบาลทั้งโรงเรียนก็กลายเป็นโกโก้ครันช์

>>45
Viennetta ไอติมวอล ..

>>52
โชคดีที่เหตุเกิดกลางดึก โรงเรียนอนุบาลไม่มีเด็กนักเรียนและใครอยู่เลย แม้โรงเรียนจะระเบิดเละเทะไปแล้ว
หลังจากวิ่งมาหอบแฮ่กๆ ในมือถือฟิกเกอร์คิริโนะ แต่ผมก็ยังคงไปยืนรอดหน้าประตูโรงเรียนอยู่ดี ท่ามกลางความมืดมิด
ผมได้ยินเสียงสาวแว่นเพื่อนสมัยเด็กชื่อ S คนนั้นแว่วมา
"รอนานมั้ยคะ"
"เอ่อ...เพิ่งมาถึงเองครับ"
ผมตอบไปตามรีแอ็คชั่นที่คุ้นเคย...ไม่ใช่สิ มันจะมาเดทอีเวนท์อะไรกันกลางดึก! ที่สำคัญสาวแว่นคนนี้เธอตาย
ไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้วไม่ใช่หรือ! ผมดูนาฬิกา พบว่าวันนี้เป็นวันที่ 17 กรกฏา 2011 เวลา 21.30 หรือเมื่อสองปีก่อน
สาเหตุจะทำไมก็ไม่รู้หล่ะ แต่คุ้นๆว่าเคยทำอีเวนท์นี้ไปแล้ว ผมเลยเลิกคิดหาเหตุผล สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็คือ
อีก 1 ชั่วโมงเธอจะเสียชีวิต...

ผมต้องช่วยชีวิตเธอให้ได้!

รู้สึกเหมือนจะกลับมาเข้าเรื่องได้แล้ว รูทสาวแว่น

>>45
http://www.worth1000.com/entries/682216/v-for-viennetta

จริงๆน้องสาวกรีดร้องเพราะเวียนเน็ตต้าไม่มีขายแล้วสินะ

พล็อตตันกันหมดแล้วรึไง

เจอเวียนเนตต้าแล้วติดสตัน สมองกลวงกันหมดเบย

>>54

ผมค่อยๆนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น...

ใช่แล้ว มันต่างออกไปจากที่จำได้ เอส...ยัยแว่นเพื่อนผมนั้น ถ้าเป็นในความทรงจำของผม เธอต้องเสียชีวิตเมื่อวานสิ วันเสาร์ที่16 กรกฏา 2011.... แต่ว่าวันนี้คือวันอาทิตย์ที่17 กค. 2011 แสดงว่าเธอรอดพ้นจากชะตากรรมแล้วงั้นเหรอ? หรือว่านี่เป็นแค่ฝันของเรา?

ระหว่างที่กำลังคิดไตร่ตรองว่าผมมาที่นี่ได้ยังไง ผมก็นึกถึงเรื่องบนรถไฟฟ้าMRTออก เรื่องของสาวออฟฟิศอายุน้อยกว่าผมคนนั้น

"ขอเบอร์ติดต่อหน่อยสิคะ ถ้าเป็นไปได้อยากจะตอบแทนค่ะ"

ไม่แน่นะบางที เรื่องทั้งหมดนี่อาจจะเป็นการตอบแทนจากเธออย่างงั้นเหรอ? ระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องบ้าๆอยู่ เอสก็ก้มลงมองหน้าผมแล้วเอียงคอด้วยความสงสัย "เป็นอะไรไปเหรอ? ทำหน้าตาเครียดเชียว" ผมได้ยินแล้วจึงรีบปฏิเสธไปก่อนเพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย "เปล่าๆ ไม่มีไรหรอก" แว่นตากรอบสีดำเหมือนคุณยาย แก้มกลมๆดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กม.ปลาย ผมสั้นทรงตัดตรงเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน เมื่อมองหน้าเธอ ผมก็มั่นใจได้อีกครั้งว่าเป็นเธอจริงๆ ในที่สุดก็ได้เจอเธออีกครั้งแล้วสินะ

เหตุการณ์ที่เธอเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาผมนั้นตามหลอกหลอนผมมาตลอด แต่ว่าตอนนี้ข้างหน้าผมคือเธอจริงๆ เอสที่ใจดีกับผมเสมอ เอสที่ยิ้มแย้มและคอยให้อภัยผมมาตลอด หยดน้ำอุ่นๆไหลลงมาตามแก้มของผมโดยไม่รู้ตัว

"อ้าว! ร้องไห้ทำไมน่ะ!? " เธอตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของผมไหลเมื่อจ้องหน้ากันอยู่ ผมไม่ตอบอะไร เพียงแค่ส่ายหัวแล้วยิ้มให้ เธอเองก็ทำหน้าตาสงสัยงงงวย แต่ก็ยิ้มตอบผมอย่างอ่อนโยน

ชั่วพริบตานั่นเอง ผมไม่ทันรู้ตัวเลย ว่ารถบรรทุกอีกคันกำลังพุ่งตรงมาทางทางเท้าที่พวกเรายืนอยู่รวดเร็วราวกับจรวจ ... ที่นั่งคนขับนั้นปรากฏหน้าของน้องสาวที่ผมคุ้นเคยแสยะยิ้มอยู่...