Last posted
Total of 286 posts
สวัสดีครับ วันนี้ผมไปแสวสะพานเหล็ก ลงรถไฟฟ้าใต้ดินหัวลำโพงไปซื้อDVDมา ขากลับเห็นสาวออฟฟิศคนนึง น่าจะอ่อนกว่าผมสามสี่ปี โดนนิโกรแอบจับตูดอยู่ท้ายขบวนครับ
ผมเลยเดินไปด่านิโกรมัน ว่าอย่ามาทำแบบนี้ในเมืองไทย ตอนนั้นรถไฟใต้ดินถึงสามย่านพอดี มันเลยไม่กล้าทำอะไรมั้ง เลยเดินหนีออกไป น้องผู้หญิงคนนั้นก็ขอบคุณผมใหญ่ แล้วขอเบอร์ติดต่อไว้ เห็นว่าอยากตอบแทนอะ
คิดว่าเขาขอเบอร์ผมไปเฉยๆตามมารยาทหรือว่าเขาจะติดต่อผมกลับมาจริงๆครับ แอบตื่นเต้น ไม่เคยให้เบอร์ผู้หญิงเลย
Seems legit ว่ะ
พิมพ์ว่านิโกรนี่ racist หรือเปล่า? เรียกไอ้เหี้ยหมึก ไอ้ดำเหี้ยดีกว่ามะ?
พลาดไปแล้วนะครับ
ที่ถูกต้อง คุณต้องเดินเข้าไปหาอย่างสุภาพแล้วถามว่า "Can I Join?" ครับ
ก็น่าจะขอบคุณเป็นมารยาท แต่อย่าไปคาดหวังมาก ไอ้หนุ่มรถไฟใน 2ch มันยังยืนยันไม่ได้เลยว่าเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ถ้าได้ชุดชามาเป็นของตอบแทนก็เตรียมตัวได้เลย
ไม่มั้ง เขาอาจจะพาไปเลี้ยงข้าวขอบคุณก็ได้แหละ
กูว่ามันโม้
อ้าวกลายเป็นมู้ต่อฟิกไปสะแล้ว
>>16 ยัยแว่น.. ผมนึกออกแล้ว ยัยแว่นนิสัยเหมือนคุณยาย เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของผม
แต่เธอถูกรถชนตายไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว น้องสาวผมพูดอะไรขึ้นมาเนี่ย ผมเสียวสันหลังวาบ
จึงรีบเข้าห้องตัวเอง หยิบโทรศัพท์(สำรอง)ขึ้นมาแล้วลองโทรไปที่เบอร์นั้น...
ฮัลโหล....นั่นใครคะ เสียงนั้นดังออกมาจากโทรศัพท์
โควทผิด 555
ต้องเป็นวันเสาร์ดิ http://en.wikipedia.org/wiki/Portal:Current_events/2011_July_16
16 กรกฏาคม 2011 วันนั้นที่ผมไม่เคยลืม วันที่เธอจากไป ตอนนี้ผมยังกลับไปแก้ไขทัน
เธอคนนั้นจะถูกโจรโรคจิตฆ่าตายระหว่างทางกลับบ้านตอน 4 ทุ่ม ตอนนี้เพิ่งจะ 2 ทุ่ม
ผมยังมีโอกาสแก้ไข ผมไม่รีรออีกต่อไป รีบวิ่งออกจากบ้าน ได้ยินเสียงน้องสาว
ตะโกนโหวกเหวกไล่หลังผมก็ไม่สนใจ
ฝนตกปรอยๆ ผมวิ่งตากฝนราวกับพระเอกหนังเกาหลีตอนจบ
ฉึก! ใครบางคนพุ่งเข้ากระแทกผมจากด้านหลัง....
(อ้าว..กุลืมว่าถูกรถชนตาย กุขอโทษ แก้เป็นรถชนละกันนะ)
เฮือก! ผมสะดุ้งสุดตัว เหงื่อท่วมเต็มเสื้อ กวาดสายตาไปรอบๆอย่างลุกลน
นี่มันห้องผมเอง? หัวใจเต้นเร็ว ผมรู้สึกว่าผมฝันถึงอะไรบางอย่าง เป็นฝันที่ไม่ดีนัก
10.38 ของเช้าวันอาทิตย์ ถือว่าสายแล้ว เพราะวันนี้ผมมีกำหนดการว่าจะนั่งรถไฟฟ้าไปซื้อของที่สะพานเหล็ก...
>>24 ระหว่างที่ขึ้นรถไฟฟ้า ผมสังเกตเห็นผู้หญิงคนนึงหน้าตาน่ารักทีเดียว น่าจะอ่อนกว่าผมสักสองสามปี
กำลังถูกนิโกรลวนลามอยู่ท้ายขบวนรถไฟฟ้า ด้วยหน้าที่ของลูกผู้ชาย ผมจึงเข้าไปตำหนินิโกรคนนั้นจนมัน
หนีไป ผู้โดยสารต่างปรบมือให้ผม น้องผู้หญิงคนนั้นก็ขอบคุณผมใหญ่ แล้วก็ขอเบอร์โทรศัพท์ผมไป บอกว่า
อยากตอบแทน
พอถึงสะพานเหล็ก ผมก็สอยฟิกเกอร์คิริโนะตัวที่จองไว้ เป็นคิริโนะในชุดเมด เท่านี้ผมก็จะเก็บไลน์คิริโนะได้ครบแล้ว
วนลูปอีกละ แนวนี้มันเยอะไปแล้วม้าง
เค้าเรียกฝันบอกเหตุ เดี๋ยวจะเข้าเนื้อเรื่องโดนนิโกรเวียนเทียนในซอยตะหาก
เหยดดด สไตน์เกท
หลังจากผมกลับมาถึงบ้าน และประสบความสำเร็จในการหลบน้องสาวที่ยังพยายามตามฆ่าผมอย่างไม่ลดละเข้าไปในห้องได้สำเร็จ ผมรีบแกะกล่องฟิกเกอร์คิริโนะตัวสุดท้ายเพื่อเอาออกมาโชว์ในตู้ และด้วยความเหนื่อยจากการหลบหนีน้องสาว ผมได้ผลอยหลับไป
ผมตื่นขึ่้นมาอีกครั้ง ด้วยเสียงของคิริโนะ (จำชื่อ CV ไม่ได้) พูดว่า "あなたはもう死んでいる" เนื่องจากสกิลภาษาญี่ปุ่นผมต่ำต้อยติดดินในระดับเดียวกับโอตะไทยส่วนใหญ่ ผมจริงไม่รู้เรื่อง จริงตอบไปว่า "ว่าไงนะ ฟังไม่ออก" คิริโนะจึงตะโกนกลับมาว่า "เธอน่ะ ตายไปแล้ว!"
ผมตกใจสะดุ้งตื่น ถอนหายไปว่ามันเป็นแค่ฝัน ผมรู้สึกถึงอะไรเย็นๆ อยู่ที่ท้อง จึงลืมตาขึ้น
ได้เห็นน้องสาววัย 13 ปี คนเดิมที่ไล่ฆ่าผมเมื่อตอนเที่ยง นั่งคร่อมผมอยู่ โดยวางมีดอีโต้มันแว๊บวางอยู่บนหน้าท้องของผม เธอค่อยๆ พูดออกมาด้วยเสียงแอ็บแบ้วดัดจริตที่สามารถทำให้ซิสค่อนทุกคน (รวมถึงพวกที่มี Air Imouto เช่นซิสค่อนจาก Apple) ละลายน้ำแตกได้ในพริบตาว่า
"เวลาปรึกษาปัญหาชีวิต"
บอร์ดนี้มันมีแก้คำอัตโนมัติหรือกูพิมพ์ผิดเองวะ จิง จึง จริง
กูพิมพ์ผิดเอง โอเค
CV : ทาเคทัตสึ อายานะ สัดส่วน 88 61 86
อย่าตื่นจากฝันบ่อยดิวะ แม่ง lame
>>30
เสี้ยววินาทีนั้น ผมคิดอะไรไม่ออกอีกแล้ว มือผมกวาดไปทั่วพื้นห้องเสมือนนักว่ายน้ำ หวังว่าจะควานหาอะไรที่ช่วยแก้สถานการณ์
แต่นั่นยิ่งทำให้เธอได้ใจและใช้มืออีกข้างที่ไม่ได้ถือมีด กดแขนผมเอาไว้
จากนั้นก็งื้อมีดขึ้นสูงแล้วปักลงไปบนฝ่ามือของผม
"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" แม้จะไกลหัวใจ แต่ผมก็ร้องลั่นบ้านเสมือนโดนเฉือนกล่องดวงใจ
แม้ว่ามันจะโดนแค่เฉียดๆปลายนิ้วก้อยไปสามมิล
ตรงข้ามกัน น้องสาวของผมกลับพูดต่อด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นชวนขนลุก
"ที่ไหน?"
"พี่ไปเจอยัยแว่นนั่นที่ไหน?"
รอดูฉากแกงค์แบง
>>35
น้องสาวผมเป็นคนอารมณ์ร้อนอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย
"ยัยแว่นไหน พี่ไม่เห็นรู้เรื่อง"
"ยังจะมาไขสืออีก!"
น้องสาวผมเสือกแทงมีดในเข้าที่ท้องผม เสียงกระซวกสยดสยอง เลือดแดงไหลนองท่วมเตียง
ผมกรีดร้องไม่เป็นภาษา %$@#@$#@1!
เฮี้ยยยยฮ่าๆๆๆๆๆ พี่ต้องเป็นหนูคนเดียว! ของหนูคนเดียว!!!
เสียงหัวเราะนั้นค่อยๆแว่วเบาลงพร้อมกับสติผมที่ค่อยๆหลุดลอย
DEAD END
>Continue from Last Save Point
>Return to Title
flag แบบนี้ต้องกด quick time event รีบเข้าไปจูบนะ
ต่อจาก >>37 และ >>35 เป็นเซฟพอยต์
ผมตัดสินใช่ ชั่งน้ำหนักระหว่างชีวิตตัวเองกับความลับ
"ที่บ้านเของเธอจ่ะ" ผมพูดด้วยเสียวอ่อยๆ"
"จริงเหรอ? งั้นก็ไปตายไป!" น้องผมกรีดร้อง พร้อมกับเสือกมีดเข้ามาที่จุดนั้นของผม มันสะบัดออกนอกหน้าต่างลงไปในบ่อเป็ดหลังบ้านในทันที
ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
น้องผมแสะยิ้ม
"ต่อจากนี้พี่ก็มีคนอื่นนอกจากหนูไม่ได้แล้วสินะคะ ดีใจจังเลยค่ะ" เสียงนั้นราวกับมีดมาตัดโคนของผมที่ยังเหลืออยู่ให้สิ้นซาก
"อยู่กับหนูตลอดไปนะคะ"
สติผมเริ่มหลุดลอยจากเลือดที่เสียไปมาก
ผมรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ ที่เข้ามาแถวขาผม
น้องผมนั่นเอง
เธอเข้ามาค่อยๆ บรรจงดูดเลือดจากแผลนั้นอย่างอ่อนโยน พร้อมกับเอาผ้าและน้ำเข็งมากดห้ามเลือด
ผมหมดสติไปในที่สุด
--------------------------
ผมลืมตาขึ้นช้าๆ ที่นี่ที่ใหน? ผมเห็นหญิงวัยกลางคนที่คุ้นหน้าเดินเข้ามาหา
"โรงพยาบาลไงล่ะ ลูกก็น้า ทำอีท่าไหน ถึงเผลอหั่น...ของตัวเองได้เนี่ย โชคดีนะที่น้องเจอทัน เลยพอปฐมพยาบาลทัน ไม่งั้นลูกคงตายไปแล้วล่ะ" แม่ผมบอก
ผมก้มลงมองดู...อย่างช้าๆ
"ไม่!!!!!!!!" ผมตะโกนและหมดสติไปอีกครั้ง
ผมตื่นอีกครั้ง น้องผมนั่งหลับอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าเป็นเธอที่ตัดของผมไป
"เอ้า ตื่นแล้วเหรอ? อย่าลืมของคุณน้องเขาด้วยล่ะ ให้เลือดลูกไปตั้งเยอะแหนะ
"ถ้าไม่เป็นไรมาก แม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเย็นๆ มาเยื่ยมใหม่"
ผมนอนคิดโน่นคิดนี่อยู่สักพัก น้องผมก็ตื่น
"อ่าว พี่ชาย ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?
"ต่อจากนี้พี่ห้ามมองใครนอกจากหนูแล้วนะ พวกเราแลกเลือดกันแล้ว" เธอพูดด้วยสีหน้าไร้เดียวสา
"เดี๋ยวนะ พี่ให้เลือดเธอไปตั้งแต่เมื่อไร"
"ก็ตอนที่หนูดูดไปเองไงคะ"
"#$%&#$%&#$%&#$%"
"ต่อจากนี้พวกเราจะได้อยู่กันไปตลอดกาลไงคะ อ่อ หนูลืมบอก หนูเป็นแวมไพร์ค่ะ"
------------ ENDING SCENE 1 : ด้วน END -------------
"แต่แวมไพร์น่ะ เราไม่ได้เป็นอมตะจริงๆ หรอกค่ะ แต่ร่างกายเราจะรีเซ็ตตัวเองทุก 5 ปี เพราะฉะนั้น เดี๋ยวอีก 5 ปีของพี่ก็งอกใหม่เองแหละค่ะ"
"(...)"
"อีก 5 ปี หนูก็ 18 แล้ว สามารถเล่นกับพี่ได้โดยไม่ผิดกฎหมายแล้วค่ะ"
"(...)"
"พี่อย่าทิ้งหนูไปอีกน้า~ ไม่งั้นหนูจะตัดส่วนอื่นด้วยนะ"
"คร้าบ..."
นี่ผมต้องอยู่กับน้องคนนี้ไปตลอดกาลเลยใช่ไหม~~~~
------------ FIIN: CG Complete 1.3% -------------
ปล. ทุเรศตัวเองว่ะ พิมพ์ไปได้ไงฟะ เรื่องอย่างนี้
ด้วนend ตอนจบแบบใหม่แทนที่nice boat lol
น้องแว่นยังไม่ได้ออกเล้ย
"ยัยแว่น....อ๋อออออ ยัยแว่นนี่เอง" ผมพูดบ่ายเบี่ยงต่อเวลาพลางนึกหาหนทางรอดชีวิต
"อย่ามาทำไขสือ รีบๆตอบมา!!" น้องสาวผมขึ้นเสียง ทำหน้าดุร้ายและเงื้อมีดขึ้นขู่จะแทงซ้ำ
ผมจนปัญญาจะหาข้อแก้ตัว เลยตอบสิ่งที่อยู่ในหัวออกไปโดยไม่คิด "MK!!! ไปกินMKมา!!"
น้องสาวชะงักไปพักนึงก่อนจะทำหน้าตาของขึ้นถึงขีดสุดแล้วตะโกนด่ายัยแว่นด้วยภาษาแปลกประหลาดปนกับภาษาไทย จับความได้ว่า "อีดวกส์เอ้ย อีแมวขโมย แกนะแก!" ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้ทำให้สถาณการณ์ดีขึ้นเลย ผมหมดสิ้นหนทางจะหนีรอด ได้แต่สวดภาวนาให้ผมตายแบบไม่ต้องเจ็บมาก
ทันใดนั้นเอง เสียงริงโทนโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้นจากปลายเตียงที่ผมวางมีนไว้ มันเป็นเพลงEDของอนิเมซีซั่นนี้ชื่อเรื่องว่าวเรฟ เนื้อเพลงแปลเป็นไทยแบบทุเรศๆตรงตามสถาณการณ์ได้ว่า "ไม่ใช่กู กูไม่ผิด ไม่ใช่กู๊ ไม่ใช่กู" บนหน้าจอมือถือปรากฏเบอร์โทรศัพท์ของผู้ต่อสายเข้าที่ไม่รู้จัก...
>>43
มันได้ผล น้องสาวผมเสียสมาธิไปกับโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ผมอาศัยจังหวะนั้นรีบผลักเธอกระเด็นแล้ววิ่งตรงไปที่ประตู
แต่น้องสาวผมไม่ได้โง่ ประตูห้องถูกล๊อคเอาไว้
"โบคุจ่านาอี๊ โบคุจาน่าอี" เสียงริงโทนผิดกาละเทศะยังคงดังอย่างต่อเนื่อง
น้องสาวผมเธออยู่ในสีหน้าราวกับฆาตกรเลือดเย็นบรรจงกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาช้าๆ
ก่อนที่เธอจะพ่นคำผรุสวาทใส่โทรศัพท์ เสียงอันคุ้นเคยก็ดังออกมาจากโทรศัพท์
"V for Viennetta"
>>44
พลั่ก!! เสียงโทรศัพท์ในมือของน้องผมตกกระแทกพื้น มือของเธอเริ่มสั่นระริก
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนี้ผมต้องหนีแล้ว ผมใช้ช่องว่างที่ได้มาอย่างมีค่าด้วยการคว้าฟิกเกอร์คิริโนะจังในชุดเมดที่เพิ่งถอยมาเชยชมวันนี้พร้อมปลดล็อคกลอนประตู แล้ววิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านไปในทันที
ผมแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องของน้องสาวจากหน้าต่างห้องตัวเอง ใจหนึ่งผมก็เป็นห่วงเธอ อีกใจผมก็ยังรู้สึกกลัวเธอ
ทันใดนั้นเอง ก็มีกรอบสี่เหลี่ยมโผล่ขึ้นมาต่อหน้าผมสามอัน พร้อมข้อความประหลาดที่บ่งบอกถึงทางเลือกที่ผมมีในตอนนี้
A: แกไม่รู้จักนิยายเรื่องเดอะเซลล์ของสตีเฟ่นคิงรึไงไอ้กร๊วก น้องแกน่ะโดนคลื่นโทรศัพท์นั่นจนเสียสติไปแล้ว ทางเดียวของแกตอนนี้คือหนีเท่านั้น
B: กลับไปขอโทษน้องเขาเถอะนะ บอกความจริงไปตรงๆ น้องของเธอต้องเข้าใจแน่ๆ เชื่อฉันสิ ฉันเป็นแฟรี่
C: อีกสิบนาที เจอกันที่ประตูโรงเรียน ✌(・＿・)✌
(นอกเรื่อง)
จงบอกเรื่องที่โดน Reference ทั้งหมดในกระทู้นี้
>>46
โรงเรียน??? โรงเรียนอะไรวะ?? แล้วไอ้ชอยส์สุดท้ายที่อยู่นอกสามัญสำนึกนี่มันคืออะไร
พอผมลองพิจารณาดูในใจก็เห็นว่าไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว เอาก็เอาวะ มั่วข้อสุดท้ายมันนี่แหละ
ส่วนเรื่องโรงเรียนน่ะเหรอ ถ้ามันขึ้นมาถามผมแบบนี้แปลว่ามันรู้แน่ว่าโรงเรียนแรกที่ผมนึกถึงคือโรงเรียนอะไร
ผมออกวิ่งอย่างสุดแรง ทิ้งเสียงกรีดร้องของน้องสาวไว้เบื้องหลัง แล้วมุ่งหน้าไปยังที่แห่งนั้น
โรงเรียนอนุบาลที่สาวแว่นคนนั้นทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กอยู่
รถสิบล้อเบรคแตกไถลเข้าหาโรงเรียนอนุบาล บรรทุกไดนาไมต์มาเต็มอัตรา
บู้ม !! เด็กอนุบาลทั้งโรงเรียนก็กลายเป็นโกโก้ครันช์
>>52
โชคดีที่เหตุเกิดกลางดึก โรงเรียนอนุบาลไม่มีเด็กนักเรียนและใครอยู่เลย แม้โรงเรียนจะระเบิดเละเทะไปแล้ว
หลังจากวิ่งมาหอบแฮ่กๆ ในมือถือฟิกเกอร์คิริโนะ แต่ผมก็ยังคงไปยืนรอดหน้าประตูโรงเรียนอยู่ดี ท่ามกลางความมืดมิด
ผมได้ยินเสียงสาวแว่นเพื่อนสมัยเด็กชื่อ S คนนั้นแว่วมา
"รอนานมั้ยคะ"
"เอ่อ...เพิ่งมาถึงเองครับ"
ผมตอบไปตามรีแอ็คชั่นที่คุ้นเคย...ไม่ใช่สิ มันจะมาเดทอีเวนท์อะไรกันกลางดึก! ที่สำคัญสาวแว่นคนนี้เธอตาย
ไปตั้งแต่สองปีก่อนแล้วไม่ใช่หรือ! ผมดูนาฬิกา พบว่าวันนี้เป็นวันที่ 17 กรกฏา 2011 เวลา 21.30 หรือเมื่อสองปีก่อน
สาเหตุจะทำไมก็ไม่รู้หล่ะ แต่คุ้นๆว่าเคยทำอีเวนท์นี้ไปแล้ว ผมเลยเลิกคิดหาเหตุผล สิ่งเดียวที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็คือ
อีก 1 ชั่วโมงเธอจะเสียชีวิต...
ผมต้องช่วยชีวิตเธอให้ได้!
รู้สึกเหมือนจะกลับมาเข้าเรื่องได้แล้ว รูทสาวแว่น
จริงๆน้องสาวกรีดร้องเพราะเวียนเน็ตต้าไม่มีขายแล้วสินะ
พล็อตตันกันหมดแล้วรึไง
เจอเวียนเนตต้าแล้วติดสตัน สมองกลวงกันหมดเบย
ผมค่อยๆนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างใจเย็น...
ใช่แล้ว มันต่างออกไปจากที่จำได้ เอส...ยัยแว่นเพื่อนผมนั้น ถ้าเป็นในความทรงจำของผม เธอต้องเสียชีวิตเมื่อวานสิ วันเสาร์ที่16 กรกฏา 2011.... แต่ว่าวันนี้คือวันอาทิตย์ที่17 กค. 2011 แสดงว่าเธอรอดพ้นจากชะตากรรมแล้วงั้นเหรอ? หรือว่านี่เป็นแค่ฝันของเรา?
ระหว่างที่กำลังคิดไตร่ตรองว่าผมมาที่นี่ได้ยังไง ผมก็นึกถึงเรื่องบนรถไฟฟ้าMRTออก เรื่องของสาวออฟฟิศอายุน้อยกว่าผมคนนั้น
"ขอเบอร์ติดต่อหน่อยสิคะ ถ้าเป็นไปได้อยากจะตอบแทนค่ะ"
ไม่แน่นะบางที เรื่องทั้งหมดนี่อาจจะเป็นการตอบแทนจากเธออย่างงั้นเหรอ? ระหว่างที่ผมกำลังคิดเรื่องบ้าๆอยู่ เอสก็ก้มลงมองหน้าผมแล้วเอียงคอด้วยความสงสัย "เป็นอะไรไปเหรอ? ทำหน้าตาเครียดเชียว" ผมได้ยินแล้วจึงรีบปฏิเสธไปก่อนเพื่อหลีกเลี่ยงความวุ่นวาย "เปล่าๆ ไม่มีไรหรอก" แว่นตากรอบสีดำเหมือนคุณยาย แก้มกลมๆดูอ่อนเยาว์เหมือนเด็กม.ปลาย ผมสั้นทรงตัดตรงเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน เมื่อมองหน้าเธอ ผมก็มั่นใจได้อีกครั้งว่าเป็นเธอจริงๆ ในที่สุดก็ได้เจอเธออีกครั้งแล้วสินะ
เหตุการณ์ที่เธอเสียชีวิตต่อหน้าต่อตาผมนั้นตามหลอกหลอนผมมาตลอด แต่ว่าตอนนี้ข้างหน้าผมคือเธอจริงๆ เอสที่ใจดีกับผมเสมอ เอสที่ยิ้มแย้มและคอยให้อภัยผมมาตลอด หยดน้ำอุ่นๆไหลลงมาตามแก้มของผมโดยไม่รู้ตัว
"อ้าว! ร้องไห้ทำไมน่ะ!? " เธอตกใจเมื่อเห็นน้ำตาของผมไหลเมื่อจ้องหน้ากันอยู่ ผมไม่ตอบอะไร เพียงแค่ส่ายหัวแล้วยิ้มให้ เธอเองก็ทำหน้าตาสงสัยงงงวย แต่ก็ยิ้มตอบผมอย่างอ่อนโยน
ชั่วพริบตานั่นเอง ผมไม่ทันรู้ตัวเลย ว่ารถบรรทุกอีกคันกำลังพุ่งตรงมาทางทางเท้าที่พวกเรายืนอยู่รวดเร็วราวกับจรวจ ... ที่นั่งคนขับนั้นปรากฏหน้าของน้องสาวที่ผมคุ้นเคยแสยะยิ้มอยู่...
>>60
ในช่วงวินาทีแห่งความเป็นความตาย S... เธอคนนั้นก็เข้ามาขวางระหว่างตัวผมกับรถบรรทุกเอาไว้
พูดเป็นเล่น ในเวลาแบบนี้ ผมสิที่ต้องผลักเธอออกไป
สองปีที่ผ่านไปจากวันนี้ ผมเคยทำอะไรให้เธอบ้างไหม นอกจากปล่อยชีวิตไปตามกระแสบ้าน้องสาว
ครั้งก่อนก็แบบนี้ เพราะผมมันไม่เคยรู้ตัว ไม่เคยคิดรับผิดชอบอะไร คิดแต่ว่าเธอคงอภัยให้ทุกอย่าง
แต่สุดท้ายก็เสียเธอไป
ผมหลับตาลง ด้วยสำนึกในความด้อยค่าของตัวเองที่แม้จะได้โอกาสแต่ก็กลับทำให้มันหลุดมือไปอีกครั้ง
อย่างน้อยคราวนี้ ได้จบมันไปพร้อมกับเธอก็คงไม่เลวนัก
เสียงเครื่องยนต์รถบรรทุกยังดังสะเทือนไม่หยุด ผมรู้สึกว่ามันจะนานเกินไปหน่อยแล้วก็เลยลืมตาขึ้นอีกครั้ง
"แก! นังแว่น! แกเป็นใครกันแน่!!!"
เสียงน้องสาวของผมตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด
ภาพที่ปรากฏต่อหน้าผมในตอนนี้คือ รถบรรทุกถูกหยุดเอาไว้ด้วยมือเดียวของหญิงสาวที่เข้ามาขวางผมไว้เมื่อกี้
"ฉันคือ ผู้ทำสัญญาลำดับที่12 -Sophia-"
LOL
..มันเปลี่ยนแนวไปเลย..
จูนิเบียวสัดๆ
เข้ หักมุมสรัดๆ
เหยด....
>>61
....
ผมควรจะพูดยังไงดี
ฝันใช่มั้ย? ผมฝันอยู่ใช่รึเปล่า? คนเราจะฝันซ้ำซ้อนกันได้สักกี่ครั้งกันนะ?
แต่-มัน-คือ-ความ-จริง!
ที่หน้าผมตอนนี้ ในโลกอดีตเมื่อสองปีก่อน มีเพื่อนสมัยเด็กที่น่าจะตายไปแล้วยืนอยู่
เธอใช้มือข้างหนึ่งค้ำยันรถบรรทุกที่พุ่งตรงเข้ามาจนตัวรถบุบเบี้ยว โดยที่ตัวเธอไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย
"ฉันคือ ผู้ทำสัญญาลำดับที่12 -Sophia-"
S กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น มันไม่ใช่เสียงของเธอที่ปกติจะสดใสร่าเริงอยู่เสมอ ไม่ใช่เสียงของเธอที่ผมรู้จัก
"ขอโทษนะ" เธอกล่าวแล้วพุ่งเข้ามาคว้าตัวผมที่กำลังตกตะลึงด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว แล้วกระโดดลอยขึ้นฟ้าด้วยกำลังที่ไม่น่าเชื่อ
เบื้องล่างที่ผมมองเห็นขณะล่องลองขึ้นสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั้นมีรถบรรทุกที่บุบบี้แน่นิ่งอยู่
...และใบหน้าของน้องสาวผมที่"แสยะยิ้ม"อยู่ด้านหลังที่นั่งคนขับ
"ฮะ...ฮะฮะ.......ฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะฮะ!!!!"
เสียงหัวเราะอย่างวิปริตดังก้องขึ้นในหู ขณะ S ที่กำลังอุ้มผมเคลื่อนที่บนหลังคาตึกรามออกห่างจากจุดที่เกิดเหตุ ...เสียงของน้องสาวที่ผมรู้จักดี
"เจอจนได้...!! เจอตัวจนได้!! ลำดับที่ 12 เจ้าคนทรยศ!! "น้องสาว"ของพวกเราเอ๋ย !!"
.....................................................................................................
_(:3 」∠)_
>>67
"นั่นน่ะ คือ "K" ผู้ทำสัญญาลำดับ10"
Sเล่าให้ผมที่ทำหน้างงอยู่ในอ้อมแขนของเธอฟัง
"น้องสาวของเธอน่ะ ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว"
ผมรู้สึกสับสนไปหมด เรื่องราวนี่มันเริ่มผิดแปลกไปจากปกติตั้งแต่ตอนไหน ตอนที่ผมเจอสาวออฟฟิซคนนั้นในรถไฟฟ้า ตอนที่โทรศัพท์ไม่ทราบปลายทางโทรเข้ามา หรือตอนที่มีชอยส์ประหลาดโผล่ขึ้นมาให้เลือกกันล่ะ?
"Kคงกะจะเก็บฉันให้ได้ ถึงได้เข้ามาแทนที่น้องสาวคนเก่าของเธอ แต่ระยะหลังมานี้ ฉันเองก็แทบจะลืมไปแล้วเหมือนกันว่าตัวเองเป็นใครกันแน่ ยัยนั่นก็เลยจับสัมผัสฉันที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองนี้ไม่ได้ล่ะมั้ง"
เดี๋ยวสิ แล้วทำไมถึงได้รู้ตัวขึ้นมาล่ะ ?
หรือว่าจะเป็นเพราะโทรศัพท์นั่น...
ใครก็ตามที่โทรเข้ามาตอนนั้น ไม่ได้คิดจะโทรหาผมตั้งแต่แรกอยู่แล้วงั้นรึ!? นี่ก็แปลว่า ผมถูกเฝ้าดูอยู่ตลอดน่ะสิ!
"ขอโทษด้วยจริงๆ ฉันน่ะ ไม่ได้คิดว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้เลย ไม่ได้คิดว่าจะพาเธอมาลำบากแบบนี้ด้วยซ้ำ"
"ตอนนั้น ฉันคิดแค่ว่า... ไม่อยากให้เธอตาย เท่านั้นเอง"
Sที่ดูเยือกเย็นจนถึงเมื่อกี้ ค่อยๆสารภาพความในใจของเธอออกมา
ไกลออกไป บนยอดตึกวิทยุที่มองเห็นได้ทั่วเมือง มีสายตาคู่หนึ่งที่มองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่
"ช่วยตอบแทนให้แล้ว จากนี้ก็ต้องช่วยตัวเองต่อแล้วล่ะนะ"
หญิงสาวในชุดพนักงานออฟฟิซยิ้มมุมปาก
สรัส กูรอฉากนิโกร GangBang อยู่ เมื่อไหร่จะถึงวะ
มี S มี K จะเอาให้ครบ 24 ตัวอักษรเลยมั้ย
ผมคงกลับไปที่บ้านไม่ได้แล้ว เพราะว่า K รออยู่ที่นั่น วันนี้ผมเลยไปค้างบ้านของ S
เพื่อนสมัยเด็กที่กลายเป็น...อะไรไปแล้วก็ยังไม่เข้าใจ
ที่ห้องของเธอประดับด้วยตุ๊กตาน่ารักนิดหน่อยตามประสาเด็กผู้หญิง ผมนั่งกระสับกระส่าย
คนเดียวในห้องเนื่องจาก S ลงไปอาบน้ำ เธออยู่ห้องเช่าคอนโดนี้คนเดียว เธอบอกว่าผม
เป็นผู้ชายคนแรกที่เข้ามาในห้องนี้
เสียงเปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น S ออกมาในสภาพนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผมสั้นที่เปียกลู่ติด
ศรีษะของเธอ หยดน้ำที่เกาะตามตัวทำเอาผมใจเต้นระทึก S หันมามองผมพร้อมกับสีหน้า
เขินอาย
"หันไปทางโน้นก่อนสิ"
"อ๊ะ ขอโทษ"
ผมนั่งหันหลัง เสียงเสื้อผ้าถูกระทบกับเนื้อตัวที่แว่วมา ทำให้น้องชายของผมขยันขันแข็ง
"อ๊ะ อย่าเพิ่งหันมานะ"
เกือบจะหันไปแล้ว เมื่อกี้เกือบจะหันไปแล้ว! ทันใดนั้นแขนสองข้างก็เข้ากอดรัดผมจากด้านหลัง
ใบหน้าของ S ซุกเข้าที่ต้นคอผมจากด้านหลัง ลมหายใจอุ่นๆปะทะกับต้นคอผม
"ร...เราไม่ได้อยู่กันสองคนนานแล้วนะ.."
"ผู้ทำสัญญา" "ลำดับที่ 12 " "น้องสาว" Sister Princess เร๊อะ
ผมกลืนน้ำลาย...
เสียงหัวใจที่เต้นระรัวนี้ไม่รู้ว่าเป็นของผมเองหรือว่าเป็นของ S ที่กอดผมอยู่กันแน่
ท่ามกลางคำคืนอันเงียบสงบหลังจากผ่านเหตุการณ์ที่ไม่น่าเชื่อนี้ยิ่งทำให้หัวใจของเราเต้นระรัว
ไอ้เหตุการณ์ที่เหมือนกับเลิฟคอเมดี้นี่มันอะไรกัน
จิตสำนึกดีชั่วและความสับสนอลหม่านกำลังตีกันอยู่ในหัวของผม ลมหายใจของ S ที่ส่งผ่านมายังต้นคอ..หน้าอกของ S ที่แนบอยู่กลางหลัง...
S ยังเป็นเธอคนเดิมอยู่หรือเปล่า?
ถ้าผมจะทำลงไปมันจะดีจริงๆหรือ?
เธอเองก็เหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ไอ้แบบนี้หรือเปล่าที่เค้าเรียกว่าสถาณการณ์พาไปนะ??
"นี่..." S กระซิบขึ้นมาด้วยเสียงสั่นเครือที่ข้างหูผม
"ช่วยนุ่มนวลกับฉันหน่อยนะ"
"!!"
ถ้าปล่อยผ่านไปตอนนี้ก็ตุ๊ดแล้ว
ผมไม่ใช่พระเอกเลิฟคอเมดี้ห่วยๆ ที่จะยอมปล่อยผ่านโอกาสที่ผ่านมา ด้วยการทำตัวเป็นพระเอกหรือทำเป็นไม่รู้เรื่อง
ลูกผู้ชายเมื่อถึงเวลาก็ต้องกล้าลุย!!
ผมหันกลับไปเผชิญหน้ากับ S
สายตาของเราสองคนประสานกัน ดวงตาของเธอสั่นครือ แก้มเป็นสีแดงระเรื่อ
S พยักหน้าเชิงว่าพร้อมแล้ว..
ผมผลักเธอลงที่เตียง
หัวใจเต้นแรงยิ่งขึ้น
ผมเอื้อมมือไปจับที่ผ้าเช็ดตัวที่เป็นสิ่งเดียวที่ห่อหุ้มตัวเธอ..
และแล้ว..
เปรี้ยง!!!!
เสียงดังสะเทือนราวกับฟ้าถล่ม กำแพงคอนโดเบื้องหลังของเราถูกเจาะเป็นรูด้วยพลังบางอย่าง ฝุ่นและเศษอิฐปลิวกระจายไปทั่วห้อง
เมื่อฝุ่นจางลง ที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือเด็กสาวไว้ผมหางม้าในชุดนักเรียนคอซองยืนหัวร่อด้วยความสะใจ
"กร๊าก ฮ่าๆๆๆๆ เจอตัวจนได้นะ! เราก็คือ V ผู้ทำสัญญาลำดับ9!! เจ้าคนทรยศเอ๋ย! เตรียมตัวตายซะดีๆ!!"
เหี้ย ผมเกลียดเลิฟคอเมดี้!!!
ชอบเพราะบรรทัดสุดท้ายนี่ล่ะ ได้อารมณ์มาก
เหยด สนุกขึ้นเรื่อยๆ
ตัวละครเพิ่มมาแบบนี้ต้องลิสต์ไว้ในรูทใหม่ๆด้วยนะ
จาก >>76
"อย่างที่ K กับ M พูดเอาไว้เลย ว่าแกจะต้องทรยศองค์กรของพวกเราเข้าซักวัน เหมือนกับที่ได้รับนาม S แต่กลับมีหน้าอกมหึมานั่นแหละ!!"
อย่ามาเล่นมุขแป้กๆด้วยการเอาตัวอักษรไซส์ขนาดมาเล่นในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานสิเว้ย! แล้ว M นี่มันใครอีกวะ!?
"จงออกมา! fulmine falce (เคียวสายฟ้า)!! "
สิ้นเสียงตะโกนชื่อถ้าเป็นภาษาอิตาลี(ล่ะมั้ง?) กระแสไฟฟ้าจำนวนมหาศาลที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนก็เข้ามารวมกันในมือของ V และกลายสภาพเป็นเคียวสีฟ้าอ่อนที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวของเธอเสียอีก
พริบตาต่อมา ผมก็ถูกแรงกระชากอย่างรุนแรงจากข้างหลังเหวี่ยงออกไปชนกับประตูอย่างแรง
ขณะที่กำลังจะหันกลับไปตะโกนด่าคนที่ทำอย่างนั้น ก็พบว่า S กำลังใช้มือของเธอต้านรับอาวุธของ V เอาไว้อยู่ ดูเหมือนว่าเธอจะจับผมเหวี่ยงออกไปก่อนที่ V จะจู่โจมเข้ามา
"รีบหนีออกไปข้างนอกเร็วเข้า! ถ้ายังอยู่ในที่แคบๆแบบนี้เธอจะถูกลูกหลงไปด้วยนะ!"
S พูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูร้อนใจ แม้กระทั่งในสถานการณ์แบบนี้เธอยังเป็นห่วงผมอยู่อีก
แต่ถึง S จะพูดอย่างนั้น
ผมที่เคยเห็นวาระสุดท้ายของเธอมาแล้วไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ การที่ผมจะหนีออกไปแล้วปล่อยให้เธอต่อสู้อยู่เพียงลำพังนั้น ก็ไม่ต่างอะไรกับการที่ปล่อยให้เธอไปตายโดยที่ผมไม่สามารถช่วยอะไรได้อย่างในอดีตนั่นแหละ
แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ผมจะช่วยอะไรเธอได้? ผมที่เป็นโอตาคุบ้าการ์ตูนสายซิสค่อน สอยฟิกเกอร์คิริโนะเป็นว่าเล่นเนี่ยนะ?
ผมได้แต่สาปแช่งตัวเองอยู่ในใจ ถ้าต้องมาเห็นคนที่รู้จักต้องตายอีกครั้งโดยที่ตัวเองไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย แล้วผมจะกลับมาอยู่ในช่วงเวลานี้ทำไม!?
พระเจ้า จอมมาร หรือคิริโนะก็ได้ ผมอยากได้พลัง! พลังที่จะช่วยเหลือผู้หญิงตรงหน้านี้!!
อ๊ะ เขียนคำว่า"ชื่อท่า"ผิด
ต่อจาก >>81
Vที่ถืออาวุธเทอะทะใหญ่เกินตัวนั้นปราดเปรียวกว่าที่คิดมาก ห้องที่แคบๆกับอาวุธที่ไร้รูปร่างแบบนั้นยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลงไปอีก
สำหรับ S ที่ตอนนี้อยู่ในชุดผ้าขนหนูผืนเดียวนั้น ต้องบอกว่าเกินกว่าจะรับมือไหว
"น่าเสียดายนะ S ทีแรกชั้นเองก็คิดว่าเราจะเป็นคู่แข่งกันได้แท้ๆ ดูเธอตอนนี้สิ เป็นแค่ยัยแว่นงุ่มง่ามที่ทำอะไรเองไม่ได้เลย"
Vยิ้มเยาะ ขณะมองดูS ด้วยสายตาสมเพชเวทนา
"น้องสาวน่ะ มันเลิกเป็นกันไม่ได้หรอกนะ!"
เดี๋ยวสิ น้องสาว? แต่ไหนแต่ไรมา ผมจำได้ว่าผมมีน้องสาวแค่คนเดียวนี่นา แถมตอนนี้น้องสาวผมก็โดนK "แทนที่" ไปแล้วด้วย
"ไม่ต้องทำหน้างงไปหรอก พี่ชาย ชั้นจะบอกให้เอาบุญก็แล้วกัน ยัยนี่น่ะเป็นหนึ่งในกลุ่มพวกเราที่พยายามก้าวข้าม sister zone ไปยังฐานะคนรัก"
ตัวตนของ S กำลังถูกเปิดโปง
"ส่วนน้องสาวของพี่ชายน่ะ ก็ยังอยู่ในหมู่ของพวกเรานั่นแหละ แต่คนที่พี่ชายคิดถึงอยู่จะเป็นคนไหน ชั้นก็ไม่รู้ด้วยหรอกนะ"
"พอทีเถอะ Viennetta"
S ที่ได้แต่รับการโจมตีมาตลอดเริ่มทนไม่ไหว
"ฉันน่ะ ไม่เคยคิดหักหลังพวกเธอแต่แรกอยู่แล้ว แต่พวกเธอต่างหากล่ะ ที่ไม่เคยซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง!"
"ความรู้สึกตอนที่ฉันเลือกจะเปลี่ยนตัวเองไปเป็นเพื่อนสมัยเด็กของพี่ชายน่ะ มันก็ไม่ต่างอะไรกับสิ่งที่อยู่ในใจของพวกเธอหรอก!"
ทันใดนั้น ชอยส์ปริศนาก็พลันปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผมอีกครั้ง
A: พุ่งเข้าชาร์จ V เลยสิ ยัยนั่นไม่กล้าทำอะไรแกหรอก
B: พูดไปสิว่าแกชอบ S เท่านั้น! น้องสาวอะไรนั่นน่ะช่างหัวมันเถอะ!
C: ฟิกเกอร์คิริโนะในชุดเมดนั่น แกคิดว่ามันเอาไว้ทำอะไรล่ะ?
เห้ย…เกรียนๆแบบผม เห็นตัวเลือกเหี้ยๆแล้วมันก็อดใจไม่ไหวต้องลอง....
ผมเลือกข้อง C. ฟิกเกอร์คิริโนะในชุดเมด! ผมกำมันแน่นแล้วปาเข้าใส่ V กับ S
ที่กำลังปะทะกัน ฟิกเกอร์คิริโนะในชุดเมดกระแทกกับบาเรียของ V แล้วแตกกระจาย
เป็นเสี่ยงๆ เศษขาและแขนของคิริโนะ(ฟิกเกอร์)หักปลายแหลมพุ่งมาเสียบเข้าที่คอหอย
และตาของผมปักลึกลงไปมิด... ไม่น่าหยิบตัว 1/8 มาเลย
S หันมาด้วยสีหน้าตกใจ น้ำตาไหลริน
อ่า…นี่คงเป็นการตายที่สมกับตัวข้าแล้ว
โดนขาอ่อนคิริโนะเสียบคอหอยตาย
…ชีวิตข้าไม่มีอะไรต้องเสียใจ
DEAD-END
ตายอีกแล้วเหรอวะ!?
รอบนี้อุตส่าห์แต่งบทหล่อๆกันซะนาน ถ้าย้อนเซฟคราวนี้มันจะไปโผล่ตรงไหนเนี่ย?
83 ก็พอน่า ลองเลือกขำๆ
>>84
DEAD-END .....?
ในช่วงวินาทีสุดท้ายก่อนที่ภาพทั้งหมดจะดับวูบไปผมมองเห็น S หันมาด้วยสีหน้าตกใจ น้ำตาไหลริน ไม่สิ ไม่ใช่แค่ S เท่านั้น แม้แต่ V เองก็เหมือนจะตกใจเองเหมือนกัน นั่นสินะ ตายได้ทุกเรศขนาดนี้มันก็น่าตกใจจริงๆ นั่นล่ะ
อาห์ แต่ตูข้าไม่เสียใจหรอก ถึงจะเป็นไอ้บ้าที่ไม่รู้อยู่ดีๆ ก็ควักฟิกเกอร์ออกมาจากไหน แถมยังโดนฟิกเกอร์ที่ตัวเองปาไปแตกกระจายจนเสียบหัวตายก็เถอะ!
ภาพรอบข้างค่อยๆ มืดลง ขณะที่ผมได้ยินเสียงของสองสาว
"บ้าน่า! ไอ้นั่นมัน...ทำใมนายถึงมีมันได้!?" V ตื่นตระหนก
"...ชั้น...ทำให้เธอต้องเข้ามาพัวพันด้วยจนได้..." ส่วนเสียงของ S นั่นฟังดูเศร้าโศกเหลือเกิน
ไม่เอาน่าผมมันก็แค่ไอ้บ้าลามกธรรมดาเท่านั้นแหล่ะ ตายไปก็ไม่มีอะไรน่าเสียใจหรอกนะ แค่นานๆ ทีเผา DVD อนิเมซิสค่อนมาให้ผมบ้างก็พอแล้วล่ะ
ผมหลับตาลง ชีวิตคนเรามันก็แค่นี้
........
....
.
...ผมตายรึยังนะ? แต่ทำใมเหมือนยังได้ยินเสียงดังล้งเล้งกันอยู่เลย
ผมลองพยายามลืมตาข้างที่เหลือขึ้นมา
แล้วก็ต้องตกใจ
ร่างกายของผมเรืองแสงสีทองขึ้นมา ไม่ใช่แค่นั้นบาดแผลที่ได้รับจากฟิกเกอร์เองก็เหมือนจะค่อยๆ สมานตัวแล้ว พร้อมกับแสงที่สว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ
ผมหันไปทาง S เพื่อหาคำตอบ
"...สิ่งที่สถิตอยู่ในฟิกเกอร์นั้นคืออาภรณ์เวทย์ที่ถูกปิดผนึกมาช้านาน เป็นสิ่งที่ตัวฉันนำมาออกมาในตอนที่หลบหนีออกจากองค์กรณ์..สิ่งนั้นจะมอบพลังให้กับผู้ครอบครองในยามที่ชีวิตจะดับสูญ...พลังที่มาพร้อมกับชะตากรรมที่ไม่อาจหลีกหนีได้"
S ทำหน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม
"หนอย! ใครจะยอมล่ะย้า!!" V กู่ร้อง สองแขนแขนบางๆ เหวี่ยงเคียวคว้างมาใส่ผมเต็มแรง หางม้าสะบัดไปตามแรงเหวี่ยง
แสงสีทองส่องสว่างขึ้นเรื่อยๆ จนผมแสบตา
"เปล่าประโยชน์...การทำสัญญาสำเร็จเรียบร้อยแล้ว..." S หลับตาลง หยาดน้ำตาไหลริน
สิ้นแสงที่ส่องสว่าง
ผมเห็นเคียวที่พุ่งเข้ามาช้าดุจภาพสโลว ทำให้ผมคว้ามันเอาไว้ได้อย่างง่ายดาย
"...ผู้ทำสัญญาลำดับที่ 13 [M] ถือกำเนิดแล้ว"
ผมมองดูตัวเอง
...ในตอนนี้ตัวผมห่อหุ้มด้วยชุดเมดที่หน้าตาเหมือนฟิกเกอร์คิริโนะที่ผมขว้างไปไม่มีผิด
นี่มันเชี่ยอัลไล!!
เดี๋ยวดิ M มันต้องมีตัวตนมาก่อนพระเอกอยู่แล้วสิ ใช้โค้ดเนมอื่นไป๊
แม่งทะลุเดดเอ็นด์กรูได้อีก
สัส ขำว่ะ 55555555
ฮาชิหาย แม่มยังแถต่อได้อีก
ต่อจาก >>90
"พี่ชายเองก็เหมือนกัน! กล้าทำแบบนี้กับ M ได้ยังไง! ถึงจะเป็นพี่ชายชั้นก็ไม่ให้อภัยหรอกนะ!"
Vจอมโวยวายในสายตาผม ดูเชื่องช้าลงไปถนัดตา ผมจึงใช้ช่องว่างที่มีอยู่มากมายแทรกเข้าไปในรัศมีโจมตีของเคียวยักษ์จนถึงเจ้าตัวได้โดยง่าย
ไม่สิ แบบนี้ต้องเรียกว่า ถึงเนื้อถึงตัวสินะ
ตัวผมในชุดเมดเข้าสวมกอด Vไว้จากด้านหลัง ผมหางม้าสูงของเธอที่สะบัดไปมายามที่แกว่งเคียวนี่ก็ดูน่ารักไม่หยอก
ใบหูของเธอเริ่มแดงระเรื่อ ทำเอาผมชักจะอดใจไม่ไหว ก็เลยเผลองับเบาๆเข้าไป
"กรี๊ดดดดดดดฟหกกดกดฟฟหยุดน้าาาาาาาาาา"
Vที่ดูยังไงก็ยังไม่ขึ้น ม.ปลายดี ส่งเสียงไม่เป็นภาษา แข้งขาก็พลันอ่อนเปลี้ย อาวุธยักษ์ก็หายไปในทันใด
ภาพของตัวผมในชุดของM คงทำร้ายจิตใจเธอมาก
แต่ก่อนที่ผมจะได้ใจแล้วทำอย่างอื่นต่อ S ก็คว้ามือผมเอาไว้
"พอเถอะค่ะ เธอหมดทางสู้แล้วล่ะ"
------------------------------------------------------------------------------
V เสร็จไป 1
กลายเป็นเรื่องเหี้ยอะไรไปแล้ววะ
Kore wa zombie desuka?
>>94
"อึก..."
"รู้สึกตัวซะทีนะ"
ผมพูดทักทาย V ที่พึ่งฟื้นขึ้นมา
"ช...เชือกพวกนี้มันอะไรกัน?"
สภาพของ V ในตอนนี้ถูกจับมัดไว้ด้วยเชือกอย่างแน่นหนา ซึ่งคนที่จับเธอมัดเอาไว้ก็คือ S ที่อยู่ข้างๆผมนั่นเอง
"ทำไมถึงแกะไม่ออกเนี่ย!? ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!"
"เชือกนั่นสร้างด้วยพลังของอาภรณ์เวทเช่นเดียวกับชุดของ M ฉะนั้นเธอทำลายมันไม่ได้หรอก" S พูดขึ้น
"S! แก!! นอกจากแกจะฆ่า M ทรยศพวกเรา แกยังให้เอาพลังของ M ไปให้พี่ชายใช้อีก!!" คำพูดของ V ทำให้สีหน้าของ S หมองลง
แต่พอ V พูดขึ้นมา ผมเองก็พึ่งนึกขึ้นมาได้ตอนนี้ผมก็ยังใส่ชุดเมดนั่นอยู่ ไม่รู้ว่าที่สีหน้าของ S แย่ลงเพราะเห็นหันมาเห็นสารรูปที่ทุเรศทุรังของผมรึเปล่า
"พวกเธอจะทะเลาะอะไรกันก็ไม่รู้หรอกนะ แต่ช่วยอธิบายหน่อยเถอะว่าเกิดอะไรขึ้นกับชั้น แล้วก็น้องสาวของชั้นด้วย" ผมพูดแทรก V ขึ้นมาด้วยความสงสัย จู่ๆก็ถูกย้อนเวลากลับมา โดนน้องสาวตัวปลอมไล่ล่าเอาชีวิต เพื่อนสมัยเด็กที่เคยรู้จักมีพลังวิเศษและมาเฉลยว่าเป็นน้องสาวอีกคนที่ผมไม่รู้จัก เจอเรื่องแบบนี้เอาไปเล่าให้ใครฟังเค้าก็หาว่าบ้ากันทั้งนั้นแหละ
"...เรื่องพวกนั้น ชั้นจะเป็นคนตอบให้เอง"
เสียงคมเข้มของผู้ชายที่ไม่น่าจะมีอยู่ในห้องนี้ดังขึ้นมาจากทางระเบียงหน้าต่าง ทำให้ทุกคนหันไปหาต้นเสียงนั้น
ในห้องเล็กๆของ S มีผู้ชายอีกคนหนึ่งนอกจากผมยืนอยู่ที่มุมห้อง เขามีรูปร่างใหญ่โตกำยำน่าเกรงขาม ผมทรงเดดร็อคและใบหน้าที่หยาบกร้านดูเหมือนกับหัวหน้าชนเผ่าอะไรซักอย่างในป่าลึก
ถึงแม้ว่าผมจะเคยพบเจอเขาแค่ครั้งเดียวโดยบังเอิญ แต่เนื่องจากผมพึ่งเจอกับเขามาไม่นานนัก ผมจึงจำใบหน้านั้นได้อย่างแม่นยำ
เจ้าผิวดำที่ไปลวนลามสาวออฟฟิศในรถไฟฟ้านั่นเอง!
"...นาย!" ผมตะโกนออกมาอย่างตกใจ แต่ก็ไม่รู้ว่าสาเหตุนั้นมาจากการที่เขาโผล่มากะทันหัน หรือการที่ผมเองก็รู้จักเขาอยู่แล้วเช่นเดียวกับ S กันแน่
"นายก็เป็นพวกเดียวกับเด็กคนนี้งั้นรึ!?"
ชาวผิวดำมองมาทางผม
"ถ้าคุณเป็นพวกที่อวยคิริโนะล่ะก็คงใช่ เพราะว่าผมชอบคุโรเนโกะยังไงล่ะ"
พี่ดำแกย้อนเวลามาด้วยเรอะ...
*Dreadlocks -- เดรดล็อค
Guideline...
• ตัวเอก: ชายบนรถไฟฟ้า เป็นโอตาคุสายน้องสาว ชอบคิริโนะ แปลงร่างได้ด้วยฟิกเกอร์
• น้องสาว: น้องสาวของตัวเอก ปัจจุบันโดน K เข้าครอบครองร่าง มีนิสัยยันเดเระ
• S: เพื่อนสมัยเด็กที่ตายไปแล้ว หน้าอกใหญ่ เป็นผู้ทำสัญญาลำดับที่ 12 ชื่อ Sophia
• V: ผู้ทำสัญญาลำดับที่ 9 Viennetta ใช้อาวุธเคียว
• M: ผู้ทำสัญญาลำดับที่ 13 (Magnum?) โดนช่วงชิงพลังมาให้ตัวเอกด้วยกลวิธีบางอย่าง
• พี่มืดเดรดล๊อค: นิโกรที่ลวนลามสาวบนรถไฟฟ้า เป็นคุโระเนโกะแฟนคลับ
• สาวออฟฟิศบนรถไฟฟ้า: ชอบยืนบนที่สูง ทำอะไรลับๆล่อๆ มีปริศนา
องค์กรลับ (ยังไม่มีชื่อ) เป็นการรวมตัวกันของน้องสาวผู้มากความสามารถในด้านต่างๆ เพื่อหวังจะทำลาย Sister Zone เข้าสู่ Incest Ending ให้ได้
>>97
"โลกคู่ขนาน?"
"ใช่แล้ว โลกคู่ขนาน ไอ้ที่เห็นบ่อยๆ ตามนิยายวิทยาศาสตร์ หรืออนิเมตามสมัยนิยมตอนนี้น่ะแหล่ะ" ชายผิวดำกล่าว
"โลกนี้นั้นแบ่งออกเป็นสองฝ่าย คือฝ่ายที่อวยคิริโนะ และฝ่ายที่อวยคุโรเนโกะ ไม่สิ...พูดให้ถูกคือเคยมีอีกหลายฝ่ายเลยเชียวล่ะ แต่ที่เหลือรอดมาได้ในตอนสุดท้ายก็มีแค่สองฝ่ายนี้เท่านั้นน่ะนะ" ชายผิวดำเล่าด้วยท่าทางสบายอารมณ์พลางเป่าปากไปด้วย
"ฝ่ายอวยคิริโนะเองในตอนท้ายที่สุดก็เรียกได้ว่าน่าจะถูกกวาดล้างไปจนหมดสิ้นแล้วแท้ๆ ฮะๆ ไม่คิดเลยนะว่าในท้ายที่สุดจะมีหนอนบ่อนไส้เหลืออยู่ในกลุ่มได้ถึงสองคน"
ผมมองไปที่ S ที่กำลังกัดริมฝีปากอยู่ เธอคงเป็นหนึ่งในนั้น แล้วอีกคนล่ะ
"ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี แล้วทำใมผมถึงถูกดึงเข้ามาเกี่ยวด้วยล่ะ? แล้วโลกคู่ขนานที่เป็นเวลาเมื่อสองปีก่อนนี่คืออะไรกันแน่"
ชายผิวดำใช้กำปั้นทุบโต๊ะดังโครมก่อนหันกลับมาเล่าด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
"หืม...เกี่ยวสิ คุณน่ะเกี่ยวเต็มๆ เลยล่ะ ก็ในตอนนั้นผมเองน่าจะจัดการ"คนทรยศคนสุดท้าย"ได้แล้วแท้ๆ แต่คุณกลับเข้ามาขัดขวางจนแผนการผิดพลาดไปหมดเลยล่ะ แถมสุดท้ายโลกยังถูกย้อนเวลามาเพื่อสร้างโลกคู่ขนานนี่ขึ้นมาอีก โลกคู่ขนานที่จริงๆแล้ว S คนนั้น น่าจะถูกจัดการด้วยรถบรรทุกไปแล้วก่อนที่พลังจะตื่นขึ้นมา แต่กลับถูกขัดขวางด้วยคนทรยศคนสุดท้ายที่ย้อนเวลากลับมาและทำให้แผนการทุกอย่างพังไปซะก่อน -ใช่แล้ว "M" ที่ควรจะถูกผมจัดการไปในตอนนั้นได้ย้อนเวลากลับมา ปลดผนึกและมอบพลังเกือบทั้งหมดของตัวเองในยุคสมัยนี้ให้กับ S -ทั้งหมดทั้งปวงนี่ถ้าไม่มีคุณซักคน โลกนี้จะเหลือแค่ผู้ที่อยู่ฝ่ายคุโรเนโกะแล้วแท้ๆ!!"
"M ยังมีชีวิตอยู่...." V ที่โดนมัดอยู่มีน้ำตาคลอเมื่อได้ยินเรื่องที่เหลือเชื่อขึ้นมา
งงชิบหาย ทำไมกองกำลังน้องสาวที่อยากกินพี่ชายถึงได้ต้องเป็นฝ่ายอวยแมวดำวะ แต่พอกลานยเป็นสงครามกองอวยแล้วหมดรมณ์อ่านชอบกล
อืม ขัดๆตรงกองกำลังน้องสาวไปอยู่ฝั่งอวยแมวดำเหมือนกัน ส่วนตรงที่Mยังไม่ตายแต่เป็นคนส่งตัวเอกย้อนมาอดีตพร้อมฟิกเกอร์คิริโนะนี่ใช้ได้อยู่
>>97 rewrite
"ไม่ต้องเกร็งไปหรอก ถึงผมจะเชียร์คุโรเนโกะ แต่ผมก็เป็นพวกเดียวกับคุณนะ"
พี่มืดยิ้มฟันขาว ก่อนจะแวบมาอยู่ข้างหลังผมแล้วตบตูดหนึ่งที
บ้าน่า นี่ขนาดเรามีพลังของMแล้วยังมองตามไม่ทันอีกงั้นรึ!
ผมหวนนึกไปถึงตอนที่เจอเขาครั้งแรกบนรถไฟฟ้า ตอนนั้นอาจเป็นเพราะผมทำใจดีสู้เสือเข้าไปเตือนเขาต่อหน้าคนทั้งรถ เขาเลยไม่กล้าทำอะไร
แต่ตอนนี้มันคนละเรื่องกันแล้ว ถึงเจ้าตัวจะออกปากเองว่ามาดีก็เถอะ แต่ถ้าต้องเป็นศัตรูกันล่ะก็ ผมและSในตอนนี้คงทำอะไรไม่ได้แน่
"ตอนนั้นพวกเราก็แค่ทดสอบคุณน่ะ"
พี่มืดเห็นผมทำหน้าระแวง ก็เลยเฉลยเรื่องครั้งที่ผมเห็นเขาจับก้นสาวออฟฟิซให้ฟัง
"ที่จริงน่ะ ผมไม่สนใจสาวๆ(3d)หรอก แต่(ถ้าเป็นหนุ่มๆก็อีกเรื่อง)เจ๊เขาให้รับบทเป็นคนลามกบนรถไฟ ก็เลยขัดไม่ได้"
เฮ้ย งั้นพี่มืดคนนี้แกก็เปนพวกรสนิยมวิไลน่ะสิฟะ!
ผมขนลุกเกรียวไปทั้งตัว รีบเอามืดปิดก้นตัวเองในชุดเมดไว้แบบทันควัน
พี่มืดเดรดล็อคแลบลิ้นเลียริมฝีปากหนึ่งทีก่อนจะเข้าเรื่องต่อ...
คิดจะแต่งต่อมันก็แต่งได้ทั้งนั้นล่ะหว่ะ ถ้าให้แต่งต่อเองก็เป็นไอ้ดำปกปิดแผนการทั้งหมดและหลอกใช้แก๊งน้องสาว วางแผนทำลายอีกฝ่ายให้หมดให้เสียสมดุลแล้วค่อยยึดครองกองอวยอะไรก็ว่าไป แค่ไม่อยากแต่งต่อยาวเดี๋ยวจะกลายเป็นเขียนไปคนเดียว
ถ้าจะเล่นมุก rewrite เนี่ย ตู rewrite ตั้งกะไอ้ >>97 แล้ว คิดว่าตูชอบสองครามกองอวยเรอะ สัด!! โคตรเกลียดเลย
แค่ถือว่าคนก่อนแต่งมายังไงมันก็ต้องต่อไปให้ได้ตามมารยาท
เวร ดราม่ากันเพราะกูเรอะเนี่ย กูขอโทษ...
(พี่มืดอวยแมวดำนี่กูใส่ไปเล่นๆนะ)
ก็แถกันไปขำๆน่า ขัดใจก็แถกลับ อย่าคิดมาก
ขอแค่อย่าตื่นจากฝันบ่อย... มันเหนื่อย
ตกลงเอาไง สรุป ไม่เอารีไรท์ไหม? เพื่ออนาคตของตอนต่ออื่นๆด้วย
ไม่เอาก็แล้วกัน แต่ตื่นจากฝันนี่ก็ไม่เอานะ
ok then, Red or Blue, which pill do you choose
งั้นเอาเป็น หยงจึงดูดยาเส้นนอกร้านอย่างใจเย็น ละกันครับ
แม่งไม่มีใครแต่งต่อกันเลยจริงๆเรอะเนี่ย กูรู้สึกผิดนะเว้ย
ขอลงไอ้ที่แต่งไว้แต่โดน >>97 ตัดหน้าละกัน ไม่ต้องนับไทม์ไลน์ก็ได้แต่ ไหนๆ ก็ไหนๆ กลัวเสียของ
อนึ่งตอนนี้ค่า SAN ติดลบ _(:3 」∠)_
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ต่อจาก >>94 ไม่ต้องนับไทม์ไลน์ก็ได้แต่ ไหนๆ ก็ไหนๆ กลัวเสียของ
"อะ..อือ..."
"อ้าวฟื้นแล้วรึ?"
ในที่สุด V ที่สลบไปเพราะโดนผมล่วงละเมิ....โดนผมเผด็จศึ.....จะใช้คำว่าอะไรดีวะ "โดนผมทำให้สลบไป" ละกัน ก็ฟื้นขึ้นมาจนได้
จะอยู่ในคอนโดที่โดนถล่มแบบนั้นต่อไปก็ถ้าจะไม่ดีแน่ๆ ผมเลยขนตัวเธอมาที่ตึกร้างข้างๆ ที่สร้างไม่เส็จเพราะพิษฟองสบู่แตก
ก็มีเรื่องให้ต้องถามเยอะแยะนี่นะ
"นี่มันที่ไหนกันคะ หา แล้วนี่มันอะไรกันเนี่ย!!"
V ร้อนลน อืม...ก็ไม่แปลกหรอกนะ ก็โดนทำให้สลบไปแถมยังมาฟื้นในที่แปลกๆ นี่นา
"โทษทีนะ ถ้าปล่อยให้เธอเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระได้ทางฝ่ายผมสิที่จะเป็นอันตราย เลยต้องขอพันธนาการเธอเอาไว้ซักหน่อย"
"ซักหน่อย!? เนี่ยนะซักหน่อย!? แล้วทำใมต้องมัดเป็นรูปกระดองเต่าด้วยล่ะคะ !!"
อาห์...อย่างที่ว่าน่ะนะ ตอนนี้ V อยู่ในสภาพโดนมัดด้วยเชือกเป็นรูปกระดองเต่า พอดีหนังสือที่ผมเคยซื้อมามันมีสอนวิธีมัดแบบนี้อยู่เลยอยากจะลองใช้ดูซักครั้งนึงในชีวิตเหมือนกัน
"ถ้าจะตอบว่าทำใมล่ะก็...ความซาบซึ้งของลูกผู้ชายล่ะมั้ง"
"บ้าแล้วค่ะ! ความวิปริตของพวกจิตทรามต่างหาก!!"
"หวา รุนแรงชะมัด ผมเป็นแค่ชายหนุ่มผู้มีจิตใจบริบริสุทธิ์นะ!"
"คนจิตทรามบริสุทธิ์ค่ะ ค่าความจิตทรามเกิน 9000 แล้วค่ะ!! ปล่อยเราไปนะคะ!"
หนอยยายนี่นี่ปากร้ายชะมัด เป็นแค่เด็กม.ต้น(?) แท้ๆ
"ใจเย็นๆ ก่อนสิ พี่ชายไม่ทำอะไรหรอกน่า...ล่ะมั้งนะ"
"ความน่าเชื่อถือติดลบค่ะ! ถึงจะเป็นพี่ชายก็เถอะ ถ้ายังไม่ถึงเวลาอันควรล่ะก็เราก็ไม่ยอมให้ทำอะไรหรอกนะคะ!!"
"นี่ๆ จะระแวงกันเกินไปแล้วนะ..แต่ก็ชักจะสงสัยแล้วสิว่าเวลาที่ว่าน่ะ เมื่อไหร่ล่ะ อายุสิบแปดก่อนรึไง"
"เร็วไปแปดสิบปีค่ะ!!"
"นานไปแล้ว!!"
ชักจะนอกเรื่องไปเยอะแล้วแฮะ
"ขอเขาเรื่องเลยแล้วกัน เรื่องของพวกเธอ กับเรื่องของ S น่ะ..."
"มนุษย์ต่างดาวค่ะ พวกเรามาจากดวงดาวอันแสนไกลโพ้นผ่านกลุ่มดาว M-78 มายังโลกเพื่อรักษาสันติสุขของโลกค่ะ! เพื่อปกป้องไม่ให้โลกถูกทำลายค่ะ!"
"อย่าเล่าเรื่องที่ฟังยังไงก็เป็นเรื่องโกหกมาหน้าตาเฉยสิ แล้วหล่อนนะเป็นยอดมนุษย์ที่ชอบมาชนชาวโลกตายคาที่รึไงหา!! แล้วไอ้สโลแกนอันหลังน่ะมันเป็นของตัวร้ายนะ!"
V แลบลิ้นใส่ผม หนอยยัยนี่ทำหน้าตาน่ารักแบบนี้ซะได้
"นี่ผมซีเรียสนะ พวกเธอเป็นใครกันแน่"
"เรื่องแบบนั้นน่ะ ไปถามคุณแฟนตัวดีของคุณสิคะ สนิดกันถึงขั้นจะทำเรื่องลามกกันอยู่แล้วนี่!"
อึก...พูดถึงก็นึกขึ้นมาจนได้ เป็นเพราะยัยนี่แท้ๆ ทั้งๆที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแล้วเชียว
"คือตอนนี้ S เค้าไม่อยู่ในอารมณ์อยากตอบน่ะ...ล่ะมั้งนะ ไม่รู้ว่าโมโหอะไรน่ะ หลังจากที่ผมงับใบหูของเธอจนเธอสลบไป กับมัดเธอเอาไว้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟจนเดินหนีไปเลยน่ะ พิลึกคนจริงๆ เนอะ"
"หวา..คนจิตทรามแถมยังซื่อบื้ออยู่ตรงนี้ค่ะ! คุณตำรวจค้า มาเอาตัวคุณพี่ชายสารเลวที่สมควรโดนม้าดีดตายไปเค้าซังเตทีเถอะค่า!"
"อะไรกันล่ะนั่น!!"
"เข้าใจหน่อยสิ เพราะอย่างที่ว่ามาน่ะ ตอนนี้ก็มีเธอเท่านั้นที่ผมพอจะพึ่งพาได้แล้วนะ"
"อืม...ถ้าเป็นพี่ชายล่ะก็... แต่ว่าไม่ได้ค่ะ ยังไงเราก็บอกไม่ได้ เพราะว่า S คนนั้นเป็นคนทรยศค่ะ น่าชิงชังค่ะ"
"ทำใมล่ะ S เค้าไปทำอะไรมารึยังไง"
"ทั้งๆ ที่รวบรวมบอลวิเศษที่ขอพรอะไรก็ได้แล้วแท้ๆ แต่เธอคนนั้นกลับขอกางเกงในตัหน้าค่ะ เลวร้ายที่สุดเลย!!"
"ไอ้นั่นมันไอ้หมูลามกแล้ว!"
บ้าเอ้ย คุยกันไม่รู้เรื่องเลย! ผมจะร้องไห้แล้วนะเว้ย!!
อ่านอันบนแล้วนึกว่าหอยทากโมโนกาตาริเลยนะ
>>115
"คอยดูเถอะความคับแค้นใจที่เธอทำนี้ ผมจะเอาไปถล่มใส่เวปแฟนบอยให้ไฟลุกเลย!!"
"ยี้ หมาขี้แพ้ค่ะ เกรียนผมติดหนังหัวค่ะ! ลูกผู้ชายตัวจริงเขาต้องไปตั้งตัวเป็นศาสดาบนเวปพันดริฟ หรือไปโปรดสัตว์บนเวปตุรกีต่างหากล่ะคะ"
"ไม่ได้ดีกว่ากันเลยไม่ใช่เรอะ!! แถมเผลอๆยังหนักกว่าเดิมซะอีก! แถมรู้เรื่องพวกนั้นได้แสดงว่าหล่อนเองก็เกรียนไม่เบาเหมือนกันนี่หว่า!!"
"แต่ถึงจะเจาะลึกในรายละเอียดไม่ได้ก็เถอะนะคะ...แต่คุณ S คนนั้นน่ะ ไม่ใช่ S คนเดิมที่พี่ชายรู้จักอีกแล้วล่ะค่ะ ...ถึงแม้จะเป็นแบบนั้นพี่ชายก็จะยังปกป้องเธอต่อไปหรือคะ?"
อยู่ๆ V ก็ทำสีหน้าและน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา
"...นั่นสินะ..."
S ในตอนนี้เปลี่ยนไปแทบจะสิ้นเชิง จะเรียกว่าเป็นอีกคนที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยก็ว่าได้
แต่ถึงกระนั้น...แม้ว่าจะเป็นแบบนั้น...
"ปกป้องสิ ผมสัญญากับตัวเองเอาไว้แล้วนี่ ว่าจะปกป้องยัยนั่น"
"ไม่ว่ายังไงก็ตามหรือคะ"
"ไม่ว่ายังไงก็ตาม"
"หืม...น่านับถือมากค่ะ เรานับถือในความมุ่งมั่นของพี่ชายอย่างสุดหัวใจเลย"
"อื้อๆ ในที่สุดก็เห็นความเท่ห์ของผมขึ้นมาแล้วใช่มั้ย"
"ถ้าไม่ติดว่าสารรูปอุบาตว์ทุเรศสายตามากค่ะ!"
ผมนึกขึ้นได้ จึงก้มมองดูตัวเองแล้วหน้าซีด
ฉิบหายแล้ว ผมยังใส่ชุดเมดอยู่เลยนี่หว่า!!
แต่ถึงอย่างงั้นก็เถอะ ผมไม่อยากโดนคนที่สารรูปโดนมัดทุเรศพอๆกันอย่างหล่อนมาว่าหรอกนะ!!
อิมเมจV กลายเป็นมาโยย เวอร์ชั่นม.ต้นไว้หางม้าไปแล้ว
<_<) อยากเขียนแต่ยังไม่ว่างเลย ต๊ะไว้ก่อน
มีใครว่างมั่งวาดแฟนอาร์ตแม่มเลย
ว่าจะวาดอยู่นะ แต่กลัวอิมเมจมันจะไม่ตรงกับที่นึกภาพกันนี่สิ
ไม่เหมือนไม่เป็นไร ให้กูแฮ่กๆได้เป็นพอ
อ่ะ ประเดิม
http://imgur.com/JYOaffG
เนื่องจาก>>115 ที่เป็นไทม์ไลน์ไม่หลัก แต่เสือกมี>>117 มาเขียนต่อหน้าตาเฉย
และเนื่องด้วย>>97ที่แต่งไทม์ไลน์หลักไว้ชอบของ115 คิดว่าควรเปลี่ยนไทม์ไลน์หลักเป็น >>94 >>115 >>117 ดีหรือไม่? เพื่อการไม่สับสนไปมากกว่านี้
และสร้างกฏใหม่ห้ามแก้เขียนรีไรท์ใหม่ หลังจากเมนท์นี้เป็นต้นไป
เห็นด้วยตอบOK ไม่เห็นด้วยช่วยแย้งวิธีแก้ความสับสนตอนนี้มาที
>>117
ระหว่างที่ปล่อยให้ผมเค้นคำสารภาพจาก V เอาเองตามสะดวก S ที่ปลีกวิเวกออกมาก็ขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าของตึกร้าง
ฐานะของเธอในตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กอีกแล้ว
ภาพทิวทัศน์จากบนตึกร้างในสายตาเธอเริ่มไม่ชัดเจนเหมือนเคย แสงสว่างจากตึกรามบ้านช่องยามค่ำคืนในเมืองคงทำให้เธอตาพร่า
Sลองขยับกรอบแว่นให้เข้าที่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไร
หยดน้ำอุ่นๆที่ปริ่มอยู่ในตาเริ่มไหลออกมา
ความจริงเธอก็รู้อยู่แก่ใจตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเธอไม่ใช่เพื่อนสมัยเด็กของเขา
แล้วความหมายของน้ำตานี่คืออะไรกันล่ะ?
"ไม่เอาน่า S เธอน่ะเตรียมใจมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้วไม่ใช่รึไง"
เจ้าของคำพูดคือหญิงสาวท่าทางภูมิฐาน ผมที่ยาวประบ่าถูกมัดรวบไว้เป็นจุกเล็กๆด้านหลัง ดูเรียบร้อยตามสไตล์สาวออฟฟิซ
"ที่ฉันยอมทิ้งพลังในฐานะM เอาไว้ให้เจ้าพี่ชายไม่เอาไหนนั่น ก็เพื่อจะให้กลับมาช่วยเธอที่ทำผิดพลาดไว้นะ"
เรื่องนั้น S เองก็พอเดาได้ตอนที่เห็นชุดประจำตัวของM อดีตผู้สมรู้ร่วมคิดที่ทำให้เธอได้ออกมาใช้ชีวิตในฐานะเพื่อนสมัยเด็กได้ตั้งหลายปี
ทีแรก เธอเองก็คิดว่าโดนหักหลังเข้าซะแล้ว เพราะหลังจากที่Mหายไป เธอก็กลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนแรกในหมู่ผู้ทำสัญญา
"แล้ว... เธอจะปล่อยให้Vเข้าใจผิดต่อไปอย่างนั้นเหรอ ไม่สงสารเค้าบ้างเลยเหรอ?"
ช่างเป็นคำถามที่สมเป็น S ผู้ห่วงเรื่องของคนอื่นมากกว่าตัวเองจริงๆ
"ยัยนั่นน่ะ ยังเด็กนัก ปล่อยให้อยู่ในฐานะน้องสาวแบบไม่ต้องคิดอะไรมากความไปแบบนั้นล่ะดีแล้ว"
อดีตM ตัดบทเรียบๆ
จากมุมมองของเหล่าผู้ทำสัญญา S คือคนที่เปลี่ยนจากพรรคพวกไปเป็นคนทรยศ
จากมุมมองของพี่ชาย S คือคนที่เปลี่ยนจากเพื่อนสมัยเด็กกลายเป็นน้องสาวแท้ๆ
แต่จากมุมมองของ M เธอยังคงเป็น S คนเดิมเสมอเหมือนอย่างที่เคยเป็นมา
"ให้ฉันมาทำอะไรแบบนี้อีกรอบน่ะ ไม่เอาแล้วนะ เลิกร้องไห้แล้วกลับไปสะสางเรื่องตัวเองได้แล้ว โอกาสแบบนี้น่ะไม่มีอีกแล้วนะรู้มั้ย"
อดีตM เตือนเธอด้วยความห่วงใย เธอรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่สู้ดีนัก การที่Kหายเงียบไปแบบนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างประหลาด
สำหรับM ที่ตายไปแล้วในความทรงจำของพี่น้องผู้ทำสัญญา คงยื่นมือเข้ามาช่วยS ได้เท่านี้
และเมื่อ S หันกลับมาอีกครั้ง Mคนเก่าก็หายไปจากตรงนั้นเสียแล้ว
"ขอบใจนะ Magnum"
-------------------------------------------------------------
แมกนั่ม แพงจริงๆ
V ป๊อปนะ ความนิยมแซงหน้าชาวบ้านหมดแล้ว
เวียนเน็ตต้านี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ผู้หญิงชื่อแม็กนั่มนี่มันจะฮาไปแล้ว
กองทัพไอติมถล่มจักรวาล
มันอาจจะเป็นแค่ตำแหน่งก็ได้มั้ง
S คงไม่ใช่ Sonic น่ะเว้ยย
Magnum มีหลายฟอร์มนะเฟ้ย
ล่าสุดนี่มีฟอร์มใหม่ Brownie กับ Strawberry ด้วย
>>127
ครืดดดดดดด
ประตูเลื่อนฝืดๆ ของตึกร้างถูกเปิดออก ตามด้วยเงาร่างเล็กๆ ของใครบางคนที่ก้าวเข้ามาในตัวอาคาร
ผมและ V (ที่ยังคงถูกมัด) มองไปทางต้นเสียง ขนทั่วร่างของผมลุกกราว เมื่อเห็นคนๆ นั้น
ให้ตายสิ...ลืมเรื่องยัยนี่ไปซะสนิทเลย...
น้องสาวแท้ๆ ของผม ...ไม่สิ ต้องเรียกว่าอดีตน้องสาวสินะ
"K" ยืนอยู่ตรงนั้น แสงสลัวๆ ที่ส่องมาจากนอกตึกทำให้ผมมองเห็นสีหน้าของเธอไม่ชัด
"อ๊า K นี่นา! ช่วยด้วยค่ะ! ตาพี่ชายบ้ากามจะข่มเหงเราค่ะ! พี่ชายจับก้นเราแล้วบอกว่า [ฮี่ฮี่ฮี่ มาเป็นของพี่ซะเถอะน้องสาว] ด้วยล่ะค่ะ!! เราแต่งงานไม่ได้แล้วค่ะ! ต้องให้พี่ชายมารับผิดชอบแต่งงานกับเราด้วยนะคะ!! ส่วน K ก็จะกลายเป็นน้องสาวเราอีกทีค่ะ!"
"เฮ้ย! เดี๋ยวสิ ยังไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย! อย่ามาใส่ร้ายกันสิ แล้วคิดไปถึงไหนแล้วล่ะนั่น!!"
ถ้าปล่อยให้ยัยบ้านี่พูดต่อไปคงไม่ดีแน่ๆ เรื่องมันจะได้วุ่นวายไปกันใหญ่ สงสัยต้องหาอะไรมายัดปากยัยนี่ซะก่อนแล้วล่ะมั้ง
"..หมดเลย..."
"..หา? อะไรนะครับ...คุณ K" ดูเหมือน K จะพูดอะไรบางอย่างซึ่งผมได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
"...จะ-ฆ่า-ให้-หมด-เลย!!" K แผดเสียง
ดวงตาที่เบิกโพลงมาทางพวกผมนั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้น
"เฮ้ย!!"
ผมรีบดึงตัว V ที่เกลือกกลิ้งอยู่บนพื้นให้หลบฉากออกมา
ใบมีดจำนวนนับไม่ถ้วนปักลงไปตรงจุดที่ผมกับ V อยู่เมื่อครู่ ถ้ายังยืนอยู่ตรงนั้นป่านนี้ได้เป็นตัวเม่นไปแล้ว ดีนะที่ยังไม่ได้คลายชุดทำให้มีพลังเหลือเฟือพอที่จะฉุดกระชากลากถูยัยนี่ออกมาได้
"หวา! หวา! อะไรกัน! อะไรกันคะ K นี่เราเองนะคะ V ไง จำไม่ได้แล้วหรือคะ!? V ที่ทุกครั้งที่ K ซื้อยักษ์คู่ก็จะคอยไปช่วยแบ่งกินครึ่งหนึ่งเพราะกลัวว่า K จะกินไม่หมดยังไงล่ะคะ!"
"เพื่อนกินนี่หว่า!!"
ตบมุขผิดเวลายังไงก็ไม่รู้ให้ตายสิ
"คนนั้นก็ดี...คนนี้ก็ดี.... ทั้งๆที่พี่ชายเป็นของชั้นแท้ๆ...ทั้งๆ ที่ชั้นเจอตัวพี่ชายก่อนแท้ๆ... พอตามไปถึงคอนโดที่จับกระแสได้ก็ไม่มีใครอยู่แล้ว...ชั้นต้องวิ่งตามหาแค่ไหนรู้บ้างมั้ย....แถมยังมีพวกงี่เง่าที่ตามมาจีบอีก อา...ปลาในสวนสาธารณะจะอิ่มกันหรือเปล่านะ เลี้ยงไปตั้งหลายคนนี่นา...แถมพอมาถึงนี่ก็เจอยัยโง่นี่มาจู๋จี๋กับพี่ชายอีก..."
"น่ากลัวค่ะ!! K น่ากลัวเกินไปแล้วค่ะ!! สาวยันตัวแม่อยู่ตรงนี้!! พี่ชายช่วยด้วยค่ะ!! แล้วจะยกโทษที่จับหน้าอกแล้วพูดว่า [มาชแมลโลนุ่มๆสองลูกของเธอนี่ชั้นจะค่อยๆ ลิ้มรสอย่างนุ่มนวลเอง] นะคะ!!"
ยัยบ้านี่จะชักใบให้เรือเสียกันได้ขนาดไหนกันเนี่ยยยยยยย
"หรือ...เล่นกันขนาดนั้นแล้วหรือ...นั่นสินะ...เล่น SM กันด้วยนี่...มัดกระดองเต่าเชียวนะ หืมม์ ทีกันหนูทั้งๆ ที่จะเล่นยังไงก็ได้หนูไม่เคยเกี่ยง แต่กลับไม่เคยทำอะไรเลยแท้ๆ..."
ขอโทษครับ! อันนี้ผมทำเอง! ผิดไปแล้วครับ!! หวายน่ากลัวชิบเป๋ง !!
"ไม่ต้องกลัวนะคะพี่ชาย...พอหนูเอายัยเสนียดจังไรนี่ไปเลี้ยงให้กับหมาทั้งหมู่บ้านได้อิ่มมื้อใหญ่กันแล้ว พี่ชายน่ะ...หนูจะเป็นคนรับผิดชอบทานเองค่ะ...จะไม่ให้เหลือเลย...ทั้งส่วนนั้น...และส่วนนี้ของพี่ชาย...พี่ชายจะได้ไม่ออกห่างจากหนูอีกยังไงล่ะคะ...ดีใช่มั้ยล่ะคะ...ดีสินะ..."
ผมกลืนน้ำลาย ถ้าเป็นแบบนี้สงสัยจะตายคู่แน่ๆ ตายไม่ดีซะด้วย! โถ่เว้ย ไม่มีทางเลือกแล้ว
ผมออกแรงดึงเชือกที่มัดตัว V อยู่ ด้วยพลังของชุดเมดทำให้เชือกขาดออกได้ไม่ยากเย็นนัก
"ถ้าไม่อยากโดนแด๊กเป็นอาหารหมาล่ะก็ชั้นต้องขอแรงเธอล่ะนะ"
"ค่ะ เราก็ไม่อยากตายตั้งแต่ก่อนมีลูกหลานพอจะตั้งทีมฟุตบอลได้เหมือนกัน"
ผมกับ V ตั้งท่าเตรียมพร้อม เบื้องหน้านั้นมี K ที่ท่าทางราวกับอสูรกายก้าวย่างเข้ามา!!
เวียนเน็ตต้าแม่งโผล่มาแบบงงๆ และเข้าปาร์ตี้พระเอกแบบงงๆสินะ
K นี่รูทก่อนเป็นแวมไพร์นะ 55555
ขัดนิด
- ตอนแรกสุดที่ V มันโทรมาหา K นี่ K มันตกใจจนมือถือหล่นเลยไม่ใช่เรอะ แล้วทำไมตอนนี้สถานภาพมันกลับกันซะงั้นล่ะ
(คือกลัวความยันเดเระมันก็ส่วนนึงอ่ะนะ แต่ V ไม่น่าจะเหวอขนาดนั้น)
- V นี่กลายเป็นตัวละครที่ใช้คำพูดแปรปรวนสุดๆ ตอนปรากฎตัวนี่ใช้คำพูดห้วนๆห่ามๆ แต่หลังจากฟื้นขึ้นมานี่พูดลงท้ายคะขาตลอดเลย
-V มันโทรเข้ามือถือตัวเอกสิ แล้วK เป็นคนรับ แล้วทำมือถือตก
น่าจะอาการว่า นอกจากยัยแว่นแล้วพี่ยังจี๋จ๋ากับยัย V อีกเรอะ (อีนี่คลั่งตลอดเวลา)
ส่วน V - พูดกับ S จะเหยียดๆ
- พูดกับ K จะออกแนวเป็นลูกไล่เขา
- น่าจะติด M แจ
ส่วนที่ขัดกันอยู่น่าจะเป็น พลังของM ที่อยู่ในฟิกเกอร์คิริโนะที่ S บอกว่าเอาออกมาจากองค์กร
แต่ M เป็นคนบอกว่าเอาให้ตัวเอกเอง
ตรงนี้ลองเรียงไทม์ไลน์ จะได้ว่า ฟิกเกอร์คิริโนะที่มีพลังของ M อยู่กับ S จนกระทั่งSตายตอนรอบแรก แล้ว M มาเก็บไปสลับกับฟิกเกอร์คิริโนะที่ซื้อมาจากสะพานเหล็กทีหลัง แล้วส่งตัวเอกย้อนกลับไปสองปี
Problem solve! ?
เอาจริงๆนะ แต่งนิยายเวียนเนี่ย มันสนุกเพราะรับลูกแถ ต่อไปเรื่อยๆ ยังไงก็ได้ อะไรไม่ตรงถ้าอยากจะให้มันตรงก็แถทีหลังได้ จะมาใส่ใจของเล็กๆ น้อยไปหมด คนแต่งก็ไม่สนุก คนอ่านก็ไม่สนุก (จริงๆนะอยากให้เนียนเป๊ะๆ เนี่ยอ่านแบบคนแต่งคนเดียวดีกว่า) อย่างตรงนี้อย่างที่แต่ละคนลองใส่เหตุผลให้ ถ้ามีใครเอาไปใส่ในเนื้อเรื่องแถให้ มันก็เข้าแก๊ปหลักได้
อยาก V เนี่ย ผมคนใส่มาคนแรก ตอนแรกก็ตั้งใจจะให้นิสัยห้าวๆ เป็นอีบ้าแบบจิลโน่ในโทโฮอะไรแบบนั้น (แอบใส่เซตติ้งให้เรียกตัวเองว่า "เรา" ไปตั้งแต่แรกด้วย) ซึ่งตอนแต่งผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนคนใส่ว่าเวเนตต้าอะไรมาแล้ว ใช้ V เพราะกะว่าจะให้มาจากชื่อจริง วิริยา วิภาดา ที่เป็นชื่อผู้หญิงอะไรแบบนั้น ซึ่งตอนหลังก็มีคนมาช่วยเรียกวีเป็นแวนเนตต้าให้ไปเรียบร้อย
พอตอนหลังเห็นมีคนแต่ง ให้โดนงับหูแล้วร้องว้ายจนสลบ ก็รู้สึกอยากใส่แฟ๊คเตอร์โดนรังแกขึ้นมา
ซึ่งถ้าจะบอกว่าทำใมนิสัยเปลี่ยนไปจะให้ใส่แฟคเตอร์ว่า "ถืออาวุธแล้วนิสัยเปลี่ยนไปด้วยก็ยังได้" แต่ผมคงไม่ทำนะ เขียนแบบนี้ก็สนุกดี ถ้าจำกัดอะไรขนาดนั้นมันยิ่งพาลขี้เกียจเอาจริงๆ
_(:3 」∠)_
พอดีกลัวว่าถ้าปล่อยไว้เดี๋ยวมันจะหลุดแบบตอนพี่มืดน่ะ ถ้าทำให้เสียมู้ดก็ขอโทษที
ยังนึกไม่ออกเลยว่า K มันจะบู๊ยังไง รออ่านชาวบ้านเขียนดีกว่า ขอมันๆนะ
สารภาพว่าแต่งบทบู๊ไม่เป็น(ชะอ้าว)
เลยโยนกลองให้คนอื่นแล้ว~
_(:3 」∠)_
>>137
แม้จะไม่เข้าใจเท่าไหร่ว่าทำไม แต่ตอนนี้ผมมีพลังของ M อยู่ และสารรูปในชุดเมดที่สวมอยู่นี่
ช่วยให้ผมมีพลังมากกว่าปกติ K ค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ในมือถือมีดเล่มโง้งคมกริบ
"หุ...จะเข้ามาพร้อมกันเลยก็ได้นะ จะได้ไม่เสีย...." K ชะงักแว่บนึงแล้วชี้มีดในมือมาทางผม
ผมมองตามไปพบว่า V ที่ผมเพิ่งจะปล่อยจากมัดหลังเต่าและหวังจะพึ่งพาเอาตัวรอด
จากสถานการณ์นี้พลันอันตรธานหายไปแล้ว ทิ้งไว้เพียงกระดาษแผ่นนึง ผมหยิบขึ้นมาอ่าน
"พี่ชายคะ เราลองคิดดูอีกทีแล้ว เราไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องช่วยพี่ชายนี่คะ หนูไม่ใช่ตัวละครในโชเนนจัมพ์
ที่พอเสียท่าครั้งนึงแล้วต้องเป็นพวกด้วยแบบซึนเดเระ ตัวละครอย่างหนูน่ะ โอกาสได้เป็นพวกหลังจบการต่อสู้
น่ะแค่ 1/64 เท่านั้นนะคะ อ้อ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ความนิยมหนูกำลังพุ่งแรงอย่างกับ 3DS หลังลดราคา
ขนาดมอนฮัน 4 ยังมาลง 3DS เลยนะคะ ในไม่ช้าหนูก็คงมีบทอีกอยู่ดี"
อ้าว...ฉิบหายล่ะสิเวียนเน็ตต้าชิ่งไปซะแล้ว ยังไม่ทันจะได้ตกใจ K ก็กระโดดพุ่งเข้ามาราวกับลูกธนู แล้วเสือกแทง
มีดเข้ามา เสียงกรีดสายลมแสบแก้วหู ผมหลบได้อย่างหวุดหวิด ชุดเมดขาดวิ่นไปนิดหน่อยเผยให้เห็นกล้ามหน้าท้องของผม
อ่ะแฮ่ม ถึงผมจะเป็นโอตะสายน้องสาว แต่ก็มีกล้ามท้องนะครับ K โจมตีเข้ามาอีกคราวนี้เร็วขึ้นกว่าเดิม เร็วขึ้นกว่าเดิม
และเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนมองเห็นคมมีดเป็นสายนับร้อย
"เฮี้ยๆๆๆๆๆๆ แขนข้างไหนกันนะที่มันชอบลวนลามเด็กมัธยม
จะเก็บเอาไว้ให้ใช้กับหนูให้เต็มที่เลย ส่วนอื่นๆจะได้เฉือนทิ้งให้หมด"
ผมหลบเลี่ยงอย่างสุดความสามารถแล้วก็ยังเต็มไปด้วยบาดแผล เหมือนว่า K จงใจจะแทงให้โดนแค่ถากๆเองเสียด้วยซ้ำ...
พริบตาที่ผมเสียสมาธิ K ก็ถองด้วยเข่าเข้าที่สีข้างผม ทำเอาผมจุกจนแทบร้องออกมาไม่เป็นภาษา จากนั้นเธอก็เอาจ้วงแทงมีด
ตรงเข้ามาที่คอหอย ผมใช้มีอเสองข้างที่เกร็งพลังรับเอาไว้ แต่ก็ยังแทงทะลุฝ่ามือทั้งสองจนมีดฝังเข้าไปที่คอหอยผมไปราว
ข้อนิ้วมือนึงแล้ว.... เลือดไหลหยดออกมาอย่างช้าๆ.....
ทันใดนั้น ชอยส์ปริศนาก็พลันปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผมอีกครั้ง
A: รับเอาไว้อย่างสุดกำลัง...แต่ก็ท่าทางจะไม่ไหว
B: รับเอาไว้อย่างสุดกำลัง...แต่ก็ท่าทางจะไม่ไหวเลย
C: รับเอาไว้อย่างสุดกำลัง...แต่ก็ท่าทางจะไม่ไหวจริงๆ
อะไรกัน ทำไมตัวเลือกมันช่างสิ้นหวังอย่างนี้....
>>149
"ในเมื่อรับไว้ไม่ไหว แล้วจะตื๊อรับไว้ทำห่านอะไรอีกละว้อย!?"
ผมฝืนพลิกข้อมือของตัวเองทั้งๆที่มีดของ K ยังแทงทะลุอยู่
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะปาฎิหารย์ พลังบ้ายามไฟไหม้ หรือ Plot Armor ตามสไตล์พระเอกการ์ตูน ใบมีดของ K ที่แทงเข้าใส่ผมนั้นหักคาฝ่ามือที่ถูกแทงของผม
"!?" สีหน้าของ K ฉายแววตกตะลึงขึ้นในชั่วพริบตา
แน่นอนว่าผมไม่พลาดจังหวะนั้นเด็ดขาด ผมใช้ขาที่ยังว่างอยู่เตะเข้าไปที่ลำตัวของ K เป็นการโจมตีสวนกลับที่มีจุดประสงค์เพื่อทิ้งระยะห่างออกไปในเวลาพร้อมกัน
แต่ทั้งๆที่ K ถูกลูกเตะที่มีพลังเหนือมนุษย์ของชุดเมดที่ผมใส่อยู่ เธอกลับไม่ได้รับบาดเจ็บมากนัก เพียงแค่ไถลออกไปในระยะไม่ถึง2เมตรโดยที่ยังยืนอยู่เท่านั้น
"...นี่พี่ ...เตะหนู ...พี่กล้าเตะหนูด้วยสารรูปอุบาทว์แบบนั้นรึ!?" K ตะโกนขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด สีหน้าของเธอกลับมาบิดเบี้ยวด้วยความคลุ้มคลั่งอีกครั้ง
เออ ผมรู้ว่าสภาพผมตอนนี้มันน่าสมเพชแต่ไม่ต้องมาพูดย้ำๆมันทุกพาร์ทก็ได้เว้ย!!
"ถ้าคิดว่าทิ้งระยะห่างเพื่อที่จะหนีล่ะก็เลิกหวังไปเลย!!"
สิ้นเสียงตะโกน เบื้องหน้าของ K ก็มีใบมีดจำนวนมหาศาลผุดขึ้นมากลางอากาศ จนผมมองไม่เห็นร่างของ K ที่อยู่เบื้องหลัง
มันคือท่ายิงจู่โจมแบบที่เธอใช้กับ V ตอนที่เริ่มปรากฎตัวที่นี่ แต่จำนวนของมันต่างกันอย่างเทียบไม่ติด
ชั่วพริบตาที่ผมนึกขึ้นได้แบบนั้น ห่าฝนใบมีดที่สูงท่วมเพดานห้องก็พุ่งเข้าใส่ผมด้วยความเร็วสูง
"แม็กนั่มชิลด์!!!" เสียงหนึ่งดังขึ้นจากอีกฟากของชั้นเดียวกัน เสียงตะโกนของSนั่นเอง
เสี้ยววินาทีต่อมา ชุดสาวใช้ที่เป็นอาภรวิเศษหนึ่งเดียวที่ปกป้องผมไว้ก็แปลงสภาพกลายเป็นเส้นผ้ายาวก่อนเลื้อยออกจากตัวผมไป เส้นผ้าทั้งหมดไปรวมตัวกันอยู่บริเวณหน้าร่างกาบของผมและรวมตัวกันเป็นโล่ห์สีขาวตัดดำขนาดใหญ่
ใบมีดจำนวนนับล้านที่พุ่งเข้าเสีบร่างกายผมถูกโล่ห์สีขาวดำนี้ป้องกันไว้ทำให้ผม(ซึ่งตอนนี้อยู่ในสภาพกกน.ตัวเดียว) รอดพ้นจากสภาพเม่นน้อยไปหวุดหวิด
Kที่กำลังเกรี้ยวกราดตกใจและหันหน้าคงับไปยังต้นเสียงเมี่อครู่ ภาพที่ปรากฏอยู่คือS เพื่อนสมัยเด็กของผมนั่นเอง
"อยู่นี่เองเหรอ ยัยคนทรยศ" Kตวาดเสียงลั่น
Sทำหน้าเครียด และหันมาทางผม "ถ้าเธอได้พลังของMมาแล้วล่ะก็ก็ไม่ได้แล้ว เรียนรู้วิธีต่อสู้ตามที่ชั้นพูดซะนะ!"
ผมพยักหน้าหงึกๆทั้งสภาพกกน.ตัวเดียว อาห์ ไอ้นิยายเชี่ยนี่มันจะรังแกผมไปถึงไหน
"ไม่ทันหรอกน่า!" K พุ่งเข้ามาที่ตัวผมอย่างรวดเร็ว ผมเข้าใจได้เลยว่าระดับของยัยนี่ต่างจากเวียนเน็ตต้าที่ชิ่งหนีไปแล้วราวกับสเป็คของ3DSกับPSvita
"แม็กนั่มเบลด!" Sออกคำสั่งแทบจะทันที พริบตานั้นโล่ห์ขนาดใญ่ที่คุ้มกันผมเมื่อครู่ก็เปลี่ยนสภาพเป็นดาบสีขาดตัดดำขนาดยักษ์ทีใหญ่ยิ่งกว่าของคxาวด์ สไตร์ฟ ดาบขนาดยักษ์นั่นพุ่งเข้าไปฟาดฟันKที่พยายามพุ่งตัวมาทางผม Kใช้มีโค้งที่อยู่ในมือทั้งสองรับการฟันของดาบและตีลังกาหลบไปข้างหลัง หน้าตาของเธอยิ่งดูจะโกรธหนักเข้าไปอีก ชิบหาย นี่ถ้าโดนจับตัวได้ผมคงไม่เหลือชิ้นดีแหงๆ
"พลังของMน่ะ เป็นรองแค่ผู้ทำสัญญาลำดับที่1กับ7เท่านั้น... ต่อให้เป็นมือใหม่อย่างเขา เธอก็คงสู้ด้วยลำบากแหละนะ" Sยิ้มทั้งขมวดคิ้ว ผม(ในสภาพกกน.ตัวเดียวนั่นแหละ)
Kที่โกรธจัดทำหน้าตื่นละลึงเล็กน้อย หน้าของเธอเสียขวัญพอดู "ป...แปลว่าแกทำให้พี่ชายเป็นผู้ทำสัญญาไปแล้วงั้นเหรอ..." เสียงของเธอสั่นครือ
พริบตานั้นเอง สีหน้าของเธอราวกับกลายกลายสีหน้าของน้องสาว ที่ผมคุ้นเคยมาตลอด13ปี
"น...นี่" ผมพยายามเรียกK ที่รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมานิดๆ
"ใช่แล้วล่ะ..แล้วชั้นก็จะเป็นคนทำลาย ไอ้บ่วงกรรมนี่ให้ดูเอง!" Sประกาศเกล้า
พิมพ์ผิดเยอะชิบหายเลย ขอโทษว่ะเหล่าร่างแยก
ไม่เป็นไรกูมีสกิล auto-correct vision
แสดงว่าทุกครั้งที่สู้ก้ต้องแก้ผ้าเหลือแต่กกน.สินะ lol
สกิล M มันบาโยเนตต้าชิมิ
ก็แหม่ ลองนึกดูจิ สมัยสาวออฟฟิศใช้มันจะเอโร่ยขนาดไหน
ฉากแอ็คชั่นเขียนยากอ่า.... ขอเวลาแป๊บ แล้วจะมาลากไปฉากลามกแทน
แม่งไม่มีคนต่อเลยว่ะ สงสัยกูทิ้งท้ายยากเกินไป
>>151
S ชูดาบยักษ์ในมือแล้วฟาดใส่ K ที่กำลังดูสับสนทรมานและขดตัวงุ้มงอ
"แม๊กนั่มเบลด!!"
ต่อให้นั่นเป็น K ที่ครอบครองร่างของน้องสาวผมอยู่ แต่ด้วยสัญชาติญาณของพี่ชาย
ร่างกายผมวิ่งเข้าไปปกป้องเธอโดยอัตโนมัติ ดาบเล่มโตฟาดตรงมาที่ผมอย่างรวดเร็ว
แต่ทันใดนั้นเอง ดาบเล่มนั้นก็ส่องประกายแสงแล้วคลายสภาพจากดาบกลับมาอยู่
ที่ตัวผมในสภาพชุดเมดอย่างเดิม โอคุณพระ ในที่สุดผมก็หลุดพ้นจากสภาพกางเกงใน
ตัวเดียวเสียที ขอบคุณคนแต่งอันนี้จริงๆ
ดูเหมือนว่าพลังของ M นั้นจะยังยึดถือผมเป็นนายมากกว่า S ที่เพียงแค่ขอยืมมาใช้
ดังนั้นจึงคลายสภาพเพื่อปกป้องเจ้านายตัวจริง...หรือมันอาจจะทนรับสภาพเจ้านาย
ในกางเกงในบ๊อกเซอร์ตัวเดียวไม่ไหวเลยต้องมาปิดบังให้ก็ได้
S ขยับแว่นตาให้เข้าที่เล็กน้อยก่อนจะมาทีเรียไลซ์อาวุธใหม่ขึ้นเป็นสนับมือขนาดยักษ์
และเต็มไปด้วยหนามแหลมคมกริบ
"Avengers!!" นั่นคือชื่ออาวุธของเธอ
"ขอโทษนะคะ โอกาสที่จะกำจัด K นั้นหาได้ไม่ง่ายนัก ยังไงฉันก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ไป"
"เห้ยๆ ทำไมเปลี่ยนอาวุธเป็นอะไรที่มันดูผิดคาแรกเตอร์แบบนั้นไปได้"
"มันเป็นความประทับใจจากโลกคู่ขนานค่ะ ที่โลกนั้นฉันอีกคนนึงได้ต่อยเข้าที่ท้องน้อย
ของ K อีกคนนึง ความรู้สึกตอนนั้นประทับใจไม่รู้ลึมเลยล่ะค่ะ เลยอยากจะสัมผัสอีกครั้ง"
S เดินตรงเข้าไปหา K ด้วยสีหน้าแปลกๆ เสียงหายใจแรงขึ้น พริบตานั้น K เงยหน้าขึ้นมา
สายตานั้นของน้องสาวผมคนเดิมที่ปริ่มด้วยน้ำตา
"…พี่คะ"
ต่อมบางอย่างในสมองผมขาดผึงขึ้นมาทันที ตรงเข้าไปอุ้มตัว K ที่กำลังทรมานแล้วกระโดด
พังกระจกออกทางหน้าต่างทันที ผมได้ยินเสียง S ตะโกนไล่หลัง เหมือนว่าเธอก็ร้องไห้ด้วย
แต่สิ่งที่อยู่อ้อมกอดผม ไม่ว่ามันจะเป็น K ที่ครอบครองร่างหรือจะเป็นน้องสาวผมจริงๆ
ผมก็ไม่สนใจอีกต่อไป... ผมอุ้มเธอหนีไปท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี
เชดเข้ น้องสาวNTR
เข้ารูทKปุ๊บ Sกลายเป็นนางร้ายแทน
Topic has been locked by moderator.
No more posts could be made at this time.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.