มึงเอ๊ยยย ตอนนี้กูมีความสุขสัสๆ อ๊ากก คือกูจะเล่าเรื่องของกูให้ฟังยิ่งคิดกูยิ่งมีความสุข กลุ่มกูนะเว้ย แม่งมีกันอยู่7คน แล้วทีนี้แบ่งกลุ่มทำวิชาศิลปะ10คนให้ทำอุปกรณ์จากวัสดุเหลือใช้ เออ กูว่าก่อนหน้านั้นกูอธิบายถึงกลุ่มกูก่อนดีกว่า กลุ่มกูที่มี7คนเนี่ยอยู่กันแบบไม่ใช่ปลาท่องโก๋อ่ะ แยกกันกลับบ้าน แยกกันกิน ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลาแต่ก็ยังสนิทกัน แล้วมึงเข้าใจใช่มะว่าไอ้ที่จะเป็นกลุ่มอยู่เนี่ย มันต้องมีคนนึงเป็นดาวเคราะห์วงใน เออ ที่กูจะนินทาก็คือไอ้นั่นแหละ ในกลุ่ม7คน 6 คนแยกกันอยู่ได้ ใจเย็นสัสๆ แต่มีอีนี่คนนึงที่แยกไม่ได้ นิสัยใจร้อนกว่าชาวบ้านเขา เวลากูจะกลับบ้านก่อนก็ชอบส่งสายตาอำมหิตใส่กูและเพื่อนกูอีกคนนึงที่กลับพร้อมกูราวกับแม่งเป็นโทษผิดมหันต์ที่กลับบ้านก่อนมัน หลังๆ ต้องแอบกลับว่ะ กลัวมันโกรธ รู้สึกเกรงใจมันมากเลย อึดอัดไปหมด ทุกอย่างต้องอยู่ในขนบของมัน คือมีอยู่วันนึง ปกติโรงเรียนกูเปิดประตูให้นักเรียนออกได้ตอนบ่าย3 แล้ววันนั้นกูมีคาบเรียนถึงบ่ายสี่แต่ดันไม่ได้เรียนเพราะเพื่อนขอครูไปซ้อมกีฬา ซึ่งกูไม่ได้เอี่ยวไรกะกีฬาเลยตั้งใจว่าจะกลับก่อน...อีห่านี่ อีห่านี่เอาอีกละ ส่งสายตาใส่กูอีกแล้ว พูดกับกูห้วนๆ เหมือนกูผิดมากก แต่วันนั้นกูไม่สนไง กูรำคาญ กูไม่ใช่ทาสมึง เลยชวนเพื่อนอีก2คนกลับบ้านไปพร้อมกันแม่งเลย กูสงสัยว่ะ มึงจะอยู่ต่อไปทำไมในเมื่อมึงก็ไม่ได้เป็นนักกีฬาสักหน่อยนี่หว่า ตั้งแต่วันนั้นแม่งก็เริ่มทำตัวน่ารำคาญขึ้นเรื่อยๆ แกล้งคนอื่นเขาไปทั่วทั้งๆ ที่เขาไม่เล่นด้วย ซ้ำเติมชาวบ้านเขา (ตอนเพื่อนในกลุ่มอีกคนสอบซ่อมมันยังไปหัวเราะใส่อยู่เลย มึงไม่จิตสำนึกเลยเหรอวะ) จนกูเริ่มรู้สึกคิโม่ยว่ะ...คิโม่ยจริงๆ แต่กูไม่กล้าบอกใครนะเพราะกูกลัวกลุ่มแตก กูนึกว่าเป็นกูคนเดียวที่รู้สึกเพราะคนอื่นมันใจเย็นกันหมด หลังๆ พยายามเลี่ยงๆ ไม่เจอหน้ามัน อึดอัดโคตรๆ
มาๆ เข้าเรื่อง
อย่างที่บอกกลุ่มศิลปะ10คน ผู้หญิงกลุ่มกู7คน ผู้ชายอีก3 ซึ่งผู้ชายก็ไม่ทำหรอกไปเล่นตามประสาเเต่กูไม่โกรธ เพราะกูคิดว่าพวกนั้นมันมีหน้าที่แค่จ่ายตังค์เป็นพอ ซึ่งอีนี่...อีนี่ไม่ยอม โทรจิกอยู่นั่นแหละ ถามจริงมึงจะเอาพวกนั้นมาทำไม มาแล้วได้ทำงานเรอะ แต่กูพูดอะไรไม่ได้ กูเกรงใจไง ถ้าตามแล้วมีงานให้ทำจะไม่ว่าเลย แม่งงง จะเรียกว่าไงดีวะ มันเป็นผู้นำกลุ่ม แต่เป็นผู้นำกลุ่มได้กากจริตมากก แบ่งงานไม่เป็น ยัดงานไว้ที่ตัวมันคนเดียวแล้วเสือกมาบ่นว่าพวกกูไม่ช่วย อีห่าาาา มึงไม่บอกกูจะไปรู้ไหม งานกลุ่มทีไรแม่งทำอะไรไม่เคยบอกแล้วเสือกมีหน้ามาด่าอีกกกกก กูเกลียดมันขึ้นเรื่อยๆ เว้ย แต่ต้องอัดอั้นเอาไว้ในใจ จนวันนี้...สะใจชิบหายยยยย
งานศิลปะต้องส่งวันนี้มีคนทำอยู่4คนคือกู เพื่อนกูอีก2ที่มันว่างแล้วก็อีนั่น ส่วนอีก2คนต้องทำงานห้อง คนสุดท้ายหายตัวไปไหนไม่รู้ พอมาถึงที่นัดแม่งก็ไม่ทำงาน เอาแต่นั่งจิ้มโทรศัพท์จนเวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง มันก็โทรจิกอีคนสุดท้ายอยู่นั่นแหละ โทรแบบโทรชิบหาย อารมณ์แบบมึงงงง มึงอยู่ไหนนนน กูถามไปว่าทำไมต้องตามขนาดนี้มันก็บอกกาวอยู่กับคนนั้น ไม่มีกาวทำงานไม่ได้ อีเชี่ยยยย นี่กูรออยู่เฉยๆ ครึ่งชั่วโมงเพราะไม่มีกาวเนี่ยนะ สหกรณ์ก็เปิดป่ะวะ กระปุกละ15กูก็ไม่ได้จนขนาดนั้น ซื้อใหม่ก็ได้เว้ยมันเสียเวลาแล้วนี่มันวันสุดท้ายที่ส่งได้เนี่ย สัสสสส บริหารงานได้เหี้ยเชี่ยๆ แล้วเสือกตั้งตนเป็นหัวหน้ากลุ่มแบบทุกคนต้องทำตามมันทุกครั้งเลยนะเว้ย กูโมโห วันนี้กูทนไม่ไหวละ กูเลยชวนเพื่อนอีก2คนที่อยู่ตรงนั้นกลับบ้านแม่งเลย ไม่ทงไม่ทำมันแล้วว่ะ ปล่อยให้มันทำอยู่คนเดียว เก่งนักใช่ไหมมึง งั้นเชิญตามสบายเว้ย
ระหว่างทางกูเจอเพื่อนอีก2คนที่ทำงานห้องเลยชวนกลับบ้านไปด้วยเลย เเล้วก็ระบายความอัดอั้นของกูให้พวกมันฟัง ตอนพูดไปนี่กูขนลุกเลยนะ แบบเหมือนได้ปลดปล่อยว่ะ ปลดปล่อยสุดๆ และที่กูพูดว่าสะใจก็คือ...เพื่อนกูก็คิดเเบบกูว่ะ เชี่ยยยย จริงเหรอเนี่ยยยย ดีใจสัสๆ ตอนนั้นทางกลับบ้านพวกกูก็นินทาแต่เรื่องอีนั่น ทุกคนอัดอั้นไม่ต่างกันเลย กูมีความสุขจริงๆ ได้ด่ามันจากปากกูเองซะที เอาเป็นว่ากูพอแค่นี้แหละ กูเล่ามายาวละ ขอบคุณที่มาฟังกูพล่าม