>>100
ในคืนที่มืดจนมองไม่เห็นมือตนเองนี้
อีกไม่กี่บรรทัดต่อมา
แสงจันทร์กระจ่างสาดส่องลงมาอย่างอ่อนหวานกระทบพื้นดินจนสว่างทั้งผืน ไม่มีสิ่งใดเร้นกายได้ในราตรีนี้
...
เหมือนคนแต่งเขียนให้โควต้าตัวอักษรมันครบเฉยๆ
ตอนเด็กๆต้องแต่งเรียงความ อาจารย์สั่ง 2000 คำ กุก็เป็นงี้อ่ะ เขียนห่านไรไม่รู้มั่วไปหมดให้มันครบๆโควต้า
อีกอัน
อยู่ตรงนั้นราวกับมนุษย์ล่องหน แต่กลับไม่มีผู้ใดมองข้ามรังสีอำมหิตของเขาได้
จากนั้นก็เขียนให้นางรำเข้ามานัวเนียพระเอก
ถ้าล่องหนก็ควรไม่มีใครเห็นป่ะ ย้อนแย้งเก่ง