อีตาแดงนี่ ส้มไม่ได้จัดอยู่หมวดมากกว่ารักใช่ปะ มันจัดอยู่หมดไหนวะ
Last posted
Total of 1000 posts
อีตาแดงนี่ ส้มไม่ได้จัดอยู่หมวดมากกว่ารักใช่ปะ มันจัดอยู่หมดไหนวะ
เจ้าหญิงนี่เรื่องอะไรหรอ
พูดถึงงานเจ๊เฮยเซตเสน่หาเงามารไรนั่น กูเริ่มอ่านเรื่องแรกคู่เคียง แล้วก็ตามอ่านคู่อื่นจนครบเพื่อมารู้ว่าคู่เคียงดีที่สุด คู่อื่นบางคู่ยอมแพ้ที่จะอ่านต่อ
อืมๆ แต่คู่แค้นสงครามฉากอย่างว่าจัดว่าดี ฉากวัดใจในก็ทำเอาหน่วงเหมือนกัน แต่กูชอบคู่เต้าหู่มากกว่า ร้องไห้จนตาบวม อินจัด
ว่าแต่ต้องรอหลิงอีกนานเท่าไหร่ 😆
บมคถ้าจะอาการหนักขนาดนี้ต่อให้ลด25% คงขอบายว่ะ
โทดๆ ผิดมู้
คู่ชะตาก็ดีนะ ในส่วนเรื่องของนางเอกนะ คือ พระเอกแบบยอมรับทุกอย่างที่เป็นเธอ แม้ว่าเธอจะเคย...มาก่อน
>>879 คู่ชะตา
.
.
.
.
.
.
ตอนอ่านก็ช็อคนะ แต่ว่าเริ่มแรกแต่งงงาน มันไม่ถึงขั้นข่มขืนไง แต่พออิผัวเก่ามันเริ่มออกลาย มันเลยกลายเป็นบังคับขืนใจ ซึ่งผลักดันให้เรื่องไปต่อ ให้นางเอกหนีออกมา การมาเจอพระเอกคือการเยียวยา ไม่ใช่แค่นางเอก แต่ตัวกูด้วย แต่สำหรับคนที่ไม่ชอบกูก็ไม่ฝืน เพื่อนกูเพิ่งตามเก็บ กูก็บอกเรื่องนี้เลย แต่อินางบอกสบายมาก กูเลยยก็เล่มนี้ให้ไป เพราะอาจจะไม่หยิบมาอ่านอีก
.
.
.
.
.
มาหวีดภาคพิเศษ ของจะรักใคร เพิ่งอ่านจบ ชอบมาก
กูชอบคู่ชะตาอาญาใจมาก
.
.
.
.
.
มันเป็นการตีแผ่ความรุนแรงในครอบครัวสมัยโบราณ ในยุคที่ชายเหนือกว่าหญิงทุกอย่าง อ่านแล้วสงสารผู้หญิงในเรื่องมากก พระเอกตอนแรกก็คิดว่าเป็นผู้ชายหยาบๆ ดุดัน มุทะลุ แต่จริงๆเป็นคนอบอุ่น ละเอียดอ่อน อ่อนโยนมากกก ผิดกับลุคเลย มีแต่ตอนเยที่ดุ แค่กๆๆ
.
.
.
.
.
รู้อยากจะไปหยิบคู่ชะตามาอ่านแค่ฉากนี้จริงๆ 55
เควาย แบบนี้คือการป่วนบั้มมู้ขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนอะไรสักอย่างใช่มั้ย ไม่อยากคิดว่าเป็นโทรลจงหยวนหรอกนะ ต้องรีพอร์ตมั้ย
>>882 >>883 >>885 คือภาคพิเศษแม้จะไม่ยาวมาก( อยากให้ยาวกว่านี้ ) แต่เหมือนมันเต็มอิ่มอะ อารมณ์มาเต็ม สงเต้ บอกไม่ถูกแต่อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกเต้ อินกับตลค.ตัวนี้ สปอยล์ จะรักใครฯ
.
.
.
.
.
ตลค. ตัวนี้ ดูมีพัฒนาการ ตั้งแต่เกิด ไม่มีมีใคร ต่อสู้จนมีทุกอย่าง แต่ก็โหยหาใครสักคน พอได้บ้านเมือง ก็ไปเจอขุนนางไม่ดีจนทำบ้านเมืองเกือบล่มจม พวกนางสนมก็ไม่อยากเข้าใกล้(เหตุผลที่ยังจิ้น สงสารแท้พ่อคุณ )เพราะกลัว แต่พอมาเจอนางเอก เหมือนนางได้เจอแสงสว่าง ชอบตอนที่นางอ่านบทความของพ่อกับปู่นางเอก เหมือนคนที่เจอทางรอด แล้วตอนที่รู้เรื่องการตีความภาพวาดจากนางเอกปฏิกิริยาเต้ทำนี่ร้องไห้ ตอนออกรบแล้วนางเอกไม่ทิ้งกลับไป น้ำตาจะไหล ดีใจกับเต้
อยากให้ยาวกว่านี้จริง ๆ
.
.
.
.
.
>>888 ไม่รู้สปอยล์ไหม จะรักใครก็รัก จุดไว้ก่อน
.
.
.
.
.
กูอยากได้นิสัยเต้แบบเนื้อเรื่องหลัก แต่อยากได้นิสัยนางเอกแบบตอนพิเศษ ชอบเพราะนางไม่ควีน ยืดได้หดได้ ไม่ข่มเต้เกินแแบบเนื้อเรื่องหลัก แต่ก็เข้าใจแหละว่า พอสถานะนางเอกกับครอบครัวความเป็นอยู่ต่างออกไป นิสัยกับการวางตัวก็ต่างไปด้วย ไม่ชอบนางเอกเนื้อเรื่องหลักก่อนแต่งงาน นางเอาแต่ใจกับเต้มาก สงสารเต้เวลาได้ยินคำพูดประชด ด่า เหน็บ ยังดีที่เต้มีความอดทนและเข้าใจนางเอกดี
.
.
.
.
.
กูพึ่งไปอ่านเรื่อง เป็นเช่นข้าสิ...คืองาม ทำให้กูอยากอ่านแนวอดีตมาปัจจุบันอะ ช่วยแนะนำกูหน่อย ขอแนวแบบ..น่ารักกุ๊กกิ๊ก ใสใสวัยรุ่นชอบ
พูดถึงเรื่องนี้แล้วนึกถึงอีกเรื่องของยามเช้าที่อ่านตัวอย่างใน ดด. ก่อนหน้านี้ที่เป็นเรื่องสตั้นแมนสาวข้ามภพกับจอมทัพร่างใหม่ ชอบนิสัย นอ. เวลาอยู่กับ พอ. โคตรน่ารัก
กูเพิ่งอ่านจะรักใครจบ กูชอบมากกก แต่กูไม่ชอบภาคพิเศษเท่าไหร่ ชอบภาคปกติมากกว่ารู้สึกว่านี่แหละกิ่งทองใบหยกคู่บุญบารมีที่อยู่ด้วยกันช่วยกันคิดช่วยกันทำแล้วยิ่งส่งเสริมกันสมกันที่สุด
จะเลิพใครต้องเลิฟเต้
.
.
.
.
.
กูชอบทั้งเต้ทั้งกวนในภาคพิเศษ นางเอกภาคพิเศษมีความรับมือกับชะตากรรมได้ดี ยืดได้หดได้ พอมีโอกาสก็แสดงความเทพได้ ภาคปกตินางดูก้าวร้าวไปหน่อย ส่วนเต้จุดพลิกผันมันเรียบง่ายดี แต่พีคมาก แล้วมันเหมือนได้บรรลุเพราะเห็นความผิดพลาดในการบริหารบ้านเมือง เทียบกับที่อ่านแนวทงบ้านกวนแนะนำ คือทั้งสองคนเรียนรู้ความพลาดของตัวเองแล้วแก้ไขได้ โดยไม่ต้องอาศัยการรู้อนาคตล่วงหน้าของนางเอก กูชอบความรักและการพัฒนาการแบบนี้มากกว่า
แต่ในภาคปกติกูก็ชอบการประชันความรู้ในพาร์ทต่างๆมากๆ
.
.
.
.
.
เท่าที่ดูโม่งรีวิวจะเลิฟฟีดแบคบวกมากกว่าท่านโหวปอปักอยู่นะ ผิดคาดกูเหมือนกันเทียบกะความหวีด แต่กูเข้าใจ ถ้ากูซื้อปอปักกูมั่นใจเลยว่า ไม่ไหวแน่นอน ส่วนจะเลิฟไว้กูงานบางลงก่อนจะไปสอยมาละกัน
วันนี้กูเหลือบไปเห็นตัวอย่างสมุนไพรเล่มสามของแจ่ม
.
.
.
.
.
ทำไมคนป่วยมันสลับกัน -"-
นอ. ป่วยจริงใช่ไหม? (รู้สึกเริ่มปวดตับเหมือนหมอ)
พอ.คือ สามี?
.
.
.
.
.
ฮ่งเต้ก็หวีดแบบนี้แหละ แต่พอกูอ่านก็งั้นๆ เรื่องที่กูชอบโม่งจะไม่ค่อยหวีดอะนะ
ท่านโหวปรปักษ์คนหวีดน้อยเพราะเทียบกับตัวอย่างแล้วเนื้อเรื่องที่เหลือมันแทบไม่มีอะไรเลยไง
ช่วงแรกอะดูเป็นพระเอกที่น่ากรี้ดอยู่ คนเลยคาดหวังว่ามันจะดี พออ่านจริงแล้วมีจุดที่ทำกูสะอึกเยอะมาก
แล้วเนื้อเรื่องก็วนอยู่แค่ ไปรบ กลับมากด ไปรบ โมโห กลับมากด ง้อ จบที่เตียง ไปรบ เข้าใจผิด จบที่เตียง ไปรบ กูรำคาญมาก มีเล่มสุดท้ายที่ดูจะมีเนื้อเรื่องขึ้นมาหน่อย แต่ไปรบกับจับกดนี่เยอะจนแบบ อ่านแล้วมันก็ซ้ำๆ แถมรสนิยมบางอย่างของพระเอกก็ไม่ถูกจริตกูด้วย
ถามเซียนหอม กำลังจะเริ่มอ่าน เนื้อหามีแก้แค้นไหม นางเอกมีความคิดหรือได้แก้แค้นคนที่เคยทำตัวเองไว้ชาติก่อนไหม
เพื่อนโม่ง กูไม่มีไรจะอ่านแล้ว เห็นคำโปรยไฟผลาญจันทร์ละน่าสนุกแต่อ่านรีวิวละกล้าๆกลัวๆ เลยมากราบขอความเห็นจากพวกมึงหน่อย
จะเลิฟ
.
.
.
.
ถามหน่อยสิ อิเต้หลบยังไงถึงยังจิ้นอยู่ อีกอย่างดูท่าทางน่าจะเกินสามห้า?
.
.
.
.
.
>>934 จะรัก
.
.
.
.
.
ไม่ถึงสามสิบห้า ยี่สิบเจ็ดได้มั้ง ฮีมีปมถึงได้ยังจิ้นอยู่ ปมมาจากมารดาที่ตายจากไปแล้ว ไทเฮาในวังไม่ใช่แม่แท้ๆ ในตอนที่เต้ขึ้นครองราชย์แล้ว ไทเฮามอบภาพให้เต้ภาพหนึ่ง เป็นภาพเกี่ยวกับชาติกำเนิด ในภาพเป็นหญิงสาวที่เปรอะไปด้วยเลือด ตรงท้องมีเด็กแหวกออกมา ปากเด็กก็เต็มไปด้วยเลือด ภาพนี้บ่งบอกว่า เด็กคนนี้เป็นปีศาจที่แหวกท้องมารดามาเกิด ทำให้เต้เกิดปมในใจ ว่าตนเองเป็นปีศาจ เมื่อพวกสนมทั้งหลายรู้เรื่องนี้ ก็รังเกียจเต้ ไม่กล้าเข้าใกล้ ส่วนเต้ก็ยิ่งเสียใจจนเกลียดชังพวกนาง รวมถึงไม่กล้าที่จะมีเมียมีลูก ด้วยกลัวว่าลูกจะแหวกท้องมารดาเกิดออกมา กลายเป็นเด็กปีศาจ กลายเป็นถูกผู้คนประณามเหมือนตนเอง สุดท้ายปมนี้ก็แก้ได้ในที่สุดเพราะนางเอก ถ้ามึงอยากรู้ก็อ่านต่อ ถ้าไม่อยากรู้ก็ข้ามไป ภาพที่ไทเฮามอบให้เต้ เป็นภาพที่วาดมาจากเรื่องราวจริงที่เกิดขึ้น เพียงแต่บิดเบือนให้ดูน่ากลัวเพื่อที่จะทำร้ายเต้ ไม่ให้เขามีทายาท ไม่ใช่ว่าเด็กมีเล็บยาว มีเขี้ยว ถึงได้แหวกท้องมารดาออกมา ความจริงก็คือ มารดาผ่าท้องเพื่อคลอดลูก เนื่องจากมารดาถูกคนไล่ล่าสังหาร ตัวเองหมดแรงใกล้ตาย อยากช่วยลูกน้อย เพียงแต่หมดแรงแล้ว จึงได้กรีดท้อง หลังจากเด็กออกมา ก็กลัวว่าเขาจะอยู่ไม่ถึงตอนที่มีคนมาเจอ (กลางป่ารอบๆ มีหมาป่าที่ไม่กล้าเข้าใกล้เพราะนางโรยผงยาไว้) จึงกรีดข้อมือ เพื่อใช้เลือดเลี้ยงลูกน้อยจนสิ้นใจ เต้รู้ว่าตัวเองไม่ได้แหวกท้องมารดาและเริ่มสืบหาความจริงอีกครั้งก็เพราะนางเอกให้สาวใช้ผ่าท้องน้องสะใภ้เพื่อนำเด็กออกมา เต้เลยนำเรื่องมาปะติดปะต่อกับของตนรวมกับที่สืบพบ เลยคลายปมในใจมาได้ ทำให้เขาเข้าใจว่าตัวเองไม่ใช่ปีศาจ และมีมารดาที่รักเขายิ่งกว่าชีวิต เป็นเด็กที่เกิดมาพร้อมกับความรักอันยิ่งใหญ่
.
.
.
.
.
อีกคำถาม จะเลิฟเนี่ยจะเป็นแนว
.
.
.
.
ตบเกรียนด้วยปากแบบนี้ทั้งสามเล่มมั้ย
.
.
.
.
.
จะรักใคร เราชอบมาก แม้แต่ตอนปรัชญาก็นั่งอ่านไปคิดไป
ตอนพิเศษก็สนุก เป็นเหมือนตอนยืนยันว่ายังไงพระเอกนางเอกก็ต้องคู่กัน เป็นมิติคู่ขนาน
กูอ่านท่านโหวละ ถ้าข้ามการไปรบกลับมาจับกดแบบนางเอกไม่มีความสุข ตัวเรื่องกูว่าสนุกออก ลุ้นว่านางเอกพยายามเปลี่ยนชะตากรรมได้มั้ย แล้วท่านโหวโคตรพยายามจะหักใจวางความแค้น แล้วเด็ดขาดกับนางร้าย กูสงสารท่านโหวบ่อยๆ ถ้าเรื่องนี้ลดการจับกดแบบไร้สาระ กูกร๊าวใจเวลาท่านโหวคลั่งรักอยู่ฝ่ายเดียวมาก ปากอย่างใจอย่าง
ต่ออีกนิด ชอบนางเอกปอปักมากว่าตรงความไม่ข่มผัวของนางนี่แหละ ถึงอยากจะข่มก้อคงยากพระเอกไม่ได้มาแนวหมาน้อย ซึ่งมันสมจริงสำหรับกูหว่ะ สังคมสมัยนั้นผู้ชายสมัยนั้นจะยอมให้พุชซี่วิปมันก้อกะไรอยู่ นางเอกอยู่เป็นไหลไปได้นี่คือเก่งแล้วสำหรับกู
จะเลิฟใครนี่ ชอบทั้งพระเอก นางเอกเลย ดีกว่าเพียง1ใจมากอะ เพราะเล่มนี้เลยซื้อมาอ่านรอ ชอบแค่เล่มแรก พอกลับมาเป็นคนเท่านั่นแหละ อิหยังวะกับพระเอกมาก5555
กูมีความสงสัยในเรื่อง ประมูลหัวใจ กูว่าปู่นางเอกน่าจะมีจากอนาคต เพราะ
.
.
.
.
.
ปู่นางเอก มีความคิดแบบคนยุคปัจจุบันมาก ไม่ใส่ใจกรอบธรรมเนียมคร่ำครึอะไรเลย แล้วตอนที่ปู่มาตามหานางเอก ที่พูดว่า กลัวนางเอกเป็นพวกหลงรักคนร้าย(สต๊อกโฮมซินโดรม)แล้วก็อะไรสักอย่าง กูจำไม่แม่น แล้วนางเอกก็บอกปู่ชอบพูดศัพท์อะไรแปลกใหม่งี้อยู่เรื่อย บวกกับอีกประเด็นคือ ย่านางเอกบอกว่าเก็บปู่นางเอกมาได้งี้อะ กูเลยคิดว่าหรือปู่นางเอกจะย้อนเวลามา เพราะขนาดหมาป่ากับแวมไพร์ยังดึงออกมาเล่นได้เลย
.
.
.
.
.
ไม่มีใครอ่านความทรงจำในห้วงอวกาศเลยหรา มาเม้ากะกูหน่อย
ฮัลโหลลล ยังไม่มีใครอ่านเรื่องล่าจริงๆ เหรอ เฝ้ารอออ
วังเดียวดายหายสอย หรือกูพลาดโม่งสปอยไปวานบอก
จะเลิฟกูโอเคนะ นิสัยนอ.ไม่ได้ข่มผัวต่อหน้าคนอื่นนะ เพราะนางก็เข้าใจสังคมยุคนั้นอยู่ แต่ออกแนวหลังบ้านไม่ถูกกดขี่มากกว่า นางไม่ไประรานใครทั้งนั้น แนวแมนๆคุยกันมากกว่า
มีใครรีวิววังเดียวดายยังอะ อยากรู้ว่าเป็นไง
ถามเซียนหอม
.
.
.
.
.
ใครขโมยเงินหนึ่งล้านตำลึงของนางเอกเล่ม 1 / จะได้เจอครอบครัวหม่าจู้เอ๋อร์ที่ช่วยนางเอกไว้ตอนแรกอีกไหม
.
.
.
.
.
เรื่องนี้นางเอกลำบากมาก กูไม่เคยอ่านอะไรแบบนี้มาก่อน ทั้งอึดอัดทั้งขัดใจทั้งรำคาญตัวละครบางตัว แต่ก็สนุก เอาใจช่วยนางเอก
>>957
.
.
.
.
.
ตอนเงินหายนี่กูโกรธประหนึ่งเป็นเงินของตัวเอง มันมีจุดประสงค์อะไรถึงขโมยไป กูไม่รู้ว่าการที่นางเอกมีเงินมากอยู่กับตัวจะเป็นภัยไหม แต่แม่งแทบไม่เหลือไว้ให้ตั้งตัวบ้างเลย ผู้หญิงตัวคนเดียวไม่มีที่พึ่ง มีเด็กมาด้วยสองชีวิตแถมกลับไปเมืองนั้นก็ไม่ได้เพราะมีเจ้าเมืองรังควาน จำเป็นต้องบีบกันขนาดนี้เลย แพ้ไม่เป็นหรือไงใจแคบฉิบหาย อันนี้กูด่าเพราะไม่รู้จุดประสงค์ที่มันขโมยไปนะ
.
.
.
.
.
ถามหน่อย ร้าน BFriend กะในเว็บ BFriend เนี่ย หนังสือมันขายราคาเท่ากันไหม
กูได้ลิขิตรักด้ายแดงมาแล้ว ก่อนสงกรานต์พอดี หวังว่าอาเจ๋อของโม่งจะดีจริง
จริงๆกูก็ยังอ่านไม่จบนะ กำลังต่อสู้กับเล่มสุดท้ายอะวะ ได้เกือบจะ 200 หน้าละ มาถึงขั้นนี้ได้เพราะอาเจ๋อจริงๆ
อาเจ๋อกุชอบมาก ช่วงสืบคดีกุไม่หลับนะพาร์ทที่กุชอบที่สุดคือตอนอยู่ใสค่ายกลว่ะมึงแต่กุจะหลับตรงช่วงออกจากค่ายกลมาแล้วก็ต้องไปสืบคดีของสำนักต่างๆช่วงนั้นแหละเนือยแต่โดยรวยเรื่องนี้ดีจริงๆขึ้นหิ้งนางเอกน่ารักกำลังดีไม่ลำใยพระเอกก็งานดี
รออิเต้ จะเลิฟ งือ วันนี้ไม่มา คือคงติดสฃกรานต์ละ
กูอ่านวังเดียวดายจบแล้ว จอขอรีวิวแบบไม่สปอยล์มากไปนะ
.
.
.
.
.
เรื่องนี้คำนำของสนพ.ถือว่าเด็ดขาดมาก แสดงแก่นของเรื่องได้เด่นชัดไร้ที่ติ "เล่าเรื่องราวกับใช้ภาพประกอบเล็กๆ เป็นบทตอน ก่อนประกอบขึ้นเป็นภาพใหญ่ เรื่องราวไหลลื่นอย่างไม่อาจหยุดอ่าน เมื่อถึงฉากบีบคั้นอารมณ์เราก็ร่วมดิ่งลงลึกกับตัวละครอย่างไม่อาจไถ่ถอน" ้ป็นเช่นนี้จริงๆ คำตามปิดท้ายคนแต่งกล่าวว่าใช้ภาพชื่อดังสมัยนั้นมาผูกโครงเรื่อง และนิยายก็ทำตามคำนำสนพ.อย่างตรงตัว จุดนี้กูชอบมาก
จุดที่กูอ่านจบแล้วคิดได้ การเปิดเรื่องคือการปิดเรื่อง เพราะฉากแรกเริ่มด้วยประตูวังยามวิกาลกลางพายุที่องค์หญิงพยามเปิดออกมาเพื่อกลับไปยังวัง (รัง) ของตัวเอง จุดนี้สำคัญมากจริงๆ เพราะอย่างที่คำโปรยบอกไว้ ศัตรูของความรักครั้งนี้คือประเพนี คือขบบธรรมเนียม คือสังคม คือขุนนาง คือคนรอบข้าง และคือความเป็นจริงที่ว่าพระเอกเป็นขันทีที่ถูกตอน
ตัวละครในเรื่องมีมากมายหลายตัว มีความรักหลายคู่หลายแบบ แต่มันเป็นตัวละครในประวัติศาสตร์ ยากจะผิดแผกแตกต่างหรือเอาจิตใจเข้าไปจมดิ่งได้ทุกตัว แต่อย่างนึงที่กูอยากพูดก่อนคือ เหล่าคนที่คอยขัดขวางความรักของพระเอกนางเอก แม้จะดูเหมือนตัวร้าย แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย เวลาอ่านคำโต้แย้งกูยังรู้สึกเลยว่าพวกนี้พูดถูก อย่าง "ฝ่าบาทคิดถึงแต่ความสุขของธิดาตัวเอง แต่ไม่นึกถึงหัวอกของ***หูหยินว่ามีเลือดเนื้อเท่าเทียมพระองค์ นางทำผิดอะไร เหตุใดความสุขขององค์หญิงต้องแลกมาด้วยความทุกข์ของนางด้วย" ประโยคไม่ตามนี้ แต่ใจความตามนี้เลย กูอ่านแล้วยังผงกหัวตามเลย
ในเรื่องจะมีคนที่องค์หญิงรักอีก 2 คน คนแรกเมื่อเจอราชทัณฑ์กล้ำกลาย จึงกล่าวกับองค์หญิงตามตรงว่า "องค์หญิง ข้ารักองค์หญิง แต่ข้ารักครอบครัวมากกว่า" และเลิกรากันไป ตอนนี้สำคัญมาก เพราะทำให้องค์หญิงหัวใจสลาย เพราะต้องไปอยู่กับคู่หมั้นที่เป็นคนดีมากจริงๆ แต่นางก็เกลียดมากๆ และเป็นจุดที่ทำให้องค์หญิงเริ่มเห็นหัวใจของขันที ว่าไม่ได้เป็นเพียงแค่คนรับใช้ รวมถึงขันทีเองก็ยอมเปิดอกบอกความในใจเป็นครั้งแรก
คนที่สอง คู่หมั้น ถ้าจะสรุปความ คงเป็น "ขุนช้าง" นั่นละ ไม่ได้มีรูปโฉมหรือสติปัญญาพอเอ่ยชม มีแต่ความรักแท้จากใจจริง นอกจากพระเอกนางเอกแล้ว คนนี้ละน่าสงสารที่สุด ทำทุกอย่างให้แล้ว แต่คนไม่ใช่ยังไงก็ผิด ทั้งสร้างสวนใหญ่โตหวังให้กล่าวชม แต่องค์หญิงชมซักคำยังไม่เคยชม องค์หญิงชอบภาพวาดก็ไปฝึกวาดภาพ ทั้งที่ไม่ได้ฉลาดขนาดนั้น สุดท้ายใช้เวลากว่า 5 ปีสร้างผลงานชิ้นหนึ่งที่สื่อถึงใจได้ แต่ก็พบว่าภาพที่ตัวเองวาด (ฝัน) ลงไป คือช่วงเวลาธรมดาๆ ที่ขันทีอยู่กับองค์หญิง เพราะสำหรับทั้งคู่แล้ว ตัวตนของทั้งคู่คือที่มาของความสุขทั้งหมด เป็นสิ่งที่คู่หมั้นไม่มีวันได้รับ แต่คู่หมั้นเป็นคนดีจริงๆ
กดผิด โทษทีๆ ยังไม่จบนะ กูขอคั่นสั้นๆ ก่อน เดี๋ยวพิมพ์ยาวๆ ที่เหลือให้จบ
.
.
.
.
.
แต่คู่หมั้นเป็นคนดีจริงๆ นะ ตอนนึงที่ฮองเฮาประทานเหล้าพิษมาให้เพื่อตัดขาดกับองค์หญิง ก็ดื่มไม่ลังเล เพื่อให้องค์หญิงมีความสุขที่ตนไม่อาจให้ได้ กูนับถือหัวใจจริงๆ
.
.
.
.
.
ต่อ
.
.
.
.
.
ตอนแรกกูคิดว่าจะเกลียดขุนนางหัวเก่าที่สุดในเรื่อง แต่อย่างที่บอก ฝ่ายคัดค้านมีเหตุผลมากๆ จนกูคล้อยตามเลย แถมกูดันเกลียดองค์หญิงซะงั้น เพราะนางเอาแต่ใจมากๆ แม้จะมีเจตนาดี ไม่ได้มุ่งร้าย แต่ความเอาแต่ใจจนเสียตัวก็ทำให้เรื่องทุกอย่างแย่ลงมาก ถ้านางผ่อนปรนได้มากกว่านี้ ไม่มีอคติราชบุตรเขยอย่างที่เป็น ยางอาจจะมีความสุขเล็กๆ น้อยๆ ได้ แต่นางทำไม่ได้ จนผลักใสทุกคนให้มาถึงทางตัน เพราะนางไม่อยากถูกขังไว้ นางพูดเองว่า "เรา (พระเอก/นากเอง) ถูกขังไว้ที่นี่ (วัง) เสียแล้ว"
อย่างที่กูเขียนไว้ตอนต้น การเปิดเรื่องคือการปิดเรื่อง ฉากที่องค์หญิงมาเปิดประตูวังยามราตรีอย่างดื้อรั้น คือคำนิยามและบทสรุปของเรื่อง ถัดจากฉากนี้จะย้อนกลับไปตอนพระเอกเข้าวังมาเป็นขันที่ใหม่ๆ และได้เรียนรู้ว่าเมื่อประตูวังเปิดในเวลาห้ามเปิด จะต้องมีโทษเสมอ อย่างต่ำเนรเทศ อย่างมากประหาร (ตาย) และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ ประตูนั้นเปิดและปิดตามเวลา เมื่อเปืดนอกเวลาคือละเมิดธรรมเนียมและกฎระเบียบ ย่อมมีโทษตามมา องค์หญิงไม่ต้องการถูกกักขังในบ้านราชบุตรเขย จึงย้อนกลับมาที่วังเพื่อเปิดประตูวังยามพายุโหมกระน่ำ และอย่างที่พระเอกได้เรียนรู้ เมื่อเปิดประตูวังนอกเวลา ย่อมมีผลตามมาเสมอ องค์หญิงผู่ใช้กำลังและความโปรดปรานฝ่าฝืนขบบธรรมเนียม จึงถูกลงโทษพร้อมกับผู้ที่นำนางมาถึงจุดนี้ (ประตูวัง/ธรรมเนียม) ในตอนนึงที่ชื่อว่า "ผลาญใจ" องค์หญิงพูดว่า "ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิด จนคิดว่าถ้าจุดไฟเผากำแพงทั้งหมดทิ้ง สิ่งที่กีดขวางเราไว้จะหายไป" แต่เรื่องราวไม่ง่ายแบบนั้นเลย เพราะสุดท้ายสิ่งที่กีดขวางทั้งคู่ไว้ ก็คือทั้งคู่เอง
คนรอบข้างดูจะเข้าใจเรื่องนี้มากนะ เป็นจุดที่กูค่อนข้างแปลกๆ ที่สุดแล้ว เพราะแม้แต่ฮ่องเต้กับฮองเฮาก็จำยอมในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ถึงกับยอมสู้ขุนนางทั้งหมดเพื่อให้ทั้งคู่ได้อยู่ด้วยกันเลย แต่ก็พอเข้าใจได้ละ ความรักที่ไม่สมหวังมีส่วนสำคัญในเรื่องมาก ทั้งความกตัญญูที่ไม่สำเร็จของฮ่องเต้ ความรักที่อยู่บนหนามแหลมของฮ่องเต้และฮองเฮา มันประกอบกันให้ทั้งคู่เข้าใจและเห็นใจ แม้จะไม่เห็นด้วย แต่ก็รู้ว่าถ้าขาดพระเอกไป นางเอกต้องตายแน่นอน ถึงยอมจำนนในท้ายที่สุด
ถ้าพูดตามตรง เล่ม 1- 2.5 กูไม่อินเท่าไหร่ เพราะเล่ม 1-2 เป็นจุดวางเรื่อง ดราม่าขององค์หญิงจะมาคลายปมที่เล่ม 3 เป็นสำคัญ กูมาน้ำตาแตกตอนจบนี่ละ มันเหมือนซึมมาถึงตอนสุดท้าย หลังจากรู้บทสรปทุกอย่างแล้วได้เห็นภาพสุดท้ายที่พระเอกได้รับ ไปจนถึงดอกไม้ปลอมบนต้นไม้ น้ำตามันไหลออกมาเองจริงๆ เพราถึงจะรู้ว่าจะจบแบบนี้มาตั้งแต่แรก และไม่อยากให้จบแบบนี้ แต่ต้องยอมรับจริงๆ ว่ามันควรจบแบบนี้ละ ไม่ว่าจะเศร้ายังไงก็ตาม
.
.
.
.
.
จบละ รีวิวยาวมาก อันแรกของกูในโม่งเลย แค่ 3 เล่มหนาหน่อย แต่กูชอบมากจริงๆ ไม่ผิดหวังเลย
องค์หญิงวังเดียวดาย อิงเรื่องจริงปะ
>>977 อิงปวศ.จริง ในท่านเปาคือคดีสับเปลี่ยนรัชทายาท ฮ่องเต่พ่อองค์หญิงคือรัชทายาทที่ฮ่องเอาสับเปลี่ยนมาเลี้ยงนั่นละ
>>979 ตอนจบวังเดียวดาย เตรียมใจหน่อยนะ
.
.
.
.
.
พระเอกกล่อมให้องค์หญิงเลือกความกตัญญู เพราะฮ่องเต้ปกป้องตัวเองจนป่วยหนัก แยกกับพระเอกไม่พบหน้าตลอดไป แต่พบกันผ่านดอกไม้ปลอมบนต้นใม้ต้นนึงปีละครั้ง เห็นดอกไม้เหมือนเห็นหน้านางเอก พระเอกยอมรับสภาพนี้อยู่หลายปี พอเข้าปีที่ 8 องค์หญิงที่เดียวดายในวังที่ว่างเปล่ามานานไม่อาจยื้อสังขาร จากไปก่อนได้แขวนดอกไม้ให้พระเอกเห็น ในคำตาม พระเอกจากไปอย่างสงบหลังจากนั้นปีนึง
.
.
.
.
.
อ่านรีวิววังเดียวดายจากโม่งแล้ว แต่หลบสปอยล์ตอนจบ 55555555 คงต้องไปหามาเบิกเนตรหน่อยแล้ว
กูผ่านละกันวังเดียวดาย สงสารราชบุตรเขย
โห ปวดตับมาก ยังไม่ต้องการเสพย์ดราม่า งั้นกูขอผ่านก่อน ข่อมค้า
ดราม่าเกินไปกุผ่านดีกว่าปวดตับ
>>984 กูไม่เข้าใจคำถาม เย่กันเหรอ? อันนี้ไม่สปอยล์มั้ง เพราะมันก็โต้งๆ นะว่าขันทีทำไม่ได้ มากสุดแค่กอดจูบ แค่นี้จริงๆ
>>985 ราชบุตรเขย
.
.
.
.
.
ไม่ตายนะ ตอนแรกทุกคนเข้าใจว่าโดนพระราชทานเหล้าพิษจริง เพราะคนเบื้องบนคิดว่าทางนี่ดีที่สุด แต่ฮองเฮาขวางไว้ คนที่มาส่งเหล้าให้ก็เหมือนจะทดสอบด้วย จงใจไม่อธิบายก่อนราชบุตเขยดื่ม แต่ดื่มไปแล้วก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น นอกจากสายตาของฮ่องเต้ฮองเฮา องค์หญิงยังไงก็ไม่รักอยู่ดี ได้แต่อยู่กันอย่างคนแปลกหน้าชั่วชีวิต น่าสงสารไม่แพ้พระเอกนางเอกเลย
.
.
.
.
.
อย่าเพลินจนลืมเปิดมู้ใหม่นะ
วัง1 ดราม่าเกิน กูไม่ไหว กูใจบาง
วดดนี่คือดราม่าอยู่ที่องค์หญิงใช่ปะ
.
.
.
.
.
ถ้าองค์หญิงไม่เอาแต่ใจก็จะผ่านดราม่าได้หมด? ตัดใจจากคนรักคนแรกได้ ทำไมตัดใจจากขันทีไม่ได้ ทั้งที่มันไม่มีหวังตั้งแต่แรกแล้ว
.
.
.
.
.
>>995 จะพูดแบบนั้นก็ได้
.
.
.
.
.
คนรักแรกมันไปกันไม่ได้แน่นอน เพราะอีกฝ่ายเลือกจะจากไปด้วย ทั้งคู่เริ่มรู้ตัวเองตอนนี้ละ อย่างที่กูบอกว่าไม่ชอบเพราะนางดึงดันไป แต่ก็ไม่คิดว่าที่รักขันทีผิดนะ ในเรื่องจัมีอีกคู่นึงที่คล้ายกัน แต่ตัวจันทีเลือกตะออกห่างสุดชีวิตเพื่ออีกฝ่าย ฝ่ายหญิงก็รู้และเคารพการตัดสินใจ ส่วนพระเอก จะบอกว่าซื่อสัตย์ต่อตัวเองกว่าก็ได้ ถึงอยากยื้อให้นานที่สุด จนทุกอย่างแก้ไม่ได้ เพราะทั้งคู่คือความสุขหนึ่งเดียวของกันและกัน
กูไม่คิดว่าเรื่องนี้มีคนผิดจริงๆ นะ กูไม่ชอบองค์หญิงแต่ก็ไม่ได้เกลียด นางแค่อยากมีความสุจกับคนที่มองว่านางไม่ใช่องค์หญิง แต่เป็นแค่ผู้หญิงคนนึง แม้จะไม่มีหวังแต่แรกก็ตาม
.
.
.
.
.
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.