ลำนำรักเทพสวรรค์ กูพอแล้วตั้งแต่ภาคแรกว่ะ ขายทิ้งไปแล้ว เพราะกูไม่ชอบเรื่องเล่นชู้ อ่านแล้วไม่อิน (อย่างเรื่องมธุรสหวานล้ำฯ อะไรนั่น ที่พระเอกมันตีท้ายครัวพี่ชายตัวเอง แต่คนกลับหวีด ๆ กันนักขนาดเอาไปสร้างหนังกูก็เกลียด บทเพลงกลางเมฆา กูก็เซ็งที่นังเอกไปหาเรื่องเมียหลวงเขาถึงที่) เกลียดนักไอ้พวกทำผิดประเวณีแล้วยังหาเหตุผลมาอ้างให้ตัวเองดูดีดูไม่ผิด คนเขียนก็พยายามเขียนให้อีกฝ่ายที่ทำถูกต้อง กลายเป็นตัวร้ายตัวเลวเป็นมือที่สามสี่ห้าแทนเสียนี่ อะไรที่นังปามันบอกว่าไม่ได้ทำผิดต่อใครยกเว้นชือโหยววะ ไม่ยอมนอนกับผัวที่ตัวเองเลือกเองว่าจะยอมแต่งขนาดพกมีดพกไม้เข้าไปขู่ในห้องหอ แสดงเจตนาเห็นแก่ตัวไม่คิดทำตามสัญญาการแต่งงานให้สมบูรณ์ไว้แต่แรกแล้ว แต่แรกที่ยอมแต่งงานก็ตั้งใจแล้วว่าจะไม่ยอมนอนกับผัว จะเก็บพรหมจารีไว้ให้ชู้ WTF! ตั้งเงื่อนไขต่าง ๆ นานา ขึ้นมาเองเสร็จสรรพ โดยที่ผัวแต่งไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่อะไรมาก่อนด้วยเลย แต่นังเอกก็โมเมเอาเองว่าผัวแต่งต้องยอมทำตามที่นางต้องการ (แล้วมึงทำอะไรที่ดีงามยิ่งใหญ่จนสมควรให้ผัวแต่งเขายอมเป็นเบี้ยล่างขนาดนั้นวะ) ไอ้ชือโหยวก็หน้าด้าน ตามตื้อตามแย่งเมียคนอื่นตั้งแต่งงานแต่งจนกระทั่งเขาแต่งกันแล้วก็ยังแย่งเมียเขาไปกก ผัวที่คนเขียนพยายามให้เป็นตัวร้ายกูกลับมองว่ามันแสนดียอมตามใจนางเอกแม้กระทั่งเงื่อนไขที่ดูเหลวไหลมาก ๆ แถมใจกว้างดั่งมหาสมุทรยอมให้เอาลูกชู้มาสวมรอยเป็นลูกตัว ทั้งรักทั้งเลี้ยงดู ยกย่องอย่างดีเสียอีก ไอ้เรื่องประเภทคนรักพลัดพรากกันบางทีมันก็ไม่ได้น่าซาบซึ้งน่าสงสารเสมอไปหรอกนะ