อีเจ้าอาวาสขัดหอย กูยังไม่จบนะ คาที่ครึ่งเล่ม 2
ตอนเริ่มอ่านกูเกือบชอบนะ ดูพล็อตมีเรื่องราว
ฟีลนางเอกแอ๊บ พระเอกเหมือนเจ้าอาวาสใสๆ
แต่โดนนางเอกอ่อยจนศีลแตก แต่อ่านไปเรื่อยๆ
เริ่มไม่ใช่ คือพระเอกเหมือนจะขี้อาย แต่ก็ขี้เงี่ยน
ส่วนนางเอก โถ ทำเป็นจะมากินเนื้อพระเอก
แต่วางยาให้พระเอกเยตัวเองซะงั้น
มึงเห็นพระเอกเป็นอาหารจริงหรอ อีบ้า!!!
อย่างมึงแดกหมู แดกไก่ มึงจะเยหมูเยไก่ไหม
ตรรกะนางเอกเพี้ยนมาก ละคุมคาร์ตัวละคร
ในเรื่องได้ไม่ดี เหตุผลของการกระทำแต่ละคน
มันขัดแย้งเกินความขัดแย้งในตัวเองของคนอะ
เหมือนมึงจะเขียนให้เรื่องเป็นยังไงมึงก็เอาตัวละคร
แถไปอย่างนั้น พีคสุดคือ
.
.
.
.
.
เจ้าอาวาสมันรักนางเอกมาก แต่ระแวง
เพราะเคยโดนหักหลัง จังหวะที่ทุกคนกำลังอันตราย
มันเผลอเอาตัวปกป้องศิษย์น้องหญิงแทน
เพราะความระแวงนางเอกเลยทำไปโดยอัตโนมัติ
แล้วมานั่งเสียใจทีหลัง
เหย นาทีฉุกเฉิน มึงมาคิดระแวงได้เหรอวะ
ถ้าเหตุผลคือศิษย์น้องอยู่ใกล้ตัวพอดีก็ว่าไปอย่าง
แล้วในสถานการณ์ฉุกละหุกแบบนั้น
รีแอคชั่นตอบสนองของคนเรา ถ้าไม่ปกป้องตัวเอง
ก็ปกป้องคนที่เรารักและห่วงมากสุดไง
ถ้านาทีนั้นมึงเลือกปกป้องศิษย์น้อง
แปลว่ามึงรักเค้าค่ะ ส่วนนางเอก
แค่คนเยเท่านั้น โคตรไม่เมคเซ้นส์
อีพระรองก็ด้วย ชอบนางเอก ปกป้อง รับใช้มานาน
ไปเยคนอื่น แต่ก็อยากเยนางเอก
พอรู้ว่านางเอกเยพระเอก แค้น จังหวะชุลมุน
ปล่อยอีกิ๊กทำร้ายนางเอกเกือบตาย
แล้วสุดท้ายก็ช่วยนางเอก มึงเป็นเห้อะไร
สมควรตายไปเถอะ คาร์แบบนี้
ตอนตามปราวอีงูก็น่าเบื่อ ทั้งเรื่องคือปราบงู
วิ่งหาดงงู ไข่งู ลำไย
ความย้อนแยงคือมาเฉลยว่านางเอกชอบพระรอง
ต้องการเลือดเนื้อพระเอกมาให้พระรองแดก
เพราะรู้ว่าจะถึงฆาต ทคืออยากให้พระรองแข็งแกร่ง
ชีเลนไปตีสนิทกับพระเอก และถึงขั้นยอมเย
ฮะ??? เพื่ออะไรวะ ละตรงที่เป็นสาวเวอร์จิ้นมาตลอด
คือนิสัยแบบนี้ อยู่มานานแบบนี้ มึงเวอร์จิ้นได้ไง
(อ่อๆ เพราะเขาเขียนว่า นางยอมให้พระรองเยไม่ได้ เพราะธาตุหยินนางเยอะไป พระรองยังพลังไม่กล้า เดี๋ยวจะได้หยินนางเกิน น่งเลยยอมให้พระรองไปเยมนุษย์แทน ข่ะะ!)
.
.
.
.
.