Ky ขอบ่นเรื่องบ้านนี้มีหมอหน่อย ตอนนี้กูอ่านถึงแค่ตอน 127 นะ แต่อัดอั้นรำคาญจนทนอ่านต่อไม่ไหว แวะมาบ่นระบายอารมณ์ก่อน
.
.
.
.
.
ก่อนหน้านี้ กูอ่านช่วงแรก ๆ ยังไม่ถึงช่วงผัวออก กูเคยแวะพักมาหาคอมเมนต์เกี่ยวกับเรื่องนี้ดู
กูก็งงว่าทำไมเห็นมีคนบอกว่าเรื่องนี้ลำไยนางเอกวะ พระเอกก็ไม่ใช่ว่าจะดี แต่เรื่องพระเอกนี่กูเดาไว้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว
ที่ทำให้แปลกใจคือการที่บอกว่านางเอกน่าลำไยต่างหาก เพราะช่วงต้น ๆ เรื่อง เกี่ยวกับการรักษานี่ นางเอกคาร์ดีมาก กูชอบผู้หญิงแบบนี้
แต่ช่วงหลัง ๆ พออ่านไปจนเข้าพาร์ท พระ - นาง แล้ว ก็เลยเก็ทว่านางเอกแม่งน่าลำไยจริง ๆ ว่ะ
ส่วนพระเอกแย่เป็นปกติอยู่แล้วของเรื่องสไตล์แต่งเพราะจำใจ แต่นางเอกก็ทำตัวง้องแง้งปัญญาอ่อนเกินไป
ที่ยิ่งแย่มากคือ นางเอกไม่ได้น่าลำไยมาตั้งแต่ต้นหรือน่าลำไยตอด
ดันมาน่าลำไยเฉพาะอีตรงช่วงที่เกี่ยวกับเรื่องผัวหรือเวลาเข้าฉากกับผัวนี่แหละ
ยังกะคนละคนกับตอนเป็นหมอเลย มันเลยดูนางเอกคาร์แกว่งไปมาไม่นิ่ง
เหมือนคนเขียนอยากจะให้โรแมนซ์ สร้างความสัมพันธ์ให้ขัดแย้งก่อนรักกันทีหลัง
แต่กูอ่านแล้วไม่อิน เพราะเบื่อพลอตกับคาร์นางเอก - พระเอก แบบนี้
(อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก มันไม่ครอบคลุม ต้องไปอ่านเอง)
เอาจริง ๆ เรื่องที่นางเอกเก่ง ๆ ไม่ซูหลายเรื่องนี้กูว่าไม่น่ามีพระเอกเลยนะ (เพราะเหมือนเป็นตัวประกอบ)
หาตัวละครอื่นมาสวมบทแทนพระเอก หรือเขียนบทแบบเดิมแต่ไม่ต้องให้พระเอกคู่ลงเอยกับนางเอกก็ได้
อย่างเรื่องบ้านนี้มีหมอนี้ ช่วงพาร์ทรักษาแรก ๆ ที่นางเอกกับเพื่อนหมอวุ่นวายกันแทบตาย
กูอ่านประทับใจและสนุกตื่นเต้นออยู่ดี ๆ พอนางเอกเดินออกมาเจอพระเอกนอกห้องรักษา
(เจอเบรกอารมณ์ลุ้นระทึกหยุดกึกจนตัวโก่งซะงั้น) กูถึงเพิ่งนึกได้ว่าเรื่องนี้มีพระเอกด้วย......
ก่อนหน้านี้อ่านเจอโฟกัสแต่เรื่องรักษา เรื่องเป็นหมอ จนลืมไปว่ามีพระเอก พอจู่ ๆ ก็เขียนให้โผล่มา เลยรู้สึกขัดแย้ง
ไม่กลมกลืนกับสถานการณ์ เหมือนโดดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย คล้ายกับเขียนเรื่องการรักษาหลายบทหลายหน้ากระดาษจนพระเอกหายต๋อม
กลัวคนอ่านลืม (เออ...ลืมจริงแหละ) เลยยัดบทมาเตือนความจำหน่อย ว่าเรื่องนี้มีพระเอกนะ
แล้วพอตอนหลังเริ่มเข้าฉากดราม่า โรแมนซ์ จะพัฒนาความรักความรู้สึกระหว่างผัว - เมีย เอาพระเอกมาออกเข้าฉากกับนางเอกเยอะ ๆ
(เรื่องการรักษาผลักไปอยู่ข้าง ๆ หรือข้างหลัง) กลับเขียนให้นางเอกพฤติกรรมน่าลำไย พระเอกก็ไม่น่าประทับแบบที่คนเขาว่ากันจริง ๆ นั่นแหละ
เลยไม่อินกับความรัก ไม่นึกอยากให้คู่กัน ไม่ชอบอ่านบทที่ พระ - นาง อยู่ด้วยกัน เปรียบไปก็เหมือนบ้านที่มีแต่เรื่องวุ่นวาย ผัว - เมีย ไม่ถูกกัน
คนในบ้านทะเลาะกันตลอดเวลา ลูก ๆ คนร่วมบ้าน (คนอ่าน) เห็นแล้วเหนื่อยใจ รำคาญใจ ไม่อยากเดินเข้าบ้านนี้
เวลาอ่านถึงฉากพระ - นาง อยู่ด้วยกันทีไร กูโคตรสงสารคนใช้ บ่าว ไพร่ ในเรือนนี้ชะมัด
อยากผัว - เมีย คู่นี้ ฆ่ากันตายไปทั้งสองฝ่ายให้จบเรื่องในฉากเดียว
คนใช้จะได้พ้นอึดอัดสภาพอกสั่นขวัญแขวนทรมานทรกรรมเสียที
ไม่อยากให้มีพระเอก - นางเอก อยากให้เป็นแค่ตัวเอกสตรองอยู่คนเดียวไปเลย
คนเขียนเรื่องนี้ขียนเรื่องความรักได้แย่ คาร์ตัวละครไม่นิ่ง ควรเขียนแต่เรื่องพาร์ทการรักษา การเป็นหมอ การทำงาน เท่านั้น
.
.
.
.
.
กูพิมพ์วน ๆ บ่น ๆ อาจจะอ่านยากไปหน่อย เพราะไม่ได้เรียบเรียงข้อความให้อ่านรู้เรื่อง (กูอัดอั้นจนอธิบายความรู้สึกไม่ถูก)
แต่กูต้องระบายอารมณ์ก่อนกลับไปอ่านต่อ เพราะพอเริ่มฉาก พระ - นาง แล้วมันน่ารำคาญจนกู อ่าน ๆ หยุด ๆ
พักไปอ่านเรื่องอื่นบ้าง หลายเรื่อง หลายครั้ง หลายวันแล้ว ยังเซ็งจนไม่กลับมาอ่าน บ้านนี้มีหมอต่อสักที
อยากให้คู่นี้เรือล่มจริง ๆ ว่ะ ตัวละครจะได้เลิกทำตัวน่ารำคาญ กลับมาเขียนเรื่องการรักษา การทำงาน การใช้ชีวิต พาร์ทที่สนุก ๆ ต่อ
บ่นมาเยอะแล้ว จะพยายามไปอ่านต่อล่ะ