ปิ่นกูชอบคดีแรกมากสุดแล้วความชอบก็ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ สวนทางกับความสัมพันธ์น้องกับอ๋องซึน แต่ใช้คำว่ากากไม่ได้อะ ไม่แย่ขนาดนั้น กูก็ยังรู้สึกว่าน้องฉลาดอยู่ดี ท่านอ๋องก็มีความพิเศษ มีออร่าพระเอก ภาพรวมกูว่าดี
ไอ้ที่กากจริงกูว่าคือสืบรักบัลลังก์มังกรว่ะ ที่พล็อตคล้ายๆ กับปิ่น บ้านนางเอกตายยกบ้าน นางต้องหนีมาพึ่งพระเอก ปลอมตัว สืบคดี หาทางคืนความยุติธรรมให้บ้านตัวเอง กูอ่านแล้วเสียดายเงินเสียดายเวลาชิบหาย ทั้งการปูเรื่อง ทั้งคดี คาแรกเตอร์พระ-นาง การพัฒนาความสัมพันธ์ ปมบ้านนางเอก (ที่เอาเข้าจริงแล้วก็มาสรุปรวบยอดคลี่คลายกันไปในหน้าเดียว) สำนวนแปล ฯลฯ กูอ่านไปแล้วอิหยังวะตลอดเวลา ไม่รู้จะหาอะไรมาชมดีเพราะไม่มีเลย
อย่างคดีแรกที่ทำให้นางเอกมีชื่อเสียงว่าเทพนักเทพหนาคือที่จริงโคตรเบสิกในระดับที่ใครๆ ก็น่าจะคิดได้อะ คดีอื่นก็ง่อยพอๆ กัน แต่ไม่มีใครในเรื่องคิดออกเลย ต้องเก็บไว้ให้นางเอกผู้แสนฉลาดมาเฉลยให้ ผู้คนก็อู้หูวววว เทพมาก มันเป็นอย่างนี้นี่เอง กูอ่านแล้วสงสารชาวบ้านตาดำๆ ในท้องเรื่องที่ต้องพึ่งพาเจ้าหน้าที่พวกนี้จริงๆ เพราะถ้ามีเหตุร้ายเกิดขึ้นแล้วไม่โดนจับได้คาหนังคาเขา อิคนร้ายจะรอดหมดแน่นอนเพราะทำทริคอะไรหลอกไว้แม่งก็เชื่อกันแล้ว ส่วนนางเอกผู้แสนฉลาดของเรา พอมีการใส่ร้ายพระเอกเกิดขึ้นด้วยคำพูดประโยคเดียวนางก็เชื่อทันทีเลยจ้า ความฉลาดที่อวยนักหนาปลิวหายไปกับสายลม มึงไม่คิดจะตรวจสอบเลยเหรอว่าจริงมั้ย หลักฐานปลอมได้รึเปล่าหรืออะไร พระเอกแม่งก็โคตรจืดจาง ไม่มีสง่าราศีอะไรเลย คือมึงแน่ใจนะว่าตัวเองเป็นพระเอกไม่ใช่ตัวประกอบ แล้วไปรักนางเอกตอนไหนอะไรยังไงก็ไม่รู้ ฝั่งนางเอกก็พอกันยึดติด ยังรักแฟนเก่าอยู่ค่อนเล่ม แล้วอยู่ๆ ก็มารักพระเอกเฉยเลยจ้า คือมันไม่ได้มีความผูกพัน ความเข้าอกเข้าใจกันที่ปูมาตลอดแบบอ๋องซึนกับน้องอะ ความกากอื่นๆ ยังมีอีกเยอะมาก อะ กูอ่านไปด่าไปตลอดเวลาจริงๆ เรื่องนี้