ตามไปอ่านเรื่องลู่เอินมา กูไม่ค่อยโอกับเรื่องนี้เท่าไรนะ อาจจะไม่ชอบลักษณะนิสัยตัวเองอยู่แล้วเป็นส่วนหนึ่งด้วย
โดยเฉพาะตอนล่าสุด สปอยนะ
.
.
.
.
.
ตอนท้ายที่นางกำลังคร่ำครวญว่านางรักคนอื่นทุกคนมากกว่าตัวเองอ่ะมึง
กูโคตรไม่อิน รู้สึกว่าถ้านางรักคนอื่นจริงนางไม่มานั่งถอนใจให้ตัวเองในความคิด(ที่คิดเอาว่า)สุดท้ายหรอก
อ่านไปก็ไม่ค่อยรู้สึกเลยว่านางไม่หวังรักตอบแทน นางหวังมากนะ แต่ก็เหมือนจะบอกตัวเองว่ากับคนแบบนี้หวังไม่ได้
เลยหลอกตัวเองไปก่อนจะได้เสียใจน้อยๆอ่ะ
ตรงนี้กูว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของคนเรา แต่มาเจอคนเขียนยัดบทให้ตัวละครอื่น ให้ตัวนางเอง
เอาแต่ชมว่านางรักทุกคนเว้นนางบ้าง นางช่างเข้าใจยากบ้าง นางช่างบีบคั้นตัวเองเหลือเกิน
ทำเอากูที่เป็นคนอ่านรู้สึกว่าถ้ากูไม่รู้สึกแบบนี้กูเป็นคนบาปมั้ยมึง
.
.
.
.
.
ที่จริงกูรู้สึกเหมือนความจริงนางรักคนอื่นแบบหรงจื่อนะ คือรักแบบหวังผลตอบแทนโคตรเลยล่ะ
แต่ในมโนของนางคิดว่านางเป็นเยี่ยหัวแห่งป่าท้อที่ทำเพื่อคนที่รักแบบสุดๆ และย้ำอยู่ทุกตอนว่าเป็นเยี่ยหัว
กูเลยอ่านไปอึดอัดไป ต้องมานั่งบ่นในโม่งนี่แหละ