กูไม่ได้เขียนเสินเจิ้นนะ แต่กูผ่านมา
กูบอกเลยว่าคอมเม้นมีผลกับจิตใจกูมาก มีอยู่เรื่องนึงที่กูจะปิดๆหลายครั้งแล้วเพราะคนอ่านน้อยมากแล้วกูก็ตันมากๆ แต่มีคนอ่านคนนึงที่น่ารักกับกูมาก คอมเม้นต์ทุกตอน ยังไม่ได้อ่านก็คอมเม้นต์ อ่านจบก็คอมเม้นต์อีกที หวีดแทคในทวิตเตอร์ด้วย ตั้งแต่ที่กูเขียนมาคนคนนี้เป็นคนอ่านที่กูรักมากๆทั้งที่กูไม่เคยคุยกับเค้าเป็นการส่วนตัวเลย (แบบพวกดีเอมหรือไรงี้) แต่กูไม่ปิดเรื่องนี้และเดินเรื่องนี้ต่อก็เพราะคนนี้คนเดียว
สำหรับคำถามที่บอกว่าเรื่องราวมันไปได้เพราะอะไร
สำหรับกู ที่ด้นสดมาหลายเรื่อง บางเรื่องงอกมาจากเรื่องสั้นเพราะคนอ่านชอบก็มี สำหรับกู บางเรื่องมันก็ไปด้วยคอมเมนต์จริงๆอ่ะ บางทีกูอ่านแล้วกูก็ลุกขึ้นมาแต่งเลยด้วยซ้ำ
ถึงงั้น กูไม่เคยขอให้คอมเม้นต์ ถ้าไม่มีคอมเมนต์ ไม่มีฟีดแบคกูก็ไม่ขอคอมเมนต์อ่ะ ก็เลิกเขียนเฉยๆ