ตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในนิยายจีน ไม่เคยรำคาญนางเอกเรื่องไหนเท่าชะตาแค้นลิขิตรัก ใครคิดยังไงกูไม่รู้แต่กูรำคาญจริงๆ ถ้าถามว่ากูรำคาญตรงไหน ซูเว่อร์วังขอไม่นับแล้วกัน แต่ความอวดดีนี่เห็นอยู่เต็มตา ไม่ใช่กูรับไม่ได้ที่นางเสียท่า แต่คือเหตุการไม่น่าจะเสียท่าเสรือกเสียท่าเพราะอวดเก่ง ขนาดกูเป็นแค่คนอ่านยังคิดได้ นางเอกที่ฉลาดมาตลอดทำไมคิดไม่ได้ คนเขียนแม่งจงใจชัดๆ สุดท้ายต้องให้พระเอกมาแก้ไข ต่อมาที่เรื่องอันเป็นอุปสรรคต่างๆ ปากหนักอยู่ได้ไม่พูดแบบลอยตัวอยู่เหนือปัญหา ไม่เห็นน้าเห็นย่าอยู่ในสายตา ปล่อยให้ผู้อาวุโสร้อนใจวิ่งเต้นไปเถอะ กูละอยากให้ทั้งสองความดันขึ้นจนตายไปเลยจริงๆ นางเอกถึงพูดออกมาสักที ทำอะไรนี่คิดว่าตัวเองต้องรอดพ้นแน่ๆ เหมือนเป็นคนเขียนบทซะเองแบบรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าว่าต้องผ่านไปได้ ไม่เคยร้อนใจไม่ค่อยกังวล อ่านแล้วขัดมาก ไม่ค่อยมีมิติด้านอารมณ์ความรู้สึก จะว่าด้านชาเพราะเป็นคนสองชาติภพก็ไม่น่าใช่ สรุปว่าอ่านมาถึงเล่ม 4 แล้วต้องทนต่อไปเพื่อที่จะอ่านให้จบ แม่งโคตรจะหงุดหงิด ไม่ใช่คาแร็คเตอร์เย็นชาสงบนิ่งอย่างคนมีเหตุผลนะนางเอกอะ มันนิ่งแบบรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าเหมือนเป็นคนเขียนบทไร้อารมณ์ไม่มีมิติ < พูดถึงเหตุกาณ์หลังจากอายุ 19 ของนางเอกไปแล้วนะไม่นับเหตุการณ์ที่นางรู้ล่วงหน้าจริงๆ หลังจากเกิดใหม่ เดะจะหาว่าอ้าวก็เพราะเกิดใหม่ไงเลยรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าเลยนิ่งเฉยได้เพราะรู้อยู่แล้ว กูจะว่าว่าไม่ใช่เว้ย หลังอายุ 19 ไปแล้วคือนางตายแล้วเมื่อชาติก่อน แต่พอเกิดอุปสรรคในช่วงเหตุการณ์นี้แบบนางนิ่งเฉยมากเหมือนรู้ล่วงหน้าว่ากูต้องแก้ปัญหาได้แน่ๆ ซึ่งแม่งไม่มีความร้อนรนร้อนใจอะไรเลยไม่มีมิติมากๆ ในสายตากู เหมือนนางเอกเป็นหุ่นไม่ใช่คน