"เจ้าอยากให้ข้าไป7"
"ไม่ว่าข้าจะอยากให้ท่านไปหรือไม่ เป็นประมุขเทพย่อมดีกว่าประมุขเชียน
ร้อยเท่า อย่างไรเสียท่าเเก็ไม่ควรปฏิเสธเพออนาคตของท่าน ไม่ว่าอย่างไรเราก็สนิท
แนบแน่นเหมือนเป็นพีน้องกัน หากท่านคิดถึงข้าก็ลงมาหาข้าได้ทุกเมื่อ"
รู้จักเจ้ามาตั้งนานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นว่าเจ้าใจกว้างไม่เห็นแกตัว
และคิตแทนคนอื่นเช่นนี้ ช่างเป็นหญิงสาวทีจิตใจดีเสียจริง"
"ถ้า
เช่นนั้น เม่ยเม่ย เจ้าอยากเป็นฮูหยินของประมุขเซียน หรือเป็นฮูหยินของ
ประมุขเทพ"
ข้าติดอยู่ครูหนึ่ง ก่อนจะตอบไปทั้งที่ยังไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเขา
"น่าจะเป็นตูหยินประมุขเซียนมากกว่า ฟังดูอิสระกว่า"
"ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะยังเป็นประมุขเซียน"
"อ้อ..." ข้านิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ปลื้มปีติอย่างยิ่งเพราะคาดไม่ถึง "ท่านไม่ไป
แล้วหรือ"
ข้าดีใจจนแทบจะโผเข้าไปกอดเขา พล้นฉุกคิดถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของเขา
ขึ้นมา จึงถามไปด้วยความงุนงง "ท่าน ที่ท่านพูดก่อนหน้านั้นหมายความว่าอะไร"
"ข้อนี้เจ้าไปคิดเองเถิด" เขาหัวเราะ หมุนกายกลับแล้วเดินออกไป
ตอนนั้นเส้นเลือดในสมองข้าแทบแตก ข้ารีบวิ่งตามเขาไป ทั้งที่ยังไม่รู้ว่า
ควรพูดอะไรกับเขา แต่แล้วค้าพูดของข้าก็พรั่งพรูออกมา "ถ้าท่านไม่พูดแล้วข้า
จะเข้าใจได้อย่างไร รอเดี๋ยวสิ ท่านอย่าเดินหนีข้าไป จื่อเซียว อย่าเดินเร็วอย่างนี้สิ
ท่านหมายความว่าอะไร บอกข้ามาสิ บอกข้ามา
"
แล้วว่าเขาก็ก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากบนปากข้า ปิดปากข้าไว้ไม่ให้
พูดจาไร้สาระต่อไป หลังจากนั้นเขาก็พูดเบา ๆ อยู่ไม่ไกลจากริมฝีปากของข้า
"ตอนนี้เข้าใจหรือยัง"
.
.
.
.
.
.
ถ้ากูป้ายน้ำลายเลือนแบบทั่นหลอดนี่เขาจะเป็นของกูมั้ยยยย
ผีก็ผีละวะ ท็อปฟอร์มเบอร์นี้กูยออออออมมมมมม