เพื่อนโม่ง ออกตัวก่อนว่าไม่ได้ม้ามาขายของนะ แต่กูติ่งจิ่วลู่ และกูสอยบัวอ้วนมาด้วยความชอกช้ำ ตอนอ่านก็เอาปกลายสวมแทน(รับปกไม่ได้จริง) แต่อ่านจบแล้วและพบว่าเนื้อเรื่องมันดีนะ ทั้งนี้กูอ่านจีนไม่ได้เลยไม่อาจเทียบว่ากะปิน้ำปลาขนาดไหน แต่กล้วยไม้คงความเป็นจิ่วลู่ได้ดีอยู่นะ นางเอกไม่กร่าง แต่พออยู่ในมือหสมแล้วแม่มแปลได้ทื่อเกิน มันควรจะดีกว่านี้อะๆ พล็อตไม่ยืดย้วยเหมือนซือมิ่ง ทั้งๆ ที่ตอนอ่านนั้นดันจนจบเพราะฉางยวนแท้ๆ แต่อ่านกล้วยไม้แล้วคิดถึงท่านยายกะโม่ซีสุดๆ มีโผล่มาให้ได้ยิ้มกลางๆ เล่มสอง รวมถึงซือมิ่งกะฉางหยวนด้วย
ปล. ยังคงเสียดายและเสียดาย มันจะมีโอกาสแบบสนพ.อื่นซื้อไปแปลทำปกใหม่อะไรงี้ไหมวะหลังจากเจ้านี้หมดลิขสิทธิ์
รอด้วยความหวังที่แสนริบหรี่