มายานางงง คือเมื่อคืนกูเพิ่งหยิบมาอ่านไปได้ครึ่งเรื่องพอดี แล้ววันนี้เปิดมาเจอเพื่อนโม่งกรี๊ดกร๊าดกัน อะไรจะถูกจังหวะขนาดเน้ เรื่องมันมีอยู่ว่าในตำหนักก่อนๆ กูเคยบอกว่างานอวี๋ฉิงกูอ่านแค่เรื่อง พระมาตุลาตัวดี เรื่องเดียว แล้วกูไม่ชอบเอามากๆ ไม่ชอบทุกสิ่ง ทั้งความรักพระนางก็ไม่อิน ไหนจะนิสัยมุกสิก หัวเราะ ชี่ๆๆ ของนางเอกอีก บวกกับเพื่อนโม่งมักพูดว่างานคนนี้ใครอ่านรอดก็รอดเลย ไม่รอดก็คืออย่าฝืน กูเลยไม่กล้าอ่าน แต่เพื่อนโม่งแถวๆ นั้นก็แนะนำให้กูไปอ่านมายานางกับหลงเงานาง อีกสัก 2-3 เรื่อง จะได้รู้ว่ารอดไม่รอด แล้วผลคือ อิเชี่ยยย มายานางทำกูยิ้มแก้มปริมากข่าาาา ชอบนางเอกมากก ดูแบ๊วแบบธรรมชาติไม่เยอะเกินไป นิสัยก็ไม่งี่เง่าแถมยังกิริยามารยาทดี เป็นคนที่น่ารักมากๆ ซื่อหน่อยๆ ทำให้เชื่อจริงๆ ว่าเป็นคุณหนูที่แบบถูกเลี้ยงมาแบบนั้นอะ พระเอกก็ดีงามแบบ เห้ยย มีคนแบบนี้บนโลกด้วยย (หลังจากกรี๊ดหรงจื่อกับอาเจ๋อไปแล้ว555) บอกไม่ถูกแต่ชอบผู้ชายที่คาร์แบบนี้มากภายนอกดูเย็นชา สุขุม เยือกเย็น เป็นผู้ใหญ่ มีความสามารถ แต่ข้างในโคตรจะอบอุ่นละมุนเหลือเกิน ด้านเนื้อเรื่องก็โคตรน่าสนใจ อ่านมาไม่เคยเจอไรแบบนี้ มีแต่ย้อนยุค หรือย้อนกลับไปตอนเด็กธรรมดาๆ แต่เรื่องนี้แบบแปลกใหม่มาก ชอบๆ
สรุปคือ กูได้เปิดหูเปิดตาแล้ว ว่าสำหรับกูงานอวี๋ฉิงต้องเลือกอ่าน ถ้ามีเรื่องใหม่มาคงต้องอ่านรีวิวแน่นๆ ก่อนเปย์