พวกมึงงงง กูไปอ่าน อาหล่างเถิงของเจ๊เฮยมา กูแปลกใจมาก คือ บทรักเยอะมากและค่อนข้างละเอียด แต่ทำไมกูรู้สึกว่ามันไม่น่าเกลียด ปกติถ้านิยายเรื่องไหนบทพวกนี้เยอะไปคือกูเอียนอะ แต่เรื่องนี้ไม่ว่ะ รู้สึกถึงความรัก รู้สึกเป็นธรรมชาติอะ แล้วทั้งทีบทแบบนั้นเยอะแต่แต่งให้นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาได้นักเขียนเก่งว่ะ
เทียบกับตอนกูอ่านอ๋องสะอาดกะอาหนาน ทั้งๆที่บทแบบนั้นน้อยกว่าเรื่องนี้ แต่กูรู้สึกถึงความอนาจาร นิยายหาประเด็นไม่ได้อะ จะเยกันอย่างเดียว หรือกูอ่านไม่ดีเอง