>>419 กูชอบอ่านดราม่าแบบมึงเลย พระเอกแบบมึงนี่กูเจอละรู้สึกถูกจริต แบบมันรู้สึกอยากเข้าใจ อยากติดตาม ทำไมเป็นถึงเป็นคนแบบนี้ไรงี้ แต่กูไม่ชอบดราม่าแบบพยายามดราม่า ไม่ก็ดราม่าแบบที่กูรู้สึกโอเวอร์แอค ดราม่าเพราะความงี่เง่าตัวละครอ่ะ อย่างถงหัว กูอ่านไม่รอดสักเรื่อง กูไม่เคยมีแฟนมั้ง กูไม่ชอบฟีลรักสามเศร้าแบบนั้นอ่ะ กูว่าความสัมพันธ์แบบคนรักไม่ว่าจะเปลี่ยนคนหรือกับใคร กูว่ามันเป็นแบบแทนที่กันไม่ได้อ่ะ แต่คือตัวเอกแบบในลำนำรักกูรู้สึกนางเอกมึงจะอยู่กับใครก็อยู่เถอะ กูเข้าใจมึงสามารถหวีดผู้สองตัวได้พอๆกัน แต่เหตุผลจะเลือกใครค่อยว่ากัน ไม่รู้กูเป็นพวกทุกข์ละเก็บเงียบมั้ง กูชอบดราม่าแบบอึนๆไปทั้งเรื่องมากกว่าไถไปสุดๆร้องไห้น้ำตาท่วม อย่างmy sunshine บางคนบอกเขียนดราม่าไม่สุด กูเห็นด้วยว่ามันเล่นประเด็นดราม่าได้มากกว่านี้ แต่กูชอบที่มันแค่อึนๆประมาณนี้ก็โอแล้ว และเพราะงี้กูถึงชอบตงกงมาก กูรู้สึกว่าเศร้าแบบอึนๆมันอิมแพคต่อกูมากกว่า นานกว่า
และกูก็อ่านจอมนางไม่รอด กูรู้สึกว่าถ้ามึงจะรักชาติขนาดหักหลังกันได้ขนาดนั้น มึงควรยับยั้งชั่งใจตั้งแต่แรก จะหลอกว่ารักก็หลอกไป แต่รู้ตัวเองด้วยว่าควรทำไร นี่ดันรักเอง หลอกเองแล้วก็ไปเศร้าเอง กูไม่อินอ่ะ กูสมเพช
Ky กูขอถาม พวกมึงเคยอ่านlycan seriesกับpsychoของห....ไหม กูอ่านละกูโคตรเกลียด เป็นหนังสือเซตแรกในชีวิตที่กูเกลียดได้ขนาดนั้น เกลียดขนาดรู้สึกอ่านจบแล้วอยากเผาทิ้งแบบลืมนึกถึงจิตใจคนเขียนไปเลย กูไถอ่านจนจบเพราะแพงฉห+กองอวยเยอะเชี่ยๆ กูขายต่อไปละขายทุนด้วย กูโคตรรู้สึกหมดเวรหมดกรรม
ประเด็นคือที่เขียนมายืดยาว รสนิยมคนอ่าน มันแล้วแต่บุคคลจริงๆ
และกูเคารพมันนะ