>>53 พล็อทเกิดเป็นนางร้ายส่วนใหญ่ก็เขียนจนกลายเป็นนางดีทั้งนั้น อันนี้กูไม่ตินะ เพราะคนเรามองในมุมมองตัวเองก็ต้องคิดว่าตัวเองทำดี แต่ถ้าเขียนให้มันฮาได้มันก็จะดีกว่าไง ดีกว่าอยู่ ๆ ก็กลายเป็นคนดีขึ้นมาเฉย ๆ แล้วนางเอกดันกลายเป็นคนร้ายไปซะ ส่วนเรื่องที่มึงไปอ่านมา กูไม่รอดบทแรกเช่นเคย เพิ่งย่อหน้าเดียวก็เจอ เสียงที่เบาราวกับลมแว่วออกมาจากปากหนาของชายหนุ่มพร้อมกับร่างที่ไร้วิญญาณกำลังล้มลงแววตาสีน้ำตาลอ่อนปิดลงช้า ๆ
แววตาของกูปิดลงพร้อมกับแววตาของพระเอก เอ๊ย ผู้ร้ายในเรื่อง แต่ใครไม่ต้องมาถามกูนะว่าแววตาปิดลงยังไง เพราะกูก็ไม่อาจจะอธิบายได้ คนเขียนยังไม่รู้จักเลยว่าแววตากับดวงตาต่างกันยังไง คงจะยังเด็กมาก อายุคงไม่เกินนางเอกในเรื่อง แต่ถ้าเกินแล้วก็ถามใจเธอดูนะจ๊ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับภาษาไทยของเธอ
พูดเรื่องบทบรรยายนะ กูหมายถึงรวม ๆ ไม่ได้หมายถึงนิยายเรื่องนี้ พวกที่ใช้บทบรรยายติดขัด เป็นเพราะไม่เข้าใจคำว่ามุมมองของตัวละคร พวกนี้แยกได้แค่เวลาตัวละครพูด แต่พอถึงบทบรรยายซึ่งมองผ่านมุมมองตัวละคร ดันใช้มุมมองแบบเดียวกันหมด พระเอกมองฟ้า ฟ้าก็เรืองรองดังทองทาแบบนั้น นางเอกมองฟ้า ฟ้าก็เรืองรองดังทองทาแบบเดียวกัน มันไม่ใช่ไง คนเรามองไปทางเดียวกัน แต่ด้วยนิสัยที่แตกต่าง มึงจะมองไม่เหมือนกันหรอก ไหนยังจะมีบริบทอื่น การมองกันเองระหว่างตัวละคร มุมมองมันต้องต่าง ความคิดก็ต้องต่างด้วยข้อจำกัดทางเพศ การศึกษา อายุ อาชีพ ตรงนี้นักเขียนมือสมัครเล่นทำไม่ค่อยได้ แต่กูไม่ว่าอะไรนะ นักเขียนเด็กดีเป็นมือสมัครเล่นทั้งนั้น มืออาชีพมีไม่กี่คน ที่พูดเนี่ยไม่ใช่จะด่า แต่จะบอกให้รู้ว่าคนเขียนบางคนอ่อนตรงไหน ควรปรับปรุงตรงไหน คนอื่นเขาถึงจะยกย่องงานของมึง ไม่ต้องไปนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่ง แต่หัดปรับปรุงงานจะดีกว่าจ้า