คนเขียนกับคนอ่านเยอะเลยที่ไม่เข้าใจคำว่าตรงไหนควรจริง ตรงไหนควรเสริมจินตนาการ อย่างถ้าพระเอกเก่งกาจเหาะทีถึงต้นมะพร้าว มีระดับพลังปราณม่วงเขียวเหลืองขาวอะไรก็ว่าไป อย่างนี้มันทำได้ เพราะมันเป็นจินตนาการที่ถูกกำหนดไว้แล้ว แต่ถ้ากำหนดไว้ว่าพลังปราณต้องฝึกจากขาวเหลืองม่วงเขียว ระดับต่างกันแบบนี้ แต่พระเอกนางเอกแม่งเสือกเก่งผิดจากระดับขึ้นมาเฉย ๆ อย่างนี้คือผิดพลาด ไม่มีเหตุผล หรือถ้าเป็นนิยายแบบแย่งผัวเมียกันในวังหลวง เปิดฉากมานางเอกลูกขุนนางเข้าไปด่าไทเฮา อย่างนี้ก็ทุเรศเกิน เพราะปกติคนธรรมดาแม้แต่จะพูดต่อหน้าเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงยังต้องรอให้เขาอนุญาตก่อน ถ้ามึงจะทำให้เป็นเรื่องขำ ก็ต้องอยู่ในบริบทเดียวกันหมด คือบ้าขนาดเดียวกันหมด แต่ส่วนใหญ่ที่โดนด่าเพราะแม่งเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา แต่ก็นะ รับไม่ได้ มันก็ไม่พัฒนา ใครติหน่อยก็งอนไม่เขียนต่อ แต่เขียนบรรยายความรู้สึกซะยาว เสียใจ รันทด นี่มึงเรียนหนังสือมาไม่เคยโดนครูด่าเลยเหรอวะ โตมาสิบกว่าปีมึงไม่เคยโดนพ่อแม่ด่า ติ สอน ไม่มีเลยเหรอไง มึงอยู่ในโลกกว้างตัวคนเดียวเลย ลอยลงมาจากฟ้าไม่เคยถูกวิจารณ์เลยงั้นซิ คือกูไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมถึงโดนติไม่ได้