Last posted
Total of 1000 posts
กู >>936 ขอบใจๆ ที่มาระบายนี่เพราะคิดว่าน่าจะมีคนเจอชะตากรรมเดียวกันและให้คำปลอบใจกูนี่แหล่ะ มีแต่คนคิดว่ากูยังเรียนทำให้กูรู้สึกย้อนวัยเลย คือกูอยู่บ้านกะแม่ไง เห็นกูนั่งอ่านนิยายเดินผ่านก็แซะกูดอกนึง บ่นตั้งแต่สมัยกูเริ่มอ่านการ์ตูนตอนประถม เริ่มอ่านนิยายตอนมัธยม ทั้งหมดยืมจากห้องสมุดโรงเรียน พอกูเจียดเงินเก็บเริ่มซื้ออ่านก็เพิ่มเลเวลความรุนแรงในการบ่น(ด่า) แนวว่าเสียเงินให้สิ่งไร้ประโยชน์ กูก็ทำอึนผ่านไป แต่โดนพูดต่อว่าสะสมมาหลายสิบปีกูก็ทนไม่ไหวนะ ตอนแรกคิดว่าเรียนจบคงหยุดไปเองแต่พอหาเงินเลี้ยงตัวเองได้กูก็โดนบ่นเหมือนเดิมอยู่ดี บางทีกูก็อยากกรีดร้องโวยวายสวนกลับ แต่สิ่งที่กูเรียนรู้จนเป็นกูทุกวันนี้คือทำไปมันก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น อยากพูดกับใครสังคมรอบตัวกูก็มุมมองเดียวกับแม่หมด หนทางที่หนีพ้นมีแต่แยกบ้านกันอยู่ แต่ที่อยู่นี่ก็บ้านกูเองอีกอ่ะ ปัญหาคือแม่ไม่เข้าใจกูและแม่ว่างมากๆจากด่านิยายมันก็จะลามไปเรื่องอื่น หาคู่ แต่งงาน อยากได้หลานเงี้ย ซึ่งทุกปัญหามันมืดมนไร้ทางแก้ น้ำตากูจะเป็นสายเลือดแล้วเนี่ย เอาสามีในนิยายไปแทนก็ไม่ได้ ส่วนลูกกูก็นิยายนี่ไง(ก็โดนด่ากลับอีก)
ทำเอากูรู้สึกว่าบ้านกูดีไปเลย ในบ้านมีคนชอบอ่านหนังสือห้าคนรวมกู ไม่เคยมีคนบ่นเรื่องกูซื้อหนังสือ
แต่หลังจากที่กูมาอ่านนิยายวายด้วย กูก็ต้องหลบซ่อนมาก เพราะกลัวว่าใครจะหยิบไปอ่าน
แต่ก็เข้าใจนะ แบบผู้ใหญ่หลายคนเค้าคิดว่า อะไรนอกจากเรียนแม่งก็ไม่โออ่ะ จริงๆการอ่านหนังสือเป็นงานอดิเรกที่ดีนะกูว่า แบบกูคิดว่าถ้ากูมีลูก กุก็จะให้ลูกอ่านหนังสือ แบบตอนเด็กๆพ่อแม่กูซื้อพวกสนพผีเสื้อให้อ่าน รู้สึกว่า เห้ย แม่งเหมาะกับการโตมากับอะไรแบบนี้นะเว่ย
เป็นกำลังใจให้เพื่อนโม่งทุกคลล
ยันไดหยกงามลงหน้าเว็บแล้วนะ เปิดขาย 21/11
>>976
บอกแม่(หลอกแม่)ได้ไหมว่ากำลังฝึกเขียนนิยายอยู่ ต้องอ่านเยอะๆจะได้เกิดแรงบันดาลใจ
วันหยุดก็หอบหนังสือไปนั่งอ่านนอกบ้านแล้วบอกไปเดทหาสามีไง ตามใจแม่สุดๆ
เป็นกำลังใจให้นะ อย่าคิดมาก คนเราเลือกแม่ไม่ได้ ถ้าเรามีลูกเราก็อาจห่วงลูกแบบนี้แล้วก็บ่นๆๆ เห็นมาหลายหลายคนและ บ่นแม่ พอมีลูกก็ทำเหมือนแม่เลย55
กูอ่านที่พวกมึงคุยกัน กูรู้สึกว่ากูโชคดีมากที่ที่บ้านไม่เคยกีดกันการอ่านเลย กึ่งๆจะสนับสนุนการอ่านด้วยซ้ำ แม่กูไว้ใจกู เค้าค่อนข้างจะปล่อยให้กูทำอะไรก็ได้ ขอแค่ว่ากูต้องไม่ให้กระทบกับหน้าที่หลักของกู สมัยเรียนเค้าก็จะกำหนดว่ากูต้องได้เกรดห้ามต่ำกว่าเท่าไหร่ พอทำงานเค้าก็ปล่อยๆกูแล้วแต่ขอว่าเดือนๆนึงจะต้องมีเงินมั่งก็พอ อีกอย่าง บ้านกูเป็นบ้านนักอ่าน อ่านกันทั้งบ้าน มีอะไรก็แบ่งๆกันอ่าน เมื่อก่อนแม่กูสายเปย์ซะด้วยซ้ำ กูคอยไปรื้อหนังสือแม่มาอ่าน เดี๋ยวนี้สลับกันกูเป็นสายเปย์ แม่กูรออ่าน
ที่บ้านกูมักจะบอกว่า อยากอ่านอะไรก็อ่านไป ขอแค่ให้ได้อ่านก็พอ ไม่ว่าจะเป็นนิทาน นสพ. นิยาย การ์ตูน นิตยสาร อะไรก็ได้ทั้งนั้น อยากให้รู้จักรักการอ่าน อ่านหนังสือเป็น แต่ก็ไม่ได้กีดกันเรื่องวีดีโอเกม หรือสิ่งบันเทิงอื่นๆนะ เค้าก็ซื้อให้กูเล่นสมัยเด็กๆ โตมากูซื้อของใหม่ๆเข้าบ้านก็ไม่หวงห้าม ดูละคร ซีรีย์ติดกันงอมแงมทั้งแม่ลูก กูเลยคิดว่ากูโชคดีที่มีที่บ้านเข้าใจงานอดิเรก ไม่กีดกัน
>>976 เออ กูแม่งโชคดีกว่ามึงเยอะเลยงั้นอ่ะ เพราะพอโตขึ้นพ่อแม่ก็ลดความเข้มงวดลงยิ่งทำงานกันทุกคนแล้วก็ปล่อยเลย กูอธิบายไปตรงๆเลยว่าการซื้อหนังสือของกูคือการให้รางวัลตัวเอง อ่านิยายคือการพักผ่อนจากการทำงานหนักเพราะกูไม่สนเรื่องช็อปปิ้งหรือท่องเที่ยว เรื่องแต่งงานพี่น้องบ้านกูไม่มีใครแต่งซักคน 5555555 พ่อแม่ก็เฉยๆไม่ได้กดดันว่าต้องแต่งงานมีลูก จะบ่นก็แค่เรื่องอย่าฟุ่มเฟือยมีเก็บเงินบ้างแค่นั้น
ที่บ้านกูไม่บ่นเรื่องอ่านหนังสือแต่จะบ่นเวลาซื้อหนังสือจนหมดตัว คือกูเก็บเงินไม่ค่อยได้เพราะเข้าร้านหนังสือปุ๊ปสติกูก็หายไปเลย
มาเจอ >>963 นี่กูก็กังวล เผื่อในอนาคตกูมีแฟนและจะได้แต่งงานแล้วแฟนบ่นเรื่องซื้อหนังสือนี่กูคงขอหย่า555
แต่เอาจริงๆไม่น่าได้หย่าเพราะคงไม่มีแฟน..
แต่จะว่าไปกูก็ไม่สนใจคนที่ไม่อ่านหนังสือนะ ถ้าสนใจคนไหนแล้วพอรู้มาว่าคนนั้นไม่ใช่หนอนหนังสือก็แทบจะหมดความสนใจเลยอ่ะ ถ้ากูมีแฟนคงได้แฟนที่ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน(มั้ง)
เวลานี้รู้สึกเหมือนเจอพวกเดียวกัน สู้สู้ กูทำงานแล้ว
...เหม่อมองฝั่ง
จีบเพื่อนโม่งเลยได้ไหม อยากได้แฟนที่เข้าใจ และพร้อมจะล้มละลายไปกับหนังสือพร้อมกู 555
สู้ๆนะพวกมึง บ้านกูก็บ่นแต่กูจะไม่เคยบอกราคาหนังสือเลย บ่นแต่ก็ตีมึนฟังหูไว้หู เคยบ่นจนกูรำคาญทะเลาะกันบ้านแทบแตก ตอนทำงานเองคิดว่าเงินมันอยากทำไรก็เรื่องของมัน แฟนกูก็ไม่ได้ช่วยออกค่าหนังสือให้แต่ก็ไม่เคยว่าเพราะงานอดิเรกใครงานอดิเรกมันเขาจะเข้าใจว่าเรารักหนังสือแค่ไหน ขนาดปล่อยขายมือสองกูยังทำใจไม่ได้เลย
มู้จะเต็มแล้วนา
กูอ่านของโม่งบนๆแล้วรู้สึกว่าชีวิตกูดูดีมากเลย อยากอ่านอะไรพอแม่ไม่เคยว่า ซื้อให้กูหมด แต่ตอนนี้โตขึ้นก็แค่เริ่มเปลี่ยนอะไรนิดหน่อย พอกูเริ่มมาติดนิยายนั่นแหละ ซื้อเยอะเกินไง ตอนเด็กๆจะซื้อแค่การ์ตูน 4-5 เล่มจากในงานแล้วกลับ พ่อกับแม่กูไม่เคยห้ามเลย อยากอ่านอะไรก็อ่านไป แต่เริ่มกำหนดงบในการซื้อหนังสือ ถ้าเกิน กูก็จ่ายเอง แค่นั้น จบ แต่แค่ขอให้แบ่งเวลาให้ดีๆ อ่านแล้วต้องไม่ให้เสียการเรียนก็พอ แต่ครอบครัวกูแปลกหน่อย ไม่มีการด่าแบบโม่งๆด้านบนเลย กูได้เกรดเท่าไหร่ก็ไม่เคยด่า แต่กูก็ไม่ใช่ว่าได้เกรดน้อยอะไรขนาดนั้นนะ ก็เยอะในระดับนึงแหละ แต่พอเกรดตกก็ไม่เห็นเคยด่ากู จนกูเองรู้สึกว่า เออ....ด่ากูบ้างก็ได้ จนสุดท้ายตอนนี้กูก็พยายามตั้งใจเรียนเองซะงั้น จนบางทีมีคำด่ากูว่าอาจจะดีกว่าไม่มีก็ได้นะมึง
หยุดคุยแป๊บ รอคนแปะลิงก์ตำหนักหน้าก่อนนน
เตรียมเก็บของย้ายตำหนัก...
หนึ่งงง
ไปปปปป
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.