สำหรับกู เดรโกไม่มีอะไรที่น่าสงสารเลย คือมันดูไม่ใช่เด็กสปอยล์แบบที่เรื่องพยายามจะสื่อนะ มันงอแงฟ้องพ่อก็จริง แต่พ่อมันก็ไม่ได้เข้าข้างอะไรมันขนาดนั้น แค่ใช้โอกาสต่างๆ(เช่น ตอนที่บัคบีคทำร้ายมัลฟอย) เพื่อเอาคืนดัมเบิลดอร์ หลายครั้งหลายหนที่เดรโกก็โดนพ่อด่า มีความกดดันเรื่องที่ต้องแข่งกับแฮร์รี่ และเหมือนกูจำได้เลาๆว่ามีอยู่ฉากนึงที่มันโดนพ่อด่าเรื่องเรียนแพ้เฮอร์ไมโอนี่ด้วยปะ(อันนี้ไม่ชัวร์)
นาร์ซิสซาก็ดูรักและเป็นห่วงลูกดี คือกูว่าอีป้าโจแม่ง self insert ตัวเองลงมาเป็นแม่ๆของทุกคนในเรื่องว่ะ จะเห็นได้ว่าแม่ทุกคนในเรื่องนี่มันรักลูกหมดเลย (อาจยกเว้นเมโรเพ แต่จริงๆเมเรโพก็น่าจะรักลูกนะ แต่แค่หมดอาลัยตายอยากเลยตาย)
พอพ่อตัวเองติดคุกหลังจบเล่ม 5 เดรโกก็พยายามที่จะกู้หน้าครอบครัวตัวเองด้วยการรับใช้จอมมารแบบเต็มตัว ก็แสดงให้เห็นว่ามันมีความฉลาดและเก่งพอสมควร แถมยังอีโมไม่มากเท่าแฮร์รี่ การเดินเกมของมันทำได้ดีและประสบผลสำเร็จในที่สุด การที่ไม่กล้าฆ่าดัมเบิลดอร์ทั้งที่ทำได้ก็แสดงให้เห็นว่ามันไม่ได้ทำเพราะกระหายอำนาจ จบเรื่อง เดรโกก็กลับบ้านรอดตายกันทั้งครอบครัวมัลฟอย ชื่อเสียงของตระกูลต่ำลงก็จริงแต่ก็ดูไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายถึงขั้นไม่มีอะไรจะแดก ไม่มีใครคบขนาดนั้น
สำหรับกู เดรโกเป็นตัวละครที่น่าสนใจตัวนึง แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นต้องบอกว่าน่าสงสาร น่าเห็นใจ ถูกกระทำ การเอามันมาเป็นตัวละครหลักในเด็กต้องสาปก็ฟังดูเข้าท่าสำหรับกู แต่บทที่ออกมาแม่งทำให้กูแอบผิดหวัง คือแม่งดูผิดคาแรคเตอร์มากไป เหมือนพยายามจะอวย sjw pc อะไรแบบนี้อะ
อย่าง side story เรื่องดัดลีย์ มันยังบอกแค่ว่าแฮร์รี่ไปเยี่ยมดัดลีย์บ้างบางครั้งที่มีโอกาส แล้วก็นั่งเงียบๆอยู่เฉยๆ ดูลูกของพวกเขาเล่นกันเอง