>>731 เราว่าลองดูตัวอย่างของพวกชั้นครูที่เขียนสละสลวยเช่นลักษณาวดี แล้วปรับภาษาอย่าให้ยากเกินกว่านั้น เชื่อเราเถอะ ตอนเราอ่านธุวตาราเราใช้เวลานานมากกว่าจะชินกับความยากของภาษาได้
ภาษาที่อ่านยากมันต้องใช้พลังสมองในการอ่านตีความ คงไม่มีใครอยากใช้พลังสมองในการนั่งตีความนิยายทุกบรรทัดหรอก นอกจากว่าจะเป็นคนที่ชอบวรรณศิลป์จริง ๆ แล้วมีความสุขกับการละเลียดความงามของสำนวน ซึ่งคนกลุ่มนั้นมันค่อนข้าง niche
คนธรรมดาทั่วไปจริง ๆ ไม่ได้สนใจความงามของภาษาขนาดนั้นอยู่แล้ว จุดสำคัญคือสำนวนเขียนสามารถเล่าเรื่องเข้าใจ เล่าเรื่องแล้วดึงอารมณ์ร่วมได้มากกว่าน่ะ