มึง กูมีอะไรจะบ่น คือตอนนี้กูเอียนความที่คนแม่งบอกนิยายกูดีว่ะ กูแม่งเขียนนิยายรักใช่ปะ แล้วกูไม่ใช่สายหลัก พระเอกกูบ้าน นางเอกกูก็บ้าน เขียนนิยายวาย กูก็ไม่ใช่สายโหดเถื่อนเป็นสายดราม่าเล่นกับความรู้สึก ปมวัยเด็กที่เคยผ่านความรุนแรงในครอบครัวมาแบบนี้
คือจริงๆ กูควรดีใจนะที่เขาบอกนิยายดี แต่คือกูเริ่มเอียน กูโดนบก. ดองเพราะบอกว่านิยายกูดีแต่ไม่ใช่กระแส พอกูถามว่ามีปัญหาอะไรให้แก้ไข พวกพล็อตเรื่องหรือภาษา แม่งก็บอกกูว่าไม่มี แต่มันเป็นเรื่องกระแส ไม่อยากให้แก้ไขเลย ดีแล้ว แต่กระแสมันไม่ดี กูแบบ เอ้า... สรุปกูต้องทำยังไงไหนบอกกูสิ
คือกูก็ดีใจนะที่นิยายโดนเรียกว่าดี แต่แม่งแบบ... เฮ้ย นิยายกูดีแล้วก็ดอง แม่งเป็นความรู้สึกที่เจ็บใจเสียฉิบ กูแม่งขาดความมั่นใจมากตอนนี้ กูมีความสุขมากตอนที่เขียนนิยายที่เขาบอกว่าดี ชอบมากที่จะศึกษา ใส่ปมเล็กๆ น้อยๆ หรือเรื่องที่ไม่เพ้อฝัน ชอบใส่ปมด้านจิตวิทยา แต่แม่ง กูรู้สึกเหมือนที่กูทำมาไร้ค่า สมัยกูเป็นเด็กจูนิเบียว กูเขียนเหี้ยอะไรไม่รู้ ภาษาก็ห่วย อีโมติคอนก็มี พล็อตแม่งกลวงๆ แต่เสือกคนชอบ คนอ่านเยอะ อยู่ในกระแส คือกูก็โตขึ้นแล้ว กูกลับไปเขียนอะไรแบบนั้นแล้วแม่งมีความขัดแย้งในตัวว่ะ แล้วกูก็ทำใจไม่ได้ถ้ากูจะไปเขียนแนวพระเอกเป็นมาเฟียปล้ำนางเอกโดยไม่ได้รับความผิดด้วย กูควรทำยังไงดีวะ ตอนนี้ลึกๆ ในใจกูอยากได้จุดยืนในชั้นหนังสือหรือในวงการบ้าง ไม่ใช่แบบ ชมกูแต่ฉุดกูให้เจอเรื่องเหี้ยๆ ทิ้งกูไว้กลางทางแบบนี้อ่ะ แม่ง