Fanboi Channel

กระทู้เพื่อพูดคุยเทคนิคการเขียน และเรื่องการประกวดต่างๆเกี่ยวกับนิยาย

เขียนไงให้จบ...

งั้นกูถามมั่ง ไม่ต้องพูดถึงตอนจบ เริ่มเรื่องยังไงดีวะ 555

พวกมึงแม่งถามคำถามโหดร้ายมาก มีกลางๆหัวท้ยไม่มี
ว่าแต่ในโม่งมีคนลงประกวด enter มั้ย

กุมีแต่หัวกะท้ายว่ะ อยากเริ่มเรื่องงี้ จบแบบนี้ แต่กลางเรื่องยึกยือไม่รู้จะเดินเรื่องยังไง 55555

กูสร้างฉากเริ่มและจบไว้แล้ว turn of eventที่สำคัญที่สุดก็กำหนดไว้แล้ว โปรไฟล์ของตลค.ก็กำหนดไว้แล้ว จินตนาการในหัวก็พร้อมสรรพ แต่เขียนออกมาไม่ได้วะ

>>5-6 เออ อันนี้กูก็มีปัญหาว่ะ 55

ควรจะชื่อกระทู้ว่านักไม่เขียนนิยายชิบเป้ง

กูแค่"ยัง"ไม่เขียนเว้ย แบบเดียวกับล้างจาน เก็บผ้า หรือจัดห้องนั่นละ

>>4 กู มายกมือ และส่งไปแล้วด้วย อีแหม่เหยด กูอุตส่าห์รอบอร์ดโม่งมาคุยเรื่องนี้นานแระ ว่าจะปรึกษาซะหน่อยจะได้เขียนถูก เห็นอยู่ในประเด็นอื่นไม่มีคนเปิดซะที กูก็เกรงใจเขียนส่งหมดแล้วเพิ่งจะมาเห็น ฮ่วยบักก้วยเต้ด

เอาล่ะ ไหนๆก็ไหนๆ มึงคิดว่ารอบนี้สนพ.จะเอาแบบไหนยังไงวะ? ไอ้คำประเภทแปลกใหม่ไม่เหมือนใครก็ดูกว้างไปหน่อยนะ แล้วอีกอย่างคือสนพ.มันจะเอาแต่วายเข้ารอบหรือเปล่าวะ กูแอบเครียดเรื่องนี้เพราะของกูแม่งไม่วายเลย แม้ว่าจะมีเพื่อนผู้ชายสองคนอยู่ในเรื่องแต่ก็ไม่ได้มีชงอะไรนะเว้ย คือเพื่อนแบบเพื่อนกันเลยไม่ร่างใหญ่ร่างบางอะไรทั้งนั้น กูว่าเขาอาจจะขยับปรับเปลี่ยนไม่ให้วายแล้วก็ได้นะตอนหลังๆ ไม่ได้ไปดูนิยายที่ชนะรอบสี่มาเลย ฟินด์อะไรนั่นเพื่อนโม่งว่าไงกันมั่งล่ะ ไม่ค่อยเห็นพูดถึงกันเลย มันโอหรือไม่โอ มาตรฐานถือว่าดีขึ้นยังวะ แฉ่งแต่ไอ้ที่ชนะรอบแรกๆตลอด

>>10 ลองไปดูที่ลวิตร์ที่เป็นกรรมการเขาแนะแนวทางการเขียนไหมล่ะ เขาไม่ได้พูดเรื่องวายนะ แต่เห็นบอกว่าถ้าส่งประกวดแรกๆ ก็เน้นเดินเรื่องให้ฉับไวเร้าใจหน่อย

ก็มีeverYแล้วไม่ใช่เหรอ ทีนี้ก็ไม่ต้องพึ่งจิ้นวายจากเอนเทอร์ละ 555 กูก็พูดไปเรื่อย

จะเสล่อมาตั้งมู้ซ้ำทำไมวะ

>>13 ในซับมันนักวาดนักเขียน ซึ่งก็ไม่เคยมีนักเขียนไปถามในนั้นตรงๆ ซักที มาตั้งแยกในนี้ละเหมาะแล้ว ในนั้นปรับเป็นนักวาดอย่างเดียวก็พอ ถึงมันจะเป็นตั้งแต่แรกแล้วก็เถอะ

กูอ่านเรื่องฟินด์มาแล้ว ถ้ามึงจิ้นแมงมุมกับพ่อมดให้วายได้ก็วาย แต่ถ้าไม่ก็ไม่วาย ปีนี้กรรมการเป็นลวิตร์กับดาวิษ(ปะวะ) กุว่าคงไม่วายหรอก

เห็นโม่งบ่นกันว่าปีก่อนๆ ตัวละครโครตส่อวายแล้วทำซึนว่าไม่วายนะเว้ย ทั้งๆที่เสนอมาซะพร้อมเคียงคู่ตุนาหงันขนาดนั้น หรือว่าเพราะปีนั้นยังไม่มี EverY วะ เลยไปลงกับแฟนตาซี กูไม่ได้ตามเป็นเรื่องเป็นราวอ่ะ แล้วคุณลวิตร์เพิ่งเป็นกรรมการปีนี้หรอวะ? ตายละหว่า ถึงจะฟังเสียงส่วนรวมแต่กูว่าสไตล์กรรมการมันก็มีส่วน ลืมศึกษาเบื้องหลังของกรรมการซะงั้น

>>16 จำได้ว่าลวิตร์เคยเป็นกรรมการแล้วนะ
กูว่ายังไงๆถ้าคุณภาพพอๆไม่ห่างกันมากสนพ.คงเลือกแบบส่อวายเพื่อขายนะแหละ

ลวิตร์เป็นมาตั้งแต่ปีสองแล้วหรือเปล่าวะ แต่กูว่าไม่น่าห่วงมากหรอกมึง ก่อนหน้านี้ก็มีที่ดราม่าๆ เรื่องจิ้นวายตอนฟินด์ออก ที่แอดมินเพจออกมาโพสน่ะ สำนักพิมพ์ก็คงไม่เน้นวายมากเท่าปีก่อนๆ

>>18 ดราม่าอะไรวะ กูไม่รู้เรื่องเลยว่ะ

ใช่ที่คนอ่านไปบ่นๆในโพสเพจใช่ป่ะว่า ทำไมเจอแต่แนววายๆเต็มไปหมด สนพ.ต้องการจะขายแต่แบบนี้จริงๆหรอครับ บางคนสาววายก็บ่นเอียนเหมือนกัน จนสนพ.ต้องออกมาชี้แจงว่าเราจะเปิดรับแนวอื่นๆมาด้วยแล้ว ชวนจิ้นจะเป็นส่วนนึงคือ Enter Here //แต่ในโพสประกาศกูก็เห็นสาววายมาพร่ำเพ้อว่าหนูชอบ Here ๆๆ นะค้าาา กูสาววายยังเบะปากหมั่นไส้ มึงให้พื้นที่คนไม่จิ้นมั่งเห้ออออ

โดนไล่มามู้นี้...

คือกูจะขอคำปรึกษานิดหน่อย
กูเป็นนักเขียนโนเนม ไม่มีชื่อเสียงอะไร เรื่องคือมีประกวดพล็อต แล้วกูชนะ เท่ากับว่ากูต้องขายพล็อตให้สนพ.
สนพ.ให้ทางเลือกว่ากูจะเขียนหรือไม่เขียนก็ได้ ถ้ากูเขียนเอง จะกลายเป็นจ้างวานเขียน ไม่ใช่เซ็นสัญญาแบบตามปกติ
ซึ่งก็พอเดาได้ว่าเงินที่ได้จะน้อยกว่า ลิขสิทธิ์ขายขาดเป็นของสนพ.ไปเลย กูเขียนจบก็จบกันไป
แล้วการเลือกเขียนเองก็ไม่ใช่ว่าจะได้ตีพิมพ์แน่นอน 100% นิยายที่เขียนเสร็จต้องผ่านกระบวนการพิจารณาตามปกติ
กูเลือกเขียนเองไป เพราะเห็นว่าเป็นโอกาสที่จะได้ตีพิมพ์ กูเลือกทางโง่เกินไปหรือเปล่าวะ...

>>21 กูว่ามึงเลือกถูกว่ะ มั่นใจในตัวเองหน่อย เขียนเองต่อให้ไม่ได้รับเลือก แต่กูก็ว่าดีกว่าขายพล็อตไปแล้วกลายเป็นของสนพ. ลองนึกดูสิว่าทั้งที่ตัวมึงมีศักยภาพพอจะทำได้(รึอย่างน้อยก็อบากลองทำ) แต่ตัดสินใจไม่ทำ แล้วขายพล็อตไป ถ้ามันดังขึ้นมาจริงก็ได้มองตาปริบๆแบบนั้นมันน่าเจ็บใจออกว่ะ

>>21 เดี๋ยว กูลองอ่านอีกที ไม่เข้าใจกฏเกณฑ์เรื่องการประกวดพล็อตนัก แต่พล็อตของมึง มึงเขียนเอง = จ้างวานเขียน = ได้เงินน้อยกว่าเขียนส่งปกติ แถมลิขสิทธิ์บายขาดอีก
ทำไมกูรู้สึกมันโคตรเอาเปรียบ มึงแน่ใจแล้วเหรอที่จะเขียนส่งสนพ.นี้จริงๆ

>>21 >>21 เลือกเขียนเองแล้วจะส่งให้สนพ.พิจารณาอีกป่ะ แล้วถ้าผ่านนี่เรื่องนั้นก็ขายขาดอยู่ดีใช่ป่ะ กูเข้าใจถูกมั้ย? ถ้าแบบนั้นแล้วยังจะส่งสนพ.นี้ให้ได้จะว่าโง่ก็โง่ สัญญาขายขาดนี่ส่วนใหญ่หลอกเด็กทั้งนั้น
พวกเด็กๆที่อยากตีพิมพ์จนตัวสั่นก็ยอมให้โขกสับต่อไป เพราะกูเชื่อว่าถ้าส่งไปที่เดิมมึงก็คงผ่านแหละ สนพ.แม่งกำไรกว่าได้ขายขาด ได้ทั้งจ่ายเงินค่าสัญญาน้อย แต่ถ้ามึงเลือกที่จะเขียนเองเพื่อไปส่งที่อื่นนับว่ามึงฉลาด ไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบ

>>21 ถ้าขายขาดนี่ไม่ต้องส่ง อาจจะฟังดูตัดโอกาสนะ แต่แบบมันต้องมีที่ดีกว่านี้ดิ เก็บของกลับมาเลย กูคนหนึ่งแหละที่ไม่สนับสนุนให้ลดตัวไปขายให้เขา มีที่ให้ส่งถมเท ว่าแต่สมัยนี้ยังมีอีกเหรอวะ สนพ.ขายขาดเนี้ย =_=;;;

ที่มึงว่านี่สนพ.1168ป่าววะ เห็นมีข่าวประกวดพลอตอยู่ช่วงนึง ไม่รู้นะ เดาเอา ฮ่าๆ

ขออธิบายอีกทีก่อน เห็นเพื่อนโม่งไม่ค่อยเข้าใจ
เกณฑ์ประกวดพล็อตคือ ถ้าชนะ ก็ได้ตังค์ สนพ.ก็ได้พล็อตไป = ตอนนี้พล็อตกูลิขสิทธิ์เป็นของสนพ.ไปแล้ว
สนพ. จะไปจ้างใครเขียนก็ได้ ซึ่งเขาก็เลยให้ทางเลือกมา ระหว่างให้นักเขียนในสังกัดเขาเขียน กับ กูเขียนเอง แต่ต้องผ่านกระบวนการพิจารณา

เอาง่าย ๆ กูไม่มีสิทธิ์ฉลาด เหมือนที่ >>24 บอก มีทางเลือกแค่จะรับจ้างเขาเขียนเพื่อได้เงินเล็ก ๆ น้อย ๆ (จะถึง 3000 มั้ยวะเนี่ย) หรือไม่ก็ขายพล็อต บาย จบ ปิ๊ง ไม่ต้องทำอะไรต่อ
กูก็เพิ่งมาตาสว่างว่าการประกวดพล็อตมัน It's a trap มาก ขนาดกูเขียนพล็อตแบบง่าว ๆ แล้วเสือกชนะยังเซ็งจิต กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะเขียนต่อ เพราะว่าโง่อยากตีพิมพ์ (ก็กูไม่เคยตีพิมพ์มาก่อน) ใครที่ตั้งใจเขียนพล็อตแล้วพล็อตเจ๋ง คงจะกระอั่กกว่ากูแน่ ๆ

>>27 รู้สึกคุ้นๆสนพ.ไหนสักที่ เออ สมมุติบอกจะเขียนแต่ไม่ยอมเขียนไปส่งงี้(อารมณ์ถ่วงเวลา เขียนไม่ออกไรงี้) สนพ.จะว่าไรมั้ย มีกฏบังคับรึเปล่าว่าต้องส่งในเวลาเท่านี้ถ้าไม่งั้นโดนยึดพล็อต หรือส่งแบบแย่ๆเขามไม่ให้ผ่านก็โดนยึดรึเปล่า

>>28 จริง ๆ เขาให้ส่งตั้งแต่เดือนกรกฎาแล้ว แต่กูไม่ว่างเขียนให้เขา เขาก็หายไปเลย เพิ่งมาคุยกันอีกรอบ 2-3 วันก่อนนี่เอง
กูถามเขาว่าให้ใครเขียนไปยัง เขาก็บอกว่ายัง กูเลยแบบ เออ เขียน ๆ ไปก็ได้มั้ง คือพวกระยะเวลาอะไรเขาก็ยังไม่ได้กำหนดมาอีกนะ
บอกแค่ว่าขอต้นฉบับแบบเต็มเล่มนาจา แต่อนุญาตให้อัพลงเด็กดีได้

ส่วนเรื่องแกล้งลืมไม่ส่ง กูไม่อยากทำเลย แม่งกลัวติดแบล็คลิสต์ว่าเป็นนักเขียนที่เหี้ย ยังไม่อยากตัดโอกาสชีวิตตัวเอง

จริง ๆ ตอนนี้โม่งน่าจะแตกแล้ว แต่ไม่ค่อยแคร์ คนไม่ค่อยรู้จักกูหรอก เพื่อนในเฟซกูก็รู้กันอยู่แล้วว่ากูสิงโม่ง ถถถถถ

>>27 กู 21 เอง สงสารมึงจัง โอ๋ๆมามะ มาให้กอดหน่อย ไม่ว่ายังไงก็ตามกูก็ยังคงแนะนำให้มึงทิ้งพล๊อตจะดีที่สุด เพราะมันไม่แฟร์กับงานมึงมากจริงๆ ทิ้งเถอะ งานเรายังทำใหม่ได้นะ

>>30 ร้องไห้แรง ขอบคุณมึงมากนะเพื่อนโม่ง กูน่าจะลองมาปรึกษาในนี้ก่อน ถามคนรอบตัวก็บอกให้กูเขียนไป จะได้เป็นโอกาสในชีวิต
เอาเถอะ กูตัดสินใจไปแล้วว่าจะเขียน ก็คงต้องดันทุรังเขียนต่อไป สักวันหนึ่งนิยายมุก 5 บาท 10 บาท ของกูอาจจะได้มีโอกาสโดนด่าในโม่งก็ได้...

ส่วนใครที่คิดจะประกวดพล็อต แนะนำให้ทิ้งความคิดเหี้ย ๆ นี่ไปเลย เขียนแล้วส่งสนพ.เถอะ ชีวิตเจริญกว่า

ประกวดพล็อตกูว่ามันเหมาะกับพล็อตชั้นรองที่คิดมาแล้วว่าเอามาเขียนไม่เวิร์คแน่ จะได้รับรางวัลรึเปล่าก็ช่างมันเป็นพล็อตขยะไม่สนใจแต่ถ้ามารีไซเคิลเป็นตังได้ก็เอาอะไรแบบนี้วะ

มึงมาไม่ทันสิงโม่งช่วงมันจัดประกวดใช่ป่ะ ตอนนั้นโม่งด่าเละอ่ะแม่งโคตรเอาเปรียบ แต่อะไรผ่านมาแล้วก็ให้ผ่านไป เขียนแบบเอาเวลาว่างมาใช้ให้เกิดประโยชน์เป็นประสบการณ์ อย่าไปจริงจังจนเสียเวลาจะเจ็บตัวกว่าตอนนี้ เขียนให้จบ ต่อให้ขายขาดมึงก็เขียนจบเล่มนึงแล้วเล่มที่สองจะง่ายขึ้น สู้ๆนะมึง

>>33 กูสิงห้องอื่น ไม่ได้เข้าพวกวรรณกรรมเลย
ขอบคุณมึงมาก กูว่ากูจะเขียนเล่น ๆ ไป ไหน ๆ มันก็เป็นนิยายไร้สาระอยู่แล้ว

มีแบบนี้ด้วยหรอวะ สนพ.อะไรอ่ะ ไม่ได้มาสิงโม่งตลอด ตกๆหายๆ

>>35 น่าจะ 1168 เห็นมีประกวดพล็อตเมื่อปีที่แล้ว

>>36 ทั้งประกวดพลอต ทั้งประกวดแฟนอาร์ตแต่กฏระเบียบนี่แบบ...ตลอด 555

>>34 มึงพลาดไปจริงโม่ง อารมณ์เหมือนแคมเปญคิดรสชาติให้เลย์ สนพ.จ่ายค่ายพล็อตไม่กี่อัน ที่เหลือได้พล็อตใหม่ไปรียูสได้ เป็นแคมเปญที่เอาเปรียบมาก แต่ผ่านไปแล้ว ตอนนี้ถือว่าตอนนี้มึงได้ตังค่ากินหนมมานิดหน่อยๆแล้วกัน

ส่วนเรื่องที่มึงจะเขียนเองดีมั้ย ต้องดูว่าตอนนี้มึงสามารถเขียนจากพล็อตที่มึงเขียนแค่ไหนดีกว่า ขนาดตัวมึงพูดเองว่า"เขียนพล็อตแบบง่าว ๆ แล้วเสือกชนะ" มึงคิดยังว่าจะเขียนยังไงจากพล็อตของมึง

พอดีกุไม่ได้เข้าไปอ่านพล็อตที่ชนะของมึงเลยไม่รู้ว่าพล็อตที่มึงส่งประกวดละเอียดแค่ไหน คือถ้ามึงเขียนดีแค่เสมอตัว เขียนแย่โดนด่าเละ ลองคิดดูแล้วกันว่าพล็อตมึงมีค่าแค่ไหน ขยำทิ้งเขียนใหม่คุ้มกว่าป่าว

กูมีปัญหากูคิดภาพในหัวเป็นการ์ตูนมากไป(อารมณ์อนิเมชั่น)จนกูจะเอาฉากที่อยู่ในหัวมาบรรยายไม่ได้กูควรทำไงดี
คือกูมีเรื่องในหัว(ขาดๆเกินๆ)แต่กูอยากแต่งมาก กูอยากเขียนมันลงไปแต่ก็ไม่รุ้จะบรรยายยังไงเรียบเรียงยังไง

อีกเรื่องคือจังหวะสนทนาคือกูอยากให้คุยสลับกันรัวๆคำสั้นๆ แต่แต่งแล้วไม่เหมือนคนคุยกันประโยคมันแข็งๆ กับการกระทำหรือสีหน้าท่าทางหลังพูดเสร็จไปประโยคกูรู้สึกมันอธิบายยาวไปบ้างสั้นไปบ้างแต่ก็อยากลงรายละเอียดการกระทำแต่ก็รู้สึกเหมือนมันเยอะและไร้ความจำเป็นเหมือนกัน กูไม่รู้จังหวะในการใส่มันลงไป

>>40 ถ้าเอาวิธีกูนะ กูก็คล้ายๆ มึงนั่นแหล่ะ กูใช้วิธีนึกฉากอะไรออกก็เขียน เขียนออกมาไม่ดี ไม่สนุกยังกูก็เขียนไปก่อน โยนๆ ไว้ เสร็จแล้วพอมีเวลาค่อยมานั่งเขียนแบบจริงจัง เริ่มตั้งแต่หนึ่ง แล้วค่อยๆ ดึงไอ้ที่เขียนไว้มาเรียงใส่ไทม์ไลน์ตามความเหมาะสม เขียนไปเกลาไป ยังไม่พอใจก็ช่างแม่งก่อน พอหมดมุขกูก็หยุดอีกที ไปหาอย่างอื่นทำ แล้วค่อยกลับมานั่งรีไรท์ตั้งแต่ต้น ระหว่างนี้นึกฉากไหนออกก็เขียนกองไว้ แล้ววนลูปกลับไปทำตามวิธีแรกเรื่อยๆ จนจบเรื่อง กูใช้วิธีนี้ มึงพอเข้าใจปะวะ

>>39-40 อ่านเยอะๆ แล้วลองสังเกตดูว่าเขาเขียนอะไร บรรยายอะไร มันจะช่วยได้มากเรื่องการบรรยาย
ส่วนเรื่องประโยคสนทนาที่ต่อเนื่องกัน อันนี้สไตล์กูนะ ไม่ได้เขียนเก่งอะไรหรอก กูจะไม่ค่อยเขียน dialogue ที่มันสั้นๆ แต่จะรวบๆ เข้าด้วยกัน บรรยายท่าทางประกอบที่พอให้เห็นภาพว่าตัวละครทำหน้ายังไง คิดยังไง แต่ไม่ใช่บรรยายทุกอิริยาบถ แต่ถ้าคิดไม่ออก ลองพิมพ์ dialogue ไปก่อน แล้วค่อยเติมส่วนบรรยายก็ได้ กูทำงั้นเวลาง่วงนอน คิดบทบรรยายไม่ออก

ยกตัวอย่าง
แบบ dialogue สั้นๆ
"สุวรรณ มีคนจับภาพยมทูตของเราได้"
"ไม่จริงน่า"
"เรื่องจริง เจ้าเช็คสิว่าเป็นใคร โจงกระเบนแดงเสียด้วย"
"คงจะเป็นคืนก่อนที่มีงานเลี้ยงแฟนซีในนรกมั้งท่าน "
"พวกมันก็ไม่น่าจะโผล่ขึ้นไปบนโลกทั้งอย่างนั้น"
"งานด่วนเข้ามาเลยลืมเปลี่ยนชุด"
"เออ...นั่นล่ะ เจ้าไปหาตัวพวกมันมา แล้วสั่งสอนเสียด้วยว่าคราวหน้าถ้าจะออกสื่อให้แต่งเนื้อแต่งตัวดี ๆ หน่อย เดี๋ยวคนเขาจะหาว่านรกของเราเชยแหลก...ยุคนี้ยังต้องมานุ่งโจง ถือไม้เท้า ห้อยสร้อยสังวาลอีก!"

แบบปกติที่กูบรรยาย
"สุวรรณ มีคนจับภาพยมทูตของเราได้...เจ้าเช็คสิว่าเป็นใคร โจงกระเบนแดงเสียด้วย" เสียงสั่งจากท่านยมบาลดังขึ้นขณะที่ผมกำลังคีย์ข้อมูลคนตายประจำไตรมาสแรกของปีอยู่ จากน้ำเสียงแข็งกร้าวและดวงตาวาววับที่จ้องเขม็งไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอารมณ์ไม่ดีขนาดไหน
"คงจะเป็นคืนก่อนที่มีงานเลี้ยงแฟนซีในนรกมั้งท่าน เจ้าพวกนั้นคงมีงานด่วนเข้ามาเลยลืมเปลี่ยนชุดเสียก่อน" ผมตอบคำถามพร้อมกับยกมือขึ้นดันแว่นด้วยความเคยชิน
"เออ...นั่นล่ะ" ริมฝีปากเบะออกอย่างไม่พอใจ "เจ้าไปหาตัวพวกมันมา แล้วสั่งสอนเสียด้วยว่าคราวหน้าถ้าจะออกสื่อให้แต่งเนื้อแต่งตัวดี ๆ หน่อย เดี๋ยวคนเขาจะหาว่านรกของเราเชยแหลก...ยุคนี้ยังต้องมานุ่งโจง ถือไม้เท้า ห้อยสร้อยสังวาลอีก!"
อ้าว...ไม่พอใจเรื่องนั้นหรอกเรอะ?

>>41-42 กูก็พยายามทำแบบที่ว่าอยู่ว่ะ มีอะไรก็พิมพ์ๆไปก่อน เดี๋ยวค่อยมาแก้ทีหลังก็ได้ แต่บางทีก็แก้ไม่ออกซักที 555

>>42 วิธีน่าสนใจว่ะ เดี๋ยวกูขอลองเอาไปใช้บ้างนะ กูเป็นพวกบรรยายคล่องกว่าสนทนา เวลาเขียนนิยายหนึ่งบทมีปัญหาเรื่องบทสนทนาเกือบทุกย่อหน้า

กูขอปรึกษาปัญหาพล็อตกับตัวละครหน่อยนะ คือกูวางบทให้นางเอกเป็นพวกแอนตี้ฮีโร่ ฆาตกรต่อเนื่อง 10 ศพ แล้วตอนจบคือหลังช่วยพวกพ้องที่เป็นพวกแอนตี้เหมือนกันบรรลุเป้าหมายแล้ว ก็แยกย้ายไปใช้ชีวิตแบบคนปกติ เปลื่อนชื่อเปลี่ยนหน้าตาสร้างชีวิตขึ้นมาใหม่โดยไม่ได้รับโทษทางกฎหมายอะไรเลย นิยายกูเป็นแนวดาร์กแฟนตาซีผสมดิสโทเปียหน่อยๆ อะมึง จบแบบนี้จะดีเปล่าวะ คือกูไม่ได้แต่งเพื่อจรรโลงสังคมหรือมีสาระอะไรมากหรอกนะมึง แต่กลัวว่าถ้าจบแบบนี้จะถูกว่าเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้แก่เยาวชน สมควรโดนแบน บลาๆ คือมันจะมีประเด็นเรื่องทาส มุมมืดของกฎหมาย การทดลองที่ใช้เด็กกำพร้ามาดัดแปลงร่างกายเป็นอาวุธชีวภาพเพื่อใช้ในสงคราม และตัวละครหลักตายเป็นสิบ ถึงธีมเรื่องจะเน้นดาร์กเป็นหลักแต่ก็ยังแอบกังวลอยู่นะว่าจะเกินไปรึเปล่า

ปล.นิยายกูนับว่าเป็นแนว YA ไม่เหมาะสำหรับเยาวชนแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นผู้ใหญ่เท่านั้นที่อ่านได้

>>45 มันอยู่ที่วิธีการนำเสนอของมึงด้วยว่าจะออกมาในรูปแบบไหน เหตุผลของตัวละครคืออะไร ดำเนินเรื่องด้วยวิธีไหน คือถ้ามาตรงๆโต้งๆ ฆ่าๆๆ เอาสะใจ ไม่ได้มีอะไรที่ลงลึกให้เห็นถึงการที่นางเอกต้องทำแบบนี้ อันนี้โดนด่าแน่

ถ้าเขียนนิยายดิสโทเปียส่วนตัวกูว่านักเขียนต้องพาจนไปถึงระบบโครงสร้าง ระบบอำนาจ เหมือนแบบเป้าหมายคือการโค่นล้มโครงสร้างที่กดทับอยู่ แต่ประเด็นคือนักเขียนในไทยที่เห็นพยายามดิสโทเปียกัน พากันไปไม่ถึงจุดนั้น ได้แค่ตื้นๆ ว่าโลกเนี่ยเลวร้ายนะ ดิสโทเปียนะ ซึ่งแบบ...แล้วไงอ่ะ

ดิสโทเปียไม่ต้องจบสวย แฮปปี้เอนดิ้งก็ได้ มันทำได้ทั้งล้มระบบ หรือให้หดหู่หนักกว่าเดิมด้วยการตอกย้ำว่าระบบมันต้องเป็นแบบนี้ต่อไป บอกตรงๆ ยังมองไม่ค่อยเห็นนักเขียนที่เก่งๆแบบนี้เท่าไร

สำหรับกู ธีมดิสโทเปียมาคู่กับการเมือง ดิสโทเปียไม่ได้มาคู่กับแฟนตาซี ต่อให้โลกจะบรรเจิดแฟนตาซีแค่ไหนมันก็เป็นเรื่องการเมือง เรื่องการใช้อำนาจอยู่ดี

เหมือนจะพานอกเรื่อง ซอรี่

>>46 คือ นางเอกเคยเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทดลองแล้วหนีมาได้เพราะความผิดพลาดบางอย่างในการทดลองที่ทำให้เพื่อนระเบิดพลังทำลายศูนย์วิจัยซะราบ พอนางเอกหนีมาได้ก็ไปเจอกับพวกตัวเอกที่รวมกลุ่มกันหาทางเปิดโปงโปรเจคลับของรัฐบาล(ที่นางเอกถูกทดลองนั่นแหละ) เพราะไอ้พวกรัฐบาลก็ฆ่าล้างโคตรพวกตัวเอกที่เป็นชนเผ่าพื้นเมืองเอาเกาะที่อยู่กันมาหลายร้อยปีมาเป็นพื้นที่ส่วนหนึ่งของประเทศ นางเอกเลยผันตัวเป็นนักฆ่ายามจำเป็น เวลาสืบข้อมูลถ้าถูกจับได้แล้วจวนตัวหาทางหนีอื่นไม่ได้ืก็เชือดคนจับทิ้ง หรือถูกพวกตัวเอกที่เลี้ยงดูมาสั่งให้ไปเก็บคนที่มีพลังจิตมากพอที่จะถูกพวกรัฐบาลจับตัวไปร่วมโปรเจคเพื่อพัฒนาอาวุธชีวภาพ

>>47 ต่อนะ มือมันลั่น เหตุผลที่กูเขียนคือได้แรงบันดาลใจจากนิยายดาร์กแฟนตาซีเรื่องหนึ่งที่มีเรื่องความเชื่อมาเป็นตัวตัดสินชะตาชีวิตตัวละคร มนุษย์คนไหนที่วันดีคืนดีมีเขางอกออกมาจะถูกตราหน้าว่าเป็นปีศาจแล้วถูกฆ่าทิ้งบ้าง ถูกครอบครัวรังเกียจ ฯลฯ แต่มีประเทศหนึ่งเอาคนพวกนี้มาจับไปทดลองซะ ซึ่งบางคนจากที่เป็นคนดีก็กลายเป็นคนเลวหนีไปเข้ากับพวกกบฏช่วยล้มล้างประเทศนี้ซะเลย บางคนที่ดีอยู่แล้วก็ยังดีต่อไป แต่แนวคิดหลายอย่างเปลี่ยนไป และอีกเหตุผลคือกูอยากอ่านนิยายแนวนี้แต่ไม่มีใครเขียน ก็เลยเขียนเองแม่งเลย ไม่ค่อยเน้นการเมืองเท่าไหร่ เน้นพวกสงครามและเรื่องการแบ่งชนชั้นในสังคมที่ตัดสินจากฐานะและอำนาจความฉลาด แบบนี้พอจะได้รึเปล่าวะ

>>47-48 กูพูดว่ามึงจะหาเหตุผลการกระทำของตัวละครมึงได้มั้ย กูไม่ได้ถามเหตุผลที่มึงเขียน โธ่ //ล้อเล่นนะ
ดูเหมือนมึงจะเข้าใจคำว่าการเมืองผิดไปหน่อย การเมืองมันไม่ใช่แค่แบบใครจะได้เป็นรัฐบาลอะไรแบบนี้นะเว้ย การเมืองเกี่ยวกับอำนาจ สงคราม การแบ่งชนชน อะไรนี่ก็การเมืองทั้งนั้น เพียงแต่มึงจะเอาทฤษฎีไหนเป็นหลัก มาร์กซิส สังคมนิยมแบบเหมา-สตาลิน ทุนนิยม ประชาธิปไตย อะไรก็ว่าไป

นิยายมึง ได้ไม่ได้ กูตัดสินให้ไม่ได้หรอกนะ มึงต้องลองเขียนดู ลองร่างพล็อตคร่าวๆก็ได้ ดูความสมเหตุสมผลของเรื่อง ดูว่ามึงจะพามันไปได้ไกลแค่ไหน ฐานที่แน่นจะทำให้มึงสานเรื่องต่อได้ง่ายขึ้น พยายามยึดหลักความคิดที่เป็นแก่นของเรื่องเอาไว้ จะได้ไม่หลงทาง ไม่เขว

อย่างกูเงี้ยะ สมมติว่านิยายมีแก่นหลักคือการทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์ ถึงจะเล่าเรื่องแบบบั่นทอนสติปัญญา แต่สุดท้ายกูก็ต้องดึงเข้าแก่นเรื่องอยู่ดี

งงมะ

>>49 งงตอนท้ายๆ แต่ก็เข้าใจนะ

เหตุผลก็ทำตามคำสั่งอะมึง บวกกับความแค้นส่วนตัวด้วย แต่จากที่อ่านความเห็นมึงแล้วสงสัยกูต้องปรับเหตุผลเพิ่มหน่อยว่ะ

แก่นของเรื่องก็คือการแบ่งชนชั้นทางสังคม คนที่ฉลาด มีอำนาจ รวย ชาติกำเนิดดี ก็จะเป็นชนชั้นสูงๆ อยู่ในลำดับต้นๆ ของสังคม คนที่โง่ จน ไม่มีอำนาจ ชาติกำเนิดธรรมดา ก็จะถูกลดตำแหน่งต่ำลงมา แล้วพวกชนชั้นล่างสุดก็จะถูกพวกชนชั้นสูงกว่ามองในฐานะต่ำกว่าสัตว์ ไร้ประโยชน์ต่อสังคม เลยเอาไปพัฒนาให้มีประโยชน์ด้วยการเป็นอาวุธชีวภาพ ถูกใช้เป็นเบี้ยในสงครามตายไปก็ถูกเผาไม่มีหลุมศพให้ฝัง ผลงานในสงครามก็ถูกพวกยศสูงๆ ฮุบไปอวดเอาหน้าแทน

อืม เหมือนมึงยังมองไม่เห็นภาพรวมของเรื่อง กูแนะนำให้ทำตามนี้
www.dek-d.com/writer/36811/

https://www.scribendi.com/advice/goldenrulesforagoodplot.en.html

แล้วก็เริ่มเขียนไปเลยอย่ารอช้า หลักการแค่ทำให้ไม่หลงทาง-วนเรือในอ่าง

>>51 ขอบใจว่ะ เดี๋ยวกูจะเอาไปใช้ ตอนนี้ก็เพิ่งเขียนบทนำบทเดียว

มึง กูขอความเห็นหน่อย คือกูอยากลองเขียนนิยายอินเซสท์พี่น้องดู แต่กำลังตันมากว่าจะให้มันมาเริ่มความรู้สึกเชิงรักกันได้ยังไง ตามปกติแล้วพี่น้องท้องเดียวกันมันไม่น่าจะเกิดความรู้สึกแบบนี้ได้ เพราะงั้นเลยคิดว่าจะปูจากการที่พี่น้องสองคนนี้มันเหลือกันอยู่สองคนแบบโดดเดี่ยวมากจนคนที่คิดว่าสำคัญที่สุดของชีวิตคือพี่น้องกันเองนี่แหละ แล้วก็เกิดเหตุให้แยกจากกันไป จนสุดท้ายก็กลับมาเจอกันอีกครั้ง ในสถานาการณ์ที่ทุกอย่างรอบตัวบีบคั้นจนเหลือคนที่ไว้ใจได้แค่พี่น้องเท่านั้น ความสำคัญเลยเพิ่มขึ้นเพิ่มขึ้นจนความสัมพันธ์เปลี่ยนแปลงไป
แต่กูคิดไปคิดมากูก็ยังว่าระหว่างครอบครัวมันจะมีเส้นแบ่งของความรักอยู่ เป็นเส้นแบ่งแบบที่ไม่ว่ายังไงกูก็ยังคิดหาสาเหตุที่มันไปรักกันไม่ได้ หรือกูไม่ต้องสนอะไรมาก รักก็คือรัก ห้ามกันไม่ได้อะไรงี้ไปเลย? คิดไม่ออกว่ะ..กูไปอ่านเคสอินเซสท์ในชีวิตจริงมาแล้วเหมือนกันนะ แต่ก็ยังไม่เห็นสิ่งที่จะเอามารองรับความรักแบบนี้ในนิยายกูได้เลย..

>>53 อ่านเท่าที่มึงเล่ามา กูรู้สึกว่ามันไม่ได้รักอะไรกันตรงไหนเลย สถานการณ์และสภาพแวดล้อมที่บีบคั้นมันทำให้กูรู้สึกเหมือนมันแค่เป็นความโหยหา ต้องการที่พึ่งพิง แบบใช้ประโยชน์ซึ่งกันและกันมากกว่าจะเป็นความรัก อันนี้ความรู้สึกกูนะ

ความรักคืออะไร....คำถามจากโม่งที่อยากลองเขียนนิยายรักแต่ไม่เคยรู้สึกพิเศษกับใคร....

>>54 ใช่..กูก็รู้สึกอย่างนั้นแหละ..เลยแบบ มันรักตรงไหนเนี่ย แล้วถ้าจะรักได้ มันจะรักกันยังไงวะ orz แต่จริงๆคือ สำหรับกูอะ อันนี้ความคิดส่วนตัวนะ กูมองว่ารักแบบอินเซสต์ส่วนหนึ่งก็เพราะต้องการที่พึ่งพิงที่เราเชื่อใจได้ตลอดไปอะ มันเหมือนจะแตกต่างจากความรักแบบชู้สาวปกติซักหน่อย เพราะงั้น ด้วยทัศนคติกูมันก็เลยคิดออกมาเป็นแบบนี้ orz

>>56 ทัศนคติของกูเลวร้ายกว่ามึงแน่นอน เพราะกูมองว่าคนที่ incest คือคนที่มีความผิดปรกติทางจิตไม่มากก็น้อย เพราะว่าแหกกรอบพวกศีลธรรมของมนุษย์ในยุคปัจจุบันที่ถูกปลูกฝังว่ามันเป็นรักต้องห้าม กูก็ไม่รู้ว่าตัวละครมึงมันมีความจิตหรือเปล่า เลยให้คำปรึกษาไม่ได้
ส่วนตัวกูกูว่าถ้าเป็นพล็อตแบบอีกคนรักคลั่งแบบจิตๆ แต่อีกคนคิดว่ารักมากๆ แต่จริงๆแล้วมันกลับเป็นแค่ความโหยหา ความผูกผัน ไม่ใช่ความรัก มันคงจะเจ็บปวดดี

>>55 คำถามมึงเด็กดวกมาก เห็นแล้วไม่ค่อยอยากตอบ บางทีคนเขียนนิยายรักก็ไม่ต้องเคยรู้สึกพิเศษกับใครก็ได้มั้ง

>>53 ความสัมพันธ์แบบเซซาเรกับลูเครเซีย บอร์เจียไง คนน้องถูกพ่อจับแต่งงานสานสัมพันธ์กับคนอื่นเพื่ออำนาจตัวเองไปเรื่อย คนพี่ถูกใช้ให้รบเพื่อพ่อ แต่ตัวเซซาเรเองก็ทะเยอทะยานมากเหมือนกัน คนที่ถูกเลี้ยงมาในครอบครัวขาดๆเกินๆแบบนี้ น่าจะมีนิสัยบิดเบี้ยวไปในระดับหนึ่ง หรือเอาแบบแลนนิสเตอร์ที่ฝาแฝดอินเชสต์กันเอง นี่ก็น่าจะโอเค

เรื่องการบรรยายเห็นก่อนหน้าโม่งเด็กดีมาสับนิยายพิมพ์ขายเองเล่มหนึ่ง(ไม่รู้จักเหมือนกัน)ลองเอาไปอ่านปรับใช้ดู ยกตัวอย่างโม่งคนนี้พูดได้ดีมากๆ >>>netwatch/2202/687

ใจจริงกุไม่อยากจะบอกหรอกนะ(ถ้าเปิดโมงคุย)ว่านิยายแนวตัวเอกมีปัญหาคนนี้ๆเลว กุโครตเกลียด เพราะนิยายพวกนี้พวกวัยรุ่นแต่งเห็นมีแต่เหตุผลเบี้ยวๆ ไม่ก็พ่นคำหล่อๆทั้งนั้นเลย ไม่ต้องในไทยนะนอกก็มี

มึงต้องบอกให้ได้ว่าทำไมตัวร้ายต้องทำวิธีที่เสี่ยงตารางแทนวิธีปกติ อย่างอ้างแค่ผลประโยชน์ส่วนบุคคล เพราะประเด็นนี้คนเล่นจนเบื่อแล้ว

ในกรณีที่มึงอยากหาอ้างอิงเข้ากับทีมเรื่องของมึงดู ลองอ่านเรื่องของสิทธิมนุษยที่มนุษย์ทุกคนควรได้รับ การเกิดกบฎในที่ต่างๆ อย่าง isis ยูเครน ที่แบ่งได้กันค่อนข้างสงบสุขอย่างที่อินโดก็ได้

จะให้ดีลองศึกษาสงครามโลกครั้งที่2+สงครามเย็นก็ได้ การเมืองสมัยใหม่มันต่างจากสมัยอินเดียแดงที่เป็นยุคล่าอนานิคม

จุดอ่อนของเรื่องมึงยังมีเยอะ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลของรัฐ แหล่งเงินทุน กำลังและอำนาจของกบฎ สเกลโลกที่ดูไม่คล้ายการมีปัญหาในพื้นที่ๆหนึ่ง(ที่ไม่เป็นประเทศด้วยซ้ำ)

เห็นพูดถึงลูเครเซียกับเชซาเลย์ขึ้นมา

ถามจริง เชื่อมั้ยวะว่าพี่น้องคู่นี้มีอะไรกัน? กูว่าโดนใส่ไข่จากฝ่ายที่ไม่ชอบว่ะ

>>61 นิยาย เกมและการ์ตูนส่วนใหญ่ที่พูดถึงพี่น้องคู่นี้ก็ให้รักกันในเชิงชู้สาวกันหมดเลยนะ บอร์เจียมีชื่อเรื่องนี้จะตาย ที่ incest กันในครอบครัวน่ะ

>>56 จะเอาแบบโดนเลี้ยงแยกกัน ตอนมาเจอกันจำไมไ่ด้ว่าเป้นพี่น้อง จนชอบกันแล้วเพิ่งรู้ แต่ไม่หยุดแล้ว แบบที่เคยมีข่าวเกิดขึ้นจริงของต่างาติไหมล่ะ , รึอย่ากให้ inest แบบรู้อยู่แล้วแต่ยังอยากรักกัน

>>61 กุว่าเหมือนเป็นข่าวลือมากกว่าว่ะ ซึ่งเป็นข่าวลือที่ค่อนข้างน่าเชื่อถือเพราะตระกูลนี้มันชื่อเสียงไม่ดีอยู่แล้ว คนก็พร้อมที่จะเชื่อแหละ มันเลยถูกบันทึกมาในรูปแบบนี้
หรือบางทีแม่งอาจแสดงความรักแบบพี่น้องที่คนนอกดูแล้วรู้สึกว่ามากไป บวกกับการที่สามีลูเครเซียตายห่าด้วยเลยเหมือนแบบถูกฆ่าเพราะแย่งลูเครเซียกันอ่ะ

เพื่อนโม่ง กูห่างหายจากการเขียนไปพักใหญ่ แล้วเดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้อ่านนิยายอะไรเลยด้วย พอมาลองกลับมาเขียนเล่นๆดูกลายเป็นว่ากูบรรยายสั้นลงว่ะ ไม่รู้ว่าห้วนไปป่ะ 555 สมัยก่อนกูติดพวกสำนวนสวยๆยาวๆพรรณาเยอะๆอารมณ์บารามอสไรงี้ นึกออกนะ เช่น "เสียงหวานใสราวระฆังแก้วบรรเลงบทเพลงถูกเอ่ยเอื้อนออกจากปากของหญิงสาว" แต่เดี๋ยวนี้จะเป็นแบบแค่ "หญิงสาวเอ่ยเสียงหวาน"ว่ะ กูเขียนคำวิเศษณ์ขยายความเยอะๆไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ก๊าก

มึง ขอถามอะไร ปกติเวลากำหนดให้ตัวละครทำอาชีพต่างๆ นี่ หาข้อมูลกันยังไง จากเน็ตอย่างเดียวไหม หรือถามจากคนรู้จักที่ทำอาชีพนั้นด้วย คือกูกำหนดให้ตัวเอกเป็นหมอ แต่กูกลัวมันไม่ค่อยสมจริงสักเท่าไหร่ จะถามจากตัวจริงกูก็ไม่กล้า ในเน็ตข้อมูลไม่ค่อยพอ จริงๆ ก็มีเพื่อนในเน็ตบางคนเป็นนศ.แพทย์ จะถามจากเขาได้ไหมวะ หรือจะบุกไปถามหมอตัวจริงดี?

>>66 ถ้าเอาให้เนียนถามตัวจริงดีกว่า ไม่ก็หาหนังสือประสบการณ์ในสายอาชีพอ่าน ตอนนี้หมอก็เขียนหนังสือแบบนี้เยอะ ถ้าไม่ลงลึกมากไปจะไม่มีใครแหกหน้ามึงหรอก

>>66 อาจไม่ค่อยเกี่ยวเท่าไหร่ แต่กูเพิ่งดูช่องnhkเมื่อวาน รายการกำลังนำเสนอมังกะเรื่องนึงเกี่ยวกับนางเอกทำงานเป็นดีเจในสถานีวิทยุพอดี เห็นมีติดต่อโทรคุยกับเจ้าของสถานีวิทยุจริงๆด้วยกับไปขอถ่ายสถานที่จริงมาเก็บอัลบั้มไว้เลย แหม่ กูเห็นแล้วอยากให้คนไทยแต่งอะไรแล้วหาข้อมูลจริงจังให้ถูกต้องแบบนี้จัง แต่ก็นะมันยุ่งยาก เท่านั้นยังไม่พอ ยิ่งเด็กแต่งล่ะยิ่งคิดเองเออเองอีก

>>65 สั้นๆ ก็ดีแล้วนี่หว่า กูเบื่อพวกชอบบรรยายแบบเพ้อๆ อ่านไปสิบหน้าแม่งบรรยายแต่ความสวยความหล่อกันอยู่นั่นแล้ว เลิกอ่านแม่ง

>>65 กูคล้ายๆ มึงแต่ของกูอารมณ์มันดิบเถื่อนขึ้น55555555

>>69 เมื่อก่อนกูโคตรชอบแบบนั้นเลย บรรยากาศเพ้อๆฟุ้ง ประมาณพระเอกนางเอกคุยกันที บรรยากาศเหมือนการ์ตูนตาหวาน มีละอองฟุ้งๆ ดอกไม้บานเต็มช่อง แต่เดี๋ยวนี้แม่งโคตีเบื่อ มึงจะเดิน จะหันหน้า จะเขินที อ่านแล้วรำสุดๆ
เออ เพิ่งเห็นในเด็กดี เวลาทายอายุใช้ยังงี้ได้ด้วยเหรอวะ 20...4อะ มันต้องยี่สิบ...สี่ไม่ใช่เรอะ กูว่าสมัยก่อนวิบัติเยอะแล้วนะแต่ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่าว่าปัจจุบันมันยิ่งวิบัติกว่าเดิมน่ะ...
20...4อ่ะ แบบมันควรใช้คำเขียนมากกว่าป่ะวะ

>>71 พูดเรื่องตัวเลข พวกมึงใช้ตัวเขียนหรือตัวเลขยังไง ที่กูใช้ส่วนใหญ่เป็นตัวเขียน บางทีกูก็อยากใช้ตัวเลขบ้างนะ แต่ใช้แล้วบางทีมันรู้สึกไม่เข้ากันนะ

ตัวเขียนคือคำพูด ข้อความ ตัวเลข คือ ข้อความไว้โชว์ พวกหน้าจอ หรือป้้าย กูว่าใช้แบบนี้เหมาะกว่า

>>71 ต้องใช้คำเขียนดิ ประหลาดว่ะ แต่เอาเหอะ รุ่นน้องรร.กู(โรงเรียนอันดับสองไม่ก็หนึ่งของไทยอะ)แม่งยังเขียนเรียงความกันไม่เป็นเลย ย่อน่งย่อหน้าไม่รู้จัก ย่อความแม่งก็ไม่รู้จัก กูปวดหัวโคตร

กูเรียนมหาลัยที่ชอบอ้างว่าตัวเองเป็นเสาหลักของแผ่นดิน ยังต้องมีวิชาเขียนย่อหน้าไว้ให้ลงเรียนเลย...นิสิตบางคนเขียนให้อ่านยังอ่านไม่รู้เรื่อง
ส่วนตัวเลข ส่วนใหญ่กูใช้ตัวเขียน ยกเว้นมาแบบ 12,498 อันนี้เขียนแล้วสงสารคนอ่าน

>>75 วิชา _a_a_r_ph w_it_n_ ใช่มั้ยวะ ถ้าวิชานี้กูก็เคยเรียน เพื่อนกูด่าเละเทะมาก 55555555555

ในฐานะคนอ่านถ้าเรื่องไหนคุยตัวเลขเยอะๆบ่อยๆก็ชอบให้เป็นตัวเลขมากกว่า

นอกจากกรณีคล้ายๆ >>71 ที่จำเป็นต้องสื่อด้วยตัวเขียน กูใช้ตัวเลขตลอด

>>76 วิชาที่เอาไว้เก็บเกรดสินะ /ไอ

>>79 เก็บกรงเก็บเกรดอะไรรร๊ พูดไปเรื่อยนะมึง เข้าใจผิดละมึง ออกจะยากกกขนาดนี้

กูรู้สึกท้อๆแบบบอกไม่ถูกว่ะ กูกลับมาเขียนนิยายแฟนตาซีลงเด็กดีใหม่แบบเปลี่ยนนามปากกาเริ่มต้นจาก 0 แต่คงเพราะเริ่มใหม่นิยายกูก็เลยไม่มีคนอ่าน ลง 4 ตอน วิว 100 นึง เห็นแล้วมันปวดใจแปลบๆ ทั้งที่ก็รู้ว่ากูกำลังเริ่มใหม่ กูต้องทำใจ ต้องค่อยๆพยายามไต่ระดับไป สักวันนิยายกูคงจะมียอดวิวสัก 1,000 แต่สุดท้ายแล้วมันก็อดเศร้าไม่ได้อยู่ดี การเริ่มใหม่มันยากจริงๆ

กูขอโทษที่เอามาระบายในนี้ กูสับสน ตอนนี้กูไม่มีใครเลย แม้กระทั่งเพื่อนที่เคยอ่านนิยายให้ ตอนนี้ก็เอาแต่พร่ำเพ้อชีวิตดราม่าใส่กูจนกูเครียดตาม กูเองก็มีเรื่องที่เครียดเหมือนกัน ตอนนี้กูอยากร้องไห้ ร้องเสร็จแม่งจะได้ไปเขียนนิยายต่อ

>>81 กุไม่รุจะปลอบยังไง แต่กุเข้าใจและขอกอด

>>81 กอดมึง มึงลองลงในนี้สิเดี๋ยวกูจะเข้าไปอ่านเอง

>>82-83 ฮือออออ ขอบคุณพวกมึงมากนะเพื่อนโม่ง
แต่ให้ลงนิยายในนี้โม่งก็แตกสิฟระ...

>>84 ถ้าไม่ใช่แนวเกิดใหม่ ออนไลน์ แปลไลท์โนเวลฮาเร็มลง หรือเป็นแนวรักแฟนตาซี กุว่าเมิงควรทำใจตั้งแต่เนิ่นๆ ตลาดเด็กดวกส่วนใหญ่มีแต่เด็กๆชอบอ่านแนวแกรี่สตูหว่ะ แม่งมีแต่เด็กเม้นว่ามะไรพระเอกจะเทพคับอ่ะเมิง 5555

>>85 แนวกูเป็นแบบตลกโปกฮามุก 5 บาท 10 บาท คุ้นๆเหมือนโม่งที่เคยเพ้อไปด้านบนมั้ย เออ กูเอง คนเดิมเลย T_T

ถามหน่อย ถ้านิยายทำมือของมึงขายออกเพราะภาพประกอบ (ลูกค้าบอก) จะรู้สึกยังไงกันบ้างวะ

>>87 อันนี้มันวัดแค่เล่มแรกวะ ถ้าเรื่องมึงห่วย ต่อให้ภาพประกอบดีแค่ไหนคนก็ไม่สนหรอก ยกเว้นมึงจะสร้างตลค.มาให้บุฮี้ได้มากพอแบบIS

กูเขียนแล้วตลค.ดูแบบเป็นคนคิดมากนี่จะน่ารำคาญป่าววะ โดยนิสัยแล้วตลค.เป็นคนคิดมากสุดๆ ชอบคอมเม้น ชอบโยงอะไรต่อมิอะไรเข้าหากันในหัว
เวลาบรรยายออกมากูเลยเอาความคิดในหัวมาแทรกตลอด ทำเป็นตัวเอียงแทรกบทบรรยาย พอมาอ่านเองแล้วรำคาญไงไม่รู้ กูเซ็ตคาร์.ไว่แบบนี้ก็จริง แต่เขียนแล้วรำคาญมากเลยวะ
คงกูควรคงการเขียนแบบนี้ไว้หรือเปลี่ยนดี แต่กูอยากสื่อให้เห็นว่ามันเป็นคนคิดมากคิดไร้สาระตลอดเวลานะ กูควรทำไงดี

ถามหน่อยครับผู้เขียนทุกท่าน ทุกท่านชอบอ่านบทวิเคราะห์ของคนอ่านไหม
ถ้าคอมเม้นท์คนอ่านมันลึกล้ำกว่าเนื้อเรื่องจริงๆจะรู้สึกยังไง
ถ้าท่านขมวดปมหรือตั้งใจเซอร์ไพรซ์แล้วมีคนอ่านที่วิเคราะห์และทำนายถูก ท่านรู้สึกยังไง จะเขียนตามที่ตั้งใจไว้ต่อไหม
ถ้าคุณอ่านบอกสิ่งที่อยู่ในหัวคุณออกมาเป็นฉากๆได้ พูดง่ายๆคือมีคนอ่านที่รู้ว่าคุณจะเขียนอะไรต่อไป คุณจะรู้สึกดีหรือแย่

ผมเป็นคนอ่านคนนึงที่กลัวคนเขียนได้รับตัวแปรจากคนอ่านมากไป จึงไม่กล้าคอมเม้นท์หรือวิเคราะห์ตอนต่อไปตรงๆ
จึงมักจะแค่วิเคราะห์ตอนเก่าๆ หรือชมเชยให้กำลังใจว่ารอตอนต่อไปงี้ เพราะผมกลัวคนเขียนเป๋จากสิ่งที่ตั้งใจ
นึกภาพว่ามีคนดักทางคุณถูกแล้วคุณพยายามไปทางอื่น มันกลับกลายเป็นหลงทางไปกันใหญ่
มีครั้งนึงผมเคยเผลอวิเคราะห์ออกไป แล้วเนื้อเรื่องต่อๆไปมันออกมาตื้นและโดดมาก
ผมเลยคิดว่าเป็นเพราะเราเปิดเผยมันออกไปรึเปล่า ถ้าเป็นแบบนั้นจริงจะได้ไม่บอกออกมาอีก
เพราะสิ่งที่ผมวิเคราะห์ได้ก็เป็นสิ่งเดียวกับที่ผมอยากให้มันเกิด เพราะมันสมควรที่จะเกิดแบบนั้น
"ถ้ากูบอกออกไปมันก็เขียนแบบอื่นสิวะ แบบนั้นมันก็ไม่ถูกต้องดิ ฉะนั้น กูเงียบๆไว้ดีกว่า" ผมจะคิดประมาณนี้

ลองนึกดู ถ้าสมมติมีคนทำนายอะไรคือวันพีซตามที่โอดะตั้งใจไว้แต่เดิมได้เป๊ะๆเป็นฉากๆ
แล้วทฤษฎีนี้ดังมากจนกลายเป็นกระแสหลักของนักอ่านทั่วโลก โอดะจะเขียนตามที่คิดไว้หรือพยายามฉีกออกไป?
โอเค วันพีซมันยิ่งใหญ่ไป แล้วทฤษฎีจริงๆลวงๆมันก็เยอะ มันอาจไม่มีผลอะไรมาก แต่ถ้าเรื่องเล็กๆที่มีคนตามหลักพันหลักหมื่นคนหล่ะ?

ผมไม่ใช่คนแบบไล่พ่นซึ่งที่ตัวเองคิดออกมานะ ทุกครั้งส่วนใหญ่เวลาปิ๊งเห็นแพทเทิร์นของเนื้อเรื่องผมเลือกที่จะเงียบมากกว่า
คือถ้าเงียบไว้ส่วนใหญ่ 80% ออกมาตรงกับที่คิดไว้ คือผมเป็นพวกที่ดักทางมุขตลกได้ทุกครั้ง แต่ชอบฟังมุขตลกไปเรื่อยๆแม้จะเดาได้ก็ตาม
ฉะนั้น ต่อให้เดาได้ผมก็ไม่บอกออกมา ลองนึกดูว่าจู่ๆคนในวงเฉลยมุขที่คุณกำลังจะเล่า คุณคงไม่มีอารมณ์เล่าต่อ

สิ่งที่ผมกลัวที่สุดคือเผลอไปชี้นำคนเขียน ซึ่งนิสัยคนเขียนทั่วไปย่อมไม่ชอบถูกชี้นำจึงมักพยายามขบถออกมา แล้วถ้าไม่เทพจริงมันจะเฟลกว่าเดิม

อยากทราบมุมมองความรู้สึกของนักเขียนที่เจอจริงๆครับ ใครยังไม่เคยเขียนหรือไม่มีประสบการณ์เจอแบบนี้รบกวนวงเล็บบอกก่อนนะ

enter ประกาศแล้วว่ะ พวกเมิงคิดว่าไง

>>91 เท่าที่อ่านผ่านๆ ทำไมมันดูเลเวลต่ำกว่าปีที่แล้วเยอะจังวะ เอาเป็นว่ายังไม่มีตัวเก็งสำหรับกู

>>92 อ่านผ่านๆ ของมึงนี่เฉพาะคำโปรยใช่ไหมวะ
สำหรับกู กูว่าบางเรื่องน่าสนใจดี แต่ต้องดูอีกทีว่าภาษาเขียนนี่เป็นยังไง
บางคนพล็อตดี แต่ตายตรงวิธีเล่าเรื่องกูก็เห็นมาเยอะ

>>91 กูไม่ผ่านวะ ร้องไห้แปบ 55555

ปลอบกูที กูไม่ผ่านเว้ย สงสัยเรื่องมันหนักไป ปีหน้าส่งแบบแฟนตาซีเอาใจสาวแต่ไม่วายไปซะดีมั้ย

กูไม่ผ่านเหมือนกัน อุตส่าห์ตั้งใจกว่าปีที่แล้ว ปีนี้ดันไม่เข้ารอดเฉย 555//หรือปีนี้เรื่องกูมืดมนไปวะ ก็ไม่น่าใช่...

เพื่อนโม่งที่ไม่ติด อย่าเสียใจไปเลยมึง มันก็แค่การประกวด มึงเขียนให้จบแล้วส่งสนพ. ผ่านการพิจารณาก็ได้ตีพิมพ์เหมือนกัน เก็บความเสียใจไว้ไปลงกับฉากดราม่าในนิยายดีกว่า ปีนี้ไม่ได้ ปีหน้าก็ยังมี

แต่เดี๋ยวนี้กูว่ามึงเขียนพอให้มีฐานลูกค้าแล้วพิมพ์ขายเองเหอะ ดูทรงจากสนพ.หลายๆที่แล้ว

Enterปีนี้ย้อนเวลาเยอะจังเลย

>>90 มาตอบให้ว่า "แล้วแต่คน" นะ ไม่ใช่ทุกคนที่จะฟัง ไม่ใช่ทุกคนที่จะโอเคเวลามีใครมาบอก
แตมันก็ประเภทฟังแล้วเก็บไปคิดมาก พูดได้แล้วแต่คนจริงๆ ถ้าคนฟังแล้วใจอ่อนก็เป๋
แต่ถ้าคนไม่ฟังบวกเพิ่มอีโก้พี่ก็มา โอ้โห ไม่ฟังหรอก เผลอๆอาจจะได้บวก
แต่การคอมเม้นแบบเปิดเผยพล๊อตมากเกินไป ทำให้คนเขียนกังวลนะ
บางคนก็ไม่ได้ถนัดแนวล้ำๆมาก บางคนก็เขียนเอาหนุกๆแบบขนบพล๊อตทั่วๆไป
ถ้าถามว่าควรคอมเม้นท์ไหม อันนี้สิทธิ์ขึ้นกับตัวเราว่ะ เห็นใจเขาเราก็ไม่โพสก็ได้
ส่วนตัวเคยเจอคอมเม้นวิเคราะห์งานเขียนเชิงลึก ถึงกับก๊ากเลย ตอนเขียนไม่ได้คิดงั้นไง
แค่ ก็มันแบบนี้ไง มันเป็นแบบนี้ แต่ถ้ากับนักเขียนสายวางพล๊อตเขาจะกังวลงิ
ชอบคนมามีส่วนร่วมกับงานเรานะ แต่บางทีก็ตอบไม่ได้ไง ว่าทำไมเป็นงั้นงี้ล่ะ นี่ติดคำตอบพี่คนหนึ่งจะปีแล้ว
เป็นสายคาแรคเตอร์นำ เลยไม่รู้สึกอะไร ความผันผวนงานเราสูงกว่าสายพล๊อตด้วย

>>90 ถ้าอ่านของผมตั้งแต่ต้นจนจบแล้ววิจารณ์ จะไม่ว่าสักคำ แต่ถ้าอ่านแค่ครึ่งๆ กลางๆ แล้วมาบอกว่าเดาพล็อตต่างๆ ออกหมดแล้ว นี่ผมขำ เพราะผลของมันจะออกมาแค่สองแบบ
1. เป็นอย่างที่ถูกเดาเอาไว้ > เทพเดาถูก
2. ไม่เป็นอย่างที่เดาเอาไว้ > นักเขียนเปลี่ยนพล็อตถูกเดาเอาไว้ - ก็เทพอยู่ดี
ไม่ว่ายังไงมันก็เหมือนกัน ดังนั้นส่วนใหญ่ถ้าเจอพวกนักอ่านแบบ 90 จะอ่านผ่านๆ พอ เพราะคำวิจารณ์แบบนี้ไม่ได้ช่วยให้ผมแต่งเรื่องได้สนุกขึ้นหรือดีขึ้นเลย ก็แค่ทำให้ไม่เป็นตัวของตัวเองเพิ่มขึ้นเท่านั้น

พึ่งเห็นว่าenterเปิดให้อ่านตอน1แล้ว

เรื่องไหนโอเคมั่ง

กูไม่รู้ควรบอกว่ากูโอเคไหม แต่ตอนนี้กูเริ่มตัดลิสต์นิยายที่จะอ่านทิ้งแล้วว่ะ เรื่องแรกที่จะตัดก็คือเรื่องที่คนเขียนบอกว่าส่งภาคต่อเข้าประกวด(ไม่ใช่หน้าที่ที่กูต้องตามอ่านภาคก่อนหน้าอีดอก)

>>104 เรื่องไหนวะมึง บอกหน่อย

https://www.facebook.com/bestyworld/posts/694895477318838

>>106 ใช่คนเดียวกับที่มีเรื่อง"แรงบันดาลใจ"ตอนเปิดตัวทะเล้นป่าววะ

>>107 คนเดียวกัน

>>106 แบ่งปันเผือกที

/นอกเรื่อง เข้าไปดูในเฟสเห็นมีลงคลิปเล่นเปียโนด้วยว่ะ แต่กูไม่ได้กดดูนะ ทำเอาเกิดสงสัย มีเปียโนในบ้านได้นี่ต้องมีฐานะระดับนึงป่าววะ อันนี้สงสัยเฉยๆนะ

>>107 เรื่องไหนวะ 555555

>>110 ไม่น่าจะใช่เปียโน น่าจะเป็นคีย์บอร์ดมากกว่า ราคาไม่เกินห้าหมื่น

>>112 อ่อ โอเค แล้วนิยายมันเป็นไงมั่ง ยังไม่ได้ลองอ่านเลยว่ะ

ถ้าดราม่านี่ใช่ดราม่าที่กรรมการงานประกวดเข้าข้างจนน่าเกลียดหรือเปล่า? เหมือนกูจำได้ว่ากูเคยอ่านผ่าน ๆ ใน Netwatch กูโม่ง >>111 น่ะ ลองไปคุ้ยดู 5555555555

>>104 เออ ถ้าสมมติเขียนดี พลอตดีล่ะ มันยังโอเคที่จะอ่านอยู่ป่ะวะ
>>114 หืม กูจำได้แค่เรื่องแรงบันดาลใจว่ะ มีเรื่องเข้าข้างด้วยเหรอเนี่ย

>>115 แรงบันดาลใจไรวะ เล่าหน่อย อยากเสือก ไม่งั้นขอวาร์ปก็ได้

>>116 โชคดีที่จขกท.ไม่ได้ลบตามที่ฝั่งนั้นบอก กระทู้เลยยังอยู่ http://www.dek-d.com/board/view/3536996/

>>115 มีมึงอ่านในกระทู้อ่ะ จะมีคนบอกให้ จขกท ลบกระทู้ บอกว่าใจร้าย บลา บลา แล้วโค้ชงานประกวดมั้งเข้าข้างคนลอกด้วยซ้ำ

>>117 แข่งของอะไรวะ มีพี่โค้ชด้วย

KY เพจ มมล คืบหน้านิดหน่อย แต่โดนรุมด่าเละ
และวันนี้ผู้เสียหายจะมารวมตัวกันที่กองปราบ พร้อมนัดนักข่าวเอาไว้ด้วย

>>120 มมล เพจไรวะ กูตกข่าว

>>121 มามาเลด โกงเงินนิยาย Y

>>121 กูเห็นจากอันนี้ว่ะ แล้วก็ห้องฟุเขาคุยกัน https://twitter.com/HarunaKung/status/702503104516730880
>>119 แข่งของกลุ่มทะเล้นจัดกันเอง(ถ้าเอาตามที่ทางนั้นพูด) แต่เหตุการณ์แย่ตรงที่โค้ชออกมาปกป้องเด็กที่ทำผิด ทั้งๆที่ผิดระดับแจ้งความแพ่งข้อหาละเมิดลิขสิทธิ์งานได้ ในมู้นั้นมีแต่คนบอกว่าใจร้าย ลองให้เขาเอาไปแจ้งความสักรอบดูไหม จะได้รู้ไปเลยว่าของจริงเป็นไง มีคดีติดตัวนี่ไม่รู้นะว่ามีผลกับการเข้ามหาวิทยาลัยมั้ย

>>123 เสริมให้ในห้อง Netwatch ที่ตอนนั้นโม่งคุยประเด็นนี้กัน เหมือนมีโค้ชเข้ามาคุยมาเถียงด้วย

>>119 แข่งแต่งนิยายมาประกวดกัน โค้ชคือกลุ่มทะเล้นที่ตอนนี้มีผลงานตีพิมพ์กับเมจิคไป 3 คน พวกที่เข้าแข่งคือนักเขียนที่เข้าร่วมกลุ่มทะเล้นในไลน์ชื่อเดอะไรต์เตอร์ พอเรื่องลอกนิยายมันแดงขึ้นการประกวดก็ถูกล้มไปด้วย
>>124 โค้ชนกฮูกกับกิ่งน้า

เพื่อนโม่ง ปรึกษาเรื่องแต่งนิยายหน่อย บทคุยกันคนละภาษาอะ (ต่างชาติ) เราต้องแปลให้คนอ่านป่าววะ วงเล็บไปเหรอ หรือปล่อยให้แปลเอง หรือบรรยายว่าคุยเป็นภาษาอังกฤษแล้วเขียนแปลให้เลย แบบไม่ต้องเขียนปะกิดมา ขอบคุณล่วงหน้า

>>126 แต่ละคนไม่เหมือนกัน ถ้าตัวเอกฟังภาษาอื่นรู้เรื่อง กูก็คงพิมพ์เริ่มต้นว่า "คุณ A. เริ่มพูดภาษาอังกฤษ" อะไรแบบนี้ แต่ถ้าฟังไม่ออกก็ใส่ " @#$%$#^ " แล้วพิมพ์บรรยายว่าเป็นภาษาที่ไม่เข้าใจ ไปเลย

เขียนตัวเอียงแยกไว้สมมติว่าอิ้งได้มั้ยวะ

KY กูมีปัญหาเรื่องตั้งชื่อนิยายว่ะ คือกูจะตั้งชื่อสองภาษาทั้งที่มีความหมายเดียวกัน แต่กูรู้สึกว่ามันยืดยาวไปเลยอยากตัดเหลือภาษาเดียว แต่ไปๆ มาๆ กูก็ไม่อยากตัดว่ะ แบบว่ากูชอบการตั้งชื่อที่คล้องจองหรือเรียงตัวอักษรเหมือนๆ กันไง เช่น ตั้งชื่อว่า "Story's Seven Servant เรื่องราวของเจ็ดข้ารับใช้" ตัวย่อก็ SSS (ชื่อสมมุตินะ) แบบนี้อะมึง คือกูเกิดลังเลเสียดายไม่อยากตัดสักภาษา แต่คิดอีกทีมันก็ควรจะตัดว่ะ ถ้าในมุมคนอ่าน มึงว่าควรยัดใส่ทั้งสองภาษาหรือภาษาเดียวดีวะ

>>129 ที่ยกตัวอย่างมาก็โอเคอยู่นิ ไม่ได้ยืดยาวอะไร

>>129 มันต้อง Seven Servants's Story ไม่ใช่เหรอวะ แต่กูชอบชื่อนะ 555

>>130 งั้นเหรอ? ของจริงมันเพิ่มอีกหนึ่งคำ ก็คงพอๆ กันแหละ งั้นกูก็ตั้งสองภาษาได้เลยสินะ
>>131 กูใช้กูเกิ้ลแปลภาษาอะมึง มันก็เพี้ยนนิดหน่อย แต่นี่มันชื่อที่กูตั้งมาเป็นตัวอย่าง ถ้ามึงชอบก็เอาไปใช้สิ ลองไปหาแล้วยังไม่มีใครเอาไปตั้งนิยาย

>>132 เอาเรื่องเกี่ยวกับอะไรดีล่ะมึง สโนไวท์กับข้ารับใช้ทั้งเจ็ดไรงี้เหรอวะ 555

>>131 Seven Servants' Story แค่นี้พอมึงไม่ต้องมี s อีกตัว
แต่ story ควรเป็น stories นะเพราะหลายเรื่องราว (Seven Servant's stories) กูแนะไว้อีกแบบว่าเป็น The story of seven servants น่าจะโอเค
ทั้งนี้ทั้งนั้นกูแนะนำอีกแบบไว้เฉยๆ จะทำยังไงต่อก็ตามสะดวกนะ ไม่ได้แกรมม่านาซีแต่อย่างใด 55555 ขื่อเรื่องเป็นความพอใจของคนแต่งด้วย เพราะของเดิมไม่ได้ผผิดอะไรแค่ story ควรเป็น stories

>>132 อ้าวเพิ่งเห็นว่าชื่อตัวอย่างเฉยๆด้วย โทษๆ กูไม่ทันมอง เวรกรรม

>>134 ขอบใจสำหรับความรู้ใหม่ว่ะ อากู๋แม่งมั่วสลัด
>>135 ไม่เป็นไร ถือเป็นความรู้ใหม่ เพราะชื่อจริงนิยายกูก็คล้ายๆ กัน

เอสเยอะแล้วกูชักงง 55

>>126 ถ้าสั้นๆ ก็ใส่ประโยคอิ๊งมาแล้วแปล แต่ถ้าจะคุยยาว ใส่เป็นตัวเอียงแล้วลงไว้ในบทบรรยายดีกว่า
ส่วนถ้าตัวเอกฟังแล้วไม่เข้าใจ กูไม่แนะนำให้ใช้สัญลักษณ์แบบที่ >>127 ว่าแฮะ กูว่ามันแปลกๆ ไม่ได้จะบลัฟมึงนะ 127 แค่ความรู้สึกกูเฉยๆ ใส่เป็นบทบรรยายประมาณอีกฝ่ายพูดอะไรบางอย่างที่ฟังไม่เข้าใจดีกว่า หรืถ้าอยากได้เป็นประโยคๆ เลยกูว่าใส่ประโยคอังกฤษไปเลยนั่นแหละ

>>136 มาแว่บแก้นิดนึงพอดีในคอมเม้นตัวเองพิมพ์พลาดไปนิด
ที่โอเคและตรงกับของดั้งเดิมสุดต้องเวอร์ชัน Seven Servants' Stories นะ พอดีไอ้ที่กูพิมพ์ไปว่า Seven servant's stories รอบหลังกดพลาด
คือกรณีถ้าเป็นนามพูพจน์เติม s (servants, students etc.)
เวลาแสดงความเป็นเจ้าของใส่เครื่องหมาย ' ต่อท้ายพอน่ะ
เผื่อเอาไว้ปรับๆใช้กับชื่อเรื่องจริงแล้วกันเน่อ ถ้าชื่อเรื่องจริงมีนามพหูพจน์นะ 55555

>>139 ขอบใจว่ะ

เพื่อนโม่ง กูขอระบายหน่อย พวกมึงเคยเขียนหรือแปลนิยายอะไรไปแล้วรู้สึกว่ามันไม่ใช่แนวมึงป่ะ แบบไม่ได้บอกไม่ดี แต่มันคนละแนวกับกูอะไรงี้ แต่คนอ่านชอบ ......คือกูสับสนมาก มันทำให้กูรู้สึกรักนิยายเรื่องนี้น้อยลงเรื่อย ๆ อ้ะแต่กูก็ต้องไปต่อ ขอโทษนะมึง ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร กูแค่อยากพูด 5555 ขอโทษถ้ากูมาผิดห้อง

>>141 ถ้าเป็นนักแปลอาชีพแล้วเจองานที่ไม่ถูกจริตตัวเองนะ บอกคำเดียว นรกสัดๆ ได้เงินค่าแปลมาก็ไม่คุ้มกับการเยียวยาตัวเอง

>>142 กูไม่ใช่มืออาชีพนะ แต่ยิ่งแปลสปิริตกูยิ่งตกต่ำว่ะมึง นรกแม่งอยู่ในใจกูเลยเนี่ย

>>143 แล้วจะทนทำต่อไปทำไมวะ เสียงชื่นชอบจากนักอ่านมันคุ้มค่ามากเรอะ

>>144 กูรูสึกเหมือนกูต้องรับผิดชอบเขาว่ะ

>>145 ทำไมคนแปลเรื่องที่กูตามไม่คิดอย่างมึงมั่งวะ

>>146 เพราะเขาไม่ใช่มึง (เผ่น)

>>146 อย่าโกรธกูนะกูแค่มาเม้นเล่นๆ

เฮ้ยขำ 555555

>>145 เพราะมึงมีความรู้สึกเล็กๆบางอย่างเกิดขึ้นในใจมึงแล้ว

คนดีต้องรับผิดชอบว่ะ

กูไม่กวนละ พวกมึงคุยกันตามสบาย

>>152 ไปเหอะอีเหี้ย รำคาญ

>>150 ความรู้สึกเล็กๆ555555 เหมือนมึงจะเขียนคำโปรยหนังสือเลย55555

กูว่าประกวด Enter งวดนี้ EN09 เรื่องมากิอาร์น่าจะได้ ความจริงก็ชอบเรื่อง Dragonic Chronicle มากกว่า แต่คนโหวตน้อย มากิอาร์นี่น่าจะเข้าเสป็คกรรมการมากกว่า

>>155 เล็ง ๆ อยากให้ EN01 "The Huntsman Way" EN05 "Draconic Chronicle" EN20 "Tales" เข้ารอบอยู่ เขียนดีอ่านสนุก แต่พวกนี้สายเครียดทั้งนั้นเลย มีให้โหวตคะแนนยังไงก็เข้าทางพวกจิ้นวายกับขายฉากเสี่ยว ๆ

กูเคยคิดว่าเขียนบทบู๊ไม่เป็นนะ แต่เขียนออกมาแล้วลื่นมากเลยวะ หัวกูจินตนาการได้เป็นฉากๆ เขียนออกมาก็ใช้คำให้สั้น กระชับ ตรงประเด็น เขียนแล้วตื่นเต้นดีวะ เหมือนดูหนังจอนวูเลย

>>157 โอ้โห เก่งจางงงงง สิ่งเล็กๆในใจมึงก็คือการแต่งฉากบู้นี่แหร่

>>158 กูดูไม่ออกว่ามึงชมหรือด่านะ แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับกูอยู่ดี

>>157 แนะนำกูหน่อย กูกำลังเขียนบทบู๊แล้วตันเลย

KY หน่อย ตอนๆนึงต้องใช้ประมาณกี่หน้า A4 วะ แล้วที่เป็นหนังสือหนาๆเนี่ยเขียนกี่หน้า a4 ถึงได้หนาขนาดนั้น
มันคำนวณยังไง

>>161 ตอนนึงกี่หน้านี่แล้วแต่คนว่ะ 7-8 หน้าบางคนก็ยาวกว่านั้น บางตอนก็สั้นกว่าก็มีต้องดูามความเหมาะสมอีกที แต่ความหนาหนังสือปกติจะ 100 หน้า A4 ขึ้นไป เวลาเป็น A5 ก็คูณสองโดยประมาณเอาง่ายๆ

>>159 มึงว่ะแต่ติดสันดานกวนตีนมาจากบอร์ดอื่น ตอนนี้โดนแบนละ

กูว่ามึงโดนแบนเพราะพูดไม่รู้เรื่องมากกว่ามั้ง

พวกฉากบู๊แบบสงครามงี้ หรือฉากรุมๆกันหลายคนนี้จะเขียนแบบไหนให้ลื่นดีวะมึง

>>164 เห็นด้วยว่ะตอนกูพิมพ์ >>159 ตอนแรกกูจะพิมพ์ว่า กูชมมึงว่ะแต่ติดสันดานกวนตีนมาจากบอร์ดอื่น ตอนนี้โดนแบนจนเข็ดแล้ว แต่ไปๆมาๆรีบเกินคำแม่งหายไปเยอะสัส

>>165 กูว่ามึงต้องนั่งนึกภาพแบบเวลาดูหนังเลยอ่ะ แล้วเขียนออกมาเป็นแนวบรรยายใช้คำกระชับๆไป มึงจำไว้ว่าคนเราสู้กันได้ทีละ1-1เว้ย รุมเข้ามาก็ต้องจัดการทีละคนอยู่ดี เตะเข่าคนนี้ล้มลงไปละหันไปกันหมัดอีกคนที่พุ่งเข้ามา ไรงี้

>>165 มึงลองคิดถึงหนังฮีโร่ หนังแอคชั่น หรือพวกเกมส์สงครามดูจะเห็นเป็นภาพได้ดีมากแล้วก็ตามที่ >>167 พูดไว้

>>165 แนะนำให้อ่านไตรภาคสุยถัง อันนี้บรรยายการรบดีมาก เป็นจุดเด่นของเรื่องเลย แต่เรื่องฉากรบกูว่าภาคแรกดูดีสุดนะ

กุติดเกมจนเขียนนิยายไม่ได้มา2สัปดาห์แล้ว ตั้งใจจะเขียนๆแม่งเปิดเกมเล่นแล้ววาร์ปยาว เสาร์อาทิตย์รู้ตัวว่าต้องเลิกคือฟ้าสาง กูควรทำไงดีวะ

>>170 uninstall... ใช่ stardew ป่าววะ ส่ง account มาให้กูเล่นแทนได้นะ

เวทย์มนต์ เวทมนต์ เวทย์มนตร์ แบบไหนสะกดถูกวะ แล้วมันใช้ต่างกันยังไง

เวทมนต์ป้ะมึง กูเคยอ่านจากที่ไหนสักที่เนี่ยแหละว่าคำว่า มนต์ ไม่มี ร มาต่อท้าย
เวท ไม่มี ย์

เห้ยลืม>>172 ผิดกูขอโทษละกัน

>>172 กูเข้าใจว่า มนต์>พุทธ ส่วน มนตร์>ศาสนาอื่น ไสยศาสตร์ พราหมณ์ ฯลฯ
ส่วนเวทย์ = ว. พึงรู้, ควรรู้. (ส.).
เวท = น. ความรู้, ความรู้ทางศาสนา; ถ้อยคําศักดิ์สิทธิ์ที่ผูก ขึ้นเป็นมนตร์หรือคาถาอาคมเมื่อนํามาเสกเป่าหรือบริกรรมตาม ลัทธิวิธีที่มีกําหนดไว้ สามารถให้ร้ายหรือดี หรือป้องกันอันตราย ต่าง ๆ ตามคติไสยศาสตร์ได้ เช่น ร่ายเวท, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ มนตร์ เป็น เวทมนตร์
สองคำสุดท้ายเอามาจากราชบัณฑิต

>>175 เออมึงเข้าใจถูกละ กูลองหามาดู
มนต์ " มาจากคำบาลี และ " มนตร์ " มาจากคำสันสกฤต ......

ทว่า เวลาใช้กลับใช้ต่างกัน คือ ......
ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับพระพุทธศาสนา จะใช้ " มนต์ " เช่น เจริญพระพุทธมนต์
น้ำพระพุทธมนต์ หรือหนังสือสวดมนต์ฉบับหลวง ......

แต่ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับศาสนาอื่น อย่างศาสนาพราหมณ์ ก็จะใช้ " มนตร์ "
เช่น น้ำเทพมนตร์ เวทมนตร์คาถา น้ำมันมนตร์ เป็นต้น .....

ตามนี้

กูขอถามมั่ง สงสัยปนสบสันเหมือนกัน อาคม มนตรา คาถา ต่างกันยังไงวะ ที่กูเข้าใจคืออาคมเป็นเวทมนตร์แนวไสยศาสตร์ มนตราก็เกี่ยวกับเรื่องจิตใจลับลวงพรางเน้นการป้องกัน คาถาคือบทเวทมนตร์สั้นๆ พูดสองสามประโยคจบการร่ายมนตร์ เน้นโจมตีหรือย่นเวลาร่ายเวท

ที่กูเข้าใจถูกเปล่าวะ แล้วถ้าเรียงลำดับเก่งสุดเรียงยังไง บางทีกูแต่งนิยายตอนสู้กันด้วยเวทมนตร์ก็มึนๆ งงๆ นะว่าตัวเอกเขียนวงเวทมันต้องเรียกว่าคาถาหรืออาคมวะ สุดท้ายเลยดัดแปลงเป็นบู๊ด้วยอาวุธเวทมนตร์แทน(ฮา)

>>177 อยากรู้เหมือนกัน
กูไม่สามารถแยกความแตกต่างโดยเฉพาะได้ เลยนิยามความหมายเฉพาะของคำพวกนี้ (ในเรื่องของกู) เลย

พวกมึง kyแป้บ มีใครอยู่กลุ่มThai fantasy writer ในเฟสอะไรนี่ป่ะ คือกูเข้ากลุ่มแต่ไม่เคยไลค์หรือเม้นท์หรือแนะนำตัวอะไรเลย คือมันไม่เห็นมีอะไรถูกใจกูจริงๆซักทีน่ะ ทีนี้ตอนนี้แอดมินก็มีกฏออกมาว่าใครที่เข้าแล้วไม่เคยแสดงตัวหรือไลค์แม้แต่ครั้งเดียวจะถูกลบออกจากกลุ่มว่ะ เอาจริงๆ กูเห็นชื่อน่าสนใจหรอกถึงเข้าน่ะ แต่เอาเข้าจริงก็แทบไม่ได้สนใจเข้าไปดูเลย รู้สึกมันไม่มีอะไรใหม่ว่ะ กูเลยว่าจะปล่อยให้ลบๆไปอยู่เนี่ย อยากรู้ว่ากรุ๊ปมันมีอะไรดีมั้ยเผื่ออยู่ต่อ

คาถา น. ถ้อยคำที่ร้อยกรอง ถ้อยคำที่ผูกไว้ ถ้อยคำที่ขับร้อง ท่อง สวด
น. คําเสกที่ถือว่าศักดิ์สิทธิ์.

อาคม น. บทและมนตร์ในศาสนา, คาถาที่จำสืบเนื่องกันมา, เดิมหมายถึงมนตร์ ซึ่งอยู่ในคัมภีร์พระเวทของศาสนาพราหมณ์ ต่อมาหมายถึงคัมภีร์ที่เป็นสูตรคาถาต่างๆ

มนตรา อันนี้มาจากคำว่า มนตร์,มนต์ (ความหมายเดียวกัน)

สรุป 3 คำนี้ใกล้เคียงกัน
*(ในมุมมองกูนะ) คาถา ให้ความรู้สึกประมาณว่าต้องมีการท่องเป็นคำๆ มากกว่า
อาคมมันให้ความรู้สึกทางไสยศาสตร์กว่า (พวกที่มีอุปกรณ์เสริม อย่างยันต์ เขียนเขตอาคม อะไรอย่างนั้น)
ส่วนมนตรา รู้สึกว่ามันจะเกียวข้องกับจิตใจมากกว่าอันอื่น

มันเป็นกลุ่มแลกเปลี่ยนข่าวสาร แลกความคิดเห็น
ถ้ามึงไม่สนใจจริงๆ ก็กดออกจากกลุ่มไปเองเลยสิ เขาก็บอกเหตุผลอยู่ จะเข้ากลุ่มแล้วก็หัดดูข้อมูล หรือกฏที่เขาตั้งบ้าง จะรอแต่ให้คนอื่นมาป้อนข้อมูลหรือไง
ปล.กูเป็นสายซุ่มในกลุ่มนั่น

>>181 เออๆ กูผิดเอง

>>180 ที่มนตรามาจากมนตร์/มนต์ มันคือคำขยายรึเปล่าวะ เหมือนพวกจันทร์/จันทรา น่ะ

>>183 รากศัพท์มันมาจาก มนฺต(บาลี) มนฺตฺร(สันสกฤต)
พอไทยมาใช้ก็มีการเพิ่มเสียงกลายเป็น มนตรา (ใช้ในร้อยกรองให้ตรงตามฉันทลักษณ์)
อย่างจันทร์กับจันทรา นี่ก็เพิ่มเสียงมาเหมือนกัน

>>177 กูเข้าใจแบบนี้
อาคม = เวทย์สายดีบัฟ เสกหนังควาย ตอกตุ๊กตาฟาง สาปแช่งชาวบ้าน
มนตรา = เวทย์สายฮีลสายบัฟ เอาง่ายๆแม่งก็ตรงข้ามกับดีบัฟนั่นแหละ
คาถา = พวกบทสวดคำร่าย หลักๆฝั่งไทยนี่ดึงเอาจากการบริกรรมตามคัมภีร์พระเวท แต่ฝั่งตะวันตกกูไม่รู้

เมื่อก่อนกูอ่านิยายแฟนซีเห่อหมอยเยอะอยู่เลยติดสำนวนแนวบารามอสมาบ้าง แม้จะไม่เลิศเลออะไรแต่อย่างน้อยก็ทำให้กูเขียนลื่นดีว่ะ พอมาปัจจุบันยังชอบแนวนี้นะแต่อ่านน้อยลงจนแทบไม่อ่านเลย มันทำใจอ่านเหมือนตอนเด็กไม่ไหวว่ะ ในใจมันตีกันตลอด ยิ่งเรียนมาด้านนี้ด้วย ยิ่งคอยจับผิดเข้าไปใหญ่ จากที่อ่านแล้วสนุกกลายเป็นอ่านแล้วไม่สนุกอีกแล้วว่ะ แถมเขียนไม่ออกด้วย สำนวนตอนนี้นี่ทั้งห้วนทั้งสั้นเลยว่ะแม่ง ครั้นจะหานิยายมาอ่านก็อย่างว่า กูชอบแนวเห่อหมอยแต่ทนอ่านไม่ได้จริงๆ

>>186 เวลาเปลี่ยน มุมมองเปลี่ยน ให้กูกลับไปเขียนแนวแฟนตาซียิงพลังตูมๆแบบเมื่อก่อนกูก็ไม่ไหวเหมือนกัน

>>186 กอดมึงงงง เหมือนกู กูยังชอบนิยายแบบนั้นอยู่แต่พอโตมันสมเหตุสมผลเอย ภาษาเอยเข้ามาจนไม่สนุก
ปล.ำไม่รู้จะเข้าแนวรึเปล่าแต่แนะนำเรื่องนี้ http://my.dek-d.com/yong_le/writer/view.php?id=1420302

>>188 โอเค เดี๋ยวจะลองดู อ่านบทแรกผ่านๆแอบเห็นคำผิด แต่ก็พอปล่อยผ่านได้อยู่ ปกติไม่ค่อยอ่านไซไฟ ลองเปลี่ยนแนวหน่อยท่าจะดี

เวลาคิดพล็อตอะไรได้ รู้สึกมันสนุกมากเลย แต่คิดยังไม่ว่างแต่ง เก็บพล็อตไว้ก่อน แล้วก็เขียนพล็อตทิ้งไว้
ผ่านไป ผ่านไป ว่างจะแต่งแล้ว กลับมาดูพล็อตที่เขียน ....
...มันน่าสนุกตรงไหนวะ อะไรดลใจทำให้กูอยากเขียนเรื่องแนวนี้วะ อ่านพล็อตไม่อินเหมือนใหม่ๆเลยล้มเลิกไปซะงั้น

กูเพิ่งเห็นเอนเธอร์ประกาศเข้ารอบ 3 เรื่องแรกแล้ว เป็นยังไงบ้างวะ

>>190 กูก็เป็น 555

วันก่อนจัดตู้หนังสือ เจอนิยายแฟนตาซีที่บ้าซื้อมาช่วงรรเวทมนตร์ ...อิเหี้ยกูเปิดอ่านละกูนิ่งเลย ตอนเด็กกูเป็นยังไงวะเนี่ย55555

>>191 คนที่เข้ารอบไม่ค่อยโอสำหรับกูว่ะ คหสต.นะ
EN7 บู๊เลือดสาด ตัวละครแบนอีก แต่กูมีความรู้สึกว่าเอนเธอร์แมร่งชอบวะ อ่านๆไปแมร่งเริ่มเหมือนไฟนอลเจ็ดผสมอะไรต่อมิอะไร แต่มันจะไปชนกับ Dear Noir ที่เพิ่งออกใหม่นะมึง
EN11 บุรุษไปรษณีย์โอเคเลยมึงแต่กูว่าไม่น่าจะชนะ
EN15 กูเฉยยยยย มีงงๆ

เรื่องที่กูชอบไม่เข้ารอบสักเรื่องเลยว่ะ
EN5 Draconic คนเขียนแมร่งประกาศถอนตัวจากการแข่งขัน กูต้องไปตามอ่านในเด็กดี เซ็งเลยมึง
EN6 จางซื่อฉวน ข้อมูลแน่นนะมึง เหมือนอ่านนิยายแปลของจีนอ่ะมึง ทำได้ดีเลย
EN16 Botanica ตอนแรกฟอร์มดีนะ แต่กูรู้สึกว่าคนเขียนเร่งไปนิด ตัวละครเลยโผล่มาเยอะไป ถ้าเขาแข่งแบบลงสิบตอน กูว่าเขาอาจจะชนะ
EN17 กามเทพ กับ EN2 หนุ่มน้อยเวทย์มนตร์ ถ้าอ่านแล้วไม่คิดอะไรมากก็สนุกดี โดยเฉพาะ EN2 กูขำไม่หยุดเลยมึง
EN18 มาสคอตต์ เเรกๆกูตกใจมากเพราะแมร่งไม่เหมือนในคำโปรย เกือบจะเลิกอ่านแล้วมรึง แต่อ่านๆไปกูว่่าเรื่องนี้เจ๋งว่ะ ไม่ค่อยเห็นแนวนี้ เหมือนเอาลุงมุมาเขียนนิยายบู๊อ่ะมึง ปรัชญาจัดหนักแต่บทล่าสุดแมร่งพีค
EN19 หนึ่งหน้ากระดาษ กูนับถือจินตนาการของคนแต่งนะ บทแรกๆอาจจะกระตุกบ้างไรบ้าง แต่บทสนทนากูว่าทำได้ดีเลยมึง

>>193
ตอนเด็ก จินตนาการ ความนึกคิด ยังมองโลกได้สนุกไปกับมันจริงๆ

พอเข้าวัยทำงาน พบโลกแห่งความจริงและการกดดันจากหน้าที่การงาน เงิน หรือครอบครัว
มึงก็จะคิดว่าโลกจริงๆ มันช่างโหดร้าย

แต่กูเชื่อนะว่า มนุษย์ทุกคนยังมีวัยเด็กติดตัวกันอยู่ทุกคน
รอเวลาที่มึงมีอารมณ์อยากผ่อนคลาย มีความเผลอฝันในความคิดจินตนา มึงจะกลับมาอ่านแนวนี้สนุกได้เอง
หรือถ้ามึงอาจจะจริงจังกับชีวิตมาก
คงต้องอาศัยแนวรักตบตีแย่งชิงสามี พระเอกโครตหล่อ รวย คอยปล้ำนางเอกอย่างเดียว
เป็นคำตอบก็ได้

>>194
มีกลิ่นวายบ้างไหม เพื่อนโม่ง เรื่องที่ว่ามา

>>195 ชอบแนวคิดมึงว่ะ เอาจริง ๆนิยายพวกนั้นตอนกูอ่าน กูสนุกมากเลยถ้าไม่คิดอะไร วัยเด็กกูแม่งก็อยู่ตรงนั้นล่ะ กูพอใจละ โต ๆขึ้นมาอ่านนิยายไปมันหาแต่ข้อติไปหมด กูจะพยายามไม่คิดมาก 5555

>>191 เรื่องไทม์นี่เหมือนเหรอวะ กูอ่าน Dear Noir แล้วนะ กูว่าสองเรื่องนี้ไม่เหมือนกันแต่คล้ายกันเพราะแนวเดียวกันเลยมีองค์ประกอบเหมือนกัน แบบเดียวกับเกมออนไลน์ โรงเรียนเวทมนตร์นั่นแหล่ะ

เพิ่งเห็นว่าชี้ผิด ต้อง >>194 สิ

>>196 ปีนี้ไม่ค่อยวายนะ กุว่า

>>194 มึงคิดเหมือนกูเลยว่ะ เหมือนff7 แถมมีอะไรที่คล้ายๆกับพลังหมี่หยกด้วย
แล้วอันที่นางเคยมีปัญหาเรื่องดัดแปลงยังมีอยู่ในเรื่องอีกไหม ถ้ายังมีส่วนนั้นอยู่ก็ด้านมากนะ
พาพวกมารุมถล่มเขาแล้วยังเอาไปใช้ต่อ เจ้าตัวเขาไม่อัพนิยายต่อละแม่งเดี๋ยวโดนลักไปแล้วยกพวกรุมข่มขู่อีก

>>194 เมิงอ่านทุกเรื่องเลยหรอว่ะเพื่อนโม่ง
แต่กุชอบบุรุษไปรษณีย์นะเมิง

กูเอง จาก 194
>>196 กูเห็นด้วยกับ >>200 กูว่าปีนี้ไม่ค่อยวาย ถึงจะวาย กูก็จิ้นไม่ค่อยออกว่ะบางเรื่อง อย่างเรื่องกามเทพเนี่ย หนุ่มๆเยอะอยู่แต่กูจิ้นไม่ออกจริงๆเพราะเอาแต่ยิงบึ้มกับปล่อยมุขกันทั้งบท ไม่มีฉากชวนจิ้นอ่ะมึง แต่อ่านเอาฮากูก็แนะนำนะ มุขอารมณ์ชายโสดอ่ะมึง เรื่องไทม์กูก็จิ้นไม่ค่อยออกเพราะมันอึนๆ เรื่องพฤกษานี่หนุ่มๆเยอะอยุ่มึง พอจิ้นได้ จิ้นได้หลายคู่ด้วย มีสาวๆอีก ได้ทั้งนอร์มอลทั้งวายเลยมึง เรื่องเจ้าชายกับจอมมารทั้งเจ็ดกูยังไม่ได้อ่านแต่กูเชื่อว่าต้องจิ้นได้เยอะเเน่
>>198 อาจจะจริงของมึง แต่กูเชื่อว่านิยายดิสโทเปีย ยังสามารถเขียนให้แตกต่างได้มากกว่านี้ว่ะ มันไม่ได้เหมือนนิยายเกมออนไลน์หรือโรงเรียนเวทมนตร์ที่เป็นสูตรสำเร็จมากขนาดนั้นว่ะ อันนี้คหสต.นะ เหมือนทั้งสองเรื่องจะพูดถึงเรื่องการแบ่งแยกเผ่าพันธุ์ มาสคอตต์ ก็เหมือนกัน แต่ถ้ามึงลองไปอ่านดู มึงจะเห็นว่าคนเขียนเรื่องไทม์คิดโลกมาดีก็จริงแต่คอนเซ็ปต์ตื้นว่ะ มิวแทนต์โดนเหยียดแล้วก็จะปฏิวัติให้เกิดความเท่าเทียมไรงี้ ตัวเอกสับสนว่าเป็นไรกันแน่ระหว่างคนกับมิวเเทนต์เพราะมีหัวใจที่เป็นจักรกล (คือมันเป็นประเด็นที่สำคัญมั้ย กูถามหน่อย) ส่วนเรื่อง Dear Noir กูขอยังไม่พูดถึงเพราะกูยังอ่านไม่จบแต่กูอ่านแล้วสนุกว่าไทม์มาก มาสคอตต์ตอนแรกกูก็นึกว่าคงจะมาแนวเดียวกับไทม์แต่ไม่ใช่ว่ะ เหมือนคนเขียนเขาต้องการเสียดสีเรื่องอื่นๆว่าการปฏิวัติอะไรพวกนั้นแมร่งไม่สมจริงและเป็นไปไม่ได้ กูชอบความคิดเขานะ สวนกระแสดี แต่จะว่าคนเขียนไทม์ก็ไม่ได้ว่ะมึง กูลองไปอ่านคอมเม้นต์มา คนเขียนยังเด็กอยู่เลย เห็นเรียกคนอื่นว่าพี่ตลอด คงจะประสบการณ์ไม่เยอะว่ะ
>>201 ใช่ๆ กูเห็นมีคนทักคนเขียนด้วยเว้ยว่าเหมือนไฟนอลเจ็ดแต่คนเขียนก็ออกมาค้านหัวชนฝาว่าไม่เหมือน เรื่องที่นางลอกนี่ ใช่เรื่องนี้เหรอวะ กูนึกว่าเป็นอีกเรื่อง แต่กูเชื่อนะว่าคนไหนที่มีพรสวรรค์จริงๆ ต่อให้โดนลอกแค่ไหน เขาก็จะนำหน้าคนขี้ลอกหนึ่งก้าวตลอด เพราะทุกอย่างอยู่ในหัวของเขา เขาสามารถสร้างสรรค์งานใหม่ๆได้เสมอ ในขณะที่คนลอกก็เอาแต่ลอกไปว่ะ
>>202 กูอ่านเกือบหมดล่ะ พอดีคนรู้จักกูก็แข่งอยู่(แต่กูว่าไม่ชนะแน่ๆ กูอ่านแล้วกูเฉยยยย) แต่บางเรื่องกูก็เว้นเอาไว้บ้าง อย่าง EN20 เดี๋ยวกูอ่านแน่ เห็นเพื่อนบอกว่าดีแต่ยาว มากิอาร์ กับ จอมมาทั้งเจ็ดก็เหมือนกัน รอกูเคลียร์งานก่อน
บุรุษไปรษณีย์กูว่าบรรยายดีเลยมึง แต่บางทีอาจจะไม่ใช่แนวกูว่ะ คงน่าจะเป็นความชอบส่วนตัว

>>202 บุรุษไปรษณีย์แม่งกุงงเลย ไปประกวดนิยายสืบสวนแทนแฟนตาซีดีกว่าป่าวว่ะ

พูดถึงประกวดเอนเธอร์ มีปีนึงที่ใช้รามเกียรติ์มาเล่นกับเนื้อเรื่องอะ ที่พระเอกมีเชื้อสายทศกัณฐ์ น้องชายสองคน(คนละแม่กับพระเอก) คนนึงได้พลังของพระราม อีกคนได้พลังของหนุมานอ่ะ กูอยากอ่านต่อมาก พูดตรงๆ คือกูชอบพระเอกคนนี้ม๊ากมาก คนเขียนเขาไปแต่งที่ไหนเพิ่มป่าววะ หรือใครในนี้รู้จักคนเขียน ช่วยบอกเขาทีว่ามีคนรออ่านตรงนี้อยู่คนนึง

>>203 เรื่องหัวใจจักรกลไม่ใช่ประเด็นมึง ตอนนี้เขากำลังปลูกถ่ายหัวใจเทียมให้คนอยู่นี่ หรือปลูกถ่ายได้แล้ววะ? อันนี้กูจำไม่ได้ เพราะงั้นกูถือว่าไม่ใช่ประเด็น 5555

>>206 แต่ทำไมกูอ่านแล้วเหมือนมันกำลังเล่นประเด็นที่พระเอกเป็นมิวแทนต์เพราะหัวใจจักรกลวะ
ที่ตัวผู้คุมมันบอกว่าหุ่นแสกนจนพังเพราะแยกไม่ได้
ถ้าเทียบกับความจริงแล้ว หัวใจจักรกลก็ไม่ต่างกับพวกแขนขาเทียม ไตเทียม เลยนะ
อย่างนี้คนพิการที่ใช้อวัยวะเทียมก็มิวแทนต์ละ

ถ้ากูตั้งชื่อนิยายแล้วดันไปซ้ำกับคนที่แต่งก่อนหน้าต้องเปลี่ยนไหมวะ คือเขายังไม่ได้ตีพิมพ์นะ แต่แต่งมาก่อนกูเกือบสองปีแล้วแต่ยังไม่จบหายเงียบ แต่กูเองก็แต่งมาปีกว่าก็เกือบจะจบแล้ว ไม่อยากเปลี่ยนอะมึง แค่ซ้ำกันตรงชื่ออังกฤษแต่ชื่อไทยไม่เหมือนนี่ยังพอผ่านได้เปล่าวะ

>>208 หนังสือในท้องตลาดที่ชื่อซ้ำก็มีเยอะแยะเมิง กลัวไร
เช่น นิยายการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่อง เซนจูรี่ นิยายฝรั่งชื่อเรื่อง เซนจูรี่ ก็มี

>>208 มันก็ไม่น่าเป็นไรหรอก แต่ถ้าชื่อมันซ้ำเกินไปเวลาคนหาเรื่องมึงมันอาจขึ้นเรื่องอื่นแทนได้

โอเค งั้นกูก็ใช้ชื่อเดิมไม่ต้องเปลี่ยนละ ขอบใจนะเพื่อนโม่ง

มึงว่า Enter ปีนี้ใครจะชนะ

>>212 กูว่าไทม์ เพราะดูกรรมการอวยหนักมาก
แต่ในใจกูอยากให้มาสคอตชนะว่ะ อยากอ่านอะไรที่ไม่ใช่ดิสโทเปียกับปฏิวัติโดยเด็ก กูไม่ถูกกับYAด้วย

>>213 โทษนะ เพื่อนโม่ง อะไรคือYA

>>214 young adults?

>>215 ขอบคุณมากๆ

>>213 จริง ตอนนี้กระแสดิสโทเปียมาเพราะหนังด้วย แต่กูก็แอบเชียร์หลุยส์นะ จางซื่อชวนก็โอเค

>>213 กูไปไล่อ่านบทที่ห้ามาหลายเรื่อง กูว่ากูคงจะเชียร์มาสคอตเหมือนกับมึง เป็นบทที่ห้าที่กูประทับใจที่สุดแล้ว

ตอนเด็กๆกูสนุกกับการเขียน พอโตเลยหันมาเรียนด้านนี้ ก็ได้เรียนรู้อะไรเยอะขึ้นและเจอคนที่เก่งกว่า ตั้งแต่นั้นมากูก็ยิ่งกดดันว่ะ กูไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เอาแต่คิดว่าต้องเขียนออกมาให้เพอเฟคที่สุด ให้ดีที่สุดไรงี้ จนสุดท้ายก็เครียดจนห่างหายจากการเขียนไปพักใหญ่ทีเดียว ตอนนี้กลับมาเขียนเหมือนเดิมแล้วเพราะตัดไม่ขาดจริงๆ กูปลงแล้ว กะว่าจะกลับไปสนุกกัยการเขียนเหมือนเดิม ใจนึงก็อยากได้คำวิจารณ์นะ แต่อีกใจก็คิดว่ายังไม่พร้อมว่ะ กูว่าจะรับฟังแล้วเก็บไว้ใช้ทีหลังตอนกูมั่นใจกว่านี้ว่ะ แต่ก็กลัวอีกว่ามันจะกลายเป็นกูเอาแต่หนีนี่สิ ก็กลับมากดดันอีกรอบเลยแม่ง สรุปคือกูยังอยากสนุกกับการเขียน เขียนช้าๆไปเรื่อยๆจนได้ความมั่นใจกลับมาก่อนว่ะ หลังจากนั้นตงค่อยว่ากันอีกที ถึงไม่รู้ว่าจะสำเร็จมั้ยหรือใช้เวลานานแค่ไหนก็เถอะ...

ปกติถ้าเขียนแล้ว ตัวเองรู้สึกไม่สนุก
ไม่หยุดเขียนเรื่องนั้น ก็ต้องกลับมาปรับปรุงให้เข้ารูปเข้ารอย
กูยอมรับอย่างหนึ่งคืออารมณ์ในการเขียน ถ้าไม่มีเนี่ย ยังไงเรื่องก็ไม่ไป
ซ้ำรู้สึกทรมารตัวเองยังไงก็ไม่รู้

กูมีปัญหากับการบรรยายฉากแนวๆโรแมนติคว่ะ พอถามได้ไหม? ไม่รู้เก่าๆมีถามไว้ยัง แต่อ่านๆดุแล้วไม่เจอนะ ถ้ากูไม่เห้นก็ขอโทษด้วย ตาลายสัสๆ

เอนเทอร์ประกาศผลคนเข้ารอบหกคนแล้วเว้ย พวกเมริงงงงง

>>222 ใครมั่งวะ

>>223 สามเรื่องแรกที่เข้ารอบเมื่อสัปดาห์ที่แล้วก็เรื่อง ไทม์ บุรุษไปรษณีย์ วันวาล
สามเรื่องที่เข้ารอบสัปดาห์นี้ก็ อาร์ติซาน จางซื่อซวน นิทานหายนะ
กูไม่รู้จะเชียร์ใครเลยมึง ไม่ชอบซักเรื่อง กูว่าถ้าหนึ่งในหกเรื่องนี้ชนะ กูก็คงไม่ซื้อหนังสือเค้าว่ะ
บางเรื่องที่ตกรอบไป กูยังชอบมากกว่า กูอยากให้พวกเขาลงต่อในเด็กดีว่ะ

>>224 เมิงลองอ่านดูยัง กูว่า3-4 เรื่องสนุกเลยนะ แต่คงแล้วแต่รสนิยม

>>225 อ่านแล้วกูถึงมาบ่นไงเมิง คงเป็นความชอบส่วนตัวของกูมั้ง

กูถามห้องนี้ได้ไหม กรุ๊ปปล่อยของบึ้มไปแล้วหรือวะ กูไม่ได้เข้าไปพักนึงอยู่ๆก็หายไป

พดดีแต่งนิยายอยู่เรื่องหนึ่ง จีนโบราณนะ เพื่อนโม่ง
แล้วคิดในใจไว้ว่าตอนจบพระเอกน่าจะมีกับนางเอกหลายคน ( 6-7 คน)
กับแบบคิดว่าใช่ที่สุดคนเดียว (คนอื่นๆ แบบอกหักไปตามๆ กัน)

คนอ่านระบุเพศว่า คนอ่านผู้หญิง แบบไหนจะชอบมากกว่ากัน

ส่วน คนอ่านผู้ชาย ที่ลองเกริ่นๆ คงชอบแบบฮาเร็มอยู่แล้ว

>>228 กูเลือกคนเดียววะ คือเอาฮาเร็มแล้วกูยี้มากยกเว้นเรื่องที่มันใช้จริงๆกูถึงไม่ค่อยเป็นอะไร

>>228 กูคงแนวคล้ายเรื่องschool of the wildว่ะเหมือนจะฮาเรมแต่สุดท้ายก็ปรากฎว่าควีนคือคนที่ใช่ อันนั้นกูโอเลย

>>228 ยุคก่อนมีหลายเมียไม่ผิดนะ ถ้ามึงอยากจบแนวนี้ก็ต้องทำให้พระเอกดีงามและสร้า่งสตอรี่ให้คนอ่านเชื่อว่ารักจริง อย่างเจาะเวลากับพยัคฆราชก็มีหลายเมียแต่ผู้หญิงก็ชอบกัน สำคัญที่สุดคือเรื่องของมึงทำให้คนอ่านยอมรับได้รึป่าว

>>231 นี่แหละที่กูกลัวสุด ลองยังสองจิตสองใจจะเอายังไงดีอยู่

ถ้าจะมีหลายเมียตามยุคสมัยกูก็เข้าใจ แต่ยังไงกูก็ยี้ฮาเร็มอยู่ดี

>>230 สรุปเลือกควีนแล้วเหรอเราอ่านถึงช่วงควีนหายพระเอกลังเลสับสน โคตรรำคาญพระเอกเลย

>>234 มันอวยซะขนาดนั้น แต่กูชอบดัลดัลมากกว่าวะ

>>234 ควีนว่ะมึง กูชอบดัลดัลนะแต่ดูมีแววไปคู่กับคนอื่น ดีแล้วมึง กูเริ่มหมั่นไส้พระเอกเบาๆ

เออมึง คืองี้นะ กูพล้อตนิยายคร่าวๆไว้ 2 เรื่อง ซึ่งนิสัยพระเอกนางเอก 2 เรื่องนี้แม่งคล้ายกัน ประเด็นคือกูจะให้สองเรื่องนี้ใช้นามปากกาคนละอันกันมัน สมมุติถ้าคนอ่านได้อ่านทั้ง 2 เรื่องจะมันจะมองว่าก้อปรึเปล่าวะ หรือนี่คิดมากไปเอง ;-;

>>237 นิสัยคล้ายไม่น่าเป็นไรนะมึง กูอ่านสิบเรื่องมันก็มีตัวละครนิสัยซ้ำกันสักเรื่องสองเรื่องละ(และอาจไม่ใช้แค่คนเดียวด้วย)

ประกาศรางวัลชนะเลิศแล้วนะเมิง เอนเธอร์
ที่1 INCOGNITO
ที่2 จางซื่อชวน
ที่3 หลุยส์

>>239 เบสตี้ไม่ติดใช่ป่ะ กูยังรู้สึกแปลกๆกับข่าวที่ว่าเคยลอกกับนิยายที่ส่งเป็นภาคต่อ อยากรู้เรื่องต้องอ่านให้ครบน่ะ

ถ้ากูวางคาแรคเตอร์สาวๆในนิยายแบบตามสูตร เช่นสาวห้าว สาวคูล สาวร่าเริง สาวซึนไรอย่างนี้มันจะดูคิโม่ยเป่าวะ ถ้าให้ลักษณะนิสัยคล้ายๆกันหรือเรียลไปมันจะทำให้นิยายดูจืดมั้ย

>>240 ช่าย ไม่ติดหนึ่งในสาม เรื่องลอกอะไรนี่ไม่รู้นะ แต่เขาส่งนิยายภาคสองมาก่อนภาคหนึ่งว่ะ คืออ่านมากุก้งงๆ เลย อยู่ๆเหมือนอ่านมาเจอแก่นเรื่องเฉยๆ

>>241 จริงๆก็แล้วแต่เรื่องมึงนะถ้าแนวแฟนตาซีเบียวๆก็คงไม่ต้องเรียลขนาดนั้น แต่ถ้ามันตามเทมเพลตสาวซึน สาวคูล อะไรแบบนี้เกินไปมันจะน่าเบื่อวะ แบบอะไรกันตัวละครแบบนี้อีกแล้วเหรอ ได้อารมณ์สาวปั๊มโรงงานวะ

>>242 กูก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมาก แค่เห็นเขาพูดๆกัน แต่เอาภาคสองลงประกวดนี่มันยังไงๆอยู่นะ อธิบายไม่ถูกว่ะ คืออ่านตอนแรกผ่านๆ กูว่าภาษาก็โออยู่นะ แต่มานึกว่ากูต้องตามอ่านทุกภาคเพื่อจะได้เข้าใจนี่มันก็ไม่ใช่อ่ะ

>>245 เฮ้ยกุไปอ่านตอนล่าสุดในหน้าประกวดมา มันก็บอกนะว่าอันเก่าแค่ภาคเสริม ไม่ต้องอ่านก็ได้ หรือกุจะเข้าใจผิดไปวะ

กูไม่รู้ว่าต้องไปมู้ไหน แต่ขอพื้นที่มู้นี้แล้วกัน กูอัดอั้นตันใจจริงๆ
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=815674155178248&set=a.803123763099954.1073741866.100002070135583&type=3&theater

อีห่านี่แชร์กันเป็นพัน แต่แม่งมั่วชิบหาย กูหงุดหงิดที่แม่งเขียนอะไรมั่วๆเหมือนให้ความรู้คนอื่น แต่จริงๆแม่งไม่ได้รู้จริง หลักฐานมีตรงไหนเหรอที่บอกว่าอันนี้เป็นต้นฉบับของฝรั่งเศสจริงๆ แค่ชื่อ Blanchette อ่านเป็นบลันเชตเต้ก็ผิดแล้วอีสัส ยังจะมีน้ำหน้ามาแถอีก

จริงอยู่ว่าต้นฉบับของหนูน้อยหมวกแดงตีพิมพ์ครั้งแรกที่ฝรั่งเศสโดยชาร์ล แปร์โรต์ ก่อนที่พี่น้องตระกูลกริมม์จะเอาไปรวบรวมใหม่แล้วเปลี่ยนบางส่วน แต่เนื้อหามันไม่ใช่แบบนี้ค่ะอีดอก แค่มึงหาว่า Le petit chaperon rouge Perreux แม่งก็มีมาให้อ่านแล้วว่าเป็นเรื่องราวยังไง อ่านฝรั่งเศสไม่ออกก็มีแปลอังกฤษให้อ่าน ไม่มีหนูน้อยหมวกแดงขี้ หรือว่าหมาป่าเป็นพระเอกเหี้ยอะไรหรอก เพราะตัวแปร์โรต์ก็เขียนสรุปให้เองด้วยซ้ำว่าเนื้อเรื่องมันต้องการสื่อว่าเด็กสาวไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้า นี่เหี้ยอะไรก็ไม่รู้

เวอร์ชั่นอื่นๆถึงจะเนื้อหาแตกต่างกันบ้างแต่ก็จะคล้ายๆกัน บางเวอร์ชั่นของฝรั่งเศสหมาป่าเหี้ยขนาดเอาเนื้อยายให้หนูน้อยหมวกแดงกิน กริมม์เพิ่มคนตัดไม้/นายพราน มาช่วยหนูน้อยหมวกแดง ถ้าเป็นเวอร์ชั่นที่เล่าในอิตาลีก็จะเฟมินิสต์หน่อยแบบว่าหนูน้อยหมวกแดงฉลาดสามารถจัดการหมาป่าได้ด้วยตัวเอง แต่อันนี้คือไรอ่ะมึงงงง เหี้ยเอ๊ยยยย

>>245 เหรอ ไม่รู้สิ กูอ่านแค่ผ่านๆน่ะ
>>246 อะไรของแม่ง กูอ่านไม่จบว่ะ รู้สึกมั่วๆชอบกล

>>246 ขอต้นฉบับที่มีเนื้อความตามที่มันเขียนมาที

>>248 มันจะไปมีได้ยังไง กูว่ามันมั่ว ทำนองเขียนมั่วๆแล้วไม่คิดว่าจะดังขนาดนั้นมั้ง มันบอกมันเคยได้ยินมา เดี๋ยวจะหาหลักฐานมาประกอบ แถมบอกว่าให้ลองไปกูเกิ้ลหาดูมีแน่ๆ กูนี่อุตส่าห์ไปหากูเกิ้ลว่า blanchette le petit chaperon rouge แม่งไม่มีข้อมูลเหี้ยนี่ด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าเป็นต้นฉบับภาษาฝรั่งเศสบ้านไหนที่หาเป็นภาษาฝรั่งเศสยังค้นไม่เจอ

กุว่าน่าจะหมายถึง Blanchette ที่มาจากนิทาน The True History of Little Golden-Hood ของ Charles Marelles มากกว่า เป็นหนูน้อยหมวกแดงอีกเวอร์ชั่นหนึ่ง ซึ่งเนื้อเรื่องแม่งคนละเรื่องกับไอ้ที่แชร์ๆ กันมาเลย เวอร์ชั่นที่เขาแชร์ กุไม่เคยอ่านเจอที่ไหนเหมือนกัน

>>246 กูสงสัย เห็นบอกอยู่เนเธอแลนด์ ภาษาเค้าอ่านงี้ได้มั้ยวะ เข้าไปดูเฟสกับทวิตยังไม่เห็นอาการเบียวเท่าไหร่แต่ไม่แน่ใจว่ะ โตยังวะเนี่ย

มึง กูมีอะไรจะบ่น คือตอนนี้กูเอียนความที่คนแม่งบอกนิยายกูดีว่ะ กูแม่งเขียนนิยายรักใช่ปะ แล้วกูไม่ใช่สายหลัก พระเอกกูบ้าน นางเอกกูก็บ้าน เขียนนิยายวาย กูก็ไม่ใช่สายโหดเถื่อนเป็นสายดราม่าเล่นกับความรู้สึก ปมวัยเด็กที่เคยผ่านความรุนแรงในครอบครัวมาแบบนี้
คือจริงๆ กูควรดีใจนะที่เขาบอกนิยายดี แต่คือกูเริ่มเอียน กูโดนบก. ดองเพราะบอกว่านิยายกูดีแต่ไม่ใช่กระแส พอกูถามว่ามีปัญหาอะไรให้แก้ไข พวกพล็อตเรื่องหรือภาษา แม่งก็บอกกูว่าไม่มี แต่มันเป็นเรื่องกระแส ไม่อยากให้แก้ไขเลย ดีแล้ว แต่กระแสมันไม่ดี กูแบบ เอ้า... สรุปกูต้องทำยังไงไหนบอกกูสิ
คือกูก็ดีใจนะที่นิยายโดนเรียกว่าดี แต่แม่งแบบ... เฮ้ย นิยายกูดีแล้วก็ดอง แม่งเป็นความรู้สึกที่เจ็บใจเสียฉิบ กูแม่งขาดความมั่นใจมากตอนนี้ กูมีความสุขมากตอนที่เขียนนิยายที่เขาบอกว่าดี ชอบมากที่จะศึกษา ใส่ปมเล็กๆ น้อยๆ หรือเรื่องที่ไม่เพ้อฝัน ชอบใส่ปมด้านจิตวิทยา แต่แม่ง กูรู้สึกเหมือนที่กูทำมาไร้ค่า สมัยกูเป็นเด็กจูนิเบียว กูเขียนเหี้ยอะไรไม่รู้ ภาษาก็ห่วย อีโมติคอนก็มี พล็อตแม่งกลวงๆ แต่เสือกคนชอบ คนอ่านเยอะ อยู่ในกระแส คือกูก็โตขึ้นแล้ว กูกลับไปเขียนอะไรแบบนั้นแล้วแม่งมีความขัดแย้งในตัวว่ะ แล้วกูก็ทำใจไม่ได้ถ้ากูจะไปเขียนแนวพระเอกเป็นมาเฟียปล้ำนางเอกโดยไม่ได้รับความผิดด้วย กูควรทำยังไงดีวะ ตอนนี้ลึกๆ ในใจกูอยากได้จุดยืนในชั้นหนังสือหรือในวงการบ้าง ไม่ใช่แบบ ชมกูแต่ฉุดกูให้เจอเรื่องเหี้ยๆ ทิ้งกูไว้กลางทางแบบนี้อ่ะ แม่ง

>>252 อ่านแล้วจุกจัง...

>>252 มึงไม่ต้องแก้ เอาจริงๆนิยายมึงมันก็มีกลุ่มตลาดรองรับ กูก็อยู่ในกลุ่มตลาดนั้น สนพอาจจะไม่เข้ากับสไตล์มึง ลองหาดูก่อน ไม่ต้องแก้งาน ของมันดีก็ไม่มีอะไรต้องแก้

กู >>252 ขอบคุณมาก แต่แม่ง เจ็บใจชิบหาย เจ็บใจสัดๆ ยอมให้ด่าว่างานไม่ดีน่าจะดีกว่าการโดนบอกว่างานดีแต่ขายไม่ได้อีก ฟักมาก

>>255 มึงลองเพิ่มฉากกระแสเข้าไปในช่วงกำลังคลายปมมั้ย เผื่อคนอ่านจะได้ไม่จุกมาก เครียดครึ่งนึง กระแสครึ่งนึง ถือว่าชาเล้นตัวเองใหม่ว่าจะทำไงให้มันลงตัวอย่างละครึ่ง

>>256 ขอบคุณมากเว้ย กูกำลังหาจุดสมดุลอยู่ แต่ยอมรับว่าเสียสูญไปหน่อยเจอแบบนี้เข้าไป บก. กูแม่งบอกว่า เดี๋ยวนี้เด็กๆ อ่านเยอะ ไม่ชอบเรื่องมีสาระ เรื่องหนักๆ เรื่องจริงจัง กูแม่งชอบทุกอย่างที่พูดมา ก็ว่าแม่งทำไมหาอ่านอะไรแบบที่ชอบยากฉิบ

>>257 ลองลงในเน็ตดูฐานกระแสก่อนมั้ย ไม่ก็เลือกสนพ.ที่โตขึ้นมานิดนึง

>>258 กูลงในเน็ตไปแล้วแหละ แต่ไม่เวิร์ก555555555555

>>259 งั้นทำใจว่ะ... แต่กูเชื่อว่าถ้าของมึงดีจริงๆ ซักวันก็ต้องคนเห็นคุณค่านะ... น้ำเน่าไปไหมวะ...

>>260 ขอบใจว่ะ ถึงแม้จะน้ำเน่าแต่กูสัมผัสได้ ถุยยย

กูว่าลงเน็ตมึงก็ต้องหาวิธีโปรโมทหน่อยนะแบบถ้าลง dek-d กูก็ไม่ไปขุดหาหรอก ไปเสนอหน้าเอาลิงค์ไปโฆษณาในกลุ่มที่ดูแล้วน่าจะอ่านงานมึง(ก็คงไม่ใช้กลุ่มเด็กๆ)อะไรแบบนี้วะ

มึงก็พิมพ์ขายเองเลย เปิดพรีออเดอร์แล้วจัดไป จะได้ไม่ต้องรอกระแส กูบอกเลยการรอให้กระแสมาทางมึงไม่ทำให้มึงมีจุดยืนได้หรอก เพราะถึงตอนนั้นพวกที่มีแฟนคลับมากๆ มันก็เอาไปแดกหมดแล้ว มึงต้องเดินไปข้างหน้าถึงมันจะลำบากก็ตาม ถ้านิยายมึงดีคนอ่านแล้วติด เดี๋ยวมันก็ขายได้มากขึ้นเรื่อยๆ เอง เดี๋ยวมึงก็มีจุดยืนที่มึงอยากมี

ขอบคุณทุกคนมาก กูกำลังหาทางอื่นในการลงนอกจากเด็กดีอยู่ เรื่องพิมพ์เอง กูเคยพิมพ์เองอยู่สามสี่เล่ม ยิ่งเปลี่ยนมาแนวโตขึ้น ดราม่าขึ้นยิ่งไปไม่รอดว่ะ คนอ่านน้อย แล้วนิยายรักทั่วไป (ไม่วาย,ไม่สายเถื่อน,ไม่สายหื่น) แฟนคลับที่จะซื้อก็น้อยด้วย กูจะพยายาม

>>264 กูอยากอ่านงานมึงเลยยย

>>265 ขอบคุณที่อยากอ่านนะแต่กูกลัวโม่งแหกว่ะ *กำโม่งแน่นมาก*

มึง เอ่อ กูไม่รู้ตรงนี้ถูกรึเปล่า แต่ถ้าใครรู้ ช่วยรบกวนแนะนำหนังสือที่มีบทบรรยายรูปลักษณ์ นิสัยตัวละครแบบที่คิดว่าดีสำหรับตอนอ่านมาให้หน่อยได้มั้ย(คือกูชอบบทบรรยายแบบไม่เวิ่นเว้อ เห็นภาพชัดเจน แล้วก็ไม่เลี่ยนน่ะนะ) จะเอาไปให้เพื่อนอ่าน
[บ่นนิด(ไม่ใช่นินทานะเพราะกูบอกเพื่อนกูไปตรงๆละ) คือ ถ้าพวกมึงนึกภาพการบรรยายแบบแจ่มใสออก อย่างแบบ ผมสีถ่านชาโคลผสมกับสีมอคค่า ไล่โคนด้วยสีสันแสบตาอย่างส้มซันคิสต์ ริมฝีปากทาด้วยลิปของชาแนล ดวงตาอ่อนหวานของเธอหรี่ลงอย่างอ่อนโยน เม็ดอัลมอนด์สีน้ำตาลอ่อนหวานซึ้งกลอกไปมาราวจะยั่วยวน ร่างบาง แขนบาง ตัวบาง ข้อเท้าบาง ข้อศอกบาง(อันนี้กูงงแล้วนะ แต่แม่งมีตาบางด้วย..มันเป็นไงวะ..) คือแบบ บางคำก็โอเคอยู่นะ แต่โผล่มาบ่อยเกินไปมั้ย อย่างอ่านสามบรรทัดจบ ร่างบางมา สองบรรทัดจบ ใบหน้าหวานอมเปรี้ยว(?)มาอีกเป็นชุด บางทีก็แบบ บรรยายความงามตลอด แบบจะเดินจะยืนยังต้องพรรณนาความสวยแทบจะทุกวินาทีจนกูเอากระดาษตบหัวมัน นี่มึงจะเเต่งบทนารีปราโมทย์รึไงคะสัส]

>>267 โอ๊ย กูมารอด้วย แค่บรรยายผมสีธรรมดาก็ว่ายากแล้วนะ อย่างผมสีดำรัตติกาลกูยังพอทน แต่ไอ้ผมสีชาโคลห่านี่มันอาร๊ายยย!! แล้วข้อเท้าบางกับข้อศอกบางคือ? เกิดมาเพิ่งเคยได้ยินวุ้ย ตาบางนี่ตารีเล็กไรงี้ป่ะ แต่แบบ... /กุมขมับ
กูสายนิยายแฟนตาซี ตอนเด็กชอบนะเว้ย การบรรยายความงามตลอดเวลาน่ะ แบบแต่งเก่งว่ะ แต่พอโตมา เอิ่ม รำคาญสุดๆ

>>268 ฮือ เนอะมึง...เมื่อก่อนกูก็อ่านของกัลฐิดาและบลาๆอย่างไม่ขัดตานะ แต่พอโตขึ้นมาแล้วแบบ อ่านสะดุด อ่านสะดุด นี่จะเดินไปตลาดรึไปงานพรอมกันคะเนี่ย555//ชาโคลรู้สึกจะเป็นถ่านดำๆ แต่พอกูขอให้มันอธิบาย มันก็บอกให้กูไปกูเกิ้ลเอาเอง..แต่ตาบางนี่มันไม่ได้อธิบายกู..ข้อศอกบางด้วย แต่กูเกินจะทนกับบรรดาแบรนด์เนมทั้งหลายที่มันยกขโยงมา..เพราะตัวเอกแม่งเป็นนักเรียนโรงเรียนรัฐ บ้านจนด้วย นางเลยขอทุนโรงเรียนอยู่ แล้วแบบ แชนเนล? แอร์เมส? ดิออร์ ?ไนกี้? เวอร์ซาเช่?(คือกูไม่ค่อยสนพวกของแบรนด์เท่าไหร่ แต่ดูมันจะสนชิบหายจนกูสงสัยว่านี่มึงได้ค่าโฆษณามาปะวะ) แม่งโคตรจะไม่ดูบริบทเล้ยย

>>267 มันก็เยอะนะถ้าไม่ใช่นิยายรักๆ หรือแฟนตาซีเด็กเขียน คิดว่ามันอยู่ที่นิยายแต่ละเรื่องด้วยมั้ยนะ อย่างกูอ่านพวกนิยายทั่วไป สืบสวน มันมีตัวละครหลากหลายประเภท ทั้งคนแก่ คนหนุ่ม คนอ้วน คนผอม จมูกบี้แบน จมูกโด่ง ใบหน้ากลม ใบหน้ารูปไข่ คนหน้าตาดีในเรื่องก็เลยจะไม่พร่ำเพรื่อก็จะบรรยายผ่านจากมีสาวๆ หรือหนุ่มเข้ามาทัก หรือมีบริบทที่ทำให้เข้าใจว่าคนนี้มีเสน่หฺ์และเจ้าชู้ บลาๆ ก็ว่าไป

ขณะที่นิยายที่เน้นว่าทุกคนหน้าตาดีหมด แบบนี้แหละจะปวดหัวเพราะมึงจะเจอชุดคำซ้ำซาก (มึงบอกเขาแก้มตอบ ผิวซีด หรือมีกระก็ไม่ได้ จะบอกตัวอ้วนเผละหรือผอมเป็นไม่เสียบผีก็ลำบาก) เลยออกมาเป็นการเปรียบเปรยอะไรประหลาดๆ เยอะมาก คือสีตา/สีผมสารพัดจะหาพืชพันธุ์บนโลกมาเปรียบ ตาแม่งก็กลมหรือคมได้อย่างเดียว มีช่วงนึงนิยายรักกูนี่เห็นเอะอะก็ทรงรากไทรๆ โวะ ไม่มีทรงอื่นกันหรือไงวะ หัวล้านได้มั้ย รองทรงก็ยังดีเป็นต้น

ส่วนแบรนด์กูไม่ชอบการบรรยายแบบประโคมแบรนด์มาก คือบางทีพอใส่ไปเยอะๆ กูว่าคนเขียนดูแบบสงสัยตอนเขียนเพิ่งเคยรวยเหรอเขียนมารัวๆ นึกภาพแล้วมันออกมาไม่น่าจะเข้ากันเท่าไรว่ะ อันที่จริงชอบพวกบรรยายเสื้อแบบไหนๆ ไปมากกว่า จะสเวตเตอร์ จะเดนิม แจ๊คเกต หรือนุ่งผ้าซิ่นก็ว่ามา อันนี้ทำได้หลากหลายกว่าบรรยายหน้าตาอีก

ไปๆมาๆ เหมือนแค่มาบ่นมากกว่าเลย 55+

>>269 คืออย่างน้อยขอให้อ่านแล้วนึกภาพในหัวเลยได้ป่ะ เผื่อกูอ่านนอกบ้านไม่มีเนท หาอากู๋ไม่ได้ให้ทำไง ต้องจำกลับมาหาที่บ้านเหรอ แล้วอ่านไปค้นไปเนี่ยนะมึ้ง ไม่ใช่นะเว้ย
>>270 เออว่ะ บรรยายเสื้อผ้ายี่กูค่อนข้างชอบนะ ต้องมาหาว่าไอ้นี่เรียกยังไงๆ ไหนจะต้องตามแฟชั่นอีก 555 แต่กูไม่ใส่แบรนด์เพราะมันก็แค่ชื่อเนอะ อย่างลิปชาแนลที่ว่า ลิปเนื้ออะไร? ลิปสีไหน? ก็ไม่บอก บอกแต่ยี่ห้อ...

>>271 เป็นเหตุผลนึงที่ไม่ชอบการบรรยายด้วยยี่ห้อว่ะ คือแฟชั่นมันตามกระแสด้วย ให้ความรู้สึกไม่กี่ปีมาอ่านใหม่ความรู้สึกมันก็เปลี่ยนว่ะ และอย่างที่มึงบอกคือมันบรรยายแค่ ฉันถือกระเป๋าแอร์เมสโก้หรู แต่มึงไม่สามารถบอกรุ่นมันได้ ใส่ได้แค่ limited กูว่ามันดูทื่อพิลึก

ว่าไปเลยนึกออก การบรรยายพวกแบรนด์เนม นึกถึง คำสารภาพของสาวนักช๊อป ว่ะ กูว่าเรื่องนี้ถือว่ามึงจะได้เห็นความคลั่งแบรนด์ของอีนางเอก มีการพูดถึงแบรนด์ต่างๆ หรือเวลามันพล่ามเสื้อผ้าดีอยู่นะ แต่ต้องทนความเหี้ยของอีนางเอกได้หน่อย เพราะมันเป็นพวก chic lit น่ะ 555+

>>267 เหี้ยไรเนี่ย กูอ่านแล้วคันคอจริงๆ เมื่อก่อนก็อ่านได้นะพวกบรรยายฟุ้งๆฉากหลังเป็นสีชมพู นางเอกต้องสวยตลอดเวลา แต่ตอนนี้อ่านแล้วขนลุกแปลกๆ

>>272 เรื่องนั้นกูมันมากเวลาอ่านนางเอกพูดเรื่องแบรนด์ รู้สึกแด๊ะแด๋ตามนางขึ้นมาทันที

>>274 กูมันส์เวลานางแม่งสร้างเรื่อง ก่อปัญหาแล้วหมักหมม อ่านไปเครียดแทนอีนี่ ยิ่งตอนความจะแตก กูแบบโอ้ยย ไม่อยากเห็นเสี้ยววินาทีนั้นเล้ยยยย (แต่งานคนนี้เป็นแบบนี้ทุกครั้ง นางเอกต้องเจอสถานการณ์ทุกอย่างวินาศสันตะโรแล้ว) โทษทีที่นอกเรื่อง 55+

เทียบกับนิยายฝรั่งนะ แทบไม่มีบรรยายสีผมสีตาเลย ยกเว้นตัวหลักจริง ๆ บางเรื่องน้องนางเอกผมสีไรยังจำไม่ได้ เพราะเขาไม่ค่อยบรรยาย ทั้ง ๆ ที่เขามีผม/ตาหลากสีนะ ของไทยมันก็มีแค่ดำกะน้ำตาลเข้มป่ะ จะบรรยายไรมากมาย

แต่พอเป็นแฟนตาซีนะ เล่นสีเป็นลูกกวาดกันเลยว่ะ สงสัยเก็บกดที่ประเทศเราไม่หลากสี
กูเคยอ่านเรื่องนึงมีตาแดง 2 คน นางเอกตอนแรกว่าแดงอาทิตย์ตก อีกคนแดงเชอร์รี่ แต่อ่าน ๆ ไปแม่งกลายเป็นแดงสตอเบอรรี่มั้ง กุหลาบมั้ง เลือดมั้ง กูเริ่มงง ว่าสรุปยังไงเลยเลิกอ่านมันเลย รำคาญ

>>276 ติดมาจากบารามอสมั่ง แต่แฟนตาซี(ที่อิงการ์ตูน)มันมีความหลากหลายทางธรรมชาติ ต้องบรรยายสิ่งที่มันไม่ปกติในโลกกูก็พอให้อภัยนะ แต่ถ้าไม่เด่นจริงอย่าย้ำทุกๆรอบเถอะ พูดรอบสองรอบตอนช่วงเปิดตัวหรือบรรยายความงามก็พอ เกลียดมากเลยไอ้จำพวกใช้ลักษณะทางร่างกายเป็นสัพนามจำพวกเจ้าของดวงตาสีXXX ผมสีYYY บรรยายด้วยชื่อหรืออย่างน้อยก็ฉายาเถอะ

แล้วแต่คนนะ แต่กูไม่แนะนำให้มึงใส่ฉากดราม่ามากเกินความจำเป็นวะ ยิงศีลธรรมแบบตายตัว
ดัดจริตในละครไทยนี่อย่าใส่เด็ดขาดวะ แล้วฐานข้อมูลทำให้แน่นด้วย

>>277 กูโอเคนะ ถ้าใช้บรรยายตัวละครหลักหรือมีลักษณะเด่น แต่ถ้าแม่งมาเป็นคำขยายสีแบบ >>276 นี่ก็ไม่ไหวว่ะ หรือถ้าตัวละครแม่งมีเป็นสิบ ออกฉากละหลายๆ ตัว หรือบรรยายตัวประกอบเงี้ย ใครจะไปจำกะมึ้งง

ถ้าแฟนตาซี ชอบแบบให้ใช้คำแทน บุตรแห่ง(ชื่อวงศ์) หรือจะ ผู้แทนเผ่าบลาๆ ผู้พิทักษ์จากนครบลาๆ ถ้าเป็นสีผมสารพัดสี กูว่าสู้สร้างเอกลักษณ์ไปเลย เหมือนอย่างคำสาปฟาโรห์ นังแครอลโดดเด้งด้วยการให้คนฮือฮาผมทอง ก็คือจะใช้สีอะไรก็เอาให้มันพิเศษ ไม่ใช่ ทุกคนมีสีผมโดดเด้งกันหมด อ่านไปปวดหัวเปล่าๆ ว่ะ

>>277 บรรยายด้วยชื่ออย่างเดียวก็เจอคำซ้ำกันบานเบอะน่ะสิ แล้วยิ่งถ้าเป็นฉากที่ตัวละครชายสองคนอยู่ด้วยกันก็ยิ่งยาก จะมาชายหนุ่มๆก็งงว่าหนุ่มคนไหน จะเรียกแต่ชื่อก็เยอะไป มันก็จำเป็นที่จะต้องมีลูกเล่นบ้างแบบคนตัวสูง หนุ่มร่างบาง ซึ่งไอ้สีผมเนี่ยเล่นง่ายที่สุดแล้วสำหรับเหตุการณ์คับขันแบบนี้

>>276 แฮรี่มีนะ เรื่องสีนี่เป็นจุดเด่นจุดนึงของการบรรยายเลย อย่างสีม่วงดอกไลแลคที่ล็อคฮาร์ทชอบ สีน้ำเงินเข้มของท้องฟ้ายามค่ำ สีแดงทับทิมของดัมเบิ้ลดอร์ ฯลฯ เรียกได้ว่าบรรยายเรื่องสีจนเป็นเอกลักษณ์เลย

นิยายฝรั่งเรื่องอื่นก็มีการบรรยายเรื่องสี แต่จะบอกผ่านๆ เช่น โซฟีมีผมสีบรูเน็ตกับตาสีดำเหมือนแม่ของเธอ ซึ่งรับกับทรงผมสาวทำงานของเธอ ส่วนฟรองซัวนั้นมีผมบลอนอ่อนและตาสีฟ้าสดใสตามแบบสแกนดิเนเวียน ฯลฯ

เขาจะบรรยายครั้งแรกให้เป็น first impression ไว้ว่าตลค.นี้มีลักษณะแบบนี้เพื่อให้จินตนาการถูก อย่างมากก็สองสามประโยค แล้วค่อยขยายขึ้นเมื่อรู้จักตลค.มากขึ้น แต่ของไทยคือใส่มาทีเดียวหมด มันเลยดูเฟ้อไง

ขอบเขตนิยายแฟนตาซีวัดจากอะไรวะเพื่อนโม่ง นอกเรื่องจินตนาการเหนือธรรมชาติที่มีเวทมนตร์มอนสเตอร์ พวกภูตผีวิญญาณนี่นับด้วยปะ คือกูจะแต่งนิยายที่มีพล็อตเป็นไขปริศนาที่มีวิญญาณมาข้องเกี่ยวด้วย 70% อีก 30% คือคนเป็นที่เล่นเกมไขปริศนาอดีตของวิญญาณ จะมีปีศาจมาเกี่ยวด้วยนิดหน่อยในตอนท้าย แบบนี้จะนับว่าเป็นแฟนตาซีหรือไขปริศนาดีวะ

>>283 พลังหรือสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ทั้งหมดถือเป็นแฟนตาซี แต่ถ้ามีการอธิบายโดยใช้วิทยาศาสตร์ก็เป็นsci-fiได้ อย่างพลังจิตหรือเจได

แล้วพารานอมอลมันจัดเป็นแฟนตาซีป่ะวะ

>>281 อา ปัญหาที่กูกำลังประสบเลย ฉากแบบนี้ คิดสรรพนามไม่ออกจริงๆ 555

>>284 ขอบใจ กูกระจ่างละ แต่ถ้ามีเล่นเกมทายปริศนาแนวไล่เชือด ใบ้ผิดถูกเชือดใบ้ถูกก็รอด มีผีโผล่มาพอให้รู้ว่ามีตัวตนและเป็นกุญแจสำคัญของเกม จะจัดว่าเป็นแนวระทึกขวัญหรือปริศนาดีวะ

>>285 ขึ้นอยู่กับธีมเรื่องนะมึง พารานอมอลคือสาย แต่ธีมคือรูปแบบเนื้อหา ถ้าเนื้อแนวเหนือธรรมชาติก็รักแฟนตาซี ถ้ายังอยู่ในขอบเขตปกติพิสูจน์ได้ทางวิทยาศาสตร์ก็ปกติ

เพื่อนโม่ง คำว่าเซเลสเทียลกับเฮเว่นที่แปลว่าเกี่ยวกับท้องฟ้า/สวรรค์ มันต่างกันยังไงวะ คือกูจะตั้งชื่อเมืองลอยฟ้าที่มนุษย์พยายามทำให้เป็นสวรรค์เทียม โดยมีพวกเทพในสวรรค์แท้คอยมาแกล้งป่วนอยู่พักๆ จะเรียกสวรรค์เทียมว่าเฮเว่นหรือเซเลสเทียลดีล่ะ

>>288 เรื่องของมึงสิคะ จะเรียกเฮเวนเนียหรือกรุงเทพก็ยังได้

>>288 มันคือsynonymละมั้ง เลือกอันไหนก็ได้แหละมึงตามชอบ ชื่อกรุงเทพแบบที่289พูดมาก็ฮาดีนะ

>>290 กันดั้ม00 เคยตั้งชื่อโคโลนี่ของเซเลสเชียลบีอิ้งว่ากรุงเทพนะ
ตามตัวเลยว่าเป็นเมืองที่อยู่อาศัยของเทพ

ขอบใจว่ะ ตกลงจะใช้อะไรก็ได้สินะ

ชื่ออะไรก็ได้ ขอให้บรรยายเมืองให้ตรงกับที่ต้องการสื่อก็พอ

>>292 ชื่อเมืองคือชื่อเฉพาะ ไม่มีข้อบังคับอยู่แล้ว ไม่ต้องใช้ชื่อที่แปลความหมายว่าสวรรค์โดยตรงก็ได้ หรือมึงจะตั้งว่าเซเลสเทรียลแต่เขียนเป็นเซเล้ดเที่ยวก็ไม่ผิดด้วยซ้ำ แต่แค่อาจจะดูขัดตาเฉยๆ เพราะขัดกับการทับศัพท์ปกติ

ใครช่วยแนะนำการเขียนนิยายตอนที่มีเหตุการณ์และตัวละครเยอะๆหน่อยจะได้ไหม ประมาณฉากสงคราม หรือฉากที่มีตัวละครหลายๆกลุ่มอยู่คนละที่กัน เงี้ย

>>295 ลองอ่านแฮรี่เล่ม 7 บทสงครามที่ฮอกวอร์ด นิยายของจิ่วถู มาเฟียบู๊ลิ้มเล่มหลังๆ 8 เทพอสูรมังกรฟ้า

>>295 ปัญหาคือเรื่องกลัวคนอ่านแยกว่าใครเป็นใครไม่ค่อยออกเวลามากันหลายๆตัวป่ะ? ถ้าใช่ กูว่าต้องปูเรื่องมาดีๆ ให้ตัวละครแต่ละตัวมีลักษณะการพูดที่มีเอกลักษณ์พออ่ะ ไอ้ประเภทบรรยายด้วยการ เจ้าของดวงตาสีม่วงเอ่ย คนผมแดงว่า ไรงี้ไม่น่าเวิร์ค เพราะคนอ่านอาจไม่มานั่งจำสีพวกนั้น(โดยเฉพาะเรื่องที่ตลค.เยอะๆ) แล้วก็ถ้าจำเป็นต้องตัดฉากสลับไปมาระหว่างคนหลายกลุ่ม ควรเขียนด้วยมุมมองบุคคลที่สาม น่าจะรู้อยู่แล้วอ่ะเนอะ สรุปกูแนะนำอะไรได้มั่งเนี่ย ฮือ

ขอบใจมากสหายโม่งทั้งสอง กุเพิ่งหัดเขียนอะไรแบบนี้เลยกลัวคนอ่านงง กะว่าจะเขียนแบบยึดตัวละครนึงไปก่อนแล้วค่อยบรรยายภาพรวมในภายหลังเอา

ปล. มีหนัง ตย. แนะนำอีกไหม กุอยากได้เยอะๆเลย ขอบคุณ

ขึ้นอยู่กับว่าเธออยากมีตัวเอกเดี่ยวหรือกลุ่มด้วย คิดว่าจะมีมุมมองกี่คน ถ้า harry จะเป็นมุมมองคนเดียวนะ แต่ถ้าหลายคนเรื่องที่เราแนะนำก็ percy jackson ภาคสอง ที่หมุนมุมมอง eragon ก็หมุนมุมมองแต่เป็นบุคคลที่ 3 ปล. ถ้าไม่เทพจริงไม่แนะนำบุคคลที่ 1 แบบหมุนมุมมอง เน่าตายกันมาหลายคนแล้ว

ยึดตัวละครนึงไปก่อนแล้วค่อยบรรยายภาพรวมในภายหลังนี่แปลว่าไร ตอนแรก บค1 แล้วค่อยเปลี่ยนเป็นบค3 เหรอ เราไม่เห็นด้วยนะ อารมณ์มันจะสะดุด แล้ว ก็แสดงถึงความไม่เก่งของคนเขียนด้วย ว่าไม่สามารถเขียนแบบเดียวได้เลยต้องเปลี่ยนไปมา (ข้อยกเว้นเดียวคือเขียนบทนำหรือส่งท้ายเป็นอีกมุมมอง แล้วก็พวกตอนพิเศษ)

อ้อแล้วก็ไม่ควรเขียนฉากนึงหลาย ๆ มุมมอง เช่น ก. พูดก็มองจาก มุม ก. พอ ข. ตอบก็เปลี่ยนเป็น ข. มันทำให้คนเขียนมีอารมณ์ร่วมกับตัวละครยากมากเพราะสับสนไม่รู้จะร่วมกับใครดี
ไม่ค่อยอยากประจานแต่เราขอแนะนำเรื่องที่เราคิดว่าหมุนมุมมองแย่มากนะคะ เคยบอกนักเขียน เขาบอกเป็นสไตล์เขา แถมอ้างถึงปิกัสโซอีกต่างหาก http://writer.dek-d.com/oongga/story/view.php?id=1048031 แต่รู้สึกเราจะเป็นคนเดียวที่คิดมากเรื่องแบบนี้เหมือนกัน ไม่รู้ว่าคนอื่นสะดุดเหมือนเราบ้างรึเปล่า

เรา 299 ต่อนะ เรื่องที่มีหลายมุมมองแต่เราคิดว่าทำได้ค่อนข้างดีก็ http://writer.dek-d.com/rondell/story/view.php?id=802494
บทแรกกับท้ายจะเป็นบค1 ของตัวเอกคือ เซลริคตลอด แต่ที่เหลือจะเป็นบค3 ส่วนมากเป็นเซลริคแต่ก็จะมีบางฉากที่เป็นตัวอื่นเหมือนกัน แต่ทำได้ค่อนข้างแนบเนียนอ่ะ ที่สำคัญคือสนุกด้วย

>>299 เรื่องนี้อ่านแล้วสะดุดตั้งแต่ภาษา

ฉากสู้ลองดูการแบ่งบทตัวละครตอนรบของหนังแนวอื่นที่ไม่ใช่แฟนตาซีก็ดี saving private ryan avenger ?

>>299 กูสุ่มอ่าน เจอตอนสุดท้ายมีคำว่าเปรยวนนี่ชะงัก แบบไม่ไหวจริงๆจนอยากบ่นว่ะ 555

>>299 บรรยายแบบ บค3 แหละครับ แต่ไม่ได้โยกไปบรรยายถึงกลุ่มหรือคนอื่นๆที่อยู่คนละที่กัน ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ

>>302 เปรยวนยังดี เราเจอ โคสก (โฆษก) กับ เสาร์ไฟ

>>304 เรื่องไรวะเนี่ย 555

>>305 ก็อันที่เราพูดมะกี้แหละ http://writer.dek-d.com/oongga/story/view.php?id=1048031 555
ถามคนเขียนว่าทำไมไม่เช็คคำผิดบ้างไรบ้าง เขาบอกถ้ากลับมาเช็คเขาจะสะดุดเลยไม่เช็คเลย....
เดี๋ยวจะหาว่าโกหก โคสก>> http://writer.dek-d.com/oongga/story/viewlongc.php?id=1048031&chapter=19

>>306 คือใช่ เช็คแล้วจะสะดุด กูก็เป็น แต่แบยเขียนเสร็จก็ต้องเช็คป่ะวะ ไม่ใช่เขียนไปไม่เช็ค เขียนเสร็จแม่งก็ไม่เช็คแบบเน้!!

มึง ใครมีนิยายแฟนตาซี ไม่สิ นิยายอะไรก็ได้แนะนำบ้างวะ กูจะเขียนนิยายเขียนฟิคอะไรช่วงนี้รู้สึกภาษาดรอปชิบหายมาก

>>308 นิยายแฟนตาซีมีห้องนี้ >>>/literature/2419/

ถามหน่อยดิวะ
กูกำลังพิมพ์นิยายช-ญ เป็นเล่ม เอาไปโปรโมทได้ที่ไหนบ้างวะ ตอนนี้ยังสั่งไม่ถึงสิบคนเลย

>>309 สาส 555 กูโดนไล่ไปกี่ห้องละเนี่ย ขอบใจมากมึง

>>310
ลงให้อ่านก่อนสักครึ่งเล่ม ทะยอยลงนะ ทีละตอน
http://www.tunwalai.com/

ถ้าไม่มี NC หรือคำหยาบหนักๆ
ก็ลงที่เว็บเด็กดี

>>311 กูก็ตามมึงอยู่นะ เป็นเพื่อนๆ 555

กู >>310 นะ ลงที่เว็บเด็กดีอยู่แล้ว
NC ไม่มี ไม่มีคำหยาบ บรรยายแบบบุรุษที่ 1
ไม่มีอีโม แนวโตกว่าแจ่มใสแต่เด็กกว่าพวกแนวผู้ใหญ่
หาที่ลงยากมากว่ะ 5555

เอาตรงๆ นะมึง ช-ญ แบบนิยายสีขาวเนี่ย เป็นอะไรที่ขายยากที่สุดแล้ว สู้ๆ นะ
ลองลงเป็นอีบุ้คด้วย น่าจะพอขายได้

เอาจริงๆ กูว่าขายยากจริงนะ คือมีคนอ่านถามว่ามีเอ็นซีไหม เราก็บอกเลยว่าไม่มี คนอ่านหายจ๋อย นี่งงเลยว่าเขาต้องการเอ็นซีกันขนาดนั้นเลยเหรอ

กูเขียนรักแฟนตาซีทำมือ ระหว่างเกือบสามร้อยเล่มเดียวจบ กับซอยสองเล่ม เล่มละร้อย+ เอาให้ไม่เกินสองร้อย แบบไหนดีกว่ากันวะ
แต่ถ้าสองเล่ม กูก็ต้องจ่ายค่าวาดปกเพิ่ม
ขายสามร้อย มีคนมาถามบ่อยแต่ก็ไม่ซื้อว่ะ T T

>>317 เล่มเดียวจบ เพราะเล่มละเกือบสามร้อยแสดงว่าหนังสือไม่หนามาก ไม่ควรซอยเล่ม

>>317 แล้วแต่ฐานแฟนคลับและเงินทุน ถ้าส่วนมากคนอ่านเป็นเด็กนักเรียนขายสองเล่มดีกว่า เล่มร้อยกว่าเก็บตังซื้อง่ายกว่าเล่มเกือบสามร้อย แต่ถ้าเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานก็เล่มเดียวไปเลย ส่วนค่าปกลองทำภาพเดียวที่แยกได้สองส่วนสิมึง แบบตรงกลางเป็นวิวทิวทัศน์อะไรก็ว่าไป แต่ริมขอบภาพก็เป็นตัวละคร ผ่าครึ่งก็ได้หน้าปกสองเล่มพอดี หน้าปกแรกตัวละครฝั่งขวา หลังปกคือวิว ปกหน้าสองก็เอาฝั่งขวา หลังคือวิวอีกส่วน แต่ถ้าอยากประหยัดงบมึงก็ไม่ต้องเอาภาพหลัง ปกพื้นขาวมีแต่ตัวอักษรและรูปตัวละครไปเลย แบบพวกไลท์โนเวลอะ ค่อยไปแต่งสันปกให้สีหรือลายเพิ่มอะไรก็ว่าไป

กูว่าเล่มเดียวจบดีกว่านะ ในสายตากูคือ เพราะยังไงๆ ก็ต้องขายพร้อมกันอยู่แล้วปะวะ ถ้าหั่นเล่มแล้วราคาบวกกันกูว่าอาจจะโดนคนคิดว่าซอยทำไมเล่มแค่นี้ แต่ถ้าจะขายแยกเป็นภาคต่างเวลาก็โอเคนะ (แต่เล่มแรกคนคงซื้อน้อยกว่าเพราะเขาก็จะรอซื้อสองเล่มพร้อมกันเลยอยู่ดี)
อีกหนทางเลยก็คือ ให้คนอ่านเลือกแบบเอา ถ้าคนอ่านมีเยอะ อาจจะแบบ มี2แบบให้ซื้อ ราคาประมาณกัน คือเล่มเดียวไปเลยปกแข็ง แยกเล่มปกต่อกันได้ อะไรงีเ
แต่ถ้าคนอ่านไม่เยอะอย่าเลย กำลังซื้อไม่มี รั้งแต่จะขาดทุนเอา
คนที่มาลงชื่อจองมีประมาณเท่าไหร่ล่ะ ?

โอเค ขอบคุณ กูถามหลายทางแล้วว่าเอาเล่มเดียวดีกว่า

โม่งว่าถ้าเขียนตัวละครชายหญิงเป็นเพื่อนสนิทกันแล้วมารักกันตอนหลังเนี่ย ใช้สรรพนาม "ฉัน-แก" หรือ "ฉัน-นาย" ดีกว่ากัน orz

เราว่าได้ทั้งสองอย่าง

>>322 แต่โทนของเรื่องด้วยแหละ ถ้าเป็นวัยรุ่นแจ่มใสก็ชอบฉัน-แกมากกว่า มันเป็นธรรมชาติดี

วัยตัวละครด้วย สมมุติวัยรุ่นผู้ฉัน-นายก็คงแปลกๆ แต่มันโอเคกับวัยทำงานที่จะพูดแบบนั้นนะ

ปกติ นายคู่กับเรามากกว่านะ

>>322 แล้วแต่ระดับความสนิทและนิสัยตัวละครนะ กูมึง ฉันแก เรา มันก็สนิทกันได้หมดอ่ะ

ถามโม่งหน่อย พวกมึงคิดยังไงกับการคอมเม้นท์นิยายในเว็บวะ

>>328 หมายถึงอะไรล่ะ คำพูด จำนวน?

คือคอมเมนต์แม่งนานาจิตตังว่ะมึง ชอบหรือไม่ชอบก็แล้วแต่คน บางเรื่องเห็นคอมเมนต์น้อยๆก็ใช่ว่าจะไม่สนุก แล้วแต่กลุ่มนักอ่านด้วยว่าจะชอบเมนต์กันแค่ไหน

กูไปเจอมานะ คือไรท์คนนึงมันบ่นลงในเพจตัวเองประมาณว่า ไอพวกที่อ่านนิยายแล้วไม่เม้นท์นี่ไม่ทราบว่าไม่ว่างกันหรือนั่งขี้แล้วตกส้วมตายไปแล้วจำได้ลางๆว่าด่าถึงพ่อถึงแม่พวกนักอ่านเงาด้วย(นางคงของขึ้นมากถถถ)
ปล.กูก็จำไม่ได้เพราะมันนานแล้วและดูเหมือนนางจะลบโพสไปแล้ว

กูก็อยากได้เมนต์ แต่ไม่เมนต์ก็ช่าง ตามศรัทธา
เขาอาจจะคิดว่าแต่งนิยายให้แม่งอ่าน เมนต์ตอบแทนกูหน่อยไม่ได้หรือไง
แต่พวกด่า แช่งนี่มันก็เอาแต่ใจเกินไป คนอ่านไม่ใช่ทาส ต้องทำตามใจแม่งทุกอย่าง
นักเขียนก็เช่นกัน ไม่ใช่ทาสนักอ่าน ต้องให้ถูกใจแม่งทุกอย่าง

พูดในฐานะคนไม่เมนต์คือกูอ่านจบดูไม่รู้จะพูดอะไรกับคนเขียน จะให้เขียนไปว่าเออสนุกดีนะทุกตอนก็ยังไงอยู่วะ

ในฐานะที่กูก็เขียนฟิคเหมือนกันนะ กูอัพไม่บ่อยหรอกเพราะกูขี้เกียจ+กูตันเขียนไม่ออกด้วย
แต่แค่ยอดวิวเพิ่มกูก็ดีใจชิบหายละใครมาเม้นฟิคกูก็ตอบหมดอะ
ถึงจะเป็นฟิคไม้จิ้มฟันผีที่ไม่ค่อยมีใครชิปแต่มีคนมาอ่านกูก็ปริ่มสัสๆ

กูเป็นพวกเขียนแล้วถ้าไม่มีคนเม้นแปลว่ากูห่วยเอง ทำให้คนอ่านไม่รู้สึกอยากเม้นหรืออยากพิมพ์อะไร ไอ้พวกเรียกร้องเม้นบางทีก็อยากให้แม่งพิจารณาแบบที่ >>332 เป็นเราเองหรือเปล่าเขียนให้คนอ่านคิดไม่ออกจะเม้นไรดี

แต่ถ้ามีคนมาเขียนสนุกดี ทุกตอน หรือ มาต่อเร็วๆ นะ กูดีใจนะ แปลว่ามันอยากอ่านที่เราเขียนต่อ กูไม่ได้ต้องการคำวิจารณ์มากมายได้ก็ดีไม่ได้ก็ไม่เป็นไร

>>333 กูเขียนฟิคคู่ดัง เพราะงั้นต่อให้ห่วยก็ยังมีคนเข้ามาอ่านมาเม้นอ่ะนะ แต่ก็มีแต่แนวเห่อหมอยชมๆน่ะ มีแค่เพื่อนกูนี่แหละที่ยังพอวิจารณ์อะไรหน่อย กูก็อยากอัพบ่อยๆ แต่ตันบ่อย ขี้เกียจบ่อยอยู่เหมือนกัน 555

กูเป็นพวกงกเม้นว่ะ ถ้าไม่มีสาระคำสัญอะไรที่อยากพูดก็เป็นนักอ่านเงาตลอด จะโผล่ไปเม้นแค่พวกที่เนื้อเรื่องลึกๆ ที่ต้องวิเคราะห์ตีความถามความเห็นนักอ่านคนอื่นมานั่งถกกัน และไม่ใช่ทุกตอนด้วย กูเม้นเฉพาะบทที่ทิ้งเบาะแสมาให้เดาต่อ
หรือไม่อีกอย่างคือเจอจุดที่โคตรไม่สมเหตุสมผลในเรื่อง กูจะโผล่มาคอมเม้นท้วงนักเขียน จากนั้นเป็นไปได้ว่าจะไม่กลับมาอ่านอีกเลย

ว่าไปสมัยก่อนจะมีนักอ่านในตำนานอยู่คนหนึ่ง "สนุกมากค่ะ" ตอนนี้นางยังอยู่ป่ะวะ ใครรู้จักมั่ง

ตอนจบแบบ Good End กับ Happy End ต่างกันยังไงวะ คือกูจะเขียนนิยายเกี่ยวกับเกมพัลเซิลปริศนาการฆาตรกรรมในคฤหาสน์ปิดตาย แล้วจะมีฉากจบที่แย่(Bad) กับฉากจบที่ดี ซึ่งไอ้ฉากจบที่ดีนี่กูสงสัยว่าจะใช้ Good หรือ Happy ดี คือกูจะเขียนให้จบได้สามแบบอะมึง แบบแรกคือตัวเอกรอดตัวร้ายตาย แบบที่สองที่ตัวเอกตายตัวร้ายรอด แบบที่สามคือตัวเอกพิการตัวร้ายก็รอดแต่กลับใจยอมรับผิด

>>335 กูรู้สึกว่าคู่ดังที่กูชิปคนอื่นเขียนเยอะแล้วเลยหันมาเขียนพวกคู่เรือผีบ้าง ขอนไม้ผีบ้างเพราะแม่งไม่มีคนเขียนเลย
กูเลยเขียนเองอ่านเองฟินเอง

>>338 บางคู่กูเป็นคู่ดัง แต่บางคู่ก็ไม่ดัง กูแค่อยากเขียนสนองนี้ดเท่านั้นแหละ บังเอิญตอนนี้กูบ้าคู่ดังเฉยๆ ฮา

เรื่องคอมเม้นแม่งแล้วแต่ทัศนคติ กูแม่งก็เฟลนะที่คอมเม้นนิยายเรื่องเก่าๆ (จูนิเบียวมาก) แม่งเยอะ ในขณะที่เรื่องใหม่ๆ คอมเม้นก่อนจบคือร้อยกว่าๆ แต่มันก็แลกมาด้วยอะไรที่ดีขึ้นนะ คนอ่านกูแม่งดูโตขึ้น คอมเม้นมีสติมาก มันทำให้กูมองมุมที่ต่างออกไปได้มากขึ้น

>>336 กูว่ากูเคยเห็นนะ แม่นางสนุกมากค่ะเนี่ย ในนิยายออนไลน์รึเปล่า 555555
ตอนนี้กูเห็นมีเม้นต์"ขอบคุณครับ"ทุกตอน 300 ตอนก็ 300 เม้นอะ 555555

>>337 Happy End - จบแบบตัวละครมีความสุข : พจมานเย็ดกับชายกลางในบ้านยทรายทอง
Good End - จบแบบมีหรือไม่มีความสุขก็ได้ : ราชากุหลาบแดงทำทุกอย่างสำเร็จ ปลดปล่อยตัวเองได้แล้วก็ตาย

Good End ที่ดีต้องเคลียปมทั้งหมดให้ด้ด้วยนะ จบแบบว่าต่อให้ตัวร้ายชนะแต่ก็เป็นตอนจบที่คู่ควร อย่าง Watchmen นั่นละ ทุกอย่างมันลงตัวหมด ที่ผ่านมาทั้งเรื่องสอดประสานเพื่อให้จบแบบสมบูรณ์ นี่คือ Good End

จบแบบเศร้าแต่สุขเรียกว่าอะไร Sappy End?

แล้วถ้าอย่างนี้คือจบแบบไหนเหรอมึง
ตัวเอกค้นพบความทรงจำของตัวเอง แต่ก็ได้รู้ว่าก่อนหน้านี้เคยเป็นนักโทษประหารคดีฆ่าข่มขืนมาก่อนจึงตัดสินใจจะฆ่าตัวตายตัดความรู้สึกผิดในใจ แต่พี่ของตัวเองมาเจอและช่วยเอาไว้ พี่สัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งไปไหนอีกแล้ว ตัวเอกเลยยอมมีชีวิตต่อ แต่ก็ต้องทนกับเสียงด่าว่า การหักหลัง การด่าทอและอีกต่างๆนาๆมากมาย แต่เพราะมีพี่คอยให้กำลังใจอยู่ ตัวเอกจึงพยายามสู้ต่อไป
วันหนึ่ง ตัวเอกไปเจออัลบั้มภาพในลิ้นชักแถวห้องนอนพี่ อัลบั้มนั้นเต็มไปด้วยรูปการข่มขืนและฆาตกรรมที่โหดเหี้ยม และภาพสุดท้ายนั้น มีหน้าของคนๆนึงที่เขารู้จักดียืนชูสองนิ้วพร้อมเหยื่อที่ถูกเย็บตาอยู่ นั่นคือพี่ของเขานั่นเอง
เสียงพี่ชายเรียกชื่อตัวเอกดังขึ้น ตัวเอกปิดอัลบั้มลงแล้วเก็บไว้ที่เดิม เดินออกจากห้องไปทานข้าวพร้อมกับพี่เหมือนทุกๆวัน
มันจะเป็น True End หรืออะไรเนี่ย55(คือสำหรับกู ที่ปิดอัลบั้มคือตัวเอกช่างแม่งกับอดีต ขออยู่แค่ในปัจจุบันพร้อมกับพี่ตัวเองก็พอ แต่สิ่งที่อีพี่ทำ ตามปกติแล้วไม่น่ายอมรับได้ มันไม่ใช่ความจริงที่สวยงามน่ะสิ)

>>343 Bitter sweet ปะ แบบคึงจะเศร้าแต่ก็มีสุขอยู่ ถึงจะสุขแต่ก็ยังมีเศร้าหน่วง

>>343 Sappy มันแปลทำนองว่าน้ำเน่าไม่ใช่เหรอมึง 555

>>343 อ้าวเหรอ 555 อันนี้มั่วน่ะ Happy + Sad

>>347 https://mobile.twitter.com/UngkritTweets/status/8837962175352832

http://www.urbandictionary.com/define.php?term=sappy

>>344 ตอนเปิดอัลบัมรูป กูเข้าใจว่าที่จริงความผิดฆ่าข่มขืนทั้งหมดพี่เป็นคนทำ น้องที่หน้าตาคล้ายกันกลายเป็นแพะที่ต้องแบกรับบาปและคำด่าทอแทนทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดซะอีก
จบแบบหักมุม 55

เพื่อนโม่งใครมีวิธีแก้เวลาเขียนๆแล้วตัน ไปต่อไม่ถูกบ้างวะ

>>348 ขอบคุณ

>>350 ข้ามไปเขียนที่เขียนได้ก่อน นึกออกแล้วค่อยวนกลับมาเขียนทีหลัง ถ้าจ่อกับที่ไปเรื่อยๆ ทั้งชาติก็เขียนนิยายไม่จบสักเรื่อง

>>350 ลองเล่นเหตุการณ์ไม่ปกติกับตัวละครหลักๆ ดูสักคน เช่นถูกฆ่า หายตัวไปอย่างลึกลับ ไปติดพัน(ความรัก)กับคนอื่นๆจนต้องไปตามไปแย่งชิงกลับมา
สรุปมึงหาจะหาเหตุการณ์ใหม่เปิดทางขึ้น ก่อนย้อนกลับมาเนื้อเรื่องหลัก

>>352 >>353 ขอบใจมากพวกมึงในที่สุดกูก็เขียนจบฟฟฟ เมื่อคืนแม่งปั่นจนแทบไม่ได้นอน/orz

>>354 มา เอามาให้อ่านเลย 555

>>355 ถ้าให้โม่งกูก็แตกสิฟระ ถถถ

>>356 มึงก็ทำเนียนๆประมาณเพื่อนอยากได้คำแนะนำสิ

ลงเหอะ เดี๋ยวมึงก็รีเราเตอร์ใหม่แล้ว

ไปเจอบทความเก่าๆ เรื่องแมรี่ซู กูเพิ่งรู้ว่ามันมาจากแฟนฟิคประชดแฟนฟิค (ฮา)
http://www.dek-d.com/writer/34128

กูไม่รู้ว่าคุยเรื่องนี้ที่นี่ได้ไหม แต่เมื่อวันก่อนกูไปอ่านนิยายแล้วเจอคอมเมนท์ที่ว่า เราอ่านแล้วใส่ฟิลเตอร์คู่ชิปเราลงไปค่ะ เราเลยอินมากอยากรู้เลยว่าจะเป็นยังไงต่อ บลา บลา บลา

เจองี้พวกมึงคิดไงวะ

>>360 คิดว่ามีนักอ่านเพิ่มขึ้นก็ดี แต่อย่ามันมาสั่งมึงได้ก็พอ นักอ่านสมัยนี้สติไม่ค่อยสมประกอบเยอะ มึงต้องตั้งสติดีๆ ด้วย

ไปเจอคอมเมนท์ในนิยายที่เขียนจบแล้ว แต่ไม่ลงแค่ช่วงสุดท้ายของเล่มสุดท้ายให้อ่าน(จากที่ลงให้อ่านมาเกือบจบ)
งงว่า
บางเมนต์บอกไม่รู้ราวแล้วจะซื้อได้ไง (ทั้งๆที่ลงไปให้อ่านแล้ว 90 กว่าเปอร์เซนต์)
บางเมนต์บอกว่าไม่แน่ใจว่าจะจบมั้ยเลยไม่ซื้อ (ทั้งๆที่ประกาศว่าจบแล้ว)
บางเมนต์บอกว่านิยายสนุกดีตามอ่านมาตลอดแต่ลาก่อน (คนเขียนเขาจะอึ้งไหมนี่)
บางเมนต์บอกว่าอ่านมาตั้งนาน สุดท้ายก็เก็บชะงั้น(หมายถึงไม่ลงให้อ่าน) ดีนะที่ยังไม่ได้ซื้อ ปล. อุส่าเก็บตังจะซื้อทีเดียวเจองี้เงิบเลย (ทั้งๆที่ประกาศขายเล่มจบแล้ว)
นี่เป็นตัวอย่างของเรื่องหนึ่งที่คอมเมนต์แสดงว่าให้อ่านฟรีไม่มีปัญหา
แต่ให้ซื้อผลงานไม่มีทางหรอก ทั้งๆที่เป็นเรื่องยาวกลางๆเขียนจนจบด้วยนะ
คนเขียนที่ตั้งใจมาตลอดเจอเมนต์เล่านี้ไปคงอึ้งดี
สรุปถ้าแคร์คนอ่านมากไปก็มีสิทธิเจ็บตอนท้ายได้ง่ายๆเหมือนกัน

>>362 กลุ่มเป้าหมายอาจจะต่างกัน ส่วนตัวคือกูรู้จักคนที่ชอบอ่านนิยายในเน็ต อ่านไปเรื่อย แต่หนังสือเล่มไม่ค่อยจะซื้ออะ ปีๆ นึง
กับกูเอาในเน็ตไม่ค่อยจะอ่าน จะมาโปรยว่า ยอดวิวอันดับหนึ่งยังไงก็ดึงดูดกูไม่ได้ ถ้าจะรู้จักคือมีคนแนะนำ ซึ่งกูว่าในจุดนี้ อาจจะมองเป็นความคาดหวังสุดของการลงในเนต คือเพิ่มชื่อเสียง คนรู้จัก แต่ไอซื้อคนละกลุ่มกัน.....

>>363
ลงในเนทปกติคือนักเขียนหน้าใหม่ ที่ไม่ได้มีชื่อติดตลาด
แต่กลุ่มคนอ่านในเนทคือกลุ่มใหญ่ที่ชี้ผลของตลาดต่อไปได้
ถ้าคนอ่านเป็นแบบนี้
วงการหนังสือบ้านเราก็ซึมลงไปเรื่อยๆ เพราะไม่ต้องคาดหวังว่าจะพิมพ์ออกมาแล้วพอมีคนซื้อหรืออุดหนุมอยู่บ้าง
กูว่าต่อไป สนพ. ก็กำหนดยอดพิมพ์น้อยลงเรื่อยๆ นักเขียนก็หนีไปออกอีบุ๊คเป็นส่วนใหญ่ เพราะคงได้เงินพอๆ กับเซ็นสัญญายาวหลายปี

ลืมจุดสำคัญ
นักเขียนหน้าใหม่ ถ้ายังต้องการรายได้เลี้ยงตัว ก็หนีไปเขียนแนวตลาด ไม่ก็วาย หรือ nc กันไป
นี่แหละตลาดเมืองไทยละ
เพื่อนกูเอง เขียนนิยายปกติได้ตีพิมพ์ แต่ยอดไม่มา สุดท้าย สนพ. ลอยแพ
ตอนนี้เขียน nc ขายเลี้ยงชีพ มันบอกรายได้ดีกว่า สนพ. และออกผลงานได้ตลอดเวลา

กูว่าการลงนิยายที่มึงตั้งใจจะขายลงในอินเตอร์เน็ต แมร่งคือความหายนะชิบหาย โดยเฉพาะแนวที่ชายพวกวัยรุ่น แนวแฟตาซี เพราะพวกนี้ถ้าอ่านแล้วก็ไม่อยากเสียเงินซื้อแล้ว แล้วนิยายในเน็ตนี่กูว่ามันสร้างนิสัยแบบ ลงไม่จบก็ช่าง อ่านไม่จบก็ไม่เป็นไร ถ้าไม่ลงต่อเดี๋ยวโดดไปอ่านเรื่องอื่นก็ได้

ส่วนคนที่จะซื้อนี่จะอารมณ์ไม่มั่นใจว่านิยายจะออกจนจบไหม รอให้ออกหลายๆ เล่มแล้วค่อยซื้อ แต่ถ้ายอดเล่มแรกมันไม่วิ่ง มันก็คงไม่มีเล่มต่อออกมาหรอก นึกแล้วปวดหัวว่ะกับการอยากเป็นนักเขียนของกู

มันก็ยากทั้งหมดแหละ นอกจากไม่คิดมาก พอใจหนีมาทำหนังสือทำมือ หรือ e-book เอง
นักเขียนหน้าใหม่ที่ส่ง สนพ. แบบตั้งใจเขียนส่งเลย ไม่ผ่านการลงเนท สมัยนี้โอกาสยากมาก
ลงในเนทส่วนหนึ่งคือการมีฐานแฟนคลับอยู่บ้าง ยังพอมีโอกาสมีคนอ่านช่วยซื้อบ้าง
บางเรื่องกูเห็น สนพ. ตีพิมพ์แล้ว ก็ยังต้องนำเอามาลงในเนทช่วงต้นเรื่องก่อนเสมอนะ

มึงดูบางสนพ. ดิ ให้แนบลิงค์นิยายที่ลงเว็บไปด้วย ถ้าแฟนคลับเยอะกูว่าก็คงพิจารณาเป็นพิเศษแหละวะ

เดือนๆ นึงออกกันไม่รู้กี่สิบปกถ้าจะให้คนเลือก ก็ต้องลงเนตก่อนล่ะ คนรู้จักประกอบกับทดลองอ่าน กูมองว่าที่มันซึมไม่ใช่เพราะลงให้อ่านในเนตเป็นหลัก แต่เพราะเรื่องไม่ดีพอจะโดนใจคนซื้อมากกว่า

กูเสริมอีกนิด ถ้าจะยกตัวอย่างเป็นวายนี่จะพอใช้เป็นกรณีสำเร็จได้รึเปล่า
นิยายวายเรื่องนึงแปลจีน แปลลงในเด็กดีครบจนจบประมาณ 80 ตอน ต่อมาสนพ ซื้อลิขสิทธิ์ เอาคนแปลเดิมไปออกหนังสือ และถึงแม้จะยังไม่ลบเรื่องในช่วงเปิดจอง แต่ยอดจองแม่งถล่มทลาย (เพิ่งมาลบเรื่องตอนปิดจอง) เรื่องมันดีก็มีคนอยากเก็บ แต่เรื่องที่อ่านจบรอบนึงก็หมดความ ก็ขายไม่ออก

ขอออกความเห็นในฐานะนักอ่าน ถ้าชอบกูก็ซื้อนะถึงจะลงจนจบแล้วก็เถอะ แต่ถ้าในเล่ม = ที่ลงเน็ตกูก็เซงอยากให้มีพวกตอนพิเศษเพิ่มมาจะดีมาก

>>370 ลูกค้าวายเป็นฐานที่คนอ่านในปัจจุบันกลุ่มนี้ซื้อง่ายกว่าทุกกลุ่ม
กูไม่อยากให้เทียบกับลูกค้าแนวอื่นๆ...
(แบบพอรู้ยอดการขายนิยายแนวนี้มาบ้าง)
เพราะกูรู้มาว่าขนาด สนพ. ที่ไม่เคยสนใจแนวนี้มาก่อน ยังซุ่มจะที่เปิดตัวกันหลายเจ้า
เพราะกลุ่มลูกค้าที่ซื้อจะตัดสินใจง่ายกว่ากลุ่มอื่น...
นั่นทำให้สังเกตกระแสมีส่งอยู่ตลอดในแนวนี้ และทำให้ต่อไปคงเป็นเรื่องปกติที่ทุก สนพ. จะออกแนวนี้กัน
เพราะฐานลูกค้าคนอ่านนี่แหละ

เคยถามไปแล้วในมู้อื่น แต่ไม่ได้คำตอบจริงๆสักที

การใช้สรรพนามแทนตัวเวลาตัวละครพูดกับเพื่อนในบทสนทนา ถ้าไม่ต้องการใช้คำหยาบแบบ กู มึง จะใช้อะไรได้บ้าง เว้นแต่คำว่า ข้า กับ เอ็ง ซึ่งเยอะแล้ว คือคิดไม่ออกจริงๆถ้าไม่ใช้คำว่าข้า แทนอีกฝ่ายว่าแกพอได้ แต่แทนตัวเองนอกจากกูกับข้าแล้วนึกไม่ออกจริงๆ ไอ้ที่ใกล้เคียงหน่อยก็เป็นกัน แต่มันก็ดูแปลกๆ "กันว่าแกไปนอนเถอะ" ส่วนไอ้อั๊วกับลื้อนี่มันนักเลงไป ไม่โอ

ตัวละครหญิงก็ยาก ใช้กัน ข้า ไม่ได้ เข้าเค้าสุดเป็นฉัน แต่ดัดจริตเกินกว่าจะใช้คุยกับเพื่อน ช่วยคิดหน่อยจ้า

>>373 กูนึกออกแต่หญิงอ่ะ ใช้เราได้มั้ย

>>373 เพื่อนหญิงกู แทนตัวเองด้วยชื่อบ้าง หรือไม่ก็ใช้คำว่าเค้า นึกคำอื่นไม่ออกแล้วแฮะ แล้วโดยทั่วไปกูไม่ค่อยได้ยินคำว่าฉันนะ

ที่เคยได้ยินนะ
ญ : ฉัน เค้า กู ชื่อตัวเอง
ช : กู เค้า
คนที่คุยด้วย > ชื่อ แก มึง

>>373 เค้า ฉัน เรา แทนด้วยชื่อตัวเอง

เอาจริงๆ กูแทบไม่เคยได้ยินคนแทนตัวอย่างที่มึงว่ามาเลยเวลาคุยกับเพื่อนอะ ผญ. แทนด้วยชื่อมีบ้าง ในที่ทำงานก็มี ชั้น แก แต่ผู้ชายนี่มึงกูตลอด ถ้าเป็นเพื่อนอะนะ ข้าเอ็งนี่แทบไม่ได้ยินแล้ว

มีคำอื่นอีกไหม

>>373 กู ญ นะ
ถ้าไม่ค่อยสนิทใช้ เรา/เค้า กับ เธอ/ชื่อ
ถ้าสนิท เค้า/กู กับ แก/มึง/ฉายา/เหี้ย+ชื่อ/ชื่อบุพการี
แต่ถ้ากับครอบครัวถึงจะใช้แทนตัวเองด้วยชื่อว่ะ
ปล.แต่กูเห็นเพื่อนกูส่วนใหญ่ถ้าไม่สนิทจริงๆก็จะไม่แทนตัวเองด้วยชื่อนะ ไม่งั้นมึงจะดูแอ๊บและทำให้ชาวบ้านคิดว่ามึงตอแหลไปเปล่าๆ

สำหรับกูถ้าใช้เค้าในนิยายมันก็ดูแปลกๆแฮะ ถึงเพื่อนทั่วไปรอบตัวกูก็ใช้งี้ก็เถอะ
ปล.ว่าไปกูพึ่งนึกได้ ว่าไอ้กูมึงเพื่อนไม่เคยใช้กับกูเลย... ถึงว่าทำไมอ่านนิยายใช้กูมึงแล้วกูถึงรู้สึกแปลกๆ

อยากแต่งแบบเน้นฉากตรั๊บๆ ช-ญ มีเว็ปไหนแนะนำบ้าง เอาแบบกันการก๊อปข้อความได้ระดับนึงก็ดี

กูเป็น ญ ปกติกูใช้แค่ เธอ ฉัน เค้า เรา กับเพื่อน เพื่อนกูก็จไม่กูมึงกับกู
กูแทบไม่พูด กู มึงกับใครเลย เว้นตอนโกรธกับในโม่ง
จะมีใครว่ากูกระแดะป่าววะ กูแค่ไม่ชอบพูดแบบนั้น

รู้สึกว่ากูจะเป็นพวกหยาบคายแฮะ ยกตัวอย่างประโยคปกติตอนเรียนมหาลัย

"ไอ้เหี้ย มึงจะทนไปทำเหี้ยอะไรวะ ควย กูว่ามึงเลิกกับแม่งเหอะสัส ผู้หญิงเหี้ยๆแบบนั้นเย็ดไปก็เปลืองควย"

ลองเขียนแบบกัน-แก ดู

"แกจะทนไปทำไมวะ กันว่าแกเลิกกับหล่อนเถอะ ผู้หญิงพรรค์นั้นไม่มีอะไรให้เสียดายหรอก"

เหี้ย ใสๆเลย

>>382 กอดมึง นอกจากโม่งแล้วกูก็ไม่พูดกูมึงกับใครเลย เพื่อนก็ไม่พูดกูมึงกับกูทั้งๆที่พูดกับเพื่อนคนอื่น
ปกติกูใช้ เค้า เรา กับเพื่อนกูเรียกชื่อเอา ไม่ก็แกวะ

>>381 ธัญวลัย?

>>381 ธัญวลัย+1 ไม่ก็เว็บเรื่องเสียวไปเลย

>>386 ตอนแรกก็กะแต่ลงเว็ปเรื่องเสียว แต่รู้สึกว่ามันลูกทุ่งไปหน่อยนะ
อยากแต่งพล็อตแนวตูนโป๊ยุ่นนะ

>>387 ธีัญวลัยเลยมึงเคยเห็นแนวๆนั้นอยู่(ลงแล้วก็ส่งลิงค์มาให้กูด้วย) ว่าแต่มันควรคุยที่ห้อง webnovel นะ

>>387 ว่าแต่ที่แต่งเนี่ย ถามจริงเบียวหรือแกรี่แมรี่ป่าววะ แล้วสำนวนนี่โอมั้ย 555

>>387 จัดหนัก NTR เลย
แนวพระเอกแบบนี้ กูยังไม่ค่อยเห็นใครแต่งไทย

มึง ถ้าต้องการเขียนพาร์ทของตัวละครหลายๆตัวในหนังสือเล่มเดียว
กูต้องการเขียนนิยายในสรรพนามบุรุษที่ 1 เช่น ผมมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉย อะไรงี้ แล้วในนิยาย 1 เล่ม กูต้องการให้มีทั้งพาร์ทพระเอก นางเอก พระรอง นางรอง ในเล่มเดียว กูควรเขียนแยกพาร์ทชัดเจนหรือยังไงดีวะ

>>391 แยกพาร์ทชัดเจนไปเลยมึง ทางที่ดีคือแยกตอนและชื่อตอนก็มีชื่อของตัวละคร(หรืออะไรก็ตามที่สื่อถึงตัวละคร)อยู่
กูเคยเจอมุมมองบุคลที่ 1 ที่เปลี่ยนมุมในตอนเดียว(ถึงจะแยกส่วนกันระดับหนึ่งก็เถอะ)แล้วมึนชิบหายจริงๆ

ถามหน่อยกูมีความคิดจะเขียนนิยายประเภทจากหญิงเปลี่ยนเป็นชาย คือปกติในชีวิตประจำวันชายมีปัญหาอะไรมั่งวะ แบบหญิงก็มีพวกประจำเดือนอะไรพวกนี้อะ

>>393 จับมือ กูก็จะแต่งเหมิอนกัน
อยากรู้ด้วยคน

>>393 มีอารมณ์ตอนเช้าๆนับป่ะ ถ้าญเป็นชคงมีปัญหาการเข้าห้องน้ำ เล็งไม่ตรง อายต้องเข้าส้วมปิด กูเดานะ

>>393 เงี่ยนเป็นประจำ 555

>>395 ถามต่อหน่อยถ้าไม่ช่วยตัวเองเลยจะมีผลอะไรปะวะ?(เหมือนอ่านเจอว่าไม่ช่วยตัวเองนานๆจะมีผลอะไรสักอย่าง) แล้วมีอารมณ์ตอนเช้าปล่อยไปก็หายปะวะ? ถามไปมากูรู้สึกเหมือน karma....

ไม่แฟ็ปก็จะฝันเปียกไง ช่วงอัดอันก็จะรู้สึกร้อนไปทั้งกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ มันเคยมีหนังฝรั่งเรื่องนึงที่มีท่าพนันกับเพื่อนมันว่าจะไม่แฟ็ป 1 เดือน ดูเรื่องนั้นน่าจะเข้าใจ จำชื่อเรื่องไม่ได้และ

>>397 ทรมานโคตร กูเคยบวชอยู่เดือนนึงไม่ว่าวเลย ช่วงสองสัปดาห์แรกอึดอัดทรมานมาก ทนไปสักพักก็ข่มใจได้ แต่ตอนนั้นทรมานมากจริงๆ

>>390 NRT คือไรวะมึง กูหาในกู้เกิ้ลแล้วมันขึ้นว่าก๊าซธรรมชาติ..

ย่อจากNetorare. เป็นแคทตากอรี่ของหนังเอวี แปลว่าเซกซ์แบบหลบซ่อนประมาณแอบไปเยสกัน ครูุ
-ลูกศิษย์,พ่อผัว-ลูกสะใภ้, ประธาน-เมียลูกน้อง, คุณนาย-คนส่งราเม็ง

ไอ้พวกรฃนี้มันจะใช้กับประโยค "คุณเอโดนเพื่อนร่วมงานNTR , ,หมายถึงเพื่อนร่วมงานมันแอบไปเย็ดกับเมียคุณเอ

>>400 NTR...ส่วนความหมาย รอคนรู้จริงดีกว่านะ กูไม่แน่ใจ 555

>>401 อืมมม แปลเป็นไทยก็ตีท้ายครัว ได้มั้ยวะ

ได้หมดแบบเป็นเรื่องนอกใจคู่รักของตน โดยที่คนรักไม่รู้เรื่อง
ไม่ว่าจะเรื่องมีกิ๊ก พลาดไปซั่มกับคนเรื่องที่ไม่ใช่แฟน ถูกบังคับข่มขู่
อยากรู้เพื่อนโม่ง manga มาอ่านก็ได้แนวนี้ ถ้าทำใจได้
แบบเป็นแนวเล่นกับอารมณ์ความรักที่อ่อนไหว แนวดาร์กดีๆ นี่เอง

ม่ายๆหลักๆคือการแอบไปเยสกันซึ่งบางครั้งมันไม่เน้นประเด็นนอกใจ บางทีนักเรียนหญิงชายแอบไปเยสในห้องสมุดในห้องเก็บอุปกรณ์พละก็รวมอยู่ในNTRแล้ว แบบว่าแอบแล้วตื่นเต้นแบบนั้น

http://pantip.com/topic/31063166/comment11-2

NTRโดยพื้นฐานแล้วแปลว่าในที่สุดผู้หญิงต้อง"รักชู้"มากกว่าแฟน แต่ความหมายดั้งเดิมจริงๆรู้สึกจะเป็นการผู้หญิง"ท้องกับชู้"นั่นละถึงจะเรียกว่าNTR หลังนี่ไม่จำเป็นต้องท้องก็ได้ แค่แสดงว่า"ต้องการท้อง"ก็ถือว่าเป็นNTRได้ และอ่อนมาหน่อยก็แค่ถูกแย่งแฟนแบบที่เข้าใจกันโดยทั่วไปนั่นละ

มึง ถามหน่อยกูจะพิมพ์หนังสือเป็นที่ระลึก ประมาณ20เล่ม ไม่มีอะไรเป็นพิเศษ ใช้บริการของโรงพิมพ์ไหนดีวะ

>>407 https://www.facebook.com/fastbooks

>>373 ถ้าเพื่อนที่ไม่ค่อยสนิทหรือลุคคุณหนูๆไม่พูดคำหยาบ กูใช้ฉันกับแกหรือเรากับแกว่ะ ส่วนแทนตัวเองด้วยชื่อ ใช้กับคนอายุมากกว่าอย่างพ่อแม่ไรงี้ก็น่ารักดีนะ เช่น "เดี๋ยวก้อย(ชื่อสมมติ)ลงไปค่ะแม่" "เรียกฝ้าย(ชื่อสมมติ)รึเปล่าคะพ่อ"
จากโม่งโรงเรียนหญิงล้วน

โปรโมทนิยายทำมือแบบนิยายรักสายขาว
(ขาวจริงๆ ขาวไม่ขุ่น ไม่ใช่ขาวกาม)
ได้ที่ไหนบ้างวะ กูลงเนื้อเรื่องในเด็กดีแล้ว
ตอนนี้จะพิมพ์แต่ยอดยังต่ำอยู่ว่ะ

ขอคำปรึกษาหน่อย ถ้าแต่งนิยายสืบสวนสอบสวนเนี่ย จะเอาไปลงเว็บไหนดีวะ ที่ๆมีคนอ่านแนวนี้อยู่

คือมีพลอตอยู่ในหัวแต่ไม่กล้าแต่งวะกลัวจะไม่มีคนอ่าน(ขอแค่คนสองคนก็ยังดี) เลยอยากลองแต่งลงเว็บดูเชิงไปก่อน เราควรเอาไปลงเว็บไหนดีวะ แบบมีคนมาอ่านมาติเราแน่ๆ (ยังไงก็เป็นเรื่องแรกนี่ข้อเสียคงเยอะเป็นธรรมดา)

เราคิดว่า เด็กดี มันไม่ใช่สักเท่าไหร่

>>411 ขนาดปราบต์ยังเอาลงเด็กดีได้เลยนะ มึงก็น่าจะลองดู

>>411 มึง ถ้าพล็อตมึงน่าสนใจจริงๆ กูคนนึงอ่ะที่จะไปอ่าน กูอ่านสืบสวนเยอะสุดในบรรดานิยายที่ซื้อมาละ ลงเด็กดีแล้วมาแปะลิงก์เลย ไม่ต้องกลัวโม่งแหก ทุกวันนี้สืบสวนเด็กดีไม่ถูกใจกูสักเรื่อง

>>401 >>402 >>403 >>404 >>405 >>406 ขอโทษที่มาช้า ลืมไปว่าถามไว้ห้องไหน ขอบคุณเพื่อนโม่งที่มาให้ความกระจ่าง

>>411 แต่งลงโม่งเลยมึง อิอิ

เพื่อนโม่ง ถ้ากูจะเขียนนิยายแฟนตาซีที่สร้างโลกใหม่ขึ้นมา กูจะเอาพวกความเชื่อเก่าแก่ในคำภีร์ไบเบิ้ลมาใส่ด้วยได้ไหมวะ เช่นปีศาจซัคคิวบัสคือลูกหลานของลิลิธ แต่กูจะปรับแต่งนิดหน่อยคือ ลิลิธคือเทพที่เป็นลูกสาวของพระเจ้า แบบนี้จะได้ไหมวะ

>>416 กูว่านิยายหลายเรื่องก็ทำงั้นนะ

>>416 บอกเลยวิธีนั้นแม่งโครต cliche ไปที่ไหนก็เจอ ไบเบิลนี่โดนดัดแปลงจนพรุนละ

อ๋อ เหมือนพวกเจ็ดบาปอะไรนั่นน่ะเหรอ

คือกูจะแต่งนิยายแฟนตาซีปนสยองขวัญ แล้วสร้างตัวละครหลักตัวหนึ่งเป็นผีอาฆาตที่ลวงคนมาฆ่าเพราะมีอดีตแย่ๆ แล้วอดีตแบบไหนมันถึงจะสมเหตุสมผลที่จะฆ่าคนได้ ระหว่างคนพวกนั้นคือศัตรูที่กลับชาติมาเกิด กับเป็นพวกคนไม่ดี โลภ ฆาตกรโรคจิต บลาๆ คือกูกำหนดจุดจบไว้ว่าจะมีคนมาปลดปล่อยผีตนนี้เพราะเป็นคนรู้จักในอดีตที่มีนิสัยดีไม่ถึงกับนักบุญจ๋า ประมาณว่าเป็นด้านสว่างของผีน่ะมึง

>>420 กูให้พวกคนไม่ดี โลภ ฆาตกรโรคจิต บลาๆอะไรพวกนี้มากกว่า ส่วนตัวกูไม่ค่อยชอบศัตรูกลับชาติเท่าไรเพราะมันเป็นเรื่องของชาติที่แล้วจบไปแล้ววะ

>>416 Evangelion?

เฮ้ยพวกมึง ที่หนึ่งเอนเทอร์มีบทสัมภาษณ์แล้วว่ะ คิดยังไงกันมั่งวะ?
วาร์ป http://www.dek-d.com/writer/41214/

>>423 ดูมีสมองกว่าแสตม

>>424 โห่ย ยังงี้กูว่าใครๆก็มีมากกว่าละวะ อย่างอีแตมนี่ ทำกูกุมขมับมาหลายทีแล้ว 555

แสตมนี่ใครวะ กูหน้าใหม่อธิบายที

>>426 แสตมป์เบอรี่ นักเขียนหน้าเก่าของแจ่มใส เขียนนิยายแนวรักวัยรุ่นใสๆ (และไร้สมอง) น่าจะเป็นแหล่งกำเนิดนิยายมากอิโมติค่อน รวมทั้งชื่อตัวละครแปลกๆ แบบไม่น่าจะใช่ชื่อคน (90% ของนักเขียนรุ่นเก่าแจ่มใสก็ทำนองนี้ล่ะว่ะ แต่แสตมป์มันหนักสุดนะกูว่า)

อ่อไอสัส นางคนนี้นี่เอง กุก็นึกไม่ออกซักทีว่าใคร ถถถถ ส่วนเรื่องนิยายแจ่มใสนี่กุว่าแล้วแต่รสนิยมนะ

>>428 คือใช่ นิยายน่ะแล้วแต่รสนิยม แต่ความคิดนางหลายอย่างนี่แบบ /มองบน

KY นักเชิดหุ่นกับนักเชิดตุ๊กตาต่างกันยังไงวะ แล้วการแสดงการเชิดแบบเป็นเรื่องราวจะเรียกว่าละครหุ่นหรือละครตุ๊กตา?

เพื่อนโม่ง แปลนิยายถ้ามันเป็นpoemกูต้องแปลเป็นกลอนเลยป่ะ
>>430 กูว่ามันเหมือนกันนะ คำที่กูคุ้นมากกว่าคือนักเชิดหุ่นว่ะ ส่วนตัวคิดว่าตุ๊กตาก็จัดอยู่ในกลุ่มหุ่นนะ

>>430 เชิดหุ่นกูนึกถึงpuppet เชิดตุ๊กตากูนึกถึงmarionetteว่ะ จริงๆหุ่นมันก็นับว่าเป็นตุ๊กตาได้นะมึง แต่ส่วนมากจะเป็นพวกตุ๊กตาหุ่นกระบอกรูปร่างเหมือนมนุษย์

>>432 คือกูจะสร้างโลกใบเล็กๆ เป็นเรื่องราวในอาณาจักรของพวกนักเชิด จะมีสองฝ่ายคือฝ่ายหนึ่งเชิดตุ๊กตาที่เป็นพวกตุ๊กตายัดนุ่น ตุ๊กตาผ้าบังคับด้วยมือ บลาๆ อีกพวกคือตุ๊กตาทำจากไม้ กระเบื้อง หรือวัสดุหลักอื่นๆ ที่ไม่ใช่ผ้าไม่ใช่นุ่น แต่มีวิธีบังคับหลักๆ เหมือนกันคือใช้เส้นใยควบคุมการเคลื่อนไหว ซึ่งตรงนี้กูค่อนข้างงงเพราะไปค้นเจอมาว่าพวกหุ่นมันไม่ได้บังคับด้วยเส้นใย แต่ใช้วิธีจับไม้ขยับเอา ซึ่งก็ตามที่มึงว่านั่นแหละ แล้วแบบนี้กูจะใช้เกณฑ์อะไรในการแยกหุ่นกับตุ๊กตา วัสดุที่ทำหรือวิธีการเชิด?

>>433 ตามความรู้สึกกูคือแบ่งตามวิธีเชิดและถิ่นกำเนิดว่ะ ก็เป็น marionette กับ puppet นี่แหละ ต่างกันตรงที่ marionette ใช้เส้นใยผูกกับข้อต่อของตุ๊กตา แล้วควบคุมจากด้านบน เป็นสไตล์ของฝั่งยุโรป อย่างเช่นพวก french marionette หรือ พินอกคิโอ้ ส่วน puppet ใช้ไม้ควบคุม คนคุมจะเป็นส่วนหนึ่งของการแสดงด้วย ต้องขยับตัวมากกว่า แต่คนดูจะเห็นหรือไม่เห็นก็ได้ อันนี้จะเป็นลักษณะการแสดงของเอเชีย อย่างเช่นหุ่นละครโรงเล็กของไทยอะ ที่มีหนุมานไรพวกนั้น แล้วก็ water puppet ของเวียดนาม
แต่อันนี้แบ่งตามความรู้สึกส่วนตัวกูล้วนๆ อาจจะผิดก็ได้

>>433 โลกแฟนตาซีที่สร้างเอง เพื่อนโม่งก็สร้างกฎของโลกนั้นเองสิ
อาจมีพื้นฐานจากโลกเราบ้างเล็กน้อย
เพราะทางให้ตรงทฤษฎีเป๊ะ หุ่นเชิดของเพื่อนโม่งคงทำอะไรเหมือนๆ โลกนี้
แล้วจะสร้างโลกใหม่ขึ้นมาทำไมกัน
โลกใหม่
แค่บอกว่าหุ่นแบบนุ่มใช้พลังจิตควบคุมก็ได้
ส่วนพวกชักใยต้องใช้พลังเวทในร่างไป แยกง่ายๆ อะไรประมาณแค่นี้

>>434 กระจ่างละ กูคิดอะไรได้เยอะเลย อธิบายนี้ก็ง่ายดีนะ ขอบใจว่ะ
>>435 เออเนอะ กูก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย ขอบใจที่แนะนำว่ะ

กูโกรธ ขอเอามาแปะหน่อยนะ ไม่รู้ถูกมู้ไหม

http://pantip.com/topic/35229188

>>437 ก็นะ มีแต่คนชมบารามอส กูแทบไม่เคยเห็นใครติออกสื่อเลย เจอทีไรก็อวยตลอด มีมั่งมั้ยวะ อย่างคห.ล่าสุดนี่กูเห็นด้วยนะ

เวลาพวกเมิงอ่านนิยายแปลมึงชอบแบบไหนมากกว่ากันวะ แปลแบบทัพศัพท์ หรือแปลแบบแปลไทย
คือระหว่าง A.B (เอ.บี) กับ (อ.บ.) หรือ Camp Halfblood - (แคมป์ฮาลฟ์บลัด) กับ (ค่ายเลือดผสม) หรือชอบแบบแปลเป็นบางคำเหมือน (ค่ายฮาลฟ์บลัด) วะ

>>437 ติ่งหรือแอนตี้วะที่ไปตั้งกระทู้ กูละขำ บารามอสมันมีค่าพอให้ทำซีรี่ส์เชียวเหรอวะ แค่กลายเป็นตำนานบุกเบิกวงการนิยายแฟนตาซีไทยก็สูงพอละนั่น ถ้าจับมาชำแหละละเอียดมึงจะหาความออริจินอลและการก็อปปี้ เอ้ย! แรงบันดาลใจได้อย่างละกี่ส่วนล่ะ ถ้าอยากให้เป็นซี่รี่ส์มึงต้องทำให้บารามอสเป็นนิยายออริจินอลที่ไร้กลิ่นแรงบันดาลใจ มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง ไม่ใช่ว่าเพราะมันดังมีแฟนคลับเยอะก็ใช้ได้แล้วนะ เรื่องแรงบันดาลใจนี่ยากจะล้างออกว่ะ เพราะพวกตัวละครหลักๆ ก็เด่นชัดมากว่าเอามาจากไหน ระบบโรงเรียนสี่หอมาจากเรื่องอะไร จะบอกว่ามีข้อคิดคำคมก็หรูแล้วสำหรับนิยายแฟนตาซีวัยรุ่นแบบนี้มันก็ไม่ใช่นะเฮ้ย ถึงจะมีข้อคิดดีๆ คำคมหรูๆ แต่มึงก็ตัดความจริงข้อหนึ่งไม่ได้ว่านิยายเรื่องนี้มัน "มีแรงบันดาลใจ" มาจากเรื่องอื่น (แถมไม่ได้มีแค่เรื่องสองเรื่อง) และมึงไปดูเรื่อง GOT ซิว่าเขามีกลิ่นแรงบันดาลใจมากไหม ความออริจินอลมีอยู่กี่เปอร์เซน และอื่นๆ อีกมากมายที่บารามอสไม่มีทางเทียบติดได้ เพราะความเป็นออริจินอลมึงก็แพ้หลุดลุ่ยตั้งแต่แรกล่ะโว้ย!

>>440 ถูกใจ ปรบมือให้แปะๆ คือชมได้แต่ขอร้องอย่าาอวยเยอะเกิน เท่าที่กูเห็นนอกจากในโม่งแล้ว ยังไม่เห็นมีใครติบารามอสเลยซักคนว่ะ แล้วไอ้ข้อคิดดีๆน่ะมีแน่ แต่กูไม่อินเลยว่ะ ไอ้คำคมนี่เหมือนยัดใส่ปากให้พูดเท่ๆไปงั้นแหละด้วยซ้ำ กลายเป็นแบบอย่างให้พวกนักเขียนคนอื่นทำตามกันไปหมด พูดแต่ละคำนี่โคตรประดิษฐ์ ไม่เป็นธรรมชาติ กูล่ะเบื่อ

>>440 อ่อ ลืมไป กูเคยเห็นในเด็กดีตั้งกระทู้คล้ายๆกัน แต่เป็นอยากให้บารามอสทำหนัง คือกูก็ไม่อะไรหรอกแต่รู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่ดีอ่ะ ถึงสมัยนี้จะพัฒนาแล้ว แต่อะไรหลายๆอย่างก็ท่าจะทำให้เป็นจริงยากว่ะ คนไทยทำไม่ไหวแน่ ครั้นจะให้ฝรั่งทำเหรอ เค้าคงไม่อวยนิยายเรื่องนี้เท่าคนไทยหรอกมั้ง กูว่าเค้าคงมองว่าเป็นแค่นิยายแฟนตาซีธรรมดาๆด้วยซ้ำ ไม่ได้ดีจนต้องทำเป็นหนังซะขนาดนั้น

>>440 เอาจริง ๆ นะ ตัวนิยายออริจินัลมากแค่ไหนหรือเป็นหนังสือที่ดีมั้ยไม่เกี่ยวกับการได้สร้างเป็นหนังเลย สิ่งที่สำคัญคือความนิยมในโลกตะวันตกตะหากล่ะ นิยายที่เขียนมาจากแฟนฟิคแฮร์รี่ พอตเตอร์ยังได้สร้างเป็นหนังเลย ทไวไลท์เนื้อเรื่องก็ไม่ได้ดีเด่อะไรยังได้สร้างเป็นหนังเหมือนกัน แม้แต่ฮังเกอร์เกมเองก็มีส่วนคล้าย Battle Royal อยู่เหมือนกัน

ปัญหาคือการที่จขกท. เอามาเทียบกับ GOT มันออกจะปญอ. แล้วก็ล่อเป้าจนคิดว่าคนตั้งกระทู้นี่เป็นกองอวยหรือกองแช่งกันแน่ = ="

เอาจริง ๆ เราก็ไม่ได้ชอบ GOT นะ แต่เรื่องที่ต้องยอมรับเลยคือคนเขียนรีเสิร์ชก่อนสร้างโลกมาดี สร้างโลกมาได้น่าเชื่อถือ ภาษาเขียนสร้างบรรยากาศได้ดี เนื้อเรื่อง... เราเลิกตามไปแล้วดังนั้นไม่ขอคอมเมนต์ ส่วนบารามอสมันจับโน่นผสมนี่มากเกินไป เซ็ตติ้งโลกก็ยังไม่สมจริง ภาษากับมุกตลกในเรื่องก็ร่วมสมัยเกินไป ถ้าเอาไปเขียนเป็นมังงะยังพอว่า แต่ให้เอามาสร้างเป็นหนังหรือซีรีส์นี่ไม่มีทางอ่ะ

>>439 กูชอบแบบค่ายฮาล์ฟบลัดว่ะ

>>439 ส่วนตัวกูดูตามบริบทเรื่องวะพวกชื่อเฉพาะแบบฮาล์ฟบลัดนี้ส่วนตัวถ้ามันไม่ใช้ศัพท์ยาก(หรือเฉพาะหรือล้อ)อะไรจะทับหรือแปลก็ได้ แต่คำว่าCamp นี้สมควรแปลเพราะเป็นคำทั่วๆไป
ส่วน A.B กูไม่ค่อยเข้าใจว่าจุดนี้คือหมายถึงอะไรชื่อย่อคน?
>>437 เอาจริงกูว่าควรไปกระทู้วงการนิยายไทยไม่ก็กระทู้แฟนตาซีมากกว่ากระทู้นี้ไว้คุยเทคนิคการเขียนหรือข่าวสารการประกวดไรพวกนี้

การที่บารามอสกลายเป็นหนึ่งในตำนานแห่งวงการนิยายแฟนตาซีไทย สำหรับกูมันคือความฉิบหายครึ่งหนึ่งของวงการเลยว่ะ เพราะตัวต้นตำนานมันดันมีแรงบันดาลใจเยอะแยะเด่นชัด นักเขียนรุ่นต่อมาเลยเกิดแรงบันดาลใจต่อยอดสร้างนิยายตัวเองที่มีแรงบันดาลใจยำรวมกันมั่วและอัดคำคมหรูๆ ปกปิดไว้ (มิกซ์แฟนฟิคโรเซเนียคือตัวอย่างในปัจจุบันที่กูเห็นชัดมากเลยเรื่องนี้) นี่ยังไม่นับเรื่องผลการตลาดวงการนิยายที่ทำให้พวกสำนักพิมพ์เกิดค่านิยมไล่หานิยายที่ดังเพราะมันเบียวถูกใจเด็กน้อยเอามาขาย แฟนคลับเยอะน่าจะขายได้เยอะ แต่เสือกไม่คำนึงถึงคนซื้อเลยว่าเด็กวัยรุ่นวัยเรียนที่ไม่มีงานทำจะหาเงินมาจากไหน? นิยายเล่มละสองร้อยกว่าเด็กวัยนี้มันจะรีบซื้อทันทีที่ออกได้ไงถ้าไม่ขอตังพ่อแม่ ถ้าพ่อแม่ไม่ให้ก็ต้องเก็บตังค์ แต่กว่าจะเก็บตังค์ซื้อได้กระแสก็ซาสำนักพิมพ์ก็ลอยแพเล่มต่อเพราะเล่มแรกๆ ขายไม่ดี เพราะมันก็แพงเกินไปสำหรับพวกแฟนคลับเด็กน้อยที่ยังหาเงินเองไม่ได้ การไล่หานิยายดังๆ มาตีพิมพ์โดยไม่สนใจคุณภาพเนื้อหาแบบนี้กลายเป็นการสร้างค่านิยมให้พวกนักเขียนคิดว่าถ้ากูแต่งนิยายแนวนี้ต้องดังและได้ตีพิมพ์แน่นอน แค่แต่งตามกระแสดึงแรงบันดาลใจมาผสมนิดหน่อยก็เรียบร้อย หาคนอ่านให้เยอะๆ ปั่นวิวให้มากๆ จนติดท็อปเดี๋ยวสำนักพิมพ์ก็มาหาเอง เพราะฉะนั้นมึงอย่าแปลกใจว่าทำไมนิยายแฟนตาซีส่วนใหญ่ที่วางขายมันถึงแนวเดียวกันวะ ก็เพราะพอมีเรื่องหนึ่งในแนวนี้มันดังและขายได้ นักเขียนทั้งหลายก็จะเกิดแรงบันดาลใจผลิตนิยายส่งให้สำนักพิมพ์ และตัวสำนักพิมพ์ก็ถือหลักการตลาดเป็นหลัก หลักอุดมการณ์เป็นรอง มองหาแต่นิยายพล็อตนิยมในขณะนี้ที่ดังพอขายได้ คุณภาพเนื้อหาเป็นไงช่างมัน แค่ดังขายได้ก็พอ และมันก็คือจุดกำเนิดนิยายแนวการตลาดในบ้านเรา เขียนเพื่อขายไม่ใช่เขียนเพื่อความฝัน

>>445 ชื่อคนน่ะเพื่อนโม่ง เหมือนเป็นตัวย่อ

>>447 งั้น อ.บ.ดีกว่า แต่ถ้าชื่อเสียงไทยไม่ใช้อ.กับบ.นำใช้ตัวอื่นดีกว่า

กูว่าชื่อย่อนี่เขียนอังกฤษไปเลยดีกว่า เพราะตัวอักษรหนึ่งตัวมันก็ออกเสียงได้มากกว่าหนึ่งเสียงนะ เช่น เซลิก้า (Celica) ถ้ามึงย่อว่า ซ.ล.ก คนอ่านบางส่วนคงไม่คิดว่ามันจะย่อว่า C.L.C หรอกว่ะ แต่จะคิดเป็น S.L.C ,S.L.G ,C.L.G รึจะวงเล็บกำกับก็ได้ เช่น ซ.ล.ก (C.L.C)

>>448 >>449 โอเค ขอบคุณพวกมึงนะ

>>431 ไม่รู้ยังอยู่ไหม ขอตอบนะ กูเห็นทั้งเอาอิ้งมาทั้งดุ้น (poem สั้นๆ ไม่เกิน 5 บรรทัด) กับแปลเป็นกลอนอีกที (ถ้ามึงโปรพออ่ะนะ) ลองถามบก.ดูอีกทีเพื่อความชัวร์ก็ได้

แต้งกิ้วมากเพื่อนกูยังอยู่ๆ5555 คือมันเป็นเพลงกล่อมเด็กน่ะมึง จริงๆกูแปลเป็นกลอนแปดไปแหละแต่มันดูยืดๆ ตอนนี้กูเลยกะจะแปลแค่บทที่ตัวละครมันท่องกัน ส่วนตัวเต็มกูคงอังกฤษไว้งั้นเลย คนอ่านจะตงิดๆมั้ยวะ555

>>440 กูว่าเรื่องจะได้หรือไม่ได้แรงบันดาลใจมันไม่เกี่ยวว่ะ ขึ้นอยู่กับความดังและความชอบของคนล้วนๆ ถ้าคนชอบเยอะ มันก็เป็นไปได้ ไม่งั้นละครไทยมันจะซ้ำซากอยู่แบบนี้เหรอวะ (เอาจริงๆ ซีรีส์ฝรั่งหลายเรื่องแม่งก็เนื้อหาซ้ำๆ เหมือนกันเหอะ) อีจขกท มันจะผิดก็ตรงที่มันดันเอาไปเปรียบเทียบกับ GOT แค่นั้นแหละ สเกลมันใหญ่ไม่พอจะไปสู้

>>453 บางทีกูก็แอบหมั่นไส้บารามอสนะ มีแต่อวย แทบไม่เห็นคนติเลย ถ้าตินี่คงโดนรุม ต่อให้มีเหตุปฝผลแค่ไหนก็เถอะ 555

คุยเรื่องบารามอสไปกระทู้แฟนตาซีเถอะมึง

ปล้ำกับข่มขืนในนิยายนี่ต่างกันยังไงวะ

>>456 อันเดียวกันไม่ใช้เรอะ?

>>456 ปล้ำเนี่ยจะมองว่าออกแนวสมยอมหน่อยๆก็ได้ คือสมยอมที่จะฟัดกันนัวๆอะมึง ไม่ใช่แค่เสียบๆซอยๆ แต่ต้องกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันด้วย

ส่วนข่มขืนก็ข่มขืน จบ

>>456 ปล้ำ=นางกับพระเอกได้เสียกัน ข่มขืน=ผู้ร้ายปล้ำตัวเอก

สมการจากละครไทยอะมึง ตัวเอกในที่นี้คือน้องหรือพี่สาวพระ/นาง เพื่อนสนิท นางรอง บลาๆ ส่วนนางเอกตัวจริงต้องเสียซิงให้พระเอกคนเดียวเท่านั้น เว้นแต่จะเคยแต่งงานมีลูกมาก่อนหรือเป็นสาวแรด(ที่จะเปลี่ยนเป็นสาวหวานเมื่อเจอพระเอกสไตล์คู่แข่งแรงพอกันหรือสุภาพชนคนแสนดี)

นิยายแนวต่างโลกกับต่างมิติมันต่างกันยังไงวะ คือกูเห็นนิยายที่มีชื่อทำนอง ถูกส่งไปต่างโลก ชีวิตของ(ชื่อตัวเอก)ในโลกต่างมิติ บลาๆ แต่เท่าที่กูอ่านมันก็คือพวกตัวเอกถูกส่ง/เรียก/เกิดใหม่ ในโลกอื่นที่ไม่ใช่โลกเดิมของตัวเอง ก็แค่นั้น

>>460
ต่างโลก ส่วนใหญ่ตายไปเกิดใหม่ หรือไปสิงร่างเจ้าของเดิม
ต่างมิติ ยังไม่ตายไปในร่างเดิมแล้วไปเก่งเอา
ปกติเเยกยังงี้หรือเปล่า แต่โดยสรุป มันก็เหมือนกันแหละ

>>461 แยกแบบนี้ก็ชัดเจนดีนะ แต่กูว่าคงขึ้นอยู้กับความเข้าใจแต่ละคนว่าจะนิยามยังไงเกี่ยวโลกอื่นที่ไม่ใช่โลกเรา เรียกง่ายๆ ก็ต่างโลก เรียกให้ดูไฮคลาสแฟนตาซีก็ต่างมิติ แต่สำหรับกู ต่างโลก=โลกอื่น ต่างมิติ=ข้ามเวลาในโลกเดิมแต่ต่างยุคสมัยที่อยู่

ถ้ากูใช้การเล่ามุมมองที่ 3 แต่ช่วงย้อนอดีตหลักของพระเอกเป็นมุมมองที่ 1 นี่จะได้ป่าววะ

>>463 ทำยังไงก็ได้ให้คนอ่านเข้าใจที่ต้องการสื่อในเนื้อเรื่อง

บางคนชอบ3ก็ต้อง3ตลอด 1ก็ต้อง1ตลอด ปนกันเดี๋ยวก็โดนติอีกนะละ

>>465 อย่าไปเชื่อคำแนะนำของคนอื่นมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งในโม่ง

เอาง่ายๆคือ เขียนยังไงก็ได้ไม่ให้งงนั่นล่ะ

กูจะเขียนนิยายแนวตัวเอกไปต่างโลก แล้วทีนี้จะมีบทที่พระเจ้าคุยกับพระเอกเรื่องโลกของพระเอก ปัญหาคือกูควรจะใช้คำอะไรเรียกโลกของพระเอกที่เป็นโลกเดียวกันกับเรานี่แหละ ใช้คำว่า Blue Planet ได้ปะ ถ้าใช้เอิร์ธหรือ World สำหรับกูมันก็แคบไปนะ

>>467 ไกอา(Gaia) มั้ย พระแม่ธรณี

>>467 terraก็ได้

มันมาแล้ว http://www.dek-d.com/writer/41670/

>>470 ไวท์โรดนี่พลิกโฉมวงการเลยเหรอวะ

เบียวจนพลิกโฉมวงการ 55555+

>>470 กูควรดีใจที่ตำนานกลับมามีชีวิตใหม่ หรือเสียใจที่เหล่าต้นไม้กำลังถูกโค่นเพื่อใช้ทำนิยายแบบนี้เหรอวะ?

กูว่าควรเสียใจว่ะ เบียวชิบหาย

ปกตินิยายตอนนึง​นี่เขียนความยาวแค่ไหนกันอะ

แล้วแต่คน ของกูอย่างต่ำ 3,000 คำ/ตอน

กุแต่งเรื่อง​นึง ​เกี่ยวกะโลกอนาคตมี'เมืองหลวง​ใหม่'​ ของไทย ที่มาแทนกรุงเทพ​
ถ้ากุตั้งชื่อเมืองว่า 'นิวบางกอก'​ จะสิ้นคิดไปมั้ย​วะ
กุตัน คิดชื่ออื่นแล้วได้แต่ลิเกๆ ไม่ไซไฟเลยว่ะ

>>477 ได้อยู่นะ จะนีโอบางกอกก็ดูลอกอีวานเกเลี่ยนไปหน่อย

>>475 แล้วแต่อ่ะ ถ้าเป็นพวกบทนำงี้ก็จะ 5-6 หน้า
ถ้าเป็นตอนนึงก็จะ 10 หน้านิดๆ
แต่ถ้าเป็นตอนสั้นๆ ก็จะ 15 หน้าขึ้น

>>475 กู 479 นะ พอดีกดส่งแล้วลืมพิมพ์อีกนิด
แล้วไม่ใช่ว่า หน้านึงนี่กด enter เว้นบรรทัดมา 10 บรรทัดต่อ1 พารากราฟนะ
กูใช้ระยะห่าง 1 ส่วน enter ก็แค่ 1 ครั้งหลังจบพารากราฟอ่ะ

บางคนแม่งเขียนเหี้ยไรไม่รู้ enter เหี้ยไรมาตั้ง 6-10 บรรทัด
แล้วมันเหมือนตัดมู้ด คนเขียนคุมมู้ดเนื้อเรื่องไม่อยู่เพราะตัดบรรทัดผิดนี่แหละ

ตอนนี้กูกำลังจิตตกว่ะมึง เขียนอะไรก็รู้สึกว่าไม่ใช่ ไม่ก็เขียนไม่ออกไปซะหมด รู้สึกตัวเองห่วยลงเรื่อยๆว่ะ กำลังคิดหาวิธีให้มีกำลังใจกลับมาอยากเขียนเหมือนเดิมอยู่เนี่ย กูเคยชอบเขียนแต่พอเจออะไรหลายอย่างๆ มันทำให้กูกดดันตัวเองจนบางทีก็ท้อว่ะว่าทำไปก็เท่านั้น สู้ใครเขาไม่ได้ซักที

มีใครเจอปัญหาจำพวกจะเขียนไรเวอร์ๆยิ่งใหญ่แล้วติดตรงทำไมแม่งต้องเมืองไทยวะบ้างมั้ย คือกูอยากเขียนแบบโรงเรียนเวอร์ๆ เหตุการณ์เวอร์ๆ(แบบ fate) องค์กรเวอร์ๆยิ่งใหญ่อลังการเป็นตำนานโลกแล้วมันก็ติดว่าไอ้พวกนี้ทำไมแม่งต้องอยู่ที่เมืองไทยวะ... ทำไมแม่งต้องอยู่ในประเทศโลกที่สามด้วย โคตรไม่สมเหตุสมผล(ทั้งๆที่ความเวอร์มันก็ไม่สมเหตุสมผลอยู่แล้วก็เถอะ)

ไม่แฮะ กุจะติดก็ต้องภาษามากกว่าแบบอยากตั้งชื่อให้อลังการแต่ใช้คำไทยแล้วลิเกมากไรงี้

มึงต้องรู้จักแหกความคิดนั้นออกมาให้ได้ ทุกที่มันสามารถเว่อร์ได้ไม่จำเป็นต้องเป็นที่ญี่ปุ่นหรือประเทศอื่นๆ
(เอาจริงๆญี่ปุ่นแม่งจะตายทำไมพวกมนุษย์ต่างดาวต้องอยากไปเริ่มครองโลกที่นั่นล่ะวะ ทำไมก๊อตซิลล่าต้องถล่มที่ญี่ปุ่น มาไทยนี่มีที่ให้วิ่งเล่นกว้างกว่าตั้งเยอะ)

- โรงเรียนเว่อร์ๆ - แถวบ้านกูมีโรงเรียนนานาชาติที่โคตรแพงจ่ายค่าเทอมทีเป็นแสนๆ เด็กนักเรียนแม่งก็อยู่แต่ในโรงเรียนแทบไม่ออกมาเดินข้างนอกให้เห็น ไม่แน่มันอาจจะเป็นโรงเรียนเวทมนตร์หรือมีประตูมิติอยู่ก็ได้ (จริงๆคือแม่งรวย มันมีคนขับรถรับ-ส่ง ไม่ขึ้นรถเมล์)
- เหตุการณ์เว่อร์แบบเฟท - มึงลองไปดูกลุ่มในเฟส fate/thailand เอาวีรชนไทยมาวาดแต่งกันสนุกสนาน (แต่กลุ่มนี้นานมากละตอนนี้ไม่อัพเดทแล้วมั้ง)
- องค์กรเว่อร์ๆ - มันมีองค์กรมนุษย์ต่างดาวที่ต้องการครองโลกมาลงยานจอดอยู่แถวปทุม ล้างสมองมนุษย์ให้เป็นผู้ศรัทธาจนกระทั่งกฏหมายก็ยังไม่สามารถทำอะไรมันได้ (แต่ตอนนี้แกล้งป่วยอยู่ เดี๋ยวค่อยมาดำเนินแผนครองโลกต่อ)

ตอนเด็กๆกุเคยโดนครูหลอกว่าใต้อนุสาวรีย์ชัยมีองค์กรลับใต้ดิน กุยังเชื่อเลย

>>483 แถวปทุมนั่น องค์กรเชี่ยไรเล่า นั่นมันพวกยูริมาสร้างฐานทัพเตรียมกองกำลังไปสู้จีไอว้อยยยย เอ่นจีเนียริงง /ส่งวิศวกรไปปล้นบ่อน้ำมัน

อึ้งกับความคิดคนดัง 'บางคน'
☆☆☆☆
ยอมรับว่าอึ้งเล็กนัอยกับ นักเขียนนิยายคนหนึ่งที่นิยายถูกนำไปทำละครแล้วฟลุ๊คดังขึ้นมา ขณะที่นิยายของเธอนั้นยอดขายถือว่าไม่ดีเลยๆๆๆๆๆ
เธอว่า ไม่มาเรียนในคลาสผมเด็ดขาด ...ซึ่งผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้ว
และเหตุผลที่ไม่มาเรียนก็คือ กลัวผมเอาเครดิตเธอไปใช้เรียกแขกว่าเธอดังก็เพราะมาเรียนในคลาสกับผม
เป็นอะไรที่อึ้งจริงๆ...ยอมรับว่าเคยแนะนำงานของน.ร.ในคลาส แต่ไม่เคยคิดว่าเอาพวกเขามาแนะนำเพื่อสร้างเครดิตให้ตัวเองเลย
เมื่อคิดไปก็อาจเป็นเพราะช่วงหลัง การทำพีอาร์แสนเก่งของเธอนั้น ทำให้เธอได้รับการติดต่อให้ไปพูดคุยกับใครๆบ่อยครั้ง รวมทั้งเปิดคลาสสอนเขียนนิยายด้วย...โดยคนทีติดต่อไปนั้นก็ช่างไม่ดูเสียเลยว่าเธอเขียนนิยายเก่งจริงหรือเปล่า หรือว่าคนเขียนบท กับทีมละครเขาเก่งกันแน่
คิดแล้วได้แต่รู้สึกตกใจมาก
ไม่คิดเลยว่าเด็กสมัยนี้คิดอะไรกันได้แบบนี้
วงการหนังสือ ถึงแม้นจะเป็นวงการธุรกิจ
แต่ไหนแต่ไรมาเราอยู่กันแบบพี่น้อง ไม่ใช่แบบนี้
เอาเถอะ...เธอหรือใครจะคิดอะไรอย่างไรก็ช่างเธอ
สุดแต่ใจจะไขว่คว้าล่ะกัน
..และขอแผ่เมตตาให้เธอ.'ผู้แสนดัง'

จากเฟซบก.โป่ง เขาหมายถึงใครวะ กูถามถูกห้องมั้ย หรือกูควรไปถามห้องไหน?

กูกำลังจะมาโพสถามแบบเดียวกันเลย สงสัยเหมือนกันว่าแกพูดถึงใคร

>>485 อย่าไปให้ไปค่าไอ้บ.ก.คนนี้มากเลย ตัวแกเองก็เกาะกระแสนักเขียนดังจริงน่ะแหละ ใครไม่ยอมก็ขวางทางแทบไม่ได้ออกหนังสือ สมัยอยู่ส.คนก็เอือมแกเยอะ

มีคนดัดแปลงบทละครเก่งด้วยเหรอวะ กูเห็นนิยายไปทำละครนี่เรื่องไหนเรื่องนั้น พังทุกราย

>>488 คนดัดแปลงบทละครเก่งๆก็มีนะ แบบคนเขียนบทดอกส้มสีทอง หนังสือไม่สนุก แต่ละครปรับเยอะจนดี จนคนติดทั่วบ้านทั่วเมือง เลยกลายเป็นว่านักเขียนไม่ยอมขายภาค 3 ให้ไปทำต่อ เพราะหาว่าดัดแปลงเยอะไป orz

ขอสอบถามโม่งที่เคยตีพิมพ์หน่อย เรื่องปกนิยายภาพประกอบนี่ถ้าจะจ้างวาดเองสนพ.มีงบให้ปะ แล้วถ้าให้สนพ.จัดการเลือกนักวาดเองคนเขียนจะมีสิทธิ์รีเควสกับคนวาดโดยตรงหรือผ่านบก.

>>490 ถ้านักเขียนจ้างคนอื่นวาด มันก็เหมือนกับการเสนองานให้สนพ สนพมีสิทธิ์จะซื้อหรือไม่ซื้อก็ได้ บางสนพก็มีนักวาดประจำของเขาอยู่แล้ว ถ้านักเขียนต้องการต่อรองเลือกคนวาดเองก็ต้องคุยกัน และบอกเหตุผลกันว่าทำไม ถ้าภาพมันเยี่ยมจริง สนพก็อาจจะซื้อจ้ะ ราคาค่าจ้างก็จะอยู่ในอัตราเดียวกับที่สนพนั้น ๆ จ่าย ถ้าถูกกว่า สนพก็อาจจะชอบ แต่ถ้าแพงกว่า ยากกก เว้นแต่คนวาดจะดังขนาดช่วยฉุดยอดขายหนังสือได้เท่านั้น

เจ๊JK Rowling นี่หนังสือของเเกที่ไม่ใช่Harry Potterมันขายได้เปล่าวะ เห็นทำออกมาเเล้วก็เงียบ ช่วงนี้เจ๊เเกก็กลับไปหาเเดกกับHPต่อละ

เเบบนี้กูสงสัยมากเลยว่าHPมันเป็น one-hit wonderรึเปล่า

เเต่กูเลิกสนใจเจ๊เเกตั้งเเต่พยายามเอาใจพวกSJW feminist ละ ไร้สาระชิบหายเฮอร์ไมโอนี่ผิวดำ
lul

>>492 กูคิดเหมือนมึงเลยเรื่องวันฮิตวันเดอร์ ว่าแต่ในนี้มีใครไม่อ่านแฮรี่มั่งวะ ไม่ใช่อะไรกูมาหาเพื่อน มันไม่ใช่แนวกูแ้ว่าจะมีแต่คนแนะนำก็ตาม

แฮรี่สนุกตรงไหนฟะ กูอ่านแล้วเมากาวชิบหาย

>>493 กูไม่เคยอ่านแฮรี่ เดอะลอร์ด, เกมออฟทอร์น ไอ้พวกที่มันดังๆและมีเป็นหนังทั้งหลาย กุไม่อ่านเลยสักเรื่อง

วั้ย มันอ่านว่า เกมออฟโทรน นี่หว่า ปล่อยโง่เลยกุ

เรื่องที่เอ่ย เพื่อนโม่งอ่านไปเถอะ
อย่างน้อยเป็นต้นทุนในงานเขียนที่มึงจะได้มีมุมมองแบบต่างๆ บ้าง
แบบเขียนยังไงให้คนอ่านทั่วโลกได้ เขียนยังไงให้ขายได้ จะซูจะแกรี่ยังไง
นักเขียนส่วนใหญ่เริ่มจากการอ่านนี่แหละ
แล้วงานมึงจะขายได้หรือไม่ได้ ก็ควรดูเป็นแนวไว้
ประเภทคิดว่าต้องแต่งให้ดี เพื่อมุนษย์ชาติ กูมองว่าเกิดยาก
นอกจากมึงเขียนเพื่อสนองความต้องการตัวเองล้วนๆ แล้วเก็บไว้อ่านคนเดียว

ลอร์ดกับเกมออฟโทรนนี่กูโอเคนะ แต่กูไม่ชอบแฮรี่ไม่รู้ทำไม

แฮร์รี่กุโอเคนะ ถึงจะอ่านไม่ครบทุกเล่มก็เหอะ
แต่ลอร์ด เล่มแรกยังไม่พ้นเลย ส่วนโทรนยังไม่ลอง

กุ 495 เอง กูก็พยายามลองอ่านแล้วนะ แต่ว่าไปไม่รอดอะ 10หน้าแรกกุก็หลับละ

ถ้าอยากเป็นนักเขียน ควรอ่านหนังสือเยอะๆ แล้วก็หลายๆแบบนะ ไม่งั้นจะโลกแคบ เลือกใช้คำไม่เก่ง การสร้างประโยควนเวียนอยู่แต่รูปแบบเดิมๆ

>>501 มึงจะอ่านอะไรก็ได้ เเต่อย่าอ่านหนังสือเครือทไวไลท์เเละ50 shade

ขยะวรรณกรรม อ่านเเล้วเซลล์สมองมึงจะตายเปล่าๆ

>>491 ขอบใจ แต่นักวาดที่กูเล็งไว้เขาไม่เคยวาดปกนิยายหรือเขียนการ์ตูต ทำแต่อาร์ตบุ้คหรือแฟนอาร์ตเกม แต่ภาพเขาสวย ยอดไลก์เจ็ดพันกว่า แบบนี้สำนักพิมพ์จะรับไหมวะ (เรตราคาฟูลซีจี 1,200+)

>>502 จริงๆ ถ้าอยากเป็นนักเขียน กูว่าก็น่าจะอ่านแนวนี้ (แนวดัง) ไว้บ้าง จะได้รู้ว่าทำไมนิยายเรื่องนี้ถึงดัง ทำไมคนบางกลุ่มชอบ และทำไมคนบางกลุ่มด่า
นิยายดังก็มีเรื่องบางเรื่องที่คนอ่านต้องการแหละ

>>504 จริง กูเห็นด้วย อ่านไปบางทีก็ไม่ได้ชอบอะไรหรอก แต่อ่านเพื่อให้คิดว่ามันมีดีอะไร นักเขียนควรอ่านหนังสือให้หลากหลายเข้าไว้

แต่หลายครั้งกูก็สับสนเหมือนกันนะ =_=
คือพวกที่โดนด่าว่าเป็นขยะวรรณกรรมบางเรื่องดันเป็นงานที่อ่านสนุก
แต่วรรณกรรมคลาสสิก/วรรณกรรมรางวัลหลายเรื่องกลับเป็นงานที่ดีแต่อ่านไม่สนุก ในที่นี้กูหมายถึงน่าเบื่อชิบหาย ไม่มีแรงจูงใจให้อ่านต่อ
ex. LOTR, ความฝันในหอแดง, ซ้องกั๋ง บอกกูทีว่าหัวใจของคนที่อ่านแต่ต้นจนจบรวดเดียวมันทำด้วยอะไร = =

>>505 LOTR มันน่าเบื่อมากจนจะจบเล่มแรกถึงเฮ้ย... แล้วกูก็หยิบเล่ม 2 อ่านต่อ จนตอนนี้ถ้าแนวแฟนตาซีกูยก LOTR ว่าเป็นวรรณกรรมชั้นครูกูชอบมากกว่าแฮรี่

ความฝันในหอแดง มันเล่าถึงจารีตเก่า ประเพณีของจีนโบราณ มึงอ่านมึงต้องสนใจวิถีแนวคิดของคนยุคนั้นแล้ววิเคราะห์ตามมันสะท้อนหลายอย่างที่กูอ่านแล้วสงสารตัวละคร

ซ้องกั๋ง ไม่แปลกที่ส่วนใหญ่จะไม่ชอบ มันหมดยุควรรณกรรมปลกแอกมองหาสังคมการปกครองเพื่อชาติไปแล้ว เรื่องนี้กูจำชื่อตัวละครไม่ไหวพอๆ กับตอนอ่านสามก๊กอ่านไปกุมหัวไปตัวละครเยอะชิบหายแต่สามก๊กกูยังอ่านจบเรื่องซ้องกั๋งกูแพ้เหมือนกัน

>>506 ตอนอ่านสามก๊กกูเปิดนามานุกรมไปด้วย ส่วนซ้องกั๋ง อดทนอ่านไป 1/3 ของเรื่อง (อ่านเพื่อความคูลว่ากูเคยอ่านแล้วนะ สมัยยังเบียว) กูแทบเป็นบ้าตาย ไม่เคยต้องฝืนใจตัวเองในการอ่านหนักขนาดนั้นมาก่อน

ทำไมคนเชียร์เเดนี่ให้ได้บัลลังค์เยอะจังวะในGoT น้องเเกไม่ได้เก่งห่าอะไรเลย เอาเเต่ใจตัวเองเป็นหลักด้วย ถ้าเเค่เมืองเดียวยังปกครองไม่ได้ เเล้วจะปกครองเจ็ดอาณาจักรให้รอดได้ไงวะ ข้อได้เปรียบมีข้อเดียวคือมีมังกร อย่างอื่นติดลบ

หรือเชียร์เพราะ muh female empowerment ถถถถ

ขอถามสหายโม่ง มีใครส่งงานประกวด Young Thai Artist ของ SCG ปีนี้มั้ย? เห็นว่าใกล้หมดเขตแล้ว

>>508 กูก็ไม่ชอบแดนี่ เบื่อการโชว์อภินิหารหนังทนไฟของนาง ไม่ชอบจอนด้วย ฮีดูไม่มีสกิลของการเป็นผู้เล่นเกมที่ดี ใจจริงอยากให้ทีเรียนเป็นคิง แต่ทีเรียนก็ดันเป็นคนแคระ อาจจะโดนต่อต้านอีก ลุงมาร์ตินแม่งไม่เหลือทางที่ได้ดั่งใจไว้ให้เลย
นี่กูรอ ss หน้า ถ้าอีจอนฉลาดขึ้นกูอาจจะย้ายไปอยู่ทีมมัน

เพราะแม่มังกรมีเส้นทางฮีโร่มากที่สุดนะสิ จากเจ้าหญิงที่ถูกขับไล่กลับมาทวงบัลลังก์ด้วยสมบัติแห่งราชวงศ์=มังกร ระหว่างทางก็เพชิญอุปสรรคนานับประการแต่ก็ยังคงไว้ซึ่งเนื้อแท้อันดีงาม อา~ นี่ละวีรชนที่โลกรอ

ถ้านึกภาพไม่ออกก็ไปดูอัสลานซะ

ปล. ในแง่ตัวเลือกราชา ส่วนตัวกูชอบไทวินมากที่สุด รองมาก็ทีเรี่ยน ป้าสวนดอกไม้ก็พอไหว แต่ไม่เอาสตาร์ค พวกนี้ใจอ่อนเกินไป เป็นราชาที่ดีไม่ได้หรอก แย่กว่าเดนี่อีก

Stannis the mannis = best king option of Westeros

ซีรีส์ทำป๋าเเสตนนิสกูกลายเป็นตัวเหี้ยเลย ในหนังสือนี่โคตรฮีโร่ เป็นคนเดียวที่ปกป้องอาณาจักรอย่างเเท้จริงเเละมองเห็นภัยของจริงในอนาคต(whitewalker)

อีกอย่างคือสเเตนนิสมีอัศวินหัวหอมดาวอสอยู่ด้วย

ไปคุยกระทู้แฟนตาซีได้แล้วมึง

>>513 stop oppressing us

TRIGGERED

จอนไม่ได้โง่ มีการเรียนรู้พัฒนาไปเรื่อยๆ เป็นจอมวางแผน(ในหนังสือ) แตในซีรี่ย์มันดูบุ่มบ่ามไปหน่อย

แดนี่ยังไม่ถึงไหนในหนังสือ แต่ในซีรี่ย์โหดเกิน ยังกะเติมทรูอะ สกิลเต็ม มีสัตว์ขี่ ปาร์ตี้เทพ กิลด์เวลตัน แม่งไม่ได้มีความน่าลุ้นเลย

สรุป กูเชียร์สตาร์ค เชียร์จอน จอน สตาร์ค ไม่เอาจอน ทาแกเรี่ยน นั่นเป็นสิ่งเดียวที่กูภาวนา ขอให้คนอื่นๆอย่ารู้เลยว่าเรการ์เป็นพ่อจอน ให้ทุกคนเข้าใจแบบนี้ล่ะดีแล้ว

กูมีคำถาม พวกนิยายทัณฑ์สวาททาสซาตานเถื่อนมันมีหลักตั้งชื่อกันยังไงให้ไม่ซ้ำกันซักเรื่องวะ กูถามขำๆ ไรสาระนะ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร พอดีกูว่างๆ แล้วกูก็ฮา 555

>>516 ก็เสิร์ชๆดูมั้ง ถ้าซ้ำก็เปลี่ยนคำ synonyms

ไฟรักชีคซาตาน เพลิงรักชีคซาตาน ไฟสวาทชีคซาตาน เพลิงสวาทชีคซาตาน ไฟรักเจ้าชายซาตาน ไฟสวาทเจ้าชายซาตาน เพลิงรักเจ้าชายมัจจุราช ไฟสวาทมัจจุราชชีคทะเลทราย บลาๆ

>>517 กูลั่น ไฟสวาทมัจจุราชชีคทะเลทราย 5555555555555555555

จำกัดความของนิยายยูริมันอยู่ตัวหลักอย่างเดียวปะวะ คือกูวางความสัมพันธ์ตัวละครไว้งี้ว่ะ

นางเอกแอบชอบรุ่นพี่ชาย-แต่น้องสาวของรุ่นพี่คนนั้นก็แอบชอบนางเอก(และเป็นเพื่อนกันด้วย)-แต่เพื่อนของนางเอก(หญิง)ก็แอบชอบน้องสาวด้วย

โดยกูจะจับคู่ นางเอก+น้องสาว เพื่อนนางเอก+รุ่นพี่ และนิยายเรื่องนี้มันเน้นเรื่องผจญภัยแฟนตาซีเป็นหลักรักเป็นรองนะ จะเรียกว่ายูริหรือแฟนตาซีดีวะ

>>519 เรียกว่ายูริแฟนตาซีกูว่ามันก็ได้นะมึง อย่างน้อยกูว่าจั่วหัวประกาศแนวไปก็ดีคนไม่ชอบจะได้ไม่อ่าน อย่างยาโอบางเรื่องที่กูเจอมีตัวคู่ชายชายก็จริงแต่เรื่องมันก็ไม่ได้โฟกัสรักเป็นเรื่องหลักวะ(ถึงมีดราม่าเรื่องนี้บ้าง) ก็จั่วหัวว่ายาโอXXXบอกแนวที่แต่งไปอะไรแบบนี้
ถ้ากลัวคนอ่านคาดหวังฉากรักมากไปก็อาจบอกหน่อยว่าไม่เน้นนะอะไรงี้
ปล.แต่งแล้วอย่าลืมลงลิงค์มาด้วย กูต้องการอ่าน

>>517 กูชอบหว่ะ 55555555

>>520 ลงลิ้งค์โม่งกูก็แหกสิ ตอนนี้วางพล็อตได้ 80% และลองแต่งออกมาได้สองบท แต่ใบ้ให้ว่าเกี่ยวกับเดือนทั้ง 12 ปาร์ตี้ผู้กล้าปราบจอมมาร อัญเชิญ(?)มาต่างโลก

ปล.กูชอบยูริใสๆ หม่นหมองหัวใจนิดหน่อย ถึงจะได้เป็นแฟนกันแต่ก็ไม่ถึงขั้นจูบนะ แค่เช็ดตัวให้(?)

>>522 มึงอย่ายั่วกูแล้วจากไปสิ อย่างน้อยมึงก็ใบ้หน่อยว่าลงที่ไหน ชื่อประมาณไหน ; _ ;

>>523 เด็กดี ชื่อนิยายมีคำว่าปฏิทิน สถานะตอนนี้-กูยังวางพล็อตไม่เสร็จ

>>524 หาไม่เจอกูเสียใจ ; _ ;

>>525 ก็กูยังไม่ได้ลงน่ะสิ •_•

เออ กูไปนั่งดูคลิปเกมShadow of the colossusมาแล้วชอบการเล่าเรื่องเค้าว่ะ แบบไม่ต้องมีคนคอยบรรยาย ปล่อยให้ตลค.กระทำต่อไปเรื่อยๆจนเรื่องเผยออกมาเอง แต่พอเป็นงานเขียนกูยังนึกภาพไม่ค่อยออกว่ะ มีใครแนะนำอะไรให้กูไปลองศึกษาดูหน่อยได้ไหม

จอมมารผู้กล้า รับรู้เรื่องผ่านบทสนทนาอย่างเดียวก็พอได้นะ

>>527 หนังหรือการ์ตูนไม่ต้องมีบทพูดอธิบายก็ทำให้คนอ่านเข้าใจได้ด้วยภาพ

แต่นิยายที่ไม่มีการอธิบายอะไรนี่แม่งจะทำยังไงวะ ขายกระดาษเปล่าๆแบบฮิปๆเรอะ

>>529 กูก็ถามดูเผื่อทำได้เฉยๆ 555

เดี๋ยวนี้กูห่างจากการเขียนไปค่อนข้างนานเลยว่ะ เมื้อก่อนเขียนอะไรก็ยังลื่น เดี๋ยวนี้เขียนแค่ครึ่งหน้ายังคิดแทบไม่ออก กูอยากกลับมาฝึกตัวเองแต่ไม่รู้จะเริ่มไงดี หลายครั้งที่กูมีไอเดียในหัวเป็นภาพๆฉากๆนะ แต่พอจะบรรยายกลับทำไม่ได้แล้วว่ะ เขียนอะไรก็ครึ่งๆกลางๆตลอด เซ็งตัวเองจัง พอหันไปทำอย่างอื่นแม่งก็หมดอารมณ์เขียนอีก กูมีอารมณ์อยากเขียนแต่พอจะเขียนก็ทำไม่ได้ว่ะ

พวกมึง นอกจากเด็กดีแล้วยังมีที่ไหนที่หาคนอ่านแฟนฟิคการ์ตูนได้บ้างวะ

>>532 เว็บบอร์ดของการ์ตูนเรื่องนั้นเฉพาะไง หรือมึงอัพลงเว็บบล็อกตัวเองแล้วหาทางโฆษณาก็มีคนอ่านนะ /กูเขียนฟิคลงบล็อกตัวเองอยู่

>>527 ไม่ชัวร์ว่าใกล้เคียงกับที่มึงขอมั้ยนะ ก็จะมีพวกกลอนภาพอะ อย่างของไทยก็ของจ่าง แซ่ตั้ง จะใช้คำซ้ำๆ กันไปเรื่อยๆ แล้วให้เห็นภาพ หรือถ้าภาษาอังกฤษก็จะเอาคำมาเรียงให้เป็นรูปอะ

>>531 กูก็เป็นโคตรบ่อย เพราะแบบนี้นักเขียนดังหลายๆ คนถึงได้แนะนำว่า "ต้องเขียนทุกวัน" การเขียนมันเป็นงานที่ต้องการความต่อเนื่อง ระหว่างที่กำลังตันๆ เขียนไม่ออก มึงควรลิสต์สิ่งที่มึงคิดจะเขียนไว้อย่างละเอียด แล้วหานิยายดีๆ มาอ่านสักสามเล่ม หลังจากนั้นค่อยกลับมาเขียนใหม่ คนอื่นทำไงไม่รู้แต่กูทำแบบนี้ ได้ผลนะ แต่ระวังการเผลอยืมภาษาจากนิยายที่มึงอ่านมาใส่งานตัวเองด้วย

ขอถามหน่อย ถ้าพวกมึงเขียนงานแนวแฟนตาซีดาร์กๆ พวกมึงอยากตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ไหนวะ?

>>536 ที่แน่ๆไม่ใช่ Mag**

>>535 เมื่อก่อนตอนเด็กๆกูอ่านเยอะอยู่นะ ถึงจะแนวแฟนซีเห่อหมอยแถมติดภาษาเขามาอีก 555 แต่ตอนนั้นแบบว่าเขียนลื่นชิบหาย คิดอะไรก็ออกมาเป็นคำหมด เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยได้อ่าน หาถูกใจยาก แถมค้องไปฝึกวาดรูปอีก กลายเปฌนตอนนี้คิดอะไรก็เป็นภาพหมดละ เขียนไม่ออก /ในเลขห้ามีน้ำตาซ่อนอยู่...
ตอนนี้กูว่าจะลองฝึกเขียนวันละ10นาทีด้วยว่ะ อ่านจากเวบฝรั่งมา อย่างน้อยก็น่สจะช่วยอะไรได้บ้างแหละ

มึง นิยายที่กูแต่งอยู่กูวางตอนจบไว้ 2 แบบอ่ะ (จบเศร้ากะจบดี) กูอยากได้ทั้ง 2 แบบเลยจะทำไงวะ ส่งอันนึงให้สนพ.อันนึงลงเว็บก็คงไม่ได้อีก

>>539 ทำเป็นตอนพิเศษ what if สิ

>>536 กูแนะนำเอนเทอร์ ออลเวย์ หรือ 1168 เพราะที่เหลือกูเห็นดองงานคนไทยหันไปจับนิยายแปลกันครึกโครมละ เอนเทอร์ถึงจะมีนิยายแปลเหมือนกันแต่ก็ยังมีผลงานแต่ละเรื่องสม่ำเสมอเป็นรายปีไม่เหมือนสถาพรที่ดองข้ามปี แถมหมวดดาร์กแฟนตาซีก็เหมือนจะลอยแพไปแล้วนะ ส่วนออลเวย์กับ 1168 เป็นสนพ.เล็กๆ เลยไม่มีงบซื้อนิยายแปลล่ะมั้ง 1168 เองก็ดูจะเน้นขายของพรีเมี่ยม(เข็มกลัด ที่คั่นหนังสือ หรืออะไรจิปาถะที่เอาภาพปกนิยายมาใช้ได้ ซึ่งกูว่านักวาดคงรายได้ดีกว่านักเขียนเลยล่ะมั้ง) ออลเวย์ก็เพิ่งเปิดใหม่ ความจริงเขาก็รับแฟนตาซีทุกแนวนะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงมีคนส่วนใหญ่ส่งนิยายสยองขวัญไป เลยกลายเป็นว่าสนพ.นี้มีแต่ผลงานแนวสืบสวนสยองขวัญแทน(ฮา) เปิดมาได้ครบปีแล้วมั้ง กูก็เห็นว่าน่าจะไปได้ดีกว่าเมจิคนะ

>>539 ถ้าคิดส่ง สนพ.
มึงต้องคิดว่าคนซื้อส่วนใหญ่ชอบจบดีมากกว่าเยอะวะเพื่อนโม่ง
คำตอบง่ายมาก

>>541 ดาร์กแฟนตาซี กระแสเฉพาะกลุ่มย่อยลงไปอีก
ขนาดแฟนตาซีธรรมดายอดขายยังลำบากมากเลยช่วงนี้
ที่ขายดีคงตามที่เพื่อนโม่งว่า นิยายแปล กับแนวเฉพาะกลุ่มวาย
อีกอย่างสังเกตว่าช่วงนี้ตลาดเงียบมาก
แฟนตาซีเปิดหัวใหม่ของแต่สนพ. แทบไม่มี ส่วนใหญ่เป็นเล่มต่อเดิม
ปัญหาใหญ่อีกอย่างมาจากร้านหนังสือ ซีเอ้ด b2s นายอินทร์ ค่อนข้างเคี่ยวในการเลือกหนังสือไปลงอีก ตามสภาพเศรษฐกิจ ถ้าไม่ใช่เครือข่ายของ สนพ. ของเขา หนังสือที่ไปวางจะถูกปลดออกจากชั้นวางเร็วขึ้น ยอดเรื่องไหนไม่เดินก็จะห้ามไปวางอีก

แต่เดี๋ยวนี้เด็กเบียวชอบแนวดาร์กแบบบ้าๆฆ่ากันเลือดสาด จูรอเบียว doesn't make anysense กันมากขึ้นนะ แบบทำเหมือนสังคมรอบตัวผิดไรประมาณนี้ กูขอท่ดสำหรับภาษากูพอดีกูรีบ

>>544
ปัญหาคือเด็กเปียวไม่ค่อยซื้ออ่านนะสิ อ่านฟรีในเว็บได้ แต่พอให้ซื้อจริงๆ อย่าคาดหวังมากนะ
เห็นว่ากลุ่มลูกค้าหลักของนิยายแฟนตาซี ยังเป็นรุ่นกลุ่มที่เคยอ่านแฮรรี่ในยุคนั้นอยู่

รู้สึกเหนื่อยว่ะ ลงนิยายไม่มีคนอ่านไม่มีคนเมนท์เลย หรือกูจะเขียนได้น่าเบื่อเกินไป จนคนอ่านไม่สนุกวะ

บางครั้งมันขึ้นอยู่กับการโฆษนาวะ นิยายในเว็ปมีเป็นพันเรื่อง ไม่มีใครไล่หาหมดหรอก กูไล่ top 50 ก็ขี้เกียจหาต่อแล้ว

นิยายบางเรื่องไม่ได้ดีอะไร แต่มันโฆษนาให้คนรู้จักได้ พอจุดนึงมันจะมีคนคอยตามเอง พอเราอัพทีก็ขึ้นดี ลอยลมไปเลย บางเรื่องจบไปแล้วยังติดท็อปก็มี

>>546
หลักๆของการติดท็อปในเด็กดี เพื่อนโม่งต้องลงสม่ำเสมอ
แนวฮิตในขณะนั้น จะเกรียน จะซู ยังไงต้องมีบ้าง เพื่อเรียกคนอ่านกลุ่มใหญ่ในเว็บ
กูเห็นหลายเรื่องวัดกันที่ไม่เกิน 20-25 ตอนแรกว่าติดท็อปได้ไหม ถ้าติดได้จะครองอันดับยาวเลย
เห้นคนเขียนบ้างคนบอกว่าวัดกันช่วงแรกนี้เลย ถ้าได้กระแสตอบรับก็ถือว่าไปได้ แต่ถ้ายังดึงคนอ่านมาไม่ได้ อาจต้องพิจารณาว่ารื้อรีไรท์ใหม่หรือขึ้นเรื่องใหม่ไปเลย
เรื่องสำนวนไม่ต้องคิดมาก แต่เนื้อเรื่องถ้าโดนใจ จะมีคนตามเองอย่างแน่นอน
จากประสบการณ์ที่กูเคยเขียนติดท็อปมาช่วงหนึ่ง

>>546 ปกติกูตามอ่านแต่ไม่ค่อยเมนท์เท่าไหร่ว่ะ หรือบางคนก็แค่ปั่นเม้นเฉยๆ กูว่ามึงดูจำนวนคนเข้าอ่านมั้ยว่าสม่ำเสมอแค่ไหน อาจจะดีกว่า
ส่วนเรื่องความสนุก กูให้เวลาไม่เกิน 10 ตอน ถ้าเรื่องนั้นยังทำให้กูสนใจไม่ได้ กูก็เท

คณะกับภาคีต่างกันยังไงวะ คือกูจะสร้างกลุ่มสองกลุ่มที่ไม่ถูกกัน ลำดับสมาชิกในกลุ่มเรียงลำดับตามความแข็งแกร่งน้อยไปมาก จะใช้คณะเหมือนกันไปเลยได้เปล่าวะ

คณะใช่กับกลุ่มที่มีกฎหรือไม่มีกฎ/มีจุดหมายหรือไม่มีจุดหมาย"ร่วมกัน"ก็ได้ แต่มักใช้กับคนที่มีลักษณะเหมือนกัน เช่นคณะละครสัตว์ คณะเดินทาง

ภาคีคือกลุ่มคนที่มีกฎหรือจุดหมายร่วมกัน เช่นภาคีแห่งแหวนคือทำลายแหวน ภาคีนกฟีนิกซ์คือทำลายโวลดามอร์

>>551 อ๋อ เข้าใจละ

>>547 >>548 >>549 อ่า ขอบคุณนะ กูเข้าใจละ ปกติกูก็แปะลงในเฟซให้เพื่อนๆกูอ่านนี่ล่ะ แต่แปะถี่ๆก็เกรงใจว่ะ บางคนเขาก็คงไม่ได้อยากอ่านนักหรอกมั้ง กูควรโปรโมทยังไงถึงจะดูไม่น่ารำคาญวะ เนื้อเรื่องกูก็เรียบๆเรื่อยๆอบอุ่นหัวใจไม่หวือหวาอ่ะ

กูสงสัยเรื่องการใช้ มึง-กู ในนิยายแฟนตาซีแนวยุโรปได้เปล่าวะ แบบตัวละครที่จะพูดก็ไม่ใช่คนไทย เป็นตัวละครที่สร้างใหม่พร้อมกับโลกนิยายนั่นแหละ ที่นี้จะมีช่วงหนึ่งที่ตัวละครนี้จะหลุดปากอุทานในช่วงคับขันหรือตกใจจนเผลอหลุดสำเนียงชาวบ้านออกมา (มันปลอมตัวเป็นลูกพ่อค้าใหญ่น่ะ ใช้ภาษามีระดับหน่อย) เช่น "กูไม่ได้ทำโว้ย!" แต่มันก็ฟังดูแปลกๆ แฮะ ถ้าเปลี่ยนเป็น "ตูไม่ได้ทำโว้ย!" จะโอเปล่าวะ ถ้าใช้ "ฉันไม่ได้ทำโว้ย!" มันก็ไม่ได้ฟีลว่ะ

>>554 กูโอเค

>>554 ถ้าภาษามีระดับกูว่าใช้กูไม่น่าเหมาะเท่าไร(ส่วนตัวกูว่าอารมณ์มันแบบหยาบๆ) ส่วนตู... กูว่ามันแปลกๆวะ ใช้ข้ามั้ยมึง?(ถ้าย้อนยุคหน่อยๆ)

ถามคนเคยเขียนจบ ปกติพวกมึงวางพล็อตทีละตอนเลยปะวะก่อนเริ่มแต่ง หรือว่าแต่งไปเขียนพล็อตไป

>>556 คือภาษามีระดับที่ว่าคือพวกคำว่าคุณท่านที่ใช้ในแวดวงสังคมชั้นสูงอะมึง ภาษาชาวบ้านก็ต่ำกว่าหน่อยเป็นฉันหรือข้า เออ แต่ใช้คำว่าข้าก็โอนะ

>>557 กูวางพล็อตรวมไว้ก่อนแล้วค่อยแต่งนะ บางครั้งก็ปล่อยให้มือเขียนไปก่อน ถ้าตอนถัดไปเขียนได้เข้ากับพล็อตหลักมากกว่าก็รีตอนเก่าให้ตรงกับตอนใหม่ ทำซ้ำไปซ้ำมาเรื่อยๆ พล็อตใหญ่วางไว้เกือบหมด พล็อตย่อยให้มือเขียนเองไปก่อน กูทำแบบนี้นะ

>>554 "ไม่ได้ทำโว้ย" แค่นี่ก็เข้าใจแล้ว ตัดสรรพนามไป แต่บรรยายให้ได้อารมณ์ช่วงนี้ดีว่า
เช่น "ไม่ได้ทำโว้ย" เขาตะโกนใส่เพื่อนด้วยอารมณ์ฉุน ขึงตากำหมัดแบบโมโหสุดขีด
อะไรประมาณนี่
>>557 เคยวางพล็อตแค่ต้น กลาง ท้าย เรื่องคร่าวๆ กันออกทะเลหาจุดกลับไม่เจอ ส่วนรายละเอียดต่างๆ ปรับไปตามที่หัวนึกเขียนได้ในช่วงนั้นๆ

>>554 เป็นกู กูใช้ว่า ข้า นะ มึงกูดูไทยไปหน่อย55

>>557 เซ็ตธีม วางและแก้ปมหลัก วางตอนจบของเรื่อง วางหนทางที่จะทำให้เรื่องไปถึงตอนจบ

กำหนดจำนวนตอน แล้วทยอยเขียนเรื่องย่อของแต่ละตอน ทีละช่วง เช่น มี 40 ตอน แบ่งเป็น 4 ช่วงๆละ 10 ตอน

เพื่อนๆ ถ้ากูจะเขียนตัวละครแฟนตาซีที่มีพื้นฐานจากมโนแทบล้วนๆ จะได้ป่ะวะ กูจะสร้างพื้นมารองรับอยู่ แต่กลัวคนอ่านหาว่าไม่เรียล ไม่อิงความจริงเลย

>>563 ไม่เข้าใจ ยกตัวอย่างหน่อย

>>564 เช่น กูจะสร้างตัวละครaขึ้นมาว่าเป็นลูกเทพยุง ซึ่งเทพยุงคือเทพที่แกร่งที่สุด มีพลังบลาๆก็ว่าไป แต่เทพยุงในความจริงไม่แม้แต่จะมีตามความเชื่อโบราณหรือเรื่องเล่าที่สืบต่อกันมาเลยสักนิด ไรงี้ พอเข้าใจไหม

>>565 เหมือนกูพอเข้าใจนะ แบบมึงอยากสร้างโลกใหม่ในนิยายเลยใช่ป่ะ กูก็งงๆเหมือนกันว่าจะสร้างไงดี เพราะไม่ง่ายเลยนะนั่น

ไฮแฟนตาซีสินะ ทำได้สิ มีให้เห็นเยอะแยะไป ของพวกนี้เขาเรียกว่า world building/setting จะว่ายากก็ยาก จะว่าง่ายก็ง่าย ขึ้นอยู่กับเสกลโลกและธีมของเรื่อง

ถ้าเป็นเรื่องตลกโปกฮาแบบตำนานเทพอัศวินก็ไม่มีใครสนใจอะไรมากหรอก เน้นขำๆ ไว้ก่อน ถ้าธีมจริงจังก็got สร้างศาสนาและพิธีขึ้นมาอย่างละเอียดเลย

>>565 ไม่มีปัญหา แต่ต้องบรรยาความร้ายกาจให้ดูน่ากลัวสุดๆ
เช่น เทพยุงคือเทพเจ้าที่มีความสามารถควบคุมฝูงยุงเพชรฆาตหลายหมื่นล้านตัวให้มารุมสูบเลือดชาวเมืองทุกคนจนแห้งเหือดตายได้ง่ายๆ เป็นซากศพได้
จนทำให้เมืองที่เขาเดินทางผ่านกลายเป็นเมืองร้างแดนอเวจี
บรา บรา บรา อะไรประมาณนี้

>>568 ต่อพอตัวเอก a ได้พลังเทพยุงมา ก้สามารถควบคุบแมลงได้ทุกชนิด
มีพลังที่บินได้ มีสัตว์วิเศษพวกแมลงเป็นลูกน้อง

โอเคมาก ขอบใจนะเพื่อนๆทุกคน กูกำลังร่างคาแรกเตอร์อยู่ ก็นึกถึงพวกความเห็นแนวว่ามันไม่เรียล ไม่จริง จริงๆต้องเป็นแบบนี้นะ...บลาๆ เลยไม่กล้าเขียนต่อ

อีกเรื่องถ้าเป็นพื้นฐานจากตำนานดั้งเดิมแล้วเราเอามาแต่งต่อจะโดนพวกสายเรียลด่าป่ะ แบบนรกต้องมีไฟโลกันต์ มีกระทะทองแดง แต่กูแต่งเป็นนรกขนมหวาน ของกินเยอะแยะ

>>570 มันเป็นโลกใหม่โลกของคนแต่ง จะตีความสร้างโลกยังไงก็ตามใจคนแต่ง แค่ให้มันมีความสมเหตุสมผลของโลกนั้นๆ
ถ้าพวกเรียลจะด่าก็ช่างมันซิ ไม่ต้องไปแคร์อะไร ถือว่ามันไม่ใช่กลุ่มเป้าหมายของคนอ่านในเรื่องของมึง แคร์เรื่องพวกนี้มากไปจะไม่ได้แต่งสักเรื่องกันพอดี

>>571 แต้งกิ้วอีกครั้ง กูไปร่างต่อดีกว่า ช่วงนี้ไฟกำลังลุกโชน เดี๋ยวเเรงบันดาลใจมอดหมดก่อน

>>570 จะให้ดีก็มีจริงแค่เสี้ยวหนึ่งก็ได้ อย่างเทพยุงก้รู้กันดีในการดูดเลือดกับเป็นแมลง
ถ้าเป็นนรก อาจซ้อนกลว่าขนมมีให้กินเยอะแยะ แต่ไปเล่นซ้อนกลในเรื่องขนมนั้นที่จริงคือวิญญาณที่ตายในโลกนั้นจะกลายเป็นขนมหวานให้เหล่ายมทูตกิน อะไรประมาณนั้น จะได้ชวนดูว่ามันเลวร้ายเหมาะกับเป็นนรกดี
เทคนิดเขียนที่ดีต้องมีจริงเท็จเล็กน้อย เพื่อให้คนอ่านเก็จในเรื่องง่ายๆ

ปกติมีวิธีการตั้งชื่อเรื่องยังไงกันบ้างอะ กุมีเรื่องแต่งพล็อตไปนิดหน่อยละ แต่ตั้งชื่อไม่ออกเลยแฮะ

>>573 สรุปกูยังต้องอิงเค้าโครงของจริงบางส่วนสินะ ไม่งั้นมันคงดูเละเทะไปหน่อย กูคงต้องหาอ่านตำนานตามเน็ทเพิ่มเติมแล้วสินะ
>>574 กูตั้งจากแกนเรื่องอะไรพวกนี้อ่ะ แบบเกี่ยวกับผี รักโรแมนติก ก็ตั้งไป คุณผีที่รัก

>>574 ตามแก่นหลักของเรื่อง ธีม หรือสั้นๆ ง่ายๆ ก็เอาชื่อตัวละครไปเลย เช่นแก่นหลักคือการเคลียดันเจี้ยน 100 ชั้น ที่อยู่ใต้ทะเลลึก ก็เป็น "Dungeon Sea ตะลุยดันเจี้ยนใต้ทะเล" ธีมคือการผจญภัยในดันเจี้ยน "ฝ่าทะเลลุยดันเจี้ยน" ชื่อตัวละคร "การผจญภัยในดันเจี้ยนของสมชาย"

มึง... ไอดีใน dek-d มันบึ้มทิ้งแบบลบไปเลยได้ไหมวะ

>>577 ได้

>>577 บึ้มทิ้งได้ แล้วก็สมัครใหม่ตั้งชื่อเดิมใช้ได้ทันทีด้วย

>>576 กูฮาสมชาย

มีคำถามครับ
1.ในการเขียนนิยายที่พระนางมีความหลังต่อกัน ต้องย้อนฉากไปตอนนั้นเยอะขนาดไหนวะ กูกลัวว่าเขียนเยอะมันจะน่าเบื่อ น้อยไปคนอ่านก็ไม่อิน
2.ใส่รวดเดียวให้จบในพาร์ทแรกๆเลย หรือ ค่อยๆระลึกเป็นช่วงๆดี

>>578 >>579 ต้องทำยังไงวะ พวกมึงช่วยแนะนำกูที

>>581 มึงอย่ายัดมาเป็นสิบตอนรวดเลยละกัน เอาแค่ฉากสั้นๆ แทรกมาในปัจจุบันหรือพูดสั้นๆก็ "โหมดระลึกชาติย้อนความหลัง" เช่น รู้สึกคุ้นเคยกับนิสัยบางอย่าง ท่าทางตอนฟันดาบ ความชอบสิ่งของหรือความเกลียดสัตว์ พอเห็นแล้วก็นึกถึงช่วงเวลาในอดีตที่เคยอยู่ด้วยกัน แล้วพอมาถึงจุดหนึ่งมึงจะเอาพวกฉากสั้นๆ มาสรุปเรียงเป็นความหลังในอดีตได้ภายในบทเดียวหรือสองบทจบ แต่ก่อนหน้านี้มึงต้องสร้างโหมดระลึกชาติให้หนักแน่นและปูทางให้คนอ่านซึมซับทีอย่างเหมือนต่อจิ๊กซออะมึง ไม่ใช่แค่มีโหมดระลึกชาติแค่สี่ห้าตอนก็เฉลยปมไปเลย มันไม่ค่อยลุ้น ไม่ค่อยอินอะมึง ปูทางมาซัก 50-70% ของเนื้อเรื่องแล้วค่อยเฉลยก็โอเค และระหว่างที่ปูทางมึงก็พยายามใส่รายละเอียดให้สั้นๆ เป็นช่วงๆ อย่ายาวมาก ตอนนึงก็โผล่มาแค่สามสี่บรรทัดพอ ยาวไปเดี๋ยวคนอ่านจะเดาทางง่ายและทำให้สับสนด้วยว่าช่วงอดีตกับปัจจุบันทำไมเนื้อเรื่องมันกลืนๆ

แต่ถ้าขี้เกียจปูทางโหมดระลึกชาติ ไม่อยากเกริ่นเยอะ เอารวดเดียวจบ มึงก็อย่าให้เกินสิบบท ห้าบทก็เยอะพอละ เกินกว่านี้เดี๋ยวลืมเนื้อเรื่องปัจจุบัน

ส่วนแบบไหนดี? กูว่าแล้วแต่ความถนัดว่ะ ถ้ามึงถนัดเกริ่นเป็นช่วงๆ ระลึกชาติหลอกคนออ่านหลงทาง ก็ใช้วิธีแรก แต่ถ้ามึงไม่ถนัดการแทรกย้อนอดีตในช่วงปัจจุบันหรือตัดเนื้อหาไม่เป็น ก็ใช้วิธีที่สองไปเลย รวดเดียวจบ แต่หลักสำคัญของการพูดถึงอดีตคืออย่าให้มีเยอะเกินไปจนปัจจุบันถูกลืม และอย่าพูดถึงน้อยเกินไปจนปะติดปะต่อไม่ได้

>>582 ไปที่หน้า my.id control หาคำว่า "ยกเลิก My.iD ถาวร" หรือ

http://my.dek-d.com/OOOOO/control/deletemember.php
ไอ้ตรง OOOOO เปลี่ยนเป็นชื่อ id ของมึง

ใครมีเทคนิคบรรยายช่วงที่ตัวละครมันยืนคุยกันเฉยๆไม่ให้น่าเบื่อบ้าง แบบกูเล่นมุกแสดงสีหน้า ท่าทางจนหมดก๊อกละ ไม่รู้จะใส่อะไรเพิ่มดี

>>585 เอาตามธรรมชาติ ไม่ต้องใส่บรรยายเลยก็ได้ ถ้าสองคนคุยกันก็ให้บทสนทนามันสลับกันไปเรื่อย ๆ ค่อยแทรกกิริยาท่าทางถ้าจำเป็นต้องแทรก

จริง ๆ มันมีงานเขียนที่ดำเนินเรื่องด้วยบทสนทนาเป็นหลัก อย่างงานของเจน ออสเตน อะไรแบบนี้ ซึ่งนักเขียนสไตล์นี้จะเขียนไดอาล็อกสนุกมาก

สำหรับเราตราบใดที่ไดอาล็อกสนุก ไดอาล็อกมีพลังพอที่จะให้คนเขียนจินตนาการถึงสีหน้าท่าทางตัวละครได้ ก็ไม่จำเป็นต้องใส่สีหน้าตัวละครมาทุกจุดหรอก

>>586 ไม่จำเป็นต้องใส่ตลอดสินะ เพราะกูมั่นใจว่าบทสนทนากูดีในระดับหนึ่ง มีคนเคยชมกูด้วย อย่าว่ากูหลงตัวเองนะ 55555
ว่าแต่พอจะมีตัวอย่างหน่อยมั้ย?

>>587 คือเราไม่มั่นใจว่าเขียนบทสนทนาเก่งอ่ะ 5555

ถ้าของเจน ออสเตนก็จะเป็นภาษาอังกฤษ เวอร์ชั่นแปลไทยอ่านไม่รู้เรื่อง

งานของคนไทยที่บทสนทนาสนุก เราว่าเพชรพระอุมานี่แหละ แค่รพินทร์แงซายคุยกันเถียงกัน เราก็บันเทิงแล้ว

>>588 ไม่เป็นไรเพื่อน แค่มาให้คำแนะนำกูก็ดีใจละ

พอโดนเธอสุภาพใส่เราไปไม่เป็นเลย รู้สึกกระดาก 5555555

>>589 เราแค่สุภาพเพราะชินน่ะ 5555

เวลาแต่งแฟนตาซี​เป็นโลกใหม่ แล้วบรรยายด้วยของที่มีชื่อในโลกมันจะแปลกๆมั้ยวะ

สมมุติ​ โลกแฟนตาซี​ แต่มีข้าวผัด'อเมริกัน​', มีแมว'อียิปต์​'

แบบชื่อพวกนี้ในโลกนั้นมันไม่ควรจะรู้​จักกันปะ อะไรคือเมริกัน​ อะไรคืออียิปต์​ หรือกูคิดมาก​ไปเอง (ปกติกุจะใช้บรรยายให้มันใกล้เคียงกะสิ่งนั้น เช่น ข้าวผัดซอสมะเขือเทศ​ที่มีไส้กรอกใส่ลูกเกดฯลฯ แต่บางทีกุก็ขี้เกียจ​บรรยายละอะ)

>>591 งั้นถ้าตั้งชื่อใหม่เลยล่ะ พอพูดถึงครั้งแรกก็อธิบายไปแต่ครั้งหลังๆไม่ต้องเพราะถือว่าบอกแล้ว

>>591 ถ้าอยากหลีกเลี่ยงก็ได้นะ เอาเป็นแบบตั้งชื่อใหม่แล้วใส่ฟุตโน้ตเอาว่าเป็นอะไร หน้าตาแบบไหน หรือคล้ายกับอะไร อย่างนี้ก็ได้ จะได้อธิบายครั้งเดียวพอแล้วก็มีชื่อไปเลย

>>591 โลกสร้างใหม่แบบไหน ถ้าแบบใหม่เพียวๆ ต้องละเอียดนิด
หรือแบบมีคนในโลกเก่าไปเกิด อันไหนคนอ่านจะง่ายหน่อย

เรากำลังจะเขียนเรื่องของเผ่าพันธุ์ที่อยู่ด้วยกัน อย่างสันติ(ยกตัวอย่าง อ๊อกกับเอฟล์อยู่ร่วมกัน ทำงาน มีครอบครัวไรงี้) เเต่อธิบายที่มาว่าทำไมถึงเกิดเป็นยุคเเบบนี้นี้จะเเปลกไหม ในเรื่องจะมีพวกต่างดาวที่มีเทคโนโลยีชั้นสูงกับจอมเวทย์อยู่ด้วย ว่าง่ายๆกำลังเขียนมหกรรมยำกันอยู่ตอนนี้กำลังดัดเเปลงบทอยู่ (ในเรื่องเป็นยุคหลังมหาสงครามเเล้ว เเต่เกิดเรื่องสงครามครั้งใหม่ขึ้น)

>>595 กูว่าไม่แปลกรู้สึกมีแนวนั้นเยอะแยะ

>>595 Space Fantasyนี่เคยเล่นเกมซีรีย์Warhammer 40k เปล่า ประมาณนั้นล่ะ ลองไปเล่นหรืออ่านLoreดู

เรื่องเผ่าที่จะอยู่ด้วยกันอย่างสันตินี่มันเเปลกขนาดนั้นเลยเหรอวะ หรือออร์คโดนยัดเป็นตัวร้ายตลอดจนคนนึกภาพออร์คสงบไม่ออกเเล้ว เรื่องเเฟนตาซีที่ออร์คพอจะอยู่ร่วมกะชาวบ้านได้นี่น่าจะเป็นThe Elder Scrolls มั้ง

>>597 วิถีของออร์กคือการต่อสู้ ไม่ใช่เผ่ารักสันติ เหมือนเผ่านักล่า บุคลิกแบบนี้เลยได้รับบทตัวร้ายไง

>>593 เออ เห็นมึงทักกูก็สงสัย นอกจากพวกสิ่งของแล้ว พวกคำว่าปะป๊า หม่าม้า เจ้ นี่ใช้ได้ปะวะ หรือจะเปลี่ยนเป็นพ่อจ๋า แม่จ๋า คุณพี่ ตัวอย่าง

"ปะป๊า~ เมื่อไหร่หม่าม้าจะกลับมา" อลิซถามเสียงใส ดวงตาสีฟ้ากลมโตน่ารักจ้องมองผู้เป็นพ่ออย่างคาดหวัง
กับ
"คุณพ่อขา~ เมื่อไหร่แม่จ๋าจะกลับมา"

>>599 กูรู้สึกว่าคำว่าปะป๊า มะม๊าไรนี้เป็นคำสากลว่ะ กูรับได้ แต่เจ๊นี่ดูไม่เหมาะเท่าไหร่ คหสต.เฉยๆนะ 555

>>599 คิดเหมือน 600 ปะป๊า มะม้า โอเค
แต่เจ้นี่ กุเห็นหน้ายัยอลิซนี่เป็น อาลี่ ดวงตาตี่แบบยัยหมวย ไรงี้ทันเลยว่ะ

>>600 อ้าว ปะป๊ามะม้านี่ไม่ใช่คำจีนเหรอวะ

>>602 ภาษาอื่นก็มีคำนี้ว่ะ เช่นฝรั่งเศษ อังกฤษ เมกา รัสเซีย

>>602 ก็คำว่าPapa mamaไง ปะป๊า มาม๊านี่น่าจะอ่านแบบเสียงจีนเฉยๆมั้ง ฝรั่งก็พาพา มามาป่ะ 555

กูจะแต่งนิยายให้พระเอกออกแนวแต๋วๆหน่อย (ตุ๊ดอ่ะแหล่ะ) ไม่ได้ตุ้งติ้งแต่เป็นตุ๊ดแรดๆอ่ะ แล้วจะให้นางมีเมีย กลับใจเป็นชายภายหลัง เป็นพวกมึง มึงรับได้กันป่ะ

>>605 เอาจริง เราไม่ชอบคำว่ากลับใจแหะ ถ้าเป็นประมาณ ปกติแสดงออกเป็นตุ๊ด แต่จริง ๆ แล้วชอบผู้หญิงโดยที่ไม่รู้ตัว หรือจริง ๆ แล้วเป็นไบ เราจะรับได้มากกว่า อันนี้แค่ความเห็นของเรานะ ไม่ต้องใส่ใจมากก็ได้ คนอื่นอาจจะเห็นไม่เหมือนเรา

ถ้าชอบเกาหลี แนะนำให้ดูฮีชอล SJ เป็นต้นแบบ รายนั้นตุ้งติ้งแอ๊บแบ้วทุกช็อต หลงตัวเอง ชอบดูแลร่างกาย แต่แมนเกินใคร และหน้าหม้อสุดๆ ที่ทำตัวแบบนั้นมาจากนิสัย+วิธีเข้าหาผู้หญิง

ถามหน่อยได้มั้ย เราเขียนแนวที่ให้ตัวเอกมีนิสัยเด็กๆก่อนแล้วค่อยๆพัฒนาให้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น แต่การพัฒนาที่ว่าต้องใช้เวลาเป็นหลายสิบตอน เพราะแพลนไว้หลายภาค
ปรากฏว่าคนอ่านทนอ่านต่อไม่ได้เพราะนางเอกยังนิสัยน่ารำคาญและไม่เก่งอย่างที่เค้าชอบ
เราควรจะแก้ดีมั้ย แล้วแก้ยังไงดี

>>608
1. ถ้าแก้แล้วกระทบโครงเรื่องรวมมั้ย ถ้ากระทบ อย่าทำ
2. อาจจะเขียนให้คนอ่านเข้าใจนางเอกได้มากขึ้น หรืออาจจะหาจุดร่วมที่ทำให้นางเอกอ่อนแอมีสเน่ห์ที่คนอ่านชอบ (อันนี้ยากหน่อย)
3. ถ้าไม่กระทบโครงเรื่อง (อีกนั่นแหละ) ลองสร้างตัวละครที่คนอ่านน่าจะชอบมาบาลานซ์ดู

>>609
เค้ามาคอมเม้นต์อย่างนี้ในช่วงปูเรื่องที่ตัวละครตัวอื่นยังไม่ค่อยโผล่น่ะ ส่วนตัวคนเขียนเองก็ไม่ได้ชอบนางเอกที่สุดนะ แต่เราก็ปูเรื่องยาวเอง(เกือบ10ตอน)จะหมดความอดทนก่อนคงไม่แปลก สรุปคือจะเพิ่มเติมข้อ2ในตอนแรกๆไปแล้วกัน

เพื่อนโม่งช่วยแนะนำกูหน่อย คือกูเป็นประเภทที่ยิ่งเขียนเรื่องยิ่งไม่น่าสนใจวะ งงมะ? แรกๆนี่ดูมีอะไรให้น่าติดตามดีแต่พอยิ่งแต่งยิ่งออกทะเล พล็อตไม่น่าสนใจ ดูยืดเยื้อ คนอ่านเขาบอกกูงี้
เสียจุย

>>611 เรื่องยาวแฟนตาซี?
ถ้าตรงไหนยืดมึงต้องตัดหรือรวบรัดปิดประเด็นไปเลย
สมัยนี้ถ้าเขียนแล้วกะส่ง สนพ. หรือขายทำมือ ต้องเน้นไม่มากเล่มแบบก่อนแล้ว
ช่วงนี้เรื่องยาวบางเรื่องของ สนพ.ยังถูกตัดจบได้ง่ายๆ
สรุปเขียนสนองตัวเองก็ลากยาวได้เรื่อยๆ แต่ถ้าหวังมากกว่านั้นต้องกระชับลง

>>612 เป็นเรื่องยาวแนวเรียลไลฟ์ย้อนยุคว่ะ แต่งเพื่อสนองนี๊ดล้วนๆไม่ได้กะส่งอะไรเพราะกูรู้อยู่แล้วว่ายังไงก็ไม่ผ่าน55

>>613 ไม่ผ่านแต่ถ้าเขียนจบ ไม่ลองลง e-book ดูล่ะ

กูห่างงานเขียนไปประมาณหลายปีว่ะ พอจะกลับมาเขียนแบบว่ามีไอเดียในหัวนะเว้ย มันลื่นปรู๊ดปร๊าดไปหมด แต่พอลงมือจะเขียนจริงๆ อ่าว เฮ้ย ทำไมเขียนไม่ออกเลยวะ รู้สึกหัวแม่งตันไปหมดเลยว่ะ ขนาดพยายามคิดอะไรออกก็เขียนไปก่อนก็ยังคิดไม่ออกอ่ะมึง มีอะไรจะแนะนำมั้ยวะ

>>591 ไม่ควรทำ อันที่จริงอยากจะพูดว่าห้ามทำเลยดีกว่า เหมือนจงใจทำให้เรื่องตัวเองมีช่องโหว่ไปเปล่าๆ

ต้องถามตัวเองก่อนว่าของพวกนั้นจำเป็นต่อเนื้อเรื่องที่จะต้องยัดใส่ลงไปหรือเปล่า ถ้าจำเป็นจริงๆก็น่าจะใช้การบรรยายเสริมช่วยแทน เช่น แทนที่จะบอกว่าแจนกินข้าวผัดอเมริกัน ก็เขียนไปว่า แจนกำลังกินอาหารที่หน้าตาเหมือนข้าวผัดกับซอสมะเขือเทศ โป๊ะหน้าด้วยไข่ดาวและไส้กรอก หรืออย่างแมวอียิปต์ ก็อธิบายเป็น มีแมวหน้าตาประหลาดปราศจากขนตัวหนึ่งกระโจนขึ้นมาบนโต๊ะ ผิวหนังของมันเหี่ยวย่นราวกับคนแก่ดูน่าชัง

เออ ถ้ามีช่องมาขอซื้อนิยายมึงไปทำละคร มีเหตุผลอะไรที่มึงจะยอม/ไม่ยอมบ้างวะ อยากรู้

กูสงสัยเรื่องการแบ่งเนื้อหานิยายเป็นภาคกับซี่รี่ส์ว่ะ คือกูวางพล็อตไว้ว่าจะเขียนนิยายเป็นซีรี่ส์ที่มีจุดร่วมกันคือท้องฟ้า และจะแบ่งเป็นสามเรื่องคือ พระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว มันเป็นแฟนตาซีอะมึง ก็มีเนื้อหาทำนองว่าของวิเศษที่เทพทั้งสามสร้างขึ้น เกิดในโลกใบเดียวแค่เปลี่ยนตัวเอกแต่ละเรื่อง ปัญหาคือ แค่เรื่องแรก(พระอาทิตย์) กูก็ขยายได้เป็นสามภาคละ เรื่องที่สองก็สองภาค แบบนี้มันยังเรียกรวมกันว่าเป็นซีรี่ส์ได้ปะวะ หรือกูต้องทำแบบไลต์โนเวล เปลี่ยนจากภาคเป็นบท

>>615 ปัญหาเดียวกับกูเลย มีไอเดียเยอะมาก แต่พอเปิดเวิร์ดปุ๊ปเหมือนสมองเออเร่อซะงั้น พิมพ์อะไรไม่ออกเลย

>>619 บอกไม่ถูกเหมือนกัน พล็อตคิดจนจบเรื่องได้แล้ว
แต่ยากตรงพิมพ์บรรยายและคำพูดตัวละครประกอบนี่แหละ

>>619 กูเคยลองเปลี่ยนเป็นเขียนด้วยมือแต่ก็ยังเขียนไม่ออกด้วยว่ะ ทำเอาสิ้นหวังไปพักใหญ่เลย

ปัญหาระดับชาติชัดๆ!!

ถามเรื่องสรรพนามแทนผู้หญิงในนิยายหน่อย ถ้ากูจะใช้ทั้งหล่อนและเธอผสมๆกันไปมันจะเป็นไรป่ะ หรือต้องเลือกใช้อย่างใดอย่างหนึ่งเท่านั้น
บางทีก็ก็ครึ้มๆแต่งเธอบ้างหล่อนบ้างงี้

>>623 ปล. ในบทบรรยายนะ ไม่ใช่บทพูด

>>618 ถ้ามีธีมเดียวกันใช้ซีรี่ส์น่าจะได้ แต่ถ้าไม่ได้มีภาคเดียวจบในเรื่องแบบนี้มันก็ชวนมึนว่ะ

>>623 ได้สิ เปลี่ยนบ่อยๆ ยิ่งดี แต่ต้องให้รู้นะว่าเป็นคนนี้ แล้วระวังตอนที่มีคนเยอะๆ ด้วย ไม่งั้นจะงง

กูควรจะเขียนในสถานการณ์ที่มีบทคนเยอะๆยังไงไม่ให้งงดีวะเพื่อน

>>627 แยกรูปร่าง/ลักษณะแต่ละคนให้ชัดเจน ถ้าเหมือนกันมากก็ใส่ชื่อไปเลยจะได้ไม่งง ถ้าอยากเขียนให้อ่านไหลๆไม่อยากใส่บรรยายก็จัดลักษณะเฉพาะของแต่ละคนในบทพูดไปเลย กูตอบถูกจุดม้ะ

อยากบรรยายบทหนีตายออกมาได้ระทึกกว่านี้ รู้สึกว่าคลังศัพท์และความสามารถมีไม่พอที่จะดึงความรู้สึกออกมา ใครก็ได้ช่วยแนะนำหนังสือที่บรรยายได้ระทึกๆ อ่านแล้วกดดันหรือรู้สึกอึดอัด อยากเอาใจช่วยตามตัวละครทีสิ จะเอามาศึกษา

ลองอ่านนิยายแนวพจญภัยหรือขุดสุสานดูสิ น่าจะใช้อ้างอิงได้

แนะนำรหัสลับหลังคาโลกกับคนขุดสุสาน 2 เรื่องนี้บรรยายการฝ่ากลไกตื่นเต้นดี มีหนีสัตว์ประหลาดด้วย

>>618 ถ้าอยู่โลกเดียวกันหรือมีแก่นเดียวกันก็ไม่งงหรอก ดูอย่างเซวีน่าดิ นอกจากจะมีภาคต่อรุ่นลูกแล้ว ยังมีตัวละครหนึ่งเชื่อมโยงข้ามเรื่องไปได้(เรื่องมังกรอะ) ถึงจะเปลี่ยนโลกเปลี่ยนมิติ แต่ถ้ามีตัวละครชุดเดิมเดินเรื่องด้วยก็ไม่งงนะ

นี่เพื่อนโม่ง ถ้ากูตั้งชื่อเรื่องเป็นภาษาเยอรมัน กูจำเป็นต้องตั้งชื่อตัวละครเป็นภาษาเยอรมันตามปะ แบบว่าเป็นโลกสมมุติอะมึง

>>632 ไม่ แต่ควรให้ชื่อไปปรากฎในเรื่องด้วย คนจะได้รู้ว่าตั้งทำใม อย่าง tokyo ghoul:re คำว่า re แม่งดักควายสัด คนงงกันทั้งโลก เฉลยทีแทบจะกราบคนเขียนเลย

>>632 แล้วแต่มึงอะ จริงๆกูว่ามันเกี่ยวกับชนชาติในเรื่องมึงมากกว่า

>>633 มันเป็นไงวะ สปอยกูที

คนปกติจะคิดว่า re แปลว่าอีกครั้ง เพราะเป็นภาค 2 แต่ re ในหลายภาษาแปลว่าราชา

>>633 เห็นด้วย ตอนกูอ่านนี่เงิบเลย
แต่ถ้าจะตั้งเป็นเยอร แล้วมันเป็นชื่อประมาณไหนละ

>>634 >>637 คือกูจะแต่งนิยายที่เอาเรื่องหนูน้อยหมวกแดงฉบับเยอรมันมาเป็นพล็อตอะมึง โลกที่ใช้ก็เป็นโลกสมมุติ ซึ่งชื่อเรื่องก็คือชื่อนิทานหนูน้อยหมวกแดงภาษาเยอรมันนั่นแหละ แต่พวกตัวละครไร้ชื่อนี่กูลังเลอยู่ว่าจะตั้งแบบไม่สนใจเชื้อชาติหรือตามภาษาชื่อเรื่อง

ถ้าตั้งแบบเยอรมึงก็จะออกแนวhintให้คนอ่านอ่ะ เก็บเป็นกิมมิคเล็กๆเล่นไปให้เขาเดากันงี้ก็น่ารักดีนะ

เขียนเรื่องตลกยังไงให้ขำวะ ลองเขียนดูแม่งแป้กชิบหาย เขียนดราม่าน้ำเน่าง่ายกว่ากันมาก

>>640 เขียนตลกแม่งยาก ส่วนใหญ่ตลกเล่นมุกนี่แป้กได้เกือบร้อยเปอร์เซ็น แต่ตลกสถานการณ์ตลกคาแร็กเตอร์จะรอดมากกว่า

ตลกเขียนยากนะ ถ้าเซนส์ไม่ถึงจริงๆ เขียนยังไงก็ไม่ขำ

ส่วนมากคนเขียนจะขำเอง ส่วนคนอ่าน....
มึงเขียนเหี้ยอะไรของมึ๊งงงงง
ประมาณนี้...

อยากเขียนภาษาสวยๆบ้างทำไงวะ ไม่ก็แค่อ่านลื่นไหลก็ได้ กูอ่านมาเยอะแต่ไม่ได้ซึมซับเข้าสู่หัวสมองเลย หรือกูเอาดีด้านนักอ่านน่ะดีแล้ว ?

>>644 อ๊ะ มารอด้วย กูรู้สึกเดี๋ยวนี้เขียนอะไรไม่ค่อยออกเลย บางทีมีพลอตในหัวเยอะแยะแต่บรรยายไม่ได้ซะงั้น สงสัยห่างนานไปหน่อย 555

>>643 เออใช่ คือมันเป็นมุกที่เราคิดเองเลยเข้าใจเองไง แต่คนอ่านส่วนใหญ่ที่ไม่เข้าใจแบบเรานี่คืองง นี่มุกหรือเปลือกหอย หรือขยะมูลฝอยตามชายหาด~

>>646 เปรียบเทียบได้ดี555

>>644 เราคงช่วยแนะนำได้แค่ อย่าใช้คำที่มันเข้าใจยาก อย่าให้สีตาคุยกันบ่อย ตอนแต่งก็แต่งๆ ไปก่อน แล้วก็ออกไปเดินเล่นหรือหาอะไรกิน แล้วค่อยมาอ่านทวน + ปรับภาษาอีกที

กำลังเขียนนิยายที่แบบ ต่อมาจากคอมมูอ่ะ (ไม่รู้ว่ารู้จักกันไหม มันเป็นอารมณ์แบบ ให้คนหลายๆคนสร้างตัวละครขึ้นมาในธีมเดียวกัน แล้วก็เหมือนมาแต่งนิยายต่อกัน อะไรงี้) คือมันเป็นคอมมูเนื้อเรื่อง แล้วคนเล่นเปิดเนื้อเรื่องไม่หมด เขาเลยอยากให้เราเขียนสรุปเนื้อเรื่องให้
ทีนี้อ่ะ เนื้อเรื่องของเรามันมีตัวละครหลัก 2 ตัว ฝั่งดีกับฝั่งร้าย แล้วเนื้อเรื่องของ 2 ตัวนี้มันดำเนินไปบนไทมไลน์เดียวกัน เราควรจะเขียนแยกเล่มในมุมมองของทั้งสองคนนี้ไปเลย หรือว่าเขียนในเล่มเดียวกันแล้วตัดไปตัดมาดี เราว่าอย่างหลังมันมึนๆอะ

>>649 แล้วแต่ว่าอยากจะพรีเซนต์แบบไหนนะ ถ้าอยากให้ทุกอย่างบรรจบกันม้วนเดียวก็ดำเนินไปบนไทม์ไลน์เดียวกัน แต่ถ้าอยากให้คนอ่านได้รู้มุมมองอีกด้านทีหลังก็เขียนแยกเล่มไป
ตัดไปตัดมาต้องใช้ฝีมือหน่อย ข้อดีคือคนอ่านจะมีโอกาสคิดในหลายๆมุมก่อนที่จะไปถึงบทสรุป อ่านจบแล้วรู้สึกอิ่มเต็มที่มากกว่าแยกเล่ม ความเสี่ยงคือถ้าไม่ถนัดวิธีเขียนแบบนี้อาจจะทำให้คนอ่านงงจน Rage quit
ส่วนแบบแยกเล่มมีข้อดีคือให้ดูทีละมุมมอง คนเขียนไม่ต้องใช้ลูกเล่นมาก คนอ่านก็จะได้โฟกัสที่มุมมองเดียวไปจนจบ แต่ก็แอบเสี่ยงคือถ้าฉากจบเป็นฉากจบที่"ไม่โอเคเมื่อมองจากมุมเดียว" ถึงเราจะบอกว่า "เฮ้ย มีอีกเล่มนะ! เป็นอีกมุมมองนึง!" คนอ่านก็อาจไม่สนใจแล้ว

คือกำลังจะไปนอนเลยพิมพ์เพลิน ถ้าแต่งเอาสนุกก็ไม่ต้องคิดมาก เอาตามความถนัดโลด ^^'

ปล. รู้จักแต่นิยายรับสมัคร สมัยนี้ยังมีอยู่รึเปล่าเนี่ย

>>650 มีเต็มเด็กดีเลย 555

มีใครเป็นเหมือนกูมั่งวะ กูเป็นพวกชอบรื้อพล็อต เขียนไปได้ 3-4 บท และไล่อ่านเล่นๆ เวลาไม่มีอารมณ์แล้วแบบมันไม่ใช่ นี่กูคิดจะเขียนอะไรฟระ สุดท้ายก็รื้อ แต่ท็อปปิคน่ะยังคงไว้อยู่ วางพล็อตใหม่ เขียนใหม่หมดเลย ห่าาาา เกลียดตัวเองฉิบหาย

>>652 กูเป็นเศร้าใจ

ของกูจะแบบเขียนตอน 4 ไปแล้วกลับมาเขียนตอน 1-3 ให้สอดคล้องกับตอน 4 วะ ไม่เชิงเขียนใหม่นะ แต่เพิ่มเติมตัดแต่งให้เข้ากับตอนล่าสุดมากกว่า

ไม่รู้ถามถูกที่รึเปล่า แต่กูมีข้อสงสัยเรื่องระบบเหรียญขายนิยายว่ะ

คือกูจะขายนิยายในเว็บด้วยระบบนี้ แต่กูสงสัยว่าลงที่เด็กดีหรือธัญวลัยดีกว่า? แล้วสองที่นี่มันต่างกันยังไง มีข้อดีข้อเสียต่างกันยังไง โม่งไหนมีประสบการณ์แล้วช่วยบอกกูที

>>655 ลองใช้ทั้งสองระบบไปเลยดิ

ควรเริ่มเรื่องยังไงให้น่าสนใจดี

>>655 ธัญวลัยคอลย์ถูกกว่า เด็กดีแพงกว่า

>>655 กูว่ามึงลองดูแนวนิยายมึงก่อนดีกว่า สายตากูกับคนที่กูรู้จักมองธัญวลัยเป็นเว็บเรื่องเสียวไปแล้วว่ะ

>>659 แปลว่าสายตามึงปกติดี

>>659 ดูจากนิยายที่ธัญวลัยเอาไปตีพิมพ์ 80% เรื่องรักสุดเสียวทั้งนั้นล่ะว่ะ บางเรื่องกูเห็นชื่อ+ปก นึกว่าเป็นรักใสๆหรือสืบสวน พอกดอ่านตัวอย่างดู เย็ดกันตั้งแต่สามบทแรก

>>654 เขียนไปแล้วรู้สึกตะหงิดๆ เพิ่งนึกออก อยากแก้ตอนก่อนหน้าเป็นเรื่องปกตินะ
เคยพยายามควบคุมตัวเองประมาณว่า นึกอะไรออกก็จดโน้ตเอาไว้ เขียนไปให้ไกลๆก่อนค่อยวนกลับมาแก้
...สุดท้ายก็ Endless loop อยู่ 3-4 ตอนนี่แหละ - -''

>>662 กูก็เป็นว่ะ 555

>>662 เป็นเหมือนกัน ทางแก้ของกูตอนนี้คือแต่งแล้วอัพตอนต่อตอนไปเลยอะ แบบพออัพไปแล้วมีคนอ่านก็ไม่อยากจะไปเปลี่ยนไปแก้ไขอะไรบ่อยๆแล้ว คืออยากจะแก้แต่ก็กลัวโดนคนอ่านบ่น กลัวเขาอ่านไม่รู้เรื่อง กลัวเขาไม่ได้ย้อนกลับไปอ่านไอ้ที่แต่งเพิ่ม ตอนต่อๆไปเขาจะอ่านไม่รู้เรื่อง ฯลฯ
อาจจะแต่งไปสักสิบตอน ค่อยรีไรททีเดียวไรงี้ไปเลย

กูอัพไม่ได้ เพราะไม่มีวินัยว่ะ เคยตั้งใจว่าจะลงทุกวันที่ 10 20 30 อะไรงี้ แล้วทำไม่ได้ เลยเขียนเก็บไว้เอง แล้วก็ endless loop เหมือนความเห็นบนๆ แหละ
กูเคยผ่านสี่ห้าตอนมาได้สมัยที่เขียนใส่สมุดว่ะ มันกลับไปอ่านไปแก้ยาก เลยเขียนไปเรื่อยๆ ได้ ไม่คิดมาก แต่พอมาใช้คอมฯ อยากแก้ตรงไหนก็สะดวกดี เลยรื้อๆ แก้ๆ ไม่เสร็จที กูเลยสรุปว่าตัวเองไม่เหมาะจะเขียนนิยายด้วยคอมฯ แต่ให้กลับไปเขียนใส่สมุดตอนนี้ก็ไม่ไหวนะ ไม่ได้ฟีลเดิมแล้ว

กูแต่งนิยายแล้วมีฉากเยกันตั้งแต่แรกจะเหี้ยป่าววะ แต่มันสมเหคตุสมผลในเรื่องนะ ไม่ใช่ว่ากูอยากให้พวกมันเยกัน

>>666 งั้นมึงก็เยแม่งไปเถอะ ถ้ามึงมีเหตุผลรองรับไว้อยู่แล้ว

>>667 โอเคขอบใจมึงมากนะ

เห็นคุยเรื่องระบบคอยแล้วกูสงสัย ไอ้พวกนิยายที่เข้าระบบคอลย์แล้วใช้รูปโปรไฟล์จากเว็บคาร์แรคเตอร์กับภาพวาดปล่อยฟรีในเน็ตนี่ไม่ผิดกฎหมายอะไรเหรอวะ

สวัสดีทุกคน เราไม่รู้ว่าผิดห้องหรือเปล่านะ เพราะปกติเราไม่ได้เข้าเว็บโม่ง ไม่ใช่ขาประจำบอร์ด

คือ เราเป็นนักเขียนคนนึง ไม่ได้ดัง แต่ก็พอมีคนติดตามประมาณนึง ยอดวิวนิยายที่ลงเว็บก็หลักแสนขึ้นแหละนะ ช่วงนี้เรารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะไม่ไหวแล้ว

ปกติกับคนอ่านเราไม่พูดไม่บ่น ดูโลกสวยไปวันๆ แต่เราก็มีความเครียดของเราแหละ เราก็มีความกดดันของเรา

คือ เราเป็นพวกสายแต่งนิยายไปแปะเน็ตไป ความที่เราเชื่อว่าคนเราถ้ารักกันหรือชอบนิยายเรื่องนี้จริงๆ ก็คงสนับสนุน เราก็เลยลงนิยายทุกเรื่องจบ ไม่ได้มีกั๊กไว้ประมาณว่าอีกสักสามสิบเปอร์เซนต์ให้ไปอ่านต่อในเล่มอะไรแบบนี้ เวลาออกเล่มเราก็จะเพิ่มตอนพิเศษให้

แต่ทีนี้ เราสังเกตดู พอนิยายออกมา ยอดขายมันกลับได้ไม่ถึงเป้าทั้งที่มันควรถึง เรายอมรับว่าเราเฟล เราเครียด ตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะโดนสำนักพิมพ์เทหรือเปล่า เพราะยุคนี้ต้องยอมรับว่านักเขียนคนไหนออกมาแล้วขายงานได้ไม่ดีพอ สำนักพิมพ์เขาก็ไม่ค่อยจะอยากให้ออกผลงานใหม่หรอก ถ้าไม่ปังจริงๆ

ตอนนี้เรากำลังลงนิยายอีกเรื่อง คนอ่านก็ตามอ่านกันอีกนั่นแหละ ก็เหมือนเดิม แต่มันเหมือนเกิดความรู้สึกวูบๆ ขึ้นมาในใจเรา เวลาเราเห็นคนอ่านเร่ง เหน็บ ประชด ในเวลาที่เราลงเรื่องช้า เรายอมรับว่าเราเครียดและน้อยใจมาก เพราะเราอดเอามาเชื่อมโยงกับนิยายเรื่องก่อนๆ หน้าไม่ได้ เราอดคิดไม่ได้ว่าเขาก็แค่อยากอ่านของฟรีก็เลยมาเร่ง เรารู้สึกว่าเรากำลังเผาวันเวลาของตัวเองเพื่อดูแลความบันเทิงให้คนอื่นในขณะที่ตัวเราต้องแบกรับความเครียดมากขึ้นทุกวัน เงินก็ได้ในมูลค่าที่น้อยกว่าที่ควรจะได้เมื่อเทียบกับยอดคนที่มารออ่าน

เรารักนักอ่านของเรามากนะ เราไม่เคยอยากคิดแบบนี้ แต่พอมาถึงจุดหนึ่งตรงนี้เรารู้สึกว่าความรักของเรามันไม่มีค่า ยอดขายไม่ดีเท่าที่ควรจะเป็นนี่มันกระทบกับชีวิตเราและครอบครัวที่เราต้องดูแลด้วย เพราะตอนนี้เราดำรงชีพด้วยการเขียน ความที่สภาพมันเป็นแบบนี้ เราคิดวูบขึ้นมาหลายครั้งมากว่าจะเลิกอัพเดทนิยายที่ลงค้างไว้บนเว็บไซต์ดีไหม เพราะนักเขียนส่วนใหญ่ของสำนักพิมพ์ที่ลงเรื่องให้อ่านไม่จบเขาก็ไม่เห็นจะโดนว่า กลับกัน งานกลับขายได้เยอะแยะ

เราเครียดเรากดดันเราอึดอัด ยิ่งเห็นกระทู้บ่นนักเขียนโน่นนี่นั่นบ่อยๆ เรายิ่งเครียด เรารู้สึกว่า ขอโทษนะ "ทำไมกูต้องมาทนกับอะไรแบบนี้" แต่เราพูดออกไปไม่ได้ไง เรารู้สึกว่าถ้าเราพูดออกไปมันจะกระทบความรู้สึกคนอื่น เราไม่ได้อยากจะทำร้ายความรู้สึกคนอ่านแม้แต่คนเดียว ไอ้ที่กลัวที่สุดคือมันจะทำให้คนที่เราแคร์ก็คือพวกเขาไม่สบายใจนี่แหละ

เราเครียดไง บางทีเราก็อยากวิ่งหนีไง อยากระเบิดทุกสิ่งทุกอย่าง ลบแม่งทิ้งไปให้หมด

แต่เราหนีไม่ได้ เพราะเรารู้ว่ามีคนรอ ไม่ใช่แค่คนอ่านแต่ยังเป็นคนอื่นๆ ที่คาดหวังกับเรา

เราเป็นแค่คนธรรมดาไง ไม่ว่าจะทำใจให้กว้าง ทำใจเย็น มองโลกในแง่ดี ไม่ว่าจะพยายามในทุกๆ วันแค่ไหน แต่เราติดอยู่ตรงกลางของอะไรบางอย่างที่เราก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่ามันจะพันกันยุ่งขนาดนี้ ต้องพยายามทำลายความเครียด แล้วตอบสนองคนที่รอให้ได้ เราต้องเขียนงานให้คนอื่นอ่านแล้วสนุก อ่านแล้วรู้สึกดี ในขณะที่บางทีเราเครียดจนร้องไห้

เราคิดว่าเรากำลังป่วย เราเหมือนกำลังจะเป็นบ้า

เหมือนที่ใครสักคนเคยพูด เรื่องของตัวเลข ยิ่งมากบางทีก็ยิ่งกดดัน ยิ่งมากความคาดหวังมันก็ยิ่งมาก บางทีสิ่งที่คนอื่นคาดหวังอาจจะมากกว่าที่เราคาดหวังหรือน้อยกว่าเราก็ไม่รู้ แต่เราไม่อยากให้ใครผิดหวังหรือรู้สึกว่าเราทำให้ผิดหวังไง

เราไม่รู้ว่ามันผิดห้องไหม แต่เราแค่อยากหาใครสักคนมารับฟัง เราอยากระบาย ก่อนที่เราจะเป็นบ้าตายไปซะก่อน

ถ้าผิดที่ผิดทาง เราขอโทษนะ

>>670 ขอแสดงความเห็นแบบไม่สุภาพตามสไตล์โม่งๆแล้วกันนะมึง อยู่ในนี้สุภาพแล้วครั่นเนื้อครั่นตัวแปลกๆ 55+

เมื่อก่อนกูเคยเขียนนิยายลงเน็ตแหละ เคยได้พิมพ์ด้วย แต่หันเหมาทำอย่างอื่นเสียก่อน เพราะอยู่ในช่วงที่ต้องเลือกพอดี คือเขียนช้าน่ะ ยึดเป็นอาชีพหาไม่พอแดกแน่ๆ

ตอนเขียนแปะลงเน็ตมันก็สนุกดีนะ รออ่านเมนต์ รอดูคนเข้ามา ทำให้เกิดความกระตือรือร้น มีแรงผลักดันเขียนต่อ คือถ้าทำเป็นงานอดิเรกมันก็แฮปปี้ดี สมัยก่อนมันไม่เหมือนสมัยนี้ด้วย คนอ่านยังน่ารัก มีความเกรงใจ รู้ว่าเป็นการอ่านฟรี จะมาเร่งนั่นนี่หรือวีนใส่ไม่ได้ แต่ทันทีที่มันกลายเป็นอาชีพ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปว่ะ

ถ้ารักจะยึดเป็นอาชีพ อย่าไปใส่ใจคอมเมนต์ในเน็ตมากเลย ไม่ใช่ว่าจะให้เมินใส่คนอ่านในเว็บนะ แต่มันต้องมีลิมิทประมาณหนึ่ง เพราะเอาเข้าจริง จำนวนคนอ่านในเน็ต ไม่ได้รับประกันว่าหนังสือจะขายได้เลย เป็นแค่นักอ่านกลุ่มหนึ่งที่เข้าถึงนิยายได้ก่อนรอบไฟนอลที่จะกลายเป็นหนังสือน่ะ

กูว่าประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ลงจนจบหรือไม่จบ จะมีผลต่อการขายหนังสือได้ว่ะ แต่มันอยู่ที่มึงเขียนเรื่องอะไร แนวไหน ดึงกลุ่มลูกค้า (คนอ่าน) แบบไหนเข้ามาหามึงต่างหาก ต้องพิจารณาเรื่องนี้ด้วยว่าคนที่อ่านเป็นพวกที่ชอบอ่านฟรีอย่างเดียวหรือเปล่า มีกำลังซื้อมากน้อยแค่ไหน และเรื่องของมึงคุ้มค่ากับการเสียเงินให้โดยไม่เสียดายทีหลังหรือเปล่า

หลังๆนี่กูได้ยินคนรู้จักเขาพูดๆกันว่า เศรษฐกิจไม่ดี สนพ.ลดยอดพิมพ์ยอดขายลด ถูกตัดจบบ้าง เรื่องไม่ผ่านบ้าง เลยลำบากกันจนต้องทำขายเอง มันก็จริงที่ว่าเศรษฐกิจมีผลต่อรายได้ แต่ที่สำคัญจริงๆคือ ไอ้ที่เขียนๆขายกันนี่ ได้ดูตัวเองกันบ้างมั้ยว่าเรื่องมันสนุกหรือเปล่า สนพ.ลงทุนแล้วจะขาดทุนเพราะขายไม่ออกมั้ย เงินลงทุนจะจมไปมากแค่ไหน ดูจะไม่คิดกันว่ามันเป็นธุรกิจที่ต้องพึงพาอาศัยกันเลยน่ะ

พูดแบบนี้อาจจะดูไม่เกี่ยวอะไรกับมึง แต่ประเด็นที่มึงควรรู้คือ งานเขียนมึงกลายเป็นงานตั้งแต่ตอนที่มึงใช้มันหากินแล้ว รักได้ แต่ทุ่มให้ทั้งหมดก็ไม่ไหว เพราะมันมีปัจจัยอีกหลายๆอย่างที่ต้องคำนึงถึง ถ้าจะใช้มันเป็นอาชีพน่ะ มึงทำตามใจตัวตลอดไม่ได้ มึงต้องรู้ลักษณะของลูกค้า มึงต้องดูกระแส/ความต้องการของตลาดและลูกค้า คอมเมนต์ในเน็ตไม่ได้ช่วยการันตียอดขายว่ะ

ว่าง่ายๆคือ ถ้ามึงมองรอบๆ วิเคราะห์หลายๆอย่าง ไม่ใช่แค่เขียนเพราะใจอยากเพื่อหาเงินหรือสนองนี๊ดคนอ่านในเว็บ มองว่ามันเป็นอาชีพที่มีปัจจัยหลายๆอย่างให้คำนึงถึง มึงก็จะไม่ชีช้ำแบบนี้

ลองคิดดูละกันนะ

>>670

สำหรับกุนะเพื่อนโม่ง เรื่องงานขายได้ไม่ถึงเป้าเนี่ยไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไรเลยโดยเฉพาะในยุคนี้ บอกเลยจะมีสำนักพิมพ์ไหนล้มในปีสองปีนี้ก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจ เพราะอะไรต่างๆที่มันสั่งสมมาทั้งเรื่องเศรษฐกิจ วัฒนธรรมการอ่าน เทคโนโลยี ทำให้เราอยู่บนฐานที่ง่อนแง่นชิบหาย
ที่น่าเจ็บปวดคือสำนักพิมพ์กับนักเขียนก็มีส่วนมาก ฟองสบู่แฟนตาซีที่ชื่อแนวโลกเรียน กับออนไลน์ ก็แตกไปแล้ว แนวรักหวานแหววก็เคยแตกไปแล้ว เพราะพอเราเห็นว่าขายได้ก็แห่ไปทำ ผลของแม่งคือมีงานที่ไม่ได้มาตรฐานออกมาเยอะมาก ผลต่อมาคือแม่งพลอยทำให้คนอ่านแม่งไม่เชื่อถืองานคนไทยเลย

กุไม่รู้ว่างานมึงดีไม่ดี แต่สำหรับคนอ่านที่ตังค์ก็ไม่ค่อยมี ระหว่างงานแปล กับ งานไทยที่มีแววไม่สนุก แล้วเขาจะเอาเงินไปลงที่ไหนล่ะเพื่อน เพราะงั้นขายไม่ได้ โคตรไม่แปลก ควรทำใจ ตรงนี้ขึ้นอยู่กับมึงแล้วว่าจะยึดอุดมการณ์เขียนอย่างที่เคยเขียนแต่ขายไม่ได้ต่อไปไหม หรือเปลี่ยนไปเขียนไอ้ที่มันขายได้

ส่วนเรื่องคนอ่านที่ตามทวง กุว่ามึงควรจัดลำดับความสำคัญใหม่นะ คนที่สำคัญที่สุดของเรื่อง คือมึง
ไม่มีคนอ่านงานมึง มึงก็ยังอยู่ ส่วนคนอ่านไม่มีมึง เขาก็ไปหาคนอื่น (เหี้ย อย่างกับศิรานีพูดเรื่องความรัก)
ที่แน่ๆ มึงคงไม่อยากเขียนหนังสือแล้วฆ่าตัวตายใช่มะ (โคตรช้ำ ประเทศนี้แม่ง ฆ่าตัวตายไปงานก็ไม่ดัง)
กุเข้าใจว่ามึงอยากยึดอาชีพนักเขียนนะ แต่เมื่อแบบนี้มันอยู่ยาก ก็คงต้องปรับตัว

>>670 กูอยู่สายแฟนตาซีนะเพื่อน สายนี่คนอ่านเยอะแต่ค่อนข้างซื้อน้อยมาก
ของกูทำมือหวังยอดแค่ 100-200 เล่ม + ebook นิดหน่อยหลักหลายสิบเล่มก็พอใจแล้ว
สายนี้จะออกแนวเรื่องยาวหลายเล่มเป็นส่วนใหญ่

เรื่องยอดขายเป็นปัญหาใหญ่ ทำให้กูนึกได้คล้ายสถานการณ์แบบเพื่อนโม่งเล่าลงมา
กูเห็นเรื่องหนึ่งที่ได้ตีพิมพ์กับ สนพ. เปิดใหม่ และได้มีดราม่าจัดๆ กับคนอ่านในเว็บมาแล้ว
คอมเมนต์ด่าหลายร้อยคอมเมนต์จนขึ้นติดอันดับสูงได้ทั้งที่ไม่ได้ลงตอนใหม่ แต่เรื่องนี่ปกติลงตอนใหม่ก็จะติดอันดับท็อปทุกครั้ง
เป็นเรื่องการปิดตอนท้ายเล่ม และ ลบตอนเก่าๆออกเร็วแบบไม่ทันตั้งตัว คล้ายให้ไปซื้ออ่านอุดหนุนเขาหน่อย
คนอ่านนี่ถล่มด่าคนเขียนชนิดสามวันสามคืนต่อเนื่องเป็นเดือนๆกันเลยทีเดียว
แต่คนเขียนดูค่อนข้างอินดี้ค่อนข้างมาก ประมาณไม่เป็นไรด่ามาเถอะ
พอช่วงออกเล่ม 2 ต่อ นักเขียนก็ลบตอนไม่ลงช่วงสุดท้ายให้เพื่อบังคับกันกลายๆ ให้อุดหนุน ซึ่งน่าจะมีปัญหาหลักกดดันจากเรื่องลอยแพนี่แหละ
ขนาดเป็นเรื่องที่ขายในเมพจนได้ป้ายแดงเบสเซลเลอร์ติดอย่างรวดเร็ว ทั้งยังติดอันดับยอดขายต้นๆหมวดแฟนตาซี
ยังต้องทำแบบนี้เลย
ทำให้กูรู้ว่าแต่ละคนที่ได้ตีพิมพ์นี่แม่งกดดันจริงๆ
สุดท้ายอยู่ที่ความมั่นใจของเพื่อนโม่งนั่นแหละ ที่อาจต้องมองข้ามคอมเมนต์ไปบ้าง
ปล.แต่กูรู้มาว่าไม่ปิดตอนท้ายให้ช่วยอุดหนุมนี่ยอดขายไม่ได้ตามเป้าจริงๆ นอกจากเรื่องนั้นปังมากๆ

>>670 ขอตอบในฐานะนักอ่านนะ ส่วนตัวกู จะซื้อหนังสือเรื่องนี่ขึ้นอยู่กับปัจจัยสามอย่างนี้ อย่างน้อยซักปัจจัยนึง คือ1.อยากได้ตอนพิเศษ+ราคาไม่แพงเกินจำนวนหน้า/รูปเล่มสวยงาม+นักเขียนดูพูดจาดี ชวนให้น่าอุดหนุน 2.ชอบเนื้อเรื่อง/บรรยากาศในเรื่อง อยากได้มาเป็นรูปเล่มเก็บไว้กับตัว เอาไว้อ่านเมื่อไหร่ก็ได้ 3.ตัวละครในเรื่องถูกสเปค อยากได้มาอ่านอวยเล่น
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันก็แค่ปัจจัยของกู สำหรับนักอ่านคนอื่นๆของมึงก็อาจจะมีปัจจัยนอกเหนือจากนั้นก็ได้ บางคนถ้าแค่ตอนช่วงต้นสนุก ช่วงกลางอืดก็ไม่ตามกันต่อแล้ว เพราะงั้นกูคิดว่าการที่มึงแอคทีฟไว้ตลอดน่ะดีแล้ว แต่ก็ต้องดูฐานคนอ่านอย่างที่โม่งบนๆว่ามาเหมือนกัน
นิยายมึงอาจจะสนุก แต่คนอ่านเองก็มีปัจจัยหลายอย่าง ไม่ว่าจะทางความรู้สึกหรือทางกาย ที่ทำให้ไม่ซื้อนิยายได้ และการจะเอาใจให้คนทุกคนที่อ่านซื้อนิยายมึงก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้พอๆกับการทำให้ทุกคนพอใจน่ะแหละ ถ้ารอบที่ผ่านมานั้นยอดขายไม่ถึงเป้า ก็ลองดูว่ากับครั้งนี้จะแก้ไขอะไรได้บ้าง ลองจับจุดไปเรื่อยๆ ยังไงมึงเป็นนักเขียน มึงก็ต้องรู้แหละน่าว่านักอ่านของมึงเป็นยังไง เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอก สู้ต่อนะมึง

>>673 เรื่องเซนของสนพ.เมจิค?

>>669 ถ้าใช้รูปภาพรูปถ่ายฟรีนี่น่าจะผิดนะ แต่ไอ้รูปคาร์แรคเตอร์จากเว็บแต่งกูไม่แน่ใจว่ะ

เรา 670 เอง >>671 >>672 >>673 >>674 ขอบคุณมากๆ ที่รับฟังเรา

ประเด็นกลุ่มคนอ่านที่ตามอ่านอยู่นเป็นแบบไหนนี้ อันนี้เราไม่เคยคิดเลยจริงๆ มันเป็นจุดที่เรามองข้ามไป บางทีปัญหามันอาจจะอยู่ตรงนี้ก็ได้ อาจจะไม่ใช่แค่เรื่องที่เราลงให้อ่านจนจบเรื่องอย่างเดียว

ราคา ใช่เลย อันนี้แทงใจมาก หนังสือเราราคาจัดว่าแพง ตอนรู้ราคาเราก็ยังตกใจเหมือนกัน แต่หนังสือมันค่อนข้างหนา ถ้าไม่ใช่ราคานี้ก็จะไม่เหมาะสม เรื่องนี้เราทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ตอนนี้เลยได้แต่คิดว่า ต่อไปจะลองพยายามเขียนให้เล่มบางๆ ลงดู

ประเด็นผลงานที่ไม่ได้มาตรฐานนี้ ล่าสุด เหมือนเราจะซวยที่นิยายแนวที่เราเขียนดันมีคนมาทำเสียเรื่อง ทำให้คนอ่านในกลุ่มนักอ่านกลุ่มนึงที่เราเองก็เป็นสมาชิกอยู่ด้วยขยาดงานของนักเขียนไทยในสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งไปเลย บางคนก็บ่นลามมาถึงงานแนวนั้นที่เขียนโดยนักเขียนไทย เรายังคิดอยู่เลยว่าพอมันเป็นแบบนี้เราจะเป็นยังไง สำนักพิมพ์จะยังอยากพิมพ์งานแนวนี้อีกไหม แล้วถ้าพิมพ์ออกมาคนอ่านเขาจะกล้าจ่ายเงินซื้ออ่านไหม

เราเคยคุยกับเพื่อนนักเขียนด้วยกันนะ ว่าในสภาพที่มันเป็นอยู่แบบนี้ ความที่พวกเราก็ต้องใช้เงิน เราเปลี่ยนไปเขียนแนวที่มันขายง่ายคนอ่านพร้อมเปย์ดีกว่าไหม อย่างพวกแนวอีโรติกสุดโต่ง วาย อะไรแบบนี้ พวกนั้นคือ ยอดขายอีบุ๊ครายเดือนเป็นแสน ยอดจองทำเล่มบางคนได้เป็นล้าน แต่มันก็ไม่ใช่เราอีกนั่นแหละ บางทีเราสงสัยว่าหรือเราควรเปลี่ยนเส้นทางไปเดินทางสายนั้น ที่มันจะทำเงินเป็นจำนวนมากๆ กว่าสายที่ตัวเองเดิน

สมัยก่อนตอนเราเป็นนักอ่านอย่างเดียว เราแอนตี้นักเขียนที่ไม่ใส่ใจนักอ่าน เราไม่ชอบนักเขียนที่พูดจามะนาวไม่มีน้ำไม่แคร์ความรู้สึกคนอ่านที่จ่ายเงินสนับสนุน เราเคยไม่ชอบมากๆ เวลาที่เจอนักเขียนที่บอกว่าจะลงเรื่องจบแต่พองานผ่านพิจารณาก็ไม่ลงเรื่องต่ออีกเลย พอมาเป็นทุกวันนี้ เราก็รู้สึกเหมือนว่าจะเข้าใจนักเขียนกลุ่มนั้น รวมถึงเข้าใจความจำเป็นในชีวิตของนักเขียนกลุ่มที่เขียนแนวอะไรก็ตาม เช่น อีโรติกแรงๆ เพื่อเน้นทำเงิน คือ ไม่ได้บอกว่าดีหรือไม่ดี แต่เราแค่รู้สึกว่าจนถึงตอนนี้เราเข้าใจแล้ว

ตอนนี้คือ จากที่เราอ่านที่พวกเธอบอกมาแล้วลองคิดทบทวนดู เราพอมองเห็นอะไรบางอย่างแล้ว ขอบคุณมากๆ

ช่วงนี้เราเครียดเป็นพิเศษ อาจเพราะมันใกล้งานหนังสือด้วยแล้วแหละนะ เรื่องที่เรากำลังลงเว็บอยู่นี้ อีกแป๊บๆ ยอดแอดเฟบก็จะห้าพันแล้ว แต่เรากลับไม่มีความมั่นใจเลยว่าพอเป็นเล่มมันจะขายได้สักเท่าไหร่ เราได้แต่ภาวนาว่าสำนักพิมพ์จะยังอยากลงทุนกับเราและเรื่องใหม่นี้จะไปได้สวย ไม่อย่างนั้น ต่อให้สำนักพิมพ์ไม่เทเรา เราก็คงจะหมดศรัทธาในอะไรบางอย่างไปแล้วเหมือนกัน เรากลัวตัวเองจะเป็นแบบนั้น เราไม่อยากเป็นแบบนั้นเลยจริงๆ

>>675 เชนนี่คุ้นๆว่ามีดราม่าในกระทู้เด็กดีห้อง Netwatch ประมาณว่าคนเขียนออกหนังสือแล้วลบงานเก่าในเว็บให้คนอ่านไปตามซื้อเองใช่ป่าวะ งานนี้นักอ่านแม่งสันดานปลิงเหี้ยๆเลยจะอ่านฟรีอย่างเดียวพอไม่ได้ดั่งใจก็โวยวาย

เรื่องเซน กูเคยส่งข้อความถามพี่นักเขียนนะ เขาบอกว่าต่างมีเหตุผลของตัวไม่เป็นไร
แต่เห็นไม่มีเฟซบุ๊คนักเขียนไว้ติดต่อเลยในหน้านิยายนอกจากของสนพ.
กูว่าพี่เขาคงไม่อยากเปิดให้คนตามสักเท่าไรเหมือนกัน

ตอนเด็กๆ รร.เวทกำลังดังเพราะอิทธิพลจากบารามอส มันจึงทำให้กูมาสนใจด้านนี้แต่พอโตขึ้น ได้เห็นอะไรหลายอย่างๆก็รู้สึกว่ามันไม่ง่ายและสวยงามอย่างที่คิดว่ะ แบบว่าเด็กก็ฝันๆไปอ่ะนะ พอเป็นผู้ใหญ่ก็ไม่เก่งอะไรเลยว่าขอเก็บเป็นงานอดิเรกดีกว่า กูชอบเขียนแต่ไม่ถึงขนาดทุ่มทั้งชีวิตให้ได้ว่ะ

>>670 กูก็เคยผ่านอารมณ์แบบนี้มาก่อนนะ เรื่องยอดขายคือทำใจแหละ หมายถึงถ้าขยันโปรโมทแล้วยังไม่ได้ตามหวัง แต่งานดีจริงมันก็ช่วยได้เยอะนะ ยอดขายมันก็ไปเรื่อยๆ ส่วนเรื่องคนอ่าน กูแคร์นักอ่านมากนะมึง แต่กูก็เลือกรับคห.เหมือนกัน อะไรที่ก้าวก่ายงานกูมากไปกูก็จะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่บ้าง ส่วนพวกที่หวังอ่านฟรี พอลบในเว็บแล้วมาโวยวาย อันนี้กูไม่แคร์ค่ะ กูทำเป็นอาชีพไม่ได้ทำการกุศล กูต้องแดกข้าวเป็นอาหารค่ะ แต่กูไม่ทำอะไรกับเม้นท์พวกนี้ กูปล่อยผ่าน

ตลาดไม่ใหญ่ด้วยแหละ ถ้าเป็นอังกฤษหรือจีน ที่มีคนอ่านแทบทั่วโลก หรือญี่ปุ่นที่มีกำลังซื้อและชอบอ่านหนังสือ คงพอเลี้ยงตัวได้แหละ

>>681 เรื่องโปรโมทไม่เก่ง อาจจะเป็นปัญหาของเราด้วย ที่ผ่านมาเราไม่เคยทำการตลาดอะไรเลย เอาเข้าจริงเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องทำกันยังไง เราเห็นคนอื่นเขาแชร์ไปขายของในกลุ่มต่างๆ ก็อยากจะทำบ้าง แต่เรากลับรู้สึกเขินๆ

ถ้ายังไงหลังจากนี้เราจะลองพยายามดู

มีแนวทางการโปรโมทอะไรแนะนำบ้างไหมอะ

เพื่อนโม่ง ถ้ากูจะถามเรื่องการจัดหน้าหนังสือให้สำนักพิมพ์ถามกระทู้นี้ถูกมั้ยวะ?

>>684 ก็น่าจะมีคนตอบได้นะมึง

>>683 เรื่องโปรโมทนี่มันอยู่ที่สไตล์เฉพาะตัวว่ะ ต้องลองเองหลายๆอย่างว่าแบบไหนเหมาะสมกับตัวเองน่ะ วางแผนไว้ด้วยแล้วกันว่าอยากให้ดูมีภาพลักษณ์แบบไหน แล้วลองทำให้ได้ตามนั้น

>>684 จัดหน้าหนังสือหรือต้นฉบับวะ ถ้าต้นฉบับที่จะส่ง ปกติสนพ.จะมีบอกไว้นะว่าต้องจัดหน้ายังไงแบบไหน

>>684 ถามสนพ.ที่ติดต่อ ปกติ บก. เขาจะบอกมาให้อยู่แล้วว่าควรทำยังไง
ส่งไฟล์ไปให้ สนพ.ทางเขาจะมีบรรณธิการเล่มคอยอีดิดจัดสำนวน ตรวจคำผิด บราบราอะไรทั่วไปให้เอง นอกจากมีเนื้อเรื่องที่ต้องสอบถามกันก้ค่อยแก้ไขกันไป

>>684 หมายถึงจัดต้นฉบับยังไงใช่ป่ะ

มันแล้วแต่สนพ.นะ บางสนพ.ก็เอาฟอนต์ cordia บางสนพ.ก็ อังสนา บางที่ขนาดตัวหนังสือ 16 บางที่ขอที่ 14

ช่องว่างระหว่างบรรทัด จัดเป็น 0

ตั้งค่าขอบหน้ากระดาษของเวิร์ดเอาตามปกติที่เวิร์ดให้มา

เวลาขึ้นย่อหน้าใหม่ กด tab หนึ่งครั้ง เวลาเว้นช่องไฟกด space bar หนึ่งครั้ง

พื้นฐานก็ประมาณนี้

ขอบคุณมากเพิ่ลๆ กูหมายถึงจัดหนังสืออ่ะ สนใจอยากลองทำพิสูจน์อักษรดู สนพ.ที่กูจ้องอยู่เขาจะเอาคนที่จัดหน้าได้ด้วย กูบรู๊ฟคำเคยทำมาบ้างแต่จัดหน้านี่ไม่มีประสบการณ์เลย จะลองเสี่ยงดีไหมวะ

>>689 อยากทำมั่งว่ะ ให้พิสูจน์อักษรกับจัดหน้าอย่างเดียวหรือแก้พล็อตด้วยวะ สมัครยังไงอ่ะมึง เผื่อกูจะลองดูบ้าง ประจำหรือฟรีแลนซ์

>>689 แปลว่าเขาอยากได้คนที่เล่นอินดีไซน์เป็น แล้วก็ปรุ๊ฟได้ด้วย
มึงต้องออกแบบเลเอาท์ได้ประมาณนึง ตั้งมาจิน บลีดดิ้ง โปรยเท็กซ์ เคาะคำตัดตกเอง
ถ้ามีพื้นฐานโปรแกรมตระกูลโฟโต้ช็อป อิลาส ก็พอจะเล่นจับๆคลำๆอนดีไซน์ได้ประมาณนึง
ถ้าไม่มีเลย ก็เรียนรู้ได้ไม่ยาก ถ้ามีคนสอนดีๆ

>>690 เท่าที่รู้ให้บรู๊ฟคำกับจัดหน้านะ ฟรีแลนซ์อ่ะเมิงของสนพ.แซลมอน เข้าไปในหน้าเพจแล้วเลื่อนๆลงหน่อยเขามีประกาศไว้ว่าให้สมัครไง

>>691 อินดีไซน์กูพอเป็นบ้าง แต่ตอนนี้หาวิธีเรียนจัดหน้าอยู่ ศัพท์ที่เมิงว่าอย่างมาจิน บลีดดิ้ง โปรยเท็กซ์กูไม่รู้เรื่องเลยทำเป็นอย่างเดียว ขอถือโอกาสถามเลยแล้วกัน มันคืออะไรวะ?

>>692 แค่พิสูจน์อักษรต้องจัดหน้าหนังสือด้วยเหรอวะ จ้างเกินหน้าที่ไปมั้ยเนี่ย