>>514 กูเกลียดแค่หนังสือว่ะ ความสมเหตุสมผล แม่งไม่มีเลย เกลียดตั้งแต่เล่มแรก แต่ก็ทนอ่านจนจบเพราะนโยบายส่วนตัวว่าอ่านให้จบมันอาจจะดีขึ้น ประกอบกับนิยายสมัยนั้นมันไม่ได้มีทางเลือกเยอะเท่านี้ด้วย (หรือก็คือเรายังเด็กไม่รู้ทางเลือกมาก)
เริ่มจาก หรอ เลย คือมึงฟันหลอรึไงว่ะ อีสำนักพิมพ์ก็ปล่อยผ่านมาได้ไงเนี่ย กว่าจะแก้ก็เล่ม 3 มั้ง
2. จำตัวเลขแน่ ๆ ไม่ได้แต่ประมาณว่าพระเอกเดินผ่านรูปอดีตผอ.ตอนเข้า รร.ครั้งแรกอ่ะ มีรูปอดีต ผอ. สามสิบกว่าคน ส่วนคนนี้เป็นคนที่ 30 กูนี้ชะงักเลย คนนี้ 30 อดีตก็มี 29 ป่ะว่ะ สามสิบกว่าคนแม่งมาจากไหน
3. นางเอกเล่นเปียโนเสียงดังกึกก้อง เสร็จก็บรรยายว่าแผ่วเบา ...คือมันเป็นยังไงว่ะ เสียงที่ดังกึกก้องด้วยแผ่วเบาด้วยเนี่ย...
4.พระเอกเรียนม.ปลายแม่งเทพสัส ๆ เป็นผู้กู้โลก แต่พอเปิดภาค 2 กลับมากระจอก แล้วตอนภาคแรกไอ้พวกนี้มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนไม่มาช่วยพระเอกกู้โลกเลย (อันนี้เป็นกันหลายเรื่อง พระเอกเข้าโรงเรียนมาก็เทพจนสงสัยว่ามึงจะมาเรียนอีกทำไม แล้วเวลามีปิศาจบุกโลกทำไมอิเด็กพวกนี้ต้องมาฆ่าปิศาจครูไปไหน ตำรวจไปไหน ศิษย์เก่าที่เก่งกาจตายไปหมดแล้วหรือไร)
5.จำได้ลาง ๆ ว่ามีคนลึกลับให้อัญมณีสีน้ำเงินพระเอกเล่ม 1 ภาค 2 แต่อ่านจนจบไอ้อัญมณีเม็ดนั้นหายไปเลย สงสัยคนเขียนลืม (รู้สึกว่าลืมหลายปมด้วย แต่เราจำได้เท่านี้)
ส่วนตัวเราเชื่อว่าตัวเอกนิยายมักจะสะท้อนตัวตนคนเขียนนะ โดยเฉพาะคนเขียนที่เด็ก ๆ เขียนเรื่องแรกเนี่ย เราว่าส่วนมากจะเอาตัวเองเป็นพระเอกเรื่องที่เขียน แล้วพอลเนี่ยเป็นพระเอกที่เราโคตรเกลียดอ่ะ คือตอนนี้นานมากๆๆ แล้ว เราเองก็จำไม่ได้ว่าเกลียดอะไร แต่จำได้ว่าเกลียดเกือบทุกการกระทำ และไม่เข้าใจมากว่าทำไมใคร ๆ ถึงมารุมล้อมหลงรักคนคนนี้ เพราะฉะนั้นเราเลยค่อนข้างเชื่อว่าถ้าเรารู้จักเขาในชีวิตจริงเราก็คงไม่ชอบขี้หน้าเหมือนกัน 555