Last posted
Total of 1000 posts
>>734 มึงเข้าข้าง cheater ทำไม๊ม๊ม๊ ถ้าทรงนี้กูด่าเช็ดนะ ถ้าผัวไม่เหี้ย = ไม่มีข้ออ้างให้นอกใจว่ะ ต่อให้เป็นแม่กูเลี้ยงกูมาดีกูก็ผิดหวัง คงไม่อยากคุยด้วยเลยอะ แก้ตัวว่าเป็นแม่ที่ดีเป็นเมียที่ดีก็ฟังไม่ขึ้นนะ มึงนอกใจชัด ๆ มาขอความเห็นใจเหี้ยไร คนดี ๆ ที่ไหนจะเผลอใจทั้งที่มี commitment อยู่ทนโท่ ทุเรศ อินไปนิด โทษที 555
>>734 ขึ้นอยู่กับวัยว่ะ ถ้าเด็กๆยันวัยรุ่นช่วง20คงมีเกลียดแม่ แต่พอโตมา30-35+ถ้าเขายังพยายามkeep in touchตัวเอกตลอดแม้โดนเมินใส่ พยายามชดเชยลูกจริงๆตลอดสิบกว่าปีมานี้ กุเป็นตัวเอกคงไม่เกลียดแม่ละ แต่ไม่สนิทใจเหมือนเดิมหรือเท่าพ่อแน่ๆ และความคิดที่แม่เป็นฝ่ายผิดก็ยังไม่หายไปด้วย คงแบบปีนึงนัดกินข้าวทีไรงี้
บนๆนี่กุเห็นด้วยเรื่องจำนวนไรท์มันเยอะขึ้นด้วยแต่รีดน้อยลงมาก คนที่ชอบอ่านงานเขียนมากๆผันตัวมาเป็นไรท์เองเยอะแต่ผู้บริโภคเสพสื่ออื่นมากขึ้น ราคาสตรีมซีรีย์ก็ไม่กี่ร้อยดูได้ทั้งเดือนแต่อ่านหนังสือได้แค่เล่มเดียวสองสามวันก็จบแล้ว ราคาความคุ้มมันต่างกันมากๆ แล้วตลาดงานเขียนมันก็แปลก กุไม่รู้ว่าเป็นแค่ที่ไทยเจนนี้หรือเปล่าเพราะกุเป็นแค่ผู้บริโภค กุเห็นไรท์ไทยกันเองก็ยังไม่เสพงานกันเองอ่านแต่งานแปลด้วยเหมือนกัน งานหนังสือทีโพสรูปว่าซื้องานแปลวรรณกรรมงานดังๆมาเพียบแต่งานไทยซื้อแค่ที่สนิทกันมากๆเท่านั้นเคยลองแอบถามก็บอกว่าไม่ได้อ่านงานกันเองเพราะไม่มีเวลาแล้วกัวติดสำนวนกันเอง แต่ซื้องานแปลมาได้เนี่ยนะ ที่ยกมานี่ไมได้คิดว่าตลาดจะรอดถ้าไรท์มาอ่านกันเองหรอกนะแค่มันแปลกที่ขนาดพวกมึงยังไม่อ่านงานกันเองเลยแล้วทำไมคิดว่าคนอื่นจะอ่านน่ะ
>>736 ไม่เป็นไร อินเหอะ กูอยากรู้ความรู้สึกของลูกไง555 กูดูเข้าข้างเนอะ รู้สึกแย่กับตัวเองเหมือนกันที่ไบแอส คงเพราะแม่มีเหตุผล ใจดีกับลูกมาตลอด แล้วมาเสนอขอหย่าดีๆด้วยแหละ (ถึงจะด้วยตรรกะบ้งๆก็ตาม) แต่ก็อย่างที่มึงว่า นอกใจคือนอกใจอะ นางก็ไปมีคนอื่นจริง ผัวไม่ได้ทำไรผิดเลย ผัวอยู่ไทยเลี้ยงลูกแทนด้วยซ้ำ ขับรถพาลูกไปนู่นไปนี่ ตอนจบกูเลยอาจให้ผัวฟ้องหย่าไม่ก็หย่ากันดีๆไป แต่ความรู้สึกของลูกทั้ง2ก็ไม่เหมือนเดิมแน่ๆ
>>737 วัยตัวเอกประมาณมหา'ลัยนี่แหละ อยากได้ฟีลๆผิดหวังในตัวเขาแต่ก็เกลียดไม่ลง เพราะเขาก็เป็นแม่ที่ดีมาตลอด เป็นไอดอล เป็นแนวทางให้อนาคตของลูก ให้กำลังใจและเข้าใจเสมอ แต่เป็นเมียที่นอกใจผัว โอเคเลย เดี๋ยวกูจดไว้ว่ายังรักแม่แต่แค่ไม่สนิทใจเหมือนเดิมเฉยๆ เป็นบทลงโทษของคนนอกใจไป ไม่โดนฟ้องหย่าก็จริง แต่ลูกก็ไม่รู้สึกรักแม่เท่าเมื่อก่อนละ
>>738 อันนี้ตลกร้าย เพื่อนนข.กูก็งี้เลย เขียนงานไทยแต่ไม่อ่านงานไทย จริง ๆ เข้าใจเรื่องติดสำนวนนะ อันนี้เรื่องใหญ่ แต่ใหญ่กว่าน่าจะเป็นเรื่องพล็อต / องค์ประกอบอื่นอะ ถ้าเจอเรื่องที่คล้ายตัวเองมาก ๆ (แต่ไม่มีใครก้อปใครแน่ ๆ) แม่งจะหลอนนั่งไม่ติดละ 555 สมมติไม่ได้อ่านแต่มีหาบประสาทแดกมาชี้หน้าหาว่าก้อปจะได้แก้ต่างได้เต็มปากว่าไม่เคยอ่านโว้ย ถ้าอ่านแล้วนี่สิงานหยาบ ต้องระแวงว่าควรแก้ไหม ต้องแก้แค่ไหนให้ไม่คล้ายคนมาก่อน (นี่กูมาดีเฟ้นให้เลยนะ 55555)
หาบบางคนแม่งประสาทจริง โดยเฉพาะทำมาเกริ่นว่ากลิ่นคล้าย ๆ เนี่ย อิดอก กลิ่นผัดกะเพราแม่งก็คล้ายกันทั้งประเทศแหละ คิดว่าร้านประจำตัวเองเป็นต้นฉบับกะเพรามั้ง หัวจะปวด // ใด ๆ กูคิดว่าถ้านข.ไม่อ่านงานคนอื่นก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไรว่ะ คือถ้าอ่านก็ดี ถือว่าสนับสนุนวงการ ถ้าไม่อ่านก็สิทธิ์ของเขา เหมือนร้านข้าวเปิดข้างกัน ตัดปัญหาโดนหาว่าก็อปสูตรประมาณนั้น กุว่าถ้าไม่มีปัจจัยภายนอกด้านความประสาทแดกพวกนี้คงสะดวกใจอุดหนุนเพื่อนร่วมวงการมากขึ้นแหละ
>>738 กุพูดในมุมนักอ่านนะ เท่าที่เห็นมา มันจะมีใครกล้าพูดตรงๆมั้ยว่านักเขียนก็ไม่อยากสนับสนุนกันเองอ่ะ ส่วนใหญ่มองเป็นคู่แข่ง มึงดูดราม่าที่ผ่านมาแต่ละอันสิ ชัดเจนชิบหาย ส่วนเรื่องหาบก็อีกเรื่อง กุว่าโดนชี้หน้าทีนี่ไม่สนุกเลยนะ ไม่อ่านก็ตัดตรงนี้ทิ้งได้ว่ากูไม่ได้อ่าน แค่บังเอิญใช้มุกเดียวกัน แล้วยังมีเรื่องอีโก้นักเขียนอีก ต้องชมอย่างเดียว ไม่ชมมีน้อยใจ เอาไปแขวนลับหลังก็มีให้เห็นเยอะแยะ ไฟลามทุ่งจนเป็นดราม่าก็มีให้เห็น กุว่านักเขียนหลายคนทำตัวเองด้วยว่ะ ใจบางกันเกิน ใครจะอยากอ่านวะถามจริง อีกอย่าง ถ้าซื้องานนักเขียนคนอื่นมา ก็เหมือนต้องมาคุยกันนิดนึงป่ะ กุไม่รู้นะอันนี้กุไม่ใช่นักเขียน แต่แบบ กุเห็นนักเขียนหลายๆคนเวลาซื้อหนังสือนักเขียนคนอื่นมาก็ถ่ายรูป ละก็มีนักเขียนเจ้าของหนังสือมาเม้นขอบคุณไรงี้ไหม ละถ้าสมมตินักเขียนคนนั้นซื้อมาแล้ว ดันไม่ชอบ ทำไงอ่ะ กุเป็นนักอ่านกุก็ดองคลังเงียบๆได้ แต่นักเขียนทำไงวะ สุดท้ายก็คงจะจบที่ตัดปัญหาไม่ซื้ออ่านน่าจะดีกว่ามั้ยนะ ขนาดกุยังคิดแบบนี้เลย แล้วนักเขียนไม่คิดเหรอวะ กุอ่านนิยายแปลกุจะพูดยังไงก็ได้ว่ากุเบื่อมุกนางร้ายต้องแอ๊บแบ๊ว ไม่มีใครเอากุไปแขวนอ่ะ
>>739 กุคงอินจริงแหละมึง พอดีประเด็นนี้มันทิกเก้อพอดี 5555 แต่เห็น >>737 ละเพิ่งนึกได้ ตัวกุก็อยู่วัย 20 ต้นเหมือนกัน เป็นเด็กสายฮาร์ดคอ อ่อนต่อโลก ยังไม่มีเซ้นการปลง (ซึ่งก็คือหายเกลียด) ถ้าโตขึ้นอาจมองอีกมุมนึงอย่างที่ว่า แค่ตอนนี้ยังปลดล็อกสกิลไม่สำเร็จ 5555 มันอยู่ที่วัยจริง ๆ ว่ะ 55555
จะว่าไปเรื่องทำนองนี้กูก็ยังปลดล็อกไม่ได้จริง ๆ แฮะ เคยอ่านเจอเรื่องที่พ่อเป็นคนเหี้ยแบบเหี้ยสุดตีนมาก แต่เสือกเป็นพ่อที่ดีกับลูก อิลูกรู้ทั้งรู้ว่าพ่อแม่งเหี้ยแต่ก็ยังรักยังปกป้อง กูไม่เข้าใจละไม่อินจนพาลไม่ชอบนางไปเลย คงเพราะกุชอบเทคไซด์เหยื่อ by default มั้ง ลองคิดว่าถ้าเป็นพ่อแม่กูก็คงผิดหวังมาก ๆ เหมือนกัน ไม่สนว่าดีกับกูแค่ไหนแต่ถ้าทำร้ายคนบริสุทธิ์ (โดยเฉพาะคนที่กุรัก อย่างประเด็นถ้าพ่อนอกใจแม่ กุรักแม่กุยิ่งเกลียดพ่อว่ะ ต่อให้ดีกับกูก้เหอะ) ยังไงกูก็ไม่อยากญาติดีด้วยอะ ดูคุณธรรมสูงเนอะ TT แม่งคิดไปคิดมากุดูเป็น typical เด็กหัวรุนแรงมองทุกอย่างแค่ขาวกับดำอย่างที่พรี่ ๆ ชอบว่าเลย เด็กสมัยนี้นะ 5555555
ในเอกมีคนแซะรีดที่ลอยตัวเหนือปัญหาว่าไม่ต่างกะไรท์ที่ขายนิยายโหนสมรสเท่าเทียม มันไปเหมือนกันได้ไงวะ เงินก็เงินเค้า สไตล์การอ่านจะซื้อไม่ซื้อก็เรื่องส่วนตัว รีดงานแปลนี่ทักษแห่งสายงานเขียนเหรอ คิดอะไรไม่ออกด่ารีดไว้ก่อนโดยเฉพาะพวกรีดอ่านงานแปล
>>744 รีดอ่านงานแปลถ้าเจอนข.ที่เขียนจริตได้เท่างานแปลที่ตัวเองอ่าน กูก็ไม่เห็นใครจะมากีดกันไม่เอางานนข.ไทยแล้วนะ แต่นข.ไทยที่เขียนได้จริตแบบงานแปลแม่งหายากอ่ะดิ จะไปหาที่ไหน มีใครกล้ารวบรวมเทรดมั้ยละว่านี่นะค้านิยายไทยที่กลิ่นอายเหมือนนิยายแปลค่า ใครปกติซื้อแปลแต่อยากลองสนับสนุนไทยบ้างมาดูทางนี้ได้ ช่วงนี้ยิ่งดันกระแสชาตินิยมกันอยู่ จะได้มั้ยละ 5555555
พอมีรีวิวว่า”มีกลิ่นอายคล้าย…”มันตีความเป็นหาว่าลอกหรือก็อปทุกทีเลยว่ะ นข.ก็ไม่พอใจกันอีก
>>746 ดีนะ จากใจกุที่ขุดหางานจาก webnovel และ meb ไม่เจอ แถมพอจะไปหาตามกรุ๊ป แม่งก็เจอแต่นข.มาแปะงานรัวๆวันละเป็นร้อยๆงาน บางคนแปะซ้ำๆสามรอบต่อวัน จะเบนไปหานักรีวิวแม่งก็เจอแต่จ้างรีวิว คลิปอวยแบบฉาบฉวย บอกตง กุจนใจกะการค้นหามาก กุอยากอ่านเพื่อผ่อนคลาย แต่ก่อนจะผ่อนคลายได้ กุกลับต้องเครียดก่อนไปสามวันเพื่อคุ้ยหางานที่กุจะอ่านได้ มึงว่าสภาพนี้กุมีทางออกที่ดีกว่านี้มั่งมั้ย คือกุเป็นอ่านพวกทอปชาร์ทไม่รอดดดด แน่นอนว่าถ้าอยากแดกด่วน กุก็ต้องพุ่งไปที่งานแปลที่เป็นเล่มก่อนเลยฮะ
กูมีปัญหากับการตั้งชื่อเป็นภาษาไทยจังว่ะ
ชื่ออังกฤษนี่คิดง่ายๆ นะ บางทีคือแค่สื่อไปถึงตัวเอกเลย ยกตัวอย่างง่านเช่น Banished CEO งี้ พล็อตก็ทำนองลูกชายประธานบริษัทโดนเนรเทศไปขยายกิจการบ้านนอกงี้
พอมาเป็นชื่อไทยกูล่ะคิดไม่ออกเลยว่าจะเอายังไง
KY เคยอ่านนิยายที่ไม่มีบทเพื่อนพระ/นางบ้างมั้ย กุเขียนมาหลายเรื่องละแอบกลัวนักอ่านเบื่อคาร์ซ้ำ ๆ แต่ถ้าไม่มีตัวโจ๊ก/สายชง เรื่องมันจะจืดไปปะวะ ยังไงดี
ว่าไปกูแว่บไปดูวงการนักวาดมี มักมีคติย้ำกันก็คือวาดไปหลายปี ต่อให้ไม่มีใครชมซักวันก็จะมีคนเห็นงาน
พอหันมามองทางวงการนักเขียนแล้วก็แอบสงสัย ถ้าเขียนต่อเนื่องไปหลายๆ ปี ทั้งที่ไม่มีใครอ่านมันจะมีโอกาสแบบนั้นบ้างเปล่าวะ ถถถถถ
>>755 ถ้าเอาตรงๆก็ยากนะ
สำหรับมือใหม่ วาดรูป 1 รูป ใช้เวลาอย่างมากสุดๆเลยก็ 1 เดือน มันมีผลงานออกมาให้คนมีโอกาสได้เห็น
แต่เขียนนิยาย 1 เรื่องสำหรับมือใหม่มันใช้เวลามากกว่านั้นนะ บางทีครึ่งปีหรือนานกว่านั้นด้วยซ้ำ จะต้องใช้เวลากี่ปีกว่าคนจะมาเห็น แล้วระหว่างนั้นเอาอะไรกินอะ
>>755 ผลงานวาดมันเห็นพัฒนาการชัดเจนด้วย สวยไม่สวยดูออกทันที แต่งานเขียนมันดูพัฒนาการสำนวน/ภาษา/พล็อตยากกว่า แถมงานเขียนถ้าไม่ใช่สไตล์ที่นักอ่านคนนั้นจะชอบก็คงไม่เสียเวลามาลองอ่าน ต้องใช้เวลาในการอ่านกว่าจะรู้ว่าเราชอบงานไหม ผิดกับงานวาดที่เห็นรูปแล้วตัดสินได้ทันที ถ้างานวาดมึงวาดรูปวิวแล้วสวย คนก็ชม เปลี่ยนไปวาดรูปคนแล้วสวย คนกลุ่มเดิมก็ยังชม แต่งานเขียนถ้าพล็อตไม่ตรงเทสต์กับนักอ่าน ต่อให้หมวดเดิมเขาก็ไม่อ่านแล้วยกเว้นเขาเป็นแฟนคลับที่ตามทุกเล่ม
ทำไมชอบเอาตัวเองไปเทียบกะคนอื่นกันจังวะ นักวาดวาดไม่สวยคนก็เลื่อนผ่านไม่ชอบไม่ตามเหมือนกันนะแหละ ทำไมต้องมาแต่แต่คนอื่นก็เห็นไปแล้วไม่เหมือนนักเขียน เทียบไปแล้วคนจะมาอ่านงานมึงมากไหมก็ไม่ คนจะมาสงสารมึงมากไหมก็ไม่
>>755 ต่อให้นว.ถ้ามึงวาดไม่ตรงตามแนวตลาดใครก็ไม่เห็นงานมึงเหมือนกันน คนวาดโคตรสวยไม่มีใครแลเพราะมันไปกระตุ้นต่อมอะไรในใจคนไม่ได้มีเยอะแยะ รูปโป๊ๆฝีมือธรรมดาได้ยอดมากกว่ารูปสวยๆโชว์สกิลเดือดๆมีเยอะแยะ ไอ้ที่นว.เขาพูดๆกันมันก็การสะกดจิตตัวเองให้ทำต่อไปไม่งั้นก็จะทิ้งไปทำอย่างอื่นก่อน ไม่มีอะไรเป็นหลักประกันหรอกว่าวันนึงจะมีใครมาเห็น
นข.เสียเปรียบกว่านว.อย่างที่ >>756 ว่า มึงนั่งเขียนเรื่องเดียวที่ไม่ใช่แนวตลาด อีกหลายปีอาจจะมีคนมาสะดุดเจอก็เป็นไปได้ แต่ระหว่างหลายปีนั้นมึงไม่ได้กระจายผลงานเลย มึงนั่งเขียนสิ่งเดิมๆสิ่งเดียวที่มันไม่มีคนสนใจอยู่แล้ว คนก็ไม่เห็นหรอกว่ามึงเขียน 1 ตอนนี้ๆได้ว้าวแค่ไหน
ละนิยายมันต้องอ่านตั้งแต่ตอนแรกเกิดมึงเขียนตอนแรกได้ไม่ดึงดูดแม่งก็ดับแล้ว แต่นว.วาดเสร็จทีละรูปมึงก็ไม่ต้องตามเสพตั้งแต่รูปแรกนี่หว่า พัฒนาการของงานวาดกับงานเขียนต่างกันโดยสิ้นเชิง
ชาวเอ้กดูสิ้นหวังกับวงการหนังสือละเกิน กูที่หมดไฟเป็นปี พยายามกลับมาเขียนเจือกหมดไฟหนักเลย กูขายแต่อีบุ๊ก วงการอ่านออนไลน์ยังพอไปได้มั้ย
Kyเพื่อนโม่งเล่มก่อนกูตรวจเองแต่อยากจะลองจ้างพิสูจน์อักษร ปกติพิสูจน์อักษรเขาจะแก้ในไฟล์ให้เลย หรือวงแดงมาให้เราแก้เองเหรอ
>>761 กูไม่อยากทำตัวเป็นสลิ่มที่บอกว่า ใครจะเป็นนายกเราก็ต้องทำงานอยู่ดี นะ แต่ ถ้ามึงอยากเขียนมึงก็เขียนเถอะ ถ้ามึงกังวลตามชาวเอ้กทุกเรื่อง ทุกอย่างมันก็สิ้นหวังหมด เพราะพวกนี้มันสิ้นหวังทุกประเด็น เขียนหนังสือก็ถึงจุดจบ ไลน์แมนแกร๊บนายทุนกดขี่ ขายข้าวเสเว่นกดขี่ ทุกอย่างมีตัวร้ายในสายตาชาวทวิต
กูไม่ได้บอกว่า ห้ามสิ้นหวัง
มึงสิ้นหวังได้กังวลได้
แต่ถ้า มึง จะทำอะไรก็ทำลงไปเถอะ จะหาอ่านข่าวความซบเซาของสังคมมันมีทุกอาชีพแหละ ถ้าอ่านแล้วไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง เพราะกลัว หมดไฟ มึงจะ นอนอดตายหรอวะ
สังคมมันมีปัญหา ทุกคนรับรู้ แต่ถ้ามึงอยากเขียน สังคมจะมีปัญหามาก หรือน้อย มึงก็ต้องเขียนอยู่ดี
>>761 ถามว่าไปได้ไม่ได้ คือมึงยังอยากเขียนมึงก็ต้องลอง อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องขายอะไรมากมาย ลงรายตอนดูกระแสไปก่อนค่อยลงทุนกับการขายก็ได้
ในเมื่อมึงรู้แล้วว่าวงการตอนนี้อยู่ยากขึ้นในการจะกลับมาเขียนมึงเข้ามาตอนนี้อาจจะมีคนเจ๊งบ้างถอนตัวบ้าง แต่ถ้ามึงยังยืนอยู่ท่ามกลางคนที่ล้ม นักอ่านเบื่อๆเห็นเรื่องเก่าๆไม่อัปเดต นข.หน้าเก่าเทเงียบๆ นข.บ่นมากขอกำลังใจอยู่นั่น กว่าจะอัปทีรอนข.พี่ท่านรวบรวมกำลังใจเป็นเดือนๆ คนก็อาจจะเข้ามาให้โอกาสงานมึงได้ถ้ามันไม่นอกกระแสจนเกินไป
ไม่ใช่อะไรคิดว่านข.คนอื่นเป็นคู่แข่งในตลาด วันที่คู่แข่งในตลาดถอนตัว เป็นมึงที่ยังอยู่อย่างแข็งแกร่งนะที่จะได้เปรียบ แต่งานมึงต้องดี ต้องเข้าไปอยู่ในใจนักอ่านได้จริงๆนะ ทำไม่ได้มึงก็คือคนที่โดดเข้ามาจังหวะไม่ดีแล้วเจ๊งนั่นแหละไม่ต่าง
>>766 กูไม่ใช่ >>761 นะ
แต่ปัญหาที่กูเผชิญตอนนี้คือกูพยายามจะไม่ล้ม แต่ก็ไม่มีใครเห็นหัวอยู่ดีว่ะ
กูอัพตอนใหม่ทุกวันก็ไม่ช่วย ปล่อยฟรีคนอ่านก็ยังมีแค่หยิบมือ ทำตามคำแนะนำมืออาชีพทั้งหลายแล้วก็ไม่มีอะไรดีขึ้น จนทุกวันนี้ได้แต่เดาสาเหตุกันไปเรื่อย ท้ายที่สุดก็คือกูหมดไฟไม่อยากจะเขียนต่อแล้วเป็นที่เรียบร้อยนี่ล่ะ หมดที่สต๊อกเอาไว้ก็คงหมดละ
ตอนนี้กูพยายามนั่งคิดนอนคิดพล๊อตเรื่องใหม่มาจะเดือนละ แม่งก็ยังคิดไม่ออก คือหมดไฟจริงจังเลย ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าไรถึงจะกลับมาเขียนต่อได้ คราวก่อนกูหยุดเขียนไปราวๆ 6-7 ปีอะ ถึงจะได้ฤกษ์กลับมาเขียนอีกครั้ง
>>767 ว่ากันขนาดนี้แล้วกุก็ขอแนะนำเลยว่า บางทีถ้าทางเส้นนึงมันมาถึงทางตันแล้ว มึงจะหันกลับไปเลือกทางเส้นอื่นก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายว่ะ
ถ้ามึงอยากได้ถ้วย แต่มึงพยายามมาขนาดนี้แล้ว ทุ่มจนหมดวิญญาณแล้ว มันไม่ได้อย่างที่มึงต้องการก็ถอยเถอะ ยังมีทางเส้นอื่นที่มึงสามารถเดินไปล่าถ้วยของมึงได้
งานศิลปะอ่ะมึง บางคนต้องรอตายไปเป็นสิบๆปี ถ้วยที่ฝันถึงจะมา แต่ก็แม่งไม่ได้อยู่รับรู้แล้ว กุก็ไม่รู้ว่าแบบนี้เรียกประสบความสำเร็จได้หรือเปล่า
>>769 เพิ่มอีกนิด ว่ากุไม่ได้ทับถมให้มึงเลิก ถ้ามึงอยากจะไปต่อ ทางเดียวที่มีคือเห็นมันเป็นงานอดิเรก หาความสนุกกับการสร้างงานอ่ะ ถ้ามึงตัดใจจากลาภยศสรรเสริญ (ชื่อเสียง เสียงอวย เงิน) ไม่ได้ ลูบนี้จะคงอยู่ถาวร และต่อให้เกิดมีปังขึ้นมาสักรอบ ก็ไม่แน่ว่ารอบต่อไปจะไม่กลับสู่จุดเดิมนะ สงครามความรู้สึกนี้แม่งไม่มีวันจบหรอก
ถ้าเขียนแนวสืบสวนแบบจบในตอนที่บางทีคนร้ายก็ไม่ได้รับผลกรรมอะไรเพราะหลักฐานไม่เพียงพอไรงี้ แต่ตัวเอกที่เป็นนักสืบก็ไม่ได้ไล่บี้ หรือบางทีสืบได้แต่ก็ปล่อยคนร้ายไปเพราะไอ้คนตายสมควรตายจริงๆ นักอ่านจะขัดใจป่ะวะ ตัวเอกกูไม่ใช่ผู้ผดุงความยุติธรรมหรือมีศีลธรรมสูงส่งอะไรอยู่แล้ว เหมือนสืบเพราะน่าสนใจ ลับสมอง พอเรื่องคลี่คลายจะเป็นยังไงต่อก็ไม่สนใจละ หรืออาจจะมีเล่าต่ออีกประมาณว่าคนร้ายก็ไปใช้ชีวิตแบบนี้ๆๆๆๆ ไรงี้ บางคนอาจจะรู้สึกผิดก็ไปมอบตัวเอง ตัวเอกกูไม่ได้มีหน้าที่แจ้งจับหรือคลี่คลายคดีต่อหน้าตำรวจเยอะๆเหมือนโคนันน่ะ
>>768 กูเองล่ะ แต่พอลองอ่านแนวผัวโบ้แล้ว กูว่ากูไม่มีปัญญาเขียนแนวนั้นแน่ๆ ตอนนี้ว่าจะลองแนวอื่นดูบ้างแล้วเขียนให้มันเล่มเดียวจบดูแล้วถ้าไปได้ค่อยต่อยอด ไม่ใช่เขียนสต๊อกหลายๆ เล่มแบบก่อนหน้า ...แต่อย่างที่บอกไปอะคิดพล๊อตใหม่ยังไม่ออกเลย ถถถถถ
>>770 เคสกูเดิมทีก็ทำเป็นงานอดิเรกนั่นล่ะ แต่เข้าใจว่าพอใส่จิตวิญญาณเข้าไปเยอะเกินจนอินกับงานแล้วมันออกมาแป๊กก็รู้สึกเฟลเป็นธรรมดา อีกอย่างคือกูใช้เวลาที่หยุดไปหลายปีมาหัดเขียน + ศึกษาตลาด จนมั่นใจมากกว่ากูเขียนดีกว่าเรื่องเก่ามาก สำนวนได้ เนื้อหาแน่น และมีตลาดรองรับ แต่พอยอดมันน้อยกว่าเรื่องเก่าที่เขียนเขี่ยๆ ตามกระแส มันก็ชวนให้รู้สึกแย่นั่นล่ะ
เอาจริงตอนนี้กูก็ปลงกับเรื่องเก่าเรียบร้อยแล้วล่ะ หันกลับมาดูงานอีกรอบแล้วพบความผิดพลาดเยอะเหมือนกันเลยรู้สึกว่าสมควรถอยแล้วล่ะ
แต่ไอ้การหมดไฟไม่มีอารมณ์เขียน + คิดพล๊อตเนี่ยล่ะ กูไม่รู้จะรับมือยังไงกับมันดี นอกจากปล่อยจอยให้เวลามันเลียแผลไปเท่านั้น
มึงกูอยากมาถามความเห็นดูว่าตัวละครประมาณนี้มึงจัดอยู่ในหมวดหมู่ไหน พอดีมีคนอ่านมาเรียกนางว่านางร้ายแล้วกูรู้สึกว่าไม่ใช่ นิยายมันแนวโบราณนะ มีหลายเมีย ตัวละครนี้เป็นเมียหลวง ตัวเอกเป็นเมียน้อย เมียหลวงกับพระเอกไม่ได้รักกันเลย นางไม่เคยไปหาเรื่องตบตีอะไรกับเมียน้อยเพราะรู้ว่าพระเอกยังไงก็เขี่ยตัวเองทิ้งไม่ได้ไม่งั้นตายหมู่ ถ้าจะแย่งชิงความรักอะไรก็แย่งไปนางไม่ยุ่ง แต่ถ้ามาแย่งอำนาจนางเอาถึงตาย นางช่วยตัวเอกไว้หลายทีเพราะมีประโยชน์ แต่ก็ทำตัวเอกปางตายหลายทีเพื่อประโยชน์ตัวเองเหมือนกัน ตอนจบคือมีแค่นางนั่นแหละที่สมหวังได้ตามต้องการทุกอย่าง ตัวเอกกับพระเอกคือก็มีความสุขไหมก็สุขอต่ไม่ได้จามความตั้งใจ100%
ส่วนตัวกูมองนางเป็นลาสบอส
>>771 ในมุมกู สิ่งที่มองหาจากการอ่านแนวสืบสวนคือความสมเหตุสมผลว่ะ พวกทริค ตอนคลี่คลายคดี การเรียงลำดับขั้นตอน สำคัญที่พวกนี้ สุดท้ายถ้าคนร้ายจะลอดตาข่ายกฎหมายไปได้เพราะเหตุผลที่ฟังขึ้น กูก็ไม่ติดอะไร คนที่อ่านแนวนี้ไม่น่าจะมายึดติดกับพวกกฎแห่งกรรมมากมายหรอก ถ้าเหตุผลมันได้ มึงไปใส่ใจกับตอนเขียนไขคดีเหอะ แล้วก็ถ้ากังวลว่ามันห้วนไปก็เล่าต่ออีกหน่อยตามที่ว่าก็ได้
>>778 คือเรื่องความสมเหตุสมผลมันต้องมีอยู่แล้วอะ ซึ่งกุคิดว่าเป็นมาตรฐานของงานสืบสวน ยกตยมนุษย์กบนะ อันนั้นก็ลอยตัวไม่โดนคดี แต่คนเขียนยังตั้งใจทิ้งท้ายเพื่อให้นักอ่านสะใจอะ เห็นรีวิว/คอมเม้นท์ในหลายเพจว่าถ้าไม่ทิังท้ายตรงนั้นเล่มนี้คงค่อนข้างเฉยๆเยอะ
คือถ้าเขียนให้หลักฐานไม่แน่นพอ ก็ต้องเขียนตัวร้ายฉลาดด้วยอะ เป็น mastermind เช่น Curtain ของปัวโรต์ เพราะไม่งั้นนึกภาพไม่ออกว่าถ้าไม่ฉลาด คดีจะหลักฐานไม่พอได้ยังไง ยกเว้นรวย ยัดตังตำรวจตรงๆ
ทั้งนี้นักอ่านมีหลายแนวจริง
>>771 กูชอบนะ5555 ยิ่งมึงบอกจบในตอนกูยิ่งชอบอะ คือบางทีมันก็เวย์นี้แหละ ความสนุกจะไปตกอยู่ที่ตัวเอกปะนะ กูอ่านแค่นี้กูก็แอบอยากรู้นะว่าคนไม่สนโลก สืบเอามันส์อย่างตัวเอก จะปล่อยผ่านคนร้ายไม่ให้ถูกรับกรรมไปได้สักกี่คน อย่างที่โม่งบนๆบอกว่าถ้ามึงไม่ได้เขียนให้ตัวร้ายน่าเชียร์ หรือมีเหตุผลเพียงพอที่จะไม่อยากให้เข้าคุก (คนตายคือคนที่เคยข่มขืน จนเหยื่อมาวางแผนฆ่าไรงี้) ก็อาจไปขายคาร์ตัวเอกที่ทำตัวไม่สนใจจะเอาใครเข้าคุก มันจะทนไปได้สักกี่น้ำถ้าเกิดวันนึงคนที่ปล่อยไปดันมาทำร้ายตัวเอง หรือก่อคดีอีก จนมันเริ่มคิดว่าหรือกูควรจะเริ่มจริงจังกับความสามารถนี้ได้แล้ว555 คนที่ชอบตอนจบแบบนี้ก็มีอยู่นะ แค่ต้องมีปัจจัยให้คนอ่านรับได้เท่านั้นเอง
กูสับสนระหว่างน้องสะใภ้กับน้องเมียแฮะ
ถ้าในเคสตัวละครเป็นน้องสาวของฝ่ายหญิงนี่เขาเรียกว่าอะไรกันวะ?
แล้วโม่งคิดไงถ้าฝ่ายคนน้องยังเด็กมาก เลยต้องมาอยู่ร่วมกับบ้านของพี่
KY เพื่อนโม่งว่าคนเพิ่งเคยรู้จักกัน ใช้เวลานานแค่ไหนถึงรักกันคบกันเป็นแฟนได้ ขอขั้นต่ำสุดที่ดูโอเค ไม่เร็วไปไม่ช้าเกิน ครึ่งปีนี่เร็วไปมั้ย เคยเห็นคนบอก talking stage คุยเป็นปีไม่ได้คบสักทีนี่จะคุยอะไรอีก ถ้าคนมันคลิกแป๊บเดียวก็คบแล้ว มึงว่าจริงไหม 55555
อยากเขียนแนวแฟนตาซีแต่อยู่ในยุคปัจจุบันหรือใกล้เคียงว่ะ แต่กูจะหาข้ออ้างยังไงให้มันมีเผ่าพันธุ์ต่างๆ กับใช้ดาบ+เวทมนต์กันมากกว่าปืนดีวะ
อย่างแฮรรี่นี่คือไม่กล่าวถึงปืนเลย ใช้เวทมนต์สั่งตายอย่างเดียว
ตอนนั้นใครมีปัญหากับชื่อเรื่องนะ ลองเอาให้ chat gpt ช่วยได้นะมึง (แต่หลายๆคนแอนตี้การใช้ ai ช่วยตั้งชื่อมั้ย อันนี้กูไม่ทราบ ผิดถูกอย่างไรชี้แนะได้) คือกูกำลังเตรียมชื่อเรื่องไปจัดไทโป กังวลพอดีว่าชื่ออิ๊งในนิยายมันถูกแกรมม่าป่าว ลองเอาไปเช็กๆละมันพูดดีแบบอวยชิบหายว่าใช้ได้ มีความเป็นบทกลอนและเหมาะกับนิยายมาก5555 เห้ย ก็ใช้ได้อยู่นะ ใครไม่มีเพื่อนได้อิ๊งหรือไม่รู้จะไปถามใครลองถามมันดู แต่มันจะเอาข้อมูลเราไปให้คนอื่นต่อ แล้วเจอคนใช้ชื่อนิยายซ้ำมั้ย อันนี้กูไม่รู้จริงๆ แต่ถ้าให้ช่วยเช็กก็ได้อยู่
>>786 ต่อนิดนึง ส่วนไอ้ที่ผิดแกรมม่าแบบผิดมากๆๆๆ จนกูอาย แต่ทำเล่มกะจัดไทโปไปหลายปีละ5555 มันก็พูดดีนะ บอกว่าความจริง in standard English grammar มึงควรใช้แบบนี้มากกว่าเด้อ แต่มันก็ปลอบใจเราช่วงท้ายๆว่าแต่ถ้าอยากใช้ก็เอาเลย ปกติชื่อนิยายมันก็ประมาณนี้ กลอนๆ เน้นเข้าปาก มีเอกลักษณ์ beyond strict grammatical rules มันพูดดีว่ะ555
>>788 อวยไส้แตกจริง555 ของไทยกูเคยเห็นพอดแคสต์ช่องนึงไปขอให้ตั้งชื่อให้ แล้วออกมาดีใช้ได้เลย ไม่รู้เหมือนกันว่าไปเกริ่นไปถามอะไรไว้ถึงออกมาได้ผลลัพธ์ดี แต่กับนิยายน่าจะยังไม่เวิร์คแน่ๆ
>>789 ได้ๆ มึงเตือนกูเหมือนเพื่อนที่พยายามบอกว่าอย่าไปหลงหนุ่มฝรั่งสแกมเมอร์ในทินเดอร์เลย555 กูใช้ตรวจภาษาปะกิดเฉยๆเพราะนี่คือสิ่งที่กูอ่อนสุดละ (และมันน่าจะเก่งด้วย) ให้คิดพล็อตกับอุดรอยรั่วพล็อตยากๆนี่ไม่ทำ เพราะเคยเห็นคนหาข้อมูลเรื่องหุ้นตัวไหนน่าลงทุนสุด จัดอันดับมา แล้วมีคนเตือนว่าอย่าไปเชื่อมาก มันเอาคำพูดที่นักลงทุนคอยอวยกับคาดการณ์ตามเน็ตมาผสมด้วย
ky ขอถามหน่อยดิ พึ่งลองดูตลาดชญครั้งแรก กูงงๆ กับหมวดนิยายมาก นิยายรักกับนิยายโรแมนซ์ต่างกันยังไงวะ พอเข้านิยายรักก็ดูไม่ต่างกับหมวดโรแมนซ์เท่าไร ไม่รู้จะปัดนิยายไว้หมวดไหนดี
ถ้าเราให้นางเอกฆ่าล้างมนุษยชาติ(ที่ไม่ชอบนางเห็นนางเป็นศัตรูและเคยพยายามฆ่านางกับผัว) ไปสัก80% เพื่อแลกกับชีวิตของผัวสุดที่รัก สุดท้ายตอนจบนางก็ไม่ตายด้วยนะ ไม่ได้รับการลงโทษใดๆ แค่เศร้าบ้าง
รี้ดจะรักนางหรือเกลียดนาง? แล้วไรท์จะโดนทัวลงไหม?
>>793 ก้แล้วแต่ว่าที่ผ่านมาทำให้คนอินกับคาร์ได้แค่ไหน สมมติมึงเขียนให้คนทั้งโลกสารเลวมาก ๆ เขียนให้นางเอกมึงน่าสงสารสุด ๆ ก็คงมีคนเชียร์ แต่ใด ๆ ประเด็นละเอียดอ่อนเล่นกับศีลธรรมในใจพวกนี้มันแล้วแต่มุมคน ถามสิบคนก็คงตอบไม่เหมือนกัน มึงลองไปอ่านคห.ตูนญป.เรื่องไททันดิ เสียงแตกจัด ๆ มีทั้งคนชอบและเกลียด โดนทัวร์แล้วไง นข.กลายเป็น GOAT ไปแล้ว 555555
>>794 สกาย สกาย ก็ไม่ขนาดนั้นครับต่างชาติเขาไม่ได้อคติกับเรื่องที่เป็นLGBTQ ถึงประเทศตัวเองจะไม่ค่อยยอมรับหรือไม่อิน แค่ประเทศอื่นเขาไม่ได้สนเรื่องเพศกันแล้ว จะเป็นชญ. หรือญญ. มันไม่เกี่ยวครับ ชญ. ไม่ได้ทำให้อินเสมอไป ผมพูดในมุมที่หลากหลายเดี๋ยวนี้ต่างประเทศเขาก็มีภาพยนตร์ ชช. ญญ. ออกจะเยอะเขาไม่อคติ ถ้าไม่ใช่ทางก็ไม่ต้องดูแค่นั้นครับ เพราะภาพยนตร์เขาไม่ได้จำกัดแค่เพศ ชญ. ในการเป็นตัวหลักของเรื่องเสมอไป
กูกังวลเกี่ยวกับต่อมความสนุกของตัวเองว่ะ รู้สึกว่ากูรู้สึกสนุกอะไรกับสิ่งที่ไม่เหมือนชาวบ้านส่วนมาก
ถ้าเป็นแบบนี้ กูไม่มั่นใจเลยว่าเขียนออกมาแล้วตัวเองรู้สึกสนุกแต่คนอ่านจะมองว่าน่าเบื่อรึเปล่า
เอาง่ายๆ เลยกูสนุกกับเรื่องที่คุยกัน + ใช้ความคิดหาทางแก้ปัญหา แต่พอลองคุยกับเพื่อนแล้วหลายคนบอกว่าชอบแบบถอดสมองไม่ต้องใช้ความคิดซะงั้น ซึ่งนั่นก็เป็นคนละแนวกับที่กูรู้สึกสนุกเลยเนี่ยสิ
นิยายมีเหตุการณ์พยายามข่มขืน แต่ไม่สำเร็จและยังแทบไม่ได้ทำอะไร ได้แค่หอมแก้มทีเดียวก็มีคนมาขวางแล้ว ซีเรียสว่าต้องติดคำเตือน attemped rape มั้ยวะ
ไม่ใช่ไรกุลืมคิดไป เพิ่งนึกได้ว่าน่าจะติดแล้วกลัวคนอ่านด่า = =
ky ถามสายชอบนอ.หวานๆ ได้มั้ยว่ามันต้องประมาณไหนถึงจะเรียกว่าหวานนุ่ม กำลังดี กูกำลังเขียนสาวหวานสายเย็บผ้า ถักโครเชต์ พูดคะขา แสนดี เรียกแทนตัวเองด้วยชื่อ อายุห่างจากพอ. 10ปี แต่เวลาโดนพี่ที่ทำงานโยนงานใส่เพื่อหลอกใช้ความแสนดี ก็ปกป้องตัวเองเป็น ผช.มาจีบแต่ไม่ชอบนางก็บอกปัดแบบสุภาพได้หมด ไม่ลำบากให้พอ.มาถลึงตาใส่ เลิฟซีนโดนพอ.แกล้งตลอด ขยันหน้าแดงสุด ได้มาแสนคำละ ใกล้จบ เลยอยากรู้ว่าแบบนี้เรียกหวานป่าววะ กูจะได้โปรโมทเรียกแขกได้ว่านางเอกกูหวานนุ่ม แต่ถ้าแบบนี้ยังไม่เรียกหวาน กูจะได้ลบคำนี้ทิ้งไปตอนขายงาน เหลือแค่แสนดีแทน5555
>>800 ติดเถอะมึงอะไรที่เราคิดว่าเล็กๆน้อยๆเจอคนรักการอ่านแต่ใจโคตรบางเซนสิทีฟในบางประเด็นขึ้นมาคือเรื่องใหญ่
เช่นคนรู้จักกู รักผลงานนข.คนนึงมาก แต่เขามีซีนชวนขยะแขยงติดมานิดเดียวซึ่งเป็นปมในใจนางเอกแต่ลืมติดTW คนอ่านร้อยกว่าไม่มีใครคิดว่าสำคัญหรือเมนชั่นถึงประเด็นนี้แต่คนนี้นอยเว่อร์ ประกาศเลิกอ่านงานนข. เก็บเรื่องเก่าๆเข้าคลาวด์แบบอย่าพบอย่าเจอกันอีก ทำร้ายจิตใจสูงสุด ขนาดนั้นเลยมึง จนกูล่ะสงสารนข.เลย
ดังนั้นมึงครอบคลุมประเด็นแรงๆชวนขยะแขยงกันคนใจบางไว้ก่อนจะได้ไม่รู้สึกผิด เรปคือหนึ่งในนั้น
สงสัยแฮะผู้อ่านรับเรื่อง FWB กันได้ขนาดไหนวะ
ประมาณว่าสองตัวละครโสดมีเยเย่กันบ่อยๆ เดือนละ 2-3 ครั้ง แต่ขีดเส้นชัดว่าไม่เอาทำผัว/เมียแน่ ขอหยุดแค่เพื่อน ทำแบบนี้กันจนกระทั่งต่างฝ่ายต่างเจอคนที่ใช่ของตัวเองอะ
กูอยากเขียน age gap เซ็ตติ้งแนวๆท่านดยุคคุณหนู พระเอกเคยรับเลี้ยงนางเอกมาก่อนช่วงสั้นๆแบบตอนนางเอกยังเด็ก(คิดอายุไว้น่าจะราวๆ 8-9 ขวบ) ฟีลลูกเพื่อนที่เอามาฝากไว้หลบภัยสงครามการเมืองไรงี้ เลี้ยงไปได้ซักระยะประมาณครึ่งปีหรือปีนึง เรื่องจบแล้วพ่อแม่เขาก็มาเอากลับไป ระหว่างนั้นก็ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากมาย ส่วนใหญ่พระเอกก็ให้เมดดูแล มีกินข้าวด้วยกันบ้างตอนเย็น ตัวเองก็หาเพื่อนเล่นให้เด็กมันไปเล่นกันเอง ไม่ได้มานั่งพะเน้าพะนออะไร
ผ่านไปราวๆสิบปี นางเอกกลายมาเป็นคู่หมั้นทางการเมืองให้พระเอกที่ยังไม่ยอมแต่งงานซักที อีคิงเลยจับแต่งเลยเพื่อจะได้มาเป็นฐานเสริมอำนาจให้ฮี ใส่ปลอกคอไปในตัว นางเอกก็เต็มใจแต่งด้วย อาจจะเพราะสถานะที่นางก็รู้ว่าซักวันต้องแต่งการเมืองกับซักตระกูล พอรู้ว่าเป็นพระเอกที่ต้องแต่งด้วยนางก็ตกลงทันที เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นยังไง ดีกว่าไปแต่งกับตระกูลอื่นที่นางไม่รู้จัก แต่งเข้าบ้านพระเอกสบายใจกว่า แต่กูก็มาคิดๆดูว่าพระเอกมันจะโดนด่าเรื่องกรูมมิ่งเลี้ยงมาเป็นเมียอะไรมั้ย ไอ้ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันแม่งไม่ได้สนิทชิดเชื้อไรกันเลย มาทำความรู้จักใหม่ตอนโตหมด
อยู่ที่ว่าเขียนยังไงแหละ ถ้าเขียนไม่โรแมนติกในช่วงแรก(เด็ก)ห็คฃไม่เป็นไร
แต่มันคงไม่มีใครมาฉอดหรอกมั่ง เห็นเขาชอบจับผิดนิยาย ชช มากกว่า
Ky ถ้าตัวละครจะด่าว่า ไ อ้-สัด ,สัด-เอ๊ย ควร ใช้”สัส” หรือ “สัตว์” ดีวะ ใจกูอยากใช้”สัส”
เพื่อนกูขอตามหาข้อมูลหน่อย อยากรู้ว่าพวกขุนนางมันสามารถตกอับทั้งที่มียศได้ป่าววะ แบบเป็นดยุก เป็นเคานต์แต่จนงี้ แต่ก็ยังมียศอยู่
ทีนี้ถ้าเกิดจนได้กูก็สงสัยอีก พวกนี้หน้าที่คือดูแลเขตแดนของตัวเองช้ะ ถ้าจนมันจะดูแลยังไงหว่า พวกคิงควีนไม่ยึดยศคืนหรอ ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำตอบ
>>812 มีแต่ยศจนได้ เคยอ่านเรื่องหนึ่ง พ่อพระเอกผลาญตังค์เพราะติดผู้หญิง ติดพนัน พอมาถึงพระเอกแม่งให้ได้แต่ยศ พระเอกจนสัดจนต้องเลือกผู้หญิงรวยมาแต่งงาน เพราะพวกนี้มันไม่ทำงาน ดูแลเก็บภาษีคนในเขตตัวเอง แต่ถ้าบอกไปอีกว่าตอนนี้เขตเก็บภาษีไม่ค่อยได้ เพราะแล้ง เพราะคนย้ายหนี ก็จะเป็นท่านกยุกจนต้๊อกต๋อย
ไม่ทำงาน คือไม่ลงทุนทำธุรกิจอะไร เพราะในเรื่องมันเซ็ทมาว่า คนที่ทำธุรกิจคือพวกพ่อค้า คนละชั้นกัน แล้วทีนี้พ่อนางเอกก็อยากดองกับพวกผู้ดี เลยดีลกันลงตัวไรงี้
>>815 ถ้าจะปลด มีแค่พวกกบฎไรงี้ ส่วนใหญ่ยศมันเป็นยศที่ได้มาแล้วจะส่งต่อสู่ทายาท อ่านโรมานซ์ฝรั่งไม่เคยเจอปลดเพราะจนนะ แล้วพวกนี้คือ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ มันไม่แต่งกับคนธรรมดานะ อย่างน้อยก็ต้องมียศ เอิร์ล เคาท์ไรก็ว่าไป จะแต่งกับนางเอกที่เป็นลูกท่านเอิร์ลที่รวยมาก เพราะมีเหมืองทองในที่ดินก็ได้นะ
>>812 มีเยอะแยะมึง ช่วงปฏิวัติอุตสาหกรรมพวกขุนนางผู้ดีทั้งหลายตกอับกันเยอะแยะ มียศแต่ไม่มีเงิน แต่พวกนี้ยังอยากใช้ชีวิตหรูๆฟู่ฟ่ากันต่อทั้งที่ไม่เคยทำงาน ไม่ทำธุรกิจอะไรเลย แต่ไลฟ์สไตล์ยังฟุ่มเฟือยทั้งที่เจ้าหนี้ตามจิกตลอด ก็เลยมีพล็อตแต่งงานกับเศรษฐีใหม่ที่เป็นพวกชนชั้นกลางชั้นล่างที่ถีบตัวเองจากการทำธุรกิจขึ้นมารวยเท่าขุนนางในสมัยก่อน ถึงจะเหยียดว่ามึงมันชั้นต่ำแต่ก็อยากได้เงิน พวกเศรษฐีใหม่ก็อยากได้ยศ เจอกันครึ่งทางที่จับลูกหลานแต่งงานกัน พล็อตปกติมาก
>>812 มันรวยเพราะขูดรีดดูดทรัพย์จากคนในท้องที่ที่ปกครองนี่แหละ ทีนี้พอยุคปฎิวัติอุตสาหกรรมมา คนไปเป็นแรงงานหมด ไม่ยอมเป็นทาสติดที่ เงินก็ไปโฟลวกับสินค้าอุตสาหกรรม พวกนี้เลยจนลงจนลง แต่ถ้าเป็นยุคก่อนปฎิวัติอุตสาหกรรม ช่วงที่ระบอบศักดินารุ่งเรือง อันนี้นอกจากสงครามกับโรคระบาดแล้วก็นึกไม่ออกว่าจะมีเหตุอะไรให้จนกรอบถึงขีดสุดเหมือนกันนะ
>>818 อันนี้แย้งนิดนึง อีพวกขุนนางส่วนมากมันก็ปรับตัวกันทั้งนั้นแหละ แค่เปลี่ยนจากเจ้าของที่ดินไปเป็นนักลงทุนและผู้ถือหุ้น ถ้าไม่ใช่พวกนี้ได้รับประโยชน์จากการปฏิวัติอุตสาหกรรมด้วยจะยอมให้แรงงานเข้าสู่โรงงานได้ไง เพราะมันต้องการคนในโรงงานและตลาดที่มีคนมีกำลังพอซื้อเพื่อขายสินค้าเหมือนกัน มันแค่เปลี่ยนไปขูดรีดแรงงานต่อ (สมัยนั้นทำงานวันละ16ชม) ที่จนลงในช่วงหลังๆเพราะลงทุนล้มเหลว บริษัทล้มละลาย แต่ที่รอดมายันปัจจุบันก็มี เช่น Grosvenor Group บริษัทแม่อยู่ukเจ้าของเป็นตระกูลดยุค Howard เจ้าของก็บรรพบุรุษเป็นขุนนาง
>>812 กูมาเสริมให้ ขุนนางคือข้าราชการของอาณาจักร ที่ทำสัญญาว่าจะคอยดูแลอาณาเขตปกครองของตัวเองโดยแลกกับการจ่ายภาษีให้กับอาณาจักร ซึ่งมากน้อยก็แล้วแต่สัญญาที่ระบุเอาไว้ ภาษีที่ว่ามีทั้งเป็นสิ่งของ เป็นเงินทอง บรรณาการ หรือแม้กระทั่งแรงงาน
ยศขุนนางเป็นสิ่งที่ไม่สามารถริบคืนได้ด้วยวิธีปกติ เพราะมันจะทำให้ขุนนางคนอื่นๆ มองคนริบคืนในแง่ร้ายว่าพยายามกำจัดเสี้ยนหนาม ในกรณีที่ถูกริบยศคืนจะมีแค่ทำตัวเป็นปรปักษ์ก่อกบฎชัดเจนเท่านั้น ขนาดพยายามลอบสังหารคนให้ยศยังไม่ผิดพอที่จะขอริบยศคืนได้เลย
แต่การตกอับนี้ขึ้นอยู่กับว่าตกอับในกรณีไหน กรณีถังแตกเงินในคลังหมด หรือว่าตกอับเพราะถูกริดรอนอำนาจ
ที่ปรากฎให้เห็นบ่อยๆ คือมักจะเป็นอย่างแรกคือตระกูลถังแตก ไม่มีเงินไปใช้บริหารบ้านเมืองจนต้องขายข้าวของในบ้านไปเป็นทุน ซึ่งเคสนี้เป็นเรื่องปกติ เพราะขุนนางคือผู้ปกครองพื้นที่ ถ้าบริหารไม่ดีแล้วไม่ได้ผลผลิตกลับมาก็ทำให้ไม่มีเงินไปบริหารได้เช่นกัน
ส่วนอีกเคสคือกรณีที่โดนริดรอนอำนาจ มักเห็นกันในช่วงยุคเปลี่ยนผ่าน เช่นยุคปฏิวัติอุตสหกรรมที่อำนาจขุนนางน้อยลง จะมีพวกที่ปรับตัวเอาเงินทุนไปทำธุรกิจ หรือพวกที่ปรับตัวไม่ได้แล้วยอมสละยศ
ถ้าเป็นนิยายโรมานซ์นี่ ส่วนใหญ่ที่เขาขายดีขายได้ง่ายๆ กัน นอกจากพลอตแล้ว เขาชอบแบบภาษากระชับๆ อ่านง่ายกันด้วยใช่ป่ะ
>>822 เท่าที่กูสังเกตพวกบิ๊กเนม กูว่าสำนวนการเล่าเค้าไม่เหมือนใคร อย่างคนอื่นอาจจะสนุกเพราะพล็อตรวมๆ ทั้งเรื่อง แต่คนพวกนี้จะสนุกแม้แต่การเล่าที่ส่งความน่าสนใจไปแบบย่อหน้าสู่ย่อหน้า แต่ละย่อหน้ามันน่าติดตามต่อไปหมด ยิ่งข้ามจากอีกบทไปอีกบทเค้าจะตรึงคนอ่านไว้ไม่ให้เบื่อ ความเคมีเข้ากันของตัวละคร แบบพระนางเคมีเข้ากันแบบกริบ ประมาณนักแสดงที่ต่อบทกันลื่นไหลเวลาเข้าฉากอะ มึงลองสังเกตพวกป้ายแดง (บางเรื่อง) ดู
>>822 ภาษากระชับจริง แต่มันไม่ได้กระชับแบบไร้อารมณ์อะ พวกท็อปๆที่กูว่าเขียนดีบางคนคือทั้งกระชับ ส่งความรู้สึกได้ในหนึ่งย่อหน้า ไม่ต้องเยิ่นเย้อให้มากความ บางคนเน้นบรรยายเยอะๆไว้ก่อน แต่ถ้ามากไปจะกลายเป็นคำพูดมากมายความหมายเท่าเดียว กว่าจะหลุดจากบทบรรยายมาบทพูดได้ ภาษาจะเนือยไป คนอ่านเหนื่อย เผลอๆลืมละว่าเมื่อกี้ใครพูดว่าอะไรวะ บรรยายเยอะเกิน
บางคนก็กระชับแบบน่าชื่นชมนะ สื่อสารครบจบ แต่ไม่ห้วนสั้นเกินไป ซึ่งส่วนใหญ่ กูเจอแต่แบบห้วนสั้นเกินจนไม่อินกับอารมณ์ตัวละคร ถ้าหาตรงกลางได้จะเจ๋งเลย
มึงคือกุเขียนเพราะรักไม่ได้ทำเป็นอาชีพ แต่ได้เงินก็ดี เขียนจบไปเรื่องเดียว ที่คิดไว้มีเรื่องในจักรวาล นอกจักรวาลต่ออีกเป็นล้าน ทีนี้สามปีถัดมากุยังเขียนต่อไม่จบซักเรื่อง หงุดหงิดเข้าวนกลับไปอ่านไอ้เรื่องเดียวที่เขียนจบเพื่อจูนตัวเอง แล้วก็เจอคำผิด อ่านเจอย่อหน้านี้แล้วรีไรท์ อยากปรับโครงสร้าง/ลำดับเนื้อเรื่อง บลาๆ ไปหมดเลยว่ะ กุเป็นโอซีดียังวะ
>>826 นี่คิดว่าถ้าคิดจะแก้ มันก็แก้ก็เสริมได้ไม่รู้จบอ่ะ เพราะความคิดมุมมองมันก็จะเป็นไปตามอารมณ์เราขณะนั้นๆด้วย สังเกตดูว่าประโยคเดิมนี่แหละ วันนี้อ่านแล้วดี พรุ่งนี้อยากแก้ อีกสามวันมาอ่านรู้สึกว่าพอไหว หกวันต่อมาอ่านแล้วรู้สึกไม่ใช่สุดๆ เก้าวันกลับมานี่มันก็สอดคล้องกับวรรคก่อนแล้วนี่หว่า สิบห้าวันผ่านไปแม่งอันแรกอ่ะเมพสุดแล้ว อะไรงี้ตลอด
คติกุคือถ้าลงให้คนอ่านแล้วคือจบ กุจะไม่แก้ไรนอกจากคำผิดคำตกเท่านั้น เพราะกุเป็นพวกเขียนจบก่อนค่อยลง และขณะเขียนก็มีทวนหลายรอบแล้ว ดีร้ายไงมันก็คอมพลีตออกสู่สายตาประชาชีไปแล้ว ถ้าพลาดอะไรกุขอเอาไปลงกับเรื่องใหม่ดีกว่า
KY กุจะเขียนประเด็นนึงที่ร้ายแรงมากแบบทำคนอ่านลบออกจากชั้นทันทีได้ แต่จะมาเฉลยทีหลังว่าจริง ๆ กุแค่ mislead ไปงั้น (สมมติประเด็นพระเอกนอกกายไปนอนกับคนอื่นงี้ ถ้ากุเจอกุก็ปิดล่ะ 555) ซึ่งมันจำเป็นกับเนื้อเรื่องแบบแก้ไม่ได้ แต่กุก็กลัวนักอ่านหนี 555555 มึงว่ากุควรสปอยนักอ่านอ้อม ๆ มั้ย ว่ามันอาจไม่ใช่อย่างที่คิสสส ฯลฯ หรือปล่อยไปตามยถากรรม Orz ประเด็นคือถ้าสปอยจะเสียอรรถรสมั้ย มุมกุถ้ากุเป็นนักอ่านกุยอมโดนสปอยดีกว่าเสียอารมณ์ละต้องดรอปดื้อ ๆ น่ะ 5555 แต่ไม่รู้คนอื่นคิดไงกัน กุคือทั้งกลัวไปสปอยเขา ทั้งกลัวนักอ่านหนีเลย 555555555
นานๆจะเข้านกฟ้าที ถ้ากุอยากอ่านคห.ที่คนคุยกันเกี่ยวกับการเขียน ทริค หรือการขายงาน บลาๆ ที่ไม่มีพวกโปรโมทกุต้องไปเกาะแท๊กไหนวะ ไปตรงไหนก็เจอแต่พวกโปรโมทนิยายเป็นพรืดไปหมด
>>831 แล้วแต่มึงนะ แบบไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ แต่สต.กูว่า บอกไปเถอะมึง นักอ่านส่วนใหญ่(นอท ออลลล)อ่านนิยายเพื่อผ่อนคลายต้องการความสบายใจเป็นหลัก สปอยนิดหน่อยให้สบายใจที่จะอ่านตั้งแต่เริ่ม กับ อรรถรสการอ่านที่อ่านไปอย่างระแวงแล้วมาเซอร์ไพรส์รู้ตอนจบ
กูว่าอย่างแรกคนชอบ มีมากกว่า อย่างหลัง
>>831 ใส่คำเตือนเนื้อหากว้างๆไว้ แล้วจากนั้นก็ตามใจมึงเถอะ ว่าอยากหักอารมณ์คนอ่านแค่ไหนยังไง คนที่เขารับไม่ได้เขาก็บายตั้งแต่แรก คนที่เหลือคือคนที่รับได้ ยังไงมึงก็จับคนอ่านทุกกลุ่มไว้ทั้งหมดไม่ได้อยู่แล้ว
ยสตน. สำหรับกูนักอ่านธงแดงนี่เป็นอะไรที่สบายใจในการเขียนให้อ่านกว่ามาก
>>834 เจอแต่แปะฝากนิยาย โฆษณารับรีวิว แจกโดเนทแลกใจ ไถหาที่คุยกันจริงๆแทบไม่เจอเลย ที่เจอก็คุยคนเดียวไม่มีคนตอบหรือตอบแค่สองสามรีว่ะ - -.
กลับมานั่งอ่านนิยายตัวเองเขียนเมื่อราวๆ 10 ปีก่อนแล้วกุมขมับเลยว่ะ
กูเขียนไปได้ไงตอนละ 2 หมื่นคำแต่เนื้อหาไม่เดิน แถมยังนอกเรื่องไปซะเยอะด้วย ถถถถถถถถ
ซึ่งกูกำลังเผชิญเลย พระเอกนางเอกกูคบกันแล้ว ดำเนินเรื่องหวานชื่น แต่กูอยากให้มันมีวิกฤติชีวิตคู่สักหน่อย ช่วยกันแก้ปัญหา แล้วจบ แต่ยังตัน
>>838 เอาเคสที่กูเขียนเลยคือ
ตัวเอกเดินทางเข้าเมืองไปหางาน > เจอเพื่อนเก่ามารับ > พาไปหาเจ้านายระหว่างรอเข้าพบ เจอจิ๊กโก๋มาทะเลาะเลยตบให้หายซ่า > คุยกับเจ้านายเรื่องจ้างงาน
ทั้งหมดที่นับได้คือ 80k คำ ถถถถถถถ แม่งเอ้ย เทียบกับนิยาย 1 เล่มสมัยนี้เลย เมื่อก่อนกูบ้าเขียนไปได้ไงวะเนี่ย
>>843 เอาหลักๆ คือคุยสารทุกข์สุขดิบ พยายามยัด World build เข้ามาจนซะแน่น ปูตัวละครที่ต้องใช้ในอนาคต ฯลฯ ซึ่งทั้งหมดนั้นคือยังไม่เข้าเนื้อหาหลักเลย ทำเอากูอยากย้อนเวลาไปตบกะบาลตัวเองในสมัยนั้นชิบหาย
คือยุคนั้นกูเข้าใจผิดๆ ไงว่าเขียนเยอะ = งานดี เพราะกูเขียนยุคที่ สนพ. ตอนนั้นแม่งรีเควสนิยายหน้าละ 500+ คำ 300+ หน้า ขนาดตัวอักษร 14 ห้ามเคาะเว้นบรรทัดอะไรทำนองนั้น เลยทำให้เข้าใจว่าเขียนยิ่งเยอะยิ่งดี มาตอนนี้หยิบมาอ่านทีกุมขมับเลย
ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นนิยายที่กูเขียนตอนเพิ่งเรียนมหาลัยฯ จบ เทียบตอนนี้ก็น่าจะ 12+ ปี
กุชอบปกกราฟฟิค / ปกที่มีความหมายกับเนื้อเรื่องมาก ๆ ไม่ค่อยชอบปกวาดเท่าไหร่ แต่เห็นว่าปกวาดดึงดูดนักอ่านมากกว่าใช่ปะ ทำไมเป็นงั้นวะมึง เห็นตลค.หน้าซ้ำ ๆ ยืนกอดกันเฉย ๆ มันน่ากดเข้าไปดูอะไรหว่า อันนี้สงสัยจริง ไม่ได้กวนตีน 5555
>>845 ตอบจากคนซื้อ ปกตลค.ช่วยกูกรองแนวเรื่อง-คาร์พระนางได้ระดับหนึ่ง กูไม่อ่านรักวัยเรียน เจ้านายกับเลขา มาเฟีย กีฬาทุกแนว ปลูกป่าบ้านนา พีเรียดไทยจีนเทศ นึกภาพทั้งร้านเป็นปกกราฟฟิคหมด กูคงเสียเวลาสกรีนกว่าเดิม ต้องกดเข้าไปอ่านคำโปรยกับตัวอย่าง
สมมติชื่อเรื่อง "รักสุดใจนายสุดจืด" ปกหนุ่มแว่นบนรถแกร็บไบค์ กับปกแกร็บไบค์เฉย ๆ สำหรับกูแบบแรกเข้าใจง่าย รู้ว่าจุดขายของเรื่องคืออะไร
กูไม่ได้สนับสนุนว่าต้องปกตลค.หมดนะ แล้วแต่รสนิยมเลย ปกตลค.ที่ว่าแพงๆกันบางคนออกมารกรุงรังก็มี อีกอย่าง ปกกราฟฟิคจะทำให้มีความหมายหรือดูแพงก็ยากไปอีกแบบนะมึง ภาพวิว ภาพแนวโกธิค กรอบแบบโรโกโก เอามาเบลนด์กับดอกไม้แฉะๆ ไม่ก็วิวธรรมชาติ ออกมารุงรังกว่าปกตลค.ก็มี กูนึกถึงปกความรู้สึกดี นั่นเรียกปกกราฟฟิคมั้ยวะ แรกๆสวย หลังๆเฟลก็มี กูซื้อเพราะหัวซีรีส์แท้ ๆ
>>845 กูชอบทั้งสองแบบ แต่ขอสื่อความหมายในเรื่องก็พอ กูมองว่าปกสองแบบมันก็มีข้อดีข้อเสียต่างกันไป ปกตัวละครคือมองปราดเดียวรู้เลยว่าพระเอกนางเอกหน้าตายังไง ธีมเรื่องแบบไหน เช่นหน้าปกนางเอกสวยแซ่บเอาปลอกคอคล้องพระเอกที่ทำหน้าหมาน่อยหงิงๆ มันก็พอเดาเรื่องได้แล้วป่ะว่ามันมาแนวไหนลักษณะไหน หรือปกกราฟฟิคที่วางรูปโซ่แส้กุญแจมือไรงี้ ก็พอรู้เนื้อหาข้างในรางๆว่ามันเกี่ยวกับอะไร
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เวลาซื้อกูดูเรื่องย่อ พล็อต สำนวนก่อน ถ้าถูกใจก็หยิบแบบไม่เกี่ยงว่าจะเป็นปกคนหรือกราฟฟิค บางทีพกไปข้างนอก กูไม่หยิบปกคนไปอ่านเลยด้วย เอาปกกราฟฟิคไปอย่างเดียวพอ
ky กูเห็นมู้นี้พูดถึงเรื่องเขียนแนวมังฮวาโรแมนซ์แฟนตาซี กูก็มีเรื่องปรึกษาเหมือนกัน คือกูก็แนวทะลุมิติ พระเอกตื่นมาในนิยายแบบไปทั้งร่างไปทั้งชื่อ แล้วฮีมีเป้าหมายคือจีบนางเอกต้นฉบับที่ถูกพระเอกนิยายทิ้งไปสอยนางร้าย(ที่มีสาวทะลุมิติสิงร่าง) ประเด็นคือ พระเอกในโลกใหม่ตอนนี้อายุ 22 แล้วมีซีนที่กูเขียนให้พระเอกทะเลาะกับนางเอกเรื่องนางเอกไม่มูฟออนจากพระเอกนิยายสักที ทีนี้พ่อบ้านรุ่นลุงก็มาแนะนำว่า นางเอกตอนนี้แค่18-19 อาจจะยังเด็กที่คิดไม่เท่าพระเอกที่อายุมากกว่า พระเอกเลยสะกิดใจขึ้นมาว่า อ๋อก็นั่นสินะ ก็ก่อนจะอิเซไค เราอายุ 28 แล้วจะมองว่านางเอกคิดไม่ทันเราก็แปลก ทีนี้มึงว่ามันจะทำให้นักอ่านครีปปี้เรื่อง age-gap มั้ยวะ แม้ว่าพระเอกจะไม่ล่วงเกินนางเอกเลย เพราะกูอยากเขียนให้ตัวละครมี identity crisis บ้างอ่ะ กูอ่านมังฮวาตั้งหลายเรื่องเป็นป้าวัยทำงานอายุ 27 ทะลุเข้าร่างตัวละคร17-18 แล้วแม่งโยนเรื่องอายุตัวเองทิ้งเฉยเลย กูอยากให้มีการตระหนักถึงตัวตนโลกเก่าในแนวทะลุมิติอ่ะ
>>851 บ้านเขาวงการมันใหญ่ ไอ้ที่บางๆเป็นฉบับ paperback เน้นถูกไว้อ่าน ถ้าฉบับสะสมของเขาก็จะเป็นอีกเกรด
กุว่าปกคนจริงในแนวนั้นอาจจะถูกโฉลกกลุ่มเป้าหมายบ้านเขาก็ได้นะ
>>857 ขอแค่มึงขัดตาโวคยังไงก็ต้องมีสักจุดให้ขุดมาโดน ยกเว้นเนื้อหามึงจะฉาบความโวคแบบฉาบฉวยไว้แน่นหนา อันนี้มันอาจจะมองว่าเป็นพวกเดียวกันแล้วปกป้องมึงอย่างไม่ลืมหูลืมตา
Kyขอถามความเห็น นิยายกูมีซีนพยายาม ฆตต แต่มีคนมาเตือนสติทัน จากนั้นก็ไม่มีละ กูควรติดTW ให้เห็นชัดๆที่คำโปรย ตอนขายebookไหม
คือใจกู ไม่อยากติดที่คำโปรย อยากติดในเล่มก่อนบทนำที่เดียว อยากให้คนโหลดตัวอย่างไปดูสักหน่อย ไม่ใช่ลากันตรงคำโปรยน่ะ
>>857 มึงคะ ต่อให้พระเอกแสนดีธงเขียวเป็นป่าอเมซอนแค่ไหนก็โดนด่าได้ค่ะ ก่อนหน้านั้นพระเอกเธอคือดาวกลางใจก็โดนด่าไปแล้วเรื่องความเป็นชายแทร้ ตอนนี้ทันจิโร่ พระเอกเด็กดีธงเขียวยิ่งกว่าป่าอเมซอนสุภาพบุรุษไม่ชายแท้ก็โดนชาวฉอดด่าเหมือนกันค่ะ ข้อหาไปขัดขวางคนที่กำลังตั้งใจจะตายให้อยู่ต่อไปเรื่อยๆไม่สิ้นสุดแบบทุกข์ทรมาน ขนาดทันจิโร่ก็โดนฉอดได้ ตัวละครของมึงก็พึงระวังไว้ 55555555555555555
มึงกูอยากรู้ว่าพวกฉอดเรื่อง age gap , pedo นี่มันลามไปถึงเผ่าพันธุ์อื่นที่ไม่ใช่คนไหมวะ คือถ้ากูแต่งแนว bestiality /มนุษย์ครึ่งสัตว์ ที่เผ่าสัตว์มัน2-3ปีก็โตเต็มที่พร้อมสืบพันธุ์มึงว่ากูจะโดนฉอดไหม
ky พวก template ในแคนว่า (แบบไม่ปรับอะไรเลย ใช้ดีไซน์ฟรีของเขาหมด) เอาไปใช้ตกแต่งในช่วง talk ของอีบุ๊คได้มั้ยอะ ติดลิขสิทธิ์อะไรหรือเปล่า กูกะว่าจะให้เครดิตคนทำเทมเพลทด้วย แต่ก็กลัวว่าจะยังไม่พอ แล้วจะโดนแคปมาแฉในเน็ตว่าเอาเทมเพลทชาวบ้านไปใช้แบบหน้าด้านๆ แต่กูไร้หัวศิลป์แล้วเทมเพลทเขาก็น่ารักมากจริงๆ TvT
>>871 เขียนๆไปมึง เหตุผลกับเซตติ้งมึงปูมาแค่ไหนคนจะด่าก็หาจุดด่าได้อยู่ดี นิยายพรอพเบิลมาติกโนเนมโดนแขวนจนได้ป้ายแดงก็เพิ่งจะมีให้เห็น ประเด็นเรดแฟล็กแต่นข.ขายดีมีครบทุกแฟล็กก็เพิ่งดิสคัสอยู่มู้ข้างๆ มึงอยากเขียนมึงก็เขียน ตีมึนไปจนมึงดัง แฟนคลับจะคุ้มมึงเอง ทนๆให้นข.ด้วยกันมาสับด่าเพราะอิจฉา ทนได้ก็พอ
Ky ขอวิธีรับมือ หรือ ทำใจ กับคนซื้อที่ให้1ดาว ไม่รีวิว หน่อยสิวะ กูขายถูก แสนกว่าคำไม่ถึงร้อย ลดราคาเพราะออกมาหลายปีแล้ว ปกสำเร็จไม่เอไอ คนให้5ดาว3ร้อยกว่า เพิ่งเจอ1ดาวครั้งแรก โม่งที่มีสติ มีวุฒิภาวะมีeqเจอแบบนี้จะทำอย่างไร
ใจกูรู้สึกเกลียดชังมากๆ อยากคืนเงิน ไม่อยากให้มันมาซื้อ หรือมายุ่งเกี่ยวใดๆ
มีทางไหนที่จะเขียนฮาเร็มและ polygamy อย่างเป็นธรรมชาติที่ไม่ได้นอกใจกันและกันบ้างวะ ไม่ได้มาแนวคิงยุคก่อนนะเว้ย แต่เป็นคนธรรมดายุคปัจจุบันนี่ล่ะ มีหนทางไหนที่ทุกฝ่ายจะยอมรับความสัมพันธ์แล้วเปิดรับอีกคนเข้ามาแบบไหลลื่นไม่ติดขัดอะไรเลย
พอดีมีคนแนะให้กูไปดูพี่ต้องเทพที่พระเอกมีหลายเมีย แต่กูดูแล้วมันก็ อ้าว มึงนอกใจเมียนี่หว่าอีสัส แถมยังมัดมือชกพากลับบ้านมาให้ทางบ้านยอมรับด้วย เยสสาวอื่นในช่วงเวลาที่เมียท้องแก่รอผัวกลับบ้านแล้วเจอว่าผัวพาเมียน้อยกลับมา อีเมียหลวงก็ไม่โกรธแถมโอเคจ้า เรามาเป็นครอบครัวเดียวกันนะเตง อันนี้กูรับไม่ได้ กูไม่อยากเขียนฮาเร็มแบบนี้
>>878 ถ้ามึงขายผชแท้ หรือคุ ก็ตามตรรกะพี่ต้องเทพไปได้แหละ แต่ถ้าจะเน้นกลุ่มเป้าหมาย ผญ. หรือคนธรรมดา ที่นึกออกมีสองแนวว่ะ คือตั้งเซตติ้งแบบชนเผ่าไปเลย ซึ่งปัจจุบันก็ยังมีหลายท้องถิ่นที่มีวัฒนธรรมนี้อยู่ ทั้ง polygamy และ polyandry
กับอีกแบบ กุเจอในแนวดราม่าโรแมนติก คือคู่เดิมก็รักกันดีๆ แต่มีอีกคนมาแทรกตรงกลางแบบตอนแรกก็มาแบบเป็นมิตรเอ็นดูกันทั้งสองฝ่าย แต่พอเรื่องราวดำเนินไปดันกลายเป็นรักสามเส้าแบบวนเป็นวงกลมขึ้นมา ใครก็ทิ้งใครไม่ลงสักคน เลยตกลงอยู่กันไปสามคนแบบนั้นแหละ
>>874 ให้ยืมวิธีของเพื่อน เพื่อนชอบใช้วิธีนี้ คิดว่ามีคนอิจฉา มึงขายถูกด้วยนี่ เหม็นๆ ขี้หน้ากันอยู่ ซื้อซะกดหนึ่งดาว(ไม่ซื้อลบรีวิวได้) ประมาณนี้
ส่วนในความเห็นกู เข้าใจที่มึงนอยด์นะ นักเขียนอะเนอะถึงจะมีคนให้ดาวเราเต็มห้ามากมาย แต่มันมีอีหนึ่งดาวโผล่มาตำตาตำใจ ยังไงก็นอยด์ คิดวนเวียน ทำไม กูผิดอะไร นู่นนี่ แต่ก็นั่นแหละมูฟออนเพื่อน ไม่น่าทำให้เรตติ้งเฉลี่ยรวมมึงตกสักเท่าไร กูว่ามึงเก่งมากเลยนะมีเรตติ้งตั้งสามร้อย เดี๋ยวนี้จะไปให้ถึงสักร้อยยังแสนยาก
Ky พวกมึงเป็นไหม กูรู้สึกว่าพอเป็นนักเขียนแล้วอ่านนิยายสนุกน้อยกว่าเดิมว่ะ กูจะอ่านแบบ เขาจะทำให้ตัวละครรักกันแบบไหน เหตุผลอะไร ใช้คำแบบไหน เปิดเรื่องยังไง บรรยายท่าทางแบบนี้อย่างไร ตอนนี้กำลังอยู่จุดไหนของโครงเรื่อง
>>883 เป็น แต่กับเรื่องที่มันตรงจริต ตรงเวลาจริงๆ ก็ยังทำให้มึงเพลินจนลืมคิดวิเคราะห์โครงเรื่องได้อยู่ แล้วก็ต้องกลับมาอ่านซ้ำเพื่อจะเรียนรู้กลวิธีการเขียนเขา แต่ถ้าสนุกและยาว สุดท้ายมึงก็ลืมอีก
ส่วนเรื่องที่แบบกลางๆ ไม่ดึงดูดใจมาก หรือ sos ที่อารมณ์เรื่องไม่พีคนัก อันนี้อ่านไปก็จะพยายามจับไป บางทีก็เปิดจินตนาการหาจุดเอ๊ะไปใส่เรื่องที่ตัวเองกำลังเขียน ไม่ได้ลอกนะมึง แบบอ่านเจอนอ.เที่ยวทะเล กุก็เออ ใส่ทะเลลงในเรื่องเอาแบบน้อยใจริมทะเลดีกว่า อะไรงี้ ผลคือ อินกะเรื่องได้ยากมาก
สรุปหาเรื่องที่อ่านแล้วอินกับปล่อยจอยไปกับเนื้อเรื่องยากกว่าเดิมมาก
นักเขียนที่มึงถูกจริตกับงานเขาซะส่วนใหญ่ แต่บางเรื่องมึงก็ไม่ชอบและไม่อ่าน อาจจะด้วยพล็อตหรือตรรกะประหลาดๆในเรื่องที่มึงรับไม่ได้ มึงยังจะโอเคกับเขาและจะอ่านงานต่อกันอยู่ป่ะ จะดูเป็นเรื่องๆไปหรือจบกันแค่นี้ล่ะ
>>885 ทำไมต้องยึดติดกับชื่อนข.ขนาดนั้น งานเขาโอเคคือความสามารถและวิธีเล่าเรื่องเขาตรงสเปค ทีนี้ถ้าเขาจะพลิกแนวกุก็แค่ข้ามเรื่องที่ไม่ใช่แนวกูไปเท่านั้น ถ้าเรื่องใหม่มาโปรยและแนวตรงกับที่กุชอบก็เปย์ได้ไม่ต้องคิดมาก
ทำไมต้องเทถาวร ทำไมต้องฝืนอ่านเรื่องที่ไม่ชอบแค่เพราะเขาเขียนวะ? กุตามผลงานเขาไม่ใช่ตัวเขาว่ะ
กูว่านักอ่านส่วนใหญ่เลือกอ่านที่พล็อตมากกว่าเน้นตามนักเขียน จะมีบ้างที่ตามซื้อทุกเรื่องเป็นแฟนคลับเดนตาย แต่เท่าที่กูสังเกตไม่ว่าจะตัวแม่แค่ไหนถ้าเขียนพล็อตที่ต่างไปจากเรื่องเดิมมากๆ และเป็นพล็อตที่ไม่ตรงจริตเท่าไรนักอ่านก็ไม่ค่อยซื้อกันนะ เช่น ปกติเขียนพระเอกโตกว่านางเอก แต่แหวกมาเขียนพระเอกเด็กกว่านางเอก นักอ่านที่ชอบอ่านพระเอกโตกว่านางเอกก็อาจจะไม่ซื้อหรือยังไม่ตัดสินใจซื้อทันที รอซื้อตอนลดไรงี้ ทำให้ยอดขายยอดรีวิวลดกว่าเรื่องก่อนๆ แล้วพวกที่ไม่ซื้อก็จะรอดูเรื่องต่อไปว่าจะตรงจริตอีกไหม ถ้าตรงก็เปย์เหมือนเดิมยอดรีวิวกลับมาเยอะเหมือนเดิม
>>885 กุซื้อแค่เรื่องที่เนื้อเรื่องและพระนางตรงจริตว่ะ กุเข้าใจมึงนะคือบางคนสำนวนดี คลังคำแน่น เดินเรื่องสมูธ แต่บางทีมันตั้งใจให้ตลค.โง่เกินเพื่อให้เรื่องเดิน ตรรกะแปลกจนฝืน ไม่ก็บริบทในออฟฟิศ ฉากธุรกิจ ฉากตปท.ปลอมๆ อ่านแล้วรุ้เลยว่านั่งเทียนเขียนงี้กุหงุดหงิดมาก ก็ถือว่าธรรมดา คนเราจะเขียนดีทุกเรื่องไม่ได้
พอดีกูไปเห็นเมนท์ด่านักเขียนมาน่ะ กูไม่เคยอ่านงานเขาหรอกนะ แต่เหมือนนักเขียนเขาจะเขียนพล็อตบ้งๆหรือตัวละครทำอะไรเหี้ยๆซักอย่างในเรื่อง แล้วนักอ่านคนนี้เขาก็เมนท์ด่าประมาณว่าตามงานมาตั้งนานทำไมเขียนอะไรแบบนี้ออกมาได้ ผิดหวังมาก จากนี้คือจะไม่อ่านงานมึงแล้ว กูเลยสงสัยว่าถ้าเป็นกรณีแบบนี้พวกมึงจะทำยังไงนี่ล่ะว่ะ ทั้งในมุมนักอ่านและนักเขียนเลย
Ky ขอถามหน่อย สงสัยเรื่องปกท่านชีคทะเลทรายของนิยายสมัยก่อนมานานละ555 กูเกิดทันแต่ไม่รู้กระบวนการหลังบ้าน ยุคนั้นยังไม่มี AI เลยนี่นา เลยอยากรู้ว่าปกเรียลๆแต่ก็ไม่เรียลเกินไปแบบนี้เขาทำ เขาซื้อกันยังไง แล้วถูกลิขสิทธิ์หรือเปล่า สงสัยมานมากกก
>>886 >>887 +1 คิดเหมือนกัน
>>890 งานบ้งกับงานไม่ตรงจริตมันต่างกันนะมึง ถ้าบ้งมากคนจะไม่อยากสนับสนุนอีกก็ไม่แปลกหรอก แต่ถ้าแค่ไม่คลิกก็รอเรื่องใหม่แค่นั้น ที่ว่าตามงานตั้งนานอาจจะตั้งตัวเป็นเอฟตีกองอวยปะ เลยยิ่งผิดหวัง เอาจริง ๆ ความพิศวาสคนเรามันเปลี่ยนได้เสมอแหละ ยกเว้นเป็นแฟนเดนตายหลับหูหลับตาสนับสนุนหมดไม่สนเนื้อเรื่อง 555
>>890 กูมีเพื่อนที่เคยบอกแบบนี้เลย อ่านงานกันมาจนเป็นนักเขียนในดวงใจแต่ไปเจอเรื่องนึงเขาใส่บทที่สะเทือนใจเพื่อนกูสุดๆ อ่านจบคือลบทิ้งจากชั้น ผิดหวังจนจะไม่อ่านงานนข.คนนี้อีกแล้ว ในมุมนักอ่าน ถ้าผิดหวังจากเรื่องนี้ ก็มูฟออนไปอ่านเรื่องอื่นๆนักเขียนคนอื่นได้ตลอดมึง ถึงจะโกรธแต่ก็มีทางไป มีที่ฮีลใจให้เลือกเยอะแยะ
มุมนักเขียน- ถ้าเขียนบ้งๆโดยไม่ตั้งใจและเจอนักอ่านแบบนี้ เข้าใจว่าอาจเฟลอาจนอยด์ แต่ขอให้มูฟออนให้ได้และเขียนเรื่องใหม่ ถ้ามึงมีเรื่องเจ๋งๆมากๆสนุกมากๆเรื่องใหม่คนชมกันปากต่อปาก มันจะมีคนคันยิกๆอยากอ่านของมึงแน่นอน มีนักอ่านหลายคนกลับมาตายรัง แต่ต้องเขียนต่อไปอะนะ
สงสัยเรื่องระลึกชาติแฮะ สมมติตลค.สาวใสอายุ 15 จู่ๆ วันนึงระลึกชาติได้ว่าชาติที่แล้วตัวเองเป็นลุงแก่อายุ 60 เคยมีลูกมีเมียบลาๆ เท่ากับว่าปัจจุบันที่เป็นสาวใสจะมีวุฒิภาวะเพิ่มขึ้นมา / กลายเป็นคนกร้านโลกทันทีเลยมั้ย คิดว่าไงกัน
Kyถ้ามีนักเขียนที่ไม่รู้จักมาให้หัวใจนิยาย ทั้งๆที่กูไม่ได้ขอ และทิ้งคอมเมนต์ว่ามาให้ใจค่ะ นิยายน่าอ่านมาก แบบนี้ กูจำเป็นต้องไปให้ใจคืนตามมารยาทไหมวะ เพราะกูไปส่องแล้วไม่ชอบ หรือปล่อยเบลอ เดี๋ยวเขาก็มาเอาใจคืนไปเอง
>>895 ใช้ชีวิตเป็นสาวน้อยมา 15 ปี พวกนิสัย พื้นเพ ความชอบมันสร้างตัวตนขึ้นมาในระดับที่ค่อนข้างมั่นคงแล้ว แค่เห็นความทรงจำของตัวเองในชาติก่อนว่าเคยเป็นตาลุงมาก่อนคงไม่ทำให้เปลี่ยนไปเท่าไหร่ แต่อาจจะได้ประสบการณ์เพิ่มขึ้นจากเรื่องที่เคยทำตอนเป็นลุงไรงี้ เช่นลุงเคยพูดหมาๆใส่คนนึงแล้วโดนกระทืบมา พอได้เห็นความทรงจำในส่วนนี้ก็รู้ว่าจะไปพูดแบบนั้นกับคนนี้ไม่ได้นะ ต้องหาวิธีอื่นในการคุย มีวุฒิภาวะเพิ่มขึ้นมั้ยก็คงเพิ่มขึ้นบ้าง แต่ตัวตนสาว 15 ในชาตินี้ก็แข็งแรงมั่นคงเกินกว่าจะมองว่าตัวเองคือลุง 60 ในชาติก่อนน่ะ
สมมติชาติก่อนมึงเป็นลุงซกมก แต่ชาตินี้มึงเป็นสาวน้อยรักสะอาดเจ้าระเบียบ ถ้านึกขึ้นมาได้ว่ามึงเคยเป็นลุงซกมกมาก่อนมึงจะทิ้งนิสัยรักสะอาดของชาตินี้ไปเลยมั้ยก็ไม่ใช่ใช่ป่ะ ยิ่งเห็นความซกมกในชาติก่อนมึงจะยิ่งรักสะอาดล่ะสิไม่ว่า พวกเขียนแนวระลึกชาติบางทีก็เบลนด์บุคลิกไม่ดีจนกลายเป็นเอานิสัยชาติก่อนมาใช้ทั้งหมดแล้วทิ้งตัวตนในชาตินี้ไปเลยจนเหมือนมาสวมร่างมากกว่าจะระลึกชาติ ไม่เห็นการหลอมรวมนิสัยหรือความ identity crisis ยิ่งชาติก่อนเป็นผู้ชายแล้วมาระลึกได้ตอนเกิดมาเป็นผู้หญิงมันก็มีเรื่องเพศ เรื่องความเคยชิน เรื่องเส้นแบ่งระหว่างหญิงกับชายอยู่ด้วย การตัดสินใจของเด็ก 15 กับลุง 60 ก็ไม่เหมือนกันแล้ว มึงต้องบาลานซ์จุดนี้ให้ดีด้วย
พวกมึงคิดยังไงกับแนวทะลุมิติไปแย่งผัวนางเอกนิยายวะ จะเขียนแบบนั้นกันมั้ย5555
>>900 ก็เอาไว้สนองนี้ดกลุ่มเป้าหมายที่อยากได้พระเอกนิยายเป็นผัวไง 555555555555555555
แต่อ่านนิยายทีไรกูตกหล่มพระรอง ตัวรอง คู่รองตลอด คู่พระเอกนางเอกบางทีกูเอ็นดูมากกูคงไม่อยากไปแย่งเขาหรอก บางเรื่องกูก็เกลียดพระเอกด้วยซ้ำ ไอ้เรื่องจะแย่งมาไว้เองนี่คงไม่เขียน แต่นิยายแนวนี้เขาก็มีกลุ่มเป้าหมายของเขาอะนะ
กุคิดมากไปแหละ แต่หนักใจเรื่องการผลิตซ้ำจังเลยว่ะ... คิดไปคิดมารู้สึกว่าถ้าเขียนอะไรเดิมๆ มันจะซ้ำกับที่เคยเขียนมาไงไม่รู้ สมมุติเรื่องตัวละคร พระเอกนิ่งขรึมก็อาจมีปมคล้ายๆ กัน ตัวร้ายอาจมีจุดหมายคล้ายๆ กัน พลิกแค่ไหนก็หลุดไปไม่ไกล ยิ่งถ้าเขียนไป 10-20 เรื่องนี่ยังไงก็ต้องมีซ้ำเรื่องที่เคยเขียน นักอ่านหน้าเก่าเดาทางออกหมดละ Orz บางทีอาจจะเป็น skill issue แหละ แต่อดคิดไม่ได้ว่าสายผลิตสร้าง masterpiece ออกมาไม่กี่เรื่องก็ดีละ อาจจะดีกว่าเผลอผลิตซ้ำงานเดิมแล้วคนเปรียบเทียบ ToT
>>904 >>905 มีอีกเยอะจริงมึง มันก็ถือเป็นลายเซ็นจริงแหละ แล้วพวกนี้กุก็เห็นฟีดแบคนักอ่านบ่นอยู่ประปรายว่าแนวซ้ำเดิมเรื่องเก่า สลับตลค.ยังสมูท 555 แต่ก็ขายพวกชอบเซฟโซนได้แหละนะ
ว่าแล้วก็นึกถึงพวกชอบหาว่าคนอื่นก้อปบ้างยำบ้าง งานคนเดียวกันยังซ้ำกันได้เลย นับประสาอะไรกับบังเอิญซ้ำชาวบ้าน material มันก็มีให้เลือกกี่อย่าง พระนาง ตัวร้าย ครอบครัวพระนาง เพื่อนสาวสายชง บลาๆๆๆ ไอ้ว่า 'ยำ' นี่ฮาสุดละ งานส่วนใหญ่ในโลกแม่งก็ยำรวมมิตรทั้งนั้นแหละโว้ย คิดว่าตัวเองเป็นต้นฉบับนข.คนแรกหรือไงไม่รุ
เงิบ กูสองจิตสองใจว่ะว่าจะให้พระเอกเป็นหนุ่มหล่อปกติ หรือจะให้ออกมาเป็น Furry ขนปุยๆ ดีวะ
ถ้าถามส่วนตัวกูชอบ furry นะ แต่เกรงว่าผู้อ่านจะรับไม่ได้เนี่ยสิ ถถถถถ
Furryเป็นแบบไหนเหรอวะ แบบม๋าเด็ก เอเนอจี้ล้น ซนๆขี้อ้อน ตาใสๆ รักใครก็ตามวอแวพอเขาไม่แคร์ก็เป็นม๋าหงอยรึป่าว
ky กูเขียนมาสักพักแล้วแต่ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการเน้นตัวละครเดินเรื่องกับเน้นพล็อตเดินเรื่อง เห็นในเอ้กบอกนักเขียนไทยชอบใช้ตัวละคร ไม่ค่อยใช้พล็อต กูลองหาอ่านจากในเนตก็งงๆ ทุกวันนี้กูยังไม่รู้เลยว่าเวลาเขียนของตัวเอง กูใช้อันไหน ใครก็ได้ช่วยชี้แจงบอกบุญกูที
>>912 คาร์พระนางมึงเด่นมากกว่า หรือพล็อตเรื่องเด่นกว่า แค่นั้นเองมึง สมมติเรื่องย่อมึงคือ เรื่องราวความรักของหนุ่มเพลย์บอยกับสาวเนิร์ด อันนี้คือดำเนินเรื่องด้วยตัวละคร แต่ถ้าเรื่องย่อแนว เมื่อไดโนเสาร์ฟื้นมาครองโลก นายเอกับผองเพื่อนจึงต้องช่วยกันปราบ อันนี้อะพล้อต แต่ส่วนมากแนวรักก็เน้นคาร์สัก 80% อยู่แล้วนะ ถ้าจะเน้นพล็อตต้องมาแนวสืบสวน ให้ตัวละครดำเนินเรื่องเฉยๆ งี้ แต่อะไรพวกนี้ (คาร์กับพล้อต) จริงๆ มันผสมกันอยู่แล้วแหละ แค่อันไหนเยอะอันไหนน้อย บาลานซ์กันก็ดีกว่าเทไป 100%
อ้อ แต่ถ้าเป็นในเอ้กที่บ่น ๆ กันมึงอย่าไปฟังมากนะ ที่กดนข.ไทยบอกเอาแต่เน้นคาร์ อวยว่านิยายแปลเน้นพล็อตอะ ออกแนวเวอร์เกิน แนวรักชาติไหนก็ขายคาร์พระนางพระนายทั้งนั้นแหละ แค่เซตติ้งบางเรื่องมันอลังเกิน ปูพล้อตแน่นมาปึ้กแค่นั้น
Ky คำว่า good vibe กูอยากเอามาใช้บรรยายนิยาย กูควรแปลว่าอะไรดีวะ บรรยากาศดี พอจะได้ไหม
กุเขียนแนวรักมีเนื้อเรื่องจริงจัง ละหลวมตัวเขียนฉากแส้บอย่างมันมือ กลับมาอ่านละรู้สึกฉากอย่างว่าไม่เข้ากับอารมณ์ภาพรวมเรื่องไปหน่อยเลยตัดออก มึงว่ากุตัดสินใจถูกมั้ยวะ 5555555 หรือควรใส่ ๆ ไปเหอะ ใครไม่อยากอ่านเขาก็ข้ามแค่นั้น
กุเพิ่งรู้ว่า เวบเขียวที่ใส่ระบบเมนต์รายบรรทัดนี่ พอนอ.เมนต์รายบรรทัดแล้วมันจะไม่แจ้งเตือน
กุเพิ่งเปิดให้โชว์เม้น แม่ง นอ.ทิ้งอีโมกะเม้นไว้ในรายบรรทัดเพียบเลยนิหว่า บางคนเม้นแต่ในรายบรรทัด ไม่เม้นท้ายบท กุก็เข้าใจว่าไม่มีเม้นไปสิ
ky ถ้า Ebook กูจะเสร็จช่วงกย.พอดี กูควรออกเลยก่อนงานหนังสือ หรือว่ารอออกช่วงงานหนังสือไปเลยดีวะ
กูมีฐานนักอ่านอยู่เล็กน้อย น่าจะขายได้แน่ๆ สักห้าร้อยโหลด ถ้าออกก่อนงานหนังสือกลัวจะไม่ได้ร่วมวงการกับชาวบ้านเขา
แต่ถ้าออกชนงานหนังสือเลย ก็กลัวว่าจะจมหายไปกับนักเขียนอีกสามล้านกว่าคนที่จะออกช่วงนั้นพอดี
ยังไม่เคยมีประสบการณ์เขียนงานเสร็จเดือนกย.มาก่อน ขอคำแนะนำหน่อยนะเพื่อนโม่ง
ky ถามหน่่อย พอดีจะเขียนแนวจีนย้อนอดีต แต่ทีนี้ถ้าเป็นยุค90 นี่เราจัดว่าจีนโบราณมั้ย พอดีเห็นเรื่องนึงในหมวดจีนเป็นยุคนี้ แต่คือกูอยากอยู่หมวดนิยายรักไง ว่าแต่ยุค90นี่มันเข้าโบราณละหรอ กูที่เกิดยุคนี้ทำใจไม่ได้5555555555
เพื่อนโม่ง คือกุมีโอกาสมาใช้ชีวิตตปท.ด้วยโครงการนึง ทีนี้กุเดินทางด้วยบวกเปลี่ยนงานเรื่อยๆก็เลยได้ไปทำอะไรใหม่ๆ เห็นอะไรใหม่ๆ พล็อตงอกเยอะมาก เขียนได้เป็นห้าหกเรื่องเลย กุจะเอาปสก.ตรง เบื้องลึกเบื้องหลังมาเล่านี่ล่ะ แต่ถ้าจะให้นอ.ทุกเรื่องมาด้วยโครงการนี้หมดก็แปลกและซ้ำซาก แต่มันไม่สามารถรวบมาเขียนเป็นเรื่องเดียวได้จริงๆ รึถ้าทำเรื่องเดียวหลายคู่มันคงยาวมากแถมอิเหละเขะขะ รึกุควรตั้งเป็นเซ็ตไปเลย
>>931 อย่างที่โม่งบอก เซ็ตเลยมึง น่าตื่นเต้นจัง ให้มารู้จักกันตอนโครงการพาเด็กมาปาร์ตี้ ทำความรู้จัก จนคบเป็นกลุ่มเพื่อนคนไทย (หรือเพื่อนจากหลายประเทศ) ที่ซี้กันก็ได้ เซ็ตโครงการสื่อรักอะไรก็ว่าไป555 นักอ่านชอบนะ แก๊งสาว/หนุ่มโสดในเมืองนอก หรือจะให้บางคนไม่รู้จักกัน แต่มาเฉลยตอนท้ายว่าอ้าว มึงก็มาโครงการเดียวกับกูเรอะก็ยังได้
เพื่อนโม่งหาแรงบันดาลใจเขียนนิยายกันยังไงบ้างวะ?
กูตอนนี้ Burnout มานานเกินจนเริ่มเปื่อยละ พล็อตเรื่องใหม่ก็มีแล้ว พร้อมที่จะเขียนได้ตลอด
แต่พอจะเขียนก็ดันมาตั้งคำถามกับตัวเองเยอะแยะทำนองว่าคุ้มค่ากับเวลาที่ต้องจ่ายไปมั้ย จะได้อะไรกลับมารึเปล่าในเมื่อไม่ได้เขียนแนวตลาดซะงั้น ทำเอาจุดอารมณ์ที่จะเขียนไม่ติดกันเลย
กุตระหนักว่า การเขียนนิยายเล่มหนึ่งให้สมบูรณ์มันงานช้างชิบหายเลยว่ะ 5555555555 กุเริ่มเขียนเพราะเป็นคนชอบมโน ชอบไดนามิคพระนางแบบที่หาอ่านไม่ค่อยได้ ชอบเขียนซีนคนคุยกัน แต่แม่งก็แค่เสี้ยวหนึ่งของเรื่องเต็ม จะปิดงานได้เล่มนึงนี่ต้องเค้นสมองผูกเรื่องเชื่อมโยง หาพื้นหลังให้ตลค. ใส่ค.สมเหตุสมผล ต้องรีเสิร์จข้อมูลบลาๆๆ เหน็ดเหนื่อยชิบหายกว่าจะได้ออกมาแบบสมบูรณ์ ยังไม่นับว่านักอ่านจะชอบรึเปล่าอีก อยากสดุดีนข.ที่ทุ่มเทกับงาน ไม่มักง่าย lazy writing น่านับถือจริง
>>935 หางานอื่นที่กินได้ทำ แล้วเอางานเขียนไว้เป็นงานอดิเรก
มึงพักสักพัก ในระหว่างนั้นทุกครั้งที่หัวมึงคิดคำถามพวกนั้นขึ้นมาเอง มึงก็ตอบตัวเองไปเลย ว่าไม่คุ้มหรอก ทุกครั้งนั่นแหละ จากคำตอบนี้คำถามต่อไปคือยังจะทำมั้ย ให้กลับไปอ่านพลอตเรื่องมึง โครงเรื่องมึง ถามตัวเองว่ารักอันนี้มั้ย รักคาร์พวกนี้มั้ย อ่านแค่โครงเรื่องคร่าวๆแล้วรู้สึกสนุกอยากจะซื้อเหมือนตอนที่เราอ่านโปรยเลือกซื้อนิยายสักเรื่องไหม ถ้าเห็นมันสมบูรณ์จะมีความสุขมั้ย เกิดความรู้สึกอยากจะเขียนขึ้นมั้ย
ถ้าตอบมี เอ่อ มึงก็ทำไป มึงรู้แล้วนะว่ามึงกำลังทำเพราะอะไร
ถ้าตอบไม่ มึงไม่ต้องฝืน ถ้าไม่มีปัจจัยเรื่องการทำมาหากินแล้ว งานอดิเรกที่แม่งตอบโจทย์สปาร์คจอยไม่ได้สักสิ่ง มึงทิ้งไปเถอะ โลกนี้มีอย่างอื่นอีกเยอะ
เสริมว่าต่อให้เป็นนักเขียนดังมึงก็หวังความปังเหมือนเดิมทุกเรื่องไม่ได้ คาดหวังผลลัพธ์เป๊ะๆกับนิยายก็พอๆกับที่มึงซื้อหวยแล้วหวังรางวัลที่หนึ่งเป็นเป้านั่นแหละ โอกาสได้โคตรต่ำ แต่ถ้ามึงหวังรางวัลรองๆลงมาโอกาสก็สูงขึ้น แต่ใดๆคือ มึงทำอะไรกับผลลัพธ์ไม่ได้ ได้แค่ลงมือหาเงินซื้อ ลงมือเลือกเลข จากนั้นผลลัพธ์ก็โชคชะตาล้วนแล้วว่ะ
Aka อย่างกุ นขใหม่สดซิงลงงานวายเล่มแรก ไปชนกับบรรดาโปร 91929 พอดี แถมวันหมดโปรช่วงแรกก็ไปชนกับวันหมดโปรพวกนี้อีก แถมลงในภาวะเศรษฐกิจซบเซา ปาฎิหารย์อะไรกุไม่เคยเห็นสักอย่าง เรื่องพวกนี้กุคุมได้เหรอ (ร้อยวันพันปีไม่เคยเกิดนะมึง) เหมือนเล่นเกมเศรษฐีจั่วไพ่อ่ะมึง มึงไม่รู้เลยว่าอะไรจะมากระทบกับเลขยอดขายยอดชมและแสงที่จะส่องมึงบ้าง อย่าไปคาดหวังในเรื่องที่มึงไม่สามารถคาดได้จนเกิดไปนัก ชีวิตมึงจะมีความสุขขึ้นอีกนิดหน่อย
ปล.งานกุไม่ได้ดีมากหรอกยังมีจุดอ่อนอีกเพียบและโคตรจะไม่คุ้มค่าเวลาและแรง กุไม่ใช่คนมีพรสวรค์ด้านนี้เลย กว่าจะเค้นออกมาได้แต่ละบทลากดินมากๆ แต่ก็ยังได้รับการตอบรับในเชิงตัวเลขและคอมเมนต์มาจากคนอ่านไม่กี่คนอยู่ กุแค่รักตลค.กูน่ะเหมือนที่กุอ่านแล้วรักตลค.ในนิยายสักเรื่องจนต้องอ่านซ้ำๆ เลยเข็นจนจบได้ และไม่เสียใจที่ค่อยๆปั้นมันขึ้นมา แต่อย่างว่า รายได้จากมันคือไม่พอกินจริงๆนะมึง เฉลี่ยกับเวลาเขียนจนตอนนี้คือตกเดือนละไม่ถึงพัน แถมนี่คือค่าจ้างรายสิบกว่าเดือนถึงจะจ่ายทีอีกต่างหาก
>>937 ลากเลือดมาก ทั้งข้อมูล ทั้งฉาก ส่วนที่คิดตอนเริ่ม ที่ฝันอย่างกาวๆ สมมุติเช่นพอ.นอ.ทะเลาะกันตัวร้ายเข้ามาแทรก นอ.เข้าใจโกรธและผิดหวังเลยตัดสินใจทุบพอ.จนฟันหักแล้วหนี ทิ้งท้ายเราจบกันก่อนสะบัดหน้าหนีเริ่ดๆ จากพลอตนี้กุเค้นสมองแทบตายตั้งแต่จะทำไงให้เรื่องมันเดินมาถึงฉากนี้วะ แล้วตัวร้ายมันทำอะไรถึงทะเลาะกัน มันต้องมีปูก่อนสัก3ฉากสิ จู่ๆมันจะมาทะเลาะกันปางตายไม่ได้ สาเหตต้องแรงพอไม่อิหยังวะสิ แล้วเวลาตบกันมือมันง้างไงวะ แรงตบประมาณนี้ทำพอ.กุฟันหักได้จริงป่าววะ ค้นข้อมูลแพทย์นิด นอ.เดินออกจากบ้านแล้วประตูอยู่ตรงไหน มันตบกันมุมไหนของบ้าน บ้านพอ.ผังเป็นไงวะ ตลค.น้องสาวที่กุเซทไว้บทก่อนหน้าว่าเวลานี้ต้องเล่นกับหมาหน้าบ้านล่ะ บลาๆ
คือที่ไอเดียแวบๆที่อยากเขียนอ่ะยอดน้ำแข็งสุดๆ กุอิจพวกตามเฟสที่ปั่นกันอย่างแฮปปี้วันละตอนสุด ๆ อิจเวลาพวกนั้นโชว์ยอดด้วย แต่นั่นล่ะ กุนี่แหละฐานรากของบรรดานข.เงินพันเงินร้อยกับเวลาเขียนเกินปีที่พวกบทความงานเขียนง่ายนิดเดียวคิดว่าไม่มีอยู่🥹
ดังนั้นนขทุกคน มีกุอยู่คนหนึ่งที่รู้ซึ้งแล้วถึงความทุกข์ยากของพวกมึงนะ กุชื่นชมพวกมึงอยู่ แต่เงินกุมีจำกัด กุหนับหนุนได้แค่งานที่ตรงใจสัดๆแค่ไม่กี่งานจริงๆ ถ้าอยากทำงานเขียนต่อก็สู้ต่อไปนะพวกมึง รายได้จากงานมึงได้มาไม่ง่าย คนอ่านอย่างกุก็รากเลือดในอาชีพเพื่อหาเงินมาเปย์มึงไม่ง่ายเช่นเดียวกัน เราไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอกมึง 🥹
>>937 กูเป็นแบบมึงเลย เลย หลังๆ เลยฝันเอาก่อนนอน 🤣 อีกวิธีที่อยากลองแนะนำอส่วนที่รายละเอียดเยอะๆ แต่ไม่ค่อยจำเป็นให้รวบเป็นการเล่าแทน แล้วก็เน้น คสพ คู่ตัวละคร มันน่าจะออกมาเป็นเล่มเดียวจบได้ เหมาะกับคนที่ชอบอ่านเร็วๆ แล้วรู้ตอนจบเร็วๆ เปลี่ยนวิธีการและเป้าหมายคนอ่านไปเลย
>>940 กุเคยทำ กลายเป็นแม่งนอนไม่หลับ คิดๆไปกำลังจะหลับปิ๊ง! ตื่นมาจดไอเดีย นอนๆไปหลับไม่สนิทอีก ในฝันมีแต่เรื่องในนิยายวนไปวนมาแต่จำอะไรไม่ได้เลยไม่ได้อะไรปิ๊งๆสักนิด ตื่นมาต้องสะโหลสะเหลไปทำงาน เวลาพักก็เหม่อนั่นจิ้นเนื้อเรื่องต่างๆนานา แม่ง งานอดิเรกห่าอะไรวะ ไม่ต้องแนวตลาดหรอก กุขายวิญญาณแลกเงินร้อยเงินพันตั้งแต่ตอนนี้แล้วแหละ เป็นความทุกข์ทนรสน้ำผึ้งสัด
>>935 กูใช้วิธีทำงานอื่นไปด้วย แล้วก็เอาเรื่องที่เจอจากบรรดางานทั้งหลายนี่แหละมาเขียน ถ้ายังเรียนอยู่ก็สมัครทำกิจกรรมหรือลงแข่งอะไรสักอย่างให้ชีวิตมีอีเวนต์ เดี๋ยวแรงบันดาลใจก็มาเอง อย่าจมอยู่กับสภาพแวดล้อมเดิมนานๆ นิยายมันเป็นเรื่องของมนุษย์ว่ะมึง ถ้ามึงเจอแต่ผู้คนเดิมๆมึงก็จะไม่มีอะไรเขียน
Kyไม่รู้ถูกมู้ไหม ถ้าเพื่อนนข.ที่คุยกันบ่อยๆในโซเชี่ยลเรื่องนิยายดินฟ้าอากาศ เม้าเรื่องดารา แต่อยู่ๆมาถามว่ากูได้เงินดิจิตอลวอลเลตจะเอาไปทำอะไร มึงว่าคำถามนี้มันละลาบละล้วงไหมวะ กูมองว่ามันเป็นคำถามที่ประเมินสถานภาพ รายได้และเงินเก็บของกู หรือกูคิดมากไปเอง555
ขอระบาย ไม่รู้จะไปตีอกชกหัวที่ไหน นข.ชาวโม่งรับฟังกูที
กุไม่ชอบพล็อตคนเก่าคนโปรดมากๆๆๆๆๆ รับไม่ได้แบบทริกเกอร์ อ่านเจอแล้วเจ้บใจอยากร้องไห้สิ้นชีพ มีใครเข้าใจกุบ้าง ToT
พระ/นางมีคนเก่า รักมากแต่อีกฝ่ายตุยรึอุปสรรคอื่น ถึงมีคนใหม่แล้วก็ยังเก็บคนเก่าไว้ในใจเป็นรักที่ดีที่สุดตลอดไปงี้ กุจะร้อง คนมาทีหลังสู้ไรได้อะ ถ้าคนเก่ายังอยู่ก็คงไม่ได้รักกันใช่ปะละ ช้ำแทนทั้งคนใหม่คนเก่า ToT
เข้าใจว่าคนเราอาจจะมีรักตราตรึงใจลืมไม่ได้แหละ แต่กุไม่ต้องการความเรียลนี้ อ่านนิยายขอขายฝันฟริน ๆ ค่ะขอร้อง ถ้าอยากเขียนมากกราบขอความกรุณารบกวนติดสปอยแจ้งนิด ถ้าไม่บอกตั้งแต่เรื่องย่อ/ออกมาตอนแรกๆ เลยใครจะไม่รู้ อ่านเจอทีหลังละแจ้กพ้อตแตกตู้ม รับไม่ได้ เสียดายตัง งอนนข.ไม่อยากอ่านเรื่องอื่นอีกเลย ใครไม่อยากทำร้ายนักอ่านตาดำๆ แบบกุช่วยติดสปอยให้เถอะ ใครอยากอ่านจะได้พุ่งใส่ ใครไม่ไหวจะได้หนีทัน ดีกว่าทำร้ายใจกัน กุกราบละพี่ Orz
>>945 ไม่นะมึง คือกูก็คุยเรื่องนี้กับเพื่อนปกติเลย5555 ต้องดูแหละว่าเขาเป็นคนนิสัยยังไง แต่ถ้าเพื่อนปกติก็แค่ถามชวนคุยเล่นเฉยๆอะ บางทีเห็นเงื่อนไขห้ามจ่ายค่าน้ำค่าไฟซื้อมือถือละก็ไม่รู้จะเอาตังค์ไปทำอะไร ไม่อยากให้ค้างในบัญชีเปล่าๆ เลยถามมึงเผื่อจะลอกข้อสอบเฉยๆก็ได้ว่าเอาไปทำไรดี สำหรับกูคำถามเงินดิจิม่อนก็จัดอยู่ในหมวดหมู่ดินฟ้าอากาศอ่ะ
>>946 เหมือนกูเลย กูก็ไม่ชอบ ยิ่งจากตายมันเศร้าอะ คนเก่าไม่ได้ทำผิดอะไร เป็นที่หนึ่งในใจตลอดไปแน่นอน กับครอบครัวเช่นพ่อแม่ตายยังพอทน แต่ปมแฟนเก่าคนโปรดนี่เขียนเตือนไว้หน่อยเหอะ ทำเป็นคุยเล่นขำๆก็ได้ว่าพระนางมีแฟนเก่าคนโปรดนะคะเรื่องนี้ กูจะได้ถอยห่างไม่ก็เตรียมใจ แต่เข้าใจฟีลมึงนะ อ่านแล้วเครียดหน่วงๆตลอดเวลาเลย ไม่แฮปปี้ หวานแค่ไหน ncแส่บแค่ไหน กูก็ไม่แฮปปี้!!!5555
>>946 >>947 กุเข้าใจที่พวกมึงมีจุดที่ไม่ชอบนะ และไม่อยากอ่านเจอนะ แต่ตรงจุดที่มึงไม่ชอบเนี่ย... กุจะว่าไงดีล่ะ ลักษณะมันมักจะเป็นกิมมิคประกอบส่วนหนึ่งอ่ะ ถ้ายึดความยุติธรรมต่อนักอ่านทุกคนซึ่งอาจมีความไม่ชอบลักษณะเดียวกันกับมึงแต่คนละจุดคนละแบบแล้ว คนเขียนคงไม่สามารถไปรู้ทั้งหมดร้อยคนหรอกว่าใครจะทริกเกอร์เนื้อหาแบบไหน บางทีคนเขียนอาจไม่ต้องแปะเตือนแล้ว คือ มึงอาจต้องเขียนพลอตย่อขนาด 3 a4 ให้คนอ่านเลือกเหมือนขายงานเอเจนซี่ก่อนแล้วล่ะ จะได้สับกันไปเลยว่าทุกส่วนมีของไม่ถูกปากมึงมั้ย แต่สปอยหมดแบบนั้นแล้วมันยังจะเหลืออะไรน่าค้นหาในงานอีกเหรอมึง
คือ กุคิดว่าลักษณะนี้เนี่ย มันไม่ใช่ลักษณะที่ควรต้องเตือนเป็นสากลน่ะมึง และอะไรที่ไม่เดือดร้อนคนเป็นสากลเนี่ย คนๆนั้นควรรับผิดชอบตัวเองก่อนมาถามหาความรับผิดชอบจากสังคมนะ
ถ้าระบบรีวิวยังอยู่มึงคงจะรู้ได้จากรีวิวหรือวงเมาท์มอยนักอ่านทันทีแน่ๆ แต่ น่าเสียดาย
สอบถามในนีัได้ไหม พึ่งเข้าวงการนักอ่านนิยาย อยากซื้อนิยายที่ไม่ได้ตีพิมพ์กับสำนักพิมพ์ ในเมปจะมีลดราคาช่วงไหนบ้างไหม กับเรื่องที่ไม่ได้ตีพิมพ์นักเขียนลงขายเองงี้จะมีลดบ้างไหม
>>949 เม็ดมันก็หาเรื่องจัดแคมเปญบ่อยๆ นะ555 เดี๋ยวงายหนังสือนี้มันก็จัด แต่มันจะมีเทคนิค คืออยากได้เล่มไหน ไปกดว่าอยากได้ไว้ เวลาถ้ามันมีแคมเปญก็ไปไล่ดูลิสต์ที่อยากได้ ส่วนนักเขียนเนี่ยเขาจะเข้าร่วมการลดหรือเปล่า ตัวนักเขียนส่วนใหญ่ก็ประกาศกันในเพจ แต่ส่วนใหญ่โปรขายครั้งแรกของนักเขียนเนี่ยจะเปนราคาที่ถูกสุด
พวกมึง กุผวาว่ะ เพิ่งเคยเป็น คือ ไม่สามารถเขียนเล่มใหม่ได้ทันทีเพราะพลอตแบล้งเลย ได้แต่ขึ้นต้น เคมีพระ-นางคร่าวๆ แต่หาปมอะไรมาเดินเรื่องไม่ได้เลย
กุเขียนนิยายมา 5 ปีได้ละ ปลอบใจตัวเองว่าคนที่เขียนไประยะนึงน่าจะเป็นกันส่วนใหญ่ มันปกติใช่ไหม เดี๋ยวพักอ่านนิยาย ดูซีรีส์เก็บไอ้ดียไปเรื่อยๆ ก็ร่างทรีตเม้นจบเองใช่ไหมวะ
ป.ล. กูเขียนหลายแนว แล้วก่อนหน้านี้ นานมากไม่ได้แตะแนวที่กำลังแบล้งนี่อยู่เลย นิยายก็อ่านแต่คนละแนว นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่ง ?
ky ขอคำแนะนำหน่อยสิเพื่อน พอดีกุอยากเขียนนิยายเผยแพร่งาน แต่ดันค่อนข้างเป็นพวกขี้กลัว+ดิ่งง่ายจัดเลยไม่กล้าลงงานสักที พอเห็นนิยายดีๆ นข.ดังๆ ยังโดนคนตินั่นนี่ได้กุก็คิดว่างานกุจะเหลือเหรอ คือพยายามทำให้ดีอยู่แล้ว แต่ก็อาจไม่ดีเป๊ะแน่ๆ ถ้านักอ่านชี้ข้อผิดพลาดบลาๆ ให้กุก็ควรน้อมรับคำวิจารณ์ แต่กุแยกการติงานกับการติผู้ผลิตไม่ได้ ถ้าเจอฟี้ดแบคว่างานมีข้อเสียอย่างงั้นอย่างงี้กุคงเผลอคิดว่าตัวกุแม่งกากเอง คือแก้มายเซ็ตยังไงดี TT มีพส.คนไหนเป็นผู้กล้าแกร่งพร้อมรับคำติมั้ย สอนกุหน่อยว่าต้องคิดปล่อยวางยังไง
ขอเพิ่มอีกนิด ถ้า feedback คำผิดหรือ error อื่นๆ กุรับได้เพราะกุตรวจจริงจังมาก ถ้าดันหลุดมาจริงก็น้อมรับผิดได้ แต่บางเรื่องอย่างความสมเหตุสมผลนี่รู้สึกมันความเห็นปัจเจกมาก เอาตย.ที่เห็นคนติงานคนอื่นคือเรื่องคาร์ตัวร้ายไม่มีมิติ ร้ายแบบร้ายโดยสันดานเลย หรือความรักพระนางไม่น่าอิน คลั่งรักเกินไปงี้ คือมุมมองนข.มันสมเหตุสมผลไง ตัวร้ายมันร้ายเพราะ born villain ไม่มีเหตุผลมาก พระนางรักกันเพราะมันเป็นเนื้อคู่ พรหม(นข.)ลิขิต เขียนอะไรก็อินอยู่แล้ว ถ้าโดนติมากุคงไม่รู้จะดีเฟ้นยังไงเหมือนกัน คงเศร้าที่ความสมเหตุสมผลเรามันไม่เมคเซนส์ในสายตาเขา ฮือๆ กุมีบ.ก.มีเบต้ารี้ดให้คห.แล้วก็จริง แต่ก็กลัวจะมีนักอ่านเห็นต่างแบบนี้ (ขนาดเรื่องดังๆ กุอ่านแล้วโอยังโดนได้ ;-;) เอาแต่กลัวนั่นกลัวนี่เลยไม่กล้าเผยแพร่สักทีเนี่ย 55555
>>957 เอาตรงๆน่ะ ตัวมึงยังใช้เหตุผลนำอารมณ์ไม่ไหวเลย แล้วมึงหวังจะให้นักอ่านที่มาติมึงเป็นคนดีศรีสยามนักวิจารณ์ชั้นเลิศเหรอวะ มันเป็นไปไม่ได้ว่ะ ขนาดเอาเหตุผลมาโต้กันในเรื่องหนึ่ง หัวข้อนึง มันยังมีได้หลายมุมมองเลย และแต่ละมุมมองก็ไม่มีถูกผิดแบบ1+1=2 ซะด้วย โลกมันก็แบบนี้ จะเอาอะไรกับนิยายที่เป็นเรื่องของการถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกและเปิดจินตนาการของคนอ่านเป็นหลักวะ คนอ่านเขาต้องคิดต้องรู้สึกได้ร้อยแปดแบบตามแต่ชีวิตและประสบการณ์เขาอยู่แล้ว
มึงไม่ต้องกลัว บอกเลยยังไงมึงก็โดน มีคนเห็นต่างกับมึงแน่ ๆ ขึ้นแค่ว่าเขาจะบอกมึงมั้ย ข้อดีอย่างนึงคือวงการทุกวันนี้นักอ่านเขาไม่ค่อยอยากติมึงหรอก กลัวนข.ใจบางสร้างดราม่ากันอยู่แล้ว
บางเรื่องไม่จำเป็นต้องดีเฟนท์ เห็นต่างกันก็แค่ปล่อยเขาไป แยกแยะว่าคำไหนมีประโยชน์เก็บมา นักเขียนชั้นครูทุกคนมีคนด่าหมด มึงเทพเหนือโลกมาจากไหนล่ะ ถึงจะพ้นจากปัญหานี้อยู่คนเดียวอ่ะ
ดังนั้นลงไปเลย ยิ่งเจอของจริงมึงจะยิ่งแกร่ง หดหัวกลัวคำวิจารณ์มันก็จะกลัวต่อไปชั่วชีวิต ลุยตอนที่สภาพแวดล้อมยังดี ยังมีคนให้ซุกหัวคอยดันเวลาที่ใจยังไม่แข็งพอนี่แหละดีแล้ว ทุกคนเจ็บเหมือนกันหมดเวลาโดนติโดนว่า เลียแผลแล้วก็ปล่อยมันหายเหมือนกันทั้งนั้น มึงมองโลกให้กว้างๆ กลาง ๆไว้ แล้วมันจะมีที่ให้มึงเติบโตได้อีกมาก
>>956 เผยแพร่ไปเถอะ อย่าไปคิดมาก บางทีเรื่องกังวลมันก็ไม่เกิดขึ้นจริงหรอก กูก็เคยเป็นงี้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือเจอแต่คนดีๆมาบอกข้อเสียให้ปรับปรุงด้วยคอมเมนต์น่ารักๆที่รับได้ ส่วนอีกเรื่องไม่มีคอมเมนต์เลย ขายไม่ดีหนักมาก ก็คิดเข้าข้างตัวเองได้ว่ากูงานดี มียอดซื้อนิดๆแต่ไม่มีใครติใครชมสักคน ก็ถือว่าไอ้สิ่งที่เคยคิดว่ามันต้องบ้งต้องเลวร้ายจนโดนด่าก็ไม่เกิดขึ้นไง555
ต้องยอมรับว่าบางทีความกลัวมันก็ฉุดรั้งความพร้อมของเราอะ มึงเหลือแค่เผยแพร่กับวางขายเอง เผลอๆเขียนจบแล้วด้วย มีบก.มีเบต้ารี้ดอีกต่างหาก ถ้าเขาติก็แค่เอามาปรับปรุง หรือคิดว่าสมเหตุสมผลสุดแล้ว นักอ่านเรื่องมากเอง มึงแขวนเขาในใจได้เว้ย ด่าไปเลย ด่าในใจให้มันจบๆแต่อย่าแขวนอย่าแคปลงโซเชียลแล้วตัดพ้อเด็ดขาด กูก็ไม่ใช่แม่พระ เวลาเจอวิจารณ์แรงๆแบบสักแต่จะด่า ไม่คิดจะบอกว่าแย่ตรงไหนให้ปรับปรุง กูด่าในใจตลอด แต่ไอ้ที่พิมพ์ตอบคือขอโทษนะคะ ความเห็นคุณนักอ่านมีประโยชน์มากเลย จะเอาไปปรับปรุงในผลงานเรื่องต่อไปค่ะ <3 มึงจะหาทางอยู่กับวงการนี้ได้ด้วยวิธีของมึงเองแน่นอน ขอแค่มีความกล้า กลั้นใจ กดเผยแพร่ไปก็พอ อย่าไปกลัว คอมเมนต์คนติไม่ทำให้เราถึงตาย อะไรที่ไม่ทำให้เราถึงตาย มันจะทำให้เราแกร่งขึ้น
>>956 มึงคิดไปเลยว่าจะต้องเจอสองอย่างนี้แน่ๆ
1. คนด่าไม่มีเหตุผล / คนด่าไม่รักษาน้ำใจมึง
2. ไม่มีคนเมนต์เลย เงียบเหมือนเป่าสาก
คิดแล้วก็คิดต่อไปเลยว่าเจอแล้วจะทำยังไง เตรียมใจเผื่อไว้ เหมือนคนทำกับข้าวมันต้องถูกลวกถูกบาดอะมึง ก็เตรียมยาเอาไว้ มึงคิดไปเลยว่า “ยา” ที่มึงจะใช้เตรียมรับถ้าถูกด่าหรือเมนต์กริบคืออะไร เช่น มึงจะไปบ่นกับเพื่อนมึง มึงจะไปเผาพริกเกลือแช่งอีคนนั้นที่เมนต์ไม่รักษาน้ำใจมึง คิดไปให้จบแล้วก็วางได้แล้ว
กูวางพล็อตเรื่อง วางทรีตเม้นต์ แบ่งตอนตั้งแต่ต้นจนจบ ตัวละครโผล่มาฉากไหน ใช้คำพูดประมาณไหน สนุกสุดๆ เขียนไปครึ่งนึงแล้ว จนไปอ่านเรื่องนึงที่มีคนเผยแพร่ไว้เมื่อสองปีก่อน พล็อตหลักๆ คล้ายกู 30-40 % เลย (ไม่สิ กูมาทีหลัง กูสิไปคล้ายเขา) เวลาอ่านที่เพื่อนๆ มาถามว่าไปเจอเรื่องคล้ายๆ กัน แก้เกมยังไงดี ไปต่อหรือพอซ่ำหนี้ กูเคยคิดว่ามันพอจะบิดๆ ไปได้ พอมาเจอกับตัวกูนั่งยิ้มอ่อนเลย
กุ >>956 ขอบใจทุกคนมากนะ ได้แนวทางเป็นประโยชน์มาก จุ๊บๆ
>>962 ปัญหาพวกนี้คงไม่มีแต่แรกถ้าไม่มีสิ่งชีวิตที่เรียกลูกหาบกับลูกอีช่างเคลมเป็นออริ หดหู่อยู่นะวงการ Orz บางเคสมันพิสูจน์แทบไม่ได้อยู่ว่าก๊อปจริงมั้ย แต่ถ้าไม่จริงก็แสดงความบริสุทธิ์ใจไปเลย (ถึงจะไม่มีหลักฐานก้เหอะ) ถ้าโดนหาบจิกนักก็เล่นบทเหยื่อเยอะๆ พวกออกตัวแรงสิจะโดนกระแสตีกลับ
มึง นข.ที่ออกเรื่องแรกเรื่องสองแล้วกริบ มันจะมีวันได้เงยหน้าอ้าปากงานแมสปังปุเรื่องหลังๆ มั้ยวะ ที่เห็นคนมันจะรุ่งเปิดตัวมาก็รุ่งเลย มีเคสตัวอย่างคนสู้ชีวิตบ้างมั้ย อยากมีหวังเป็นกำลังใจ 5555555
>>967 กูไม่ได้ตามคนนี้จริงจังนะ แต่น่าจะตรงกับที่มึงตามหา (มั้ยนะ ใครคิดว่ายังไม่ใช่แย้งได้) ซำลีสีพิ้งค์ เห็น 1-2 งานที่ออกเองในเม้ดไม่ค่อยมีคนเห็นเท่าไหร่ กริบอยู่ พอไปอยู่กับสนพ.คือป้ายแดงมา 3 เรื่องติดทันที เรื่องแรกที่ออกกับสนพ.ยังตรงตามมารตรฐาน แต่เรื่อง 2 เหมือนปังในหมู่คนรีวิวไปเลย เรื่องที่แมสๆดราม่าคนก็อวยกับชมในกลุ่มกันล้นหลามสุดๆ
>>968 กูว่าคนนี้ตรงตามที่มันขอแล้วนะ กูยังนึกไม่ออกเลย ที่นึกออกอีกคนก็บบรพนั่นแหละ เล่มแรกๆ ยังตามมาตรฐาน มาปังมากที่เล่มนางร้ายน่ะ ส่วนที่มันบอกว่าเห็นแต่คนที่มันจะรุ่งมาถึงก็รุ่งเลยนี่กูเห็นภาพมาก คิดออกหลายคนอยู่ มีทั้งรุ่งแบบมาตรฐานกับตัวแม่เลย ซึ่งทุกคนก็ออกมาแล้วรุ่งเลยจริงๆ ว่ะ เพิ่งสังเกตเกมือนกัน 55
>>968 เริ่ดๆๆๆ คนนี้ได้เลอ ดีจัง แต่เขาลงสนพ.ด้วยแหละ แสงส่องถึงเยอะกว่าตอนอยู่ตัวคนเดียวอยู่แล้ว มีเคสที่ไม่ได้ลงสนพ.ไม่มีเจ๊ดันช่วยอุ้มบ้างมั้ย
>>970 ตัวแม่คนนี้จุติมาก็ป้ายแดงเลยนะมึง 555 เพิ่งไปไล่ดูกุยิ่งอึ้ง เขาเดบิ้วปี 21 ละลงงานใหม่ทุกเดือนเลยว่ะ (กุนึกว่าเขาเพิ่งมาลงทุกเดือนปีหลังๆ นี่ทำแต่แรกเลย เยกเข้) ที่เรตติ้งทุบสถิติแอพก็ปีเดียวกัน ของแทร้ว่ะคนนี้ ไม่รู้ได้ไปกี่ล้านละ ขยันปั่นขยันทำงาน สมละที่ได้ผลลัพธ์คุ้มเหนื่อย
ใดๆ คือกุสงสัยน่ะ หน้าใหม่เดบิ้วเรื่องแรกละกริบมันก็ไม่แปลกหรอก แต่อยากรู้มากว่าทำไงให้เรื่องแรกละป้ายแดงเลย ไปหานักอ่านมาจากไหนกัน point คือติดชาร์ตรี้ดให้ได้เหรอ ???? ขอแบนเนอร์ก้ต้องรอลุ้นเป็นเดือนละนิ
>>971 หลายปัจจัยมากมึง หลายจนมึงไม่ควรยึดติดเพราะมันไม่มีสูตรสำเร็จ
ไม่ใช่แค่เรื่องแรกกริบเป็นปกติหรอก วงการนข.มีทุกแนวเป็นปกติ ปังเรื่องแรกเรื่องเดียวแล้วดับยาว, เขียนมาสี่สิบเรื่องถึงปัง, เขียนไปสามเรื่องถึงปัง, เขียนสามเรื่องกริบสี่เรื่องปังต่อด้วยสามเรื่องกริบก็มี, หรือเขียนมายี่สิบเรื่อง ไม่เคยปังเลย แต่จากยอดขายกินขนมกลายเป็นยอดขายที่ใช้ชีวิตได้ทุกเดือนก็มี
มีฝีมือไม่ปังก็มี ไม่มีฝีมือแต่ปังก็มี ทำใจสบายๆผลิตงานแล้วลงแล้วค่อยปรับไปตามสมควร ตามสถานการณ์เถอะ
ตงกงนี่ขวัญใจด้อมโม่งเลย เวลามีคนมาสาปก็ช่วยกันดีเฟ้นสุดยังกับตงกงมาเล่นโม่งเอง ส่วนตัวกูว่าคนนี้ไม่ได้โนเนมบ๋อแบ๋มาก่อน แต่เป็นอวตารคนดังสักคนที่เขียนสายคลีนมาแล้ว แต่อยากจะสายแดงก็เลยอวตารนามใหม่ อะไหนๆ พวกมึงก็ปลิ้มปริ่มขนาดนี้ ไหนวิแคะให้กูฟังหน่อยว่าทำไมงานคนนี้ปังทุกเรื่อง ขายดิบขายดีเหมือนแจกฟรีปานนี้
>>975 โม่งช่วยดีเฟ้น?5555 ตัวดีเลย สงสัยก่อนบนบกจนเคลียร์กันเองแล้วว่าไม่ได้ใช้โกสต์ไร้ท์ช่วยเขียน เพราะช่วงนึงออกงานทุกเดือนแล้วเหมือนสำนวนไม่นิ่ง โม่งบนๆเคยวิแคะเรื่องความปังของงานเขากันไปนานละ ลองไปย้อนดูได้ เพราะคนสงสัยเยอะจริง+เป็นไอดอลของใครหลายๆคน ในโม่งคือผ่านจุดสงสัยมาเป็นจุดชื่นชมในความขยันละ
กูยังก้ำกึ่งกับคนนี้ว่าอวตารอีกนปก.มาจริงมั้ย เพราะกูทันช่วงแรกๆงานเขาก็ไม่ได้ปังมากนะ แต่เหมือนจับจุดคนชอบผัวโบ้สาวเฟียสได้แล้วเข็นแนวนี้ออกมารัวๆเลย พอมาถึงช่วงนี้ถึงยังแมสอยู่แต่ก็เหมือนอิ่มตัวอะ ขนาดแฟนคลับเดนตายยังเม้นบอกว่าอยากให้นักเขียนออกจากเซฟโซน ลองพอ.ไทป์อื่นบ้าง
>>975 ช่วงแรกงานเขาไม่ได้ปังนะ ค่อยๆ ไต่ระดับตามวิถีนามปากกาใหม่เหมือนคนอื่นๆ นั่นแหละ มาปังจริงๆ จากเรื่องสองพันเรตติ้ง จากนั้นก็ปังยาวแบบติดลมบนจนตอนนี้กระแสนิ่งเริ่มอิ่มตัวนั่นแหละ
>>976 กูคิดก้ำกึ่งเหมือนมึงว่าอาจจะอวตาร เพราะเปิดขายเล่มเรื่องแรกก็ให้โอนเงินเข้าบัญชี หจก. เลย หน้าใหม่ส่วนใหญ่เขาโอนบัญชีส่วนตัวกันทั้งนั้น นักเขียนหน้าเก่าหลายคนตอนนี้ก็ให้โอนเข้าบัญชีส่วนตัวกันอยู่เลย แต่เจ๊แกเปิดขายเรื่องแรกให้โอนเข้านิติบุคคลเลย หน้าใหม่แบบใด พิรุธพิราบมาก
เอ๊ะ เคลียร์แล้วเหรอว่าไม่โกสต์ กุว่างานเขาแรกๆ อาจจะไม่จัดว่าปังถล่มทลายแต่ได้ป้ายแดงยอดอ่านกับเรตติ้งหลัก 40+สำหรับกุมันก็ปังอยุ่นะ เรียกว่าเริ่มได้สวยอ่ะ เทียบกับบางคนหลายปีแล้วยังหลักหน่วยหลักสิบ ว่าแต่เราควรไปมู้สับมั้ย ถึงจะไม่ได้นินทาแต่เริ่มเม้ามอยตัวบุคคล
นักอ่านหัวโบราณมีอยู่จริงมั้ยวะมึง ถ้ากุเขียนแนวรักทั่วไปแต่มีซีนเด็กมหาลัยได้กันแบบ consent คู่ ไม่ได้เมา/พลาด แค่แส้บกันจริงจัง กุจะโดนเขาด่าว่าชี้นำเยาวชนมั้ย หรือฟรินๆ ไม่คิดไรมาก 555555
แต่... ที่โพสต์ว่าไม่สนับสนุน เอดูเขตต่างๆนานา ก็เห็นอ่านแนวพระเอก-นางเอกวัยมหาลัยเข้าร้านเหล้าเมาแล้วได้กัน ศัพท์ ค ห ต ย มาเต็มจนเมดระงับการขายมาแล้วก็มี ดังนั้นแนวที่มึงบอกว่าไม่เมาไม่พลาดแต่แส้บกันจริงจัง คือปกติมากนะ เขียนไปเถอะเพื่อน
พูดถึงจ้างโกสของตงกงแล้ว อีกคนคือ ตยก คนนี้ก็ออกทุกเดือน ป้ายแดงทุกเล่ม เขาทำได้ไงวะ กุว่าเขาไม่ได้จ้างโกส สำนวนการเขียนเขาค่อนข้างไปแนวแปลฝรั่ง แล้วคิดพลอตได้ทุกเดือนนี้ โห ทำได้ขนาดนี้คือ ลูกอึดเลยชะ ขายวิญญาณให้ซาตาน ไม่ใช่ไรกุอยากทำได้บ้าง ไม่จำเป็นต้องดังหรอก แต่การออกงานบ่อยมันก็ช่วยให้คนเห็นเยอะขึ้น
คนนี้ก็สุดจริง ขยันมากกกกกกกก ไม่ติดอันดับโดดเด่น แต่มาแบบเรื่อยๆเลื่อนดูจะเจอว่าติดอันดับขายดี มีแฟนขับเดนตาย กูเคยคิดจะตามซื้ออ่านทุกเล่ม ทำได้แค่หลัก30กว่า เขามีร้อยกว่าเล่มในเมดกูท้อ แต่งานเขามีซิกเนเจอร์และพระเอกจะสไตล์อัลฟ่าๆ เป็นเอกลักษณ์ ไม่มีโปรตอนแรกขาย ราคาจะ279 259 ประมาณนี้ จะมีโปรเล่มเก่าๆเฉพาะช่วงงานหนังสือ กูชอบในความขยันตั้งหน้าตั้งตาทำงานของตัวเองอย่างเดียวมาก
โม่งใช้หลักเกณฑ์อะไรที่จะตัดสินใจเขียนต่อ/ไม่เขียนต่อกันวะ
คือกูเขียนสต๊อกเอาไว้พอสมควรละ แต่ยอดคนอ่านเฉลี่ยอยู่ที่วันละ 30-40 คน เท่านั้น และอิงจากกราฟสถิติแล้วก็คงโตช้าไม่ก็ไม่โตละ
ก็ไม่ได้หวังจะขายหาเงินเพราะยังไงก็มีงานประจำอยู่แล้วเลยเป็นแค่งานอดิเรก แต่ก็ยังอยากหวังจะทำเป็นอาชีพอยู่ ทว่าพอเห็นยอดน้อยก็พาลรู้สึกเฟล + ตอนนี้คือใจกูเอียงไปเขียนเรื่องใหม่แล้ว ทั้งที่เรื่องนี้เพิ่งเขียนไปได้ราวๆ ครึ่งเรื่องเท่านั้น กูเลยไม่รู้ว่าควรจะเอายังไงต่อดีระหว่างเขียนต่อแบบไม่สนใจอะไร หรือจะไปลองเสี่ยงเขียนเรื่องใหม่เผื่อว่าจะดีกว่ากันเลย
เทียบข้อดีข้อเสีย เรื่องเก่านี่คือวางโครงเอาไว้จนจบละ ถ้าเขียนต่อมันก็เขียนไปได้เรื่อยๆ ในขณะที่เรื่องใหม่ต้องมาวางพล็อตใหม่ แต่ก็คงต้องทนรับกับยอดรีดที่ต่ำเตี้ยต่อไป ตอนนี้ก็ลังเลอยู่ว่าจะเอายังไงต่อดีเลยอยากขอความเห็นโม่งหน่อยว่าจะเขียนต่อหรือขึ้นเรื่องใหม่ไปเลยดี
>>992 ถ้ามึงมีแรงมากพอนะ ลองเขียน2เรื่องพร้อมกันไปก่อน อย่างน้อยเรื่องเก่าโครงมึงจบแล้ว แต่ถ้าไม่ไหวอยากทิ้งเลย มึงเริ่มเรื่องใหม่มึงก็ต้องเผื่อใจว่ามันอาจจะไม่แมสเหมือนเรื่องเก่านะ บางคนเขีบนไม่รู้กี่เรื่องกว่าจะแมส กว่าจะสร้างฐานแฟนได้อ่ะ กลัวมึงจะผิดหวังเกิดเริ่มเรื่องใหม่แล้วยังอีหรอบเดิมหรือแย่กว่าเดิม
>>994 ตลาดอีบุ๊คนี่ก็คิดอยู่ว่าจะลองวางขายดู แต่ต้องทำปก+รูปเล่มใหม่ก่อน
แต่แอพอื่นลองละ สุดท้าย ดด. นี่ล่ะคือกลุ่มลูกค้ากู รอ. นี่โดนกลืนหายไปกับธารนิยายละ
ปัญหาคือตอนนี้กูลังเลแล้วว่าจะเอายังไงต่อดีนี่ล่ะ เพราะที่เขียนมาทั้งหมดมันยังแค่กลางเรื่องเอง จะไปต่อให้จบก็เกรงว่าน่าจะอีกไกล ที่พอคิดได้ก็คือหางทางลงแบบตัดจบเท่านั้นล่ะ
จะหมดมู้แล้วอย่าลืมตั้งใหม่จ้าาา
>>995 มึงกำลังสับสนกับตัวเอง
ปากบอกไม่ได้หวังเงิน แต่ก็อยากได้เงินมากพอจะทำเป็นอาชีพ ปากบอกว่าเป็นงานอดิเรกแต่พอแสงไม่มามึงก็เฟลจนพานเลิก สรุปมึงเขียนเพราะอยากได้อะไร
ถ้าอยากได้เงินแล้วมันดูไม่รุ่ง ตลาดไม่ตอบรับ อันนี้มึงหาทางลงตัดจบแบบสวยๆหน่อยเลย จากนั้นค่อยเอางานไปลงอีบุคแบบช่างหัวมัน จะงอกไม่งอกก็ช่าง
แต่ถ้าคิดว่าทำเป็นงานอดิเรก กลับไปอ่านนิยายมึงใหม่ด้วยใจแบบคนอ่าน มันสนุกพอสำหรับมึงมั้ย สมควรไปต่อตามโครงเพื่อให้มันสมบูรณ์หรือเปล่า ถ้าใช่ก็ทำต่อไป อย่างน้อยก็ได้กำไรทางใจ
ใดๆคือมึงไม่มีทางรู้เลย ว่าคนอ่านของมึงจะโผล่มาตอนเรื่องจบแล้วหรือเปล่า หรือคนอ่านมึงจะไปอยู่ในตลาดอีบุคมั้ย และเรื่องใหม่มึงจะปังหรือเปล่า ถ้ามันออกมาแบบเดิมอีกล่ะ มึงก็จะหมดใจ ทิ้งไปเอาเรื่องที่สามมาปั้นต่ออีกเหรอ นักอ่านที่เห็นนามปากกามึงทิ้งเรื่องค้างๆคาๆหรือตัดจบเป็นประจำ ถ้าเขาชอบงานมึงอยู่คราวนี้เขาคงไม่ให้ค่าแล้ว รู้ว่าเอาใจช่วยลูกมึงไปสุดท้ายก็หมาทุกเรื่องอ่ะ เขาจะตามต่อเหรอ มึงลองคิดดูดีๆ
ถ้าพาสชั่นมึงมาจากข้างนอกอ่ะ หาไปเถอะ มันไม่มีทางพอว่ะ วันนี้ได้ร้อยวิวมึงก็จะเปรียบกับพันวิว วันข้างหน้าเคยได้หมื่นวิว มึงก็จะหัวเสียกับพันวิวเช่นกัน ใจคนมันไม่เคยรู้จักพอหรอก ลองนึกถึง 1 เปย์วันแรก กับ 1 เปย์วันนี้ดู เคยได้แล้วก็มีแต่จะอยากไม่สิ้นสุด ถ้ามึงให้คราส.นี้ลากมึงไปซ้ายขวา แม่งก็มีซึมเศร้าล่ะวะ
ตั้งมู้ใหม่แล้วนะเพื่อนโม่งงงง
https://fanboi.ch/literature/18814/
ขอให้ปังปังปังกันนะ
----ปิดมู้----
Topic has reached maximum number of posts.
Please start a new topic.
Be Civil — "Be curious, not judgemental"
All contents are responsibility of its posters.