>>575 กูขอกราบเพื่อนโม่งให้ข้อคิดดีมากเลย
กู >>568 เองเคยเลิกเขียนไปหลายปี น่าจะราวๆ 5-6 ปีได้เพราะการงาน แล้วเพิ่งกลับมาเขียนเมื่อปีที่แล้วนี่เอง มันเป็นงานอดิเรกแค่ไม่กี่อย่างที่กูทำมาตลอดตั้งแต่สมัยยังเบียวๆ กูเลยหวังจะหารายได้จากงานอดิเรกบ้าง แต่ผลสุดท้ายกลายเป็นว่าให้ความสำคัญกับมันมากเกินไป เกินกว่าจะเป็นงานอดิเรกจนมันย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองอย่างที่ว่าจริงๆ อะ
มากขนาดไหนก็ขนาดกูเอาเวลางานเกือบครึ่งมาเขียน ยอมสละเวลาเล่นเกมทั้งปีมาปั่นงาน จ้างวาดปกราคาหลักหมื่น ใช้เวลาเป็นเดือนๆ ในการ Rewrite เติมแต่งให้มันสมบูรณ์ โดยคาดหวังว่าจะได้รับเสียงตอบรับดี เรียกได้ว่าแม่งตั้งใจเขียนเต็มที่อะ
แต่ถึงงานนี้จะเฟล กูก็รู้สึกว่าทิ้งมันไม่ลงว่ะ ส่วนหนึ่งก็คงเขียนไปเยอะ แต่อีกส่วนก็คือเดิมทีกูเขียนงานนี้เพราะชอบด้วย ขนาดพักงานเขียนมาอาทิตย์กว่าพยายามไม่นึกถึงมัน อยู่ๆ ก็มีพล๊อตโผล่มาในหัวเฉย จนกูคันมืออยากจะกลับไปเขียนต่อละเนี่ยทั้งที่พักมาอาทิตย์เดียวเอง
แล้วล่าสุดแม่งทำกูใจฟูมาก คือนิยายกูมีแต่นักอ่านเงาขาประจำราวๆ 20 คน ที่จะเข้ามาอ่านอย่างเดียวแต่ไม่คอมเม้นท์อะไร ลงงานไปจะ 80 ตอนละคอมเม้นท์มียังไม่ถึง 10 แต่วันนี้พอลองเข้าไปเช็คดูก็พบว่าในที่สุดก็มีคนอ่านใหม่มาคอมเม้นท์ บอกว่าสนุกกับเนื้อหาที่กูเขียนด้วย ซึ่งสำหรับกูที่กำลังเฟลในตอนนี้ ได้แค่นี้แม่งก็ทำเอาน้ำตาคลออยากจะเขียนต่อแล้วว่ะ
แต่คงลดความสำคัญลง ไม่ให้มันมาเบียดเบียนชีวิตปกติน่าจะดีกว่า ก่อนหน้านี้จริงจังเกินเล่นซะชีวิตไม่มีความสุขเลย