>>569 เป็นนข.อย่าคิดเยอะ ยิ่งคิดเยอะจะยิ่งคาดหวังเยอะ หรือถ้าคาดหวังแล้วได้กลับมาในทีแรกเลย ต่อไปพวกมึงก็จะคาดหวังสูงขึ้นเรื่อย ๆ ไม่จบสิ้นหรอก แม่งอยู่กับความเฟลวนไปอ่ะ ได้ 10 ก็อยากได้ 100 ได้ 100 เดี๋ยวก็อยากได้ 1000 แต่แล้วงานมึงมึงจะดันมันให้ไปถึงจุดนั้นไหวมั้ยอ่ะ อยากได้คนเข้ามาอ่านเพิ่มเม้นเพิ่มก็ต้องพยายามเพิ่ม นั่งเขียนอย่างเดียวก็ไม่รอด ต้องวิ่งโปรโมท จ้างรีวิว ล่าสุดแจกโดเนทอีก สารพัดพวกนั้นจะทำไปตลอดไหวมั้ย
อยากแนะนำมึงว่า "ช่างพ่อดีกว่า" มึงต้องบ้ามากพอถึงจะอยู่กับงานทุกลมหายใจจนกว่ามันจะประสบความสำเร็จได้ ถ้ามึงยังไม่บ้า มึงหนีไปเล่นเกมอ่ะถูกแล้ว
ส่วนงานเรื่องใหม่มึงกลัวก็ดีแล้ว งานเรื่องก่อนมึงไม่กลัวอ่ะดิ เขียนล่วงหน้าไปซะหลายเล่ม แต่มึงก็อย่าคิดเยอะเกินไป คราวนี้ลองเขียนทีละเล่มแล้วก็แอบอู้ไปทำอย่างอื่นบ่อยๆ เอาทีละตอนรายอาทิตย์เลยก็ได้ เวลาคาดหวังมันจะคาดหวังนิสเดียว จากที่เคยคาดหวังก้อนโคตรใหญ่ 55555555
>>566 พูดรวมกันไปเลย วันไหนเกิดเบื่อขึ้นมาก็ปกติ พวกมึงก็หนีเลย ไปตั้งอัปตอนกับลงขายอีบุ๊กเสร็จปุ๊บหนี อย่าอยู่กับงานตัวเอง 24 ชม.นะ ผัวเมียอยู่บ้านด้วยกันบ่อยเกินไปยังเบื่อหน้ากัน5555555
พ้อยต์ของกูคือ 'อย่า' เอาทั้งใจไปลงกับนิยาย แล้วไม่ต้องเอาตัวตนไปผูกติดกับความสำเร็จของมัน ได้อย่างที่หวังก็ยิ้มรับ ไม่ได้ก็ช่างพ่อ ท่องไว้ "ถ้ากูไม่เขียนโลกนี้ก็ไม่มีใครได้อ่าน ไอ้กูเองก็ไม่ได้อ่าน ไม่มีใครอ่านก็มีกูได้อ่านฟรีตั้งแต่ต้นจนจบคนนึง"55555555
แล้วถ้าใครมาเขียนเพราะจะหารายได้เลยคาดหวัง บอกตรงนี้เลยว่าตอนนี้มึงยังหนีทัน ให้รีบหนี มึงไม่รีบเดี๋ยวค่าปกบานตะไท ขาดทุนยับๆ ไม่มีทุนไปทำอย่างอื่นต่ออีก5555555