เท่าที่กูสิงอ่านมานะ สามสี่ปีที่แล้วพวกที่ออกมาวิจารณ์วรรณกรรมแม่งเบื้องหลังเป็นอาจารย์สายสังคมวิทยา แล้วฉอดเรื่องที่ควรฉอด อย่างโลลิต้าฉบับหนัง เรื่องความกดทับชายขอบตั่งต่าง แต่จุดเปลี่ยนที่กูเห็นชัดๆเลยคือเคสอีเด็กปากหมาคนนึงที่ไปอ่านนิยายของคุณปxxxต์ เรื่องรักXXXปล้ำ แบบอ่านไปสองย่อหน้ามั้ง แล้วเสนอหน้ามาฉอดในนกฟ้าเลยว่าหวั่นใจจังค่ะ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับอะไรคะ บอกทีสิคะว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด บลาๆ โถอีห่า หนังสือก็อยู่ในมือมึง เนื้อหาจะเป็นยังไงก็อ่านก่อนสิวะ พอนักเขียนโต้กลับ แม่งหาว่านักเขียนประจานเฉย ทั้งที่ป่านนี้อีนั่นชื่ออะไรกูก็ยังไม่รู้เลยเนี่ย หลังจากนั้นก็ฉอดกันกระจาย ใครเข้าข้างนักเขียนหาว่าเป็นติ่งไม่มีสมอง ใครด่าอีเด็กว่าปากหมาโดนหาว่าไม่เข้าใจน้อง น้องมันก็แค่พูดห้วนๆเฉยๆ ต้องมองข้ามความหยาบคายไร้มารยาทในการสื่อสารไปสู่หัวใจที่แสนจะบริสุทธิ์ผุดผ่องของน้องมันสิคะ จากนั้นพวกนักวิชาการมีดีกรีที่วิจารณ์ดีๆก็เลิกทำเทรดวิจารณ์ไปเยอะเลย เหลือแต่อีพวกนี้แหละ