>>531 กู>>530เองนะ กรี๊ดดด ดีใจที่มึงเข้าใจที่กูอธิบาย5555
.
.
.
.
.
ตอนแรกกูรู้สึกแบบมึงเลย รักแบบไหนวะ ไม่ทำอะไรเลย555 มึงนิยามถูกเลย มีความรู้สึกลึกซึ้งแต่ตกผลึกไม่ได้ เรื่องกว่าจะรู้ตัวว่ารักจนเล่ม5-6 ทำให้กูถึงบางอ้อว่าขนาดชาตินี้โมเม้นเยอะ พระเอกยังเพิ่งมารู้ตัวตอนเล่ม5-6 ชาติที่แล้วเลยไม่แปลกที่ฮีจะไม่รู้ตัวเลย ไม่มีเวลาและโอกาสให้จ่ะ555
เรื่องดาบกูเซอร์ไพรส์เหมือนกัน ว้าวจริง กูชอบมาก ตอนเฉลยกูแบบอ้าว555
>>534 >>535 สำหรับกูกูว่าพระรองน่าสงสารก็จริง แต่ยังอยู่ในเกณฑ์ที่กูรับได้อ่ะ มันมีเหตุผลมารองรับว่าทำไมถึงไม่ได้ลงเอยกับนางเอก ไม่ใช่แค่เพราะเป็นพระรองหรือนางเอกไม่รัก อย่างเยี่ยนหลินชาตินี้น่าสงสารจริง ดีกับนางเอกทุกอย่าง แต่ชาติที่แล้วขืนใจนางเอก มันเลยทำให้ชาตินี้นางเอกฝังใจ ตอนหลังเยี่ยนหลินดันฝันถึงอดีตได้เลยยิ่งรู้สึกผิดกับนางเอก ยิ่งน่าสงสาร แต่คนอ่านบางคนก็บอกรับไม่ได้กับเรื่องที่ฮีทำชาติที่แล้ว
ส่วนจางเจอ จริงๆใจตรงกันกับนางเอก แต่ชาติแรกติดว่านางเอกเป็นฮองเฮา พอชาตินี้ติดที่ดันจำอดีตได้ทั้งคู่ ต่างฝ่ายต่างรู้สึกผิดกับเรื่องในอดีตที่เกิดขึ้น(จางเจอรู้สึกผิดที่ใช้อำนาจในทางมิชอบช่วยนางเอก มันขัดกับคุณธรรมที่ตัวเองยึดถือ ส่วนนางเอกรู้สึกผิดว่าเป็นส่วนนึงที่ทำให้แม่จางเจอตาย) ชอบที่เรื่องนี้อุปมาอุปไมยว่ามันเหมือนกับแก้วที่แตกไปแล้ว ต่อยังไงก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ เหมือนนางเอกกับจางเจอ เรื่องในอดีตมันเลวร้ายเกินไป ทั้งคู่รู้ดีว่าจะรักกันแล้วลงเอยกันแบบไม่สนใจรอยร้าวในอดีตมันเป็นไปไม่ได้ เลยไม่ไปต่อ จากลากันด้วยดี จางเจอยังรักนางเอกอยู่ ส่วนนางเอกก็มูฟออนได้สักที
.
.
.
.
.