>>359 เจินหวนกับหรูอี้จวน กูยังดองอยู่ แต่ลานเวิ้งว้างอ่านแล้ว
ออกตัวก่อนว่าไบแอส แนะนำให้มึงลองอ่านตัวอย่าง พวกเพจรีวิวประกอบ
เดาจากแต่ละเรื่อง มึงสนใจการต่อสู้แย่งชิงคะคานอำนาจของวังหลัง ความดิ้นรนและพยายามมีตัวตนของผู้หญิงในยุคนั้นอย่างงี้หรือ
กูว่าลานเวิ้งว้างเป็นหนังสือที่หวังพึ่งคนอ่านมากเกินไป
ตอนอ่านคำโปรย กูนึกเข้าใจไปเองว่ามันจะหน่วง และขยี้อารมณ์ ดราม่าตับแตก
และเพราะเห็นเป็นของคนเขียนตงกงกับบุหลันไร้ใจ (ที่กูชอบทั้งสองเรื่อง)
แต่ไม่เลย ตอนอ่านน่ะมันอึน แต่เป็นความอึนที่ไม่สุด
(ถ้าให้เปรียบ วังเดียวดาย อันนี้ส่วนตัวกูอึนและอินกว่าเรื่องนี้)
พล็อตก็ไม่มีอะไรซับซ้อน และเขาไม่ได้เฉลยหรือขยายความพาร์ตก่อนเข้าวังเพิ่มเติมเท่าไรด้วย
แต่ย่อๆ ก็ประมาณว่า นางเอกเคยมีสัญญาใจ รักผูกพันอยู่กับพระรองมาก่อน แต่มีประเด็นเรื่องตระกูลโดนข้อหากบฏ
ตัวเองเอาชีวิตรอดมาได้ แต่ก็หมดสิ้นทุกอย่าง ต้องเข้าวังมาเป็นนางกำนัลชั้นต่ำ จนกระทั่งไปต้องตาฮ่องเต้เข้า
แต่ไม่ได้มีปัญหาชิงรักหักสวาทอะไรระหว่างสามคน พระรองออกแนวเหม่อมอง กดดัน โหยหาในใจอะไรแบบนี้มากกว่า
ทีนี้ ปัญหาที่กูมีกับเรื่องนี้คือ นักเขียนใช้หลัก show, don't tell แบบสุดกู่
เขาไม่ค่อยบรรยายความรู้สึกนึกคิดของตัวละคร โดยเฉพาะนางเอก แต่เน้นบรรยายตัวนางเอกผ่านสายตาคนอื่นเห็นแทน
เช่น นางหลุบตา นางเงียบ ฯลฯ
จนบางทีตัวกูอะจับไม่ได้เลยว่าตัวละครจริงๆ แล้วรู้สึกยังไงหรือคิดยังไงกับสถานการณ์นี้กันแน่
ผลก็คือ กูมีความรู้สึกว่านางเอกจืดจางมาก
แต่โอเค จริงๆ นี่อาจเป็นกลวิธีของนักเขียนที่ต้องการถ่ายทอดให้เห็น
ความไม่มีปากมีเสียงและไร้อำนาจใดๆ ในโลกยุคนั้นและในวังของนางเอกผ่านบทบรรยายด้วยก็ได้
แต่ส่วนตัว มันทำให้กูไม่สามารถอินกับเรื่องนี้จนสุด หรือประทับใจกับมันอะ